Thought of the day

[tnkesaven]

Share:

Facebook X (Twitter) LinkedIn WhatsApp Email Share Link

ஸ்ரீ ஆண்டாள், சூடிக்கொடுத்த சுடர்க்கொடையாக, அவ்விறையையே மணாளனாக வரித்து., ”எற்றைக்கும் ஏழ் ஏழ் பிறவிக்கும்

உன் தன்னொடு உற்றொமே ஆவோம், உமக்கே நாம் ஆட்செய்வோம்” எனக் கூறி, நம் எல்லோரையும் பேரின்ப

வீட்டுக்கு /


பறைக்குச் இட்டுச் செல்ல நம்மை ஊக்குவித்து இன்றும் ’திருப்பாவை’ பாசுரங்களால், வழிகாட்டிக்

கொண்டிருக்கிறார்
).

’’என்னப்பனல்லவா, எந்தாயுமல்லவா, பொன்னப்பனல்லவா, பொன்னம்பலத்தவா’’ – என்றிசைத்த நந்தனார் போல,

இறைவனே -- என் தாய் போலவும், என் தந்தை போலவும், என் தோழன், ””தேவரீர் ஆதரித்தாற் போதும் அடியேனை,

நெஞ்சிலுள்ள காதல் பெரிதெனக்குக் காசு பெரிதில்லை”” என்று சொன்ன என் சேவகன் போலவும், என் அரசன்

போலவும், என் சீடன் போலவும், என் சற்குரு போலவும், என் குழந்தை போலவும், என் விளையாட்டுப் பிள்ளை

போலவும், என் காதலன் போலவும், என் காதலி போலவும், என் ஆண்டாள் போலவும், என் குலதெய்வம் போலவும்

-- என பல்வேறு விதத்தில் இறைவனை அனுபவித்து, மகாகவி, இந்திய தேசீயக் கவி, சுப்பிரமணிய பாரதியார் பூரித்து

, நெகிழ்ந்து பாடி, எழுதி வைத்தாற் போல.]]]

ஒவ்வொருவருடைய எண்ணங்களும், சொற்களும், செயல்களும், மேலாக, நம்மைச்சுற்றியுள்ள புலனால்

அறியப்பெறும் பொருட்கள், நடவடிக்கைகள், பிம்பங்கள், ஒலிகள், ஆகியவற்றுடன் நெருங்கிய தொடர்பு


கொண்டவைகளாதலால், இவைகள் யாவும் எதிரொலி போன்று, நம் மன உள்ளுணர்வு நிலையில், அவ்வப்போது

பிரதிபலித்து விடுகிறது. தக்க மனப்பயிற்சிகளைப் பயின்று, அதனால் நல்ல திறமும் கைவரப்பெற்று, அனுபவத்தால்

ஒருவர் ஆன்மீகத்தில், எந்த நிலையை அடைய வேண்டுமோ அந்த மன உணர்வு நிலையை கட்டாயம் அடைய

முடியுமென வேதவழிகள் திறப்பட நன்கு வழிகாட்டுகின்றன. எவ்வளவுக்கெவ்வளவு ஆன்மீகத்தில் தாங்களுக்கு

ஆழ்ந்த ஈடுபாடு ஏற்பட்டு விடுகிறதோ, எவரும், அந்த

மேலான இறையுடன் நெருங்கி இருக்கும் நிலையை மனதால் உணர முடியும். நாம் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் ஆன்மீக

அடையாளங்களையும், இறைவனுடன் நெருங்கிய உறவை அடைந்துவிட வேண்டுமென்று தான் இதன் பின்னணியில் உள்ள

வேத வழியின் சாராம்சம். இவ்வாறு, ஒருவருக்கு இந்நிலையை அடையும் நோக்கம் ஈடேறப்பெற, அல்லது முறைப்படி

அமைத்துக்கொள்ள, தனிச்சிறப்பு வாய்ந்த ஆன்மீக குருவின் வழிகாட்டுதல் மிகவும் அவசியம். இந்த செயல்முறை
எங்கு குறைவற்று நிறைவு பெற வில்லையோ, அல்லது இவ்வழியில் மாணாக்கர் மிக்க அக்கறை கொண்டு பின்பற்
ற வில்லையோ, இதனால் எதிர்பார்க்கும் பயனை என்றும் அடையவே முடியாது. இது அசைக்க முடியாத உறுதியாக.

இருப்பினும், மேற்கூறியவாறு ஆன்மீக செயல்முறை நல்ல முறையில் நடந்துவிட்டால், மாணாக்கர்
எண்ணத்திலும், சொல்லிலும், செயலிலும் நேர்மையுடன் ஈடுபட்டுவிட்டால், இதன் பயனை கட்டாயம் காணலாம்.

இந்த ஒரே காரணத்திற்காக, ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளாக, உலகிலுள்ள தத்துவஞானிகளும், ஆன்மீகத்தில்

விருப்பமுள்ளோர்களும் வேத ஆன்மீக ஒழுங்கு முறைகளைக் கசடறக் கற்க, இந்தியாவை நோக்கி, வந்த வண்ண

ம்
உள்ளனர். மேற்கூறிய நல்வழிகளைப் பின்பற்றினால், எவருக்கும் நடைமுறையில் பலன் கிடைக்கிறது. இது திண்ணம்.
நம்மாழ்வாரைப் பற்றிய ஓர் அருமையான ஆங்கில அறிமுகம் ஏ.கே.ராமானுஜனின் என்ற புத்தகத்தில் கிடைக்கிறது. பெங்குவின் இதை வெளியிட்டுள்ளனர்

.

ஆழி எழச் சங்கும் வில்லும் எழத் திசை


வாழியெழத் தண்டும் வாளும் எழ அண்டம்


மோழை எழ முடி பாதம் எழ அப்பன்


ஊழியெழ உலகம் கொண்டவாறே

ஏழாம் பத்து நான்காம் திருவாய்மொழியின் முதல் முக்கியமான பாடல் இது. பிரபஞ்சத்தின் ஆரம்ப கணத்



தை விவரிக்கும் இந்தப் பாடல் முக்கியமான சிருஷ்டித் தத்துவங்கள் கொண்டது.



முதலில் சக்கரம் எழுந்தது

.
பின் சங்கம், வில், கதை, வாளும் எழுந்தன

.
எட்டுத் திசைகளிலிருந்தும் வாழ்த்துகள் எழுந்தன

.
பிரபஞ்சம் எனும் முட்டை (மோழை) உடைந்தது

.
அதிலிருந்து அவன் தலையும் பாதமும் எழுந்தன

.
காலம் எழுந்தது; உலகம் வந்தது.
இப்படி கடவுள் தன்னைத்தானே பிறப்பித்துக் கொள்ளும் சிருஷ்டி தத்துவம் உலகின் சில மதங்களில்தான் உள்ளது.

திருவருள் செய்பவன் போல என்னுள் புகுந்து


உருவமும் ஆருயிரும் உடனே உண்டான்


திருவளர்சோலை தென்காட்கரை என் அப்பன்


கருவளர் மேனி என் கண்ணன் கள்வங்களே

அருள் செய்கிறவன்போல வந்து எனக்குள் புகுந்துகொண்டு என் உடலையும் உயிரையும் விழுங்கிவிட்டான். இது அந்த

க் கரியமேனிக் கண்ணனின் விளையாட்டுகளே. ஒன்பதாம்பத்து ஆறாம் திருவாய்மொழியில் திருக்காட்கரை பாசுரங்களில்

ஆழ்வார், திருமால் எல்லா உலகத்தையும் அவனுக்குள் வைத்து அதையே விழுங்க வல்லவன் என்று சொல்லும் கருத்து

நவீன காஸ்மாலஜி கருத்துகளுக்கு மிக அருகில் வருகிறது.

அறிகிலேன் தன்னுள் அனைத்துலகும் நிற்க


நெறிமையால் தானும் அவற்றுள் நிற்கும் பிரான்


வெறி கமழ்சோலை தென்காட்கரை என் அப்பன்


சிறிய என் ஆரூயிர் உண்ட திருவருளே

தனக்குள்ளே எல்லா உலகும் நிற்க, தானும் அவற்றுள் நிற்கிறான். சின்னதான என் உயிரையும் எதற்காக

விழுங்கியிருக்கிறானோ தெரியவில்லை என்கிறார் ஆழ்வார். இந்தப் பாசுரங்களின் ஆழ்ந்த அர்த்தங்கள் முழுவது

ம் பிடிபடாமல் நம்மை பிரமிக்க வைக்கின்றன. கோணை பெரிதுடைத்து எம் பெம்மானைக் கூறுதற்கே என்று ஆழ்வார்

கடவுளை வருணிப்பது பிரயாசம் மிக்கது என்று சொன்னாலும் மிக மிக தைரியமாக முயன்று பார்க்கிறார்.

பிரபஞ்சத்தை உண்டாக்கி அந்தப் பிரபஞ்சத்தின் அங்கமாகவும் இருக்கிற கடவுளை நம்மால் மனத்தில் வரித்துக்

கொள்ள முடிந்தால், அது நவீன க்வாண்டம் இயற்பியல் பிரபஞ்சத்தின் ஆரம்ப கணத்தை விவரிப்பதுடன் ஒத்துப்



போகிறது. காலம் உட்பட எதுவுமே _ யாருமே இல்லாத அன்று பிரபஞ்சம் தோன்றியது என்பது இயற்பியல் சொல்லும்

தத்துவம். ஆரம்ப காலத்தில் னீணீttமீக்ஷ¦, ணீஸீtவீனீணீttமீக்ஷ¦ இரண்டும் சமனாக ஒன்றை ஒன்று எதிர்ப்படுவதால்

நிகரமாக ஒன்றுமில்லாத ஒரு சூன்யநிலை. காலத்தின் ஆரம்பத்தை சூலுற்ற கணமாக பிரபஞ்சத்தின் முத

ல் கணத்தை இயற்பியல் சொல்கிறது. அதே போன்ற கணத்தை நம்மாழ்வார் விவரிப்பது வியப்பிலும் வியப்பே

.

ஒன்றும் தேவும் உலகும் உயிரும் மற்றும் யாதும் இல்லா


அன்று நான்முகன் தன்னோடு தேவர் உலகோடு உயிர் படைத்தான்


குன்றம் போல் மணி மாடம் நீடு திருக்குருகூர் அதனுள்


நின்ற ஆதிப் பிரான் நிற்க மற்றைத் தெய்வம் நாடுதிரே




தேவஜாதி, உலகம், உயிர் வேறு எதுவுமே இல்லாத அந்தக் கணத்தில் பிரம்மா, தேவர்கள் உலகம் உயிர்கள்

எல்லாவற்றையும் படைத்தான் திருக்குருகூரில் நின்று தரிசனம் தரும் அவன் இருக்க ஏன் மற்ற தெய்வங்களை

நாடுகிறீர்கள்?



பிரபஞ்ச சிருஷ்டியைப் பற்றி பேசிவிட்டு உடனே சொந்த ஊர் பெருமாளை மறக்காது பாடும் நம்மாழ்வாரின் சிறப்பை

வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. பிரபந்தத்தில் நேரடியாக கீதையைப் பற்றிய செய்தி எங்குமே இல்லை என்

று ஒரு கருத்து உண்டு. பார்த்தனுக்கு தேர் ஊர்ந்தது இருக்கிறது. ஆனால் அவனுக்கு கீதாபதேசம் செய்தது நேரடியாக

நாலாயிரம் பாடல்களில் எதிலும் இல்லை. வார்த்தை என்று ஓர் இடத்தில் மட்டும் திருமங்கையாழ்வார் பாசுரத்தில்

வருகிறது என்று

காஞ்சிபுரத்தில் ஒரு சுவாமி சொன்னார். அதை நான் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால் கீதையில் சொல்லப்படும் கருத்துகள்

ஐந்தாம் பத்து ஆறாம் திருவாய்மொழியில் பரவலாக உள்ளன. திருவாய்மொழியின் மிகச் சிறந்த பாடல்கள் இவை. ஒரு தாய்

தன் மகளுக்குள் திருமால் வந்து புகுந்துவிட்டதால் இப்படியெல்லாம் பேசுகிறாளே என்ன செய்வேன் என்று கவலைப்படுவதாக அமைந்த பாடல்கள்.

பகவான் மனித உருவில் வந்து தன்னைப் பற்றியே சொல்வதுதான் கீதையின் மையமான சிந்தனை.

கடல் ஞாலம் செய்தேனும் யானே என்னும்
கடல் ஞாலம் ஆவேனும் யானே என்னும்
கடல் ஞாலம் கொண்டேனும் யானே என்னும்
கடல் ஞாலம் கீண்டேனும் யானே என்னும்
கடல் ஞாலம் உண்டேனும் யானே என்னும்
கடல் ஞாலத்து ஈசன் வந்து ஏறக்கொலோ
கடல் ஞாலத்தீர்க்கு இவை னன் சொல்கேன்
கடல் ஞாலத்து என் மகள் கற்கின்றனவே

நீரையும் நிலத்தையும் செய்தது நானே, அது ஆவதும் நான், அதைக் கொண்டதும் நான், அதைப் பிளந்ததும் நான், உண்டதும் நான், திருமால் வந்து புகுந்ததாலோ என்னவோ உலகத்தவர்களே என் மகள் இப்படிப் பேசுகிறாள்.

மகள் இப்படிப் பேசுகிறாளே என்கிற கவலையை நீக்கிவிட்டால் இந்தப் பாசுரங்களின் கருத்துகள் முழுவதும் கீதையில் உள்ளவை. அவைகளை பொழிப்புரைத்தால் பிரமிப்புத் தரும்.

என்னுடைய கல்விக்கு எல்லையில்லை. நானேதான் கல்வி, அதைச் செய்பவனும் நானே, தீர்ப்பவனும் நானே, அதன் சாரமும் நான்தான். காணும் நிலம் எல்லாம், ஆகாயமெல்லாம் நான். தீ நான், காற்று நான். கடல் நான். சிவன் நான். பிரம்மா நான். தேவர்களும் நான், இந்திரனும் நான், முனிவர்களும் நான்.

என்னிடம் கொடிய வினைகள் ஏதும் கிடையாது கொடியவினைகள் ஆவதும் நான்தான். அவைகளைச் செய்வதும் தீர்ப்பதும் நான்தான்.

சொர்க்கம் நான், நரகம் நான், மோட்சம் நான், உயிர்கள் நான், தனிமுதல்வன் நான். செய்வதெல்லாம் நான். செய்யாதனவும் நான், செய்து கழிந்ததும் நான்தான், செய்கைப் பயனும் நான், செய்பவர்களைச் செய்வதும் நான்! தவறாமல் உலகத்தைக் காக்கின்றவன் நான். மலை எடுத்தேன், அசுரரைக் கொன்றேன். இறையவரைக் காத்தேன், கன்று மேய்த்தேன், ஆநிரை காத்தேன். எனக்கு உறவினர்கள் யாரும் இல்லை; எனக்கு எல்லோரும் உறவினர்கள். உறவுகளைச் செய்வதும் அழிப்பதும் நான்தான்.

வியக்க வைக்கும் இந்தக் கருத்துகள் இந்தப் பத்தில் உள்ளன. நம்மாழ்வாரின் பாடல்கள் அனைத்தையும் விளக்க எனக்கு ஆசைதான். அதற்காக தனிப் புத்தகம் எழுத வேண்டும். ஆயிரம் பாடல்களில் முக்கியமானவைகளை குறிப்பிடுகிறேன். கிளரொளி இணமை கெடுவதன் முன்னம் என்று துவங்கும் இரண்டாம் பத்து 10_ம் திருவாய் மொழி.

ஒழிவில் காலம் எல்லாம் உடனாய் மன்னி என்று துவங்கும் 3_ம் பத்து 3_ம் திருவாய்மொழி

ஒருநாயகமாய் ஓட உலகுடன் ஆண்டவர் 41
ஒன்று தேவும் உலகும் 410
ஆரா அமுதே அடியேன் உடலம் 58
உலகமுண்ட பெருவாயா 610
கங்குலும் பகலும் கண்துயில் அறியான் 72
ஆழி எழச் சங்கும் வில்லும் எழ 74
நெடுமாற்கு அடிமை செய்வேன் போல் 810
மாலை நண்ணித் தொழுது எழுமினோ வினை கெட 9 10
சூழ்விசும்பு அணிமுகில் தூரியம் முழங்கின 109
முனியே நான்முகனே முக்கண்ணப்பா 1010

மேலே குறிப்பிட்ட பாடல்கள் வைணவர்களின் நித்யானுஸந்தானம் என்னும் தினம் படிக்க

வேண்டிய பட்டியலைச் சேர்ந்தவை. குறிப்பாக சூழ்விசும்பு அணிமுகில் என்னும் பத்துப்

பாடல்கள்

சொர்க்கத்தில் பிரவேசிக்கும் உணர்ச்சியைக் கொடுக்க வல்லவை

.

சூழ் விசும்பு அணி முகில் தூரியம் முழங்கின
ஆழ்கடல் அலை திரை கையெடுத்து ஆடின
ஏழ்பொழிலும் வளம் ஏந்திய என்னப்பன்
வாழ்புகழ் நாராணன் தமரைக் கண்டு உகந்தே

ஆழ்வார் பரமபதத்தைத் தன் கூட்டத்தாருடன் பார்த்த மகிழ்ச்சியை இந்தப் பாடல்களில் பாடியிருக்கிறார்.

மேகம் அணிந்த வானம் வாத்தியம் இசைத்தது, கடலலைகள் கைதட்டின, ஏழு தீவுகளும் அழகு பெற்றன, என் அப்பன் நாராயணனின் கூட்டத்தாரைக் கண்

டு

வேதங்கள் சமிஸ்கிருதத்தில் இருக்கின்றன. மிகத்தொன்மையான சமிஸ்கிருததில் உள்ள இம்மறைகள் இன்றளவு

ம் தப்பிதம் இல்லாமல் சொல்லப்படும் வகையில் மிக நேர்த்தியான பாட முறைகளை அமைத்து எவ்வித மாற்றமும்

இல்லாமல்

சொல்லப்பட்டு வருகின்றன. வேதம் வாழுமளவு சமிஸ்கிருதமும் இருக்கும். இப்படி நிலை பெற்றுப் போன ஒரு ஆழமான

சம்பிரதாயத்தை மாற்றி, தமிழை தேவ பாஷையாக செய்விப்பது என்பது மலையைப் பெயர்ப்பதற்கு ஒப்பான செயலாகும்

. ஆனால் அதைச் செய்திருக்கின்றனர், ஆழ்வார்கள்!

ஆழ்வார்கள் தமிழின் மீது மாறா அன்பு கொண்ட உன்னத தமிழர்கள். இவர்கள் பல குலங்களிலிருந்து வந்திருக்கலாம்

, ஆனாலும் அவர்கள் எல்லோருக்கும் தமிழின் மீது ஆறாக்காதல் இருந்திருப்பதை அவர்கள் செய்வித்த பாசுரங்களில்

காணலாம். இவர்கள் அன்று இப்பெரும் முயற்சி எடுக்கவில்லையெனில் இன்று மெல்லத் தமிழ் செத்திருக்கும்

.

பாசுரங்கள் தெய்வப்பாடல்கள். முழுக்க, முழுக்க இறைத்தத்துவமும், அழகியலும், கவித்துவமும் கொண்டவை. அதாவது

பண்டைய பாஞ்சராத்திர ஆகமங்களெல்லாம் தமிழ் நாட்டில் உருவானாலும் அவை உயர்வு கருதி சமிஸ்கிருதத்தில்

எழுதப்பட்டன.

இம்முறையை பின் பற்றி ஆழ்வார்களாலும் அத்தனை பாசுரங்களையும் சமிஸ்கிருதத்தில் செய்வித்து இருக்க முடியும்

. சமிஸ்கிரத புலவரான திருமழிசை ஆழ்வார்

...விதையாக நற்றமிழை


வித்தியென் உள்ளத்தை நீ விளைவித்தாய்


கற்ற மொழியாகக் கலந்து

.

என்று எழுதக்காரணமென்ன? ஏன் ஆழ்வார்கள் பாசுரங்களை தமிழில் செய்தனர்?

இதற்கு ஆன்மீக காரணங்களைவிட சமூக காரணங்களே முக்கியம் என்று தெரிகின்றது. முதலில் ஆழ்வார்கள்

பகவத் அனுபவத்தில் (இறை அநுபூதியில்) லயித்து மட்டும் இருப்பவர்களானால் கவிதையே எழுதவேண்டி

ய அவசியமில்லை. அப்படியே கவிதை செய்தாலும் அதை தமிழில் செய்ய வேண்டுமென்ற அவசியமில்லை

. உதாரணமாக ஆழ்வார்களால் மொழி என்ற எண்ணத்தின் குறியீடு தோன்றும் தோற்றுவாய்க்கு முன்னமே நின்று

நிலைத்து விட முடியும் என்று தெரிகிறது. நம்மாழ்வார் பிறந்து 16 வயதுவரை வாயே திறவாமல் யோகத்தில்

மவுனித்து இருந்ததாக குரு பரம்பரைக் கதைகள் சொல்லுகின்றன. அப்படியே இருந்திருக்க வேண்டியதுதானே? ஏன் தன் தெய்வீக அனுபவங்களைத் தமிழில் தரவேண்டும்?

பாசுரங்களை நாமெல்லோரும் ஆய்வு செய்யும் வண்ணம் அவைகளை மீட்டுத்தந்த நாதமுனி, மாறன் சடகோபன் (நம்மாழ்வார்) பற்றி இப்படி எழுதுகிறார்:

வேறொன்றும் நானறியேன் வேதம் தமிழ் செய்த
மாறன் சடகோபன் வண்குருகூர் - ஏறு, எங்கள்
வாழ்வாம் என்று ஏத்தும் மதுரகவியார், எம்மை
ஆள்வார் அவரே சரண்

எவ்வளவு ஆசையும் அன்பும் வார்த்தையில் விழுகின்றன பாருங்கள்! நம்மாழ்வாரை குருகூர் ஏறு (சிங்கம்

) என்கிறார். "ஆழ்வார்கள் எம்மை ஆள்பவர்களே" என்ற கலைஞரின் வசனமும் முன்பே சொல்லப் பட்டு இருப்பதைக்

காண்க.

கவிச்சக்கிரவர்த்தி கம்பன், நம்மாழ்வார் என்ற மாத்திரத்தில் ஆரிய வேதம் சொல்லும் அந்தணர்கள் தங்கள்



கரங்களை தலைமேல் வைப்பர் என்பதை:

படி எடுத்துக் கொண்ட மாறன் என்றாம் பதுமக்கரங்கள்
முடி எடுத்துக் கொண்ட அந்தணர்......

(சடகோபர் அந்தாதி 34)

என்கிறார். சமிஸ்கிருத மொழி வல்லுனரான வேதாந்த தேசிகர்:

"செய்ய தமிழ் மாலைகள் நாம் தெளிய ஓதித்
தெளியாத மறைநிலங்கள் தெளிகின்றோமே" ...

என்கிறார். பாருங்கள் தேசிகர் வாழ்ந்த 14ம் நூற்றாண்டுக்குள் நிலைமையை தலைகீழாக மாற்றிவிடுகின்றனர் ஆழ்வார்கள். ஆரிய வேதங்களுக்கு பொருள் தேட திராவிட வேதத்திலிருந்து சான்றுகள் எடுக்குமாறு!

இதைத் தமிழின் மறுமலர்ச்சி என்று சொல்லாமல் வேறு எப்படி அழைப்பது?

கடைசியாக ஒரு சுவையான செய்தி கூடல் (மதுரை) புராணம் என்ற நூலில் கிடைக்கின்றது.

அண்ட கோளத்தாரென்ற ஆரியத்தமிழாலன்று
தண்டத் தமிழ்ச் சங்கம் வென்ற சடகோபர்...

தமிழ் என்ற வார்த்தைதான் திராவிடம் என்றாகிறது. ஆரியம் என்பது உயர்வு கருதி சமிஸ்கிருதத்திற்கு சொல்லப்

படுகிறது. இப்பாடல் "ஆரியத் தமிழ்" என்றொரு பிரயோகத்தைப் போடுகிறது!!



தனித் தமிழ் இயக்கத்திற்கு தலையிடி கொடுக்கும் வார்த்தை போல் அல்லவோ தெரிகிறது இது ;-)\



\வடமொழி வேதங்கள் தன்னோட சொந்த முயற்சியால பெருமாளைத் தெரிஞ்சுக்க முயற்சி

செஞ்ச மகரிஷிகளால் பாடப்பட்டது. அதனால பெருமாளோட முழுப் பெருமையும் பாட

முடியாம வேதங்கள் பின்வாங்கிடுச்சாம்

.

ஆழ்வார்கள் பெருமாளாலேயே மயர்வற மதிநலம் அருளப்பெற்றவர்கள்



அதனால பெருமாளை உள்ளது உள்ளபடி உணர்ந்து பாடல்கள் பாடியிருக்காங்க

. அவங்களோட இனிமையான தமிழ்ப் பாடல்களை கேக்கிறதுக்குத் தான் பெருமாள் பிரபந்தம்

பாடுறவங்களைத் தொரத்திக்கிட்டுப் போறார்

.

அவரை இன்னும் முழுசாத் தெருஞ்சுக்காத வேதங்களை ஓதுறவங்க அவரைத்

தொரத்திக்கிட்டுப் போறாங்க'.

சமஸ்கிருதத்துல இருக்கிற வேதங்களோட ஆழ்வார்கள் பாடுன திவ்யப் பிரபந்தங்களையும்

தமிழ் வேதங்கள்ன்னு சொல்லுவாங்க. உபய வேதாந்தின்னா ரெண்டு வேதங்கள்

உடையவர்ன்னு அர்த்தம். வடமொழி வேதங்களை விட தமிழ் வேதங்களுக்கு மதிப்

 

[Visalakshi Ramani]

Into the well that supplies thee with water, cast no stones.

(Bonus)

That government is best which governs least.

 

[B.Krishnamurthy]

Dear Shri. TNK Sir,
Your postings especially on "Manussmriti" is simply 'SUPERB' for an ordinary person like me.How nice it will be if you give english traslation also for the benefit of members who cannot read tamil.
I wish knowledgable members like Mr.Nara, M/s.HappyHindu go through the views of Mr.TNK and give their comments.

 

[Visalakshi Ramani]

[FONT=comic sans ms,sans-serif]Dear friends!

Season's greetings & best wishes

for a very happy and prosperous
[/FONT][FONT=comic sans ms,sans-serif]
NEW[/FONT][FONT=comic sans ms,sans-serif] YEAR-2011!

with warm regards,
V.R.
[/FONT]

 

[tnkesaven]

''மனுஸ்ம்ருதி'' நூலைப்பற்றி எழும் விதண்டாவாதத்திற்கு அடியேன்

செய்யும் விண்ணப்பம்

தமிழ் நாட்டி
திராவிட இயக்கமே
பொறுப்பாகிவிட்டிருப்பது புலப்படுகிறது.
ஆனால் அதற்கு மாறாக,
ஹிந்து தர்ம சாஸ்திரங்கள் வகுத்துக் கூறும் வர்ணாசிரம தர்மம்தான் ஜாதிகளின் இருப்புக்கும்

அவற்றிடையே
பிரிவினையும் ஏற்றத் தாழ்வுகளும் இருப்பதற்கும் காரணம் என்று ஹிந்து சமயத்தின் மீது குறை
காண்பதில் திராவிட இயக்கம் முனைப்பாக
இருந்து வந்துள்ளது.
பிறப்பின் அடிப்படையில் மனிதர்களைப் பிரித்து வர்ண பேதம் செய்வதுதான் வர்ணாசிரமம்

என்று திராவிட இயக்கம் குற்றம் சுமத்துகிறது. எனவே இது எந்த அளவுக்குச் சரியானது என


ஆராய வேண்டியது அவசியமாகிறது
.
முதலில் “வர்ண’ என்ற சமஸ்கிருதச் சொல்லுக்கு என்ன பொருள் என்பதைக் காண்போம்
. “நிறம்’ என்று அதற்குப் பொருள் கூறுவது பாமரத் தன்மையாகும். குணத்தைப்
புலப்படுத்துவதற்கு நிறத்தைக் குறிப்பிடுவதுண்டு எனினும், அதனிலும் பார்க்க நுட்பமான
பொருள்கள் “வர்ண’ என்ற சொல்லுக்கு இருப்பதைக் கருத்தில் கொள்ளவேண்டும்.
வர்ண
என்பதன் வேர்ச் சொல் “வர்’ என்பதாகும். இதன்
பொருள்,தேர்ந்து கொள்வது என்பதாகும். இணைத்தல்,

ஒழுங்கு செய்த
ல் என்றும் அதற்குப் பொருள் காண முடியும்
. ஒரே சொல்லுக்குப் பல பொருள்கள் எல்லா மொழிகளிலும்
உள்ளதுதான் என்பதை அறிவோம்.
தொன்மையான
ருக் வேதத்தி
ல்

இடம் பெறும் புருஷ ஸூக்தத்தில்தான் முதன் முதலில் நான்கு வர்ணம் என்ற

பாகுபாடு தெரிவிக்கப்படுகிறது. ஆனால் அதில் “வர்ண’ என்ற சொல்

பயன்படுத்தப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.
பிரபஞ்சத்தை ஒரு விராட் புருஷனாக, அதாவது
பிரமாண்டமான மனிதனாக உருவகித்து, அவனது
முகத்திலிருந்து பிரம்ம அல்லது பிராமணவும்,
புஜங்கள், மார்பிலிருந்து பிற்காலத்தில் க்ஷத்திரிய
என்று மாறிய ரஜன்யவும், வயிறு,
தொடைகளிலிருந்து வைசியவும், கால்கள்,
பாதங்களிலிருந்து ஷýத்திரவும் வெளிப்பட்டதாக
புருஷ ஸூக்தம் கூறுகிறது. இவ்வாறு கூறுகையில்
ஒன்று மேம்பட்டது, ஒன்று தாழ்ந்தது என்று
அவற்றுக்கிடையே ஏற்றத் தாழ்வு எதையும் அது
கற்பிக்கவில்லை. மேலும், இவ்வாறான நான்கு
பெயர்கள் மனிதப் பிரிவுகளைக் குறிக்கிறதா அல்லது
குணங்களைக் குறிக்குமா என்று யோசிக்க
வேண்டியுள்ளது. ஒரு பிரமாண்ட மனிதன் என்னும்
குறியீட்டிலிருந்து மேலும் நான்கு விதமான
மனிதர்கள் புறப்பட்டு வருவதாகக் கொள்வதைவிட
நால்வகை குண விசேஷங்கள் வெளிப்படுவதாகக்
கருதுவதுதான் பொருத்தமாகவும், குறியீடின்
அழகியலை ஒட்டியும் இருக்கும் என்பதைக்
கண்டுகொள்ள வேண்டும்.
பிராமண வர்ணம் அறிவு சார்ந்த அம்சங்களையும்
, ரஜன்ய அல்லது

க்ஷத்திரிய வர்ணம் உடல் வலிமை சார்ந்த அம்சங்களையும்
,
வைசிய வர்ணம் வயிற்றுப் பாட்டுக்கா

ன அம்சங்களையும்

சூத்திர வர்ணம் உடல் உழைப்பால் ஆற்ற வேண்டிய அம்

சங்களையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றன.

இந்த நான்கு வகையான அம்சங்களும் ஒருவரிடமே இருப்பதும் சாத்தியமேயாகும். அறிவு சார்ந்த விஷயங்களில் கவனம் செலுத்தி ஞானத்தை வளர்த்துக் கொள்வதிலும் தனது விஷய ஞானத்தைப் பிறருக்கு அளிக்கும் போதும் பிராமண குணத்தைப் பிரதிபலிப்பவன், தன்னைச் சார்ந்தோருக்குப் புகலிடம் அளித்துக் காப்பாற்றுகையில் க்ஷத்திரியனாக இருக்கிறான். தனக்கும், தன்னைச் சார்ந்தோருக்கும் உணவும் உடையும் உறயுள்ளும் அளிப்பதற்காக ஒரு பணியில் ஈடுபடுகையில் வைசியனாகச் செயல்படுகிறான். தான் சார்ந்துள்ள சமூகத்தினரின் நலனுக்காகத் தொண்டாற்ற முன்வருகையில் அவனே சூத்திரனும் ஆகிறான். இதில் ஏற்றத் தாழ்வு எங்கே வருகிறது?
நால்வகையான குண அம்சம் என்ற மானிட இயல்பை சமூக அமைப்பிற்குப் பொருத்திப் பார்க்கும்போதுதான் அது சமுதாயத்தின் நான்கு பிரிவுகளாக அமைகின்றது. இவ்வாறு நான்கு பிரிவுகள் உருவாகும்போது, அப்பிரிவில் சேர்க்கப்படுபவர்கள் ஒவ்வொருவரும் பிறப்பால் அன்றி அவரவர் விருப்பம், ஈடுபாடு ஆகியவற்றைப் பொருத்து, தமது பிரிவைத் தேர்ந்துகொள்கிறார்கள் என்பதைத்தான் வர்ண என்ற சொல்லின் வேரான “தேர்ந்து கொள்ளல்’ என்ற சொல் உறுதி செய்கிறது. ஒழுங்கு செய்தல் என்ற வேர்ச் சொல்லும் அவ்வாறான முடிவுக்கே செல்கிறது எனலாம். ஒருவரின் இயல்பு ஈடுபாடு ஆகியவற்றுக்கு இணங்க அவருக்குரிய பிரிவில் சேர்த்து சமுதாயத்தை ஒழுங்கு செய்தல் என்று இதனைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்
.
முன்னரே குறிப்பிட்டதற்கு இணங்க,
பிரதான குணங்களின் அடிப்படையில் சமூக அமைப்பில் உருவாகும் மனிதப் பிரிவுகளில் உயர்வு தாழ்வு ஏதும் இருப்பதாக புருஷ ஸூக்தமோ பிற்கால ஹிந்து தர்ம சாஸ்திரங்களோ குறிப்பிடவில்லை
. முகத்திலுள்ள வாயிலிருந்து வெளிபட்டதாலேயே ஒரு குணாம்சம் மேன்மையானது என்றும் பாதங்களிலிருந்து வெளிப்பட்டதால் ஒரு குணாம்சம் இழிவானது என்றும் அதில் குறிப்பு ஏதும் இல்லை. ஒவ்வொரு குணாம்சத்தின் இயல்புதான் அங்கு விவரிக்கப்படுகிறது.
மேலும், மனித உடலில் ஒர் உறுப்பு மேலானது என்றும் இன்னொன்று இழிவானது என்றும் கருதுவது பொருளற்றது என்பதையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
ஆக,
இந்த வர்ணப் பிரிவானது ஒரு கருதுகோள் என்ற நிலையில் அமைந்துள்ளதே யன்றி
, அது நடைமுறையில் இருந்ததற்கான ஆதாரம் ஏதும் இல்லை. அவ்வாறே இருப்பினும் மிகவும் இலகுத் தன்மை வாய்ந்ததாகவே அது இருந்திருக்க வேண்டும். ஏனெனில்,
குண மாறுதல்க ளுக்கு ஏற்ப வர்ண மாற்றம் ஏற்பட முடிந்திருக்கிறது. க்ஷத்திரிய குல மன்னனாக இருந்து தவக் கோலம் பூண்டு துறவியாக மாறிய விசுவாமித்திரன் குண மாறுதலுக்கு ஏற்ப பிராமணப் பிரிவிற்கு மாறியதாக இதிகாசம் தெரிவிக்கிறது.
ஆட்டை அறுத்து இறைச்சியினை விற்பவனிடம் அரச குலத்தவன் ததுதுவ விசாரம் செய்து உபதேசம் பெற்ற
கதையும் நம்மிடம் உண்டு.
நான்கு குண விசேஷங்களுக்கு அப்பால் ஐந்தாவதாகவொரு குண விசேஷம் அடையாளம் காணப்படுகிறது. இது பொதுவாக அமைந்த குண விசேஷங்களுக்குட்படாமல் அதற்கு வெளியே ஆனால் தொடர்பற்றுப் போய்விடாமல் உள்ளதாகப் பிற்கால தர்ம சாஸ்திரங்களில் காணப்படுகிறது. சமூக நிலையில் அதனைப் பொருத்திப்பார்க்கையில், “பஞ்சம’ என்பதாக அது அமைகின்றது. ஆனால் அதுவுங்கூட இழிவானது என்றோ, புறக்கணிக்கப்பட வேண்டியது என்றோ கருதப் படவில்லை. வனவாசிகள், வேடுவர்கள், நாடோடிகள் போன்ற மனிதக் கூட்டமே பஞ்சம என்கிற அடையாளத்தைப் பெற்றது. ஆனால அவையுங்கூட வர்ண மாற்றத்திற்குத் தகுதி வாய்ந்தனவாகவே இருந்துள்ளன. வேடுவராக இருந்த வால்மீகி ராம காதையை இயற்றி சமூக அங்கீகாரம் பெற முடிந்திருக்கிறது. அதே போல சூத்திரர் என்ற பிரிவின் கீழ் வரக் கூடிய மீனவரான வியாசர் மகா பாரதம் இயற்றி சமூகத்தில் அவரது இயல்பிற்குரிய பிரிவில் இணைய முடிந்துள்ளது. அவரது பிறப்பு அதற்குத் தடையாக இருக்கவில்லை.
ராமபிரான் வனவாசம் கொள்ளச் செல்கையில் வேட்டுவ குலத்திலோ படகோட்டிகள் குலத்திலோ பிறந்த குகனை மார்புறத் தழுவித் தன் தம்பியருள் ஒருவனாகக் கொள்ளும்போது, அவனது வர்ணமும் மாறிப் போகிறது
.
வர்ண என்ற சொற்பிரயோகம் உபநிடதங்களில்தான் முதலில் இடம் பெறுகிறது. சண்டோக்கிய உபநிடத்தில் தன்னிடம் பயில விரும்பி வரும் இளைஞனிடம் குரு கௌதமர் அவனது வர்ணம் எதுவென்று அறிய வேண்டி, அவன் தந்தை பெயர் என்னவென்று வினவுகிறார். தனது தாய் பலரிடம் சேவகம் செய்ததாகவும், அதனால் அவனுடைய தந்தை யார் எனக் கூற இயலாது என்று தன் தாய் கூறியிருப்பதாகவும் இளைஞன் தெரிவிக்கிறான். உன் பெயர் சத்திய காமன், என் பெயர் ஜாபாலி அவ்வளவுதான் கூற முடியும் என்று தன் தாய் தன்னிடம் கூறியதைத் தெரிவிக்கும் இளைஞனை,
பாகவதமும் சமுதாயத்தில் பொருத்திப் பார்க்கும் வர்ணம் பற்றிப் பேசுகிறது.
“ஒருவனை அவனது குணவியல்புகளின் அடிப்படையில்தான் அவனுக்குரிய வர்ணத்தில் சேர்க்க வேண்டுமேயன்றி, அவனது பிறப்பைக் கருத்தில்கொண்டு அல்ல’ என்று ஸ்ரீமத் பாகவதம் கூறுகிற
து (7.21.35).
அடுத்து,
பகவத் கீதையில் கண்ணபிரான் வர்ண பேதம் பற்றிப் பேசுகிறான்
. “எனது உறவினர்களான க்ஷத்திரியர்கள் அனைவரையும் கொன்று போடச் சொல்கிறாய். போர்க்களத்தில் அவர்களை நான் வீழ்த்திவிட்டால் க்ஷத்திரிய வம்சத்தில் ஆண்களின் எண்ணிக்கை குன்றும். அதனால் வர்ணக் கலப்பு ஏற்பட்டுவிடும்’ என்று அர்ஜுனன் சொல்கிறபொழுதுதான் கண்ணபிரான் தனது பிரசித்திபெற்ற வர்ணாசிரம தர்மத்தை விளக்குகிறான் என்பதைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
“”
நான்கு வகை குணங்களும் அவற்றையொட்டிய செயல்பாடுகளும் சேர்ந்த வர்ணாசிரம தர்மத்தை நிறுவியவன் நா
னே” என்று பிரகடனம் செய்யும் கண்ணபிரான் அடுத்து, “”ஆனால் அதன் நடவடிக்கைகளில்

எனக்குப் பங்கில்லை” என்றும் அறிவிக்கிறான். வர்ணம் என்னும் குண பேதங்களின்

அடிப்படையில் அவற்றைப் பொருத்தி மனிதன் தனக்கென உருவாக்கிகொண்ட சமுதாய

அமைப்பிற்கு அவனே பொறுப்

அடிப்படையில் அவற்றைப் பொருத்தி மனிதன் தனக்கென உருவாக்கிகொண்ட சமுதாய

அமைப்பிற்கு அவனே பொறுப்
பு என இதனைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இத்தகைய புரிதலின்

காரணமாகத்தான் டாக்டர் அம்பேத்கரும் காந்தியைப் பற்றித் தாம் ஒரு முறை ஆற்றிய

உரையில், “வர்ணம் என்பது பிறப்பால் வருவது அல்ல என்று பகவத் கீதை மிகத் தெளிவாகவே

 

[talwan]

Dear VR,
Thanks for the greetings.
I wish you a very happy,prosporous,Auspicious,healthy,memorable,,,,,,,2011.

alwan

 

[talwan]

TNK Swami,
Really Great on the extent of Information provided by You on This VarnasramaDharmam.
Keep it up.
Adiyen Sadagopa dasan (Alwan)

 

[Visalakshi Ramani]

Fear knocked the door;
Faith answered it;
No one was there!

(bonus)

You can't become a howling success...
simply by howling!

 

[tnkesaven]

காந்தி அதனை உணராமல் வழக்கமாகப் பழமையாளர் கூறும் விளக்கத்தையே தாமும் கூறுகிறார்’ என்று தெரிவித்தார்.
பிறப்பின் அடிப்படையில் ஒரு குறிப்பிட்ட வர்ணத்தைச் சேர்ந்தவனாக ஒருவனை முடிவு செய்வதானால் அவனது குணவிசேஷங்களைப் பரிசீலித்து அவை அந்தக் குறிப்பிட்ட வர்ணத்திற்கு ஏற்ப உள்ளனவா என்று ஆராய்ந்து, அதன் பிறகே அவனை அந்த வர்ணத்திற்குரியவனாக முடிவு செய்ய வேண்டும் என்று மகாபாரதம் கூறுகிறது. இந்த விதியின் அடிப்படையில்தான் துரியோதனன் தன் நண்பன் கர்ணனின் பிறப்பு பற்றித் தெரியவராத நிலையில், சூத்திரன் எனக் கொள்ளத் தக்க தேர்ப்பாகனால் அவன் எடுத்து வளர்க்கப்பட்டதால், சூத்திரனாகவே கொள்ளப்பட்ட போதிலும், க்ஷத்திரிய குண வியல்புகளை அவன் வெளிப்படுத்தியமையைச் சான்றாகக் காட்டி, கர்ணனை ஓர் சமஸ்தானத்திற்கு அரசனாக நியமித்ததன் மூலம், க்ஷத்திரிய வர்ணத்திற்குரியவனாக்கு கிறான்.
வர்ணம் என்ற குணம் சார்ந்த பிரிவுகள் பின்னர் சமூக அமைப்பில் நான்கு பிரிவுகளாகப் பொருத்தப்பட்டதன் நோக்கம் என்னவாக இருக்கும் என ஆய்வது அவசியமாகிறது. சமூகத்தின் தொடர் இருத்தலுக்கு அவசியமாக கல்விகேள்விளை வழங்குவதற்கு ஒரு பிரிவும், சமுதாயத்தைக் கட்டிக் காப்பதற்கு ஒரு பிரிவும், அத்தியாவசியப் பொருள்களை உற்பத்தி செய்தலும், திரட்டி வழங்கலுமான பணிக்கு ஒரு பிரிவும், உடல் உழைப்பை வழங்குவதற்கு ஒரு பிரிவும் இருப்பது முக்கியம் என உணரப்பட்டு, இந்நால்வகை குணங்கள் எவரெவரிடம் தனித்தனியாகக் கூடுதலாகக் காணப்படுகிறதோ அவர்களை அந்தந்தப் பிரிவுகளில் சேர்த்துவிட்டால் சமுதாயத்தின் இயக்கம் சிறப்பாக இருக்கும் என்ற எண்ணம்தான் குண விசேஷங்களுக்குரிய வர்ணத்தை சமூகப் பிரிவுகளாக அமைத்துக் கொள்ளும் ஏற்பாட்டைச் செய்திருக்க வேண்டும்.
சிலருக்குக் கல்வி கேள்விகளிலும் வேறு சிலருக்கு உடற் பயிற்சி, போர்க் கலைகளிலும், இன்னும் சிலருக்குப் பொருள் உற்பத்தி, பொருள் தேடல் ஆகியவற்றிலும், சிலருக்கு உடல் உழைப்பிலும் ஈடுபாடு இருப்பது மனித இயல்பேயாகும். இந்த ஈடுபாட்டினை வர்ண குண பேதங்களுடன் பொருத்திப் பார்த்து, சமூகப் பிரிவுகளுடன் அவை இணைக்கப் பட்டிருக்க வேண்டும்.
வர்ணமானது, வர்ணாசிரமம் என்று அறியப்படுகிறது. ஆசிரமம் என்பது வாழ்வியலின் ஒரு கட்டம் அல்லது நிலை என்பதைக் குறிப்பதாகும். மனித வாழ்க்கையின் செயல்பாடுகள் பிரம்மசரியம், கிருஹஸ்தம் வானப் பிரஸ்தம், சந்யாசம் என நால்வகை ஆசிரமங்களாக அமைவது போலவே தனி மனிதப் பண்பை யொட்டி அன்றாடத் தனி மனித இயக்க நிலைகளில், பிராமண, க்ஷத்திரிய, வைசிய, சூத்திர என்னும் நால்வகை குண விசேஷங்களுக்குரிய செயல்பாடுகள் அமைகின்றன. தனி மனிதனின் விரிவாக்கமே சமூகம் ஆதலால் அதன் சீரான இயக்கத்திற்கும் பிராமண, க்ஷத்திரிய, வைசிய, சூத்திர குண விசேஷங்களின் அடிப்படையில் பிரிவுகளை அமைதுக் கொள்வது நலமெனக் கருதப் பட்டிருக்க வேண்டும். எவ்வகைக் குண விசேஷம் எவரிடம் கூடுதலாக உள்ளது எனக் கண்டு, அதற்கு ஏற்ப உரிய பிரிவுகளில் நியமனம் நடைபெற்றிருக்கவேண்டும். இதைத்தான் முன்பு சுட்டிக் காட்டிய ஸ்ரீமத் பாகவதத்தின் வரிகள் உணர்த்துகின்றன.
இவ்வாறு நால்வகை குண விசேஷங்களான வர்ணாசிரமத்தின் அடிப்படையில் நான்கு பிரிவுகளாக அமைந்த சமூகத்தின் ஒவ்வொரு பிரிவினையும் சேர்ந்தவகள் அப்பிரிவில் நீடிக்கவும், அவர்களின் சந்ததியாரும் அதே பிரிவுகளில் நீடிக்கும் நிலை உருவாகியிருக்க வேண்டும். இதன் விளைவாகவே வர்ணமும் ஜாதியைப் போல் பிறப்பினால் வருவது என்ற எண்ணமும், வர்ணமும் ஜாதியும் ஒன்றே என்னும் மயக்கமும் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும்.
ஆராயும் வேளையில், வர்ணமும் ஜாதியும் ஒன்றல்ல என்பது தெளிவாகவே புலப்படும். வர்ணம் என்பது, தனி மனித மனப் போக்கு, நாட்டம், இயல்பு ஆகியவை குறித்துத் தீவிரமான சிந்தனையும் ஆய்வுக் கண்ணோட்டமும் மேற்கொள்ளப் பட்டதன் பயனாக நிர்ணயிக்கப்பட்ட குணப் பாகுபாடு ஆகும். ஒரே நபரிடம் சந்தர்ப்பச் சூழலுக்கு ஏற்ப அது வெவ்வேறாகவும் காணப்படும். அதாவது ஒருவரே ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் பிராமணனாகவும், இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் சூத்திரனாகவும் இருப்பது சாத்தியம்.
ஜாதி என்பதோ, இவ்வாறான நோக்கு எதுவும் இன்றித் தானாக உருவான பிரிவாகும். மனித இனம் சேர்ந்து வாழும் மந்தை வாழ்க்கையில் உள்ள இயற்கை ஈடுபாட்டின் காரணமாகச் சிறு சிறு குழுக்களாக வாழத் தொடங்கியதுதான் ஜாதிகளின் தொடக்கமாக இருக்க வேண்டும். மானிடவியலை ஆராயும்போது, இவ்வாறான மனிதக் குழுக்கள் ஒவ்வொன்றும் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான ஒவ்வொரு கைவினையில் இயல்பாகவே தேர்ச்சிபெற்று அதன் விளைவாகக் கைவினைத் தொழிலின் தன்மைக்கு ஏற்ப ஜாதியாக அடையாளம் பெற்றிருக்கவேண்டும் என முடிவெடுக்கலாம். இவ்வாறாக, வெவ்வேறு கைவினைத் தொழில்களில் சிறந்த ஜாதிகள் தமது தேவைகளை நிறைவு செய்துகொள்வதற்காகத் தமக்கிடையே பணட மாற்று செய்துகொள்ளத் தொடங்கி, பிறகு, வசதியை முன்னிட்டு ஒன்றாக இணைந்து வாழத் தொடங்கவும் அதுவே காலப் போக்கில் தொழிலை முன்னிலைப் படுத்தும் ஜாதிப் பிரிவுகள் உள்ள சமூகமாக உருவாகியிருக்க வேண்டும். இவ்வாறு தேவை அடிப்படையில் ஒருங்கிணைந்து உருவான சமுதாயங்களுக்கிடையே கருத்து வேறுப்பாடுகளோ, பகைமையோ, தனது தனித் தன்மையைக் காத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்னும் வேட்கையோ எழுந்த நிலையில் அருவமான எல்லைக் கோடுகள் சமுதாயங்களைத் தனித் தனிப் பிரதேசங்களாகப் பிரித்துக் காட்டவும், வர்ண அடிப்படையில் நான்கு பிரிவுகளாக அமைந்த சமூகங்களும், ஜாதி அடிப்படையில் அமைந்த சமூகங்களும் இணைந்து ஒரு புதிய சமூக அமைப்பு தோன்றியிருக்கக் கூடும். இதன் காரணமாகவே வர்ணப் பிரிவினையும் ஜாதிப் பிரிவுகளையும் ஒன்றெனக் கொள்ளும் மனப் போக்கு உருவாகி ஜாதிப் பிரிவினைகளுக்கு வர்ணாசிரமத்தைக் குறை கூறும் போக்கும் உருவாகியுள்ளது.
ஜாதி என்னும் குழு அமைப்பே பிறப்பின் பிரகாரம் வருவது. வர்ணம் ஒருவரை ஒன்றிலிருந்து இன்னொன்றுக்கு எளிதில் மாற இடம் அளிக்கும் அளவுக்கு இலகுத் தன்மைகொண்டது. ஆனால் ஜாதி தன்னில் பிறந்த ஒருவர் என்னவாகிலும் தன்னை விட்டு நீங்கிச் செல்ல அனுமதிக்காத அளவுக்குப் பிடிவாதத் தன்மை வாய்ந்தது.
சிறு சிறு மக்கள் திரள்கள் ஒரு சமுதாயமாக் இனைந்த போதிலும் தமது தனித் தன்மையை இழக்க விரும்பாமல் பிடிவாதமாக அதனை இறுகப் பற்றிக் கொண்டமையால்தான் ஒவ்வொரு ஜாதியிலுங்கூடப் பல உட்பிரிவுகள் நீடித்திருக்கக் காண்கிறோம்.
ஜாதியானது தனது தனித் தன்மையை விடாது பற்றிக் கொண்டு அதனைக் குறித்து சமயங்களில் அகம்பாவமும் சமயங்களில் அவமான உணர்வும் கொள்வது. இதன் காரணமாகப் பிற ஜாதிகளுடன் மோதி பலப் பரீட்சை செய்ய முற்படுவது. தனது எண்ணிக்கை பலத்தைப்பெருக்கிக் கொண்டு மேலாதிக்கம் செய்ய முற்படுவது. தனது திறனைக் காட்டி மற்ற ஜாதியாரைத் தனக்குக் கீழாக அமுக்கி வைதுக் கொள்ளவும் அது முற்படும். இத்தகைய இயல்பு கொண்ட ஜாதி அமைப்பானது, சமுதாயத்திற்கு நன்மையைக் காட்டிலும் தீங்கையே கூடுதலாக விளைவிக்கிறது. ஆனால் இத்தகைய ஜாதி அமைப்பினைத்தான் திராவிட இயக்கம் கட்டிக் காத்து வருவதுடன், ஜாதி அமைப்பிற்கு வர்ணாசிரமத்தைக் குறை கூறவும் முற்படுகிறது.
வர்ணாசிரமம் குண பேதங்களை நிறுவி அவற்றுக் கேற்பச் செயல்பாடுகள் அமைவதை நிர்ணயிப்பதேயன்றி, அவற்றுக்கிடையே ஏற்றத் தாழ்வுகளைக் கற்பிப்பதல்ல. ஆனால் ஜாதியமைப்பு இறுமாப்பு, இகழ்ச்சி போன்ற உனர்வுகளுக்கு ஆட்பட்டு சமுதாயத்தில் பிளவுகள் ஏற்படக் காரணமாகிறது. எனினும், சமூக நீதி, இட ஒதுக்கீடு என்ற பெயர்களில் ஜாதிப் பிரிவுகளை நிரந்தரப்படுத்தும் நிலைப்பாட்டில் திராவிட இயக்கம் தன்னை நிறுத்தி வைத்துக் கொண்டுள்ளது. இது எவ்வகையில் சமுதாயத்திற்கு நன்மை பயக்கும் என்பதை திராவிட இயக்கம் சார்ந்தவர்களும் அதன் ஆதரவாளர்களும் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்.
ஜாதியமைப்பு வலுப்பெற்று நீடித்திருக்குமாறு தனது நிலைப்பாட்டை அமைத்துக் கொண்டுள்ள திராவிட இயக்கம், வர்ணாசிரமப் பிரிவுகளுக்கு அளிக்கும் ஒரு விளக்கம் ஆய்வுக்கு ஒவ்வாத வகையில் இருப்பதையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டிள்ளது.
ஹிந்து தர்ம சாஸ்திரங்கள் வர்ண பேதங்களை நிர்ணயித்தபோது நான்கு பிரிவுகளுமே தன்னைச் சார்ந்தவை என்ற கண்ணோட்டத்துடன்தான் அணுகியுள்ளன. குணபேதத்தின் அடிப்படையில் ஒரு சமூக அமைப்பை ஹிந்து சமூகம் நிறுவிக் கொண்டபொழுது, சூத்திரர் உள்ளிட்ட நான்கு பிரிவுகளையும் தன்னைச் சார்ந்தவையாகத்தான் கொண்டுள்ளது. ஆனால் திராவிட இயக்கமானது, வர்ண பேதத்தில் பிராமணரை மட்டும் அவர்கள் வேறு இனம் சார்ந்தவர்கள் என்பதுபோல அந்நியப் படுத்திவிட்டு, எஞ்சிய க்ஷத்திரிய, வைசிய, சூத்திரப் பிரிவுகளை ஒட்டுமொத்தமாக சூத்திரர் என்ற ஒரே பிரிவாகவும் ஒரு தனி இனமாகவும் வேறுபடுத்திக் காட்டுகிறது.
திராவிட இயக்கத்தின் கற்பிதமான ஆரிய திராவிட இன வாதக் கோட்பாட்டின்படியே ஆராய்ந்தால்கூட, ஆரியக் கோட்பாடு என வர்ணிக்கப்படும் வர்ணக்கொள்கையில் காணப்படும் பிராமண, க்ஷத்திரிய, வைசிய, சூத்திர வர்ணங்கள் அனைத்துமே ஆரிய இனத்திற்குட்பட்டவையாக அங்கீகாரம் உள்ளவைதான் என்பது விளங்கும். நான்கு வர்ணங்களுக்கு வெளியே பஞ்சமர் என்பதாகக் கூறப்படும் ஐந்தாவது பேதத்தைக்கூட அது தன்னில் உள்ளடக்கியதாகக் கொண்டுள்ளதையும் ராம காதையினை இயற்றிய வால்மீகியின் வரலாற்றை நினைவுகொள்கையில் நம்மால் புரிந்துகொள்ள முடியும்.
‘ஆரிய’ என்பது சீரிய பண்பு நலன்களைச் சுட்டுவதாகவும், “திராவிட’ என்ற சொல் புவியியல் ரீதியான வட்டாரத்தையும் அதில் வழங்கும் மொழியினையும் குறிப்பிடுவனவாக இருப்பினும், ஹிந்து சமுதாயத்தில் பிளவினை உண்டு பண்ண வேண்டும் என்பதற்காகவே அவற்றை இருவேறு இணங்களாகக் காட்டுவதில் ஏறத் தாழ முன்னூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் ஹிந்துஸ்தானத்திற்கு வந்த கிறிஸ்தவ மத மாற்றப் பிரசாரகர்களுக்கு மிகுந்த ஆர்வம் இருந்ததில் வியப்பில்லை. மேலும் ஆரியர்களை வெளியிலிருந்து வந்தவர்கள் என்று சித்திரிப்பதிலும், ஒரு வசதி இருந்தது. ஹிந்துஸ்தானம் என்று அறியப்படுகிற நிலப்பரப்பு எவரும் சொந்தம் கொண்டாட முடியாத புறம்போக்கு என்றும், மற்றவர்களைப் போலவே தாமும் அதனுள் புகுந்து கைக்கு எட்டியதை ஆக்கிரமித்துக் கொள்வதில் தவறில்லை என்றும் சாதிக்க முடிந்தது. ஆரியர் வருவதற்குமுன் பழங்குடியினரான திராவிடர்கள் வசித்து வந்தனர் என்றும் அவர்களை ஆரியர் வெற்றிகொண்டு தென்திசை நோக்கி விரட்டியடித்தனர் என்றும் கதை சொன்னதில் திராவிடர்கள் ஹிந்துக்கள் அல்ல என்றும் எனவே அவர்களுக்குக் கிறிஸ்துவின் நற்செய்தியைச் சொல்லி அரவணைத்துக் கொள்வதில் தவறில்லை என்றும் வாதிக்க முடிந்தது. எவ்வித முகாந்திரமும் இன்றி, பிராமணர்களை மட்டும் அவர்கள் சமயச் சடங்குகளை முன்னின்று நடத்துபவர்களாக இருக்கின்ற ஒரே காரணத்திற்காக அவர்களை மட்டும் ஆரியர்கள் என்று அடையாளப்படுத்தி மற்ற பிரிவினர் அனைவரையும் ஒட்டு மொத்தமாக சூத்திரர் என்று ஒரே பிரிவாக அமைத்ததில் ஹிந்து சமூகத்தை இரண்டாகப் பிளந்து சூத்திரர் என்ற பிரிவினரிடையே மத மாற்றப் பணியை மேற்கொள்வது எளிதாக இருந்தது.
ஹிந்துஸ்தானத்தின் மொழிப் பிரிவுகளை ஆரியம், திராவிடம் என வகைப்படுத்தியது ஐரோப்பிய மொழியியலாளர்கள்தாம். ஆனால் அதனைக் கிறிஸ்தவ மதப் பிரசாரகர்கள் தங்கள் வசதிக்காக இனப் பிரிவுகளாக நிறுவ முற்பட்டனர். இனப் பிரிவுகளை வகைப்படுத்துவது மானிடவியலாளரேயன்றி, மொழியியலாளர் அல்ல என்பது கருத்தில் கொள்ளப்படாமல், இடைவிடாத பிரசாரத்தின் காரணமாக அதுவே ஓர் உண்மையென உறுதிப் பட்டது.
கிறிஸ்தவ மதப் பிரசாரகர்கள் ஒரு பெரும் மக்கள் கூட்டத்தை எளிதில் மத மாற்றம் செய்துவிடுவதற்கான வசதிக்காக நிறுவிய ஆரியதிராவிடப் பிரிவுக் கோட்பாட்டைத் தனது சமூக சீர்திருத்தப் பிரசாரத்திற்கென திராவிட இயக்கம் இரவல் வாங்கிக் கொண்டதை ஒரு நகை முரண் என்றே கொள்ளவேண்டும். எவ்வித ஆதாரமும் இன்றித் தமிழ் நாட்டு பிராமணர்களை அவர்கள் தமிழையே தாய்மொழியாகக் கொண்டிருந்த போதிலும் அந்நியர் எனவும் வந்தேறிகள் எனவும் வர்ணித்து, சமுதாயத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட பிரிவினருக்கு எதிரான துவேஷப் பிரசாரத்தை முடுக்கிவிட்டு, அவர்கள் மீது மற்ற பிரிவினருக்கு வெறுப்பூட்டுவதே திராவிட இயக்கத்தின் சமூக சீர்திருத்தப் பணியாக அமைந்தது.
சுயமான கருதுகோள் இன்றி உள் நோக்கத்துடன் வெளியார் கற்பித்த ஒரு ஆதாரமற்ற கோட்பாட்டைத் தனதென வரித்துக் கொண்டு திராவிட இயக்கம் செயல்பட்டதால் அது மண்ணில் வேரூன்ற மாட்டாமல் ஒரு நூற்றாண்டு கூட உயிர் தரித்திருக்க இயலாமல் பட்டுப் போயிற்று. ஆனால் அது சமூகத்தின் ஒரு சாரார் மீது இடைவிடாமல் தூண்டிவிட்டுக் கொண்டிருந்த துவேஷப் பிரசாரம் மட்டும் எல்லாத் துறைகளிலும் ஊடுருவி ஒரு பார்த்தீனியமாக எங்கும் பரவி விட்டிருப்பதுதான் இன்றைய நிதர்சனமாகும்

 

[Visalakshi Ramani]

Service is the best form of worship.

Duty is the best form of prayer.

(Bonus).

It is better to be alone than in bad company.

 

[Nara]

..... இதன் விளைவாகவே வர்ணமும் ஜாதியைப் போல் பிறப்பினால் வருவது என்ற எண்ணமும், வர்ணமும் ஜாதியும் ஒன்றே என்னும் மயக்கமும் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். ஆராயும் வேளையில், வர்ணமும் ஜாதியும் ஒன்றல்ல என்பது தெளிவாகவே புலப்படும். வர்ணம் என்பது, தனி மனித மனப் போக்கு, நாட்டம், இயல்பு ஆகியவை குறித்துத் தீவிரமான சிந்தனையும் ஆய்வுக் கண்ணோட்டமும் மேற்கொள்ளப் பட்டதன் பயனாக நிர்ணயிக்கப்பட்ட குணப் பாகுபாடு ஆகும். ஒரே நபரிடம் சந்தர்ப்பச் சூழலுக்கு ஏற்ப அது வெவ்வேறாகவும் காணப்படும். அதாவது ஒருவரே ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் பிராமணனாகவும், இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் சூத்திரனாகவும் இருப்பது சாத்தியம்.
ஜாதி என்பதோ, இவ்வாறான நோக்கு எதுவும் இன்றித் தானாக உருவான பிரிவாகும்.

Sir, I am not sure whether you are writing all this on your own, or you are simply cutting and pasting an article written elsewhere, please clarify.

All your points justifying Manu have been made in this forum itself many times, and have been challenged many times. But answers are scarce, if any. In the past, in different contexts, I have posed some questions to you that you simply ignored, and that is fine, you have no obligation to answer my questions. So, I won't be surprised if you ignore my questions here as well. However, I am unable to let this deluge of justifications for the unjustifiable go unchallenged.

First, please look at the following link and try to answer the objections raised.

http://www.tamilbrahmins.com/genera...te-system-weakness-hinduism-83.html#post62909

Some more questions:

• How many TBs were tested for "Brahmin qualities" before calling themselves TB?
• How many NBs are even allowed an attempt to be tested for "Brahmin qualities"?
• Why only those who have abandoned "Brahminical duties" stress "Brahmin qualities" and de-emphasize birth, while the orthodoxy stresses birth as an essential prerequisite for Varna?

More than 70 years ago Babasaheb Ambedkar raised these and many other questions about Varna and Jati in his undelivered speech The Annihilation of Caste. I serialized excerpts from this pamphlet under the thread http://www.tamilbrahmins.com/general-discussions/4137-dr-b-r-ambedkar.html. At that time, quite a lot of wrath was expressed, but not once was a rhetorical glove laid on the criticisms.

Isn't it a pity that TBs will have to keep justifying to themselves, that their worst treatise on male dominated, birth-based superiority is widely misunderstood, but is really a good one, if only the rest of us can see past all the muck and look at only what they want looked at?

Thank you ....

 

[Nara]

Greetings!

.... Same thing applies in the case of scriptures also. From any verse in the scriptures, we can give hundreds of meanings. And foolish people takes only one meaning which they like, and starts criticizing the scriptures.

What makes these people foolish, please? Is it the fact they are criticizing that makes them foolish, or is it because they want to take only one meaning? Can we turn this around and say that anyone who takes only one meaning is foolish, which would then mean even those who defend these scriptures by taking just one meaning are foolish. Or, it is just that only fools will criticize your scriptures and anyone who criticizes your scriptures are fools? Why is this logic any better than saying only fools will defend your scriptures, and anyone who defends your scriptures are fools?

Well, why can't we just stick to the issues, is it really necessary that an opponent must be painted as a fool to make your point?

By birth everybody is a sudra. One must get so many qualities to become a brahmin. Scriptures also mention that, in kaliyuga, everybody is a sudra. So, in this age, no body gets the authority mentioned by Manusmruthi.

Yes, Brahminists love to say this, don't they -- at birth all are Shudra. But, aren't you leaving out an important rider to this, those born into Brahmin families get to cast aside this Shudraness at birth at the time of their so called second birth, but those born into Shudra familes have no such opportunity. This is in your scriptures and clearly is the intent of author as well, and this stand is what all the keepers of Brahmnical orthodoxy confirm. Talk to any head of Brahminical matams.

Leaving this aside, the very notion that all are Shudras at birth is obnoxious. Why? Why can't we say, at birth all are Brahmins? At birth all are dependent on others labor to live. Without the generosity, love, and kindness, of others, babies can't make it. As the babies grow and develop, and acquire some sort of productive skill, they become Kshatriyas, Vaisyas, and Shudras, and start producing things and services of value. Among these, since Shudras are the ones who really produce anything of value, they deserve the highest of respect, and then Vaishyas, and Khathriyas, and then finally, Brahmins. Only Brahmins continue to live on the labor and generosity of others, just like a baby, never contributing anything of value to the society. So, they never grow out of that state and remain Brahmins for life.

Under this system, we can say Shudrahood is not by birth alone, all are only Brahmins at birth, but one has to spend years to learn a productive skill, get initiated in craft, then, after this samskaram, they get to cast aside Brahminness and become a full-fledged Shudra.

இப்போது அனைவராலும் தூற்றப்படும் மனு ஸ்மிருதி கிருதா யுகத்திற்க்கானது. இதை கலி யுகத்தில் பயன்படுத்தியது நம் முன்னோர்கள் செய்த முதல் தவறு.

This is just your personal view. No Brahminist will agree that their ancestors made any mistake. If you go through Kamakoti.org you will see that Chandhrasekara Swamigal has rejected this line of thinking categorically.

‘க்ஷத்ரியனை விட உயர்ந்தவன் இல்லை. ஆகையால் ராஜசூயம் நடக்கும்போது, பிராமணன் க்ஷத்ரியனை விட தாழ்வான இடத்திலேதான் அமர வேண்டும்’ – இது சதபத புராணம் கூறுவது.

Your scriptures are riddled with self-contradicting statements. Even the Vedas are no exception. These contradictions have led to endless and useless debates. Further, Brahminists have devised rules to resolve these contradictions. These rules state that the hierarchy of validity starts with Vedas being most valid. In this hierarchy, Manu Smrithi occupies the highest place next only to the Vedas.

Even a quick reading of Manu will leave you with no doubt that Brahmins are none others than gods on this earth. What this puranam says is only a temporary condition, i.e. during the performance of Rajasooyam. This itself may very well be a concession to Kshatriyas to keep them in good humor. This whole Varna system is a mechanism for the powerful minority (Brahmins and Kshatriyas) to keep the masses (shudras) under their thumb. Concessions given in Brahminical texts to Kshatriyas must be viewed more with suspicion than as refutation of the criticisms leveled against Manu.

....மனு ஸ்மிருதி பிராமணர்களுக்கு மரண தண்டனையிலிருந்து விலக்கு அளிக்கிறது என்றால் வேதங்களை கற்றுணர்ந்து, தனக்கு வகுத்த முறைப்படி வாழும் எந்த பிராமணனும் மரண தண்டனை அளிக்கும் அளவுக்கு தவறு இழைக்க மாட்டான் என்ற நம்பிக்கையே காரணம். இதில் தவறேதும் இல்லையே.

This is not self-evident. First of all, whatever the caveats are, in terms of what kind of Brahmins get the benefits, how it was implemented in earlier times one can only speculate. But, how it has been practiced in the last few centuries is there for everyone to see if only they take the time and put the effort to study.

Further, the above statement is completely illogical. If it is axiomatic that a Vaideeka Brahmin will never commit a capital offense then why this exception?

இன்று வரை மரண தண்டனை விதிக்கத் தகுந்ததாக கருதப்படும் குற்றங்களான கொலையிலும், கற்பழிப்பிலும், ராஜத்ரோகத்திலும் எத்தனை பிராம்மணர்கள் சம்மந்தப்பட்டிருக்கின்றனர்?

See how the above argument pivots from Brahmins not based on birth, to any old brahmin! This confusion is simply unavoidable. There is no such thing as "caste-Brahmin" different from just "Brahmin" who meets some elevating characteristics. This distinction is not accepted by the orthodoxy, it exists only in the minds of apologist Brahmins who are not able to defend jati as an integral part Brahminism, which it is. There is no such thing as a Brahmin who was not a Brahmin by birth.

Now, the indirect claim made here is Brahmins are more law abiding and not given to criminality compared to others. There is absolutely no basis for this claim. This line of argument is very dangerous, suggestive of jati being a determinant factor of criminality. Is this where you want to go? Do you know that it was young Brahmin boy from Villivakkam who committed one of the worst mass murders in the history of Tamil Nadu, may be even in India?

அதாவது, ‘அறிந்து திருட்டுக் குற்றத்தை செய்கின்ற சூத்திரனுக்கு, வழக்கமான தண்டனையை விட எட்டு மடங்கு அதிக தண்டனையை விதிக்க வேண்டும். வைச்யனுக்கு பதினாறு மடங்கு. க்ஷத்ரியனுக்கு முப்பத்திரண்டு மடங்கு. குற்றத்தின் தன்மையை அறிந்தவன்என்பதால் பிராமணனுக்கு 64 அல்லது 100 அல்லது 128 மடங்கு தண்டனை விதிக்க வேண்டும்’.

This is no consolation. A just system is one that does not take varna as a factor at all to determine punishment. There is no need to increase the punishments to the higher varnas in some cases just as there is no need to increase it for lower varnas in other cases. How these get implemented is another story. It is the upper varnas who get to administer justice. They can easily collude and game the system in such a way that strict punishments for the higher varnas are not strictly meted out while the lower varnas are held to every letter of the law. So, it is better to have a single code where everyone is treated equally and compassionately also on a case by case basis without birth status playing a role.

பிராமணனுக்கு சலுகைகளைத் தரும் அதே மனு தர்மம்தான் அவன் மீது இத்தகைய சுமைகளையும் ஏற்றுகிறது. மற்ற எந்த தரப்பினருக்கும் இத்தகைய கடுமையான கட்டுப்பாடுகள் விதிக்கப்படவில்லை.

Sir, how many Brahmins lead such a life? What is the point of saying Manu lays down stringent requirements to be a Brahmin, but nobody cares about even one of them? Does this not mean Manu is a document full of requirements that range from totally impractical to totally repulsive. So, Manu deserves to be deposited in the dustbin of history and move on.

‘சூத்திரன் பிராமணனாகி விடலாம்; பிராமணனும் சூத்திரனாகலாம்; [...] இதை மற்றோர் விதமாய் சொல்ல வேண்டுமானால், வேதம் ஓத விருப்பம் தெரிவிப்பவன் பிராமணனாக மாறியே அவ்வாறு செய்ய இயலுமேயன்றி சூத்திரனாகவே இருந்து செய்ய இயலாது. இதில் யாரும்எந்த வகையிலும் தடுக்கப்படவோ ஒடுக்கப்படவோ இல்லை.

What does this mean,

பிராமணனாக மாறியே அவ்வாறு செய்ய இயலுமேயன்றி சூத்திரனாகவே இருந்து செய்ய இயலாது.
​

Does this make any sense? How does this happen, i.e. how does a Shudra become a Brahmin, and then study Vedas? This is more obfuscation. Can a Shudra go to Kumbakonam Sankara Matam Vedapatashala and declare his intention to study the Vedas and be admitted? Why this pretense?

அதாவது, தவிர்க்க முடியாத காலங்களில் ஒரு பிராமண மாணவன் பிராமணன் அல்லாத குருவிடமிருந்து கல்வி கற்கலாம். அவ்வாறு செய்கையில் அம்மாணவன் அக்குருவிற்கு பணிவிடை செய்ய வேண்டும்.

[...]

ஒரு சமூகத்தின் அனைத்து அங்கங்களும் ஒன்றோடு ஒன்று இணைந்து செயல்பட்டால் மட்டுமே சமூக நலன் காக்க முடியும் என்ற கருத்தே இந்த தர்ம நூலின் அடிப்படை.

What does தவிர்க்க முடியாத காலங்களில் mean? Does it have any practical meaning?

Next, to achieve smooth functioning of a society there is no need for birth based varna/jati with elaborate scriptural punishments to those who dare to flout these rules.

வழி வழியாக ஒரு தொழிலை ஒரு குடும்பத்தினர் செய்கையில் அவர்கள் ரத்தத்தில் அது ஊறி விடுமென்று மனுஸ்ம்ருதி கூறுவது முட்டாள்த்தனம். ஆனால் ‘ஜீன்’ எனப்படும் மரபணுக்கள் நம் முன்னோர்களிடம் இருந்து வருகிறது. அதன் மூலமாகவே பல குணங்களை நாம் பெறுகிறோம் என்று ஆங்கிலேயன் கூறினால் அது விஞ்ஞானம்!

This reveals a complete misunderstanding of the role of genes and environmental factors that shape one's life preferences and opportunities. Further, evolutionary biology is science, not Englishman's science. People from all over the world contribute to the knowledgeable.

Manu being a law book from a different era it can be expected to contain rules that may not align with modern sensibilities -- even though there are many passages that are abhorrent in any age. Now, tnkesavan rails against the critics of Manu with choice epithets. The reason there are critics is because there apologists like tnkesavan, selectively citing passages that seem reasonable and leaving out boat load of pure vile. How vile a document Manu Darmashahthras is, can be understood only if one spends the time and energy to read the document itself.

Thank you ...

 

[tnkesaven]

amaskarams,

We wonder if you will have time enough to go through our latest updations/New arrivals , which are as follows.



Topic : Manu smrithi - Controversy
Description: Tamil Audio file (Sunday Q&A)
URL: D.A.Joseph 's Website
Updated : 27/12/2010

Pranams.

 

[tnkesaven]

manuswmruthi-contraversy

Dear mr.nara,

Namaskarams,;thank you for your instant provocation ;pardon me if i have kindled ''bad-

- breath''




We wonder if you will have time enough to go through our latest updations/New arrivals , which are as follows.



Topic : Manu smrithi - Controversy
Description: Tamil Audio file (Sunday Q&A)
URL: D.A.Joseph 's Website
Updated : 27/12/2010

Pranams.

 

[Visalakshi Ramani]

Life is a continuous wave motion-with its joys and sorrows as its ups and downs.

A crest must necessarily follow a trough. So does the joy follow the sorrow.

(Bonus)

Life is what you wish to make out of it.

 

[Nara]

Dear mr.nara,
Namaskarams,;thank you for your instant provocation ;pardon me if i have kindled ''bad- breath''

Sir, this is comletely unnecessary. Do you really think asking questions itself is provocation? If you think my questions are equal to "bad-breath" please explain why.

Topic : Manu smrithi - Controversy
Description: Tamil Audio file (Sunday Q&A)
URL: D.A.Joseph 's Website
Updated : 27/12/2010

Sir, you presented a really long apology for Manu Smrithi by selectively presenting some shlokas and providing what I think is a slanted interpretation. I have presented my case. It is now up to you to answer my questions. Giving me a web link is not a proper response. For every web link you provide I can provide 10. Where will that get us? So, I request you to answer my questions or accept my charges.

In any case, I did listen to the audio file. There is nothing in Mr. D.A. Joseph (DAJ)'s audio presentation that even begins to answer my criticisms. He says Brahmins will also become Shudra if they don't adhere to the "high" standards required of them. Implicit in this answer is, Shudra is inferior to Brahmin.

Sir, I ask you once again to answer my charges without resorting to unnecessary comments that are irrelevant.

Thank you ....

 

[Visalakshi Ramani]

Who can deny - without mutual flattery,
married life would be unendurable!
Ching Chow.

(Bonus)

As a white candle in a holy place,
So is the beauty of an aged face.

 

[Nara]

Dear mr.nara,.....thank you for your instant provocation ;pardon me if i have kindled ''bad-breath''

Hello Folks, tnkesaven, after saying I resorted to instant provocation and that it was equivalent to bad breath, has now absconded. This is typical of many people who dislike what I say -- they level some ad hominem attacks and just disappear without so much as an acknowledgment that they have no answer. This happened to me many many times, tnkesaven is simply the latest.

Speaking of Manu and how vile this document is, let me cite some verses. I will try to give the original Sanskrit verse and a translation. The translation is from sacred-texts.com.

Chapter 1:
Verse 96:

भूतानां प्राणिनः श्रेष्ठाः प्राणिनां बुद्धजीविनः
बुद्धिमत्सु नराः श्रेष्ठा नरेषु ब्राह्मणाः स्मृताः
(Of created beings the most excellent are said to be those which are animated; of the animated, those which subsist by intelligence; of the intelligent, mankind; and of men, the Brahmanas)​

In this verse, the gradation among all living things is established, starting from lowest blade of grass in creation, moving up to animals, to men, and to Brahmanas.

Verse 97

ब्राह्मणेषु च विद्वांसो विद्वत्सु कृतबुद्धयः
कृतबुद्धिषु कर्तारः कर्तृषु ब्रह्मवेदिनः
(Of Brahmanas, those learned (in the Veda); of the learned, those who recognise (the necessity and the manner of performing the prescribed duties); of those who possess this knowledge, those who perform them; of the performers, those who know the Brahman.)
​

This verse, describes the gradation among Brahmins, starting from run of the mill Brahmanas, to the next level consisting of those learned in the Vedas, up the ladder all the way to those who know Brahman.


When we take these two verses together, it is clear that all Brahmins, not just those who know Brahman, not even those who chant the Vedas, but even those Brahmins who are Brahmins just by mere birth are superior among all men, according to Manu darmashashtra.

The next three verses say that Brahmanas, not just the kind who know Brahman, but any run of the mill Brahmin is a gift to mankind.

Verse 98

उत्पत्तिरेव विप्रस्य मूर्तिर्धर्मस्य शाश्वती
स हि धर्मार्थमुत्पन्ने ब्रह्मभूयाय कल्पते
(The very birth of a Brahmana is an eternal incarnation of the sacred law; for he is born to (fulfill) the sacred law, and becomes one with Brahman.)
​

Verse 99

ब्राह्मणो जायमानो हि पृथिव्यामधिजायते ।
ईश्वरः सर्वभूतानां धर्मकोशस्य गुप्तये ॥
(A Brahmana, coming into existence, is born as the highest on earth, the lord of all created beings, for the protection of the treasury of the law.)
​

Verse 100

सर्वं स्वं ब्राह्मणस्येदं यत्किं चिज्जगतीगतं ।
श्रैष्ठ्योनाभिजनेनेदं सर्वं वै ब्राह्मणोऽर्हति ॥
(Whatever exists in the world is, the property of the Brahmana; on account of the excellence of his origin The Brahmana is, indeed, entitled to all.)
​

All this in the very first chapter, at a stage when the Smrithi had hardly warmed up. How many of us really think a Brahmin is born as the highest on earth, is the lord of all created beings and is entitled to all?

This is what tnkesaven is trying to paint as a benign document. Please, don't get persuaded by one-sided presentations, read the text for yourself and come to a judgment. If you go to the text with an open mind, I am confident you will reject tnkesaven's interpretation outright.

Cheers!

 

[nachi naga]

http://krishashok.files.wordpress.com/2010/05/relatives.png

 

[nachi naga]

Brahmin is one who knows Brahman.The theory of by birth makes it easier to know Brahman,but then Brahman is all there to know as we are living within Brahman.Which is Advaitham aka non-duality principle.Aham Brahmasmi as the maha vaakyas say so.

 

[Visalakshi Ramani]

Not what we give, but what we share;

For the gift without the giver is bare.

(Bonus)

Things do not change. We change!

 

[Nara]

Folks, In the past, whenever we quoted Manu we used to be told, forget Manu, nobody takes it seriously, it is not relevant. Then comes tnkesaven who argues Manu is great, only Brahmin haters criticize it. Now, I am citing verses directly from the text and he lodges a personal attack and is gone.

Here are couple of verses from Chapter 2 of Manu that very clearly connects birth to varnas. Folks, when people say that in Brahminism Varna is not by birth at all but is strictly based on gunas, are either ignorant or obfuscating.

Verse 31:

मङ्गल्यं ब्राह्मणस्य स्यात्क्ष्त्रियस्य बलान्वितम् ।
वैश्यस्य धनसंयुक्तं शूद्रस्य तु जुगुप्सितम् ॥
Let (the first part of) a Brahmana's name (denote something) auspicious, a Kshatriya's be connected with power, and a Vaisya's with wealth, but a Sudra's (express something) contemptible.
​

Given that a baby is to be named by the tenth day of birth, how is one to decide what kind of name to choose, an auspicious one or an abominable one, unless the varna of the parents is used to make that determination? Then, the varna of that person gets decided in ten days after birth.

The last word of this verse is जुगुप्सः. Sanskrit to English dictionary gives the following as its meaning:

abominable, detestable, disgusting, disgust, aversion, abhorrence, dislike, abhor
​

Verse 32

शर्मवद् ब्राह्मणस्य स्याद्राज्ञो रझासमन्वितम् ।
वैश्यस्य पुष्टिसंयुक्तं शूद्रस्य प्रेष्यसंयुतम् ॥
(The second part of) a Brahmana's (name) shall be (a word) implying happiness, of a Kshatriya's (a word) implying protection, of a Vaisya's (a term) expressive of thriving, and of a Sudra's (an expression) denoting service.
​

From these two verses we can see that Shudra baby must be given a name that denotes something abominable and must be treated as fit for nothing more than servitude.

Cheers!

 

[Visalakshi Ramani]

If we lose courage on the day of trouble,

our strength is very small indeed.

(Bonus)

As for God, His ways are always perfect.

 

[Nara]

Folks, Right after tnkesaven made his post on Manu Dharmashastra (MDS) several members unsuspectingly expressed appreciation. This is the reason I am continuing to belabor to expose MDS for what a vile document it really is.

No religious text can remain sacred if it is filled only with vile pronouncements. So is the case with MDS -- it is not filled with one vile statement after another, it does contain some good advice mixed in with the vile. But why should anyone buy the entire text with all the vile in tact just because it also contains some good stuff. To understand how ridiculous this is, think of a grocery store selling sacks of rice. Would you fork out your hard earned money if it is well known that the rice sacks this merchant sells is a mix of 50% rice and 50% small stones? If you buy this sack because it is offered at a deep discount, wouldn't you at least remove the stones before you cook it?

However, a better option is to reject this merchant, the discount is not worth it. Further, it is not as though he is the only one selling rice. There are other law-books such as Thirukkural that are almost free of any vile, some small stones are present it in too, but can be easily ignored.

Continuing from my last post, here are three verses from Chapter 2 that show what MDS thinks of women.

Verse 213

स्वभाव एष नारीणां नराणामिह दूषणम् ।
अतोऽर्थन्न प्रमाद्यन्ति प्रमदासु विपश्चितः ॥
It is the nature of women to seduce men in this (world); for that reason the wise are never unguarded in (the company of) females.
​

Verse 214

अविद्वांसमलं लोके विद्वांसमपि वा पुनः ।
प्रमदा ह्युत्पथं नेतुं कामक्रोधवशानुगम् ॥
For women are able to lead astray in (this) world not only a fool, but even a learned man, and (to make) him a slave of desire and anger.
​

Verse 215

मात्रा स्वस्त्रा दुहित्रा वा न विविक्तासनो भवेत् ।
बलवानिइद्रियग्रामो विद्वांसमपि कर्षति ॥
One should not sit in a lonely place with one's mother, sister, or daughter; for the senses are powerful, and master even a learned man.
​

Verse 213 and 214 paint women as seductive by nature so much so, even wise can lose control, like perhaps Viswamithra. Then, because of this nature of women, MDS, in verse 215, advices men to be on guard even around one's own mother, sister, and daughter.

Well, why should anyone buy this sack of rice that is crawling with such obnoxious worms? Will tnkesaven come back and explain?

Thanks ...

 

[ganeshrev]

Shri Nara,

Reallly, reading this translation:

One should not sit in a lonely place with one's mother, sister, or daughter; for the senses are powerful, and master even a learned man.

I felt sad, disgusted and what not.What a perverted thought in the mind of the authors of this smriti and and the Brahmins want to glorify this kind of writing in our scriptures?

Regards
Revathi