Come what may, i have always been curious as to how other tamil communities view us. that some hate us regardless, is well know, but i wish to believe these are more personal quirks, though spread right across.
it does not mean that i am looking for praises or paens. just observations. that is all.
s.ramakrishnan does not give much views, but jayamohan does. some have termed him anti brahmin. to most, he is pro hindutva. i personally do not like jaymo has any dislike of us. but he does not hesitate to call a spade one.
also, i feel he has a far more deep understanding of our psyche, and i have found sympathy in surprising places in his various writings.
though i could not understand the character of the wicked tambram housewife and her treatment of the NB servant on her reaching maturity, and why jaymo should insert it into the story. he has his excuses, but why have it in the first place at all, as it had nothing to do with the main story.
another blogger whom i find fascinating in his observations in jothiji, whose blogs i have referred here a few times. i have always found him with a sympathetic understanding of tambrams, and the tribulations the community faces in the face of harsh governmental exclusions re jobs and colleges.
below is an interesting observation from this blogpost. so very typical of us, and so nicely observed....
ஒரே ஒரு மாணவனின் அப்பா மட்டும் அழகப்பா கல்லூரியில் எழுத்தராக பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தார். இவன் அப்பா மட்டும் அரசாங்கப் பணியில் இருந்தார்.
அவன் முற்பட்ட வகுப்பு என்பதோடு அவனைச் சார்ந்த மற்ற குடும்பத்தினரும் அவன் படிப்பதற்கான சூழ்நிலையை உருவாக்கியிருந்தார்கள். நானும் என்னைச் சார்ந்த மற்ற நண்பர்களும் ஆட்டம் போட கண்மாய் பக்கம் செல்லும் போது அவர்கள் வீட்டைத் தாண்டி தான் செல்ல வேண்டும்.. அப்போது அவர்கள் குடும்பத்தில் உள்ள அத்தை, மாமா, தாத்தா, சகோதர சகோதரிகளுடன் அவன் விளையாடிக் கொண்டு இருப்பான்.
செஸ், கேரம் போர்டு என்று அறிவு சார்ந்த குறிப்பாக எங்களைப் போல அடிக்கும் அத்தனை வெயிலையும் தலையில் வாங்கிக் கொள்ளாமல் வீட்டுக்குள்ளேயே விளையாடிக் கொண்டிருப்பான்.என்னைப் போல நண்பர்களுடன் வந்து இயல்பான விளையாட்டுகளின் அவன் பங்கெடுத்துக் கொண்டதில்லை.
நான் பத்தாம் வகுப்பு முடிக்கும் வரையிலும் டிக்சனரி என்றொரு விசயமே தெரியாது. கல்லூரி வந்த போது தான் தெரிய ஆரம்பித்தது. ஆனால் அவன் டிக்சனரியை தொடக்க கல்வி நிலையிலேயே இயல்பாக பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தான்.
அவனின் வாழ்க்கை முறையே வேறுபாடாக இருந்தது..
ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் அவன் தான் முதல் ரேங்க். பாடத்திற்கு அப்பாற்பட்ட யோசிக்கத் தெரிந்தவனும் அவன் மட்டுமே. ஆனால் அவனும் ஆங்கில வழிக்கல்வியில் படிக்காமல் தமிழ் வழிக் கல்வியில் தான் எங்களுடன் படித்தான்.
ஆனால் அவனுக்கு கிடைத்த சூழ்நிலை, அவன் அதை எடுத்துக் கொண்ட விதம் என்று எல்லாவகையிலும் சாதகமாக மாற்றிக் கொண்டான். முற்பட்ட வகுப்பு என்ற ஒரு காரணத்தினால் சமூகத்தில் அவன் நிலைநிறுத்திக் கொள்ள ரொம்பவே போராடிக் கொண்டுருபபதை பலமுறை பார்த்து இருக்கின்றேன்.
அவன் சென்னை சென்றதும் ரயில்வே பரிட்சை எழுதி இன்று உயர்பதவியில் இருக்கின்றான்.
jothiji has written a book, டாலர் நகரம், which chronicles the rise and fall of tiruppur, as a textile centre, and the resulting havoc on the environment and society. it is in my read list.
it does not mean that i am looking for praises or paens. just observations. that is all.
s.ramakrishnan does not give much views, but jayamohan does. some have termed him anti brahmin. to most, he is pro hindutva. i personally do not like jaymo has any dislike of us. but he does not hesitate to call a spade one.
also, i feel he has a far more deep understanding of our psyche, and i have found sympathy in surprising places in his various writings.
though i could not understand the character of the wicked tambram housewife and her treatment of the NB servant on her reaching maturity, and why jaymo should insert it into the story. he has his excuses, but why have it in the first place at all, as it had nothing to do with the main story.
another blogger whom i find fascinating in his observations in jothiji, whose blogs i have referred here a few times. i have always found him with a sympathetic understanding of tambrams, and the tribulations the community faces in the face of harsh governmental exclusions re jobs and colleges.
below is an interesting observation from this blogpost. so very typical of us, and so nicely observed....
ஒரே ஒரு மாணவனின் அப்பா மட்டும் அழகப்பா கல்லூரியில் எழுத்தராக பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தார். இவன் அப்பா மட்டும் அரசாங்கப் பணியில் இருந்தார்.
அவன் முற்பட்ட வகுப்பு என்பதோடு அவனைச் சார்ந்த மற்ற குடும்பத்தினரும் அவன் படிப்பதற்கான சூழ்நிலையை உருவாக்கியிருந்தார்கள். நானும் என்னைச் சார்ந்த மற்ற நண்பர்களும் ஆட்டம் போட கண்மாய் பக்கம் செல்லும் போது அவர்கள் வீட்டைத் தாண்டி தான் செல்ல வேண்டும்.. அப்போது அவர்கள் குடும்பத்தில் உள்ள அத்தை, மாமா, தாத்தா, சகோதர சகோதரிகளுடன் அவன் விளையாடிக் கொண்டு இருப்பான்.
செஸ், கேரம் போர்டு என்று அறிவு சார்ந்த குறிப்பாக எங்களைப் போல அடிக்கும் அத்தனை வெயிலையும் தலையில் வாங்கிக் கொள்ளாமல் வீட்டுக்குள்ளேயே விளையாடிக் கொண்டிருப்பான்.என்னைப் போல நண்பர்களுடன் வந்து இயல்பான விளையாட்டுகளின் அவன் பங்கெடுத்துக் கொண்டதில்லை.
நான் பத்தாம் வகுப்பு முடிக்கும் வரையிலும் டிக்சனரி என்றொரு விசயமே தெரியாது. கல்லூரி வந்த போது தான் தெரிய ஆரம்பித்தது. ஆனால் அவன் டிக்சனரியை தொடக்க கல்வி நிலையிலேயே இயல்பாக பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தான்.
அவனின் வாழ்க்கை முறையே வேறுபாடாக இருந்தது..
ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் அவன் தான் முதல் ரேங்க். பாடத்திற்கு அப்பாற்பட்ட யோசிக்கத் தெரிந்தவனும் அவன் மட்டுமே. ஆனால் அவனும் ஆங்கில வழிக்கல்வியில் படிக்காமல் தமிழ் வழிக் கல்வியில் தான் எங்களுடன் படித்தான்.
ஆனால் அவனுக்கு கிடைத்த சூழ்நிலை, அவன் அதை எடுத்துக் கொண்ட விதம் என்று எல்லாவகையிலும் சாதகமாக மாற்றிக் கொண்டான். முற்பட்ட வகுப்பு என்ற ஒரு காரணத்தினால் சமூகத்தில் அவன் நிலைநிறுத்திக் கொள்ள ரொம்பவே போராடிக் கொண்டுருபபதை பலமுறை பார்த்து இருக்கின்றேன்.
அவன் சென்னை சென்றதும் ரயில்வே பரிட்சை எழுதி இன்று உயர்பதவியில் இருக்கின்றான்.
jothiji has written a book, டாலர் நகரம், which chronicles the rise and fall of tiruppur, as a textile centre, and the resulting havoc on the environment and society. it is in my read list.