மரமும், நீரும்.
கானகத்தில் உள்ள ஆசிரமத்திலிருந்து
கன்னி முயற்சியாக பிக்ஷை வாங்கிவரச்
சென்றான் கிராமத்துக்கு, இள வயதுப்
பெண்களைக் கண்டறியாத பிரம்மச்சாரி.
முதலில் சென்ற சில வீடுகளில், பிக்ஷை
முதியவர்களும், ஆண்களும் இட்டனர்.
ஒரு வீட்டில் ஒரு அழகிய இளம் சிறுமி
அருளோடு பிக்ஷை அளிக்க வருகையில்,
அவள் முன்னழகைக் கண்டு கேட்டான்,
“அவளுக்கு ஏன் சிரங்குகள் உள்ளன?”
அருகிலிருந்த ஒரு மூதாட்டி கூறினாள்,
“மருவுமல்ல, சிரங்குமல்ல அவைகள்;
மணமாகிய பின் பிறக்கும் குழந்தைக்கு
உணவளிக்கவே அமைக்கப்பட்டன இவை.”
மின்னல் தாக்கியது போல உணர்ந்தவன்,
சொன்னான் அனைவரையும் நோக்கி.
“என்றோ பிறக்கப் போகும் குழந்தைக்கும்
இன்றே உணவுக்கு ஏற்பாடு செய்துள்ள
அன்னை பராசக்தி என்னையும் காப்பாள்;
இன்று முதல் நான் பிக்ஷைக்கு செல்லேன்!”
மரத்தை நட்டவன் தண்ணீர் ஊற்றுவான்.
தரமாட்டான் என ஏன் எண்ண வேண்டும்?
கல்லினுள் தேரைக்கும், கருவினுள் குழவிக்கும்
சொல்லுமுன் தருபவன் நம்மையும் காப்பான்.
வாழ்க வளமுடன்,
விசாலாக்ஷி ரமணி.
WHO WATERS THE TRESS?
A young brahmachAri goes for bikshA from a remote area in a forest to a village for the very first time in his life. He has never seen any young women so far.
He receives bikshA from boys and menfolk till he reaches a house where a pretty girl offers him bikshA. He sees a young woman for the very first time in his life.
He learns that her breasts are given by God to feed her babies – which she will bear some time in the future, after getting married to a man. He jumps as though he has received an electric shock.
He vows that the same Goddess ParAshakthi, who makes arrangements for food for even the unborn babies, will also feed him and that he will never again beg for food.
https://visalramani.wordpress.com/about/2491-2/9-மரமும்-நீரும்/
