kanda purANam - mahEndra kANdam
12a. சூரனைக் காணுதல்
சிறைக் கூடத்தை விட்டு வந்த வீரவாகு
பறந்து கடந்தார் மாளிகை கோபுரங்களை.
அரச மண்டபத்தைச் சென்றடைந்தார்.
அரியணையில் கொலுவிருந்தான் சூரன்.
தெய்வ மகளிர் வீசினர் வெண்சாமரம்;
தேவக் கலைஞர்கள் இசைத்தனர் வீணை;
அரம்பையர் ஆடினர் அற்புத நடனம் ,
அருகே அமர்ந்திருந்தனர் குமாரர்கள்.
ஒளிரும் மணிமுடி தலை முடி மீது!
பளீரென நெற்றி நிறையத் திருநீறு!
இணைக் குண்டலங்கள் இலங்கும் செவிகள்
அணிகலன்கள் புரளும் பரந்த மார்பு.
தோள்களில் வாகு வளையங்கள் விளங்க
கால்களில் வீரக் கழல்கள், கைகளில் காப்பு.
அலங்கரிக்கப்பட்ட ஒரு கார்மேகம் என
அமர்ந்திருந்தான் அரியணை மேல் சூரன்.
தவத்தில் இவனை விஞ்சியவரும் இல்லை-சிவன்
இடத்தில் மேன்மைகள் பெற்றவரும் இல்லை.
‘மின்மினி எனக் கொள்ளிக் கட்டையைத்
தன் கூட்டில் வைத்த குருவியைப் போல’
தேவர்களைச் சிறைப் பிடித்துத் தானே – தன்
தவத்தால் பெற்ற மேன்மைகள் அழிவான்.
வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.
3#12a. EYING SOORAPADMAN.
Having come out of the Deva’s prison, VeerabAhu flew over the tall gopurams. He soon reached the durbar of Soorapadman, who was seated on his beautiful throne. Celestial women were waving the chAmaram. The divine musicians were playing on their veena. The apsaras danced and Soorapadman’s sons were sitting by his side.
A brilliant crown adorned his head, kundalams dangled from his ears, his forehead was smeared with the holy ash, his chest was covered with fresh flower garlands and gem studded gold hArams. He wore bAhu-rings on his arms, kazhal on his ankles and kankaNs on his wrists. He resembled a large dark rain cloud decorated with many beautiful ornaments.
Veerbaahu contemplated on Soorapadman. “There is none superior to him in doing severe tapas. No one has got as many boons from LordSiva as he has done. But like the foolish sparrow which places a piece of burning coal in its nest – mistaking it to be the firefly – he has arrested the Devas. That is going to cause his downfall and destruction.”
12a. சூரனைக் காணுதல்
சிறைக் கூடத்தை விட்டு வந்த வீரவாகு
பறந்து கடந்தார் மாளிகை கோபுரங்களை.
அரச மண்டபத்தைச் சென்றடைந்தார்.
அரியணையில் கொலுவிருந்தான் சூரன்.
தெய்வ மகளிர் வீசினர் வெண்சாமரம்;
தேவக் கலைஞர்கள் இசைத்தனர் வீணை;
அரம்பையர் ஆடினர் அற்புத நடனம் ,
அருகே அமர்ந்திருந்தனர் குமாரர்கள்.
ஒளிரும் மணிமுடி தலை முடி மீது!
பளீரென நெற்றி நிறையத் திருநீறு!
இணைக் குண்டலங்கள் இலங்கும் செவிகள்
அணிகலன்கள் புரளும் பரந்த மார்பு.
தோள்களில் வாகு வளையங்கள் விளங்க
கால்களில் வீரக் கழல்கள், கைகளில் காப்பு.
அலங்கரிக்கப்பட்ட ஒரு கார்மேகம் என
அமர்ந்திருந்தான் அரியணை மேல் சூரன்.
தவத்தில் இவனை விஞ்சியவரும் இல்லை-சிவன்
இடத்தில் மேன்மைகள் பெற்றவரும் இல்லை.
‘மின்மினி எனக் கொள்ளிக் கட்டையைத்
தன் கூட்டில் வைத்த குருவியைப் போல’
தேவர்களைச் சிறைப் பிடித்துத் தானே – தன்
தவத்தால் பெற்ற மேன்மைகள் அழிவான்.
வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.
3#12a. EYING SOORAPADMAN.
Having come out of the Deva’s prison, VeerabAhu flew over the tall gopurams. He soon reached the durbar of Soorapadman, who was seated on his beautiful throne. Celestial women were waving the chAmaram. The divine musicians were playing on their veena. The apsaras danced and Soorapadman’s sons were sitting by his side.
A brilliant crown adorned his head, kundalams dangled from his ears, his forehead was smeared with the holy ash, his chest was covered with fresh flower garlands and gem studded gold hArams. He wore bAhu-rings on his arms, kazhal on his ankles and kankaNs on his wrists. He resembled a large dark rain cloud decorated with many beautiful ornaments.
Veerbaahu contemplated on Soorapadman. “There is none superior to him in doing severe tapas. No one has got as many boons from LordSiva as he has done. But like the foolish sparrow which places a piece of burning coal in its nest – mistaking it to be the firefly – he has arrested the Devas. That is going to cause his downfall and destruction.”