ஜகத்குரு ஸ்ரீமகாஸ்வாமிகள் அருளுரை
ஜகத்குரு ஸ்ரீமகாஸ்வாமிகள் அருளுரை
ஜலத்தை திருஷ்டாந்தமாக வைத்துப் பரமாத்ம, ஜீவாத்ம சம்பந்தத்தைச் சொல்லும் போது, நதிகளைப் பற்றி விசேஷமாகச் சொல்ல வேண்டும். சமுத்திர ஜலம் மழையாகி அதிலிருந்து ஏரியும், குளமும், குட்டையும் கிணறும் உண்டாகின்றன. இவை மறுபடியும் சமுத்திரத்தில் கலப்பதில்லை, ஆனால் எல்லா நதிகளும் மீண்டும் சமுத்திரத்தையே தேடி வந்து கலந்து விடுகின்றன.
வடக்கே ஸோன், என்று ஒரு நதிக்குப் பெயர். சோணம் என்றால் சிவப்பு என்று அர்த்தம். இந்த நதி சிவப்பு மண் வழியே ஒடி வருகிறது. கங்கை என்றால் வெளுப்பு. இதுவும் அது ஓடி வருகின்ற பிரதேசத்தைப் பொறுத்து ஏற்பட்ட பெயர்தான். யமுனை கறுப்பு. இவை மூன்றும் ஒரே சமுத்திரத்தில்தான் கலக்கின்றன. சிவப்பு ரஜோகுணம், கறுப்பு தமோகுணம், வெளுப்பு சத்வகுணம், மனசானது முக்குணங்களில் எதில் பாய்கிறதோ, அதை ஒட்டி ஜீவாத்மாவின் சுபாவம் அமைகிறது. எப்படியானாலும் கடைசியில் பரமாத்மா என்கிற சமுத்திரத்தைத்தான் அடைந்தாக வேண்டும்.
தொடர்புடைய நீர்போக்கு, ஒரே மட்டத்தில்தான் இருக்க முடியும் என்பார்கள். மலையுச்சியில் மழை பொழிந்து நதி உண்டாகிறது. அங்கிருந்து கீழே கனவேகமாக, ஒரே இரைச்சலுடன் விழுந்து ஒடுகிறது. பூமியில் ஒடும்போது அத்தனை சத்தம் இல்லை. முடிவில் சமுத்திரத்தில் கலந்தபின் சத்தமே இல்லை. அப்போது தான் நதி தன் லெவலுக்கு வந்த பிறகு பரம சாந்தமாகிறது. எதிலுமே சரி லெவல்- அதாவது, அளவு அறிந்து அந்த மட்டத்தோடு நிற்கிற மனோபாவம் வந்தால் தான் சாந்தம் உண்டாகும். இதுவே சத்துவகுணம். கடைசியில் இதைத்தான் பெற வேண்டும்.
ஜாதியினால் சண்டை வருவதற்குக் காரணம் அவற்றுக்கிடையே உசத்தி, தாழ்த்தி என்ற பேதம் இருப்பதாக நினைப்பதுதான். வாஸ்தவத்தில் இப்படி ஒரு வேறுபாடு இல்லவே இல்லை. அவரவருடைய பண்பு, பழக்கவழக்கங்கள், வாழ்க்கைமுறை இவற்றை ஒட்டித்தான் ஜாதிகள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன. பழைய தர்மமான இந்த முறைக்கு ஒரு தலைவலி மாதிரி சண்டை வருகிறது என்பதனால் தலைவலியை நீக்கத் தலையையே வெட்டி விடுவதைப் போல, மூலதர்மத்தையே எடுத்துவிடலாம் என்று சொல்வது அசம்பாவிதம்.
ஒரே ஜாதி உள்ளமேல் நாடுகளில் சண்டையோ சச்சரவோ ஏற்படவில்லையா?
ஒரே ஜாதிமக்கள் உள்ள பகுதிகளில் இன்று மொழி காரணமாகச் சண்டைகள் வரலில்லையா? பாஷையினால் வரும் கண்டைகளைப் பார்த்தால் ஜாதிச் சண்டை அதற்கு உறைபோடக் காணாது. தமிழுக்கும், தெலுங்குக்கும், பெங்காலிக்கும், பிஹாரிக்கும், ஆங்கிலத்துக்கும் இந்திக்கும் எத்தனை சண்டைகள்? பல பாஷைகள் இருப்பதனால் தான் இத்தனை சண்டைகள் வருகின்றன. பாஷைகளையே அழித்துவிட்டு, ஊமையாக இருக்கலாம் என்று கூறிவிட முடியுமா?
வாஸ்தவத்தில் தனக்கென ஒரு சமூகப் பொறுப்பும் இல்லாமல், பெயரளவில் வைத்துக் கொண்டிருக்கிற ஜாதிகளை வெறும் சுயாபிமானத்துக்காக வளர்ப்பதில் நியாயம் இல்லை. ஆனால் சமூக நன்மைக்காக, ஒவ்வொரு கூட்டத்தாரிடமும் பாரம்பரியமாக ஒரு காரியத்தைக் கொடுத்து, அவர்களை அந்தப் பொறுப்பைக் கடமையாகச் செய்யும்படி வைப்பதற்குத்தான் ஜாதிகளை ஏற்ப்படுத்தினார்கள். இந்தக் கண்ணோட்டத்துடன் ஏற்றுக் கொண்டால் ஜாதிகள் நமக்குள் சண்டையை ஏற்படுத்தாது.
உலக வாழ்க்கையில் பணம் இல்லாதவர்கள் கஷ்டப்படுகிறார்கள். பதவிக்காக ஆசப்படுகிறவர்கள் கஷ்டப்படுகிறார்கள். ஆனால் இவர்களுடைய கஷ்டம் மிக அளவானது. அவை இல்லாவிட்டால் படுகிற சிரமும் மிகக் குறைவானது. ஆனால் பணக்காரனை, பதவியில் உள்ளவனைக் கேட்டால்தான் அவன் எவ்வளவு கஷ்டப்படுகிறான் என்று தெரியும். ஏனென்றால், அவனால் அந்தப் பணமோ - பதவியோ போய்விட்டால் அப்புறம் வாழவே முடியாது. நாம் திண்ணையில் உட்கார்திருக்கிறோம். அதனால் விழுந்தால் சிராய்ப்புடனோ,, சுளுக்குடனோ போய்விடும். பணக்காரனும் பதவிக்காரனும் மாடிமேல் இருக்கிறான். எனவே அவன் விழுந்தால் எலும்பெல்லாம் முறிந்து போகும். பிராணாபத்து உண்டாகும். ஆகவே, பணமும் பதவியும் உள்ளபோது சிறிது சுகமோ - திருப்தியோ கிடைக்கலாம். ஆனால் அவை வந்து விட்டாலோ, போய்விடக் கூடாதே என்ற கவலை தான் சுகத்தைவிட அதிகமாக இருக்கிறது. அவற்றை இழந்து விட்டாலோ தாங்க முடியாத துக்கம் உண்டாகி விடுகிறது. இப்படி, இருந்தாலும் கவலை போனாலும் துக்கம் என்கிற பணமும் பதவியும் இருப்பதைவிட, அவற்றைத் துறப்பதால், அவற்றுக்கு ஆசைப்படாமல் இருப்பதால் பெறுகிற அமைதியே மேலானது என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
யாகங்கள் பிரசித்தி பெற்ற தமிழ் மன்னர்களால் பெரும் அளவில் செய்யப்பட்டன. அவர்கள் வைதிகமதத்தை மனமார வளர்த்தார்கள். பல்யாகசாலை முதுகுடுமிப் பெருவழுதி என்றே ஒரு சங்ககால அரசனுக்குப் பெயர் இருக்கிறது. பிற்காலத்திலும் கல்வெட்டுக்களில் எங்குப் பார்த்தாலும் தமிழரசர்கள் வேதவித்துக்களுக்கு வரி இல்லாத இறையிலியாக நிலத்தைச் சாசனம் செய்திருக்கிறார்கள். நான் மறைகளின் வளர்ச்சிக்காகவே தானமாக வழங்கப்பட்ட கிராமங்கள் சதுர்வேதி மங்கலம் என்ற பெயரில் உள்ளன.
வெளிநாட்டு விஷயம் ஒன்று நம் நாட்டுக்கு வந்தால் அதற்கு உள்ளுர் பாஷையில் வார்த்தை இருப்பதில்லை, வெளிநாட்டடிலிருந்து நம்முடைய தேசத்துக்கு வந்த ரேடியோ, டெலிபோன், பஸ் முதலியவற்றுக்கெல்லாம் நம்முடைய பாஷையில் வார்த்தை இல்லை. தமிழில் நாம் புதிதாகப் பெயர்களை உண்டாக்கி இருந்தாலும். பழக்கத்தில் ஆங்கிலப் பெயர்களையே சரளமாக உபயோகிக்கிறோம்.
வேதம், யாகம் முதலியன சிலர் சொல்லுவதைப் போல, தமிழ்நாட்டின் ஆதிசைவத்துக்குப் புறம்பானவை பிற்பாடு வந்தவை என்றால், யாகம்- வேதம் முதலிய பதங்களுக்குச் சரியான தமிழ் வார்த்தை இருக்க முடியாது. ஆனால் மிகப் பழைய தமிழ் இலக்கியங்களிலேயே, வேதம் என்பது மறை என்றும் யாகம் என்பது வேள்வி என்றும் புகழ்ந்து பேசப்படுகின்றன. இவை மிகவும் அர்த்தபுஷ்டியுள்ள பதங்கள் என்பதைச் சமஸ்கிருத பண்டிதர்கள், தமிழ்ப் புலவர்கள் இருவருமே ஒப்புக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வேட்டலிலிருந்து வேள்வி வந்திருக்கிறது. எல்லா தர்மத்துக்கும் வேரான வேதம் வேரைப் போலவே வெளியே தெரியாமல், அதாவது எல்லோரிடமும் புழக்கத்துக்கு வராமல், அதை ரட்சிப்பதற்கான கடும் நியதிகளைப் பின்பற்றும் சிலரிடமே மறைந்திருக்க வேண்டும் என்ற உயர்ந்த கருத்தைச் சொல்லும் வார்த்தையாக மறை எனப்படுகிறது. வைதிகப் பண்பாடும், யக்ஞ அனுஷ்டானமும் தமிழ்நாட்டில் ஊறிப்போயிருந்தா லொழிய அந்த நாகரிகத்தைக் காட்ட இத்தனை அழகான சொந்த மொழி வார்த்தைகள் உண்டாகி இருக்க முடியாது. வேதத்தை எழுதி வைத்துப் படிக்காமல், தலைமுறை, தத்துவமாக, வாயால் சொல்லிக் காதால் கேட்டே, கற்க வேண்டும் என்பதால், தமிழில் எழுதாக் கிளவி என்ற பெயரும் வேதத்துக்கு உள்ளது. கேள்வியாலேயே பாடம் பண்ணுவதால்தான், வேதத்துக்குச் சமஸ்கிருதத்திலும் ஸ்மிருதி என்று பெயர். மறை என்பதைப் போல வேத லக்ஷணத்தைப் பளிச்சென்று சொல்கின்ற வார்த்தை சமஸ்கிருதத்திலேயே இல்லை.
சரித்திரங்கள் நடந்த வரலாற்றைக் கூறுகின்றன. சரித்திரம் திரும்பத் திரும்ப ஒரே மாதிரி நடக்கின்றன என்று சொல்லுகிறார்கள். அதனால் நடந்த சரித்திரத்தைத்
தெரிந்து கொண்டால், அதிலிருந்து எதிர்காலத்தில் நடக்கப் போவதற்கு ஒரு படிப்பினையைப் பெறலாம். இப்படி இப்படி சூஞ்நிலை உருவானால் யுத்தம் ஏற்பட்டு மக்கள் வாழ்வு கெட்டுப் போகும், ஒரு பெரிய நாகரிகம் விழுந்து விடும் என்பது சரித்திரத்தைப் பார்க்கும்போது தெரிகிறது. இதனால் அதே மாதிரியான சூழ்நிலைகள் உருவானால், அவற்றை முதலிலேயே உஷாராக இருந்து தடுத்துவிட வசதியாக இருக்கும். இது சரித்திரத்தின் ஒரு பிரயோஜனம் என்கிறார்கள்.
கல்பத்துக்குக் கல்பம் ஒரே மாதிரியாக சம்பவங்கள் நடக்கின்றன. ஒவ்வொரு கல்பத்திலும் ராமாயணம், பாகவதம், தசாவதாரம் மற்றும் எல்லாப் புராணங்களும் நடக்கின்றன என்று நம் சாஸ்திரங்கள் சொல்லி இருப்பதைத்தான், சரித்திரம் திரும்பத் திரும்ப ஒரே மாதிரி நடக்கிறது என்று சற்று மாறுதலான அபிப்பிராயத்தோடு சொல்லுகிறார்கள்.
ஆனால் நடைமுறையில் ஒத்துக் கொள்ளப்பட்டிருக்கிற சரித்திரத்தில் இப்படிப் பலன் கிடைக்கிறதா என்று பார்க்கப் போனால், அதுதான் இல்லை!செங்கிஸ்கான், தைமூர், கஜினி, மாலிக்காபூர் போலப் பல பேர் அவ்வப்போது தோன்றி நாட்டைச் சூறையாடி ஹதாஹதம் செய்திருக்கிறார்கள் என்று சரித்திரத்தினால் தெரிகிறது. தெரிந்து கொண்டதால் மட்டும் இப்படிப்பட்ட வெறிப் போக்குக்களைத் தடுத்து நிறுத்த முடிந்திருக்கிறதா என்ன? உலக யுத்தம் நடக்கவில்லையா, ஓர் அரசு தவறான வழிகளில் அரசாண்டு தேர்தலில் தோற்றுப் போகிறது. புதிதாக வரும் அரசு அந்தப் படிப்பினையை ஏற்றுக் கொள்கிறதா என்ன? அதே தவறுகளை இவர்களும் அதே தவறுகளை இவர்களும் செய்ததாக ஏற்பட்டு, அடுத்த தேர்தலில் இவர்களுக்கும் அதே கதி ஏற்படுகிறது. ஆக இப்படி என்று தெரிந்து கொண்டு, ஒரு பலனும் கிடைப்பதில்லை. தர்மத்தை நாம் ஏற்கும்படியாகச் சரித்திரத்துடன் குழைத்துக் கொடுத்தால் தான், அது நம்மை நல்வழிப்படுத்தப் பயன்படும்.
ஆத்ம ஞானத்தை அளிக்கும் கல்வியைப் பரவித்யை எனவும் மற்றவற்றை அபர வித்யை எனவும் கூறினர். பரவித்யை எனும் பிரும்ம ஞானம் நேரான பலனை அளிக்கிறது. அஞ்ஞான இருளைப் போக்குகின்றது.
பாரத நாட்டில் தற்காலம் நமது மக்கள் பெரும்பாலும் சிறு பிராயம் முதலே ஒழுக்கம், இறை வணக்கம் இவ்விதமான பழக்கமே இல்லாமலும், கலாசாரம், விஞ்ஞானம் இவைகளைப் பயில்வதில் வெளிநாட்டாரது பழக்கங்களையே பின்பற்றியும் வருகின்றனர். இதனால் மக்களுக்கு இந்த உலகத்திலும் மறு உலகத்திலும் பேரின்ப வழியை அடையத் தடை ஏற்படுகிறதென்பது தெளிவு. அதனால் ஆஸ்திகப் பரம்பரையில் தோன்றிய நமது குழந்தைகளுக்குச் சிறு வயது முதலே நமது பண்புக்குரிய தருமம், ஒழுக்கம், உண்மை முதலியவைகளைக் கடைப்பிடித்து ஒழுகுவதற்கு அனுகூலமான கல்வியைப் போதிக்க வேண்டும்.
ஒருவர் தனது பையனைப் பட்டணத்தில் படிக்கவைத்திருந்தார். அவன் பரீட்சைக்குப் பணம் கட்ட வேண்டி இருந்தது. உடனே அப்பாவுக்கு, தந்தி மணியார்டரில் பணம் அனுப்பும்படி எழுதி இருந்தான். அப்பா தபாலாபீசுக்குப் போனார். ரூபாயைக் கொடுத்து விட்டுத் தந்தி மணியார்டர் பண்ண வேண்டும் என்றார். தபாலாபீஸ் குமாஸ்தா ரூபாயில் ஓட்டை பண்ணிக் கம்பியில் கட்டி அனுப்பிவிடுவார் என்று எண்ணினார். ஆனால் அந்தக் குமாஸ்தா ரசீது கொடுத்துவிட்டுச் சரி உம்முடைய பணம் போய்ச் சேர்ந்துவிடும். ரசீது கொடுத்தாகி விட்டது என்றார் குமாஸ்தா பணத்தை வாங்கிப் போட்டுக் கொண்டதையும், ரூபாயைக் ஒட்டை பண்ணிக் கம்பியில் கோர்த்துவிடாமல் இருப்பதையும் பார்த்த அப்பா, என்னுடைய பணம் இங்கேதான் இருக்கிறது. அதை நீர் கோத்து அனுப்பவில்லையே என்று கேட்டார். அது போய்ச் சேர்ந்துவிடும் என்று குமாஸ்தா சொன்னார். மறுபடியும் தொடர்ந்து கட்டுக்கடகட என்று தந்தியும் தொடர்ந்தது. ஏதோ லொட்டு லொட்டு தட்டுகிறார். பணம் இங்கேயே இருக்கிறது. இது எப்படிப் போய்ச் சேரும் என அவர் சந்தேகப்பட்டுக் கொண்டே போனார். ஆனாலும் பணம் போய்ச் சேர்ந்துவிட்டது.
தர்ப்பணம் முதலியன பண்ணுவதும் அந்த மாதிரிதான். நாம் எதைக் கொடுத்தாலும் அதற்குரிய சட்டப்படி கொடுத்தால், அது போய்ச் சேர்ந்துவிடும். சாஸ்திரம் என்ற சட்டப்படி நாம் கொடுக்கும்போது பிதுர்தேவதைகள் அது யாருக்குப் போய்ச் சேர வேண்டுமோ அவர்களுக்குச் சேர்த்துவிடுவார்கள்.
விறகுக் கட்டையை அக்னியானது பஸ்பமாக்குவதைப் போல, ஞானம் என்ற அக்னி எல்லாக் கருமங்களையும் பஸ்மமாக்குகிறது என்று பகவத்கீதையில் பகவான் கிருஷ்ணன் உபதேசம் செய்கிறார். பஸ்பமாகிய விபூதி இவ்வாறு கர்மங்களை எரித்தபின் நிற்கும் ஞானத்துக்கே அடையாளமாகும். விபூதி பூதிரைச்வர்யம் என்று அமரகோசத்தில் உள்ளது. அதாவது, விபூதி என்பதும் ஜஸ்வர்யம் என்பதும் ஒரே பொருளைத் தரும். எந்தப் பொருளையும் தீயில் இட்டால் முதலில் அது கருப்பாக ஆகும். பிறகு இன்னும் அக்கினிப்புடம் போட்டால் நீற்றுப் போகும் அதன் பின் சுத்த வெளுப்பாக ஆகிவிடும். அப்புறம் தீயில் போட்டாலும் அதுமாறாது. அதுவே முடிவான நிலை.
வைஷ்ணவர்கள் திருமண்ணை இட்டுக் கொள்வார்கள் துளசிச் செடியின் அடியில் உள்ள மண்ணை எடுத்து இட்டுக் கொள்வது வழக்கம். மண்ணை இட்டுக் கொள்வதும், திருநீற்றை இட்டுக் கொள்வதும் நமக்கு மிக உயர்ந்து தத்துவத்தை விளக்குகிறது. மன்னனும், மாசற்றோனும் இறுதியில் பிடி சாம்பலாகத்தான் வேண்டும். நாம் கடைசியில் சாம்பலாகத்தான் முடியப் போகிறோம் அதுவே முடிவான நிலை. இதைத்தான் அது ஞாபகப்படுத்துகிறது. மண்ணிலே பிறந்த நாம் மண்ணிலேயே தான் கலக்கப் போகிறோம் என்பதையே திருமண் நினைவுப்படுத்துகிறது. நம்மை முடிவில் அடக்கிக் கொள்ளப்போகிற இந்தத் தத்துவத்தை அன்றாடம் நாம் ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டால், அடக்கமாக வாழ்வோம், ஸ்ரீரங்கத்தில் மிருத்ஸஸ்ரஹணம் செய்யும்போது வில்வவிருஷ மண்ணை எடுக்கிறார்கள்.
நாம் ஒவ்வொருவரும் குலாசாரத்தை அனுசரித்து திருநீற்றையோ, திருமண்ணையோ இட்டுக் கொள்ள வேண்டும். திருமண் இவற்றைத் தரிப்பது பரமாத்மஸ்வரூபத்தின் உண்மையையும், உலகில் உள்ள பொருட்களின் அனித்தியமான நிலையையும் நமக்குக் காட்டுகிறது.
விவாஹ உத்தேசம் மூன்று. முதலாவது நல்ல பிரஜை உண்டாக வேண்டும். சரீர புஷ்டியோடு லாவண்யமும் புத்தியும் உடையவர்களாக இருக்க வேண்டும். எந்த மாதிரி இருக்க வேண்டுமோ அப்படி இருக்க வேண்டும். இரண்டாவது, ஸ்திரீகளுக்குச் சித்த பரிசுத்தி ஏற்பட்டு ஒன்றைப் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டும். அதன் மூலமாகக் கடைத்தேற வேண்டும். அதற்காக விவாஹம் பண்ண வேண்டும். மூன்றாவது உத்தேசம்,புருஷனுக்குக் கிருஹஸ்தாசிரமத்திலிருந்து ஸ்வதர்மானுஷ்டானம் பண்ணி சிரேயஸை அடைய ஒரு ஸஹாயம் வேண்டும். இப்படி மூன்று உத்தேசங்கள் இருக்கின்றன. புருஷனுக்கு, பரிபக்குவமடையாத நிலையில் தர்மானுஷ்டானத்திற்காகவும் ஸ்திரிகளுக்கு வேறு வழி கிடையாதாகையால் அவர்கள் கடைத்தேற ஒரு அவலம்பனம் வேண்டியதற்காகவும் லோகத்திற்கு நல்ல பிரஜைகள் உண்டாவதற்காகவும் இப்படி மூன்று உத்தேசங்களுக்காக விவாஹமாக வேண்டும்
மஹாமகக் குளத்தில் ஊற்றுப் போட்டு ஜலம் இறைத்தால் வெள்ளைக்காரன் கூட ஸ்நானம் பண்ணுவான். எவ்வளவு சேறானாலும் அது தீர்த்தம் என்று முழுகினால் அப்பொழுதுதான் உண்மையான பக்தி இருக்கிறதென்று தெரியும்.
மாடியிலிருந்து விழுந்தால் பூமி தாங்கும். மரத்தில் இருந்து விழுந்தால் பூமிதான் தாங்கும் ஈசுவராபசாரத்தைக் குருவினிடம் சொல்லித் தீர்த்துக் கொள்ளலாம். குருவினிடம் அபசாரம் பண்ணினால், எங்கே அபசாரம் பண்ணினோமோ அங்கேயே போக வேண்டும்.
அக்கினியில் பரமேசுவரனை ஆராதிக்க வேண்டும். தீப சிகையில் பரமேசுவரன் இருக்கிறார், அது ஜோதிர்லிங்கம், தேஜோரூபமானது. அந்த
மகாலிங்கம் அந்தகாரத்தை நிவர்த்திக்கிறது. அந்தத் தீப சிகையில் மூன்று வர்ணம் காணப்படும். பச்சை, மஞ்சள், சிவப்பு என்ற மூன்று வர்ணங்களும் தீப சிகையில் இருக்கின்றன. அந்த மூன்றைப் போலத்தான் லிங்காகாரத்தில் பிரம்ம விஷ்ணு ருத்திர மூர்த்திகளாகப் பாகங்கள் வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
காயத்திரியிலும் ஸ¨ர்யனிலும் அக்கினியிலும் சம்பு இரக்கிறார் என்று நம்முடைய ஸ்ரீ ஆசார்யர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள். திருவண்ணாமலையில் பரமேசுவரனை அக்கினி ஸ்வரூபியாக ஆராதிக்கிறார்கள். கேரளத்தில் விளக்கேற்றி வைத்து அதில் அம்பாளை ஆராதிக்கிறார்கள். பகவதீ ஸேவை என்று அதைச் சொல்லுவார்கள்.
இப்பொழுது எவ்வளவோ பிராம்மணர்கள் வீட்டில் பேய் முதலியவைகளால் கஷ்டப்படுபவர்களை வேப்பிலையால் அடித்து மந்திரிக்கிறார்கள். பிரம்பால் அடிக்கிறார்கள் வைதிக அக்னி வீட்டில் இருந்து வந்தால் இவைகளெல்லாம் வேண்டாம். நாம் அதை வைத்துக் கொண்டிருந்தால் அந்த ர¬க்ஷயே நமக்குப் போதும். ஒரு உபத்திரவமும் வராது.
விவாஹத்திற்காகப் பண்ண வேண்டிய செலவு ஒன்றும் சாஸ்திரத்தில் சொல்லப்படவில்லை. முன் நாளில் பெண் குழந்தைகளுக்கு நிறையப் பணங் கொடுத்தார்கள். இப்பொழுது பிள்ளைக்கு கொடுக்கிறார்கள். அந்தக் காலத்தில் பணம் வாங்குகிறவர்கள் பெண் வீட்டுக்காரர். ஆகையால் கொஞ்சமாகச் செலவு பண்ணிக் கொண்டு பாக்கியை வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இப்பொழுது பணம்
கொடுக்கிறபோது விவாஹச் செலவும் அதிகமாக இருக்கிறது. சாஸ்திரப் பிரகாரம் அலங்கிருத கன்னிகாதானம் பண்ண வேண்டும். தானத்துக்குத் தக்ஷினை உண்டு. கன்னிகைக்குப் பணம் வாங்குவது சாஸ்திர ஸம்மதமில்லை. சில ஜாதியில் இப்பொழுது கன்னிகைக்குப் பணம் வாங்குகிறார்கள். குருக்கள், வைகாநஸர்கள், தெலுங்கர்களில் சில ஜாதியார் இவர்களில் கன்னிகைகள் குறைவு, அதனால் கன்னிகைக்காகப் பணம் வாங்குகிறார்கள்.
வரசுல்கத்தால் அதிக ஸங்கடங்கள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன. பிள்ளை வீட்டுக்காரர்கள் வாங்குகிற பணம் இப்பொழுது வீணாகத்தான் செலவழிகிறது. வாங்காவிட்டால் கௌரவம் இல்லை என்று நினைக்கிறார்கள். இந்தக் கஷ்டம் தீர்வதற்கு எவ்வளவோ பிரயத்தனம் பண்ணி வருகிறார்கள். தாரித்திரியம் வந்தால் தீரும்.
எனக்கு ஒரு மருந்து தோன்றியது. சொல்ல நினைத்தேன். இப்பொழுது சமயம் வாய்த்தது. இந்தக் கஷ்டம் தீர அது ஒரு வழி என்று எண்ணியிருக்கிறேன். முன் நாளில் ஏன் பணம் கொடுத்தார்கள். இப்பொழுது ஏன் இப்படி மாறியிருக்கிறது.
கன்னிகை ஒன்று பிறந்தால் அவளை எப்படியாவது ஒருவனிடத்தில் ஒப்புவிக்க வேண்டும். இந்த அவசியம் இருக்கிறவரை வாங்கிக் கொள்கிற வரனைத் தேட வேண்டும். வரன்கள் அதிகமாக இருந்தால் கன்னிகையின் பிதாவிடம் வந்து பிரார்த்தித்துக் கொண்டு கன்னிகையைப் பெற்றுக் கொண்டு போவான் பணம் கேட்க மாட்டான். ஆகவே கன்னிகைகள் குறைவாக இருந்தால் இந்த வரதக்ஷினை கஷ்டம் இல்லாமற் போகும். விவாஹம் வியாபார விஷயமாகி
விட்டது. அதிகமாக இருக்கிற ஸாமானுக்குக் கிராக்கியில்லை. குறைந்திருந்தால் நான்கு ஐந்து பேர் வந்தால் எது ஸெளகரியம் என்று பார்ப்பார்கள். ஸஹஜமாக அர்த்த ஸெளகர்யத்தைத்தான் பார்ப்பார்கள்.
கன்னிகைகள் குறைவாகப் பிறக்க வேண்டும். அதற்கு என்ன பண்ணுவது? சாஸ்திர ரீதியாக என்ன பண்ணுவது? முன் காலத்தில் பிள்ளை வீட்டுக்காரர்களுக்குக் கஷ்டம் இல்லையா என்றால் அப்பொழுது இவ்வளவு அவஸரமில்லை. பெண்களுக்குத்தான் அவஸரமாகக் கல்யாணம் பண்ண வேண்டும். அந்தக் காலத்தில் கல்யாணம் பண்ணாமலும் இருக்கவில்லை. அப்பொழுது வரர்கள் அதிகம் இருந்ததார்கள், எதனால் அதிகம் இருந்தார்கள். அதற்கு அந்தக் காலத்தில் என்ன செய்தார்கள்? அதுமாதிரி இப்பொழுதும் செய்தால் அப்படி ஆகுமல்லவா? புத்திரர்கள் என்ன காரணத்தால் அதிகமானார்கள்? அதற்கு ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டும். அதைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டும். அந்தக் காரணம் தர்ம சாஸ்திரத்திலும் வைத்திய சாஸ்திரத்திலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
பிராசீனமான ஆசாரம் உடையவர்களுக்குத் துர்பலம் இல்லை. வியாதி இல்லை. பிராசீன ஆசாரத்தை இப்பொழுது அநுஷ்டித்து இருக்கிறவர்கள் ஸ்திரீகள்தாம். அவர்களிடம் ஸ்வல்பப் பழக்கமாவது இருக்கிறது. அதனால் அவர்களிடம் உண்டாகிறவர்கள் பெண்களாக இருக்கிறார்கள். புருஷர்கள் அதிகமாக பிராசீன ஆசாரத்தை வைத்துக் கொண்டிருந்தால் ஆண் ஸந்ததி அதிகமாக உண்டாகும். ஸ்தல தரிசனம், தீர்த்த ஸ்நானம், ஒளபாஸனம் முதலியவைகளைப் புருஷர்கள் பண்ணி வந்தார்கள். இப்பொழுது அவர்களும் சேர்த்து ஸ்திரீகள் பண்ணுகிறார்கள். புருஷர்கள் ஆசாரத்தை விட்டதனால் புருஷப் பிரஜைகள் குறைவாக ஆகிவிட்டார்கள். அவர்கள் பிராசீன ஆசாரத்தை வைத்துக் கொண்டிருந்தால் புருஷப் பிரஜைகள் பிறப்பார்கள். இப்பொழுது பாட்மிண்டன், டென்னிஸ் முதலியவற்றை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவைகளுக்குப் பதிலாக ஆசார அநுஷ்டானங்களை வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். தாரித்திரிய நிவர்த்திக்கும் வரசுல்க நிவர்த்திக்கும் ஆசார அநுஷ்டானந்தான் வழி.
கூட்டம் கூடி யோசிக்காமல் கையெழுத்துப் போடுகிறார்கள். அந்த மாதிரி காரியங்களெல்லாம் தற்கால சாந்தியானவையே. நிரந்தரமாக இருப்பதற்கு இதுதான் மருந்து. பிராசீன தர்மத்தோடு இருந்து லௌகிகமான விஷங்களை விட்டுவிட வேண்டும். பிராத ஸ்நானம் பண்ணுகிறவன் அகால மரணம் முதலியவற்றைப் பார்க்கமாட்டான் என்று சொல்லியிருக்கிறார். அதனால் டாக்டர் பில் குறையும். பிராதஸ்நானம், ஸ்வாமிதரிசனம், காயத்திரீ ஜபம், நாமாக நமது வேஷ்டியைத் துவைத்துக் கொள்வது முதலியவைகளை வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இவைகளுக்காக கிளப்பிற்குப் போவது, பீச்சுக்குப் போவது முதலியவைகைளக் குறைத்துக் கொள்ளலாம்.
முன்பு சொன்ன காரியங்கள் நியாயமாகப் பண்ண வேண்டும். நம்முடைய தாரித்திரியத்தைப் போக்கிக் கொள்ள ஒரு ஸங்கள்பம் பண்ணிக் கொள்ள வேண்டும். ஒரு நாள் கல்யாணமும் மூன்று நாள் அக்னி காரியமும் பண்ண வேண்டும். கடைசித்தரமாக உள்ள வஸ்திரத்தைக் கட்டிக் கொள்ள வேண்டும்.
ஆசார அநுஷ்டானங்கள் செய்துவர வேண்டும். ஒளபாஸனம் செய்து வர வேண்டும். அதனால் புத்திரப் பிரதிபந்தம் நீங்கும். பிசாசு முதலியவைகளால் ஏற்படும் தோஷங்கள் இல்லாமற் போகும். புத்திரபிரதிபந்த தோஷம் இல்லையென்றால் வரசுல்க கஷ்டமும் மாறும்.
: ( ) : kamakoti.org:
