My Collections

[P.J.]

Share:

Facebook X (Twitter) LinkedIn WhatsApp Email Share Link

தெய்வம் யாவரும் வணங்கும் தெய்வம்

தெய்வம் யாவரும் வணங்கும் தெய்வம்

செப்டம்பர் 28,2013

ஆதிமுதல்வன் என்று போற்றப்படுபவர் பிரணவ வடிவினரான விநாயகப் பெருமான். இல்லாத இடமில்லை என்று சொல்லும்வண்ணம், எங்கெங்கும் கோவில் கொண்டுள்ளவர் அவர். அவரது சில திருத்தலங்கள்..



தமிழகத்திலேயே மலை உச்சியில் தனக்கென தனிக்கோவில் கொண்டு அருள்புரிபவர் திருச்சி மலைக்கோட்டையிலுள்ள உச்சிப்பிள்ளையார். ஸ்ரீராமபிரான், இலங்கைப் போரில் தனக்கு உதவிபுரிந்த விபீஷணனுக்கு ஸ்ரீரங்கநாதர் விக்ரகத்தைப் பரிசளித்தார். அதை தரையில் வைக்கக்கூடாதென்றும் அறிவுறுத்தினார். விபீஷணன் அந்த விக்ரகத்துடன் இலங்கை நோக்கிச் செல்லும்போது திருச்சி பகுதிக்கு வந்தான். காவேரியில் நீராடி தன் அன்றாடக் கடமைகளைச் செய்ய எண்ணினான் அவன். ஆனால் விக்ரகத்தைக் கீழே வைக்கக்கூடாதே. என்ன செய்வதென்று அவன் யோசித்தபோது அங்கு விநாயகர் ஒரு சிறுவன் வடிவில் தோன்றினார். சிறுவனைக் கண்டு மகிழ்ந்த விபீஷணன், விக்ரகத்தை சற்றுநேரம் வைத்திருக்குமாறு கூறிவிட்டு நீராடச் சென்றான். சிறிது நேரம் பொறுத்திருந்த விநாயகர் விக்ரகத்தைக் கீழே வைத்துவிட்டார். திரும்பிவந்த விபீஷணன் விக்ரகம் தரையில் இருப்பதைக்கண்டு அதிர்ச்சியடைந்து, அதைப் பெயர்த்தெடுக்க எவ்வளவோ முயன்றான். ஆனால் முடியவில்லை. இப்படி, உச்சிப்பிள்ளையாரின் திருவிளையாடலால் அமைந்ததுதான் ஸ்ரீரங்கம் திருக்கோவில்.


காரைக்குடி அருகிலுள்ள பிள்ளையார்பட்டி திருத்தல விநாயகர் வித்தியாசமானவர். அவர் குடைவரைக் கோவிலில் எழுந்தருளியுள்ளார். அதாவது பாறையைக் குடைந்து வடிக்கப்பெற்ற உருவம். சுமார் 1,500 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட இந்தப் பிள்ளையாருக்கு இரண்டு கைகள் மட்டுமே உள்ளன. வலது திருக்கரத்தில் சிறிய லிங்கத்திருமேனியை வைத்துள்ளார். இடக்கரம் தொந்தியைச் சுற்றியுள்ள கச்சைமீது உள்ளது. வலம்புரி விநாயகரான இவரைச் சுற்றி ஒன்பது சரவிளக்குகள் தொங்குகின்றன. இந்த ஒன்பது விளக்குகளும் நவகிரகங்களைக் குறிப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். இவர் இங்கு மூஷிக வாகனம் கொண்டு விளங்கவில்லை. இடப்பக்கம் பெண் யானையைப்போல் தந்தம் குறுகியும், வலப்பக்கம் ஆண் யானையைப்போல் தந்தம் நீண்டும் ஆண் பாதி-பெண் பாதி என்னும் தத்துவத்தை உணர்த்தும் வகையில் பேதங்களைக் கடந்தவராகக் காட்சி தருகிறார்.


ஆசியாவிலேயே பெரிய விநாயகர் கோவை புலியங்குளம் திருத்தலத்தில் அருள்புரிகிறார். 19 அடி, 10 அங்குலம் உயரமும்; 11 அடி 10 அங்குலம் அகலமும்; 190 டன் எடையும் கொண்டு ஒரே கல்லில் அமைக்கப்பெற்றவர். வலப்புறம் ஆண்தோற்றமும், இடப்புறம் பெண் தோற்றமும் கொண்டுள்ளார். மாதம்தோறும் சங்கடஹரசதுர்த்தி மற்றும் சித்திரை முதல் தேதியில், பத்து டன் எடையுள்ள பழங்களைக்கொண்டு மாலை அணிவித்து அலங்கரிப்பர்.

திருவையாறு ஐயாறப்பர் கோவிலிலும், திருச்சி பாலக்கரைப் பகுதியிலும், மதுரை ஸ்ரீமீனாட்சி அம்மன் ஆலயத்திலும், திருச்சி உத்தமர் கோவிலிலும், ஊட்டி பேருந்து நிலையம் அருகிலும், மயிலாடுதுறை அருகிலுள்ள திருவேள்விக்குடியிலும், கொல்லிமலை கொல்லிப்பாவைக் கோவிலுக்குச் செல்லும் வழியிலும் மற்றும் சில கோவில்களிலும் ஒரே சந்நிதியில் இரட்டைப் பிள்ளையார்கள் அருள்புரிவதைக் காணலாம். இவர்களை தரிசித்தால் இரட்டைப் பலன்கள் கிட்டும் என்பர். மேலும் துவிமுக கணபதி என்ற பெயரில் இரண்டு தலைகளையுடைய விநாயகரை சில கோவில்களின் கோபுரத்தில் கதை வடிவில் காணலாம்.


மூன்று விநாயகர்கள் ஒரே சந்நிதியில் அமர்ந்து அருள்புரிவதை திருச்சிக்கு அருகிலுள்ள சமயபுரம் கோவிலில் தரிசிக்கலாம். இத்திருக்கோவிலில் அருள்புரியும் மாரியம்மன் ஆரம்பகாலத்தில் கோரைப்பற்கள் தெரிய, சிவந்த கண்களுடன் மிகவும் உக்கிரமாக இருந்தாள். அவள் உக்கிரகத்தைக் குறைக்க காஞ்சி மாமுனிவர் யோசனைப்படி, ஆலய நுழைவாயிலின் வலப்புறத்தில் ஒரே சந்நிதியில் ஞானசக்தி, இச்சா சக்தி, கிரியா சக்தி என்ற மூன்று விநாயகர்களை எழுந்தருளச் செய்தனர். பின்னர் அம்மனின் கோரைப்பற்கள் அகற்றப்பட்டு சாந்தசொரூபியாக புதிய தோற்றம் கொண்டாள். 1970-ஆம் ஆண்டு புதிய திருவுருவை பிரதிஷ்டை செய்து கும்பாபிஷேகம் நடத்தப்பட்டது. இங்குள்ள மூன்று விநாயகர்களை தரிசிப்பதால் குடும்பத்தில் மகிழ்ச்சி, சாந்தம், வளமான வாழ்வு கிட்டும் என்பர். இதேபோல் மூன்று விநாயகர்கள் ஒரே சந்நிதியில் எழுந்தருளியிருப்பதை திருப்பரங்குன்றம் முருகன் கோவிலிலும் தரிசிக்கலாம்.



நான்கு தலைகள் கொண்ட விநாயகரை துவிஜ கணபதி என்பர். இவர் தன் கரங்களில் மின்னல் கொடிபோன்று ஒளிவீசக்கூடிய வளையல்கள் அணிந்தவர்; சந்திரன் போன்ற நிறமுடையவர்; புத்தகம், ஜெபமாலை, தண்டம், கமண்டலம் ஏந்தியவர் என்று விநாயக புராணம் கூறுகிறது.


ஒரே சந்நிதியில் ஐந்து விநாயகர்கள் வரிசையாக அமர்ந்து அருள்புரியும் திருத்தலம் அறந்தாங்கி ஆவுடையார் கோவிலிலிருந்து சுமார் 25 கிலோமீட்டர் தூரத்திலுள்ள திருப்புனவாசலிலும் இதுபோல தரிசிக்கலாம். ஆந்திர மாநிலம், ரேணிகுண்டாவிற்கு அருகிலுள்ள பஞ்சமுக விநாயகர் கோவிலில் ஒரே பீடத்தில் தனித்தனியாக ஐந்து பிள்ளையார்கள் வரிசையாகக் காட்சி தருகின்றனர்.


வரிசையாக ஆறு விநாயகர்கள் எழுந்தருளியிருப்பதை தஞ்சைக்கு அருகிலுள்ள திருக்கண்டியூர் சிவாலயத்தில் காணலாம்.


ஒரே சந்நிதியில் ஏழு விநாயகர்கள் வரிசையாக அருள்புரிவதை நெய்வேலி சிவாலயத்தில் தரிசிக்கலாம். இதேபோல் திருச்சிக்கு அருகிலுள்ள லால்குடி திருத்தலத்திலுள்ள ஸ்ரீசப்தகிரீஸ்வரர் கோவிலிலும் காணலாம்.
ஒரே சந்நிதியில் ஒன்பது விநாயகர்கள் அருள் புரியும் திருத்திலம், திருவெண்காடு அருகே அமைந்துள்ள திருநாங்கூர் ஆகும்.

வடஆற்காடு மாவட்டம், சேண்பாக்கத்தில் அமைந்துள்ள ஸ்ரீசெல்வ விநாயகர் ஆலயத்தில் பதினோரு விநாயகர்களை தரிசிக்கலாம். இந்த பதினோரு விநாயகர்கள் லிங்க வடிவில் காட்சி தருகிறார்கள். மேலும் திருவள்ளூர் அருகிலுள்ள திருப்பாசூர் சிவாலயத்திலும் பதினோரு விநாயகர்கள் ஒரே சந்நிதியில் காட்சி தருகிறார்கள்.
ராமேஸ்வரம் ஸ்ரீசங்கரமட வளாகத்திலுள்ள ஒரு தூண்பீடத்தில் பதினாறுவிதமான விநாயகரின் திருவுருவங்கள் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன.


திருச்சி மலைக்கோட்டை நுறைவாயிலுள்ள ஸ்ரீமாணிக்க விநாயகர் சந்நிதியை வலம் வரும்போது, விமான மண்டபத்தைச் சுற்றி ஒரு பக்கத்திற்கு எட்டு விநாயகர்கள் வீதம் நான்கு பக்கங்களில் முப்பத்திரண்டு விநாயகர்கள் சுதை வடிவில் காட்சி தருகிறார்கள்.


திருவாரூர் ஸ்ரீதியாகராஜர் கோவிலில், வாதாபி கணபதியைச் சேர்த்து 56 கணபதிகள் உள்ளனர்.


109 விநாயகர்கள் ஒரே இடத்தில் வரிசையாக அருள்புரியும் திருத்தலங்கள் தமிழகத்தில் ஒருசில இடங்களில் உள்ளன. அந்த வகையில், திண்டுக்கல் நகரின் மத்தியில் கோபாலசமுத்திரம் குளக்கரையில் அமைந்துள்ள விநாயகர் கோவிலில்,108 விநாயகர்கள் எட்டு அடுக்குகளில் எழுந்தருளியுள்ளார்கள். இக்கோவிலில், மூலஸ்தானத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் விநாயகர் சுமார் 16அடி உயரத்தில் விஸ்வரூபத்தில் அருள்புரிகிறார். இதேபோல் காரைக்குடியிலிருந்து வயிரவன் சிவன் கோவிலில் 108 விநாயகர்கள் எழுந்தருளியுள்ளனர்.


ஒரே சந்நிதியில் 108 விநாயகர்கள் அருள்புரியும் திருத்தலம் கோவை பந்தயசாலை (ரேஸ்கோர்ஸ்) பகுதியிலுள்ள ஸ்ரீசெல்வவிநாயகர் ஆலயம். இங்கு ஸ்ரீசக்கர விடிவில் 108 விநாயகர் சிலைகள் உள்ளன. இவையனைத்தும் 108 நாம வழிபாட்டின் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டுள்ளன. இந்த 108 விநாயகர்களும் உருவத்தில் வேறுபாடு கொண்டவர்கள் என்பது தனிச்சிறப்பாகும்.


விநாயகர் யானை முகத்துடன் பெரும்பாலான கோவில்களில் அருள்புரிவதைப்போல், மனித முகம்கொண்ட ஆதி விநாயகர் நாகை மாவட்டம் செதலபுரி திருத்திலத்தில் அருள்புரிகிறார். இதேபோல் தாராபுரம் தில்லாபுரி அம்மன் கோவிலிலும், திருச்சி துறையூருக்கு அருகிலுள்ள புளியஞ்சோலை என்னுமிடத்திலும் நரமுக கணபதியை தரிசிக்கலாம். கோவை, குனியமுத்தூர் கோவிலில் சபரிமலை ஐயப்பனைப்போல் யோக பட்டம் தரித்து, இளஞ்சூரிய நிறத்தோடு, யோக நிஷ்டையில் அமர்ந்துள்ளார் விநாயகர். இடது முன்கையில் அட்சமாலையும், பின்கையில் கரும்பும்; இடது முன்கையில் யோகதண்டமும், பின்கையில் பாசக்கயிறும் ஏந்தி கிழக்கு நோக்கியுள்ளார். இவர் பக்தர்களுக்கு அஷ்ட யோகங்களையும் வழங்குவதாக ஐதீகம்.


விநாயகரின் வாகனம் மூஷிகம் என்று சொல்லப்பட்டாலும் பல்வேறு யுகங்களில் வெவ்வேறு வாகனத்தில் அருள்புரிந்திருக்கிறார்.


கிருதயுகத்தில் விநாயகரின் வாகனம் சிங்கம்; திரேதாயுகத்தில் மயில்; துவாபரயுகத்தில் மூஷிகம்; கலியுகத்தில் இவரது வாகனம் குதிரை என்று சொல்லப்பட்டாலும் அந்த வாகனத்துடன் தரிசிப்பது அரிது.



நாகை நீலாயதாட்சி ஆலயத்தில் பஞ்சமுகங்களுடன் காணப்படும் விநாயகர் சிம்ம வாகனத்துடன் காட்சி தருகிறார். இதே போல் சென்னை திருவெற்றியூர் குரு தட்சிணாமூர்த்தி ஆலயத்திலும் பஞ்சமுகங்களுடன் சிங்கத்தில் அமர்ந்துள்ளார்.
புதுச்சேரி மணக்குள விநாயகர் ஆலய சுதைச் சிற்பத்திலும், அருப்புக்கோட்டை தாதன்குள விநாயகர் ஆலயத்திலும், திருவானைக்கா ஸ்ரீஅகிலாண்டேஸ்வரி கோவிலிலுள்ள ஒவியத்திலும் விநாயகர் மயில் வாகனத்துடன் காட்சி தருகிறார்.
கோவை குரூபதேசீகக் கவுண்டர் ஆலயத்திலும், கடலூர் வட்டம், சென்னப்ப நாயகரகன் பாளையத்திலும், மலையாண்டவர் விநாயகர் ஆலயத்திலும் குதிரை வாகனத்தில் காட்சி தருவதைக் காணலாம். திருச்செந்தூர் ஆவுடையார் குளக்கரையில், வைத்திய நாதசுவாமி ஆலயத்திலுள்ள விநாயகருக்கு யானை வாகனமாக உள்ளது.
சுசீந்திரம் தாணுமாலயன் ஆலய விநாயகருக்கு வாகனமாக காளை உள்ளது. இதேபோல் நெல்லை காந்திமதியம்மன் கோவில் விநாயகர் முன்பும் காளை வாகனம் காட்சியளிக்கிறது.


இந்தோனேஷியா நாட்டில் விநாயகரின் வாகனம் ஆமை.


பொதுவாக, விநாயகர் திருவுருவில் நான்கு கரங்கள் இருக்கும். சில கோவில்களில் மாறுபட்டிருப்பதையும் தரிசிக்கலாம்.


ஒரு கரம், தும்பிக்கை கொண்டவர் மதுரை, மாத்தங்கரையிலுள்ள கோடாரி விநாயகர் ஆவார்.


இரண்டு கரங்களுடன் விநாயகரை பிள்ளையார்பட்டியில் தரிசிக்கலாம்.


சீனாவில் மூன்று கரங்களுடன் விநாயகர் காட்சி தருகிறார். நான்கு கரங்கள் கொண்ட விநாயகரை பல திருக்கோவில்களில் தரிசிக்கலாம்.


ஆறு கைகள் கொண்ட கணபதி மும்பையில் அருள்புரிகிறார்.


திருச்செந்தூரில் ஏழு கரங்களுடன் காட்சி தரும் விநாயகரை உச்சிஷ்ட கணபதி என்பர்.


நான்கு முகங்கள், எட்டு கைகளுடன் கணபதி சீனநாட்டில் அருள்புரிகிறார்.


ஒன்பது கரங்கள் கொண்ட கணபதியை தருண கணபதி என்பர். சில கோவில் கோபுரங்களில் காணலாம்.


பத்துக் கரங்கள் கொண்ட பஞ்சமுக கணபதியை சேலம் கந்தாஸ்ரமத்திலும், குச்சனூர் திருத்தலத்திலும் தரிசிக்கலாம்.


பதினோரு கரங்களுடைய கணபதி கொல்லூர் மூகாம்பிகை கோவிலில் எழுந்தருளியுள்ளார்.


பதினைந்து கரங்கள் கொண்ட ஹேரம்ப கணபதி மும்பையில் பல இடங்களில் கோவில் கொண்டுள்ளார்.


பதினெழு கரங்கள் கொண்ட கணபதியை வீரகணபதி என்பர். பதினெட்டு கரங்கள் கொண்ட கணபதியை தமிழகத்தில் சில கோவில் விமானங்களில் காணலாம்.

விநாயகப் பெருமான் எந்தவிதமான தோற்றத்தில் காட்சி தந்தாலும் பக்தர்கள் கேட்கும் பிரார்த்தனையை நிறைவேற்றி மகிழ்ச்சியை வழங்குவதில் வல்லவர் என்பதில் ஐயமில்லை


http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=22711

 

[P.J.]

The Story of Pandavas and Their Birth

The Story of Pandavas and Their Birth


June 21, 2015



The king of Kurus, Pandu ruled his capital city of Hastinapura with the hallmarks of honesty and spiritual service. During the same period, Soora was bestowed with the responsibility of ruling the clan of Yadavas. His cousin, Kunti Bhoja, adopted a girl named Preeta. Legend says that from that particular day of adoption, the girl grabbed the attention of the world as Kunti. Bhishma, popularly known to the people of Hastinapura as ‘Pitamaha’ was the uncle of Kuru King – Pandu. Bhishma chose Kunti to be the bride of Pandu. However, as the legend says, Pandu also married Madri, the sister of Salya. Salya was the king of Madra.







Dhritharashtra, who was fathered by maharishi Ved Vyas, was married to Gandhari, the princess of the Gandhara kingdom. Having learnt the truth about her husband’s blindness, Gandhari’s woe –be-gone thoughts prompted her to tie her eyes with a dark cloth. She avowed not to unfold and untie the cloth. She evinced a strong desire to share the deep pain that her husband experienced every moment of his life. As a consequence, she was rendered blind. In those days, polygamy was in vogue. Hence, it may seem not too surprising to let the cat out of the bag- Along with her, her ten younger sisters were also married to Dhritharashtra.


King Pandu’s mercurial streak in hunting animals often surprised many. Many a time, during his hunting stints, he was accompanied by his wife and court men. During a hunting stint, he shot a stag, while it was in the act of mating with its wife. Unfortunately, the stag turned out to be a sage, who had taken the form of a stag along with his wife, to enjoy the pleasures of the flesh and to obviate any human inhibitions and interventions. The sage took a swing at the king Pandu. The sage, before dying, cursed the king, saying, “Since you have killed a creature in the tenderest of all moments, may you also die the instant you approach a woman with amorous intent!”


Pandu’s despondency was ineffable. He was wallowing in the rising tide of sadness. His momentary pangs of guilt and remorse rendered him speechless. He was at his wit’s end. He accosted Bhishma and spoke to him about the curse and conveyed to him his thoughts of spending the rest of his life in the forest as a hermit. Pandu’s invictus attitude suddenly disappeared and he was in pursuit of penance. Bhishma saw the merit in his arguments and gave his consent. King Pandu’s wives and some of his loyal soldiers accompanied him to the forest. In the fitness of these circumstances, Dhritharashtra was crowned the new king of Hastinapura.


King Pandu went vagabonding about the forests only to be met by some sages. While discussing the divinatory concepts of heaven and salvation through meditation, he was appalled to learn that a man without children could never aspire for a place in God’s heart. Such counterpoising was all the more ironic as Pandu had to face the wrath of God for his unintentional gaffe. However, Pandu burst into tears and sought the blessings of sages, and they whole-heatedly blessed him, saying, “You shall have many worthy and illustrious sons.” The incident left Pandu in a state of deep introspection and he started to think of ways by which he might father his sons. His imagination had gone haywire. Marking an end to the discord and disarray, Kunti unraveled the gospel story of her boons.



Kunti Summons Lord Surya



She said, “During my childhood, the great sage Durvasa visited my father’s palace. Everyone knew of the Rishi’s fiery temper and wanted to keep him in the best of humors. We were quite successful enough in striking a nice tandem with him. We made all the necessary arrangements for his stay. Impressed with our diligence and arrangements, Durvasa granted me a boon. He gave me a Mantra (incantation), which had the ability to summon any deity who I wished. He said that I would be blessed with a child from that deity.

The son born would inherit the features of his divine father. As I was very young, I did not understand the complete implications of this boon. Anxiety had got the better of me. After his departure, I wished to scout out the veracity of this Mantra, and hence started meditating to accost Surya (the sun). I uttered this incantation several times with complete concentration. After a few moments, the Lord of the skies appeared in person before me, impelled by the power of the Mantra. I was frightened, and pleaded him to go away. This, however, he could not do, for the Mantra bound him as well as me. He did grant me a boon in the form of a son. Clad in divine armor and possessing earrings that glittered with dazzling aspect, the child had a remarkable appearance. Since divine births are not subject to the nine month gestation, the child was born to me at the drop of the hat. However, the fear of society pierced my heart. The frission of being ridiculed drove me into the state of oblivion. I became increasingly despondent about the way the things were going. I put him in a casket and set him adrift. I have not met him again. However, I feel that it is right time to use the Mantra. O great king! Command me the name of God that you would like to be the father of your child?”


After hearing his wife’s incident, he was relieved and overjoyed. He thought for a while and spoke, “No doubt that truth is the best virtue that a man should possess. I earnestly wish to be blessed with a child from Yama, the Lord of Justice. I am delighted to father my first child!” Kunti prodded into action by chanting the Mantra and summoned Yama. Following the same vein, without having to wait for the nine month gestation period, she was blessed with a son. The couple named him Yudhishtra. During this time, Dhritharashtra was still childless, and hence Yudhishtra was the eldest prince of the Kuru dynasty.


A year after the brimstone incident, Pandu said to his wife, “Kunti, it is said that a man who has but a single child is no better than a man who has none. From bizarre to brilliance, the only predictable thing about future is its unpredictability. Should something unpredictable happen to our only child, we shall still be in the same predicament as before. Therefore, it is wise to use the Mantra one more time and bear another child.” However, this whole process of using the Mantra seemed not convincing to Kunti. She tried to wish away the notion of second child. Despite her resistance, she yielded. This time they chose the mighty wind Vayu, to be the father of their child. The son thus born was named Bheema.


Meanwhile, Gandhari was getting worried that she was still childless. The great sage Vyasa visited her. She spruced up the palace attended him regularly. Impressed with her services, he whole-heartedly granted a bon. She asked him for a hundred mighty sons. The sage granted that boon. She soon became pregnant. However, nearly a year passed and she still hadn’t delivered a child. At this moment, news was brought to her that Yudhishtra had been born in the forest. In a great desperation writ, she struck her own abdomen to try and induce labor. It seemed to have worked, for she soon went into labor. Great was her chagrin, when she gave birth to a great lump of flesh! At this point sage Vyasa again appeared. He consoled her and had hundred little pots to be brought. He divided the lump of flesh into a hundred pieces and put one in each pot. At the end there was a small piece of flesh left, this he put in a new jar. A few months from this operation, Duryodhana was born from the first jar. His ninety-nine brothers were born shortly thereafter, along with his only sister Dushala (she was that tiny lump of flesh in the separate jar).


As the legend says, many ill omens accompanied Duryodhana’s birth. Intimidated by the ill omens, Dhritharashtra sent for skilled astrologers. After carefully interpreting the vicious omens, they said, “O King, these omens suggest that your first-born son will be the cause of utter destruction of the Kurus. We would advise you to sacrifice him, if you want to preserve your race. It has been said that, to save a family you may sacrifice a man, to save the clan you may sacrifice a family, to save a village you may sacrifice a clan, and to save a kingdom you may sacrifice a village. In this case, to save the kingdom of Kurus, you should sacrifice your first-born. Your son will bring nada but misery to all. Save yourself, and the Kurus while there is still time!”






However, bounded by his fatherly love for his first born, the king did not heed to their wise words. Duryodhana was born exactly a day before Bheema’s birth in the forest. Right from his childhood, Duryodhana showed a great aptitude for war and demonstrated immense strength. His flair in using weapons such as double edged swords, gadhas etc. was commendable. He had the instincts of a great fighter.


Once again, Pandu conveyed his wish to father another divine child. Kunti though recalcitrant, summoned Indra. The couple was blessed with a boy named Arjuna and it was foretold at his birth that he would be a peerless warrior, just like his divine father. Counting on such evolutionary gambits, Madri wished for children of her own. Kunti taught her the divine incantations. Madri was blessed with the twins- Nakula and Sahadeva. The five sons of Pandu lived up to the enviable credentials and promulgated wise principles. They broke the jinx of the curse that threatened their father- King Pandu.




http://www.templepurohit.com/the-story-of-pandavas-and-their-birth/

 

[P.J.]

Classification of Warriors by Bhishma in the Mahabharata

Classification of Warriors by Bhishma in the Mahabharata

Jul 12, 2015



Bhishma, the grandsire of both the Kauravas and the Pandavas, analyzed each warrior on both sides of the battle. He said there are 3 types of warriors. They are the Rathi, the Atirathi and the Maharathi. Based on his judgement and knowledge of the science of weapons he classified every warrior involved in the Mahabharata war. According to him the highest level of a warrior is the Maharathi.


He defined the three classifications as follows:


Rathi: A warrior capable of attacking 5,000 warriors simultaneously.


Atirathi: A warrior capable of contending with 12 Rathi class warriors or 60,000 warriors simultaneously.


Maharathi: A warrior capable of fighting 12 Atirathi class warriors or 720,000 warriors simultaneously, and having complete mastery of all forms of weapons and combat skills.


Classification of Warriors from the Kaurava Side:



Rathis:



Sudhakshina, the ruler of the Kamvojas


Sakuni, King of Gandhar and uncle of Kauravas


Duryodhana’s son Lakshmana and the son of Dushasana


Jayadrath, the king of the Sindhu and brother in law of Kauravas


All 99 brothers of Duryodhana, including Dushasan, are single Rathis


Duryodhana is classified as a warrior equal to 8 Rathis


Atirathis:



Bhoja chief Kritavarman


The ruler of Madras,Salya


Bhurisravas, the son of Somadatta


Kripa, also known as Kripacharya, the son of Saradwat


Maharathis:



Alambhusha, the Chief of Rakshasas


The ruler of Pragjyotisha, the brave Bhagadatta


Vrishasena, the son of Karna,


Guru Drona


Asvathama, the son of guru Drona and the avatar of Lord Shiva. (Even though he was classified as a Maharatha, in reality he was peerless and equal to Lord Shiva in battle according to Bhishma; but the only pre-condition is that Asvathama has to become extremely angry to unleash his full potential.)


Karna is equal to 2 Maharathi.


Bhishma, even though he never classified himself. Later it was revealed that Bhishma was equal to 2 Maharathi warriors.


Classification of Warriors from the Pandava Side:



Rathis:



Uttamaujas


Sikhandi, the son of the king of the Panchalas


Yudishtira the son of Pandu and Kunti, is a Ratha.


Nakul and Sahadeva are single Rathis


Bhima is regarded as equal to 8 Rathas.


Atirathis:



Satyaki of the Vrishni race,


Dhrishtadyumna the son of Drupuda


Kuntibhoja,the maternal uncle of Pandavas


Ghatotkacha, prince of Rakshasas and master of all illusions, son Bhima and Hidimva.


Maharathis:



Virata King


Drupuda, King of Panchalas


Dhrishtaketu, the son of Sisupala, the king of the Chedis


All sons of Draupadi are Maharathis


Abhimanyu,the son of Arjuna is equal to 2 Maharathi.


Arjuna is equal to 2 Maharathi warrior

http://www.indiadivine.org/classification-of-warriors-by-bhishma-in-the-mahabharata/

 

[P.J.]

Ghatotkacha – Bhima’s Son and The Rescuer of the Pandavas

Ghatotkacha – Bhima’s Son and The Rescuer of the Pandavas


July 12, 2015

Ghatotkach, the son of Hidimba and the great Pandava Bheema, was the most powerful warrior to ever take part in the Great War between the Kauravas and the Pandavas at the Kurukshetra.


He was half-rakshasa, which gave him magical powers that allowed him to fly and change his size at his will. He got his name from his head, which was hairless, thus utkaca, and shaped like a water jug, known as ghatam. Thus the name Ghatotkach.






The story of his parents is quite interesting. The Pandavas escaped from Lakshagraha and stopped at a dense forest to take rest. Over there, everyone fell asleep while Bheema kept watch. In the same forest lived Hidimb, a rakshas, with his sister Hidimba. He was a very powerful demon. He sensed the Pandavas from a far off distance and asked his sister to take the form of a beautiful maiden to lure Bheema and lure him out, so that he could eat him.


Hidimba took the form of a beautiful girl and went to confront Bheema, and instantly fell in love with him. She approached Bheema and told him about her feelings and the intentions of her brother. Bheema was surprised to know that a bloodthirsty demon had taken the form of a beautiful girl and wanted to marry him, so he refused her proposal. After that, a great fight took place between Bheema and Hidimb, one that caused a lot of chaos and destruction, and finally Bheema prevailed in the battle.



Bheema wanted to kill Hidimba too, as he thought that she would take revenge for the death of her brother at the hands of Bheema. But, Yudhisthira stopped him from committing such a heinous crime. Hidimba begged Kunti to allow Bheema to marry her, and seeing her plight, Kunti asked Bheema to get married to her, which he had to obey, as it was the order of his mother. But, Bheema made a condition that, he would leave her once she bore a child with him.


Hidimba agreed, and they got worried. In a year’s time, Hidimba gave birth to a son. The young infant’s head resembled a water jug, so they gave him the name Ghatotkach. Ghatotkach grew up to become immensely powerful and was a master of magic and illusion. It is said, that his power grew tremendously in the night. He was even given a boon by Lord Krishna, that no one would be able to match him at magic and sorcery, except for Lord Krishna himself.


Ghatotkach grew up with his mother in the forest Himbavana, and he was kind and compassionate right from his childhood. He was especially close to his brother Abhimanyu. He once gifted a pearl to him. Abhimanyu and Ghatotkach bore many similarities. Both were born when their fathers were in exile, both grew up with their mothers as their fathers were away, and both were considered to be even more powerful than their fathers.


He was dedicated to his father Bheema, and all Bheema had to do was just think of him, and he would appear. Like his father, he wielded the mace, and was even better than Bheema at warfare and using the mace.


He got married to Ahilawati, a naga kanya, and had a son with her, Barbarika. Barbarika is considered to be the strongest Kshatriya to ever live, according to Lord Krishna. He was even stronger than Ghatotkach and the five Pandavas.


He was summoned by his father to take part in the battle for the Pandavas, and using his magical powers, he wreaked havoc in the enemy Kaurava camp. After the death of Jayadratha, the battle continued on past sunset, and as nightfall came, his powers grew immensely, and he caused even more destruction.


The power of asuras increase with darkness, and so was the case with Ghatotkach. His powers increased tremendously and it looked as if the war would be over in one day. No one could manage to stop him, not even great warriors like Karna or Duryodhana.






Together with his brother Abhimanyu, he was decimating the enemy which instilled great fear in the hearts of the Kauravas camp. Seeing all the destruction, Dronacharya, the guru of the Pandavas and Kauravas, took charge of the army. Under his guidance, the Kauravas managed to kill both Ghatotkach and Abhimanyu. Abhimanyu died first, on the thirteenth day of the war. He manged to break the ultimate formation, Chakravyuh, but couldn’t manage to come out of it, and was killed by his uncles quite cruelly.


Ghatotkach died after him, on the fourteenth day of the war. The story goes, that Duryodhana requested his best friend, the great warrior Karna, to kill Ghatotkach, as he couldn’t bear to see the annihilation caused by Ghatotkach. Karna possessed a powerful weapon called Indrastra, or Shakti, which was granted to him by Lord Indra. It was capable of killing anyone Karna wanted to, but it could be used only once.


Karna had been saving the weapon for his arch enemy Arjuna, but seeing Duryodhana’s plight, he couldn’t use it on Arjuna and instead used it on Ghatotkach, killing him in the process. Ghatotkach, before dying, increased his size to the maximum he could, and fell on the enemy camp, killing thousands in the process. His death resulted in Bheema unleashing his wrath on his enemies, killing hundreds and thousands of warriors and soldiers.


Ghatotkach and Karna had an intensely ferocious battle, one which was watched by everyone in awe. It was tilting in the favour of Ghatotkach, as he was using his dark magic, which forced Karna to use the weapon given to him by Lord Indra. It is said, that when his huge body fell on the enemy camp, it crushed one Akshauhini of the enemy military camp.


Ghatotkach’s death is also said to be the turning point of the war, as with his death, Karna he longer had the divine weapon with which he could kill Arjuna, and Krishna was now confident that the war would be won by the Pandavas.


The legend of Ghatotkach and stories of his power and mastery over black magic are quite famous. It is said, that once during the war, Krishna had asked everyone about the number of days they would take to finish the war.


Bhisma told that he would be able to finish the war in three days. Next was Karna’s turn, who said that he would finish the war in one day. When he asked Ghatotkach, Ghatotkach’s reply astounded everyone.


Ghatotkach said, that he would finish the war with just three arrows. With one arrow, he would decimate the Kaurava army, with the other arrow, he would decimate the Pandava army, and when asked about the third arrow, Ghatotkach said, that he would kill Lord Krishna himself, by hitting the arrow at his foot, right below his toe.


The name of Ghatotkach is also mentioned in other forms of literature over the world. He is the main character of Bhasa’s play Madhyamavyayoga. The play talks about an incident in which Ghatotkach is asked by his mother to get a human for her so that she could eat him, and in the process he meets with his father Bheema.


Ghatotkacha and Karna Kurukshetra War – Statue in Bali, Indonesia



In the Indonesian Javanese version of the Mahabharata, he was given the name Jabang Tetuko. It has Ghatotkach wearing a vest with a sun symbol, and he is portrayed as a human and not a rakshas.

Ghatotkach was a character who had a major role to play in the turning of events of the Mahabharata. His death allowed Ajruna to remain invincible, which enabled the Pandavas to win the war. His sacrifice was the ultimate form of devotion to his father.


http://www.templepurohit.com/ghatotkacha-bhimas-son-and-the-rescuer-of-the-pandavas/

 

[P.J.]

பெண்கள் அணியும் ஆபரணங்களின் பயன்கள்..!

பெண்கள் அணியும் ஆபரணங்களின் பயன்கள்..!


பொட்டு :
பொட்டு வைக்கும் பெண்களை அவ்வளவு சீக்கிரம்
மெஸ்மரிசம் செய்ய முடியாது.

தோடு :
மூளையின் செயல் திறன் அதிகரிக்கும்.கண்பார்வை திறன்
கூடும் .

நெற்றிச்சுட்டி :
நெற்றிச்சுட்டி அணியும் போது தலைவலி ,சைனஸ் பிரச்சனை சரி செய்கிறது.

மோதிரம் :
பாலுறுப்புகளை தூண்டும் புள்ளிகள் மோதிர விரலில்
உள்ளது..ப்ரேசிலட்,வாட்ச்,காப்பு அணிவதும் பாலுறுப்பின்
புள்ளிகளை தூண்டும்.

செயின் , நெக்லஸ் :
கழுத்தில் செயின் அணியும் போது உடலுக்கும் தலைக்கும் இடையே உள்ள சக்தி ஓட்டம் சீராகும் .

வங்கி :
கையின் பூஜை பகுதியில் இறுக்கமான அணிகலன்கள்
அல்லது கயிறுகள் அணியும் பொது உடலில் ரத்த ஓட்டம்
சீராகி பதற்றம்படபடப்பு ,பயம் குறைகிறது .மார்பக புற்று நோய் வருவது தவிர்க்க படுவதாக ஆய்விலே உருதிபடுதப்படிருகிரதுலம்பாடி பெண்களுக்கு மார்பக புற்று நோய் வருவது இல்லை.கரணம் மணிக்கட்டில் இருந்து முழங்கைக்கு மேல் வரை நெருக்கமாக வளையல்களை அணிவதால் மார்பு பகுதியின் ரேத ஓடம் சீராக வைத்திருக்க உதவுகிறது.

வளையல் :
வளையல்கள் அந்த பகுதியின் புள்ளிகளை அழுத்துவதன் மூலம் வெள்ளையணு உற்பத்தி உடலிலஅதிகரிக்கிறது. முக்கியமானஹார்மோன்கள் சுரப்பும் ரெகுலேட் செய்யபடுகிறது.இதன் மூலம்தாய்க்கும் சேய்க்கும் நோய் எதிர்ப்பாற்றல் கூடும்.

ஒட்டியாணம் :
ஒட்டியாணம் அணியும் போது இடுப்பு பகுதியின்
சக்தி ஓட்டம் நன்றாக தூண்டப்பட்டு ஆரோக்கியம்
கூடும்.வயிற்று பகுதிகள் வலு வடையும்.

மூக்குத்தி :
மூக்கில் இருக்கும் சில புள்ளிகளுக்கும் பெருங்குடல் மற்றும் சிறுகுடலுக்கும் நெருக்கமான
தொடர்னு உண்டு.அந்த புள்ளிகள் தூண்டப்படும் பொது அது சமந்தமானநோய்கள் குணமாகும் .மூக்குத்தி அணியும்
பெண்கள் சில நாட்களில் விட்டு சிக்கல் சரியாகி வருவதை உணரலாம் .


கொலுசு :
கல்லீரல்,மண்ணீரல்,பித்தப்பை,சிறுநீரகம்,சிறுநீர்ப்பை,வயிறு போன்ற மிக முக்கிய உறுப்புகளின் செயல் திறனை தூண்டிவிடும் அற்புதமான அணிகலன் கொலுசு.கர்பப்பை இறக்க பிரச்சனையை தடிமனான கொலுசு அணிவதன் மூலம் தீர்க்கலாம் .

மெட்டி :

மெட்டி அணிவது கர்ப்பப்பையை பலப்படுத்தும் செக்ஸுவல்
ஹார்மோன்கள் தூண்டும்.பில்லாலி என்பது குழந்தை
பிறந்தவுடன் 3வது விரலில்அணியும்போது சில புள்ளிகள்
தூண்டப்பட்டு பால் சுரப்பை அதிகப்படுத்தும்.









[url]http://daytodaycinema.blogspot.com/2014/03/blog-post_9737.html

[/URL]

 

[P.J.]

உலகின் முதல் இரட்டை குழந்தைகள்

உலகின் முதல் இரட்டை குழந்தைகள்

செப்டம்பர் 08,2012

ஒருமுறை தேவலோகத்தில் ரம்பை, ஊர்வசி ஆகிய இருவரும் வியாழ பகவானைக் கவனியாமல் ஆடிக்கொண்டிருந்தனர். இதனால் கோபம் அடைந்த தேவகுரு ""பூந்துறை நாட்டில் முத்தி என்ற தாசி வயிற்றில் இரட்டை குழந்தைகளாக பிறப்பீர்கள் என சபித்தார். தாங்கள் அறியாமல் செய்த தவறை மன்னித்தருளுமாறு குருபகவானை இருவரும் வேண்டினார்கள். சாப விமோசனம் வேண்டிய அவர்களை மன்னித்த தேவகுரு, ""தாசியின் வயிற்றில் பிறந்து 12 ஆண்டுகள் பார்வதி தேவியை வணங்கி வந்தால், ஐராவதம் ஏறிய இந்திரன் நீங்கள் வாழும் பூந்துறை நாட்டில் பொன்மாரி பெய்வான். அப்போது உங்கள் சாபம் நீங்கும் என்றார்.

தேவகுருவின் சாபத்தால் ரம்பை, ஊர்வசி இருவரும் அழகாலும் குணத்தாலும் சிறந்த தாசி முத்தியின் வயிற்றில் பிறந்தனர். அவர்கள் சிறுநல்லாள், பெருநல்லாள் என்ற பெயரில் அழைக்கப்பட்டனர். தேவகுருவின் வாக்கின்படியே சிறுநல்லாள், பெருநல்லாள் இருவரும் ஈரோட்டில் குடி கொண்டுள்ள ஆருத்ரா கபாலீஸ்வரரையும், வருணாம்பிகையையும் மனமுருக வழிபாடு செய்தனர். அவர்களது அன்புக்கு இறங்கிய சிவன், இந்திரன் மூலம் பூந்துறை (தற்போதைய ஈரோடு) நாட்டில் பொன்மாரி பொழிய வைத்து ரம்பை, ஊர்வசியின் பாவம் போக்கினார். இந்த ரம்பை, ஊர்வசி தான் உலகின் முதல் இரட்டை குழந்தைகள்!..




http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=13243

 

[P.J.]

Why We Start With Spice And End With Sweet?

Why We Start With Spice And End With Sweet?

There are several ways of getting through the meal, which varies from a simple 3 course to a massive 5 or 6 course ones. However, if you must have noticed, most of the meals end with a sweet delicacy and often start with spicy ones. There are various reasons behind it. There are both scientific reasons as well as physiological habits related to it.



First of all, spicy foods activate the digestive juices and acids and ensure that the digestion process goes on smoothly and efficiently. Thus, they are eaten first. While sweet treats or carbohydrates pull down the digestive process. Hence, sweets were always recommended to be taken as a last item.

Moreover, some also claim that human brain chemistry is to blame for an after-dinner sweet treat.

Some evidence suggests that consuming sugar can enhance the absorption of the amino acid tryptophan found in some foods. The tryptophan then enables an increase in the levels of serotonin, a neurotransmitter associated with feelings of well-being.


Also quite a number of people suffer from a postprandial (after a meal) or reactive hypoglycaemia condition which delivers a state of low blood sugar marked by hunger, weakness, sweating, shakiness, sleepiness, light-headedness or even anxiety or confusion. These conditions are mostly triggered by a heavy meal. Therefore, consuming sweet foods is one way to counteract the symptoms of reactive hypoglycemia. If you are not aware, reactive hypoglycemia is especially common in people who’ve had gastric bypass surgery.


On the other hand, many researchers believe that calorie-dense food like sweets stimulate the body’s endogenous opioid system, which releases endorphins and has a pain-relieving, analgesic effect on the body.


On the psychological note, Dr Nora Volkow once said, ‘They are bringing you a food (dessert) that can overcome the satiety signals, so even though you are full, you eat it because of the pleasure it generates.’


http://www.curejoy.com/content/start-spice-end-sweet/

 

[P.J.]

அதிகாலையில் எழுவதால் கிடைக்கும் சக்திக&#

அதிகாலையில் எழுவதால் கிடைக்கும் சக்திகள் என்னென்ன?

அக்டோபர் 03,2011

அதிகாலை வேலையில் எழுவது பல நன்மைகளைத் தரும் என்று சாஸ்திரங்களும், விஞ்ஞானமும் கூறுகின்றன. வைகறைப் பொழுதில் சூரியனிடம் இருந்து பூமியை வந்தடையும் ஒளிக்கதிர்கள் சக்தி வாய்ந்தவை. இவை நம் உடலில் படும்போது நரம்புகளுக்கு புதுத்தெம்பையும், உற்சாகத்தையும் கொடுக்கின்றன. கண்கள் ஆரோக்கியத்தையும், உடல் வலிமையையும் பெறுகின்றன. அதனால் தான், சூரிய நமஸ்காரம் செய்வது மிகச் சிறந்த வழிபாடு என்று நம் முன்னோர்கள் கூறினார்கள். சனிக்கிழமை அன்று அதிகாலை நேரத்தில் சனி பகவானுடைய கிரகண சக்தி பலம் பெற்றிருப்பதால், அன்றைய தினம் நல்லெண்ணெய் குளியல் செய்வது மிகவும் சிறப்புடையது என்று சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன. இந்த அதிகாலை நேரத்தில் எழுவதால் உடல் சுறுசுறுப்படையும், ஆரோக்யமாக இருக்கும். மனஅழுத்தம் இல்லாமலும்,


பரபரப்பில்லாமலும் காரியங்கள் சிறப்பாக முடியும். உடலுக்கும், உள்ளத்துக்கும் ஊட்டம் தருவது காலையில் கண்விழிப்பதாகும்.உஷத்காலம் உஷஸ் என்னும் பெண் தேவதையைப்பற்றி ரிக் வேதத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இவள் தோன்றிய பின்பே சூரியன் உதயமாகிறான். இதனாலேயே விடியற்காலை நேரம் உஷத் காலம் எனப்படுகிறது. இந்த தேவதையின் செழிப்பான கிரணங்கள் விடியற்காலையில் பூமியை நோக்கிப்பாய்வதால்தான் அந்த வேளையில் நீரில் மூழ்கி நீராடுதல் விசேசமாக சொல்லப்படுகிறது. இதனால்தான் அதிகாலை நேரத்தில் நீரும் வெதுவெதுப்பாக காணப்படுகிறது. அதிகாலையில் பிரம்ம முகூர்த்தத்தில் எழுந்திருக்க வேண்டும் என்று நம் சாஸ்திரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. பிரம்ம முகூர்த்தம் என்பது காலை 3 மணி முதல் 5 மணிவரை.


http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=6152

 

[P.J.]

Shiva and Vishnu: A Unique Aspect of Their Worship

Shiva and Vishnu: A Unique Aspect of Their Worship

Even though Bhagawan Shiva is the ultimate of ascetics, it is often seen that His devotees are blessed with wealth and enjoyment of all pleasures. On the other hand, those who worship Bhagawan Vishnu, even though He is the Lord of Lakshmi, are often seen to be bereft of wealth and material enjoyment. Actually, the one who worships Bhagwan Vishnu should get rich and the one who worships Shiva should become an avadhuta like Him. But generally it is the opposite that happens. Why?

The question is answered in the Shrimad Bhagavata Purana. It was asked by Yuddhishtra and answered by Bhagwan Krishna Himself:

"Dear Yuddhishtra! On whomsoever I wish to bestow My grace, I gradually relieve him of his money. Then his relatives, whom he had once considered as his own, finding him penniless and hard-pressed with adversity and sorrow, desert him. Then he works hard again to acquire wealth. I render all his efforts futile. In this manner, when he fails again and again, he develops dispassion towards earning money, understands the misery of his situation and withdraws himself from the world. At that moment, he forms friendship with my bhaktas. It is at this time that I shower My grace on him. Because of My grace he is able to realise the Supreme Soul, Brahman. Since My bhakti is so difficult and testing, many people leave it aside to worship other deities.

"Bhagawan Shiva is Ashutosh, which means that his heart melts easily and He gives His bhaktas the greatest of riches. Sometimes these devotees, on getting such wealth, become arrogant and puffed with pride. They forget the Gods that blessed them and spurn those very deities."

Gods Brahma, Vishnu and Shiva are all capable of giving boons and curses. But out of the three, Shiva and Brahma get pleased or angry very easily and therefore bless or curse instantaneously. However, Bhagawan Vishnu is not like that, it takes longer to please Him. (Shrimad Bhagavata Purana 10.88.12).

We must here realise that the Shrimad Bhagavatam is a Vaishnav Purana and describes the glory of Bhagawan Vishnu. Similarly, the glory of Bhagawan Shiva is extolled in the Shiva Purana. There is nothing conflicting about this. The chaitanya in Shiva is Brahman, and so is the chaitanya in Vishnu. They have two names and two forms, but the Brahman in both is one and the same.






In this context the Bhagavata Purana narrates a story. There was a demon named Vrika. The wicked-one once met the great sage Narada on the way and asked him which God out of the trinity of Brahma, Vishnu and Shiva was the most easily and quickly propitiated.









Narada advised him, "Go and propitiate Bhagawan Shiva and you will quickly accomplish your purpose. He gets pleased at the slightest quality and angry at the smallest offence. Ravana and the demon named Bana had performed only the slightest worship but Bhagawan Shiva was so pleased with them that he bestowed on them unparalleled prosperity and sovereignty. As a consequence, they later harassed the great God Himself (Ravana uprooted mount Kailasha where Shiva lived and Bana made Shiva the protector of his city).





Being thus advised, the demon went to Kedarnath and began worshipping Bhagawan Shiva by chopping of his own flesh and offering it into the sacred fire. When even after performing this ritual for six days Shiva did not present Himself, the demon began to despair. On the seventh day, he bathed in the holy waters of Kedarnath and began to cut his head with an axe to offer into the fire.

Just like when some unhappy person tries to commit suicide in this world we save him out of compassion, so did the supremely compassionate Bhagawan Shiva came and held demon's hands, preventing him from committing the act. By the blessed touch of Shiva, he was healed of his wounds and his body was restored.





Shiva spoke to the demon "Dear Vrika! It is enough, stop it. I want to give you a boon, ask for anything you want. I am pleased when simply water is offered to Me by My devotees. Why then are you torturing yourself so cruelly?"







The extremely sinful demon then asked for a boon that could spell terror for all living beings. He asked for the following: "On whoever’s head I place my hand, may that person die."

Bhagawan Shiva was unhappy at first at the boon the demon had asked for. But smiling mysteriously He gave the boon, which was just like feeding nectar to a serpent.

On receiving the boon, the demon became desirous of obtaining Goddess Parvati and on the pretext of testing the efficacy of the boon, tried to place his hand on the head of Shiva Himself. Now Shiva was afraid of the very boon that He Himself had given. He began to run in the north direction with the demon hot in pursuit. In this way he covered the entire earth and at last reached Vaikuntha, the abode of Bhagawan Vishnu. Perceiving the predicament of Shiva, Vishnu transformed Himself into a small boy and went on to Vrika’s way. The boy bowed respectfully before the demon and asked, "Dear Sir! You seem tired. Are you coming from afar? Please rest a little. It is this body which is the root of all pleasures and which fulfils all our desires. Hence, it should not be put to too much trouble. Is something bothering you? Let me know, maybe I can be of help."

Relaxed by the reassuring words of Bhagwan Vishnu, the demon described all that had transpired.

After hearing out the demon, the boy replied, "Is that it? We do not believe in what Shiva says. Don’t you know that He is the king of ghosts and goblins? How can such an exalted person like yourself believe the trivial words of Shiva? If you still have faith in Him, you may easily test the truth of His words by placing your hand on your"own head right now. If you find His words to be untrue, then you can kill Him so that He does not utter a lie again."

Hearing the hypnotising voice of Bhagawan Vishnu, the wicked demon in his forgetfulness placed his hand on his own head. That very moment he fell down dead and there arose voices from the heavens congratulating Bhagawan Vishnu for His act.

Vishnu addressed Shiva thus: "O Great Lord! The demon was finally destroyed by his own sins. No one who commits sin against a great person can be safe and happy in this world. What to say when that offence is committed against You, the Father of the World."


This story occurs in detail in the Shrimad Bhagavata Purana, 10.88.

http://www.exoticindiaart.com/article/shiva-and-vishnu/

 

[P.J.]

Rambhau Swami: The Fire Yogi of Tanjore

Rambhau Swami: The Fire Yogi of Tanjore

Jul 16, 2015

The Fire Yogi is a 47 minute documentary exploring a Yogi who has the extraordinary ability to use a unique breathing technique to get into union with Fire. This documentary portrays a rare and unusual Fire Ritual performed by the Yogi and the subsequent chemical analysis of his clothing & physical tests that examine this supernatural phenomenon.


The Yogi has performed this Fire Ritual for a total of 1000 days over the last 45 years. The Yogi, weighing a mere 94 pounds (43 kilos), has been able to survive on only two bananas and a mere glass of milk with a few drops of water twice a day for the last 28 years. Many aspects of the Yogi are on the edge of unbelievability, while at the same time highlighting the power and endurance of human mind, body and spirit.





Yogi Rambhauswami, the 63-year-old yogi, claims that in 1975 he stopped drinking more than a few drops of water each day, that two years later he began limiting his daily diet to a banana and a cup of milk, and that he sleeps only three hours each night. By all rights the Sanskrit scholar should be malnourished and dehydrated, but in director and producer Mike Vasan’s documentary, he appears to be a relatively normal, if somewhat slender, senior citizen. Rambhauswami’s real claim to fame, however, is his elaborate fire ritual.


The ritual begins with his taking a bath, then moving on to meditation, pranayama, and a ceremony honoring Ganesha. The fire portion of the ritual is conducted over a sunken pit, into which Rambhauswami offers rice, coconut, sugar cane, and gallons of ghee. As he’s doing this, he goes into a deep meditative state. He enters the blaze and rolls around, protected by only a wool shawl, and remains there, in the fire, for up to 10 minutes at a time.


Please read more from here

http://www.indiadivine.org/the-fire-yogi-of-tanjore/

 

[P.J.]

Why we have to do Pradakshina (Circumbulation) in Temple?

Why we have to do Pradakshina (Circumbulation) in Temple?

Mar 25,2015


To draw a Circle, we need a Centre Point. The God (Paramporul) is the Centre, the Source and Essence of our Life. We acknowledge this by performing the Circumbulation (Pradakshina) keeping the God as the Centre point of our Life.

This is the basic significance of Pradakshina.

For the Centre Point, the circle is equal in all sides, like that all the creature of God is equal to him. The other aspect of Circumbulation. God doesn’t differentiate anything. For him all are equal.

Sri Shankaracharya says Pradakshina is the Mediation of Transforming force to the forcer. Circumbulating the Lord, the Unmoving Centre for all form of creatures.

Skandapurana, 9th Chapter, 68th Verse says “Pradakshinam Pade Pade”

Pradakshina – PRA + DA +KSHI + NA

PRA – Dispelling Sin
DA – bestowing the desire
KSHI – Causing the destruction of Karma
NA - Salvation

Thus, Salvation of destruction of Karma and giving boon of having their own desire by destroying their SIN.

http://www.templeadvisor.com/user-articles/90

 

[P.J.]

கோடி நன்மை தரும் ஆடி வெள்ளி!

கோடி நன்மை தரும் ஆடி வெள்ளி!

எத்தனை வெள்ளிக்கிழமைகள் வந்தாலும் ஆடி வெள்ளிக்கு என்று ஒரு தனிப்பெருமை உண்டு. ஆலயங்களில் சந்தனக் காப்பு அலங்காரத்தில் காட்சியளிக்கும் இறைவியின் திருமேனியைக் காண பக்தர்கள் கூட்டம் அலைமோதும். அன்றைய தினம் விரதம் இருந்து அம்பிகையை வழிபட்டால் இன்பங்கள் இல்லம் தேடி வந்து கொண்டேயிருக்கும் என்பது நம்பிக்கை. எனவே தான் 'கோடி நன்மை தரும் ஆடி வெள்ளி' அன்று தேடிச்சென்று வழிபட வேண்டிய ஆலயம் அம்பிகைக்குரிய ஆலயமாகும்.

அதுமட்டுமல்ல திருமகளை வழிபடுவதன் மூலமும் செல்வநிலை உயரும். எட்டுவகை லட்சுமிக்கும் இனிய விழா எடுப்பது ஆடி மாதமாகும். கிழமைகளில் சுக்ர வாரம் என்றழைக்கப்படுவது வெள்ளிக்கிழமையாகும். துள்ளித் திரியும் சிங்கத்தில் ஏறி பவனி வரும் தூயவளாம் அம்பிகையை வெள்ளிக்கிழமை அன்று வழிபட்டால் நல்ல காரியங்கள் இல்லத்தில் நடைபெற வழிபிறக்கும் என்பதை அனுபவத்தில் காணலாம்.

தமிழ் மாதங்களில் ஒவ்வொரு மாதத்திற்கும் ஒரு தனிச்சிறப்பு உண்டு. சூரியன் கடகத்தில் சஞ்சரிக்கும் மாதமான ஆடி மாதம் இறைவியை நாடிச் சென்றவர்களுக்கெல்லாம் கோடி கோடியாய் நற்பலன்கள் கொடுக்கும் மாதமாகக் கருதப்படுகின்றது. காரணம் சந்திரன் வீட்டில் சூரியன் சஞ்சரிப்பதாகும்.

'ஆடிச் செவ்வாய் தேடிக்குளி' என்றும், 'ஆடிப்பட்டம் தேடி விதை', 'ஆடிப்பெருக்கு கோடியாய் கிடைக்கும்' என்பதெல்லாம் முன்னோர் வாக்கு. தமிழ் மாதத்தில் நான்காவது மாதமான ஆடி, தட்சிணாயன புண்ய காலமாகும். இது தேவர்களின் இரவு நேரம் என்று புராணங்கள் சொல்கின்றன.

எனவே ஆடி வெள்ளியன்று மாலை நேரத்தில் அம்பிகையை, ஆதிபராசக்தியை, அகிலாண்டேஸ்வரியை, புவனேஸ்வரியை அலங்கரித்துப் பார்த்து வழிபாடு செய்தால் வளங்கள் அனைத்தும் வந்து சேரும்.

ஆடி மாதச் செவ்வாயன்று செட்டிநாட்டுப் பகுதிகளில் பெண்கள் மட்டும் ஒரு சந்திக் கொழுக்கட்டைப் பிடித்து வழிபாடு செய்வர். இதன் மூலம் குடும்ப முன்னேற்றமும், மாங்கல்ய பாக்கியமும், கணவருக்குத் தொழில் மேன்மையும் ஏற்படும். ஆடி வெள்ளியன்று குத்துவிளக்கு பூஜை செய்து சுமங்கலிப் பெண்களுக்கு ரவிக்கைத்துணி, தேங்காய், பழம், வெற்றிலை பாக்கு, மஞ்சள், குங்குமம் வைத்துக் கொடுத்தால் நற்பலன்கள் வந்து சேரும். இல்லத்தில் மங்கலம் உண்டாகும்.

ஆடி அமாவாசையன்று கடலில், நதியில் நீராடி முன்னோர்களுக்கு திதி கொடுத்தால் அவர்களது ஆசி கிடைக்கும். அதன் மூலம் இல்லத்திலுள்ள தடைகள் அகன்று சுபகாரியங்கள் முடிவடையும்.

ஆடி வெள்ளியன்று லட்சுமியை வழிபட்டால் பண மழையில் நனையலாம். ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கைக்குத் தேவை அருளா? பொருளா? என்று ஆராய்ந்து பார்க்கும் பொழுது, 'அருளோடு வரும் பொருள் தான்' என்று பதில் கிடைக்கும். அந்தப் பொருள் வளம் கொடுப்பவளை நாம் லட்சுமி என்றும், திருமகள் என்றும் வர்ணிக்கின்றோம். எட்டுவகை லட்சுமியின் அருள் இருந்தால் நாம் திட்டமிட்டபடியே வாழ்க்கையை திட்டமிட்டநடத்த இயலும்.

அங்ஙனம் வரம் கொடுக்கும் லட்சுமியை வரலட்சுமி என்றழைத்து விரதம் இருந்து வழிபட ஏற்ற நாள் ஆடிமாதம் கடைசி வெள்ளிக்கிழமையாகும். அன்றைய தினம் அதிகாலையில் வீட்டைச் சுத்தம் செய்து மாவிலைத் தோரணம் கட்டி, கோலமிட்டு லட்சுமிக்கு வரவேற்புக் கொடுக்க வேண்டும். 'திருமகளே வருக' என்று கோல மாவினால் எழுதலாம்.

பூஜை அறையில் வரலட்சுமியின் படத்தை பலகை மேல் நடுவில் வைக்க வேண்டும். அதன் அருகில் ஐந்து முக விளக்கில் பஞ்ச எண்ணெய் ஊற்றி பஞ்ச முக தீபம் ஏற்ற வேண்டும். அருகில் நெல் பரப்பி அதன்மேல் ஒரு தட்டில் அரிசி பரப்பி வைக்க வேண்டும். குடத்திற்கு சந்தனம், குங்குமம் பொட்டு வைத்து, தேங்காய், பழம், வெற்றிலை பாக்கு, இனிப்புப் பொருள் நைவேத்தியத்தோடு லட்சுமி கவசம் பாடி வழிபாடு செய்தால் பணத் தேவைகள் பூர்த்தி யாகும்.

அன்றாட வாழ்க்கையின் அனுபவிக்கும் துன்பமெல்லாம் உந்தனருள் பெற்றுவிட்டால் ஓடுவதும் உண்மையன்றோ?

இன்றோடு துயர்விலக, இனிய தனலட்சுமியே!

மன்றாடிக் கேட்கின்றேன் வருவாய் இதுசமயம்! என்று பாடுங்கள்.

லட்சுமி இல்லம் தேடி வருவாள். ஆடிக்கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கையில் அமைதி கிடைக்கவும், ஆனந்தம் வந்து சேரவும், ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமையிலும் உன்னதமான வழிபாடுகளை மேற்கொள்ளுங்கள். வருடம் முழுவதும் வசந்த காலமாகும்.


http://www.dailythanthi.com/Others/Devotional/2015/07/16130914/Million-benefit-Jul-Friday.vpf

 

[P.J.]

Shabari – The Greatest Devotee of Lord Shri Rama

Shabari – The Greatest Devotee of Lord Shri Rama

July 17, 2015





Shri Rama, the seventh incarnation of Lord Vishnu, is the protagonist of one of the two greatest Sanskrit epics, The Ramayana. Dasharatha, the father of Shri Rama was one of the great warriors and kings of Bharat. Ayodhya was Dasaharatha’s capital city. Dasharatha had 3 wives, Kausalya, Sumitra and Kaikeyi. But none of his wives could provide Dasharatha with an heir until Kausalya, his first wife gave birth to Sri Rama. Later the other two wives also gave birth to more sons. But Sri Rama was the most favourite son of Dasaharatha.


Long ago, when Dasaharatha fought in a war, to which he took Kaikeyi, his favourite wife along with him. Dasharatha was badly injured in the war and fighting death. Kaikeyi saved Dasahratha’s life to which Dasharatha agreed to fulfil any of the two wishes she asks. When Dasharatha decided to coronate Rama to his throne, Kaikeyi grew jealous of Kaushalya, who was going to be the queen and decided to use the two wishes she was granted. Kaikeyi asked Dasharatha, to give the throne to her son, Bharata, further she demanded that Rama must go on an exile for 14 years to the forest. Laksmana, Rama’s younger brother and Sita, his wife joined him. But things did not go as Kaikeyi imagined.

Dasharatha died after a few days and Bharata denied the throne saying it belonged to his elder brother Rama. He also blamed Kaikeyi for his father’s death and decided to never call her his mother again.


Shabari, a young daughter of a hunter who belonged to Nishadha tribal community was a kind hearted woman. Shabari’s father planned to get her married and hunted thousands of goats and sheep for her marriage dinner feast. Shabari was devasted by the thought of killing so many animals. So she fled into the jungle to avoid it. She spent long years searching for a Guru to gain Brahma Jnana (ultimate wisdom). She was rejected by all the Gurus as she belonged to a lower caste, the Nishadas. They thought she wasn’t worthy of their teachings. Finally, she reached the hermitage of Sage Matanga who was impressed by her inundate interests in attaining the true wisdom. He took her as his disciple and student in spite of all the other Yogis and Sages looking down on him for taking in an outcaste as a student.


Sage Matanga took in Shabari and told her to clean, take care and look after the hermitage. “It will do well for you”, he said. Shabari lived with the Sage in his hermitage, cleaned and looked after the hut and the Sage. She even took care of the cows. The other Sages looked at Sage Matunga as an impure one. But the Sage did not care, for he knew well that the gods are never against the people who help the needy, no matter their caste.


Unfortunately Sage Matunga decided it was time for him to leave his body. He asked Shabari if she wanted him to do anything for her one last time to which she asked him to take her along with him to the highest abode he was going to. Shabari simply could not imagine living without her beloved Guru. But Matanga refused. He said to her that she has to wait until the day when the great Lord Shri Rama visits her. He knew Shri Rama would come to visit Shabari. “Then you can join me”, he said. Shabari agreed to her Guru’s advice and promised to stay and devote her life to serve Shri Rama when the almighty visits.


Shabari waited for Shri Rama for years with utmost anticipation and eager. Her keenness and devotion did not lessen even a tiny bit in all the years. One story about Shabari is very well-known among the Indians – Shabari used to collect berries and all kinds of fruits every day expecting the arrival of her beloved Lord. Many years passed and Shabari grew older with time.


Shabari once went to Pampasar, a serene, beautiful lake just outside the Sage Matunga’s hermitage where she took shelter, to collect water. A Sage sitting close by meditating and chanting mantras saw the old Shabari collecting water. He got angry on seeing an outcaste collecting water from the lake he was using the water from and sitting beside. Out of his fury he threw a stone at old and helpless Shabari which made her bleed. Her blood covered the whole lake and the water turned into blood. The Sage made a big scene yelling that a drop of Shabari’s outcaste blood has turned the whole lake into blood. The other Sages joined him and blamed Shabari for turning the only source of water they had into impure red blood of hers. Shabari ran back to ashram and cried in pain.


The Sages were left with no water, to drink or to perform spiritual rites. The Sages meditated days log, performed all kind of Yajnas. They even brought the Yamuna water, Ganga water and poured it into the lake but was of no use. The lake still remained to be blood red. One of the Sages suggested that Lord Shri Rama was wandering around in the forest and that they must ask for his help. They started praying for Shri Rama. They meditated for many a days and finally Shri Rama agreed to help them and came to Pampasar.


When Shri Rama arrived at Pampasar the Sages requested him to clean his feet in the lake thinking that would turn the blood into water but it was in vain. Then they asked the Lord to take a dip in the lake which he did but still there was no effect. They tried a lot of other things, including asking the Lord to drink the blood and spit it back into the lake. Nothing worked. Then Shri Rama asked the sages about the cause for the water in the lake turning to blood.

One of the sages explained to him about how one of the sages threw a stone at Shabari and she bled into the lake. Rama after listening to this was surprised. He knew Shabari to be his greatest devotee and realized it was the blood from his heart that has filled up the lake and hence he was unable to turn it back into water. He then summoned for Shabari to be brought him. When Shabari heard that she was summoned by the great Lord Shri Rama, she sprinted with excitement towards the lake which made the dust on her foot to be thrown into the lake and the lake turned into water again.


Shri Rama then explained to the Sages that Shabari was his greatest devotee and hence only the dust on her foot could clean up the blood from his heart. All the Sages were greatly shocked and ashamed of their ill treatment of Shabari in the past. Shabari then begged Shri Rama to go to her humble abode. Shri Rama went along with Lakshmana to Shabari’s Ashram. Shabari served Shri Rama the berries she had collected with utmost love. Shri Rama ate all the berries and said to Lakshmana those were the sweetest berries he’s eaten because it was served with great love by his ultimate devotee.





Rama then told Shabari to ask any wish and it shall be granted. Shabari asked Rama to unite her soul with the soul of her beloved Guru Sage Matunga. Shri Rama blessed Shabari with her wish and Shabari’s body disappeared and her soul united with Sage Matunga’s.


http://www.templepurohit.com/shabari-the-greatest-devotee-of-lord-shri-rama/

 

[P.J.]

Womb The Home Garbha Griha Temple Sanctum

Womb The Home Garbha Griha Temple Sanctum

ramanan50

One is born from a woman, ends up in Earth.
Hinduism accords the respect these deserve.
A woman is called Gruha Lakshmi, one who brings Prosperity to Home.
Tamil calls her Illal, one who owns/rules the Home.

Similarly Earth is given the respect it deserves for it supports from Birth to Death.
Earth is eulogizes as Mother and there are Vedic Sukthas in praise of the Earth, Bho Suktham.
There is Neela Suktham, Neela is considered to be the consort of Lord Vishnu.

Such being the case, there is no wonder in Hinduism calling the Sanctum Sanctorum of a Temple as Garbha Gruha, Gharbha meaning
The Womb and Gruha, the Home.

Tamil calls The Gharbhagriha as Karuvarai, meaning 'where the Foetus stays'
One's first Home is the womb.





A Hindu temple consists of an inner sanctum, thegarbha griha or womb-chamber, where the primary idol or deity is housed along with Purusa. The garbhagriha is crowned by a tower-like Shikhara, also called the Vimana. The architecture includes an ambulatory for parikrama(circumambulation), a congregation hall, and sometimes an antechamber and porch.

The Hindu temple architecture reflects a synthesis of arts, the ideals of dharma, beliefs, values and the way of life cherished under Hinduism. It is a link between man, deities, and the Universal Purusa in a sacred space.

In ancient Indian texts, a temple is a place for Tirtha - pilgrimage.It is a sacred site whose ambience and design attempts to symbolically condense the ideal tenets of Hindu way of life. All the cosmic elements that create and celebrate life in Hindu pantheon, are present in a Hindu temple - from fire to water, from images of nature to deities, from the feminine to the masculine, from kama to artha, from the fleeting sounds and incense smells to Purusha - the eternal nothingness yet universality - is part of a Hindu temple architecture.
....
Garbhagriha or Garbha gruha (garbha gṛha) (Sanskrit: गर्भगॄह) is the sanctum sanctorum, the innermost sanctum of a Hindu templewhere resides the murti (idol or icon) of the primary deity of the temple. Literally the word means "womb chamber", from the Sanskritwords garbha for womb and griha for house. Only 'priests' (pujari) are allowed to enter this chamber.

Although the term is often associated with Hindu temples, it is also found in Jain and Buddhist temples...

In temples with a spire or vimana, this chamber is placed directly underneath it, and the two of them form the main vertical axis of the temple. These together may be understood to represent the axis of the world through Mount Meru. The garbha griham is usually also on the main horizontal axis of the temple which generally is an east-west axis. In those temples where there is also a cross-axis, the garbha gṛha is generally at their intersection.

Generally the garbhagriha is a windowless and sparsely lit chamber, intentionally created thus to focus the devotee's mind on the tangible form of the divine within it. Entrance to the garbha grha may be restricted to priests who perform the services there...

In the Dravida style, the garbhagriha took the form of a miniature vimana with other features exclusive to southern Indian temple architecture such as the inner wall together with the outer wall creating a pradakshina around the garbhagriha. The entrance is highly decorated. The inner garbhagriha or shrine became a separate structure, more elaborately adorned over time.

More often garbhagriha is square and sits on a plinth, its location calculated to be a point of total equilibrium and harmony as it is representative of a microcosm of the Universe. In the centre is placed the image of the deity.
But sometimes, for the temples of feminine deities, the garbagriha is rectangular. For example in the temple of Varahi Deula in Chaurasi.

The present structure of most of these temples is a two-storeyed vimana with a square garbhagriha and a surrounding circumambulatory path, an ardha-mandapa and a narrower maha-mandapa.

https://en.wikipedia.org/wiki/Garbhagriha
https://en.wikipedia.org/wiki/Hindu_temple_architecture
Natarja , Chidambaram Plan Image Credit. http://natarjatemplechidambaram.blogspot.in/

 

[P.J.]

Conchshell of Pandavas and Krishna

Conchshell of Pandavas and Krishna

Anantavijaya — name of King Yudhisthira’s conchshell, meaning “Unending victory.”

Devadatta — the conch of Arjuna which was obtained by Maya Danava from Varuna.
The name means, “God given.”

Manipuspaka — name of Sahadeva’s conch-shell, meaning “Jewel bracelet.”

Pancajanya — the conchshell of Lord Sri Krsna.

It was taken from the demon Pancajana after Krsna slew him.

Paundra — the terrific conchshell of Bhima.

Sughosa — the conchshell of Nakula, meaning “Making a pleasant sound.”




http://paninformation.blogspot.in/2010/11/conchshell-of-pandavas-and-krishna.html

 

[P.J.]

தண்ணீருக்கு சூத்திரம்

தண்ணீருக்கு சூத்திரம்

மார்ச் 03,2014



தண்ணீருக்கு ஹச்o2 என்று சூத்திரம் சொல்கிறார்கள். அதாவது ஹைடிரஜன் இரண்டு மடங்கும், ஆக்ஸிஜன் ஒரு மடங்கும் கொண்ட கூட்டுப்பொருள் அது. இதை இன்றைய விஞ்ஞானம் வைத்தது என்று எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஆனால், அதர்வண வேதத்தில் தான் முதன் முதலாக இந்த சூத்திரம் கையாளப்பட்டது.

அதில், பிராணம் ஏகம் அன்யத்வே என்ற ஸ்லோகம் இருக்கிறது. பிராணம் என்றால் பிராணவாயு. அதாவது ஆக்சிஜன் ஏகம் என்றால் ஒன்று. அன்ய என்றால் இன்னொன்று. த்வே என்றால் இரண்டு.

அதாவது, தண்ணீரில் பிராணவாயு ஒரு பங்கும், இன்னொரு வாயு(ஹைடிரஜன்) இரண்டு பங்கும் இருக்கிறது என்று பொருள். பாருங்க! நம்ம வேதங்களில் இருக்கிற கருத்தைத்தான், வெளிநாட்டார் ஆங்கிலத்தில் எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். நாம் ஆன்மிகத்தை அறிந்து கொள்ள மறுக்கும் தன்மையால் விளைந்த கொடுமை இது!


http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=28442

 

[P.J.]

கோபத்தைக் குறைப்பவனே ஞானி

கோபத்தைக் குறைப்பவனே ஞானி

ஒரு சமயம் ஸ்ரீகிருஷ்ணர், அவரது சகோதரர் பலராமர், அர்ஜுனன் இம்மூவரும் ஒரு அடர்ந்த வனத்தின் வழியாகச் சென்றனர். இரவாகி விட்டது. மூவரும் ஒரிடத்தில் தங்கிவிட்டு விடிந்ததும் செல்லலாம் என்று எண்ணினர். வனத்தில் துஷ்ட மிருகங்கள் இருக்கும் என்பதால் மூவரும் ஒரு சேரத் தூங்கக்கூடாது என்றும், ஜாமத்திற்கு ஒருவராகத் காவல் இருக்க வேண்டும் என்றும் முடிவு செய்தனர். அதன்படி ஸ்ரீகிருஷ்ணரும், பலராமரும் தூங்கச்செல்ல, அர்ஜுனன் காவல் இருந்தான். அப்போது திடீரென புகை மண்டலம் சூழ்ந்தது. அதிலிருந்து ஒரு பயங்கர உருவம் வெளிப்பட்டது. அகன்ற நாசியும், தூக்கிய பற்களும், முட்டைக் கண்களுமாக இருந்தது அவ்வுருவம். மரத்தடியில் இருவர் தூங்குவதையும், ஒருவன் காவல் இருப்பதையும் கண்ட அவ்வுருவம் தூங்கும் இருவரின் அருகில் சென்றது. அதைக்கண்ட அர்ஜுனன் கோபத்துடன் அதைத் தடுத்தான். அப்போது அவ்வுருவம் அவ்விருவரையும் தான் கொல்லப்போவதாகவும் அதற்கு அர்ஜுனன் துணை செய்ய வேண்டும் என்றும் கேட்டது. அதைக்கேட்டு கோபம் மிகக்கொண்டு அவ்வுருவத்தைத் தாக்கினான். அர்ஜுனனின் கோபம் அதிகமாக அதிகமாக அவ்வுருவத்தில் பலமும் அதன் வடிவமும் பெருகியது.

அர்ஜுனன் ஆக்ரோஷத்தோடு அதனுடன் போரிட அது பூதாகாரமாய் விளங்கியது. அர்ஜுனனை பலமாகத் தாக்கிவிட்டு மறைந்தது. இரண்டாம் ஜாமம் தொடங்கவும் பலராமரை எழுப்பிவிட்டு அர்ஜூனன் தூங்கச் சென்றான். பலராமர் காவல் இருந்தார். அப்போது மீண்டும் அவ்வுருவம் அங்கு தோன்றி அர்ஜுனனிடம் கூறியதுபோல பலராமரிடமும் கூறியது. அதைக்கேட்டு கோபம் கொண்ட பலராமர் அதனுடன் சண்டையிட்டார். அவ்வுருவம் அடிபணிவதாய் இல்லை. பரசுராமரின் கோபம் அதிகமாக அதிகமாக அவ்வுருவத்தின் பலமும் அதன் வடிவமும் பெரிதானது. பின் பலராமரையும் பலமாகத் தாக்கிவிட்டு அவ்வுருவம் மறைந்துவிட்டது. மூன்றாம் ஜாமம் தொடங்கவும் பலராமர் கிருஷ்ணரை காவலுக்கு எழுப்பிவிட்டு படுக்கச் சென்றார். அப்போதும் அப்பொல்லாத உருவம் தோன்றியது. அதைப்பார்த்த கிருஷ்ணர் கடகடவெனச் சிரித்தார். ஏன் சிரிக்கிறாய்? என்றது அவ்வுருவம். உனது தூக்கிய பற்களும், அழகான முட்டைக் கண்களையும் கண்டுதான், என்றார் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல். அவர் தன்னைக் கேலி செய்வதைக் கண்டு ஆக்ரோஷத்துடன் அது சண்டை போட்டது.

கிருஷ்ணரோ புன்னகையை மாற்றாமலே, சண்டை போட்டார். கிருஷ்ணர் சிரிக்கச் சிரிக்க அவ்வுருவத்தின் பலமும் அதன் வடிவமும் குறைந்துகொண்டே வந்தது. கடைசியில் அவ்வுருவம் சின்னஞ்சிறு புழுவாக மாறி தரையில் நெளிந்தது. ஸ்ரீகிருஷ்ணர் அப்புழுவை எடுத்து ஒரு துணியில் முடிந்து வைத்தார். பொழுது விடிந்தது. பலராமரும், அர்ஜுனனும் எழுந்தனர். இருவரும் இரவில் ஒரு பயங்கர உருவம் வந்ததும், அவர்களைத் தாக்கியதும் அவ்வுருவம் வளர்ந்து வளர்ந்து பெரிதாகியது பற்றியும் பேசினர். அப்போது கிருஷ்ணர் துணியில் முடிந்திருந்த புழுவைக் காட்டி, நீங்கள் இருவரும் சண்டை போட்ட உருவம் இதுதான். நீங்கள் அதனுடன் சண்டை போடும் போது கடுமையாகக் கோபப்பட்டீர்கள். உங்கள் கோபம் அதிகரிக்க அதிகரிக்க அதன் பலமும் வடிவமும் அதிகரித்தது. நான் சிரித்துக்கொண்டே சண்டை போட்டதால் இதன் பலமும் வடிவமும் குறைந்து கொண்டே வந்து புழுவாக மாறிவிட்டது. வம்பு சண்டைக்கு வருபவனை விட்டு புன்னகையோடு வெளியேறி விட்டால், அவன் புழுவுக்கு சமமாகி விடுவான். கோபத்தைக் குறைப்பவனே ஞானி, என்றார்.

http://temple.dinamalar.com/StoryDetail.php?id=29639

 

[P.J.]

கடலில் போட்டாலும் கட்டுமரமாக மிதந்தவர்!

கடலில் போட்டாலும் கட்டுமரமாக மிதந்தவர்!

July 21, 2015

நாயன்மார்களில் எண்பது ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவர் திருநாவுக்கரசர். இவரது இயற்பெயர் மருள்நீக்கியார்.

சமண சமயத்தில் ஈடுபாடு கொண்ட இவர், வீரட்டானத்துறையில் (பண்ருட்டி அருகிலுள்ள திருவதிகை) அருள்பாலிக்கும் சிவன் அருளால் மீண்டும் சைவ சமயத்திற்கு வந்தார்.

சைவத்தில் இணைந்த அவரை சமண மதத்தில் ஈடுபாடு கொண்ட அரசனான மகேந்திர பல்லவன், சுண்ணாம்புக் காளவாசலில் இட்டும், விஷ உணவு கொடுத்தும், யானையின் காலில் இட்டும் கொல்ல முயற்சித்தான்.

ஆனால், சிவனருளால் நாவுக்கரசர் காப்பாற்றப்பட்டார்.

வேறு வழியின்றி, கல்லில் கட்டி கடலில் வீசும்படி ஆணையிட்டான். கற்றுணை பூட்டியோர் கடலில் பாய்ச்சினும் நற்றுணையாவது நமச்சிவாயவே, என்று வீரம்பொங்க பாடினார். கட்டியகல் பூவாக மாறி கடலில் மிதந்தது. நாவுக்கரசர் கரையேறினார். ஆச்சரிய மடைந்த மன்னன், மனம் மாறி சைவ சமயத்திற்கு மாறினான்.


http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=45335

 

[P.J.]

வீட்டிற்குள் தெய்வ சக்தி நுழைய வேண்டும்

வீட்டிற்குள் தெய்வ சக்தி நுழைய வேண்டும்

செவ்வாய், 5 ஜூலை 2011

த‌மி‌ழ்.வெ‌ப்து‌னியா.கா‌ம்: வீட்டில் சிட்டுக்குருவி, அனில் போன்றவை கூடு கட்டி குஞ்சு பொறிக்கின்றன, குட்டி போடுகின்றன. இதை சிலர் கலைத்துவிடுகிறார்கள். ஆனால், இதுபோன்று இவைகள் வருவது, கூடு கட்டுவது, குஞ்சு பொறிப்பது போன்றவ‌ற்றை அனுமதிக்கலாமா? ஏன்?

ஜோ‌திட‌ ர‌‌த்னா முனைவ‌ர் க.ப.‌வி‌த்யாதர‌ன்: வீட்டிற்குள் தெய்வ சக்தி நுழைய வேண்டும் என்று பெரியவர்கள் சொல்வார்கள். ஏனென்றால், சாதாரணமாக மனிதன் மண் மீது ஒரு வீடு கட்டி குடி போகிறார். ஆனால், ஏற்கனவே அவன் வீடு கட்டுவதற்கு முன்பு அந்த மண் மீது என்ன இருந்தது, அந்த மண் மீது எது வாழ்ந்தது, மண்ணிற்கு அடியில் என்ன புதைந்து கிடந்தது என்பதை அறிந்துகொள்ளக் கூடிய ஞானம் மனிதனுக்கு இல்லை. ஆனால், சில பறவைகளுக்கு அதுபோன்ற ஞானம் நிறைய உண்டு. குறிப்பாக சிட்டுக்குருவி, புறா, அதற்கடுத்தது அணில் இவைகளுக்கெல்லாம் சூசகமான, சூட்சமமான சக்தியையெல்லாம் உணரக்கூடிய ஆற்றல் உண்டு.

வேலூர் மாவட்டத்தில் ஒரு வீட்டில் வசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த வீட்டில் திடீரென்று ஆமை வந்துவிட்டுப் போனது. உடனே எனக்குப் ஃபோன் செய்தார்கள். உங்கள் வீட்டில் என்னமோ எதிர்மறை சக்தி இருக்கிறது என்று சொன்னேன். ஏனென்றால், எதிர்மறைக்கு எதிர்மறை தெரியும். அதனால் அது சரியாக கண்டுபிடிக்கிறது. அதற்கடுத்து ஒரு வாரம் கழித்து வெளவால் வந்து பறந்துவிட்டுச் சென்றிருக்கிறது. இத்தனைக்கும் பழமையான கட்டடம் என்றும் சொல்ல முடியாது. ஏனென்றால், கட்டி மூன்றரை வருடம்தான் ஆகிறது. அதன்பிறகு பிரசன்னம் பார்த்துவிட்டு ஒரு சில விஷயங்களைச் சொன்னேன். பூமிக்கு அடியில் சில விஷயங்கள் இருக்கிறது. நீங்கள் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள் என்று சொன்னேன். அதன்படி அவர்களும் தோண்டிப் பார்த்தார்கள். அந்த இடத்தில் ஒரு எலும்பு இருந்தது. அந்த வீட்டிற்கு அடியில் அது கிடைத்தது. ஆ‌ற்காடு பக்கத்தில் 4 கி.மீ. தூரத்தில் அந்த கிராமம் இருக்கிறது. தற்பொழுதும் அந்த வீடு இருக்கிறது. அதன்பிறகு அதற்காக சிலவற்றை செய்தார்கள்.

அதனால், இயற்கை‌யி‌ல் நம்மை விட நான்கறிவு, மூன்றறிவு உயிரினங்களுக்கு சில சூட்சும சக்தியை இறைவன் கொடுத்திருக்கிறார். ஒவ்வொரு வீட்டிற்குள்ளும் ஏதாவது ஒரு ஜீவ சக்தியை நாம் கொண்டுவர வேண்டும். ஜீவன் என்றால், மனிதனும் உயிருடன் இருக்கிறான், ஜீவனுடன் இருக்கிறான் என்று பார்க்கக் கூடாது. மனிதனைத் தாண்டி சிட்டுக்குருவி போன்றவற்றிற்கெல்லாம் ஜீவாதார சக்தி அதிகமாக இருக்கிறது. என்னுடைய தாத்தா நெற்கதிர்களை வீட்டிற்குள் கட்டித் தொங்கவிடுவார். அதைச் சாப்பிட குருவி இரண்டு வரும், கத்தும், கொறித்துவிட்டு பறக்கும், மீண்டும் வரும். அதேபோல, அணிலுக்கும் கூடு கட்டிக் கொடுப்பார். தூக்கனாங் குருவி கூடு இரண்டு மூன்று எடுத்து வந்து போட்டு வைப்பார். அதை இழுத்துக்கொண்டு போய் ஜன்னல் பக்கத்தில் அது கட்டி வைக்கும். இதெல்லாம் என்னவென்றால், ஜீவாதார சக்தியை வீட்டிற்குள் கொண்டு வருவதற்கான அமைப்பு.

கழுதை படத்தை வைப்பது, நரி முகத்தில் முழிப்பது என்று சிலர் சொல்வார்கள். ஆனால், படங்களை வைப்பதை விட இதுபோன்று செய்தால் நல்ல பலன் இருக்கும். புறா கூடு கட்ட வழி செய்வது, அணில் கூடு கட்டினால் கலைக்காமல் இருப்பது, சிட்டுக்குருவி வீடு கட்டுவது போன்றதெல்லாம் சாதமான சக்திகளை கொண்டுவருவதற்கான ஆத்மாக்கள் இவைகளெல்லாம். இதுபோன்ற சாதகமான சக்தியைக் கொண்டு வருவனவற்றை நாம் விரட்டக் கூடாது. இதெல்லாம் வந்துவிட்டுப் போனாலே நமக்கு நல்லது நடக்கும்.


http://tamil.webdunia.com/article/a...-கூடு-க‌‌ட்டினா‌ல்-ந‌ல்லதா-111070500038_1.htm

 

[P.J.]

பிராணயாமம்

பிராணயாமம்

ஏப்ரல் 06,2011

உயிர் பலம் சக்தி -தேஜஸ் ஒளி என்ற இரண்டும் பிராணன் ஆகும். உயிர் சக்தி (விடல் ஃபோர்ஸ்) பிராணன் என்ற சக்தியினை சமமாக்கி, உடலில் இருத்தி பஞ்சகோசங்களை அறிந்து இயற்கையினை விருப்பம் போல் இயங்க வைக்கும் முறை பிராணயாமம் எனப்படும்.


ஏற்றி இறக்கி இருகாலும் பூரிக்கும்
காற்றைப் பிடிக்குங் கணக்கறிவாரில்லை
காற்றைப் பிடிக்குங் கணக்கறி வாளர்க்குத்
கூற்றை உதைக்குங் குரியது வாமே
-திருமூலர்


பொதுவாக யோகத்தில் மூன்று விதமான மூச்சுகள் கூறப்படுகின்றன.
1. தோள்பட்டை சுவாசம்
2. மார்பு சுவாசம்
3. அடிவயிற்று சுவாசம்

நம் பிராணன் என்னும் உயிர்நிலை சக்தியிøனை வசப்படுத்தச் செய்யும் கலை இது. பிராணயாமத்தின் மூலம் தச வாயுக்களும் சீரடையும்.


பிராணயாமத்தின் நான்கு படிகள்

பூரகம்-மூச்சை உள்ளிழுத்தல்
கும்பகம்-மூச்சை உள் நிறுத்துதல்
ரேசகம்-மூச்சை வெளிவிடுதல்
சூன்யம்-மூச்சை வெளிவிட்ட பின் கும்பகத்தில் உள்நிறுத்துதல்


பிராணயாமத்தின் பலன்கள்



மனஅழுத்தம் நீங்குகிறது. உடல் அசதி மற்றம் மன சோர்வு நீங்கி சுறுசுறுப்பு மேலோங்குகிறது. உளவியல்ரீதியான பாதிப்பின்றும் 75% விழுக்காட்டிற்கு மேலாக முன்னேற்றம் ஏற்படும். ரத்தஓட்டம் சீரடையும். நரம்பு மண்டலம் வலிமை பெறும். மூளையில் ரத்தஓட்டம் மிகுவதால் நினைவாற்றல் அதிகரிக்கும். கழிவுகள் மற்றும் நச்சுப்பொருட்கள் நம் உடலைவிட்டு முழுவதும் நீங்கும். நம் உடலை, மனதை ஆரோக்கியமாகவும், முறையே வலிமையாகவும், வளமையாகவும் வைத்துக் கொள்ள உதவும். அளவுக்கதிகமான உடல் கொழுப்பைக் கரைத்து விடும். ஆயுள் அதிகரிக்கும். நினைவாற்றல் மிக மிக அதிகரிக்கும். நம் வயிறு, கல்லீரல், பித்தப்பை, சிறுகுடல் மற்றும் பெருங்குடல்களை வலிமையாக்கி சீரண மண்டலத்தைச் சீராக்கும். குரல் வளம் மிகும். ஆன்மிக பலம் அதிகரிக்கும். அலைபாயும் மனது ஒடுங்கி தன்னம்பிக்கை மிகும்.

உள்ளொளி பெருகும். (ஆன்மிக உணர்வு) மேலோங்கி மனஆற்றல் சிறக்கும்.


சுத்தமான, காற்றோட்டமுள்ள இடத்தில் பயிற்சி செய்ய வேண்டும். தனிமையில் அமைதியாக பயிற்சி செய்ய வேண்டும். அதிகாலையில் சூரிய உதயத்திற்கு முன்பு ஓசோன் பரப்பினின்றும் (உயிர்க்காற்று) மிகுந்திருக்கும் வேளையில் செய்வது மிக நல்லது. வெறும் வயிற்றில் அல்லது அரை கப் சுத்தமான நீரை அருந்திப் பின் செய்ய வேண்டும். பத்மாசனம், சித்தாசனம், சுகாசனம் அல்லது வஜ்ராசனம் போன்ற அமர்ந்த நிலை ஆசனங்களில் ஏதேனும் ஒன்றை தேர்ந்தெடுத்து அதில் யோகம், பிராணயாமம் செய்வதே நல்லது. இரவு விழித்திருந்தாலோ, களைப்பாக இருந்தாலோ பிராணயாமம் செய்யக்கூடாது. நம்முடைய ரத்த நாளங்கள் சுத்திகரிக்கப்பட்ட பின்பே பிராணயாமம் செய்ய வேண்டும். எனவே ஆசனம் செய்து ரத்த நாளங்களைச் சுத்திகரித்து விட்டுப் பின் பிராணயாமம் செய்வது நன்று.



(ஆசனத்திற்குப் பின் யோகம்)



காலை, மாலை குளித்த பின் செய்வது நல்லது. இல்லாவிடில் பிராணயாமம் செய்த பின் அரைமணி நேரம் கழித்தே குளிக்கவோ அல்லது சாப்பிடவோ வேண்டும்.ஆசனத்தில் அமர்ந்திருக்கும் பொழுது தலை, கழுத்து, முதுகு தண்டு ஆகியவை ஒரே நேர்க்கோட்டில் இருக்க வேண்டும். வாய், நாக்கு சுத்தமாக கழுவப்பட்டிருக்க வேண்டும். உடல் நலமற்ற நாட்கள் அல்லது தவிர்க்க முடியாத சூழல் காரணமின்றி இதர எல்லா நாட்களும் தொடர்ந்து பயிற்சியில் ஈடுபடுவால் மட்டுமே வெற்றி இலக்கினை அடைய முடியும்.

பிராணயாமத்தில் வகைகளில் சில

1. முக பஸ்த்திரிக வலிந்த உள் வெளிமூச்சு: கண்களை மூடிச் செய்ய வேண்டும். ஆசனத்தில் அமர்ந்து இருகைகளையும் மேலே தூக்கும் போது மூச்சை இழுத்து கீழிறக்கும் போது சத்தமாக வெளியிடவும். சிறிது சிறிதாக வேகமாக உள்மூச்சு, வெளிமூச்சு என்று ஒரு நிமிடத்திற்கு 10 முதல் 60 முறை செய்யலாம்.


பலன்கள் : நுரையீரலுக்கு அதிக பிராண வாயு செல்லும். மனஅழுத்தம் நீங்கும். கரியமில வாயு மற்றும் நச்சுப் பொருட்கள் பெருமளவு உடலை விட்டு நீங்கும். மூளையின் முன்புறத்தில் பெருமளவு இரத்தம் சென்று அப்பகுதியினை மிக மென்மையாக அதிர வைக்கும். மனநோய் நீங்கும். ஆண்மை பெருகும். நரம்பு மண்டலங்களும் நாளமில்லா சுரப்பிகளும் தூண்டப் பெறும். மற்றும் பல நன்மைகள் பெருகும்.

எச்சரிக்கை : உயர் இரத்த அழுத்தம் இருதய நோய், ஹிஸ்டீரியா உள்ளவர்கள் இந்தப் பயிற்சியினைச் செய்யக்கூடாது. முதன் முறையாகச் செய்பவர்கள் பயிற்சி ஆசிரியரின் உதவியுடன் செய்தல் மிக முக்கியம்.


2. கபாலபதி: கண்களை மூடி வலது கையினை நாசிக முத்திரையில் வைத்து செய்ய வேண்டும். பெருவிரலால் வலது நாசியினை அடைத்து இடது நாசி வழியாக மூச்சை வெளியிட்டு பிறகு வேகமாக மூச்சை உள்ளிழுத்து வெளியிட வேண்டும். 1 நிமிடத்திற்கு 10 முதல் 60 வரை செய்யலாம். பின்பு மோதிர விரலால் இடது நாசியினை அடைத்து வலது நாசி வழியாக அதே போல் செய்ய வேண்டும்.


பலன்கள் : முக பஸ்த்திரிகாவின் அனைத்து பலன்களும் கிடைக்கும்.


3. சுகப்பூர்வ பிராணயாமம்: ஆசனத்தில் அமர்ந்து நாசிக முத்திரையில் வைத்து ஒரே நாசி வழியாக மெதுவாக மூச்சை உள்இழுத்து வெளி விடுவது மூச்சை முதலில் வெளிவிட்டு பிறகு ஆரம்பிக்க வேண்டும். ஆரம்பத்தில் உள்மூச்சு, வெளிமூச்சு 1:1 என இருக்கலாம். மெதுவாக 1:2 என்ற நிலைக்கு மாறி விட வேண்டும். முதலில் இடது நாசியில் (சந்திர நாடி) முறையும் பின் வலது நாசியில் (சூரிய நாடி) முறையும் செய்து மெதுவாக எண்ணிக்கையினை உயர்த்தலாம்.


பலன்கள் : இரத்த அழுத்தம் இதயநோய், மனஅழுத்தம், சர்க்கரை நோய், முதுகுவலி, மூட்டு வலி, தூக்கமின்மை, சோம்பல், ஞாபக மறதி போன்ற பல நோய்கள் குணமாகும்.

4. நாடி சுத்தி பிராணயாமம்: ஆசனத்தில் அமர்ந்து நாசிக முத்திரையில் மூச்சினை வெளியிட்டு ஆரம்பிக்க வேண்டும். வலது நாசியினை அடைத்துக் கொண்டு இடது நாசியில் மூச்சினை உள்ளிழுத்து (பூரகம்) பின் இருநாசிகளையும் அடைத்துக் கொண்டு (கும்பகம்) வலது நாசி வழியே மெதுவாக மூச்சை வெளியிட வேண்டும் (ரேசகம்).

பிறகு அதே போல வலது நாசியில் மூச்சை உள்ளிழுத்து நிறுத்தி இடது வழியாக வெளியிட வேண்டும்.


கால அளவு : ஆரம்பத்தில் கஷ்டமாக இருந்தால் 1:1:1 என்று செய்து சில நாட்களில் 1:2:1 என்று நீட்டி பிறகு 1:4:2 என்ற அளவில் செய்யலாம்.


பலன்கள்: 72,000 நாடிகளும் (ட்யூபுலர் சேனல்ஸ்) சுத்தப்படுத்தப்படுகின்றன. நுரையீரலின் கொள்ளளவு மிகும். ஆஸ்துமா, ஈஸ்னோ பிலியாசைனஸ் மற்றும் பல நோய்களை வேரோடு அழிக்கலாம். நினைவாற்றல் பல மடங்கு பெருகும். அலைபாயும் மனது ஒடுங்கும். உடல் புத்துணர்ச்சி பெரும். உளவியல் ரீதியான பிரச்சனைகள், மனோ பயம் நீங்கும்.

எச்சரிக்கை : பயிற்சியாளரின் உதவியின்றி எந்த பிராணயாமப் பயிற்சிகளும் செய்யக்கூடாது. இதய நோயாளிகள் கும்பக நிலையில் மூச்சை உள்நிறுத்துதல் மிக குறைந்த அளவே இருக்க வேண்டும். அல்லது நோயின் தன்மைக்கேற்ப கும்பகம் செய்யாமல் இருப்பது நல்லது. அதே போல ரேசகம் குறைந்த மாத்திரையில் செய்ய வேண்டும்.

http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=2601

 

[P.J.]

Why is it so difficult for us to forgive others?


Why is it so difficult for us to forgive others?


Why is it so difficult for us to forgive others? Sometimes, even years after a certain incident; sometimes, even after they have apologized; why?

When we forgive someone, we actually do ourselves a huge favor because through forgiveness, we release all the negative thoughts, emotions and energies that we are holding onto in our anger.

Replaying the moment again and again in our mind, we torture ourselves in so many ways. It hurts us more than them, when we don't forgive.

So even if you do it for the most selfish of reason, go a head and forgive.

First, forgive yourself for holding onto the grudge for as long as you did. Then, forgive the other person.


https://plus.google.com/wm/trollfac...y-lol/104784033702479189472/posts/RSnuMMMYZza

 

[P.J.]

ஆடி பௌர்ணமி ( குரு பூர்ணிமா)

ஆடி பௌர்ணமி ( குரு பூர்ணிமா)


கச்யபர், அத்ரி, பரத்வாஜர், விஸ்வாமித்திரர், கவுதமர், ஜமதக்னி, வசிஷ்டர் ஆகியோரே சப்த ரிஷிகளாவர். இந்த எழுவரும் சிவனிடமிருந்து சில யோகபயிற்சிகளை கற்றனர்.
அந்த பயிற்சிகளை அவர்கள் தொடர்ந்து எண்பத்தி நான்கு ஆண்டுகள் செய்து வந்தனர். இருப்பினும் சிவபெருமான் அவர்களை பார்க்கவும் இல்லை அவர்களிடம் பேசவும் இல்லை. என்னினும் ரிஷிகள் தங்கள் பயிற்சிகளை தொடர்ந்தனர். அவர்களின் தீவிரத்தை உணர்ந்த சிவபெருமான் மனமிறங்கி அவர்களுக்கு முறையான போதனைகளை வழங்க ஆயுத்தமானார்.

தக்ஷினாயன்ய காலம் என்பது சூரியன் தெற்கு நோக்கி தன்னுடைய பயணத்தை தொடங்கும் காலம். எதையும் உள்வாங்கிக்கிக்கொள்ள சிறந்த காலம். அதற்கு ஏற்றார் போல் சிவபெருமான் ஆடி மாதத்தில் வரும் பௌர்ணமி அன்று தெற்கு நோக்கி அமர்ந்து சப்த ரிஷிகளுக்கு ஒரு குருவாக போதனைகளை வழங்கிய காலம்.சிவன் ஒரு குருவாக அமர்ந்து போதனைகள் வழங்கியதால் அந்த பௌர்ணமி "குரு பௌர்ணமி" என்றும் தெற்கு நோக்கி அமர்ந்ததால் சிவன் அன்று முதல் "தக்ஷிணாமூர்த்தி" என்றும் அழைக்கப்படலானார்.


வியாச பௌர்ணமி:

வேதங்களை சாமானியர்களால் படித்துப் புரிந்து கொள்ள முடியாது. வேதங்களின் உட்பொருளை அனைவரும் தெரிந்து கொள்ள அதன் அர்த்தங்களை விளக்கமாக எடுத்துச் சொல்பவரை "வியாசர்" என்று கூறுவார். அதனால் வடநாட்டில் ஆடி மாதப் பௌர்ணமியை குரு பூர்ணிமா- வியாச பௌர்ணமி என்று கொண்டாடுவது வழக்கம்.

ஆடி மாதப் பௌர்ணமியை "ஆஷாட சுத்த பௌர்ணமி' என்று கூறுவதும் உண்டு. இந்நாளில் துறவிகள் சாதுர்மாஸ்ய விரதத்தினை மேற்கொண்டு , வியாச பூஜை செய்வார்கள் என்றும் கூறுவர்.

இந்நாளில் மாந்தர்கள் அனைவரும் மனதளவில் தங்களுடைய ஆஸ்தான அபிமான குருவாக ஏற்றுக்கொண்டவருக்கு பூஜைகள் செய்தால் அவரிடம் இருந்து கற்றுக்கொண்ட வித்தைகளை முழுமையாக உள்வாங்கும் ப்ராப்ததை பெறுவது உறுதி.

** குருவே சரணம் **


http://www.swasthiktv.com/index.php/music-culture/item/759-2015-07-31-06-58-11

​

 

[P.J.]

தானத்தில் சிறந்தது அன்னதானம்!

தானத்தில் சிறந்தது அன்னதானம்!

26-7-2015

பசி என்று வந்தோருக்கு, புசி என்று கைபிடி அன்னம் அளிக்காதோர் அடையவிருக்கும் துன்பம் எத்தனை கொடுமையானது என்பதை விளக்கும் கதை இது: அடர்ந்த காட்டு வழியே சென்று கொண்டிருந்தார் அகஸ்திய முனிவர். அப்போது, ஏரிக் கரையில் அமைந்திருந்த ஆசிரமம் ஒன்று கண்ணில் படவே அங்கே சென்றார். ஆசிரமத்தில் யாரும் இல்லாததால், அங்கேயே தங்கினார்.

மறுநாள் காலையில், ஏரிக்கு சென்றார் அகஸ்தியர். ஏரியில் அழகான இளைஞன் ஒருவனின் பிணம் மிதப்பதைப் பார்த்து, 'இவன் யாராக இருக்கக்கூடும்...' என நினைத்த வேளையில், ஆகாயத்திலிருந்து விமானம் ஒன்று ஏரிக் கரையில் இறங்கியது.

அதிலிருந்து ஒருவன் இறங்கி, ஏரியில் நீராடினான். பின், நீரில் மிதந்த பிணத்தை நெருங்கி, அதை உண்ணத் துவங்கினான். பின், அவன் மீண்டும் விமானத்தில் ஏற முயற்சித்த போது, அதுவரை அதை எல்லாம் பார்த்தபடி இருந்த அகஸ்தியர், அவனை தடுத்து, 'யார் நீ... தேவலோகத்தில் இருந்து வந்த நீ, ஏன் இந்த இழிவான காரியத்தை செய்கிறாய்...' என்று கேட்டார். உடனே அவன், தன் வரலாற்றை கூறத் துவங்கினான்...

'நான் விதர்ப்ப நாட்டு அரசன் சுவேதன்; ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகள் தவமிருந்து பிரம்மலோகத்தை அடைந்தேன். ஆனால், அங்கோ, எனக்கு மிகுந்த பசியும், தாகமும் ஏற்பட்டது.

'அதனால், இதற்கான காரணத்தை பிரம்மனிடம் கேட்ட போது, 'பூலோகத்தில் நீ என்ன கொடுத்தாயோ, அதுதான் இங்கும் கிடைக்கும்; ஆனால், நீயோ, பூலோகத்தில் யாசிக்கும் ஏழைக்கு ஒரு பிடி உணவிட்டது கிடையாது. அடுத்தவர்களுக்கு கொடுக்காமல், உன் உடம்பை மட்டுமே போஷித்தாயல்லவா... அதையே, இங்கு தினமும் தின்று உன் பசியை போக்கிக் கொள். 100 ஆண்டுகள் கழித்து, நீ அகஸ்தியரை தரிசிப்பாய். அவர் அருளால் உன் துயரம் நீங்கும்...' என்றார்.

'இதோ... 100 ஆண்டுகள் முடிந்து விட்டன; ஆனால், அகஸ்தியரை தான் இன்னும் தரிசிக்க முடியவில்லை...' என்று கவலையுடன் கூறினான்.

'நீ தேடும் அகஸ்தியர் நான் தான்; இன்றோடு உன் துயரம் நீங்கிற்று...' என்று ஆசி கூறினார் அகஸ்தியர்.
துயரம் நீங்கித் திரும்பினான் சுவேதன். அடுத்தவர் பசியை தீர்ப்பது, ஏழேழு பிறவிக்கும் காக்கும்; மகான்களின் தரிசனம் மாபாதகங்களைத் தீர்க்கும்.

பி.என்.பரசுராமன்

http://www.dinamalar.com/supplementary_detail.asp?id=26108&ncat=2

 

[P.J.]

இறைவனிடம் கொண்டு சேர்க்கும் மதம் எது?

இறைவனிடம் கொண்டு சேர்க்கும் மதம் எது?


சீடன் ஒருவன் தன் குருவிடம் சென்று 'எந்தனையோ மதங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் என்னை இறைவனிடம் கொண்டு சேர்க்கும் மதம் எது என எப்படிக் கண்டறிவது?' எனக் கேட்டான். அவர் அவனை ஆற்றங்கரைக்குக் கூட்டிக் கொண்டு போய் 'அடுத்த கரைக்குப் போக படகு தயார் செய். அங்கு உன் கேள்விக்கு விடை கிடைக்கும்' என்றார்.

அவன் தயார் செய்து காட்டிய ஒவ்வொரு படகுக்கும் ஏதோ ஒரு குறை கூறி ஒதுக்கித் தள்ளினார் குரு. சீடனுக்கோ எப்படியாவது அடுத்த கரைக்குப் போய் உண்மையைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்ற தவிப்பு! பொறுமை இழந்த அவன் ஏதோ ஒரு படகில் ஏறிக்கொண்டு மறுகரைக்குச் சென்றான். அங்கு அவன் கேள்விக்கு விடை கிடைப்பதற்கான சாத்தியக் கூறுகள் எதுவும் தென்படவில்லை. குருவிடம் வந்து மீண்டும் கேட்டான்.

அவர் சொன்னார், 'உனக்கு உண்மையை அறிந்து கொள்ள மறுகரைக்குப் போயாக வேண்டும் என்ற உத்வேகத்தான் முக்கியமாக இருந்ததே தவிர மறுகரைக்குக் கொண்டு போகும் படகு முக்கியமாகப் படவில்லை. மேலும், மறுகரைக்குப் போவதுதான் முக்கியமே தவிர படகு முக்கியமல்ல. அதே போல் இறைவனை அடைய வேண்டும் என்ற தீவிரந்தான் முக்கியமே தவிர பின்பற்றும் மதம் முக்கியமல்ல.

எந்தப் படகும் அக்கரைக்குக் கொண்டு சேர்க்கும். எந்த மதமும் இறைவனிடம் கொண்டு சேர்க்கும்.
சீடன் உண்மையை உணர்ந்தான்.


Nalini Gopalan

SRIVAISHNAVISM
http://aanmeegamsolkirathu.blogspot.in/2012/11/blog-post_30.html

 

[P.J.]

Think of the suffering of others

Think of the suffering of others

One day Krishna & Arjuna were taking their usual walk, when they came across an old Brahmin begging, taking pity on his condition, Arjuna gave him a bag of gold coins.
The man was overjoyed. On his way to home, he was robbed by a thief in the forest. He cursed his fate and the next day set off to beg again.




Arjuna & Krishna saw him again & got to know his story. Arjuna once again took pity and gave him a large diamond.


The man took it home and kept it in an old pot which had been unused for many years inorder to keep it safe and went to sleep.


The next morning before he could wake up, his wife went to fetch water from the river & on her way back, she slipped and her pot broke. She immediately remembered the pot at home which lay unused and brought it to fill it with water. Just as she dipped the pot in to the river the diamond escaped the pot and went in to the river.


When she returned home the Brahmin was desperately searching the house for the pot & when he saw it in his wife's hands, he got to know what had happened. Dejected with what had happened, he once again left to go begging.


Once again Arjuna and Krishna saw him and when Arjuna heard of the unfortunate incident that had happened, he told Krishna ,


" I don't think this man is destined to be blessed at all, I don’t think I can help him anymore".


Krishna then gave the man two pennies and the man took them and walked away.
Arjuna then asked Krishna," My Lord, if gold coins and diamond could not change his condition, what good can two pennies do to him?".

Krishna smiled and replied, "let us see".


As the man walked home he was cursing his fate when he saw a fish that had just been caught by a fisherman and was struggling for its life, he took pity on it and thought to himself, " these two pennies cannot fetch me food anyway, let me at least save the life of this creature" and he purchased the fish and was about to throw it in the river when he saw that the breathlessness of the fish was caused due to some large obstruction in its mouth and when removed it , it was the very diamond he had lost in the river. He was overjoyed and started shouting "Look what I found! Look what I found".


At this very time the thief that had robbed him in the forest was passing by and heard his shouts, he recognized the man and thought that man too recognized him and was thus shouting. Fearing that the Brahmin may take him to be executed, he rushed to him and begged for his forgiveness and returned all the gold coins he had stolen from him. The Brahmin was happy and walked away joyfully with all his wealth.

He went straight to Arjuna to narrate the turn of events and thanked him for all his help and went away.


Arjuna then asked Krishna,

"My Lord, how is it that my gold and diamond could not help him but your meager two pennies did?.


Krishna replied," when he had the gold and diamonds he was only thinking of himself and his needs, but when he had the two pennies he put the needs of another creature before his and so I took care of his needs.


The truth is O Arjuna when you think of the pain and needs of others and work to help them, you are doing God's work and hence God Himself takes care of you".





http://p_kumar.blogspot.in/2015/07/krishna-katha-story-for-meditation_30.html