தர்மம் மிகு சென்னை........

[swathi25]

Share:

Facebook X (Twitter) LinkedIn WhatsApp Email Share Link

[h=1]Moore Market – A Loved and Lost Landmark[/h]
-sriramv

The Moore Market is a landmark that Chennai loved, and rather foolishly lost. It continues to be missed.

One of the most remembered landmarks of Madras, this is an edifice that is still missed, particularly as the Christmas and New Year’s season begins. It was the brainchild of Lt Col Sir George Moore, President of the Corporation of Madras in the 1890s. He was of the view that a market at a central location would solve two problems – get rid of the old and insanitary market off Broadway and provide a home for hawkers who sold their wares at a place called Guzili Bazaar between Memorial Hall and Central Station.

The foundation stone for the building was laid by Sir George in August 1898 and the completed structure was thrown open to the public by Governor Sir Arthur Havelock in November 1900. The design was by R.E. Ellis and the contractor was A. Subramania Aiyar. The architecture was Indo-Saracenic and the market occupied 40,000 sq ft. It took its name from Sir George Moore. Located as it was between Central Station and Victoria Public Hall, it soon proved to be exceedingly popular.

The Corporation Handbook of 1950 gives us details of how the market looked and was divided: “Quadrangular in shape, with an open space in the centre laid out as a garden and with arcades all around, the market is a great convenience to the middle and upper classes of the population. It is well ventilated and kept in a clean condition. To the east and north of the Market are the supplementary structures called Hawkers’ Stalls allotted to the vendors of worn-out and second-hand goods, who formerly vended their wares in what was known as the Guzili Bazar near the Memorial Hall.”


Read more at: https://sriramv.wordpress.com/2014/12/02/moore-market-a-loved-and-lost-landmark/


Courtesy: Madras Heritage and Carnatic Music

 

[swathi25]

[h=1]Moore, of Moore Market[/h]-sriramv

In its early years the Madras Gymkhana Club had military men presiding over its fate. Not surprising perhaps considering that it exists on land belonging to the army. One among these soldiering men was Col. Sir George Montgomerie John Moore, who was president for two terms – 1890 and 1893. Madras that is Chennai has reason to remember this personality.

Not much is known of Moore’s origins but from his name we can infer that he was Irish. His career in the army is also not documented and it is likely that he chose to become an administrator at an early stage in his life. In 1886, he became President of the Madras Corporation, a post from which he retired in 1902. In 1887, following Queen Victoria’s Golden Jubilee, he was knighted and became Sir George Moore, Kt, CIE.

Sir George appears to have taken his role as Corporation President very seriously. A tribute to this was paid by the Madras High Court in a case in the 1890s, when the owner of a bungalow in Tondiarpet sued the Corporation for operating a burial ground and crematorium close by. The Bench relied heavily on Sir George’s testimony and noted his extensive knowledge of the city. Sir George was also very sensitive to criticism about the Corporation’s functioning. In 1902, when the Madras Mail wrote disparagingly about the role of the Sanitary Inspector in quarantining households afflicted with cholera, Moore sued the newspaper for defamation. He won his case in the High Court but this was set aside in an appeal.

Read more at: https://sriramv.wordpress.com/2012/08/17/moore-of-moore-market/

Courtesy: Madras Heritage and Carnatic Music

 

[swathi25]

மெட்ராஸ் நல்ல மெட்ராஸ் -6

-தமிழ் மகன்

ஜல்லிக்கட்டுக்குத் தடை என்றார்கள். அது வெளிநாட்டு கலாசாரம் என்றும், மிருகவதை என்றும் பல காரணங்களை சொன்னார்கள். காளை மாடுகளை வைத்து இன்னும் எத்தனை காமெடிகள் வருமோ? நான் சொல்ல வந்தது, 1973-ல் சென்னையில் தமிழக அரசு நடத்திய ஜல்லிக்கட்டு பற்றி.

மூர் மார்க்கெட்டுக்குப் பின்புறம் இருந்த நேரு விளையாட்டு அரங்கம் (படம்), அன்றைய கிரிக்கெட் மைதானம். அதில்தான் ஜல்லிக்கட்டு நடந்தது. இன்றைக்கு நடந்தால் மிருக வதையோடு 'பிட்ச்' வதை என்றும் பிச்சு எறிந்திருப்பார்கள்.

பொங்கல் அன்றே ஏகப்பட்ட காளைகள் சென்னைக்கு வரவழைக்கப்பட்டன. காளையை அடக்கவந்த இளங்காளைகளும் வந்து சேர்ந்தனர். எல்லா காளைகளும் மதுரை ஏரியாவில் இருந்து வந்ததுதான். மாட்டுப் பொங்கல் அன்று உச்சிவெயில் நேரத்தில்ம், கையில் கரும்போடு அந்த ஜல்லிக்கட்டை ரசித்தது நினைவிருக்கிறது. அன்றைய முதல்வர் கலைஞர் ஹெலிகாப்டரில் வந்து மைதானத்தின் மீது தாழப் பறந்தபடி, கூடை கூடையாகப் பூக்களைத் தூவினார். 'அதோ கலைஞர்... அதோ கலைஞர்...!' என மக்கள் உற்சாகமாக ஹெலிகாப்டரைப் பார்த்தனர்.

அலங்கா நல்லூரில் இருப்பது போல காளையை அடக்குபவர்களோடு பார்வையாளர்களும் சேர்ந்து மொய்த்தபடி வாடிவாசல் அருகே நிற்கவைக்கப்படவில்லை. பார்வையாளர்கள் கிரிக்கெட் ஆட்டத்தைப் பார்க்கும் கேலரிகளில் அமரவைக்கப்பட்டிருந்தோம்.

வாடிவாசலில் இருந்த ஆவேசமாக வெளியே வந்த காளைகள் திகைத்துப் போயின. ஒருவிதத்தில் ஏமாந்து போயின. அங்கே தங்களை அடக்க வந்திருந்த ஆறேழு பேரை அலட்சியமாகப் பார்த்துவிட்டு அசையாமல் நின்றன. சில காளைகளோ பரந்து விரிந்து கிடந்த விளையாட்டு அரங்கில் இங்கும் அங்கும் நாலுகால் பாய்ச்சலில் துள்ளி ஓடின.சில காளைகள் வேகமாக ஓடி, விளையாட்டு அரங்கிலே முளைத்திருந்த புற்களை மேய ஆரம்பித்தன. அந்த ஜல்லிக்கட்டைப் பார்த்த மக்கள் மட்டுமல்ல; அதில் பங்கேற்ற அந்தக் காளைகளும் ஏமாற்றம் அடைந்ததை உணர்ந்தேன். மக்களையும் அந்த விளையாட்டு மைதானத்திலே இறக்கிவிட்டிருந்தால், காளைகள் சந்தோஷமாக அந்த ஜல்லிக்கட்டிலே பங்கேற்று இருக்கும். ஏனோ அப்படி செய்யவில்லை. மக்களுக்கு ஏடாகூடமாக ஏதாவது விபத்து நடந்துவிடக்கூடாது என்பதுதான் காரணமாக இருந்திருக்கக் கூடும்.

மேலும் படிக்க: https://www.vikatan.com/news/articl...=facebook&utm_medium=EMagazine&utm_campaign=1

Courtesy: Vikatan

 

[swathi25]

Madras nalla Madras...


- N.Ramakrishnan

traffic


So went the opening line of a memorable Kannadasan song in the 1967 Tamil film Anubhavi Raja Anubhavi, sung in the movie by the wonderful comedian Nagesh. Literally translated, it reads as “Madras, good Madras.” Nagesh, a villager, comes to Madras (as Chennai was then called) and finds himself completely at sea and everything chaotic and confusing.

You can’t blame him, really. Even one who has lived in the city pretty much all his life would feel the same way Nagesh did in the movie.
There is absolutely no administration of any kind – garbage is piled up all over; there is hardly any pavement for pedestrians to walk on; no one obeys traffic rules and if you are one who scrupulously waits at signals or does not switch lanes, you are bound to get shouted at by everyone else, all of whom seem to be in a tearing hurry to get to their destination; open manholes and drains pose a serious threat to life and limb, yet no one cares; television cables hang limply from lamp post to lamp post; buildings come up in every nook and cranny – even to the naked, untrained eye they seem to violate all possible rules, yet the authorities turn a blind eye. And, you have at least two large open sewers – the Cooum and the Adayar. We are all proud of them, so also of the beach, which day in and day out is littered with garbage of all types.

All this in a city that would astonishingly like to believe that it is among the top international cities.


Read more at: https://www.thehindubusinessline.com/blogs/blog-nramakrishnan/madras-nalla-madras/article4840664.ece

 

[swathi25]

Madras nalla Madras

-Balachandar Sivaswamy

Cricket score board on display at The Hindu office.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Balachandar Sivaswamy on living in Chintadripet at a rent of Rs. 12 and memorable tram rides to college

My journey from Kumbakonam to Sunkuvar Agraharam in Chintadripet in the Madras of the early 1940s is etched in my memory. We were 10 tenants living in an oblong house, jokingly referred to as Kothwal Chavadi, and that too for a rent of Rs. 12 for two bedrooms and a kitchen. On Sundays, my father would take us by walk to the Marina Beach via the offices of The Mail, The Hindu and Government Estate. At the beach we enjoyed dipping our feet in the frothy waters and listening to the AIR news that used to be broadcast through cone speakers. We returned by bus buying a ticket for one anna.

I vividly remember the Cooum flooding its banks and clear water flowing past our doors. Another memory is of watching the score board on the balcony of

The Hindu office being manually operated to give updates during Test matches. The tram journeys to Vivekananda College were an experience to cherish — it was delightful to watch the driver slowly push the speed handle, the conductor punch the ticket and pull the bell at each stop. Town buses crisscrossing the tram lines were another wonder. The college cricket team including V.V. Kumar travelled in a Buick 8 driven by the captain.


Read more at: https://www.thehindu.com/features/metroplus/madras-nalla-madras/article5044820.ece

 

[swathi25]

[h=1]மெட்ராஸ் நல்ல மெட்ராஸ் -7[/h]-தமிழ் மகன்

ஸ்டுடியோக்களின் பொற்காலம்

சென்னையில் சினிமாவுக்கான ஸ்டுடியோ, உலகின் முதல் சினிமா வந்த சில ஆண்டுகளிலேயே உருவாகிவிட்டது என்பது ஓர் ஆச்சர்யமான உண்மை.

1900-ல் லூமியர் சகோதரரும், எடிசனும், இன்னும் சிலரும் சினிமாவைக் கண்டுபிடித்ததற்காக உரிமை கொண்டாடிய நேரத்தில், 1916-ல் சென்னை வேப்பேரியில் நடராஜ முதலியார் ஒரு ஸ்டுடியோ கட்டி, தமிழின் முதல் பேசா படத்தை எடுத்தார். 'கீசக வதம்' என்று படத்துக்குப் பெயர். அது பேசாத படம் என்பதால் தமிழ்ப்படம் என்பதைவிட உலகப் படம் என்பதுதான் சரியாக இருக்கும். அடுத்த சில ஆண்டுகளில் புரசைவாக்கத்தில் 'சீனிவாசா சினிடோன்' என்ற ஸ்டுடியோவைக் கட்டி, சீதா கல்யாணம் என்ற படத்தை எடுத்தார் நாராயணன் என்பவர். அவருடைய மனைவி மீனா அந்தப் படத்துக்கு சவுண்டு என்ஜினீயர். சினிமா வளர்ந்தது. சென்னையில் ஸ்டுடியோக்கள் அப்படித்தான் பெருகின.

ஒரு காலத்தில் சென்னையில் 16 சினிமா ஸ்டுடியோக்கள் இருந்தன. நான் சொல்லும் 'ஒரு காலத்தில்' என்பது சுமார் 40 ஆண்டுகளுக்கு முன். ஜெமினி, ஏவி.எம்., விஜயா வாகினி, பிரசாத், அருணாசலம், மோகன், செந்தில், ஏ.ஆர்.எஸ். கார்டன், கற்பகம், பரணி, கோல்டன், வீனஸ், சத்யா ஸ்டூடியோ, டி.ஆர். கார்டன் நிறைய நினைவில் நிற்கின்றன. நான் ஷூட்டிங் ஸ்பாட் சென்று எழுதிய படப்பிடிப்புத் தளங்களே இன்று பல செயல்பாட்டில் இல்லை. மேலே சொன்ன ஸ்டுடியோக்களில் ஜெமினி ஸ்டுடியோவுக்குள் மட்டும் நான் ரிப்போர்ட்டிங் செய்தது இல்லை. அப்போது அது அபார்ட்மென்டாக மாறியிருந்தது. ஜெமினி கலர் லேப் மட்டும் வெகு நாட்களுக்கு இயங்கியது.

மேலும் படிக்க: https://www.vikatan.com/news/writer/44324.html


Courtesy: Vikatan

 

[swathi25]

[h=1]Lost Landmarks of Chennai – Gemini Studios[/h]
- sriramv

Now it is nothing but a cluster of multi-storeyed buildings and a five-star hotel, but till the late 1960s this was the place that embodied cinema. Gemini Studiosor, to give the place its propername, Movieland-Gemini Studios, was the best known among the several film studios of Madras.

The story of the property, at the intersection of Mount Road and Nungambakkam High Road, goes back many years. A heavily wooded piece of land, it had in its centre a classical mansion which, according to legend, was once the house of Edward, the second Lord Clive, c.1800. It was in the possession of a J. Sherman in the 1820s. In the 1830s it became the residence of the Rev. F. Spring, Chaplain of St George’s Cathedral, Madras, a man who, it would appear, spent more time at the Agri Horticultural Society close by than in the church. In his time, the property came to be known as Spring’s Garden and the name continued to be used for a century and more, even as the property changed hands – the Rajah of Pithapuram and Sir C Sankaran Nair owning it at various times. In 1903, the property hosted a session of the Congress party, a pandal to house 6000 people being put up in the gardens.

In 1937, the property was purchased by film director K. Subrahmanyam who established a studio there for his Motion Picture Producers Combine (MPPC). It was here that some of his famous films, Thyaga Bhoomi (1938) included, were shot. On December 21, 1940, the studio was burned to the ground necessitating a distress sale of the land. It was bid for and bought by S.S. Vasan of Ananda Vikatan.

Read more at: https://sriramv.wordpress.com/2014/08/06/lost-landmarks-of-chennai-gemini-studios/

Courtesy: Madras Heritage and Carnatic Music

 

[swathi25]

[h=1]Studying the output of Madras studios[/h]-BY PARTAB RAMCHAND

According to eminent film historians Theodore Baskaran and ‘Film News’ Anandan, the total number of Tamil films starting from the first Tamil talkie, Kalidas, released in 1931 (the same year as Alam Ara), predictably runs into four figures. Such a phenomenal output spread over so many years called for its rich and complex history to be well documented. However, a sustained and scholarly study of such a history has not seen the light of day due to the enormity of the task and the challenges associated with data collection and the availability of archival material.

A book that comes reasonably close, Madras Studios – Narrative, Genre and Ideology in Tamil Cinema, written by Swarnavel Eswaran Pillai and brought out by Sage Publications, is now available. The author’s primary objective is to fill the void and study the most eventful period in the history of the Madras studios when they produced their landmark and seminal films. An understanding of the history of the studios, and a detailed description of their major films, sheds light on the complex intersection of the cultural, economic and political factors which shaped the studios and their owners and the type of productions they were interested in.

After careful consideration of the studio productions in Madras, with regard to their critical and box office reception and their lasting impact on the Tamil film industry – both in terms of their significance as essential links to an earlier history of Tamil cinema and as prototypes which prefigure the specifics of Tamil cinema in later decades – the author has defined the period from 1937 to 1957 as the most significant one. Historically too these two decades are crucial, since they enable a consideration of Tamil cinema during British rule, World War II and in earlier independent India.


Read more at: http://www.madrasmusings.com/vol-27-no-22/studying-the-output-of-madras-studios/

Courtesy: Madras Musings

 

[swathi25]

[h=1]மெட்ராஸ்... நல்ல மெட்ராஸ் - 8[/h]-தமிழ் மகன்

இப்போ எப்படி இருக்கிறது சென்னை ஸ்டுடியோக்கள்?

கனவுத் தொழிற்சாலையின் ராஜபாட்டையாக இருந்தது சென்னை கோடம்பாக்கம் சாலை. வடபழனிக்கு மேற்கே சினிமா ஸ்டுடியோக்களும் லேப்களும் ரெக்கார்டிங் தியேட்டர்களும்தான். அதை சார்ந்த சங்கங்கள், அதைச் சார்ந்த தொழிலாளர்கள் வீடுகள், நடிகர்களின் வீடுகள் என்றே இருக்கிறது இப்போது. 80-கள் வரை வளசரவாக்கம். சாலிகிராமம் என்பதெல்லாம் வனாந்திரமான பகுதிதான். நிறைய மாந்தோப்புகளும் தென்னந்தோப்புகளும் அங்கே இருக்கும். பெரிய கட்சி மாநாடுகள் எல்லாம் வளசரவாக்கத்தில் பந்தல் போட்டு நடத்தப்பட்டன.

கடந்த இதழில் எம் தமிழர் சினிமா செய்த இடங்களை எல்லாம் சொல்லியிருந்தேன். அவை எங்கே இருந்தன... இப்போது என்னவாக இருக்கின்றன என ராமச்சந்திரன் என்பவர் கேட்டிருந்தார். பலர் போனிலும் கேட்டனர். அதற்காக இந்த அத்தியாயத்தில் அதை விவரித்துவிடுகிறேன்.

செந்தில், மோகன் ஸ்டுடியோக்கள்: இவை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக இருந்தன. இங்குதான் விஜய் நடித்த 'திருமலை', 'மதுர' படங்கள் கடைசி கடைசியாகப் படமாக்கப்பட்டன. கமல்ஹாசன் நடித்த 'மகராசன்', 'தெனாலி' போன்ற பல படங்கள் அங்கே எடுக்கப்பட்டன. பெரும்பாலும் மார்க்கெட், சந்தை போன்ற காட்சிகள் அங்கே தயாராகும். இது வடபழனியில் இருந்து பிரசாத் ஸ்டூடியோ செல்லும் சாலையின் ஆரம்பத்தில் இடது புறம் இருந்தது. இப்போது சாஸ்திரத்துக்கு ஒரு அரங்கம் மட்டும் இருப்பதாகத் தகவல். மீதி இடங்களில் அப்பார்ட்மென்ட்.

மேலும் படிக்க: https://www.vikatan.com/news/writer/44597.html


Courtesy: Vikatan

 

[swathi25]

The road to stardom

-Srinivasa Ramanujam

How Kodambakkam, Vadapalani and Saligramam became the hub of studios and the soul of Chennai’s film industry.

As far as directions go, getting to Vadapalani is quite easy. Just take the Kodambakkam Bridge and drive straight. There’s a no-entry, someone might warn you, but it’s still simple; you just have to take the left and then the right again to hit the main road. Soon, you’ll enter Vadapalani — Forum Mall and Green Park stand adjacent to one another, as any college-going youngster today will point out.
More than 50 years ago, however, it wasn’t so straightforward. There was no over-bridge then and to go to Kodambakkam — which then comprised hamlets including Vadapalani and Saligramam — would involve waiting for a long time at the railway gate for the train to pass. Those waiting would include the biggest movie stars of the times.

“You could see a lot of fan frenzy then,” recalls ‘Film News’ Anandan, who, then a journalist, would venture into the area that he describes as a ‘forest’, “When the gate was shut, everybody had to wait. Stars were no exception, obviously.” That would please fans immensely, as they’d run across to the cars to catch a glimpse of them. “NSK (N.S. Krishnan) used that time to crack a lot of jokes; I remember him once saying, “Na keetu thane mudinen” (a wordplay of ‘keetu’ and ‘gate’).”


Read more at: https://www.thehindu.com/features/metroplus/the-road-to-stardom/article7554330.ece

Courtesy: The Hindu

 

[swathi25]

[h=1]A Rayar feast

-Srinivasa Ramanujam[/h][h=2]Nestled in a narrow lane in Chennai’s bustling Mylapore neighbourhood, this tiny restaurant has been serving hot idlis and fresh chutney since pre-Independence[/h]

Young Manoj Kumar busily peers into the tattered paper in his hand. “Swami sir,” he calls out. Hearing that, a group, which has been patiently waiting for the last 30 minutes on the steps of a neighbouring house, immediately perks up and heads inside.

‘Inside’ is just a few yards away, but the lane is narrow. There’s a motor purring somewhere and a colourful bucket with water is overflowing. And there are people, many of them, whom Swami and company need to carefully manoeuvre around.

Once they do, they reach the hall of Rayar’s. A tiny room that comprises 16 seats, this is where all the action takes place. And on a busy Sunday morning, it’s a food blockbuster!

Action at Rayar’s begins at 7 am, when brothers P Kumar and P Mohan open the doors to eager patrons waiting after their morning jog at the Marina. For many, it’s been a tradition — following their morning fitness activity with idlis — for years.

Read more at: https://www.thehindu.com/life-and-style/food/a-rayar-touch-to-food/article17434656.ece

Courtesy: The Hindu

 

[swathi25]

I would like to share the following WhatsApp message

The same Rayar Mess described in Tamil.. by our popular author Sujatha in his own style.

சுஜாதா அவர்களின் பதிவு

ராயர் மெஸ்
மயிலாப்பூர்
சென்னை

எம்.ஜி.ஆர், சோ என்று பல பிரபலங்கள் சாப்பிட்ட இடம். சனி ஞாயிறு தான் உகந்த நாள். எக்கச்சக்க கூட்டம் இருக்கும். வெளியே உங்க பேர் கொடுத்துவிட்டுக் காத்திருக்க வேண்டும்.

உள்ளே எட்டிப்பார்த்தால் சமையல் செய்யும் இடம் பக்கம் சரியாக 2.5 டேபிள் ஸ்டூல். மொத்தம் 13 பேர் உட்காரலாம். ஒரு கிரைண்டர் எப்போதும் சட்னி அரைத்துக்கொண்டு இருக்கும்

மெனு கார்ட் கூட கிடையாது. சீட் கிடைத்தவுடன் ஆனந்ததுடன் வாழை இலை வரும். ஒரு கிண்ணம் நிறையத் ’கெட்டி’ சட்னி வரும் - கெட்டி என்றால் நிஜமாகவே கெட்டி. அந்த கெட்டி சட்னியை கொஞ்சம் டேஸ்ட் செய்துவிட்டு அதை இலையில் கொட்டுவிட்டு, கிண்ணத்தை காலியாக வைக்க வேண்டும். ( ஏன் என்று பின் சொல்லுகிறேன் ) இப்ப கார சட்னி கம்மிங் . கார சட்னி பச்சையாக நாக்கில் பட்டவுடன் ’டேஸ்ட் பட்’ எல்லாம் மலர்ந்துவிடும். மிளகாயைவிடக் காரமாக இருக்கும். மிளகாய்ப் பொடி( வாயில் போட்டால் கடுக்கு முடுக்கு என்று இருக்கும்) கூடவே நல்லெண்ணெய் ( வாசனையாக ). டயட்டில் இருபாவர்களுக்கு நெய்யும் உண்டு. இந்த வர்ணம் பாடி கச்சேரியை துவக்கினால் ( கச்சேரி ரோட்டில் தான் ராயர் மெஸ் இருக்கிறது ), பொங்கல் ஆலாபனை ஆரம்பிக்கும். . சித்திரை மாதம் சாப்பிட்டாலும் மார்கழி மாதம் நினைவுக்கு வருவது மாதிரி டேஸ்ட். பொங்கலில் நான் ராயர் மெஸ் என்று சொல்லலாம்.

அடுத்து சுடச் சுட இட்லி பானையில் இட்லியை துணியிலிருந்து பிரித்து எடுத்து ஒரு பெரிய தட்டு நிறையக் கொண்டு வருவார்கள். இரண்டு இட்லி அங்கே சம்பிரதாயம் இல்லை. மினிமம் நான்கு. இப்போது தண்ணியாக தேங்காய் சட்னியை இட்லியில் குளிப்பாட்டுவார்கள். கூடவே ஒரு குழம்பு வரும் ( சாம்பார் இல்லை ) மாவு கரைத்த குழம்பு. ஓரத்தில் கொஞ்சம் பெருங்காய வாசனையுடன் இருக்கும். (காலி கிண்ணம் நினைவு இருக்கா அதில் கொஞ்சம் ரொப்பிக்கொள்ளுங்கள் ) சட்னியுடன் கலக்கும் போது குறுந்தொகையில் செம்மண் நிலத்தில் பெய்த மழைநீர், மண்ணின் நிறத்தை ஏற்று, அம்மண் தண்ணீரின் தண்மையை ஏற்று ஒன்றியபின் யாரால் பிரிக்க முடியாதோ அதே போல சட்னியும் குழம்பு கலக்கும் போது ஆவியான இட்லியை விரலால் தொட்டு சூடு போட்டுக்கொண்டு சாப்பிட ஆரம்பிக்கும் போது உள்ளே முறுகலாக மெதுவடை ஒரு ஜாலியில் வடிகட்டி எடுத்து வருவார்கள். வடை சட்டி ஓரம் எல்லாம் வடை மாவு வழிந்து, கலரிங் செய்த பெண்ணின் தலை மாதிரி இருக்கும். இதுவும் சம்பிரதாயமாக ஒன்று கிடையாது, இலையில் இடம் இருக்கும் இடத்தில் எல்லாம் போடுவார்கள். கச்சேரி இனிதே முடிந்த பின் மெள்ளமாக எழுந்திருக்க வேண்டும் (இவ்வளவு சாப்பிட்டால் வேகமாக எப்படி எழுந்துக்கொள்ள முடியும் ? )

“சார் வெளியே காத்துக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்... காபி வெளியே வரும்” என்று துக்கடாவை வெளியே அனுபவிக்க கூப்பிடுவார்கள்.

வெளியே தட்டு நிறையக் காபி வரும். ஒரு டம்பளரில் டிக்காஷன் இருக்கும். காபி கொடுத்துவிட்டு ”கொஞ்சம் டிக்காஷன் ?” என்று உபசரிப்பார்கள். இடம் கிடைக்காத கூட்டம் இதை எல்லாம் பார்த்துக்கொண்டு இருக்கும்

பில்லிங் மிஷின், GST போன்ற எந்த காம்பிளிகேஷனும் இல்லாமல் சொல்லுங்கோண்ணா என்று விஜய் படத்தில் வரும் வசனம் போல அவர் கேட்க, நாம் சாப்பிட்டதை சொல்ல ( இவ்வளவு சாப்பிட்டோமா என்று ஒரு guilty ஃபீல்ங் வரும் ) அவர் உடனே கணக்கு போட்டுவிடுவார் ( பத்தாம் வாய்ப்பாடு, ஐந்தாம் வாய்ப்பாடு தெரிந்தால் போதும். சுலபமாக கணக்கு போட்டுவிடலாம் ! விலை எல்லாம் multiples of 5 or 10 ! )

சுஜாதாவின் அருமையான
படைப்பை படித்து மகிழவும்.
����LB����

 

[tbs]

hi

i visited rayar mess many times....i was working as school teacher in mylapore and staying in near Luz church road....we used to

every week end in old location in kutchery road during 70s and 80s...

 

[swathi25]

[h=1]காணாமல் போன தியேட்டர்கள் (மெட்ராஸ் நல்ல மெட்ராஸ்-9)[/h]-தமிழ் மகன்

சென்னையில் அன்றைய காலகட்டத்தில் பிரபலமாயிருந்த திரையரங்குகள், காமதேனு, கிருஷ்ணவேணி, சித்ரா, கெயிட்டி, காசினோ, பிளாசா, பைலட், அலங்கார், மினர்வா, ஸ்ரீகிருஷ்ணா, செலக்ட், க்ரவுன், புவனேஸ்வரி, பாரத், பிரபாத், பிராட்வே, எலிகண்ட், நட்ராஜ், பத்மனாபா, வெலிங்டன், மகாலஷ்மி, சரஸ்வதி, முருகன் டாக்கீஸ், ராக்ஸி, வீனஸ், சயானி, மேகலா, உமா ராக்ஸி, சரவணா, பாலாஜி, சரஸ்வதி, லட்சுமி, அலங்கார், சபையர், ஆனந்த் போன்றவை.

எம்.ஜி.ஆர்., சிவாஜி, ஜெயசங்கர், ரவிசந்திரன், கமல், ரஜினியின் ஆரம்ப காலங்கள் வரை இந்தத் திரையரங்குகள் படு பிஸியாக இருந்தவைதான். இதில் மேகலா, சரவணா, சித்ரா, வெலிங்டன், பிராட்வே திரையரங்குகள் எம்.ஜி.ஆர் படங்களை ரிலீஸ் செய்யும். சாந்தி, கிரௌன், புவனேஸ்வரி தியேட்டர்கள் எப்போதும் சிவாஜி திரைப்படங்களை வெளியிடும். வெகு சில நேரங்களில் மட்டும்தான் இது மாறும்.இதில் பெரும்பாலான தியேட்டர்கள் இப்போது ஷாப்பிங்க் காம்ப்ளெக்ஸாகவோ, அல்லது குடோனாகவோ, பூட்டியோ கிடக்கின்றன.

நாங்கள் அப்போது ஓட்டேரி பகுதியில் குடியிருந்தோம். எங்கள் வீட்டைச் சுற்றி தியேட்டர்கள்தான். சரஸ்வதி (இ), மகாலட்சுமி, புவனேஸ்வரி (இ), வசந்தி (இ), ராக்ஸி (இ), மேகலா (இ), உமா (இ). இ என குறிப்பிடப்பட்டவை எதுவும் இப்போது இல்லை. அத்தனை இல்லைகள். பலவும் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகள் ஆகிவிட்டன. அயனாவரத்தில் இருந்த சயானி திரையரங்கும் அடுக்குமாடி குடியிருப்பாகிவிட்டது.

மேலும் படிக்க: https://www.vikatan.com/news/writer/45136.html

Courtesy: Vikatan

 

[swathi25]

Tiruvottiyur High Road: city's cinema street

-Swahilya

The theatre experience of north Chennai continues into the new millennium with modern and well-equipped halls

SIGHTS AND SOUNDS FROM A DIFFERENT ERA: Agasthya and Maharani theatres continue to serve audiences of north Chennai. — Photos: V. Ganesan

CHENNAI: The Madras Day celebrations are a good time to look back at the old theatres of north Chennai.
Some cinema halls have been upgraded and modernised, some are defunct and some others have been knocked down to make way for schools, apartment complexes and marriage halls.

"Taking the tram to the Padmanabha, originally called Regal, to watch silent films was a memorable experience," says Shanmugasundaram, a resident of Tondiarpet.

Tiruvottiyur High Road is almost a theatre road, with every bus stop named after a theatre. Pandyan theatre, the first bus stop on theroad, was earlier called Maharaja.

It was usual for the bus conductors then to call out: "All Maharajas get down, your Maharanis are waiting at the next stop!" For, the next bus stop is Maharani.

The Pandyan and the Maharani still run house-full shows when new Tamil and English films are released there.

Read more at: https://www.thehindu.com/2005/08/27/stories/2005082715960300.htm

Courtesy: The Hindu

 

[swathi25]

[h=1]The first cinema theatre[/h]
Another centenary this year is one which really should have been celebrated by all connected with Kollywood, given the close kinship Tamil Nadu has with the film industry. This one celebrates the opening of the first cinema theatre in the South, the ‘Bioscope' on Popham's Broadway. It was started by a Mrs. Klug who regularly screened a number of short silent films at each show. Despite crowds that had gathered to watch “animated photographs” at venues like the Victoria Public Hall, Museum Theatre and tents on the Esplanade from 1896, Mrs. Klug's theatre with its permanent seating in a well-conceived hall was something different, but it just did not take off. In fact, it closed within a few months. But it certainly had demonstrated the possibilities of the medium.


It was to be 1913, by when the silent film had developed to a smoother running display, that Madras got its next cinema theatre, the ‘Electric', owned by Warwick Major and Reginald Eyre. It was “a large corrugated iron shell with a brick façade” in what is now the Mount Road Post Office campus. The shell developed into a more ornate building that still survives but was acquired by the Post and Telegraphs Department in 1915, bringing to an end its brief cinema history. In recent years, the façade of the building and a part of its interior have been restored and serve, since 1998, as the city's Philatelic Bureau, where exhibitions are a regular feature.


Read more at: https://www.thehindu.com/todays-pap...s/the-first-cinema-theatre/article2767071.ece

 

[swathi25]

On the theatre trail

-Srinivasa Ramanujam

The writer visits Batcha Theatre (Minerva) and New Broadway Talkies in George Town for an old-fashioned movie experience

The facade of New Broadway Talkies. Photos:S.R. Raghunathan.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

“ Adikari vandurkaar (An official has come). Open the theatre,” says a bare-chested man, pulling incessantly at the gates, as he signals me to wait. He’s inebriated and thinks that anyone in formal attire is an ‘important official.’

I’m outside Batcha Theatre (formerly Minerva Theatre), once a hub in George Town for English films. This is said to be the first theatre in the city to have been air-conditioned but today, there’s no AC. There’s just a strong breeze flowing into the verandah on the first floor, which is where the screen is located.

Is there a balcony section, I wonder. “Full theatre is balcony only,” beams Batcha, who runs it now, as he gets ready for the evening show in the theatre that’s actually located on the first floor.

They’re screening the Sarath Kumar-starrer Paatali currently. Who’d come for a film that released in 1999 and has subsequently been telecast many times on TV, I wonder.


Read more at: https://www.thehindu.com/features/m...e-theatre-trail-in-chennai/article6299138.ece

 

[naithru]

I also have one pudukkottai Amman Kasu which was legal tender. As children we have used this for purchasing.
and telugu wordings jaya victory on the reverse and Amman on obverse side

 

[naithru]

Obv: Goddess Brihadh-ambal (presiding Goddess of The Thondaiman rulers of Pudukkottai) seated in posture.

Rev: Telegu legend "sri vijaya" (victory).


The machine struck coins were minted at Birmingham and later by the Calcutta mint. Demonetized 15th Aug 1947.

At less than 1 centimetre, this is a really tiny tiny coin. Simple in design but elegant in execution. It is so tiny that it fits within the finger nail (I tried it). It is really a master class specimen of miniature art. The artistry of the die engraver to create something on such a limited flan space is mind boggling, he even managed a border of circles within which to house the image and text!

At first look, I thought the deity was Lakshmi but it turns out that it is Brihadh Ambal or Periya Naachiyaar, the tutelary deity of the dynasty of the Thondaimans and the presiding Goddess of Pudukkottai, from where the name of this coin (Amman) is also derived ("Amma" also means 'Mother' or in this context, Mother Goddess).

The hereditary Maharaja of Pudukkottai, known dynastically as the Thondaiman, had the privilege of issuing his own coinage. Since his 2000 square miles kingdom of a couple of million people was land-locked into the larger British territory of Madras Presidency, the Thondaiman decided to exercise his special privilege as only a token. So he issued only one denomination of coin, the famous Amman Kaasu of Pudukkottai. The Amman Kaasu, though small in denomination, was able to buy small items of food, snacks, and fruits. Twelve Amman Kasu were equal to one quarter anna at one time.

The coin has also an interesting history. There was a rebellion in Pudukkottai at one time where the ruling Thondaiman's own kinsmen were contesting for the throne of Pudukkottai. The odds were against the Thondaiman. A scheme was proposed by the able Divan of the Samasthaan, Sesha Saasthrigal. Accordingly, the Thondaiman decreed that henceforth the Sovereign State of Pudukkottai would be the property of the Goddess Brihadh Ambal. The Thondaiman will hereafter administer the state as Her Viceroy. Anybody rebelling against the State, also commits sin and heresy against the Supreme Goddess, who is the true ruler of the state. Thereafter, Thondaimaan kings added a prefix to their string of titles - Sri Sri Brihadh Ambal Daasa, Jamshad Jam Bahadhur, Thondaiman Maharaja of Pudukkottai etc etc.

See here for more discussion on this coin.

See also attached a web image that shows the flan size measured against a ruler scale.



Description: Amman Kasu of Pudukottai




Denomination
Amman 1 Kaasu

Issuer
Martanda Bhairava

Year
1889 AD

Obverse
Telugu letters which spell Vijaya

Reverse
Goddess Brihadh Ambal or Periya Naachiyaar

Metal
Copper

Weight
1.2 Gm

Diameter
11.5 mm

Mint
Birmingham, London

Obverse


Reverse

 

[naithru]

Subject: pudukkottai amman kasu​

on obverse you will see bragadeeswara amman and on the reverse in telugu vijaya. Not Sri vijaya
​

​

 

[naithru]

The photo of this coin again not visible , and I shall request ms raji ram to post it on my behalf

 

[naithru]

When you mention theatres I remember this film in my schooldays. Read on

Of course it was on .......... Please see this on you tube

Entertaining AND Educational17 July 2008 | by Ray Sharp – See all my reviews
"Eye of the Beholder" was an episode of "G.E. Theater" that aired in 1953 starring Richard Conte and the ethereal Martha Vickers along with a cast full of high-octane character actors who knew just how to play their particular parts.

Ironically, I saw this film, not on TV, but in a junior high classroom. Somehow its educational message had actually transcended its entertainment value enough for the school board to spring for a 16mm copy. The fact that I still vividly remember the medium and the message all these years later is a testament to the quality television that was being produced in the 50's, and to the potential of TV if it's used for something other than eating bugs and other current network embarrassments.

Richard Conte plays the infamous Michael Girard, who is viewed by the other characters as everything from a masher to a murderer, and we see the story played out from each of the characters point of view. This requires that Conte play the Girard character differently in each scene. In one scene he's a nerd, and in another, he's a hood. A great actor and veteran of countless crime dramas, Conte pushes all the right buttons as his characters morphs between scenes. Girard's evil nature seems to be escalating as the story progresses until it reaches an exciting climax with a twist.

It's a brilliant performance from Conte and a fine production directed by Felix Feist and written by Hannah Grad Goodman. It's a shame we don't have quality television like this anymore, a show that entertains while it educates. If you can somehow manage to see this short film, I highly recommend it.

Trust me.

 

[swathi25]

Obv: Goddess Brihadh-ambal (presiding Goddess of The Thondaiman rulers of Pudukkottai) seated in posture.

naithru Ji,

Thanks for visiting this thread and the interest shown on history and description of coin minted.

My search revealed the following:

Pudukkottai: Amman Kasu 1800 AD, Smallest Coin for India (world?)

I can see the efforts put in by you in provding this useful piece of interesting information.

Keep it up sir.

Courtesy world of coins.

Link:
http://www.worldofcoins.eu/forum/index.php?topic=25369.0

 

[swathi25]

Our tryst with celluloid magic

-Stephen Putnam Hughes

[h=2]A century later: The building which housed Mrs.Klug's Bioscope. Photo: V.Ganesan.
-----------------------------------------------------------

Permanent theatres were typically urban landmarks that established cinema as a space of sensual and social experience. As the Madras week celebrations begin in Chennai, Stephen Putnam Hughes tracks down a still surviving historic structure in the city, Mrs. Klug's Bioscope, the first permanent theatre in India to show movies, later to become a national obsession...[/h]There has been a great deal of confusion in popular histories about which was the first cinema theatre in India and when was it established. For many years it was widely reported that the first permanent cinema theatre in India was the Electric Theatre started in Madras by Major Warwick during 1900. And we are extremely fortunate that the building survives to this day for one and all to appreciate as the Philatelic Bureau of the Mount Road Post Office. The historical role of the Electric Theatre as the first in India has been further solidified by numerous reference works on Indian cinema and can now be found in countless Indian film chronologies that have proliferated online. The Electric Theatre was even commemorated
Not the first

The Department of Posts issued special postal covers as part of the 100th anniversary of cinema in India and to this day there is a plaque commemorating the event mounted on the wall of the surviving building. Unfortunately, this whole story is wrong.

Read more at: https://www.thehindu.com/features/f...ryst-with-celluloid-magic/article16131929.ece

 

[swathi25]

When you mention theatres I remember this film in my schooldays. Read on

Of course it was on .......... Please see this on you tube

Entertaining AND Educational17 July 2008 | by Ray Sharp – See all my reviews
"Eye of the Beholder" was an episode of "G.E. Theater" that aired in 1953 starring Richard Conte and the ethereal Martha Vickers along with a cast full of high-octane character actors who knew just how to play their particular parts.


Trust me.

naithru Ji,

Thanks for sharing this information.

Will certainly see this 'Eye of the Beholder' episode in You tube.