• Welcome to Tamil Brahmins forums.

    You are currently viewing our boards as a guest which gives you limited access to view most discussions and access our other features. By joining our Free Brahmin Community you will have access to post topics, communicate privately with other members (PM), respond to polls, upload content and access many other special features. Registration is fast, simple and absolutely free so please, join our community today!

    If you have any problems with the registration process or your account login, please contact contact us.

MahAperiyavA's teachings and messages

Status
Not open for further replies.
Conception of parasakthi

CONCEPTION OF PARASAKTHI

In Mooka Panchasati, Sri Kamakshi is referred to as darkish blue in colour in the Stuti Sataka, and as saffron in colour in the Aarya Sataka. Sri Sankara Bhagavatpada, in his Soudarya Lahari, describes Ambika’s colour as aruna varna, splendrous red of the rising sun. Why is the colour of the same Goddess described as dark-blue in one place and red in another?


According to Devi Mantra Sastraas, Kameswara, who transcends the Trininty, Brahma, Vishnu, and Siva, is actionless and unattached. Sri Kameswari, the Supreme Parasakthi, seated on the left of Sri Kameswara, is described to be red in colour. The sameness of Parvati, who is dark, and Paraasakti, who is red, is indicated in Mooka Panchasati by attributing both these colours to the Supreme Goddess.


Sri Kameswara’s swarupa is like that of a pure sphatika, a colourless solid which becomes invisible when immersed in water. He is thereby conceived as formless even though He has a form. Vishnu and Paravati, both dark-blue, are twin manifestations, are also Siva and Saraswati, both white, and Brahma and Lakshmi, both golden yellow. Daylight is colourless, and yet it contains all the primary colours. If one of the colours is separated from the colourless light, the rest of the colours reveal themselves. Red is the least disturbing colour as is evident from the fact that red light is used to develop photographic negatives. Under the influence of red Paraasakti, the colourless Sadasiva manifests himself as Brahma, Vishnu, Siva and their respective consorts, Saraswati, Lakshmi, and Parvati and starts the activities of the world-process.



The Divine Trinity have their counterparts in the three states of wakefulness, dream, and dreamless sleep, and in the three-fold activities of creation, protection, and dissolution. While wakefulness and dream are states of mixed joy and sorrow, sleep is a state free from worldly sorrow. Turiya is a state higher than sleep and that is the state of Supreme Bliss or aananda. Pralaya or deluge gives rest to souls from the cycle of birth and death and the effects of punya and paapa. Siva, who is referred to as the Destroyer, is in reality a merciful God, who lulls the tormented souls into the sleep of pralaya, during which period they forget all their sorrows. In Soundarya Lahari, Sri Sankara Bhagavatpada says that these three Divinities, Brahma, Vishnu, and Siva, started their cosmic process when the Supreme Parasakti knitted Her brow for a fraction of a second. She stood beyond them all and Her red splendour stimulated them to perform their respective functions of creation, preservation and destruction, by Her very presence.

Sarada Navarathri : kamakoti.org
 
Need to worship divine mother

NEED TO WORSHIP DIVINE MOTHER


In this world, we mortals are so overwhelmed with ajnaana (ignorance) that though we know a thing to be wrong, we are helplessly impelled to do it. Ajnaana is a disease for which jnaana (enlightenment) is the only cure. The Divine Mother alone is capable of bestowing this milk of jnaana (jnaanappal in Tamil), removing our ignorance, and satiating the hunger of our atma (soul). A hungry child thinks of its mother and the milk she will give and yearns for both. Similarly, we must yearn for the grace of the Divine Mother, so that we can obtain from Her the milk of enlightenment. For that purpose, we must be constantly thinking of Her and praying to Her.



The time available to us, after attending to our prescribed and essential duties, must be utilised in contemplation of the Divine Mother. If we do not switch over our mind in Her direction, when we have nothing else to do, there is the danger of the mind straying along the forbidden or sinful path. If, on the other hand, we think of Her, we will not only be avoiding doing wrong, but will also be fed by Her with the milk of jnaana. As a result, we will be endowed with the grace of Saraswati, the Goddess of Learning, of Lakshmi, the Goddess of Wealth. No only that, physically we will be healthy and radiant with charm (tejas) that flows from health. We will also be blessed with long life.


Thus, long life, health, wealth, and knowledge – what is the use of long life bereft of health, wealth and knowledge ? – will be ouras. Jnaana will sever the paasa (chord) ajnaana, which binds the soul to this world and makes us pasu (animal). When the bond is sundered, the liberated soul merges itself into that limitless and all-pervasive Bliss. Parananda, and is no longer afflicted by fear, sorrow, or pain. Thus, the effect of worshipping the Divine Mother is the fulfillment of the purpose of life – the merger of the atma with the Paramatma. This is the significance of the following verse in Soundarya Lahari, which is given as the phalasruti for the 100 verses preceding it.


“Sarasvatyaa lakshmyaa vidhi-hari-sapatno viharate Rateh paativratyam sithilayati ramyena vapushaa Chiram jeevanneva kshapita pasupaasa vyatikarah Paraanandaabhikhyam rasayati rasam tvadbha-janavaan”.



Need to worship the Divine Mother : kamakoti.org
 
காம-க்ரோதங்களில் காமத்திற்கு ரூபகமாயிர&#

காம-க்ரோதங்களில் காமத்திற்கு ரூபகமாயிருப்பது அம்பாளுடைய பாசம்

காம-க்ரோதங்களில் காமத்திற்கு ரூபகமாயிருப்பது அம்பாளுடைய பாசம். பாசம் என்றால் கயிறு. யமன் வீசுகிற கயிற்றை யம பாசம் என்கிறோமல்லவா? 'ஆசை'என்பதற்கும் 'பாசம்'என்கிறோம். தாய்ப்பாசம் என்கிறோம். ஆசைதான் காமம். கயிறு போட்டுக் காட்டுகிற மாதிரி ஆசை நம்மை பந்தப்படுத்துகிறது.


க்ரோதத்திற்கு ரூபகம் அங்குசம். கோபம் என்பது அங்குசத்தால் போட்டுக் குத்துகிற மாதிரியானது.

பிறத்தியானை இல்லை!அவன் நம் கோபத்தை லக்ஷ்யமே பண்ணாமல்கூடப் போவான்! நம்மையேதான் நாமே நம்முடைய கோபத்தால் குத்திக்கொண்டு - அங்குசக் குத்தாகக் குத்திக்கொண்டு புண்படுத்திக் கொள்கிறோம்!கோபத்தில் ஒருத்தன் எனெர்ஜி எவ்வளவு வேஸ்ட் ஆகிறது என்று நவீன ஸயன்ஸ்படிச் சொல்கிறார்கள். இதிலே வேடிக்கையாக, சாஸ்திரங்களுக்கும் ஒத்துப் போவதாக, இன்னும் என்ன சொல்கிறார்களென்றால் நமக்கு ஒன்றைப் பிடிக்காமல் புகைந்து கொண்டு கோபப்படுவது நம் சக்தியை வேஸ்ட் செய்கிறாதென்றால், ரொம்பவும் பிடித்து ஸந்தோஷமாகக் காமத்தில் போகிற போதுதான் அதைவிடவும் ஜாஸ்தி சக்தி வேஸ்ட் ஆகிறது என்கிறார்கள். 'ஹித சத்ரு'என்பார்கள் - அப்படி நல்லது மாதிரி இருந்துகொண்டே குழியைப் பறிப்பது காமம்.


அங்குசம் என்றால் யானை ஞாபகம் உடனே வருகிறது. பாசமும் யானை ஸம்பந்தப்பட்டதுதான். யானையை எப்போதுமே கட்டுத் தறியில் சங்கிலி போட்டுக் கட்டித்தான் வைக்க வேண்டும். அந்தச் சங்கிலி பாசந்தான். காமமும் க்ரோதமும் யானையளவு பெரிய பரிமாணமுடையவை என்பதாலேயே பாசாங்குசத்தால் அவற்றை அடக்குவதாகக் காட்டுவது. காம க்ரோதங்களை அடக்குவது என்றால் என்ன?அவை முளைக்கிற மனஸை அடக்குவது என்றே அர்த்தம். அந்த மனஸை மதயானையாகவே ஆசார்யாள் 'சிவாலந்தலஹரி'யில் சொல்லியிருக்கிறார்;''ஹ்ருதய மதேபம்''என்று. ['மத இபம்'-மதயானை.]


அம்பாள் பாசாங்குசையாக இருப்பதற்கு ஒரு விளக்கம் - இவையுங்கூட அவள் லீலை, அவளுடைய மாயையின் பிரதான அங்கங்கள் என்று பார்க்க வேண்டும் என்பது. இன்னொரு விளக்கம் - அம்பாள் நம்மிடம் பாசம் வைத்து, தன் கையிலுள்ள பாசத்தால் நம்மைக் காட்டி நம்முடைய மற்ற பாசங்களிலிருந்து இழுத்து அவளை ஆசையுடன் ''அம்மா!''என்று கட்டிக் கொள்ளும்படிப் பண்ணுகிறாள்; 'பற்றற்றான் பற்'றைத் தருகிறாள்;அதேபோல, நம்முடைய கோபத்தின் மேல் அவள் கோபித்துக் கொண்டு, அந்தக் கோபத்திற்கு உருவமான அங்குசத்தால் அதைக் குத்தி அடக்கி சாந்தமாக்குகிறாள் என்பது.


இந்த இரண்டையும் சொல்லிவிட்டு அப்புறமே தநுர் பாணங்களைப் பற்றி ஸஹஸ்ரநாமத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. பொதுவாகச் சொல்வது 'தநுர்-பாண-பாசாங்குசம்'என்றாலும், மாற்றி பாசாங்குசத்தை முதலிலும் அப்புறம் தநுர் பாணத்தையும் சொல்லியிருக்கிறது. இதுதான் யுக்தமாகவும் தெரிகிறது. முதலில் 'தநுர் பாணம்'எனாறால் அந்த இரண்டும் மன்மதனுக்கே முக்யமாக நினைக்கப்படுபவையல்லவா?அதையே அம்பாளுக்கும் சொன்னால் அவளுடைய முக்யமத்வம் தெரியாது. அது மாத்திரமில்லை. மன்மதனால் ஏற்படும் ஸ்ருஷ்டிக்கு, பந்தத்துக்கு அம்பாள்தான் நிஜமான காரணம் என்பதால் அந்த இரண்டு [ஆயுதங்கள்]இவள் கையிலிருந்தாலும், பந்த மோசனியும் அவள்தான் என்பதை மறக்கவிடக் கூடாது.

மன்மதனின் தநுர்-பாணங்களேகூட அவள் கைக்கு இடம் மாறியபோது பந்தமோசனத்தைக் குறிப்பவைதானென்றாலும் - இந்த விஷயத்திற்கு அப்புறம் வருகிறேன் - அந்த இரண்டை முதலில் சொன்னால் மன்மதனுக்கு இவள் ஒரு காப்பிதான் என்ற மாதிரியான எண்ணமே ஏற்படும். அப்படி ஆகாமலிருக்கத்தான் அம்பாளுக்கென்றே புவநேச்வரி முதலான ரூபங்களில் உள்ள பாசாங்குசங்களை முதலில் சொன்னது. அநேக காமங்களில் ஒன்றான ச்ருங்கார காமத்திற்கு மாத்திரம் (அதுதான் ரொம்ப வலிமையாக ஒருத்தனைச் சறுக்கிவிழப் பண்ணுகிறது என்பதால்) இக்ஷ§தநுஸ், புஷ்ப பாணங்கள் என்று தனியாக வைத்திருக்கிறதென்றால், அத்தனை விதமான காமத்திற்குமாகப் பாசத்தையும், அது மாத்திரமில்லாமல் அதற்கு எதிர்ச் சக்தியான கோபத்தைக் காட்டுவதாக அங்குசத்தையும் வைத்திருக்கிறது. அவற்றை முதலில் சொல்லிவிட்டால் அவளை நன்றாகத் தெரியப் பண்ணுவதாக - [சிரித்து]இன்ட்ரொட்யூஸ் பண்ணுவதாக - ஆகிறது.



காமத்தின் நிறைவேறாத ரூபந்தான் க்ரோதம். ஆசை நிறைவேறவில்லை, தோற்றுப் போச்சு என்றாலே கோபம் உண்டாகிறது.


அவளிடமே ஆசை, கோபத்திடம் கோபம் என்று அர்த்தம் பண்ணும்போது அந்த பாசாங்குசமே பந்த மோசனமும் ஆவதால் அம்பாள் தத்வத்தை முற்றிலும் சொன்னதாக ஆகிவிடுகிறது.

?????? ?????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:
 
பக்தியே பெரிய லக்ஷ்மி

பக்தியே பெரிய லக்ஷ்மி



"இதைத்தா, அதைத்தா," என்று நாம் பிரார்த்திக்க வேண்டியதே இல்லைதான். நம் யோக்கியதைக்கு என்ன தரவேண்டும் என்று அம்பாளுக்கே தெரியும். இருந்தாலும் நடைமுறையில் இப்படி விவேகத்தோடு இருக்க முடிய மாட்டேன் என்கிறது. "இது வேண்டும். அதுவேண்டும்" என்பதற்காகத்தான் பிரார்த்தனை செய்கிறோம்.


யோசித்துப் பார்த்தால் இதை அடியோடு தப்பு என்று சொல்ல முடியவில்லை. கீதையில் பகவான் பக்தர்களை நாலு தினுசாகப் பிரித்துச் சொல்கிறார். அதிலே மோக்ஷத்தை விரும்பி உபாஸிக்கிற சாதகன், அந்த மோக்ஷ லட்சியத்தையே பிடித்துவிட்ட ஞானி ஆகிய இரு சாராரைச் சொன்னதோடு பகவான் நின்றுவிடவில்லை.

நோய் நொடி முதலான துன்பங்கள் நீங்குவதற்காகப் பிரார்த்திக்கிறவன், பொருளை வேண்டிப் பிரார்த்தனை பண்ணுகிறவன் ஆகிய இரு சாராரைக்கூடச் சேர்த்துக் கொள்கிறார். இம்மாதிரி லௌகிக சௌக்கியத்துக்காக வழிபடுகிறவர்கூடத் தன்னை பூஜிப்பதாக பகவான் ஒப்புக் கொள்கிறார். பகவானே ஒப்புக்கொண்ட விஷயத்தை நாம் ஆட்சேபிப்பதற்கில்லை.



ஆனால், கீதா சாஸ்திரம் முதலிய எந்த ஞான நூலாகட்டும், சமய கிரந்தமாகட்டும், இகலோக சௌக்கியங்களைத் தள்ளிவிட்டு, சாசுவதமான பேரின்பத்தைத்தான் நாடவேண்டும் என்பதை லட்சியமாக வலியுறுத்துகின்றன. அப்படியானால் பகவானே முரண்படப் பேசுகிறாரா? அப்படி அர்த்தமில்லை. லௌகிக காரியங்களை எடுத்த எடுப்பில் யாராலும் விட்டுவிட முடிகிறதில்லை. ஆனாலும் இந்த நிலையில் இருக்கிற போதுகூட, "எல்லாம் நம்மாலேயே முடியும், நாம் நினைத்ததை எல்லாம் நாமே ராஜாவாக நடத்திக் கொள்ள முடியும்' என்று நினைத்துவிடாமல், 'நமக்கு மேலே ஒரு மகா சக்தி இருக்கிறது. அதற்குச் சக்தி இருப்பதோடு கருணையும் இருக்கிறது. நாம் தழைத்து வேண்டினால் அது அநுக்கிரகம் பண்ணும்' என்கிற நம்பிக்கை இருந்தால், அது விசேஷம்தானே? பணம் வேண்டும், வீடு வேண்டும், பதவி வேண்டும் என்றெல்லாம் பிரார்த்தனை செய்கிறபோதுகூட, இப்படி ஒரு மகா சக்தியிடம் நம்பிக்கை வைத்து, அதனிடம் நம் அகங்காரத்தையெல்லாம் தாழ்த்திக் கொண்டு நிற்கிறோம் அல்லவா? அந்த மட்டில் இது நாஸ்திகத்தைவிட எத்தனையோ சிலாக்கியம்தானே? முதலில் ஏதேதோ வஸ்துக்களுக்காகப் பகவானிடம் போகிறோம். பூஜை, ஆலய தரிசனம், ஸ்தோத்திரம், ஜபம் என்று செய்கிறோம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இதுகளில் பிடிப்பு உண்டாக உண்டாக, மற்ற வஸ்துக்களில் பிடிப்புக் குறைகிறது. கடைசியில் பகவானுக்காகவே பகவானைப் பக்தி பண்ண வேண்டும் என்கிற ருசி பிறக்கிறது.



அதனால்தான் லக்ஷ்மீ கடாக்ஷத்தை விரும்பியே பக்தி செலுத்துகிறவர்களைக்கூட, 'அர்த்தார்த்தி' என்று தனியாகச் சொல்லி, தன்னை பூஜிப்பவனாக பகவான் ஒப்புக் கொள்கிறார்.


"ஆசைக்கோர் அளவில்லை" என்றார்கள். முக்கியமாக செல்வம் வேண்டும் என்கிற ஆசைக்கு எல்லையே இல்லாமல் போய்விடுகிறது. இதனால்தான் அனர்த்தம் எல்லாம் வந்து விடுகிறது. ஞானம் வேண்டும், குணம் வேண்டும் என்றெல்லாம் பிரார்த்திக்கிறவர்கள் எங்கேயாவது துர்லபமாக இருப்பார்களோ என்னவோ? லக்ஷ்மீகடாக்ஷத்திற்கு மட்டும் பிரார்த்திக்காதவர் இல்லை. இதிலே எந்தக் கோடீஸ்வரனுக்காகவது திருப்தி வந்திருக்குமா என்றால் அதையும் காணோம்.


சௌக்கிய அநுபோகம் அதிகமாக ஆக, ஞானம் வேண்டும் என்ற எண்ணம் குறைந்து கொண்டே போகிறது. இதனால்தான் லக்ஷ்மி இருக்கிற இடத்தில் ஸரஸ்வதி இருப்பதில்லை என்று பொதுவில் வசனம் வந்துவிட்டது. இதற்கு வேடிக்கையாக ஒரு காரணம் தோன்றுகிறது. சாதாரணமாக மாமியாரும் மாட்டுப் பொண்ணும் ஒரே இடத்தில் ஒத்து இருக்க மாட்டார்கள். மஹாவிஷ்ணுவும், பிரம்மாவும் தகப்பனாரும் பிள்ளையும் ஆகிறார்கள் என்றால், அப்போது மஹா லக்ஷ்மியும் ஸரஸ்வதியும் மாமியார் - மாட்டுப் பெண் ஆகிறார்கள். இவர்கள் சேர்ந்து சௌஜன்யமாக இருக்க மாட்டார்களே! அதனால்தான் பொதுவில் லக்ஷ்மீ கடாக்ஷம் இருக்கிற இடத்தில், ஸரஸ்வதீ கடாக்ஷம் இருப்பதில்லை. அல்லது இதையே நல்லபடியாகச் சொல்லலாம். மாமியாரிடம் உள்ள மகா மரியாதை காரணமாகவே அவள் இருக்கிற இடத்தில் தான் முந்திரிக்கொட்டை மாதிரி தெரியக்கூடாது என்று ஸரஸ்வதி ஒதுங்கிப் போவதாகவும் சொல்லலாம்.


இதெல்லாம் வேடிக்கையாகச் சொல்கிற பேச்சு. வாஸ்தவத்தில் இருக்கிறது ஒரு பராசக்திதான். அவள்தான் எந்தெந்த சமயத்தில் எந்தெந்த விதமாக அநுக்கிரகம் செய்து பக்குவத்தைத் தரவேண்டுமோ அப்படிச் செய்வதற்காக மகாலக்ஷ்மியாக, ஸரஸ்வதியாக, ஞானாம்பிகையாக வருகிறாள். ஏதோ ஒரு ரூபத்தில் பக்தி என்று வைத்துவிட்டால் போதும். அப்புறம் நடக்க வேண்டியதை அவளே பார்த்துக் கொள்வாள். இந்தப் பக்திதான் நமக்குப் பெரிய செல்வம். அதுவே பெரிய லக்ஷ்மி.


??????? ????? ??????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:
 
மஹாலக்ஷ்மி

மஹாலக்ஷ்மி





"பொருளில்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை" என்றார் திருவள்ளுவர். எல்லோரும் வீடு வாசலை விட்டுவிட்டு ஆத்ம விசாரத்தில் ஈடுபட முடியாது. உலக வாழ்க்கையை நடத்துவதானால் பணம் வேண்டித்தான் இருக்கிறது. இப்படிச் சம்பாதித்து குடும்பம் நடத்துபவர்கள் இருப்பதனால்தான் வேறு சிலர் ஆத்ம விசாரம் செய்ய முடிகிறது. பொருள் தேடி வாழ்க்கை நடத்தும் கிருஹஸ்தர்கள்தான் ஆத்ம விசாரத்தில் ஈடுபட்ட சந்நியாசிகளுக்கு பிக்ஷை அளித்து அவர்களை ரக்ஷிக்கிறார்கள்.

கிருஹஸ்தர்கள் இல்லாவிட்டால், பொருளைப் பற்றி நிர்விசாரமாக சந்நியாசிகள் என்று சிலர் ஞானம், பக்தி இவற்றிலேயே ஈடுபட்டிருக்க முடியாது. "பொருள் (பணம்) என்பது பொருள் இல்லாதது". 'அர்த்தம் அனர்த்தம்' என்று சொன்ன அதே ஆதி சங்கராசாரியாள், அதே 'பஜகோவிந்த'த்தில் பணப் பேராசை பிடித்து அலையாதே! ஆனால் உனக்கு உரிய கர்மத்தினால் நீ சம்பாதிக்கிற பொருளைக் கொண்டு நியாயமாக வாழ்ந்து உன்னையே உயர்த்துக் கொள் என்றார்.


யல்லபஸே நிஜ கர்மோபாத்தம்
வித்தம் தேன விநோதய சித்தம்.



செல்வத்துக்கு அதி தேவதையாக இருக்கப்பட்டவள் மஹாலக்ஷ்மி. அவளைப் பிரார்த்தித்தால் நமக்கு தர்ம நியாயமாக வேண்டிய சம்பத்தைத் தந்து அநுக்கிரகம் செய்வாள். ஞான, வைராக்கியக் கிரந்தங்களை நிறையச் செய்த ஸ்ரீ ஆசாரியாள் தம்முடைய பரம காருண்யத்தால் விவகார தசையிலுள்ள லோக ஜனங்களை உத்தேசித்து அவர்கள் மஹாலக்ஷ்மியை எப்படிப் பிரார்த்திக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக்கொடுக்கிற மாதிரி, 'கனகதாரா ஸ்தவம'என்ற லக்ஷ்மீ பரமான ஸ்தோத்திரத்தை, நமக்கு அநுக்கிரகித்திருக்கிறார்.



இந்தக் 'கனகதாரா ஸ்தவம்' உண்டானதற்கு ஒரு கதை உண்டு. ஆசாரியார் சன்னியாசம் வாங்கிக் கொள்வதற்கு முற்பட்ட கதை அது. அவர் பால தசையில் காலடியில் பிரம்மச்சாரியாக குருகுலவாசம் செய்து வீடு வீடாகப் போய் பிக்ஷை வாங்கி வந்த சமயம், ஒரு துவாதசியன்று பரம தரித்திரன் ஒருவன் வீட்டுக்கு பிக்ஷைக்காகப் போனார். அவனுக்கு அநுக்கிரகம் பண்ணவவே போனார் போலிருக்கிறது! இவர் போன போது உஞ்சவிருத்திப் பிராமணனாகிய வீட்டுக்காரன் வீட்டில் இல்லை. பத்தினி மட்டும் இருந்தாள். இவரைப் பார்த்த மாத்திரத்தில், "அடடா! எப்படிப்பட்ட தேஜஸ்வியான பிரம்மச்சாரி! இவருக்குப் பிக்ஷை போட்டால் சகல புண்ணியமும் உண்டாகும்" என்று நினைத்தாள். ஆனால், பிக்ஷை போடத்தான் வீட்டில் ஒரு மணி அரிசிகூட இல்லை. தேடித்தேடி பார்த்ததில் ஒரு புரையில் அழுகல் நெல்லிக்காய் ஒன்று அகப்பட்டது. துவாதசிப்பாரணைக்காக அவள் புருஷன் 'சேமித்து' வைத்திருந்த நெல்லி! 'போயும் போயும் இதையா அந்தத் தெய்வக் குழந்தைக்குப் போடுவது!' என்று ரொம்பவும் மனசு குமுறி வேதனைப்பட்டாள். ஆனால் "பவதி பிக்ஷாம் தேஹி" என்று கேட்டுவிட்ட பிரம்மச்சாரியை வெறுமே திருப்பி அநுப்பக்கூடாது என்பதால் வாசலுக்குப் போனாள். அங்கே மகா தேஜஸ்வியாக நிற்கிற பாலசங்கரரைப் பார்த்துச் சொல்லி முடியாத வெட்கத்தோடும், அழுகையோடும் திரும்ப உள்ளே வந்தாள். வந்த பிறகு, 'ஐயோ இப்படிப்பட்ட தெய்வக் குழந்தைக்கு ஒன்றும் போடாமலிருப்பதா?' என்று நினைத்து வாசலுக்குப் போனாள். இப்படி வாசலுக்கும் உள்ளுக்குமாகத் தவித்து தவித்து நடமாடிவிட்டு கடைசியில் 'அழுகலோ மட்டமோ? நம்மிடம் இருப்பதைத்தானே நாம் கொடுக்க முடியும்!' என்று ஒரு மாதிரி மனஸைத் தேற்றிக்கொண்டு அந்த அழுகல் நெல்லிக்கனியை ஆசாரியாளுக்குப் போட்டாள்.



பொருளில் தரித்திரமாக இருந்தாலும், அவளுடைய மனசு எத்தனை பெரியது என்பதையும், அவளுக்கு தன்னிடம் எத்தனை அன்பு பொங்குகிறது என்பதையும் ஆசாரியாள் கண்டுகொண்டார். அவர் மனசு அவளுக்காக உருகிற்று. உடனேதான் அவளுக்காக மஹாலக்ஷ்மியைப் பிரார்த்தித்து, 'கனகதாரா ஸ்தவம்' பாடினார்.


?????????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:
 
Importance of annadhanam

[h=2]Importance of annadhanam[/h]



Annadanam Samam Danam Trilokeshu Na Vidhathe These are the verses from the Vedas, meaning Annadanam is supreme and incomparable to any charity. Food is the basic requirement for all humans. Thus according to Vedas, the one who does annadanam to devotees, attains heaven (Punya Loka) in this Universe (Brahmanda) itself. In this whole universe, the creation and its progression depends on food. Hence giving food to the devotees is more than attaining heaven.

Gaja turaga Sahasram Gokulam koti danam
Kanaka Rajatha patram Methini sagarantham
Upaya kula vishuttam Koti kanya pradanam
Nahi nahi bahu danam Annadanam samanam


​
Donating 1000 elephants & horses, donating 10 million cows, donating any number of vessels of silver and gold, donating the entire land till sea, offering the entire services of the clan, helping in the marriage of 10 million women, all this is never ever equal to Annadanam, the feeding of hungry and needy.

Adi Sankaracharya in his stotram praising Annapurna, the personification of plentiful food, says:

Annapurne sadapurne SankaraPranavallabhe gyanavairagya siddhyartham bhiksham dehi ca Parvati​
Annapurna Devi, Goddess of Plenty, you are Lord Shiva’s eternal Consort, give us alms together with wisdom.’
"Give food, Give food. Give food", this is what Lord Krishna advises Yudhishtira in the Bhavishya Purana in his discourse on 'daanam' or the discipline of sharing, Yudhishtira asks Lord Krishna to enlighten him about the essence of Bhishma Pitamaha's erudite discourse on dharma in the 'santi parva' of the Mahabharata. Lord Krishna says: "The World, both animate and inanimate, is sustained by food. The giver of food is the giver of life and indeed of everything else. Therefore, one who is desirous of well-being in this world and beyond, should make special endeavours to give food. Also Food should be offered with venerable hospitality to the old, the child, and the tired traveller".

Srivaraha says in the Varaha Purana, "One who gives food, gives all that is worth giving in this world". The Taittriya Upanishad says, "Do not send away anyone who comes to your door, without offering him food and hospitality”. This is the inviolable discipline of mankind. Have an abundance of food and direct all your efforts to ensure that abundance. The Aswameda Yagna of Dasarathas, the Rajasuya Yagna of the Pandavas, and all the great yagnas described in the Ramayanam, Mahabharatham and all the other Puranas testify the importance of sharing food in abundance.

Taittiriya Upanishad declares:
annam vai pranah
annam bahu kurveet​

meaning, "All life force comes from food" and "Let food be produced in plenty".
In Bhagavad Gita, Lord Krishna declares:
annad bhavanti bhutani​

meaning, "From food all beings are evolved".

A popular saying among Kailas pilgrims, Baba Amarnatha barfani bhukhe ko anna pyase ko pani , exhorts listeners to offer food to the hungry and water to the thirsty in the name of Lord Siva. Among all gifts of charity, providing food to the hungry is the greatest of all gifts as food gives life, longevity, light and energy. Therefore if you offer food to even an enemy who had come to kill you, the Gods will be pleased and bestow their boons upon you. We can define the merit of all other charities, but even the creator, Brahma, cannot describe fully the merit of gifting food. Therefore, when a guest arrives at lunch or dinner time, always offer him or her food on a leaf or plate. There is no greater merit in this world than feeding the hungry. Even the Gods appreciate the deed of regular annadanam. Annadanam improves strength, sharpness of brain and divinity to both the donor and receiver. Food is to be served to all the inmates and visitors irrespective of caste, creed, colour, sex or age three times a day.



Importance of annadhanam - IndusLadies


Please also read from here

annam Atma paripAlanam: food that nourishes the spirit - IndusLadies
 
பணம் சம்பாதித்துக் கொள்வதைவிட பணத்தைக் &

பணம் சம்பாதித்துக் கொள்வதைவிட பணத்தைக் கொடுக்கிற மனப்பான்மைதான் பெரிய லக்ஷ்மி.



பணம் சம்பாதித்துக் கொள்வதைவிட பணத்தைக் கொடுக்கிற மனப்பான்மைதான் பெரிய லக்ஷ்மி. இந்த மனோபாவத்தையும் மஹாலக்ஷ்மி அநுக்கிரகம் செய்வாள். ஏழைப் பிராம்மணப் பெண்ணின் பொருட்டு அவளைச் செல்வத்துக்கு அதிதேவதையாக வைத்துக் கனக மழை பொழியும்படி வேண்டிக்கொண்ட சங்கரர், இதே ஸ்திதியில் தம் பொருட்டு அவளைப் பிரார்த்திக்கிறபோது, அவளைப் பணத்தின் அதிதேவதையாக மட்டும் நினைக்கவில்லை. மனமாசுகளையெல்லாம் நீக்குகிற ஞானாம்பிகையாக வைத்துப் பிரார்த்திக்கிறார். ( 'ஸம்பத்கராணி' என்கிற ஸ்லோகம்)


வைஷ்ணவர்கள் விஷ்ணுவைத் தகப்பனார் என்று சொல்லாமல் 'பெருமாள்' என்றே சொன்னாலும், மஹாலக்ஷ்மியைத் 'தாயார்', 'தாயார்' என்றே சொல்வார்கள். அவள்தான் ஸ்ரீ மாதாவான பராசக்தி. ஆசார்யாளும் இங்கு மாதா என்று அழைத்து, (மாமேவ மாதர் அனிசம்) "உன்னை நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டால் போதும்; அந்த நமஸ்காரங்கள் சம்பத்து, சகல இந்திரிய சந்தோஷங்கள், சாம்ராஜ்யம் எல்லாம் தந்து விடும். ஆனால் இதெல்லாம் எனக்கு வேண்டாம். எனக்கு உன்னிடமிருந்து ஒரே ஒரு செல்வம்தான் வேண்டும். என் துரிதங்கள் - பாபங்கள் எல்லாவற்றையும் கில்லி எறிவதற்கும் உன்னை நமஸ்கரிப்பதே சாதனமாகிறது. செல்வ தேவதையான நீ எனக்குத் தருகிற செல்வம் இந்த நமஸ்காரம்தான். இது என்னை விட்டு நீங்காமல் இருக்கட்டும்" என்கிறார்.


எல்லோரும் துராசைகளில்லாமல் ஜீவனோபாயம் நடத்துவதற்கு மஹாலக்ஷ்மியை உபாசிக்க வேண்டும். ஆசாரியாள், வித்யாரண்யாள், ஸ்ரீ தேசிகன் மாதிரி சொந்த நலனுக்காக இன்றி, பரோபகாரமாக அவளைத் துதிக்க வேண்டும். எந்த செல்வம் வந்தாலும், வராவிட்டாலும், நம்மிடம் பாபமே சேராமல் நிர்மலமாக இருக்கிற செல்வத்தை விரும்பி அவளை நமஸ்கரிப்போம்.


???????????? ?????? ?????????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:
 
தத்-த்வம்-அஸி


தத்-த்வம்-அஸி

தத்-த்வம்-அஸி என்பதில் தத் என்பது பரமாத்மாவான பிரம்மம்; த்வம் என்பது ஜீவாத்மா;அதற்கு பெர்ஸானிபிகேஷனாக உள்ள ச்வேதகேது; அஸி என்றால் இருக்கிறாய்.


????? ????; ????? ???????? : ( ??????????? ????? - ???????? ????? ) : kamakoti.org:
 
ஸரஸ்வதி

ஸரஸ்வதி

ஸரஸ்வதி பூஜையானது சரத்காலத்தில் வருகிறது. 'சரத்' காலத்தில் நிகழ்வதால்தான் இந்த நவராத்திரிக்கே 'சாரத' நவராத்திரி என்ற பெயர் ஏற்பட்டிருக்கிறது. சாரதா என்ற பெயர் ஸரஸ்வதி தேவிக்கும் ஏற்பட்டிருக்கிறது. (சாரதா என்ற பேருக்கு மந்திர சாஸ்திரத்தில் தத்வார்த்தமாக வேறு பொருள்களும் சொல்லியிருக்கிறது.)


காச்மீரத்தில் பண்டிதர்கள் அதிகம். 'பண்டிட்' என்றே ஒரு ஜாதியாகச் சொல்வார்கள். மோதிலால் நேரு, ஜவஹர்லால் நேரு எல்லாம்கூட இப்படிப்பட்ட பண்டிட்கள்தாம். அங்கே இப்படி வித்வத் கோஷ்டி நிறைய இருந்ததற்குக் காரணம், வாக்தேவியான (வாக்குத்தேவதையான) ஸரஸ்வதி ஆராதனை காஸ்மீர மண்டலத்தில் மிக அதிகமாக இருந்ததுதான். அங்கே 'சாரதா பீடம்' என்றே ஒன்று இருந்தது. பாரத தேசத்தின் மகா பண்டிதர்களும் அந்த சாரதா பீடத்தில் ஏறினாலே தங்கள் வித்வத்துக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்ததுபோல் என்று கருதினார்கள்.


நம் தமிழ்நாட்டில், தொண்டை மண்டலத்தில் இருக்கிற காஞ்சிப் பகுதிக்கும் காச்மீர மண்டலம் என்று ஒரு பெயர் இருந்திருக்கிறது. வடக்கே கிருஷ்ணன் அவதரித்த மதுரை இருந்தால், தெற்கே மீனாக்ஷி அவதரித்த மதுரை இருக்கிறது. அங்கே ஒரு பாடலிபுத்திரம் இருப்பது போலவே, இங்கேயும் நடுநாட்டிலே ஒரு பாடலிபுத்திரம் உண்டு; அதுதான் திருப்பாதிரிப்புலியூர். வடக்கே காசி இருப்பதுபோல், இங்கும் திருநெல்வேலியில் தென்காசி இருக்கிறது. இம்மாதிரி காஞ்சி மண்டலமே தக்ஷிணகாச்மீரம். இங்கே ஸரஸ்வதியின் அருள் விசேஷமாக சாந்நித்தியம் பெற்றிருக்கிறது என்பதை மூகரும் 'ஸாரஸ்வத புருஷகார ஸாம்ராஜ்யே' என்கிறார்.

ஊமையாக இருந்த இந்த மூகருக்கு சாக்ஷாத் காமாக்ஷியே வாக்தேவியாக வந்து அநுக்கிரகித்த விசேஷத்தால்தான் அவர் மகா கவியானார். காமாக்ஷி ஆலயத்தில் எட்டுக் கைகளோடு கூடிய பரம சௌந்தர்யமான ஒரு ஸரஸ்வதி பிம்பத்துக்கு சந்நிதி இருக்கிறது. ஆதி ஆசார்யாள் காஞ்சீபுரத்தில் சகல கலைகளிலும் தம் ஞானத்தைக் காட்டி ஸர்வக்ஞ பீடம் ஏறினார். இங்கே ஸ்தாபித்த (காமகோடி பீட) மடத்துக்கு 'சாரதா மடம்' என்ற பெயரிட்டார். இதெல்லாம் காஞ்சிபுரத்திற்கும் ஸரஸ்வதிக்கும் இருக்கப்பட்ட விசேஷமான சம்பந்தத்தைக் காட்டுகின்றன.


ஆதியிலிருந்தே காஞ்சியில் 'கடிகாஸ்தானம்' என்கிற வித்யாசாலைகள் நிறைய இருந்திருக்கின்றன. வடக்கே இருந்த நாலந்தா, தக்ஷசீலம் இவைபோல், இந்த கடிகாஸ்தானங்களும் யூனிவர்ஸிடி போலப் பெரிதாக இருந்திருக்கின்றன. திருவல்லத்துக்கு அருகே உள்ள ஒரு கல்வெட்டில் 'கடிகை ஏழாயிரவர்' என்று காண்பதிலிருந்து ஏழாயிரம் வித்யார்த்திகள் இங்கு கல்வி பயின்றதைத் தெரிந்து கொள்ளலாம். மைசூரில், ஷிமோகா ஜில்லாவில், ஷிகார்பூர் என்று ஒரு ஊர் இருக்கிறது. அங்கே பிரணவேச்ரஸ்வாமி ஆலயத்தில் ஒரு மிகப் பழைய கல்வெட்டு இருக்கிறது. அதில் கி.பி. நாலாம் நூற்றாண்டில் கர்நாடகத்தை ஆண்ட மயூரவர்மன் தன் குருவான வீரசர்மனுடன் 'பல்லவேந்திரபுரி'யான காஞ்சி கடிகையில் படிக்க வந்த விஷயம் பிரஸ்தாபிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அரக்கோணத்தருகே வேலூர் பாளையத்தில் உள்ள ஒரு ஸம்ஸ்கிருதக் கல்வெட்டு, இன்று லோகப் பிரசித்தமாயிருக்கிற கைலாஸநாதர் கோயிலை நரசிம்மவர்மா என்கிற ராஜசிம்ம பல்லவன் கட்டினான் என்று சொல்வதற்கு முன்பாக, அவன் காஞ்சிபுரத்திலிருந்த பழைய கடிகையை மீண்டும் நிறுவியதை முக்கிய விஷயமாகச் சொல்கிறது. அப்பர் சுவாமிகளும் "கல்வியில் கரையில்லாத காஞ்சி" என்கிறார்.


'மூக பஞ்சதீ'யின் ஆர்யா சதக சுலோகமொன்று காமாக்ஷியை சரஸ்வதியாகவே பாவிக்கிறது. 'விமலபடீ' என்று அது ஆரம்பமாகிறது. அதாவது, மாசு மறுவே இல்லாத தூய வெள்ளக்கலை உடுத்தியிருக்கிறாள் என்கிறார். காச்மீரம் முழுதுமே இப்படித்தான் வெண்பனி மலைகளால் மூடப்பட்டு ஸரஸ்வதி மயமாக இருக்கிறது. சரத் காலத்தின் விசேஷமும் இது தான். 'சரத் சந்திரன்' என்று கவிகள் விசேஷித்துச் சொல்கிற நிலவு இந்தக் காலத்தில்தான், மிகவும் தாவள்யமாக லோகம் முழுவதற்கும் தூய சந்திரிகையை ஆடை மாதிரிப் போர்த்துகிறது.

இந்த சரத் காலத்தில்தான் ஆகாசத்துக்கு வெள்ளாடை போர்த்தினது போல் எங்கே பார்த்தாலும் வெண்முகில்கள் சஞ்சரிக்கின்றன. ஸரஸ்வதி அநுக்ரஹிக்கிர உண்மையான 'வித்யை' சரத்கால சந்திரனைப் போலவும், சரத்கால மேகத்தைப் போலவும், தாப சாந்தியாக, தூய்மையாக இருக்கும். வெறும் படிப்பு பலவிதமான தாபங்களையே உண்டாக்குகிறது. மெய்யறிவே தாபசாந்தியைத் தரும்.



ஸரஸ்வதி பூஜா காலத்தை நினைக்கிறபோது, இந்த தாப சாந்தியைச் சொல்லும்போது, இதற்கு அநுகூலமாக இன்னொன்றுகூடத் தோன்றுகிறது. வெளி உலகம் எப்படியிருக்கிறதோ அது நம் மனஸையும் அப்படி ஆக்குகிறது. பல பலவென்று விடிவதைப் பார்த்தால் நமக்கும் ஒரு உற்சாகம் உண்டாகிறது. மப்பும், மந்தாரமும், அழுகைத் தூற்றலாகவும் இருந்தால், நமக்கும் களையே இல்லாமல் என்னவோபோல் துக்கமாயிருக்கிறது.

விடிவதற்கு முந்தின ப்ராம்ம முகூர்த்தத்திலும், ஸாயங்கால ஸந்தியிலும் வெளி உலகில் ஒரு சாந்தி பரவியிருப்பதால் அப்போது நமக்கும் மனசு அடங்கி தியானத்தில் உட்காரத் தோன்றுகிறது. வெளியுலகம் இப்படித் தன்மயமாகும்போது, உள்ளத்தையும் தன் மயமாக்கப் பிரயாசை செய்தால், சாதாரணமாக மற்ற சமயங்களில் இருப்பதைவிட சுலபமாக மனசை நிறுத்தி, உள்ளும் புறமும் ஒன்றாகி, சாந்தத்தில் தோய்ந்திருக்க அநுகூலமாயிருக்கிறது. தினந்தோறும் வைகறை சந்தியையில் இப்படி இருப்பதைப் போல், ஒரு வருஷம் என்று எடுத்துக்கொண்டால் ஒரு குறிப்பிட்ட பக்ஷம் முழுவதுமே இப்படி மனோலயத்திற்கு வசதியாக இருக்கிற பருவம் எதுவென்றால், அது ஸரஸ்வதி பூஜையை ஒட்டிய காலம்தான். சீதோஷ்ணம் பரம சுகமாக, ஹிதமாக, வெயிலும் இல்லாமல், குளிரும் இல்லாமல் இருக்கிற காலம் இது. சாந்தமான சூரியன், தாவள்யமான சந்திரிகை, வெள்ளை வெளேர் என்ற மேகக் கூட்டங்கள் எல்லாம் இருக்கிற காலம்.

இதிலே விசேஷம் என்னவென்றால் பாரத பூமி முழுவதற்கும் இதே மாதிரியான சீதோஷ்ண நிலை இந்த சரத் கால ஆரம்பத்தில் மட்டுமே இருப்பதுதான். மற்றப் பருவங்களில் பாரத தேசத்தின் ஒரு கோடியிலிருக்கிற பகுதியின் சீதோஷ்ணத்திற்கும் இன்னொரு கோடியிலுள்ள பகுதியின் சீதோஷ்ணத்திற்கும் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்கும்.

பங்குனி, சித்திரை மாதங்களில் தமிழ் தேசத்தில் இருப்பதைவிட தெலுங்கு தேசத்தில் ஒரளவுக்கு ஜாஸ்தி உஷ்ணம். மத்யப்பிரதேசம், டில்லி இப்படிப்போனால் அங்கே நம் ஊரைவிட பத்து, பன்னிரண்டு டிகிரிக்குமேல் உஷ்ணமாயிருக்கும். இதேபோல் நம் நாட்டில் மார்கழி மாதத்தில் குளிருகிறது என்றால், இந்தக் குளிர் ஒன்றுமில்லை என்கிற மாதிரி, வடக்கே ஜலமே ஐஸாகப் போய்விடுகிறது. நம் சீமையில் ஒயாமல் மழை கொட்டுகிற ஐப்பசி, கார்த்திகையில் வடக்கே மழையில்லை.

பக்கத்திலேயே கேரளாவில் வைகாசி ஆனியில் மழை கொட்டு கொட்டு என்று கொட்டுகிறபோது, நம் ஊரில் கோடை மழை என்று ஏதோ கொஞ்சம் பெய்தாலும், ஒரே வெயிலாக வறட்சியாகவே இருக்கிறது. இதே சமயத்தில் விந்திய பர்வதத்தைச் சுற்றி மத்தியப்பிரதேசத்திலும் மான்ஸுன் மழை கொட்டுகிறது. இப்படி ஒவ்வொரு பிராந்தியத்தில் ஒவ்வொரு தினுஸாக இருக்கிற சீதோஷ்ணம் சரத்ருதுவின் ஆரம்பமான ஸரஸ்வதி பூஜா காலத்தில் தேசம் முழுவதற்கும் ஒரே மாதிரியாக 95 டிகிரிக்கு மேலே போய்ப் புழுங்காமலும் 75 டிகிரிக்குக் கீழே போய்க் குளிரில் நடுங்க வைக்காமலும், ரொம்பவும் ஹிதமாக, சுக சீதோஷ்ணமாக இருக்கிறது. இந்த சமயத்தில் காச்மீரத்திலிருந்து டில்லி, காசி, கல்கத்தா, பம்பாய், காஞ்சீபுரம், குடகு, கன்யாகுமாரி என்று எல்லா ஊர் Weather report -ஐயும் பார்த்தால் அதிகபட்ச, குறைந்த பட்ச டிகிரிகள் எல்லா இடத்திலும் கிட்டத்தட்ட ஒரே மாதிரியாக இருக்கிறது. மற்ற சமயங்களில் ஒரு சீமைக்கும் இன்னொன்றுக்குமிடையே எட்டிலிருந்து பன்னிரண்டு டிகிரிவரை வித்தியாசம் இருந்தது போல் இப்போது இல்லை. சீதோஷ்ண ரீதியில் இந்த ஒரு சமயத்தில் நாம் வேறு வேறு என்று பிரிந்திராமல், அதாவது துவந்தம் போய் எல்லோரும் ஒரே மாதிரி நிலையில் சேர்ந்திருக்கிறோம். ஞானத்தினால் எல்லாம் ஒன்று என்று துவந்தத்தைப் போக்கி வைக்கிற வித்யா அதிதேவதையின் தெளிவான ஸ்வரூபம் போலவே இந்த சீதோஷ்ணம் இருக்கிறது. நம் தேசம் முழுவதும் இப்படி சமசீதோஷ்ண நிலையும், வெண்ணிறமும் சாந்தமும் அமையும்போது, வெளியுலகின் ஹிதத்தால் உள்ளுக்கும் சுலபத்தில் அந்த சமநிலையை உண்டாக்கிக்கொள்ள வசதியாக இருக்கிறது. இக்காலத்தில் இப்படிப்பட்ட குண விசேஷமே உருவெடுத்து வந்த ஸ்ரீ ஸரஸ்வதி தேவியின் ஆராதனமும் வருவதால். சகல ஜனங்களும் இதை எல்லாம் உணர்ந்து பூஜித்தால் ஞானமும் தெளிவும் பெற முடியும்.



ஜபமாலையும் ஏட்டுச்சுவடியும் ஞானத்தைத் தெரிவிக்கிற அடையாளங்கள் என்று எல்லோருக்கும் தெரியும். பரம ஞானமூர்த்திகளான தக்ஷிணாமூர்த்தி, ஸரஸ்வதி தேவி இருவர் கைகளிலும் இவற்றைக் காணலாம்.
ஏட்டுச் சுவடி வித்யையைக் குறிப்பது. 'வித்யை' என்றால் படிப்பு என்று மட்டும் அர்த்தம் பண்ணிக்கொண்டு, இப்போது இருக்கிற படிப்பு முறையைப் பார்த்தால், வித்யை வேறு, ஞானம் வேறு என்றே தோன்றுகிறது. வித்யைதான் ஞானம் என்கிற பழைய முறை போய்விட்டது. முன்பெல்லாம் சகல வித்யைகளும் பரமாத்மாவைக் காட்டிக் கொடுக்கவே ஏற்பட்டிருந்தன. திருவள்ளுவரும், பரமேசுவரனைப் பாத பூஜை பண்ண வைக்காத ஒரு படிப்பினால் என்ன பயன் என்று கேட்கிறார்.

??????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:
 
ஸரஸ்வதிக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தியைப் போல&#2

ஸரஸ்வதிக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தியைப் போலவே நெற்றிக் கண் உண்டு.


ஸரஸ்வதிக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தியைப் போலவே நெற்றிக் கண் உண்டு. ஆசை பஸ்மமானாலொழிய ஞானமில்லை. அதற்காகத்தான் காமனை எரித்த நெற்றிக்கண் இவளிடமும் இருக்கிறது. இவ்விரண்டு தெய்வங்களுக்கும் ஜடா மகுடம் இருக்கிறது. அதுவும் ஞானிகளின் அடையாளம்.



இருவருமே வெள்ளை வெளேரென்று இருக்கிறார்கள். ஏழு வர்ணங்களில் சேராத வெள்ளை, பரம நிர்மலமான சுத்த ஸத்வ நிலையைக் குறிப்பது. இந்த வெள்ளையும்கூட இன்னும் நிர்மலமாக, தன் வழியாக ஒளி ஊடுருவிச் செல்கிற அளவுக்கு, (transparent) தெளிந்துவிடுகிறபோது ஸ்படிகமாகிறது. தக்ஷிணா மூர்த்தி, ஸரஸ்வதி இருவருமே இப்படிப்பட்ட ஸ்படிகத்தினாலான அக்ஷமாலையைத்தான் வைத்திருக்கிறார்கள். வெள்ளை நிறம், சந்திர கலை, ஸ்படிகமாலை ஆகிய இவற்றை நினைத்தாலே நமக்கு ஒரு தூய்மை, தாப சாந்தி, அமைதி எல்லாம் உண்டாகின்றன.



??????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:
 
Mathru Panchakam-An Emotional shlokha by Sri Adi Shankara

Mathru Panchakam-An Emotional shlokha by Sri Adi Shankara

Mathru Panchakam (The greatness of mother) - YouTube



Adi Sankara Bhagavatpada was born at Kalady in Kerala in a Namboodiri Family. His mother was Aryamba and his father died very early. When he wanted to take up sanyasa very much against the will of her mother, she finally agreed with a condition, that He should be present near her death bed and also he should perform the obsequies. Sankara agreed for this and took up Sanyasa. When he was at Sringeri, he realized that his mother was nearing death and by the power given to him by God reached there immediately. He was near his mother at the time of her death and also performed the funeral ceremonies. It was at this time he wrote this five slokas which came out deep from his mind. This was possibly the only poem he wrote, which is not extolling any God and also not explaining his philosophy.

Mother has been extolled as a god form in several places in the puranas and also God has been approached as a son approaches his mother by many great savants. She is Dhatree (One who bears the child), Janani (one who gives birth to the child), Ambaa (One who nourishes the limbs of the child) and Veerasu (One who makes him a hero), Shusroo (One who takes care of him). But Sankara in these poems is not dealing either of God in the form of mother nor mother in the form of God. He laments to the lady who was his mother and points out how his conscience is pricking him for being not able to do the duty of a son.

aasthaam tavaddeyam prasoothi samaye durvara soola vyadha,
nairuchyam thanu soshanam malamayee sayya cha samvatsaree,
ekasyapi na garbha bara bharana klesasya yasya kshmo dhathum,
nishkruthi munnathopi thanaya tasya janyai nama.


Oh mother mine,
With clenched teeth bore thou the excruciating pain,
When I was born to you,
Shared thou the bed made dirty by me for an year,
And thine body became thin and painful,
During those nine months that you bore me,
For all these in return,
Oh mother dearest,
I can never compensate,
Even by my becoming great.


gurukulamupasruthya swapnakaale thu drushtwa,
yathi samuchitha vesham praarudho maam twamuchai
gurukulamadha sarva prarudathe samaksham
sapadhi charanayosthe mathurasthu pranaama.


Clad in a dress of a sanyasin,
You saw me in my teacher’s school,
In your dream and wept,
And rushed thither,
Smothered, embraced and fondled me, Oh mother mine,
And all the teachers and students wept with you dear,
What could I do,
Except falling at your feet,
And offering my salutations.


ambethi thathethi shivethi tasmin,
prasoothikale yadavocha uchai,
krishnethi govinda hare mukunde tyaho,
janye rachito ayamanjali.


Oh mother mine,
Crying thou shouted in pain,
During thine hard labour,
“Oh mother, Oh father,
Oh God Shiva,
Oh Lord Krishna,
Oh Lord of all, Govinda,
Oh Hari and Oh God Mukunda,”
But in return,
Oh my mother dearest.
I can give you but humble prostrations.


na dattam mathasthe marana samaye thoyamapi vaa,
swadhaa vaa no dheyaa maranadivase sraadha vidhina
na japtho mathasthe marana samaye tharaka manu,
akale samprapthe mayi kuru dhayaam matharathulaam.


Neither did I give you water at thine time of death,
Neither did I offer oblations to thee to help thine journey of death,
And neither did I chant the name of Rama in thine ear,
Oh Mother supreme, pardon me for these lapses with compassion,
For I have arrived here late to attend to those.


mukthaa manisthvam, nayanam mamethi,
rajethi jeevethi chiram sthutha thwam,
ithyuktha vathya vaachi mathaa,
dadamyaham thandulamesh shulkam.


Long live,
Oh, pearl mine,
Oh jewel mine,
Oh my dearest eyes,
Oh mine prince dearest,
And oh my soul of soul,
Sang thou to me,
But in return of that all,
Oh my mother dearest.
I give you but dry rice in your mouth.
 
The Brahmin must keep his body chaste

The Brahmin must keep his body chaste so that its impurities do not detract from the power of the mantras he chants. "Deho devalaya prokto jivah prokto sanatanah. " (The body is a temple. The life enshrined in it is the eternal Lord. ) You do not enter the precincts of a temple if you are unclean. Nothing impure should be taken in there. To carry meat, tobacco, etc, to a temple is to defile it. According to the Agama sastras you must not go to a temple if you are not physically and spiritually clean.


The temple called the body - it enshrines the power of mantras - must not be defiled by an impurity. There is a difference between the home and the temple. In the home it is not necessary to observe such strict rules of cleanliness as in the temple. Some corner, some place, in the house is meant for the evacuation of bodily impurities, to wash the mouth, to segregate during their periods. (In the flat system it its not possible to live according to the sastras). In the temple there is no such arrangement as in a house.

Wherever we live we require houses as well as temples. In the same way our body must serve as a house and as a temple for Atmic work. The Brahmin's body is to be cared for like a temple since it is meant to preserve the Vedic mantras and no impure material is to be taken in. It is the duty of the Brahmin to protect the power of the mantras, the mantras that create universal well-being. That is why there are more restrictions in his life than in that of others. The Brahmin must refrain from all such acts and practices as make him unclean. Nor should he be tempted by the sort of pleasures that others enjoy with the body.


The Brahmin's body is not meant to experience sensual enjoyment but to preserve the Vedas for the good of mankind. It is for this purpose that he has to perform rites like upanayana. He has to care for his body only with the object of preserving the Vedic mantras and through them of protecting all creatures. Others may have comfortable occupations that bring in much money but that should be no cause for the Brahmin to feel tempted. He ought to think of his livelihood only after he has carried out his duties. In the past when he was loyal to his Brahminic dharma the ruler as well as society gave him land and money to sustain himself.

Now conditions have changed and Brahmin today has to make some effort to earn his money. But he must on no account try to amass wealth nor must he adopt unsastric means to earn money. Indeed he must live in poverty. It is only when he does not seek pleasure and practices self-denial that the light of Atmic knowledge will shrine in him. This light will make the world live. The Brahmin must not go abroad in search of fortune, giving up the customs and practices he is heir to. His fundamental duty is to preserve the Vedic mantras and follow his own dharma. Earning money is secondary to him.


If the Brahmin keeps always burning the fire of mantras always burning in him, there will be universal welfare. He must be able to help people in trouble with his mantric power and he is in vain indeed if he turns away a man who seeks his help, excusing himself thus: "I do the same things that you do. I possess only such power as you have."



Today the fire of mantric power has been put out (or it is perhaps like dying embers). The body of Brahmin has been subjected to undesirable changes and impure substances have found a place in it. But may be a spark of the old fire still gives off a dim light. It must be made to burn brighter. One day it may become a blaze. This spark is Gayatri. It has been handed down to us through the ages.



The Brahmin must keep his Body Pure from the Chapter "Brahmacaryasrama", in Hindu Dharma : kamakoti.org:


 
Divine mother - the bestower of prosperity

DIVINE MOTHER - THE BESTOWER OF PROSPERITY


There is a reference in Mooka Panchasati that Goddess Kamakshi caused a shower of gold in Tundeeram (Tondaimandalam) to relieve the sufferings of the people. This allusion is substantiated by the existence of a place which goes by the name of Pon Vilainda Kalathur in the Chingleput District. There is also a tradition that Sri Vedanta Desika, the renowed Sarvatantra Swatantracharya, who established the Vaishnava Sampradaya, prayed to the Goddess of Wealth, Sri Mahalakshmi, by composing and reciting Sri Stuti and obtained gold for giving it to a Brahmachari. This Brahmachari is said to have been sent by some people envious of Sri Vedanta Desika and this youth begged for gold so that he could get himself married. This incident also seems to have taken place somewhere in the region known as Tondaimandalam.



Sri Kanakadharastavam of Sri Sankara Bhagavatpada is a widely known composition. The circumstances which led to thecomposition and recitation of this prayer is interesting. After his Upanayana, performed at a very early age, Sri Sankara rigorously followed the injunctions of the brahmacharya life and lived on the food obtained by begging or biksha. In the course of his daily biksha rounds, he stood at the threshold of a poor Brahmin, one day, and asked for alms, by uttering the prescribed formula, Bhavati bikshaam dehi. The master of the house, who himself lived on the charity of his neighbours, was away and the lady of the house, who possessed a magnanimous heart, wanted to give something to this child with a divine countenance. Her search resulted in unearthing only a small amalaka fruit. This she deposited in the begging bowl devoutly, her heart melting at the thought that she had nothing better to offer. Sri Sankara divined the situation and realised that the small gift came from a heart as expansive as the sky itself. He composed and sang the 18 verses, which go by the name of Sri Kanakadharastavam. Sri Mahalakshmi responded to the prayer and showered golden fruits inside the house of the poor Brahmin couple and banished their poverty. Incidentally this was also the first composition of Sri Sankara.





There is internal evidence in the stotra itself to substantiate this story. The verse providing this evidence is :


“Dadyaat dayaanupavano dravina-ambudhaaraam Asmin-akinchana vihanga sisau vishanne Dushkarma gharmam-apaneeya chiraaya dooram Naaraayana-pranayinee nayanaambuvaahah”.



In this verse, Sri Sankara prays that impelled by the wind of kindness (dayaanupavano) of Sri Mahalakshmi who is the beloved of Sri Narayana (Naaraayana pranayini) the cloud of her glance (nayana-ambuvaahah) should shower (daadyaar) the rain of wealth (dravina-ambudhaaram) driving away to a distance (apaneeya chiraaya dooram), the scorching heat (gharmam) of the past sins (dushkarma) of this suffering (vishanne) fledgling (vihangasisu). The bird referred to here is the mythical chaataka, which can quench its thirst only when rain falls. The utter helplessness of the poor householder is indicated by a comparison to the fledgling of chaataka. To meet the possible objection that the householder’s present plight is the consequence of his past wrong deeds (dushkarma), Sri Sankara says that this prayer, on his behalf, should be sufficient to absolve him of all his past sins.



While the other verses in this stotra are all in praise of the Divine Mother, this particuolar verse alone contains the request for wealth. In the same way as showers relieve the parched condition of the scorching summer heat, he prays that the cooling grace of the Mother should relieve the sufferings of the poor householder.



“Ishtaavisishtamatayopi yayaa dayaardra- Drshtyaa trivishtapapadam sulabham labhante; Vrshtih prahrshta kamalodaradeeptirishtaam Pushtim krsheeshta mama pushkaravishtaraayaah Geerdevateti garudadhwaja-sundareeti Sakambhareeti sasisekhara-vallabheti; Srshti-sthiti-pralaya kelishu samsthitaayai Tasyai namasstribhuvanaikagurostarunyai”.




In the first of the above two verses, also occurring in Sri Kanakadhaaraastavam, Sri Sankara prays for the bestowal of desired prosperity (Ishtaam pushtim), wealth, crop, family, etc. Here Sri Sankara indicates that even those who perform the prescribed rites to qualify them for a place in heaven, can attain that status only when the benevolent glance of the Divine Mother, seated on the lotus, falls on them. The second verse indicates the true nature of the Mother. It also teaches that the Divine Mother, known by different names as Saraswati, Lakshmi, Saakambhari & Parvati, are but manifestations of the same Supreme Divinity, who is none else than that Creative Energy, who forms part of the static Paramatma (Tribhuvanaika Guru), both together constituting the Father and Mother of the universe, and to whom creation, preservation, and destruction are mere sport (keli).



If we too recite this Sri Kanakadhaaraastavam with devotion, we shall be relieved of poverty, sufferings and afflictions and sins (daaridrya, taapa and paapa).

Divine Mother, Bestower of Prosperity : kamakoti.org
 
The Unity of Religions


The Unity of Religions

All religions have one common ideal, worship of the Lord, and all of them proclaim that there is but one God. This one God accepts your devotion irrespective of the manner of your worship, whether it is according to this or that religion. So there is no need to abandon the religion of your birth and embrace another.



The temple, the church, the mosque, the vihara may be different from one another. The idol or the symbol in them may not also be the same and the rites performed in them may be different. But the Paramatman who wants to grace the worshipper, whatever be his faith, is the same. The different religions have taken shape according to the customs peculiar to the countries in which they originated and according to the differences in the mental outlook of the people inhabiting them. The goal of all religions is to lead people to the same Paramatman according to the different attributes of the devotees concerned. So there is no need for people to change over to another faith. Converts demean not only the religion of their birth but also the one to which they convert. Indeed they do demean God.



"A man leaves the religion of his birth because he thinks there is something wanting in it," so you may think. 'Why does the Svaamigal say then that the convert demeans the new religion that he embraces? " I will tell you why. Is it not because they think that God is not the same in all religions that people embrace a new faith? By doing so, they see God in a reduced form, don't they? They presumably believe that the God of the religion of their birth is useless and jump to another faith. But do they believe that the God of their new religion is a universal God? No. No. If they did there would be no need for any change of faith. Why do people embrace a new faith? Is it not because that the continuance in the religion of their birth would mean a denial of the blessings of the God of the new faith to which they are attracted? This means that they place limitations on their new religion as well as on its God. When they convert to a new religion, apparently out of respect for it, they indeed dishonour it.



One big difference between Hinduism and other faiths is that it does not proclaim that it alone shows the path to liberation. Our Vedic religion alone has not practiced conversion and the reason for it is that our forefathers were well aware that all religions are nothing but different paths to realise the one and only Paramatman. The Vedas proclaim: "The wise speak of the One Truth by different names. " Sri Krsna says in the Gita: "In whatever way or form a man worships me, I increase his faith and make him firm and steady in that worship. " And says one of the Azhvars: "Avaravar tamatamadu tarivari vahaivahai avaravar iraiyavar". This is the reason why the Hindus have not practiced- like adherents of other religions- proselytisation and religious persecution. Nor have they waged anything like the crusades or jehads.



Our long history is sufficient proof of this. All historians accept the fact of our religious tolerance. They observe that, an empire like Srivijayawas established in the East, people there accepted our culture and our way of life willingly, not because they were imposed on them by force. They further remark that Hinduism spread through trade and not through force.



In my opinion the Vedic religion was once prevalent all over the world. Certain ruins and relics found in various regions of the planet attest to this fact. Even historians who disagree with my view concede that in the past people in many lands accepted Indian culture and the way of life willingly and not on account of any force on our part.


All religions that practice conversion employ a certain ritual. For instance, there is baptism in Christianity. Hinduism has more ritual than any other religion, yet its canonical texts do not contain any rite for conversion. No better proof is needed for the fact that we have at no time either encouraged conversion or practiced it.


When a passenger arrives at a station by train he is besieged by the driver of the horse-cart, by the rikshavala, by the cabbie, and so on. He hires the vehicle in which he likes to be driven to his destination. It cannot be said with reason that those who ply different vehicles are guilty of competing with one another for the fare. After all it is their livelihood. But it makes no sense for the adherents of various faiths to vie with one another to take a man to the one and only destination that is God.


There is a bridge across a river, consisting of a number of arches, each of them built to the same design and measurement. To the man sitting next to a particular arch it would appear to be bigger than the other arches. So is the case with people belonging to a particular religion. They feel that their religion alone is great and want others to join it. There is in fact no such need for anyone to leave the religion of his birth for another.



That the beliefs and customs of the various religions are different cannot be a cause for complaint. Nor is there any need to make all of them similar. The important thing is for the followers of the various faiths to live in harmony with one another. The goal must be unity, not uniformity.


The Unity of Religions from the Chapter "Religion In General", in Hindu Dharma : kamakoti.org:
 
இசை வழியே ஈஸ்வரானுபவம் தெய்வத்தின் குரல&


இசை வழியே ஈஸ்வரானுபவம் தெய்வத்தின் குரல்

கல்வித் தெய்வமான சரஸ்வதி கையிலே வீணை வைத்திருப்பது எல்லோருக்கும் தெரியும். பரமேஸ்வரனின் பத்தினியான பராசக்தியும் கையிலே வீணை வைத்திருப்பதாக காளிதாசர் நவரத்தினமாலா தோத்திரத்தில் பாடுகிறார். அம்பாள் விரல் நுனியால் வீணையை மீட்டிக் கொண்டிருப்பதாகவும், ஸரிகமபதநி என்ற சப்த ஸ்வரங்களின் சாதுரியத்தில் திளைத்து ஆனந்தித்திருப்பதாகவும் பாடுகிறார்.


ஸரிகமமபதநி ரதாம் தாம்
வீணா ஸங்க்காந்த காந்த ஹஸ்தாந்தம் I


இப்படி சங்கீதத்தில் முழுகியுள்ள சிவாகாந்தா (சிவனின் பத்தினி) சாந்தமாகவும் (அமைதிமயமாகவும்) ம்ருதுள ஸ்வார்த்தாவாகவும் (மென்மையான திரு உள்ளம் படைத்தவளாகவும்) இருக்கிறாள் என்கிறார் காளிதாசர். அவளை நமஸ்கரிக்கிறேன் என்கிறார்.


சாந்தாம் ம்ருதுள ஸ்வார்த்தம்
குசபரதாந்தாம் நமாமி சிவகாந்ததம் II


அவர் ஸ்லோகத்தைச் செய்துகொண்டு போயிருக்கிற ரீதியைக் கவனித்தால், அம்பிகை ஸங்கீதத்தில் அமிழ்ந்திருப்பதாலேயே சாந்த ஸ்வரூபிணியாக ஆகியிருக்கிறாள் என்று தோன்றுகிறது. அதேபோல சங்கீத அநுபவத்தினால்தான் அவனுடைய உள்ளம் மிருதுளமாக, புஷ்பத்தைப்போல் மென்மையாக கருணாமயமாக ஆகியிருக்கிறது என்று தொனிக்கிறது.


பராசக்தியை இப்படி சங்கீத மூர்த்தியாகப் பாவிக்கும்போது அவளுக்கு சியாமளா என்று பெயர். சங்கீதத்தில் தோய்ந்து ஆனந்த மயமாகவும், சாந்த மயமாகவும், குழந்தை உள்ளத்தோடும் உள்ள சியாமளா தேவியைத் தியானித்தால், அவள் பக்தர்களுக்குக் கருணையைப் பொழிவாள். அவளது மிருதுவான இதயத்திலிருந்து கருணை பொங்கிக்கொண்டேயிருக்கும். தெய்வீகமான சங்கீதம் ததும்பும் சந்நிதியில், சாந்தமும் ஆனந்தமும் தாமாகவே பொங்கும். சிவகாந்தாவிடம் சரண் புகுந்தால் நமக்கு இந்தச் சாந்தமும் ஆனந்தமும் கைகூடும். இந்த சுலோகத்திலிருந்து சங்கீதமானது ஆனந்தம், சாந்தம், மிருதுவான உள்ளம், கருணை ஆகிய எல்லாவற்றையும் அளிக்கும் என்று தெரிகிறது.


வேத அத்யயனம், யோகம், தியானம், பூஜை இவற்றைக் கஷ்டப்பட்டு அப்பியசிப்பதால் கிடைக்கிற ஈஸ்வரானுபவத்தை தெய்வீகமான சங்கீதத்தின் மூலம், நல்ல ராக தாளத்தின் மூலம் சுலபமாகவும் சௌக்கியமாகவும் பெற்றுவிடலாம். இப்படி தர்ம சாஸ்திரம் எனப்படும் ஸ்மிருதியைத் தந்திருக்கும் யாக்ஞவல்கிய மகரிஷியே சொல்லியிருக்கிறார். வீணா கானத்தை அவர் குறிப்பிட்டுச் சொல்லியிருக்கிறார்.
அப்ரயத்னேன - கடுமையான பிரயாசை இல்லாமலே சங்கீதத்தால் மோக் ஷ மார்க்கத்தில் போய்விடலாம் என்கிறார்.


நம் மனசை தெய்வீகமான சங்கீதத்தில் ஊறவைத்து அதிலேயே கரைந்து போகச் செய்தால் கபடமில்லாமல் ஈசுவரனை அநுபவிக்கலாம். நாம் பாடி அநுபவிக்கும் போதே, இந்த சங்கீதத்தைக் கேட்கிறவர்களுக்கும் இதே அநுபவத்தைத் தந்துவிடலாம். வேறு எந்த சாதனையிலும் பிறந்து யாருக்கும் இப்படி சமமான அநுபவ ஆனந்தம் தர முடியாது. சங்கீதம் என்ற மார்க்கத்தின் மூலம் தங்கள் இருதயங்களைப் பரமேசு வரனிடம் சமர்ப்பணம் செய்த தியாகராஜர் போன்ற பக்தர்கள், சங்கீதமே சாக் ஷாத்காரகத்தைத் தரும் என்பதற்குச் சாட்சியாக இருக்கிறார்கள்.


அம்பாள்தான் பிரம்மத்தின் சக்தி. நாதம் ஈசுவரன் அல்லது பிரம்மம். அம்பாள் சங்கீதத்தில் சொக்கி ஆனந்தமாயிருக்கிறாள் என்றால், பிரம்மமும் சக்தியும் வேறு வேறாக இல்லாமல் ஒன்றிய அத்வைத ஆனந்தத்தையே குறிக்கும். அம்பாள் தன் இயற்கையான கருணையைப் பொழிந்து, சங்கீதத்தின் மூலம் அவளை உபாசிப்பவர்களது ஆத்மா பரமாத்மாவிலேயே கரைந்திருக்குமாறு அருளுகிறாள்.

தெய்வத்தின் குரல் (முதல் பாகம்)


??? ????? ???????????? ??????????? ????? - ?? ?????
 
மஹா பெரியவா அருள்வாக்கு :

காளிதாஸர் ‘ரகு வம்சம்’ என்று ஒரு காவியம் எழுதியிருக்கிறார். அதை ஆரம்பிக்கும்போது, இந்த ஜகத் முழுதையும் ஸ்ருஷ்டித்து, நடத்தி வரும் ஆதி தம்பதியான ஸ்வாமிக்கும் தேவிக்கும் நமஸ்காரம் செய்து, தமிழில் கடவுள் வாழ்த்து என்று சொல்லுகிறார்களே, அப்படி ஒரு ச்லோகம் செய்திருக்கிறார்.


அந்த ச்லோகத்துக்கு அர்த்தம், சொல்லையும் பொருளையும் போல ஒன்றை விட்டு மற்றதைப் பிரிக்க முடியாதபடி ஒன்று சேர்ந்திருக்கும் ஸ்வாமிக்கும் தேவிக்கும் எனக்கு நல்ல சொல்லும் உயர்ந்த அர்த்தமும் உள்ளதாக எழுதும் ஆற்றல் ஸித்திக்க வேண்டும்,” என்பது.

வாக் – அர்த்தவ் – இவ
ஸம்ப்ருக்தௌ வாக் – அர்த்த ப்ரதிபத்தயே!

ஜகத: பிதரௌ வந்தே பார்வதீ – பரமேச்வரௌ!

இதிலே முடிவாக ‘பார்வதீ – பரமேச்வரௌ’ என்று வருகிறது. இதற்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும் அர்த்தம், பர்வத ராஜகுமாரியானதால் பார்வதி என்று பேர் பெற்ற அம்பாளுக்கும், சிவ பெருமானுக்கும் காளிதாஸர் நமஸ்காரம் தெரிவிக்கிறார் என்பதாகும்.


ஆனால், எனக்கோ இதற்கு வேறு விதமாகவும் அர்த்தம் செய்யலாம் என்று தோன்றுகிறது. காளிதாஸரின் ஸப்ஜெக்ட்-மாட்டர் ரகுவின் பரம்பரையில் வந்த அத்தனை ராஜாக்களின் சரித்திரத்தையும் சொல்வதுதான். அந்தப் பரம்பரைக்கே மிகவும் பெருமை சேர்த்து, ‘ரகு குல திலகர்’ என்றே பெயர் பெற்றுள்ள ராமசந்திர மூர்த்தியின் திவ்ய சரித்திரத்தையும் மற்ற ராஜாக்களைவிட இந்த ‘ரகு வம்ச’ காவியத்தில் விஸ்தாரமாகப் பாடியிருக்கிறார்.

ராமர் யார்? ஸாக்ஷாத் மஹா விஷ்ணுவின் தசாவதாரங்களில் மிகவும் முக்யமான இரண்டு பேரில் ஒருத்தர். மற்றவர் க்ருஷ்ண பரமாத்மா. இவர்களுக்கு மூலவரான மஹாவிஷ்ணுவையும் விட இந்த இரண்டு அவதாரங்களைத்தான் நம் தேசம் பூராவும் அவர்களுடைய அவதார காலத்திலிருந்து அதி விசேஷமாகக் கொண்டாடி வருகிறோம்.


சீதையோ ஸாக்ஷாத் மஹாலக்ஷ்மி அவதாரம். ருக்மிணி – ஸத்யபாமாக்களை ஜனங்கள் அவ்வளவாகக் கொண்டாடுவதில்லை. ஸீதைக்கே விசேஷ மஹத்வம் தருகிறோம்.


அப்படியிருக்க, காளிதாஸர் செய்த ச்லோகத்தில் பார்வதி – ப்ரமேச்வரர்களை மாத்திரம் சொல்லிவிட்டு மஹாவிஷ்ணு – மஹாலக்ஷ்மிகளை விட்டிருப்பாரா என்று யோசித்துப் பார்த்தேன்.



அப்படிப் பார்த்ததில் அவர் மஹா விஷ்ணு – மஹாலக்ஷ்மிகளையும் இந்த ச்லோகத்தில் சொல்லியே இருக்கிறாரென்று தெரிந்தது.



எப்படி என்றால்: ‘பார்வதீ – பரமேச்வரென’ என்று வருவதை வேறே மாதிரி பதம் பிரித்தால் ‘பார்வதீப -ரமேச்வரென’ என்று வரும்.


‘ப’ என்று சொன்னாலே ‘பதி’ என்று அர்த்தம் உண்டு. பழங்காலத்தில் இந்தத் தமிழ் தேசத்தில் பல ராஜாக்கள் தங்களுக்கு ‘ந்ருப நுங்கன்’ – அதாவது ‘ராஜாக்களில் சிரேஷ்டமானவர்’ என்று பட்டப் பெயர் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ‘ந்ருப’ என்றால் என்ன அர்த்தம்? ‘ந்ரு’ என்றால் ‘நர’- அதாவது ‘மனுஷ்யர்’ என்று அர்த்தம். ‘நரஸிம்ஹ’ ஸ்வாமியை ‘ந்ருஸிம்ஹர்’ என்றும் சொல்வதுண்டு.


இப்படித்தான் ‘ந்ருப’ என்பதில் ‘ந்ரு’ என்பது ஜன ஸமூஹத்தையும், ‘ப’ என்பது ‘பதி’ என்பதையும் குறிக்கும். ‘ந்ருப’ என்பது ஜனங்களுக்கு அதிபதியான ராஜாவைக் குறிக்கும்.


இப்படிப் பார்க்கும்போது ‘பார்வதீப’ என்பது பார்வதிக்குப் பதியான சிவ பெருமானைச் சொல்வதாகிறது.
‘ரமேச்வர’ என்பது ‘ரமா’வான மஹாலக்ஷ்மிக்கு நாயகனான மஹா விஷ்ணுவைச் சொல்வதாகிறது.
ஆகக்கூடி, காளிதாஸர் தம்முடைய ச்லோகத்தில் சிவ – விஷ்ணு பேதமில்லாமல் இரண்டு பேரையும் அவர்களுடைய தேவிமார்களின் பெயருடன் சேர்த்து நமஸ்காரம் தெரிவித்திருக்கிறார் என்று அர்த்தம் பண்ணிக்கொண்டு திருப்தி அடைந்தேன். இந்த ஸமரஸ பாவம் நம் எல்லோருக்கும் ஏற்ப, அத்தனை தெய்வங்களுமான ஏக பரமாத்மா அநுக்ரஹிக்க வேண்டும்!

15 | March | 2014 | Balhanuman's Blog
 
எல்லா நாட்டிலும் செல்லும் நோட்டு

எல்லா நாட்டிலும் செல்லும் நோட்டு


நம்மிடம் ஆயிரம் ரூபாய் சில்லரையாக இருக்கிறது. அது சுமப்பதற்கும், பாதுகாப்பதற்கும் சிரமமாக இருக்கிறது. இந்த நிலையில் ஒரு மலையைக் கடந்து பக்கத்து நாட்டுக்கு செல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை. அப்போது அந்தப்பணம், ரூபாய் நோட்டாக இருந்தால் எடுத்துச் செல்வது சுலபமாக இருக்குமே என எண்ணுகிறோம். ஆனால், அந்த நோட்டு, மலைக்கு அடுத்துள்ள நாட்டில் செல்லுபடியாவதாக இருக்க வேண்டும். நாமும் எங்கு போனாலும் செல்லுபடியாகும் நோட்டாக இருக்க வேண்டும். அதாவது, தனக்கும் பிறருக்கும் உபயோகப்படக் கூடிய செயல்களையே செய்ய வேண்டும்.





நமது ஊரில் செல்லுபடியாகும் பணம் ரஷ்யாவில் செல்லாது. அனைத்து ஊருக்கும் ஒரே ராஜா இருந்தால் அவனுடைய முத்திரையுள்ள பணம் எங்கும் செல்லுபடியாகும். இந்தப் பதினான்கு உலகங்களுக்கும் ஒரு ராஜா இருக்கிறான். அவன் தான் பரமேஸ்வரன். அவனுடைய சகல ராஜ்யங்களிலும் செல்லும் நோட்டாக சூதர்மம்' இருக்கிறது. ஆகவே, தர்மம் செய்யுங்கள்.

Indian Hindu Religion Philosophers and Spiritual Philosophy
 
Concept of Nataraja explained by Mahaperiyava

Concept of Nataraja explained by Mahaperiyava

Below is the gist of Swamigal’s speech at Chennai on 20-10-1932 on Nataraja’s cosmic dance:

“Nataraja is another name of Parameswara. Amongst Natan, Vitan andKayan, Natan is the dancer. The king of all the Natans is Nataraja. It means that nobody can dance better than him. He is also called Mahanatan. In the Tamil language, he is also called “Ambala Koothaduvan”. Nataraja is a very big actor. He is playing the act that we all should have taken upon us. The hair in the Nataraja idol appears to be stretched out.



These days, when a photo is shot, a snap shot is taken. It is a sudden capture of an object in motion. When Nataraja is dancing fast and stops for a second, his hair is stretched out. The sculpture had taken a snap shot of this image and created the idol. He has an udukkai also known as damarugam or dakka in one of his hands. The beat of the damarugam will match the beat of the feet.

There are three types of instruments – Sarma vadyam (Instruments made with skin), Thanthri vadyam (string instruments) and Vayurendra Vadyam ( instruments with holes). The Sarma vadyam are played using
sticks of hands and when the beat stops is the indication for begin of a new cycle (Chappu). The chappu in Nataraja’s damarugam appears when there is a pause in the dance.

Nataraja is dancing while Sanakar, Patanjali, Vyagrapadhar and other rishis are standing around him. As they were saints, they were able to comprehend the cosmic dance via their Gnana Eyes. There is something called lens in our eyes. Our sight depends on the power of the lens. The older we grow, we are unable to see that clearly and substitute with another lens.


Hence, what we see is not the real sight. Sanakadhis witnessed the dance with their real eyes. Vishnu played the mathalam while Brahma put the beat for the music.

During the end of the dance, there arose fourteen different sounds from the damarugam in line with the fourteen different types of arts. The sounds seemed to be enjoying the Siva swaroopam. Nandikeswarer considered the sounds to be Siva Bhakthi Stotram and wrote Bhashyam for them.

Amongst those gathered to witness the cosmic dance was Panini who wrote the Panini Vyakaran Suktam starting with ‘A’ and ending with ‘I’. All languages have their alphabets starting with Akaram. (Middle eastern language has Alif as the first letter, while Greek language has Alpha as the first letter). Both the letters came from the sound ‘al’ and so is the word ‘Alphabet’ start with the letter ‘al’.

The basis of the Vyakaranam is the Mahesa Sutrams that came from Parameswara’s damarugam. Patanjali and Vyagrapadar are next to Nataraja and their idols can be seen behind Nataraj’s idol.

Patanjali wrote Bhashyam for Panini Vyakarana Sutram that was generated from Parameswara’s damarugam. Patanjali is also considered to be incarnation of Adi Sesha who also is found under the feet of Parameswara. From this, it can be surmised that Parameswara is the main author of Vyakarana Shastra.”


(Courtesy: Pujya Sri Mahaswamy Divya Charitram)


Source: Sage of Kanchi

Venkatesan Ramadurai
 
காஞ்சிபெரியவரின் கர்ப்பவாசம்!

காஞ்சிபெரியவரின் கர்ப்பவாசம்!


காஞ்சிபுரம் அருகில் தேனம்பாக்கம் என்ற கிராமம் இருக்கிறது. இங்கே பிரம்மபுரீஸ்வரர் கோயில் உள்ளது. இங்கே சிவன் சுயம்புலிங்கமாக அருள்பாலிக்கிறார். மகாபெரியவர், இந்தக் கோயிலுக்கு அடிக்கடி வந்து, பக்தர்களுக்கு அருள்பாலிப்பது வழக்கம்.

ஒரு குழந்தை தாயின் கருவறையில் பத்து மாதங்கள் தங்கி, பின் ஜனனமாவது வழக்கம். அதேபோல, மகா பெரியவர் இந்தக் கோயிலுக்குள் உள்ள குடிலுக்குள் பத்துமாதம் தங்கி அனுஷ்டானங்களை நடத்திக் கொண்டிருந்தார். அவ்வாறு, இருந்த காலத்தில் ஒருநாள் கூட, அந்தக் குடிலை விட்டு வெளியே வரவே இல்லை. இதுபற்றி யாருக்கும் எதுவும் தெரியவில்லை. உள்ளே இருந்த காலத்தில், அவர் என்ன செய்தார் போன்ற விஷயங்கள் யாருக்கும் தெரியாது. சூரியவெளிச்சத்தைக் கூட பார்க்காமல் அவர் இவ்வாறு ஓரிடத்தில் தங்கி இருக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன என்பதும் புரியாத புதிராகவே இன்றும் உள்ளது.

ஒரு குழந்தை தாயின் வயிற்றில் இருக்கும் போது, வெளியுலகைப் பார்க்க முடிவதில்லை. அதுபோல், பெரியவரும் பத்துமாதம் அங்கு தங்கி வெளிவராமல் இருந்ததால் இதை "கர்ப்பவாசம்' என்கிறார்கள்.
பெரியவர் எதற்காக இவ்வளவு அரிய தவத்தை மேற்கொண்டார்? உலகத்திற்கு என்ன நன்மை கருதி இதை அனுஷ்டித்தார் என்பது, அவருக்கும், அவர் தினமும் பூஜித்த திரிபுர சுந்தரி சமேத சந்திரமவுலீஸ்வரருக்கு மட்டுமே வெளிச்சம்.

பெரியவர் கர்ப்பவாசம் அனுபவித்த கோயில் என்பதால், குழந்தை இல்லாதவர்கள் தேனம்பாக்கத்திலுள்ள பிரம்மபுரீஸ்வரர் கோயிலுக்கு வந்து சுவாமியை வழிபடலாம். பெரியவர் அரும்பெரும் கோரிக்கைகளை முன்வைத்தே இங்கே கர்ப்பவாசம் செய்திருக்கலாம் என்ற அனுமானத்தின் அடிப்படையில், இங்கே கன்னியர் நல்ல வரன் வேண்டியும், ஊனமுற்ற குழந்தைகள் தங்கள் எதிர்காலம் சிறக்கவும் பூஜை செய்து வரலாம்.


Aanmeegam | Aanmeegam News | Aanmeegam Malar | Aanmeegam Stories | SPIRITUAL Stories | SPIRITUAL News | SPIRITUAL Thoughts
 
முதல் ஸ்தானம்.

முதல் ஸ்தானம்.

‘ராமநாடகம்’ பாட்டைப் போட்டவர் அருணாசலக்கவிராயர். ராமர் விஷயமான இலக்கியம் என்று தமிழ்நாட்டில் எடுத்துக் கொண்டால் கம்பராமாயணத்துக்கு அடுத்தபடியாக அவருடைய ‘ராமநாடகம்’தான் பிரஸித்தம்.

பிரஸித்தம் என்று புகழ் பெற்றிருப்பதில் இப்படி இரண்டாவது ஸ்தானம் என்றால், ஜனங்களின் வாயிலே புரண்டு வருகிறதிலேயோ அதற்கே கம்பராமாயணத்தை விடவும் முன் ஸ்தானம், முதல் ஸ்தானம். ஏனென்றால் கம்பராமாயணம் எல்லாப் பொதுமக்களுக்கும் புரியாததாகக் கால வித்தியாஸத்தால் ஆகி, இப்போது புலவர் மொழிக் காவியம் என்பதாக ஆகிவிட்டது.

அருணாசலக்கவிராயர் இரண்டே நூற்றாண்டு முன்னாடிதான் இருந்தவர் என்பதாலும் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பக் காலத்தில் பிறந்து எழுபது, எண்பது வயசு ஜீவித்தவர் (1711-1788) அவர். அதனாலும் அவர் பேச்சு மொழி, முக்கியமாக ராக, தாளங்கள் போட்டுப் பாடும்படியான கீர்த்தனங்களாக, மொத்தத்தில் ஸர்வ ஜனரஞ்ஜகமாக ஜனங்களின் வாய்ப் புழக்கத்துக்கு ஜாஸ்தியாக வந்துவிட்டது.

‘ராம நாடகம்’ என்பதாக அது இருப்பதும் ஸர்வ ஜன வசீகரத்துக்கு இன்னொரு காரணம். அதிலே ராமாயணக் கதை முழுவதையும் சொல்லிக் கொண்டு போகும்போது கவி தன் வாய்மொழியாக மட்டும் அவசியமான அளவுக்கே விருத்தமாகவும் பாட்டாகவும் பாத்திரங்களின் வசனங்களாகவே பாட்டுக்களின் மூலம் சொல்வது,

அதைவிட ஜாஸ்தியாக அதிலே வருகிற பாத்திரங்களின் வசனங்களாகவே பாட்டுக்களின் மூலம் சொல்வது என்று ரூபம் பண்ணியிருக்கிறதால் அது நாடகமாகவே நடிப்பதற்கு ஏற்றதாக இருக்கிறது. அதிலும் Opera என்கிற ஸங்கீத நாடகமாக மாத்திரமில்லாமல் நாட்டிய நாடகம், Dance-Drama என்று சொல்கிறார்களே அப்படி! அந்தப் பாட்டுக்களை நாட்டியத்துக்கு ஏற்ற மாதிரியே அவர் உசிதமான வார்த்தைகளையும் ரஸபாவங்களையும் கலந்து பண்ணியிருக்கிறார்.

இப்படியெல்லாம் அந்த நூல் இருப்பதால் பொது ஜனங்களிலிருந்து ஸங்கீத வித்வான்கள் வரை பல பேரும் பாடியும், கதாகாலகே்ஷபக்காரர்கள் கையாண்டும், ஸதிர்க் கச்சேரி ஸ்திரீகள் ஆடியும், நாட்டிய- நாடகமாக அப்படிப் பல பெண்டுகள் சேர்ந்து நடித்துக் காட்டியும் பல தினுஸிலே அது பரவிவிட்டது. கீர்த்தனை என்று அந்தப் பாட்டுக்களைச் சொன்னாலும் ‘ராம நாடகக் கீர்த்தனைகள்’ என்றே அந்த ‘ஒர்க்’குக்குப் பெயர் சொல்வதுண்டு.


ஜகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்


????????????: ??????????? - ????? ???????!
 
In the footsteps of Sankara – Illustrated Weekly 1981

In the footsteps of Sankara – Illustrated Weekly 1981

By Mahesh Krishnamoorthy on October 3, 2014


Please open this link and read
https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2014/10/03/in-the-footsteps-of-sankara-illustrated-weekly-1981/





The fonts are too small..I scanned at a highest resolution…Please click on the image once (the image will load in the window) and click on the image again and it will automatically zoom. Then the contents will be readable.
The article was written by Shri R.G.K. Although these initials seem familiar, I am not sure about the author. However, his/her English is absolutely classy – rich choices of words and very carefully written to ensure there is not a slip while writing about Periyava. After reading such a great editorial English, I can see how much of an insult I do to public writing !!

Also the Queen’s experience (“Visit to the Sage”) in her own words is so real – it is always interesting to westerner’s observation of our culture, environment etc – she has done a great job of narrating them so precisely.








 
ஆலயமும் ஆஸ்பத்திரியும்

ஆலயமும் ஆஸ்பத்திரியும்


மனிதர்களுக்குச் சேவை செய்வதே பகவானுக்குச் செய்கிற பூஜை. தனியாக பகவத் தியானம், பூஜை எதுவும் வேண்டாம். என்று சொல்பவர்கள் இருக்கிறார்கள். இவர்களில் சிலர் கோயில்கள் முதலிய வழிபாட்டினங்கள் வேண்டியதில்லை என்றும், அவற்றை வைத்தியசாலைகளாகவும் பள்ளிக்கூடங்களாகவும் மாற்றிவிட வேண்டும் என்றும் சொல்கிறார்கள். மனிதர்களுக்கு ஆறுதல் தருவது, நோய்ப்பிணி போக்குவது, கல்வியறிவு தருவது எல்லாம் பரம உத்தமமான பணிதான். அதில் பகவான் நிச்சயமாக அடைகிறான் என்பதும் ரொம்ப உண்மைதான். ஆனால் யோசித்துப் பார்க்கும் போது மனித சேவையே பகவத் சேவை என்பதையே திருப்பி வைத்துச் சொல்வதும் ரொம்ப உண்மை தெரிகிறது. அதாவது பகவத் சேவை செய்வதும் மனிதர்களின் நன்மைக்காகத்தான் என்று தெரிகிறது. அதுவே மற்ற சமூக சேவைகளைவிட மனிதனுக்கு நிரந்தர நலனைத் தருவதுமாகும்.

ஆஸ்பத்திரிகளில் நோயாளிகளை சொஸ்தம் செய்து அனுப்புகிறோம். அப்புறம் அவர்கள் நல்லவர்களாக வாழ வேண்டாமா? லோகத்துக்குக் கெடுதல் செய்கிறவர்களாகவும், தங்களுக்கே அநர்த்தம் செய்து கொள்பவர்களாகவும், அவர்கள் இருந்தால் அவர்களை சொஸ்தப்படுத்தியதன் பயனை நாம் அடைய முடியுமா? புத்திக் கோளாறு உள்ளதாகச் சொல்லப்படும் பலரை என்னிடம் அழைத்து வந்து சொஸ்தப்படுத்த வேண்டும் என்று கேட்கிறபோது நான் இந்த ரீதியில்தான் உள்ளுக்குள் நினைத்துக் கொள்கிறேன்.

அதை அப்போது அவர்களிடம் சொன்னால், என்னிடம் ஆறுதல் தேடி வருகிறவர்களுக்கு மனசு கஷ்டப்படும், அதனால் சொல்வதில்லை. இப்போது பொதுவாகச் சொல்கிறேன். புத்தி பூர்வமாக ஒரு தவற்றை செய்தால்தான் அது பாபமாகிறது. ஆனபடியால் புத்தி தங்கள் வசத்தியே இல்லாமல் சித்தப் பிரம்மம் பிடித்தவர்கள் செய்கிற எந்தச் செயலிலும் பாபம் இல்லை. ஏதோ பூர்வ பாபத்துக்காக அவர்கள் இப்படியிருக்கிறார்கள். ஆனால் இப்போது அவர்களுக்குப் பாபமில்லை. நாம் உள்ளன்று வைத்துப் புறமொன்று பேசுவதுபோல் சித்தப் பிரம்மை பிடித்தவர்கள் பேசுவதில்லை. மனிசில் எது வருகிறதோ அதையே சொல்கிறார்கள். ஏன் இவர்களையும் சொஸ்தப் படுத்துவது என்கிற பெயரில் மற்றவர்களைப்போல் ஆக்கி, இவர்களுக்கு பாபம் சேரும்படியாகப் பண்ண வேண்டும் என்று எனக்குத் தோன்றுவதுண்டு.

ஆஸ்பத்திரி வைத்து உடல் வியாதியைத் தீர்ப்பது போதாது. நோயாளிகளது மனஸில் கெட்ட எண்ணங்கள் என்ற வியாதி இல்லாமல் செய்வதே அதைவிட முக்கியம். இவ்வாறேதான் பள்ளிக்கூடம் வைத்துப் படிப்பை விருத்தி செய்கிறோம். படித்து வெளிவந்தவர்கள் யோக்கியர்களாக இல்லாவிட்டால் பள்ளிக்கூடம் வைத்த பயன் நமக்கு ஏது! பக்தி, கட்டுப்பாடு, தியாகம் முதலானதுக்கள் இல்லாமல் படிப்பால் வெறும் புத்தியை மட்டும் வளர்த்துக் கொண்டால், சாதூர்யமாக அயோக்கியத்தனங்கள் செய்தும் தப்பித்துக் கொள்வதற்குத்தான் வழியாகிறது.

வித்யாசாலையோடும் வைத்தியசாலையோடும் மநுஷ்யனின் வாழ்வு முடிந்து விடுகிறதில்லை. அவன் நல்லவனாக இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் லட்சியம். இப்படி நல்லவவனாக்குகிற நிலையங்களாக ஆலயங்களும், ஆஸ்பத்திரி, ஸ்கூல் போலவே - ஆஸ்பத்திரியை, ஸ்கூலை விடவும் - அவசியம் இருக்கத்தான் வேண்டும். நாம் நல்லவர் ஆவதற்காக பகவத் தியானம், பூஜை இவைதான் அவசியம் இருக்கத்தான் வேண்டும். நாம் நல்லவர் ஆவதற்காக பகவத் தியானம், பூஜை இவைதான் அவசியம் இருக்க வேண்டியவை.

மனிதனின் உடம்புக்கு ஆரோக்கியம் தருவது, புத்திக்குப் படிப்புத் தருவது அவருடைய தரித்திரத்தை நீக்கிச் செல்வச் சுபிட்சம் தருவது எல்லாவற்றையும்விட அவனை பகவானிடம் சேர்ப்பதே பேருபகாரம். நாமும் பகவானிடம் மனஸைச் செலுத்தி, தியானம், பூஜை இவைகளை அநுஷ்டித்தால்தான் மற்றவர்களை இவற்றில் ஈடுபடுத்த நமக்கு யோக்கியதை உண்டாகும். அப்போதுதான் நாம் செய்கிற பரோபகாரம் சக்தியோடு பலன் தரும்.

மனிதனையே தெய்வமாக நினைத்து அவனுக்குச் சேவை செய்வது சிலாக்கியம்தான். ஆனால் நாம் அப்படி நினைப்பதோடு நிற்காமல் அவனே உண்மையாகத் தன் தெய்வீகத்தைக் கொஞ்சமாவது தெரிந்து கொள்ள நாம் ஆலயங்களை அவசியம் பேண வேண்டும்.

நல்லவனாவதற்குப் பக்தி தேவையில்லை என்று ஒரு வாதம். ஆனாலும் நடைமுறையில் பலவிதமான சுயநல ஆசைகளால் ஆட்டி வைக்கப் படுகிற ஜீவனைப் பரிசுத்தப்படுத்துவதற்கு பக்தியைப் போன்ற சாதனம் வேறு இல்லவே இல்லை. பகவான் என்று ஒருவன் சர்வ சாட்சியாகவும் சர்வசக்தனாகவும் இருந்துகொண்டு நம் கர்மங்களுக்குப் பலன் தருகிறான் என்கிற பயபக்தி உணர்ச்சிதான் யுக யுகாந்திரமாக மனிதனைத் தர்ம மார்க்கத்தில் நிறுத்துவதற்குப் பெரிய கோலாக இருந்து வந்திருக்கிறது.

பக்தியின் லட்சியம் நல்லவனாக ஆக்குவது மட்டுமல்ல. நமக்குக் காரணமான சக்தியைத் தெரிந்துகொண்டு, அதற்கும் நமக்கும் பேதமில்லை என்ற பரம ஞானத்தை அடைந்து, சம்ஸாரச் சூழலிலிருந்தே தப்புவதே பக்தியின் லட்சியம். அதோடு, வெளி உலகத்துக்கு நல்லவனாக நடக்கவும்கூட அதுவே வேறெந்த உபாயத்தையும்விட மிகுந்த சக்தியுடன் உதவி புரிகிறது. கோபுரம் கட்டி எல்லார் கண்களிலும் படவைத்து பகவானை ஞாபகமூட்டுவதைவிட பெரிய சமூக சேவை எதுவுமில்லை.

D.Kural Vol 1: Aalayamum Aaspathiriyum | Kanchi Periva Forum
 
Adi Shankara Nilayam

Adi Shankara Nilayam

Adi Shankara Nilayam - YouTube

Chinmaya International Foundation is located at the sacred birthplace of Adi Sankaracharya the great philosopher, saint and the exponent of Advaita Vedanta. This home of Aryamba, his holy mother, is located in Veliyanad at Edakkattuvayal Village in Ernakulam District, Kerala, India.

It is believed that Sri Sankara's Upanayanam (thread ceremony in boyhood, marking entry into the stage of student hood or Brahmacharya) was conducted here. Known traditionally as 'Melpazhur Mana', this place has been fittingly renamed by Pujya Gurudev Swami Chinmayananda as Adi Sankara Nilayam.

This ancient Nambudri Family home’s Nalukettu (four winged structure), is an excellent example of the splendid architectural style of old Kerala, in which structural strength is admirably blended with practical utility and artistic workmanship. Even after centuries, the exquisite wooden panelling and engraving endures, bearing eloquent testimony to the keen craftsmanship of ancient days.

This sprawling Nalukettu stands on an 8.3 acre plot of land amidst luxuriant sun blessed greenery, a water pond and a temple complex with the shrines of Shree Ayyappa, Shree Rama, Shree Krishna, Vettakkorumagan (Kirata Shiva, the family deity of Melpazhur Mana), Nagayakshi and Bhagavati.

The four-winged Mana was originally an eight-winged structure (Ettukettu “ with four inner wings and four outer wings). Even though downsized, it continues to exude the spiritual glory and affluence of old. It is in the eastern wing that houses the sacred room where Adi Shankara is said to have been born. In this sacred birth room of Adi Shankara is a traditional lamp that stays lit before the beautiful picture of Adi Shankara all the year around, without a break (nityajyoti), diffusing an aura of divinity.

And in this auspicious and uplifting environ “ with the sacred birth room of Sri Sankara as the core, enveloped by the ancient shrines including the Manas family deity Kirata Shiva that stands the meditation hall, a memorial built in memory of our Pujya Gurudev Swami Chinmayananda.

About Adi Sankara Nilayam
 
Status
Not open for further replies.

Share this page

Share this page

Latest posts

Latest ads

Follow us on Social Media

Back
Top