MahAperiyavA's teachings and messages

[P.J.]

Share:

Facebook X (Twitter) LinkedIn WhatsApp Email Share Link

Veda Dharma Shastra Paripalana Sabha

Veda Dharma Shastra Paripalana Sabha

Veda Dharma Shastra Paripalana Sabha - 21st Visesha Upanyasam on 26th October 2014 at Residence of Mr. M Vaidyanathan Flat no 1A , Taxila Apartments, D no3, 5th Street, RK Salai, Myloapore , Chennai 600004.
Upanyasam Presented by Brahmashree VG Subramaniya Ganapadigal on "Varnasrama Dharmam" from 6:30 PM to 8:00 PM

Source: Sage of Kanchi

 

[P.J.]

Inner development

Inner development

The Aparokshanubhuti is an important work of Adi Shankaracharya where he expounds on the necessity of acquiring emotional and spiritual maturity through a focused and disciplined way of life.

There are many practical tips for ordinary people to develop themselves. The opening words are like a clarion call when he says that men should first perform their duties according to their social order and stage in life.

When this is done, it helps man in acquiring the four basic qualifications for the attainment of knowledge. The first is developing control over material desires, a healthy disregard for excessive material pleasures, which, Shankara says need to be looked at with as much contempt as that for the excreta of a crow.

The second qualification is that man becomes able to differentiate between things that really give him peace and happiness and those that are transitory in nature.


This is called discrimination. The third is acquiring control over the senses, which enables him to keep negative emotions like anger, greed, hatred and arrogance at bay. The fourth is the ability to endure the dualities of life like sorrow and happiness.

When these four prerequisites are achieved, man’s mind is ripe for receiving instructions in higher matters. Here, the supportive instructions of a guru are indispensable, faith in which is a must for any progress.

At this stage, with the aforementioned combination of inner conviction and the tea-cher’s guidance, man needs to embark on a process of enquiry. Without curiosity, there can be no acquisition of knowledge, just as an object in darkness can be perceived only if it is illumined by the light from a lamp.

Shankara here talks the language of metaphysics. He says ignorance is all pervasive, which is true in our everyday experience, too. Ignorance dissolves in the wake of knowledge. The various thoughts that float about in the mind as well light that pervades on the dawn of clarity or knowledge are due to the same underlying cause, the divine power.

This, he says, is akin to the ea-rth which is the underlying cause behind the existence of the mud pot. Man’s enquiry must be along these lines. If he constantly strives in this direction, he finally arrives at the conclusion that he is none other than the unchanging, undecaying, eternal, blemishless and pure divinity or Brahman as called in Vedantic language.

The only thing that prevents man from understanding his true nature is the inborn ignorance, his ego that misleads him into thinking that he is se-parate and his self or soul is separate. True wisdom lies in realising this intrinsic non-difference. Shankara give various examples here.

A rope is mistaken for a snake, an ear-ring that is basically gold, a pot that is basically earth, a sword that is fundamentally iron, etc. “Contemplate, enquire, maintain silence, firmness of vision and thrive’ says Shankara.



Inner development

 

[P.J.]

ராம நாம மகிமை

ராம நாம மகிமை


நம்முடைய இந்து சமயத்திலே ராமனும், கிருஷ்ணனும் பிரிக்கமுடியாத இரு வடிவங்களிலே நமக்கு அருள் பாலித்து வரகிறார்கள். ஒருவர் தட்சிணாயனம், மற்றொருவர் உத்தராயணம்.

ராமர் உத்தராயணத்திலே பங்குனி மாதக் கடைசியிலே சைத்ரமாச, சிரேஷ்ட மாசத்திலே அவதரித்தார். ராமன் சுக்ல பட்சத்திலே அவதரிக்கிறார். ராமன் நவமியிலே அவதரிக்கிறார். கிருஷ்ணன் அஷ்டமியிலே அவதரிக்கிறார். இப்படி ஒவ்வொரு விதம். ராமன் திரேதா யுகத்திலே, கிருஷ்ணன் த்வாபர யுகத்திலே, ஆனால் வடிவத்திலே இருவரும் நீலமேக ஸ்யாமளமாக, ஒரே வடிவத்திலே இருக்கிறார்கள். அங்கே ராமன் தர்மத்தை வாழ்நாள் முழுவதும் நடததிக் காட்டினார். கண்ணபிரான் தர்மத்தை தன் வாழ்நாள் முழுவதும் நடத்திக் காட்டியேதாடு மாத்திரம் இல்லாமல், அவருடைய பகவத் கீதையை நமக்கு அருளிச் செய்தார்.

இப்படியாக ராமனுக்கும், கிருஷ்ணனுக்கும் பொருத்தம் அதிகமாக இருக்கிறது. அங்கேயும் ராமபிரான் தனியாகச் செல்லும்போது முதன்முதலாக விஸ்வாமித்ரர் யாக ஸம்ரட்சணத்தின் போது தாடகையை முதன் முதலாக கொல்கிறார். இங்கேயும் கிருஷ்ணபகவான் பிறந்தவுடன் முதன் முதலாக பூதனையைத்தான் கொல்கிறார். இப்படி இருவருக்கும் உள்ள ஒற்றுமையைப் பார்க்கும்போது, தர்ம ஸம்ரட்சணத்துக்காக நாம் எந்த காரியத்தைச் செய்தாலும் தவறில்லை என்பதைத்தான் அவர்கள் எடுத்துக் காட்டுகிறார்கள். அந்த வகையிலே ராமனும், கிருஷ்ணணும், இருவரும் நம்முடைய வாழ்க்கைக்கு உயிர்நாடியான தீபங்கள். அதிலும் ராம நாமம் என்பது மிகவும் உன்னதமான நாமம் "ராமேதீ ராமா" மூன்று பெயருக்கும் அர்த்தம் உண்டு. "க்ருஷ்ணேதி க்ருஷ்ணா".

நம்முடைய துக்கத்தையெல்லாம் போக்கடிப்பவர் ராமன். "ராமேதி ராமா" ஆனந்தத்தை எல்லாம் அளிப்பவர் ராமன் என்று பெயர். தசரதர் காலம் முதல் பழங்காலம் தொட்டு எத்தனையோ பேருக்கு வாழ்க்கையிலே துனபத்தையெல்லாம் போக்கி, ஆனந்தத்தை அளித்த பரம்பொருள். அந்த பரம்பொருளின் நாமம், மஹாவிஷ்ணு குரு வடிவத்திலே இருந்து ஸ்ரீ ராமனாக தசரதகுமாரனாக அவதாரம் செய்தார்.

தசரதருக்கு வெகு நாட்களாக குழந்தைகள் இல்லாமல் இருந்ததனால் இந்த துன்பம் எல்லாம் நீங்குவதுடன் குழந்தை பிறந்தவுடன் என்ன பெயர் வைக்கலாம் என்று கேட்ட பொழுது துன்பங்கள் எல்லாம் நீக்கி ஆனந்தத்தை கொடுக்கக் கூடிய பெயர் 'ராமன்' என்ற பெயரை வைத்தார்கள். உபநிஷத்திலேயிருந்து ராமனுடைய நாமம் விளங்கி வருகிறது. தசரதர் மெய்மறந்து அந்த பெயரை வைத்தார். தசரதனுடைய குமாரனுக்கு 'ராமன்' என்று பெயரை வைத்தார்களே தவிர 'ராமா ராமா' என்பது அனாதியாக உலகம் தோன்றிய காலம் முதல் உபநிஷத்திலேயிருந்து நாமமாக உள்ளது ராம நாமம். 'தாரக நாமம்' என்று சொல்லுவார்கள்.

நம்முடைய துக்கங்களை எல்லாம் கடக்க வைக்கக்கூடியது ராம நாமம் என்றும் சொல்லுவார்கள். எத்தனையோ கோடிக்கணக்கான மக்களுடைய துன்பங்களை எல்லாம் கடக்கவைப்பது ராம நாமம். தசரத ராஜாவுக்கும் அவர்களுடைய குடும்பத்துக்கும் துன்பங்களை போக்கியதால் 'ராமன்' என்று பெயர் வைத்தார்கள். இப்படி தேவதைகளுடைய துன்பங்கள் எல்லாம் போக்கடித்தார் ஸ்ரீராமன். தாடகா ஸம்ஹாரம் மூலமாக ரிஷிகளுக்கு எல்லாம் வந்த துன்பதைப் போக்கடித்து ஆனந்தத்தைக் கொடுத்தார். பதினான்கு வருடம் காட்டிற்கு யாத்திரை செய்து ரிஷிகளுக்கு எல்லாம் தரிசனம் கொடுத்தார்.



இப்படி பல செய்கையாலும் பலருக்கும் ஆனந்தத்தைக் கொடுப்பது 'ராம நாமம்' இன்றைக்கும் பலருக்கும் மனதிற்கு சாந்தியை அளித்து, ஆனந்தத்தை அளிக்ககூடியது 'ராம நாமம்'.


ராமனுடைய ஆட்சி காலத்திலே உலகிலே உள்ள பொருள்கள் இன்றைக்கு விலையேறி கிடந்தும் கிடைக்காத நிலையில் இருப்பது போல் அன்றைக்கு பொருள்கள் கிடைக்காத நிலையிலிருந்தும் வருந்திக்கொண்டு அத கிடைக்கவில்லை. இது கிடைக்கவில்லை அந்தப் பொருள் இல்லை என்று அழவில்லை "ராமோ ராமோ ரானமதி இராஹா மனோ கதாஹா:

" ராம ராஜ்யம் உலகம் முழுவதும் ராமமே ராஜ்யம் உஷ சகி. ராமன் ராஜ்ய பரிபாலனம் பண்ணும் போது ராமா ராமா என்று சொல்லுகின்ற ஜனங்கள் அரிசியில்லை, உளந்து இல்லை, கிருஷ்ணாயில் இல்லை, கறிகாய் இல்லை என்று ஒருவரும் அழவில்லை. அப்படிப்பட்ட நிலையை நம்முடைய நாட்டில் திரும்பவும் கொண்டு வர உலகம் முழுவதும் ராமா ராமா ராமா என்று ஜபத்தை ஜபித்து நம்முடைய வாழ்க்கையில் உள்ள எல்லா துன்பங்களும் அகலுவதற்கும், மனிதனுடைய துன்பங்கள் எல்லாம் அகலுவதற்கும், நல்ல புத்திகிடைப்பதற்கு "ஸப்கோ சன்மதி ஹே பகவான்" என்று பிரார்த்தனை செய்து எல்லோருக்கும் நல்ல புத்தி கிடைப்பதற்கு ராமபிரான் அருள்வாராக.

??? ??? ????? : ( ??????????/ ??? ????????? - ??? ??????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

சத்துவ குணமே சாந்திக்கு வழி

சத்துவ குணமே சாந்திக்கு வழி

உலகில் உயிரினங்கள் பல விதமாக உண்டாகின்றன, ஒன்று புழுக்கத்திலிருந்து வரக் கூடியது - கொசு போன்றவைகள், இரண்டாவது அண்டத்திலிருந்து வரக்கூடியது - பாம்பு, பல்லி, கோழி முதலியன. மூன்றாவது பூமியைப் பிளந்து கொண்டுவரக்கூடியது - மரம், செடி, கொடி போன்றவை. நான்காவது கர்ப்பத்திலிருந்து உண்டாக்கக்கூடியது, மனிதன் போன்றோர்.

இப்படி பலவகையாக உண்டாகும் உயிரிணங்கள் சாத்வீக, தாமஸ, ராஜஸ வகைக் குணங்களை உடையவையாக விளங்குகின்றன. சாத்வீகம் என்றால் பிறருக்கு அதிகம் துன்பம் தராமலும், ராஜஸம் என்றால் பிறருக்கு அதிகம் துன்பம் கொடுத்துக் கொண்டும், தாமஸம் என்றால் தானும் துன்பப்பட்டு, பிறருக்கும் துன்பம் கொடுத்துக் கொண்டும் இருக்கக் கூடியவர்கள், உலகில் ஒவ்வொரு உயிரினத்திலும் சாத்வீக தாமஸ, ராஜஸ வகைகளுண்டு.


மனிதனுடைய வாழ்க்கையில் பருவத்திற்கேற்றவாறு குழந்தை முதல் வயோதிகர் வரை பலவிதமான குணாதிசயங்கள் மனத்தில் தோன்றுகின்றன. ஒவ்வொரு உணர்ச்சி ஏற்படும் போதும் ஒவ்வொரு விதமாக உறுப்புகள் நிலை மாறுகின்றன. பகவானிடம் பக்தி ஏற்படும்போது மனது இளகி, கண்ணெல்லாம் அன்போடு சொருகியிருக்கிறது. கோபம் வரும் போது மனத்தின் வேகம் மேற்பட்டு கண்ணெல்லாம் சிவந்து போய் உடம்பெல்லாம் வெலவெலத்துப் போகிறது. துன்பம், அழுகை வரும்போது உடம்பு கனத்து, மனம் கனத்து எல்லாம் வெறுப்பாகத் தோன்றுகின்றன. இதுதான் சாத்வீக, ராஜஸ, தாமஸ குணங்களின் விளக்கம். இந்த முக்குணங்களோடுதான் எல்லா உயிரினத்துடைய வாழ்க்கையும், மனிதனின் வாழ்க்கையும் அமைந்துள்ளது.


மனிதனுடைய வாழ்க்கையிலே எந்தக் குணமானது அதிகமாக வளர்ந்து இருக்கிறதோ, ஓங்கி இருக்கிறதோ அதற்கேற்றவாறு அவனுடைய செயல்கள் எல்லாம் நடைபெறுகின்றன. ஆகவேதான் குழந்தைகள் முதல் அனைவருமே நல்ல அறிவுரைகளைப் போதிக்கக் கூடிய சிறந்த கதைகளைக் கேட்க வேண்டும். சொல்ல வேண்டும் என்று பழங்காலம் முதற்கொண்டே ஏற்படுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள்.


நம்முடைய உணவு முக்குணங்களையும் அளிக்கக்கூடியதாக அமைந்து இருக்கிறது. உடையும் அப்படியே. சுற்றுப்புறச் சூழலும் அவ்வாறே. ஆகவே மனிதனுடைய வாழ்க்கை, முக்குணங்களுடன் கூடியதாகவே ஆகிறது.



சாத்வீக குணம் அதிகமாக இருந்தால் தூய்மையாகவும், மனம் பிரசன்னமாகவும், உறுப்புகள் சாந்தமாகவும், உடல் ஆரோக்யமாகவும் இருக்கும். சாத்வீகத்தின் நிறம் வெண்மை. சிவப்பு நிறம் கொண்ட ரஜோ குணம் அதிகமாக இருந்தால் அசாந்தியும், கோபதாபமும், ரத்தம் வெளிப்படுவது போன்ற நிகழ்ச்சிகளும் வாழ்க்கையில் நடைபெறும். தாமஸ குணம் அதிகமாகும்போது சோம்பேறித் தனம், தூங்கிக் கொண்டே இருத்தல், அழுகை, துன்பம், எந்த ஒரு காரியத்திலும் தவறாகச் செய்வது போன்றவை வாழ்க்கையில் ஏற்படும். இதன் நிறம் கறுப்பு.


இப்படியெல்லாம் மனித வாழ்க்கைக்கே ஏற்படுகிறதென்றால் தமோகுணம், ரஜோகுணம் இவற்றையே அடிப்படையாகக் கொண்ட அசுரர்களுடைய வாழ்க்கையிலே சத்வகுணத்தைப் பார்ப்பதே அரிதாகும்.
தனி மனிதனுடைய வாழ்க்கை எப்படிப்பட்டதாக இருந்தாலும் அது அவனோடு, அவனது சுகதுக்கங்களோடு முடிந்து விடுகிறது. நாட்டை ஆள்கிறவர்களிடையே சாத்வீகம் இன்றி, தமோ, குணம், ரஜோ குணங்கள் இருந்துவிட்டால் நாட்டு மக்களுக்கும் அவர்களுடைய செயலால் அதே குணங்கள் வந்து சேர்ந்துவிடுகின்றன. மனித வாழ்க்கையில் தமோ, ரஜோ குணங்கள் ஓங்கி வரும்போது தேசமே சீர்கெடும். எனவே சத்வகுணத்தை அதிகரித்துக் கொள்ள அடிக்கடி முயற்சி செய்யவேண்டும். அதற்கேற்ற சூழ்நிலையையும் உருவாக்க வேண்டும்.


நாட்டை ஆள்பவர்களிடம் தமோ, ரஜோ குணங்கள் அதிகரிக்கும் போது அந்தக் குணங்களுடைய செயல்பாடுகள் குறைவதற்காக, சத்வகுணமே உருவாய்க் கொண்ட இறைவனே அந்த ராக்ஷஸ அசுரர்களின் முன் தோன்றி, நல்ல வார்த்தை சொல்லி திருத்தப்பார்க்கிறார். அப்படியும் கேளாமல் போனால் இறைவனும் கொஞ்சம் ரஜோ குணத்தை எடுத்துக் கொண்டு, யுத்தம் செய்து அவர்களைக் கொன்று மக்களை ரட்சிக்கிறார். அதே சமயம் அந்த ராக்ஷஸ அசுரர்கள், முன் செய்த தவத்தின் பயனாக நல்ல கதியும் பெறுகிறார்கள். இவ்விதம் உலகிற்கு அருள் பாலிப்பதுதான், பகவானுடைய அவதாரலீலை.





?????? ????? ?????????? ??? : ( ??????????/ ??? ????????? - ??? ??????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

ஒருத்தர் கையை மற்றவர் பிடித்துக் கொண்டி&

ஒருத்தர் கையை மற்றவர் பிடித்துக் கொண்டிருப்பதன் தத்துவம்


புருஷ ப்ரஜைக்கு உபநயனம் எப்படியோ அப்படியேதான் ஸ்த்ரீ ப்ரஜைக்கு விவாஹம்’ என்பதற்கு இது போன்ற அம்சங்கள் நிரூபணம். ஒரு ஆண் குழந்தை குருவிடம் சரணாகதி செய்து அவன் கைப்பிடிப்பில் லக்ஷ்ய மார்க்கத்தில் போகிறதுபோலவே ஒரு பெண் குழந்தை பதி என்ற குருவின் மூலம் பண்ணவேண்டும் என்பதுதான் சாஸ்த்ர அபிப்ராயம்.


இந்த இரண்டிலுமே, shake-hand-ல் போல் பரஸ்பரம் இரண்டு பேருமே ஒருத்தர் கையை மற்றவர் பிடித்துக் கொண்டிருப்பதாக இல்லை. ஆசார்யன் தான் – உபநயனத்தில் ஆசார்யன் என்றே இருப்பவர்; விவாஹத்தில் வரன் என்ற பெயரில் உள்ள ஆசார்யன்; அவனொருத்தன் தான் – அந்த வடுவின் கையையும், வதூவின் கையையும் தன் கையால் அழுந்த மூடிக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டிருப்பவன். அங்கே (கை குலுக்கலில்) ஸமத்வம்; அதனால் பரஸ்பரம் ஒரே போலப் பண்ணுவது. இங்கேயோ (உபநயன, விவாஹங்களிலோ) சரணாகதி; சிஷ்யனாக உள்ள வடுவும், சிஷ்யையாக உள்ள வதூவும் விநயமாகக் கீழ் ஸ்தானத்திலிருந்து கொண்டு சரணாகதி செய்து, தன் செயலே இல்லை என்று இருக்கிறவர்கள். தன் செயலே இல்லாததால் பதிலுக்குக் கையைப் பிடித்துக் குலுக்குகிற கார்யமும் இல்லை!

மனோ-வாக்-காயங்களை குருவுக்கே அர்ப்பணிப்பதற்கு அடையாளமாகக் கார்யத்திற்கெல்லாம் கருவியாயுள்ள கையை, ஆசார்ய ஸ்தானத்திலிருக்கிறவரிடம் ஒப்புவித்துவிட்டு அதைச் சும்மாயிருக்க விடுகிறார்கள். சரணாகதனை ரக்ஷித்துப் பூர்ணமாக அங்கீகரித்துக் கையைப் பிடித்து வழி நடத்திப் போவதற்கு அடையாளமாக ஆசார்யனே, அவன் மட்டுமே, சிஷ்ய ஜீவனின் கையைப் பிடித்துக் கொள்கிறான்.


: ( ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

கர்மானுட்டானமும் பக்தி யோகமும்

கர்மானுட்டானமும் பக்தி யோகமும்

கர்மா, பக்தி (உபாஸனை) , தியானம் (ஞானம்) எல்லாம் முதலில் சேர்ந்து சேர்ந்து வரவேண்டும். இதெல்லாமே ஒன்றுக்கொன்று விரோதமில்லை. ஒன்றையொன்று இட்டு நிரப்புவது (complementary) தான்.

கடைசியில் ஒன்றொன்றாக மற்றதெல்லாம் உதிர்ந்து தியான சமாதியில் மட்டும் நிற்கும். அந்த சமாதியின் நினைப்பாவது நமக்கு இப்போது, ஆரம்ப கட்டத்தில் இருக்கவேண்டும். அதுதானே நம் லக்ஷியம்? அதனால் அன்றன்றும் சில க்ஷணமாவது சாந்தமாக, வேலைகளையெல்லாம் விட்டு தியானம் அப்பியசிக்க வேண்டும். ஆனால், இதற்காக, "கர்மாநுஷ்டானமாவது? அதிலென்ன ஸார் இருக்கிறது? வெறும் ஸுபர்ஸ்டிஷன் என்று சொல்லாமல் — 'ரிச்சுவல் (சடங்கு) எல்லாம் மீனிங்லெஸ் (அர்த்தமில்லாதது)" என்று சொல்லாமல், நிறைய அநுஷ்டானங்களைச் செய்து கொண்டேயிருப்போம். இதனால் நம் சித்தமலம் போகப் போகத்தான் உள்ளேயிருக்கிற ஸ்வயஞ்சோதி அநுபவத்தில் தெரிய ஆரம்பிக்கும்.


?????? ??????, ????? ??????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

ஆனந்தம் எங்கே?

ஆனந்தம் எங்கே?

வெளி வஸ்துக்களிலிருந்து நமக்கு ஆனந்தம் வரவில்லை. நம்மிடமிருந்தேதான் ஆனந்தம் பிறக்கிறது.

நமது உண்மை ஸ்வரூபமான ஆனந்தத்தை நாம் அஞ்ஞானத்தினால் மூடி மறைத்துக் கொண்டிருக்கும் நிலையில்கூட 'நம்முடையது' என்று ஒன்றிடம் சம்பந்தம் வைக்கும்போதுதான் அதிலிருந்து ஆனந்தத்தை அடைகிறோம். அந்த சம்பந்தம் போய் விட்டால் ஆனந்தம் போய் விடுகிறது.

உதாரணம் சொல்கிறேன்; ஒருவருக்குச் சொந்தமாக கொஞ்சம் நிலம் இருக்கின்றது என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அதில் முதலில் வருஷத்துக்கு வருஷம் விளைச்சல் அதிகமாவதாக வைத்துக் கொள்ளுங்கள். 'இந்த வயல் என்னுடையது' என்பதால், விளைச்சல் அதிகமாகும்போதெல்லாம் அவருக்கு மனம் குளிருகிறது. ஆனந்தம் உண்டாகிறது. அப்புறம் விளைச்சல் குறையத் தொடங்குகிறது. வயலை வேறு ஒருவருக்கு விற்று சாஸனம் பண்ணி விடுகிறார். மறுபடி அடுத்த வருஷம் அதே வயலில் ஏகமாக விளைச்சல் கூடியிருக்கிறது. இப்போது அதைப் பார்க்கும்போது இவர் மனம் குளிரவா செய்கிறது? "அடடா, போன வருஷம் நம் கையில் இருந்தபோது தரிசு மாதிரிப் பொட்டலாக இருந்தது; இப்போது எவனோ ஒருவனுக்கு அதிஷ்டம் அடிக்கிறதே!" என்று வயிற்றெரிச்சல்தான் உண்டாகிறது. 'எனது' என்ற சம்பந்தம் இருந்த மட்டுந்தான் அமோக விளைச்சலில் சந்தோஷம் இருந்தது. பிறகு அதே விளைச்சலில் உணர்ச்சி அடியோடு மாறிவிட்டது.

மாயைக்கு ஆளான 'நான்' என்பதன் சம்பந்தத்துக்கே இத்தனை ஆனந்தம் இருக்கிறது என்றால், எதிலும் சம்பந்தப்படாமல் பூரண ஞானமாக இருக்கின்ற அந்த வெறும் 'நான்' எத்தனை ஆனந்தமயமாக இருக்கும்!


??????? ????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

முனிவன் இயல்பு மௌனம்

முனிவன் இயல்பு மௌனம்

மனஸை அடக்கினவன்தான் முனி. ‘முனிவனின் குணம் எதுவோ அதுதான் மௌனம்’ என்பதே அந்த வார்த்தைக்கு அர்த்தம். முனிவனின் குணத்தில் பேசாமலிருப்பதுதான் தலை சிறந்தது என்று பொதுக் கருத்து இருந்திருப்பதால்தான் ‘மௌனம்’ என்றால் ‘பேசாமலிருக்கிறது’ என்று ஆகிவிட்டிருக்கிறது. மனஸை அடக்கினவனின் தன்மை என்றாலும், அதுவே நம் மாதிரி மனஸ் அடங்காதவர்கள் அந்த நிலையை அடைவதற்க்கு உதவுவதாகவுமிருக்கிறது.


பிரம்மஞானியான முனிவன் மௌனம், மௌனமாயில்லாமலிருப்பது என்ற இரண்டையும் விட்டு விடுகிறான் என்று உபநிஷத் சொல்கிறது[SUP]*[/SUP]. முதலில் படித்துப் பண்டிதனாகி, ரொம்பவும் வாதங்கள் சர்ச்சைகள் பண்ணி ஸத்ய தத்வத்தைத் தெரிந்து கொள்கிறான். அப்புறம் பாண்டித்யம், பேச்சு எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டு ஒரே நிஷ்டையில் போய்விடுகிறான். அப்புறம் பிரம்ம ஞானியாகிறபோது மௌனத்தையும் விட்டு விடுகிறான், மௌனமில்லாமையையும் விட்டுவிடுகிறான் என்று உபநிஷத் சொல்கிறது. இப்படிச் சொன்னால் அது எப்படி ஸாத்யம்? ஒன்று பேச்சை விட்டு மௌனமாக வேண்டும்; அல்லது மௌனத்தை விட்டுப் பேச வேண்டும். இரண்டையுமே விடுவது என்றால் எப்படி முடியும்?

அந்த ஞானியின் நிலைக்குப் போனால்தான் இது புரியும். அவனுக்குப் பேச வேண்டும் என்றோ, பேச வேண்டாமென்றோ எந்த சொந்த அபிப்ராயமும் ஆசையும் இருக்காது. லோகாநுக்ரஹத்துக்காக அவன் மூலம் உபதேசமாகப் பேச்சு வந்தாலும் அவன் தான் பேசுவதாக நினைக்க மாட்டான். அதைவிடப் பெரிய மௌன உபதேசத்தில் தக்ஷிணாமூர்த்தி மாதிரி அவனைப் பராசக்தி உட்கார்த்தி வைத்திருந்தாலும் ‘நாம் மௌன வ்ரதம் என்று ஒன்று அநுஷ்டிக்கிறோம்’ என்று அவன் நினைக்க மாட்டான். இதைத்தான் மௌனம், அமௌனம் இரண்டையும் விட்ட நிலை என்பது.



அது நமக்கு ரொம்ப தூரத்தில் இருக்கிற லக்ஷ்யம்.



நடைமுறையில் நாம் கொஞ்சம் மௌன உபவாஸத்தை அநுஷ்டிக்க ஆரம்பிக்க வேண்டும்.


???? ??????????? ??????? | ??????????? ????? | Page 2

 

[P.J.]

மூக பஞ்சசதி

மூக பஞ்சசதி


மூக பஞ்சசதி’ என்பது ஞானம், பக்தி, சாக்த சாஸ்த்ர தத்வங்கள், காவ்ய ரஸம் எல்லாம் சேர்ந்ததாகக் காமாட்சியைப் பற்றி மூகர் என்பவர் அநுக்ரஹித்துள்ள ஐநூறு ச்லோகம் கொண்ட ஸ்தோத்ரம்.

இவற்றிலொன்றுதான் நவகிரகங்களில் ஒவ்வொன்றின் தன்மையும் அம்பாளின் சரணாரவிந்தத்தில் இருப்பதாகச் சொல்லும் ச்லோகம்.

ததாநோ பாஸ்வத்தாம் அம்ருதநிலயோ லோஹிதவபு:
விநம்ராணாம் ஸௌம்யோ குருரபி கவித்வம் ச கலயந்
கதௌ மந்தோ கங்காதர-மஹிஷி காமாக்ஷி பஜதாம்
தம: கேதுர்-மாத:ஸ்தவ சரணபத்மோ விஜயதே
(பாதாரவிந்த சதகம் – 59)

சூரியன்:

ப்ரகாசிப்பதாலே ‘பாஸ்வத் தாம்’ என்று அந்தப் பாதத்தைச் சொல்கிறார். நவகிரகங்களில் முதலில் வரும் ஸூர்யனின் தன்மை இதுதானே? ‘பாஸ்கரன்’ என்றே அவனுக்கு ஒரு பேர்.

சந்திரன்:

அம்பாள் சரணத்திலிருந்து அம்ருதம் கொட்டுகிறது. இதை ‘அம்ருத நிலய:’ என்கிறார். யோகிகள் சிரஸின் உச்சியில் அவளுடைய பாத பத்மத்தின் அம்ருதம் பெருகுவதில் அப்படியே ‘உச்சி குளிர்ந்து’ இருப்பார்கள். ‘சரணாம்ருதம்’ என்றே சொல்வது வழக்கம். இதேபோல அம்ருதம் பெருக்குகிற தன்மை சந்திரனுக்கு உண்டு. அதனால்தான் ‘ஸுதாகரன்’ என்று பெயர்.

செவ்வாய்:

‘லோஹிதவபு:’ என்று ச்லோகத்தில் இருப்பதற்கு, ‘சிவந்த ரூபமுள்ளது’ என்று அர்த்தம். சிவப்பாயிருப்பதுதான் செவ்வாய். ‘விநம்ராணாம் ஸௌம்ய:’ அந்தப் பாதத்திலே போய் நமஸ்காரம் பண்ணுகிறவர்களுக்கு, அது ஸௌம்யமாயிருக்கிறது. மனஸுக்குப் பரமஹிதமாக, ம்ருதுவாக, சாந்தமாக இருப்பதெல்லாம் ஸௌம்யம். உக்ர தேவதை என்பதற்கு ஆப்போஸிட்டாக ஸௌம்ய தேவதை என்கிறோம்.

புதன்:

‘சோம’ என்ற சந்திரனிலிருந்து உண்டானதே ‘ஸௌம்யம்.’ நிலவு போலக் கோமளமாக, சாந்தமும் ஹிதமும் தருவதாக இருப்பதையெல்லாம் ஸௌம்யம் என்கிறோம். சோமனுக்குப் புத்ரனாக உண்டானவன் புதன். அதனால் அவனுக்கு ஸௌம்யன் என்று பேர்.

குரு:

அம்பாள் பாதம் ‘குரு ரபி’ – ‘குரு: அபி’ என்கிறார். ‘குருவானதும்கூட’ என்கிறார். குரு என்றால் குணவிசேஷத்தால் பெரியது என்று அர்த்தம். அதோடுகூட, அந்தப் பாதம் க்ஷணகாலம் பட்டுவிட்டால் திருவடி தீக்ஷையினாலே ப்ரஹ்ம ஞானமே ஸித்தித்துவிடும். இப்படி ஞானம் தருவதாலும் அது குருவாயிருக்கிறது. குரு என்றால் வியாழன். குருவாரம் என்றே அந்தக் கிழமைக்குப் பேர்.

சுக்கிரன்:

‘கவித்வம் சகல யந்’ – கவித்வத்தையும் அநுக்ரஹித்துவிடுகிறது அம்பாள் பாதம். அவளருளால் அருட்கவியாகி, ஒரு காலத்தில் தாம் மூகனாயிருந்ததை லோகமெல்லாம் அறிய வேண்டுமென்பதால், ‘மூகர்’ என்றே பெயர் வைத்துக் கொண்டவர்தான் இந்த ச்லோகத்தைப் பண்ணியிருப்பவரே! நவகிரகங்களில் கவித்வகாரகன் வெள்ளிக் கிழமைக்குரிய சுக்ரன். ‘குரு’ என்று வெறுமே சொன்னால், அது தேவகுருவான ப்ருஹஸ்பதியைத்தான் குறிக்கும். அப்படியே ‘கவி’ என்று வெறுமே சொன்னால், அது அஸுர குருவான சுக்ராச்சாரியாரைத்தான் குறிப்பிடும். கவித்வ சக்தி அருளுவதால், அம்பாளின் பாதம் சுக்ரனாக இருக்கிறது.

சனி:

‘கதௌ மந்த:’ மிக மெதுவான நடை உள்ளது அம்பாள் பாதம். ‘மந்தன்’ என்று சனிக்கு ஒரு பேர். சனி, ரொம்ப மெதுவாக ஸஞ்சாரம் செய்யும் கிரஹம். ‘சனீச்வரன்’ என்று சொல்வது தப்பு. மற்ற கிரகம் எதற்கும் இல்லாத ‘ஈச்வர’ப் பட்டம் இதற்கு மட்டும் வருவதற்கு நியாயமில்லை. ‘சனைச்சரன்’ என்பதே சரியான வார்த்தை.

‘சனை:’ – மெதுவாக, ‘சர’-ஸஞ்சரிப்பவன். அதைச் சுருக்கி சனி என்கிறோம்.
ராகு:

‘பஜதாம் தம: கேது:’ – அம்பாள் பாதம் தன்னை பஜிக்கிறவர்களின் தமஸுக்கு உலை வைக்கும் தூமகேதுவாக இருக்கிறது. தமஸ் என்றால் இருட்டு. துக்கம், அஞ்ஞானமெல்லாம் தான் பெரிய இருட்டு. தமஸ் என்று ராஹுவுக்கும் பெயர்.

கேது:

கேது என்பது ஒன்பதாவது கிரகமென்று எல்லோருக்கும் தெரியும். ச்லோகத்தில் ராஹுவின் தன்மை மாத்திரம் நேரே அம்பாள் பாதத்துக்கிருப்பதாகச் சொல்லாமல், ஆனாலும் ‘தமஸ்’ என்ற வார்த்தையை வைத்து, மற்ற எட்டு கிரகங்களையும் நேரே அந்தச் சரண ஸம்பந்தப்படுத்திச் சொல்லியிருக்கிறது.



Source

Sage of Kanchi

Jambunathan Iyer

 

[P.J.]

Learn sastras to scale new heights of bliss

Learn sastras to scale new heights of bliss

Our Atma-vidya (science of the Self) is extolled by people all over the world. (In our country learning even subjects that are apparently mundane like political economy, economics, dance, etc, has a transcendent purpose).

Foreigners come to India in search of our sastras and translate them into their own languages.

If we want to be respected by the world we must gain more and more knowledge in such sastras as have won the admiration of the world.

We cannot earn more esteem than others for achievements in fields like science and technology.

We feel proud if one or two Indians win Nobel prize but the rest of the world hardly takes any notice of it.

Its attitude may be expressed thus: "The strides we have taken in science and technology do not give us satisfaction. So we go to the Hindus seeking things that are beyond. But they themselves seem to forsake the philosophical and metaphysical quest for our science and technology".

We must be proud of the fact that our country has produced more men who have found inner bliss than all counties put together have. It is a matter of shame that we are ignorant of the sastras that they have bequeathed to us, the sastras that taught them how to scale the heights of bliss.



Source: Sage of Kanchi

Venkatesan Ramadurai

 

[P.J.]

பொன் மாரி பெய்தது.

பால சங்கரர் ப்ரம்மச்சரிய தர்மத்தை அனுசரிக்கும்
வண்ணமாய் தினம் தோறும் வீடாகச் சென்று பிச்சை
கேட்பார். ஒரு நாள் ப்ரம தரித்ரரான ஓர் அந்தணர்
வீட்டு வாசலில் பிச்சைக்கு நின்றார். அவருக்குப் பிச்சையிட
அவ்வீட்டில் யாதொரு பொருளும் இல்லை.


ஒரு பாலப்ரம்மச்சாரிக்கு ஒன்றும் கொடுக்க இயலாது குறித்து
அவ்வம்மையார் மிக வருந்தி இறைவனுக்கு நேவேத்யம்
செய்ய வைத்திருந்த ஒரு நெல்லிக் கனியை அவருக்கு
பிச்சையாக இட்டாள்.

அந்த மாதுவின் மேன்மையான
உள்ளத்தையும், அவள் தரித்ர நிலையையும் கண்ட சங்கரர்
மஹாலக்ஷ்மியை நினைத்து மனமுருகி இவர்கள் ஏழ்மையை
மாற்றும்படி வேண்டிப் பாடினார். அந்தக்ஷணமே பொன்
மாரி பெய்தது.

சங்கரர் பாடிய முதல் ஸ்தோத்ரமே கனகதாராஸ்தவம்.
இன்றும் அந்த இல்லம் ஸ்வர்ணத்து இல்லம் என
காலடியில் இருக்கிறது.


Source

Sage of Kanchi

Saraswathi Thyagarajan

 

[P.J.]

சரிதம் கேட்ட பலன்

சரிதம் கேட்ட பலன்


ஒரு புண்ய சரித்திரம் கேட்டால் இன்னின்ன பலன் என்று முடிவில் ‘பல ச்ருதி' சொல்வார்கள். ஆசார்ய சரிதம் கேட்டதன் பலன் நமக்கே நன்றாகத் தெரியும். எப்பவும் ஏதாவது அழுக்குப்பட்டுக்கொள்கிற மனசு அவர் சரித்திர ச்ரவணத்தில் நிர்மலமாக இருந்தது. அவருடைய சாந்தம், ப்ரேமை எல்லாம் நம் மனசிலேயும் கொஞ்சம் ‘டால்' அடித்துக் கொண்டேயிருந்தது.


‘சரித்திர பலன்' என்பது சரிதம் நமக்கு அளித்தப் பலன் மட்டுமில்லை. அதைக் கேட்டதற்குப் பலனாக நாம் என்ன பண்ணப்போகிறோம் என்பதுதான். ஆசார்யாளுக்கு நாம் பண்ணக்கூடிய பிரதிபலன் எதுவுமேயில்லை. அவருக்கு எதுவும் வேண்டவும் வேண்டாம்.


அவர் எதைப் பெரிய பிரதிபலனாக நினைப்பாரென்றால், சரிதம் கேட்கிற வரையில் நாம் நிர்மலமாக, சாந்தமாக, பிரேமையாக இருந்ததை எக்காலமும் அப்படியே இருக்கும் விதமாக ஸ்திரப்படுத்திக் கொள்வதைத்தான். அப்படி ஆவதற்கு, சாஸ்த்ரோக்தமான காரியம் எல்லாம் பண்ணவேண்டும். ஈச்வர பக்தி பண்ணவேண்டும்.


இதனால் மனசு நன்றாகச் சுத்தியாகி ஒன்றிலேயே நிற்க ஆரம்பித்தபின் ஞான விசாரத்த்துக்குப் போகலாம். இப்போது கர்மா, பக்திகளை விடக்கூடாது. ஆனாலும் அத்வைதத்துக்குத்தானே அவர் முக்கியமாக வந்தார். அதைப் பற்றி பாவனையாகவாவது ஒரு நினைப்பு தினமும் ஐந்து நிமிஷமாவது இல்லை இரண்டு நிமிஷமாவது இருக்கவேண்டும்.


“நான் அழுக்கே இல்லை. அழுகையும் பயமும் கோபமும் ஆசையும் போட்டு அழுக்குப் பண்ணுகிற வஸ்து இல்லை. பரம நிர்மலமாக, பிரசாந்தமாக இருக்கிற, எதுவும் படாத, அழுக்குக் கறையே இல்லாத ஆகாசம் மாதிரி நான்.


என்னவோ இப்படி ஓயாமல் உழப்பறிந்து கொண்டிருந்தாலும் சும்மாயிருக்கிற பரம சுகமே நான்'' என்று இரண்டு நிமிஷம் நினைத்துக் கொண்டால் ஆசார்யாள் ரொம்ப ப்ரீதியாகி விடுவார். இந்தப் பாவனை முற்றி அனுபவமாவதற்கு அனுக்ரஹிப்பார்.


ஆசார்யாள் இன்று இல்லாவிட்டாலும், தமக்குப் பதிலாக என்றைக்கும் இருக்கும்படியாக பக்தியாகவும் ஞானமாகவும் ஏராளமாக எழுதிவைத்துவிட்டுப் போயிருக்கிறார். அவற்றில் கொஞ்சமாவது தினமும் அவசியம் பாராயணம் பண்ணணும். பண்ணினால் அவரையே நேரில் பார்க்கிற மாதிரி பக்தியும் வரும். ஞானமும் வரும்.


எத்தனையோ ஆசார்யாள் உண்டு. ஒருத்தர், ‘சுவாமிக்கு சேவகனாக சதா கைங்கர்யம் பண்ணிக் கொண்டிரு, அதுதான் மோட்சம்' என்பார். இன்னொருத்தர் ‘சூன்யமாகப் போய்விடு, அதுதான் மோட்சம்' என்பார். இன்னொருத்தர், ‘சுவர்க்கம் என்ற இன்ப லோகத்திற்கு எல்லா இந்திரிய சுகங்களும் யதேஷ்டமாக அனுபவித்துக் கொண்டிரு. அதுதான் மோட்சம்' என்பார். இன்னொருத்தர், ‘உனக்கு ரொம்பப் பாப கர்மா இருக்கிறது. அதனால் உனக்கு மோட்சமே கிடையாது. நித்ய நரகம்தான்' என்றுகூடச் சொல்வார்.



ஆசார்யாள்தான், “அப்பா, இப்பவும் எப்பவும் மோட்சத்திலேயே இருந்து கொண்டிருப்பவன்தான். மாயையின் பிராந்தியில்தான் அது உனக்குத் தெரியவில்லை. இந்தப் பிராந்திக்கு ஆளாவது மனசுதான். ஞானத்தினால் அதை அழித்துப்போட்டு விட்டாயானால் அப்போதே மோட்சானுபவம்தான். மோட்சத்திலே வேறே ஒரு சுவாமியிடம் போகவில்லை நீயேதான் சுவாமி, நீயேதான் பரமாத்மா” என்றவர், பாபிகளுக்கு நித்ய நரகம் என்று அவர் சொல்லாதது மட்டுமில்லை. அவர்களுக்கும் உய்வு உண்டு என்று சொல்வதோடும் நிறுத்திக் கொள்ளவில்லை.


இதற்கெல்லாம் மேலே பாபி, பாபி என்கிறவனும் பரமாத்மாவேதான் என்பதாக, பதிதோத்தாரணத்தின் உச்சிக்குப் போனவர் நம் ஆசார்யாள். தம்முடைய அத்வைதத்தால் பதிதனை யும் பரப்ரம்மமாக்கிய ஆசார்யாளைப் போலப் பதித பாவனர் யாருமில்லை.


கன்னட பாஷையில் “மங்களம், குரு சங்கரா” என்று பாட்டு இருக்கிறது. அதில் “பாதகனெனு பரமாத்மனு மாடிதே” (பாதகனையும் பரமாத்மாவாக ஆக்கியவர்) என்று வருகிறது.


அப்படிப்பட்ட ஆசார்யாளுக்கு, லோக மங்களகாரகரான சங்கரருக்கு நாமெல்லாரும் மங்களம், ஜய மங்களம் சொல்லுவோம். “ஜய ஜய சங்கர” என்று மங்கள கோஷம் போடுவோம். அவருடய சுப நாமத்திற்கே ஜய சப்தம் விசேஷமாக உரித்தானது. ஏன் அப்படிச் சொல்கிறேனென்றால் நம்முடைய தமிழ் தேசத்தின் மகா பெரியவர் ஒருவர் ‘நாவுக்கு அரசர்' என்று ஈச்வரனே பட்டம் கொடுத்த அப்பர் சுவாமிகள் சொல்லியிருப்பதன் ப்ரமாணத்தில்தான்.


அவர் திருவாரூர் திருத்தாண்டகம் ஒன்றில் என்ன சொல்கிறாரென்றால், “ஏ நெஞ்சமே இப்படி வா, எங்கிட்டே நீ கொஞ்சங்கூட நிலை கொள்ளாமல் அலைந்தபடி இருக்கியே... நீ நிலையான ஸ்தானத்தைப்பெற ஆசைப்பட்டால் என்ன பண்ணணுமென்று சொல்கிறேன். கேட்டுக்கொள்.


தினமும் விடிவதற்கு முந்தி சுவாமி கோவிலுக்குப் போ. சந்நிதியைப் பெருக்கி மெழுகு. சுவாமிக்குப் புஷ்பஹாரம் சமர்ப்பணம் பண்ணு. வாக்புஷ்பத்தாலும் ஸ்தோத்ர அலங்காரம் பண்ணு. வாயாரப் பாடு. தலையாரக் கும்பிடு. கூத்தாடு. ‘சங்கரா! ஜய! போற்றி! போற்றி!' என்றும், ‘கங்காஜடாதரா!' என்றும், ‘ஆதிப் பொருளே, ஆரூரனே!' என்றும் அலறி கோஷம் போடு” என்கிறார். சங்கர நாமாவோடுதான் ஜய சப்தத்தைச் சேர்த்துச் சொல்லி, அது போதாதென்று தமிழிலும் ஒன்றுக்கு இரண்டாகப் “போற்றி” போட்டிருக்கிறார்.
மாணிக்கவாசகர். அவர் ரொம்ப அத்வைதமாகவே சொன்னவர், மகா பெரியவர். அவரும் அந்தாதி கிரமத்தில் பாடியிருக்கிற ‘திருச்சத'கத்தில் ஒரு அடியை 'சங்கரா போற்றி போற்றி' என்று முடித்துவிட்டு, அடுத்த அடியும் ‘சங்கரா போற்றி' என்றே ஆரம்பித்திருக்கிறார்.



ஆசார்யாளுக்கு எப்போதும் “ஜய ஜய, ஹர ஹர!” போட்டுக் கொண்டேயிருப்போம். ஜய சப்தம் நமக்கு ஆத்ம ஜயத்தைக் கொண்டுவந்து கொடுக்கும். ஹர சப்தம் தப்பை, தீமையை எல்லாம் போக்கிவிடும். நாம் எல்லோரும் நன்றாக, ஒற்றுமையாக இருக்க அவருடைய ஸ்மரனையே போதும்.



தெய்வத்தின் குரல் ஐந்தாம் பகுதி
(ஸ்ரீசங்கர சரிதம்)


?????? ????? ???? - ?? ?????

 

[P.J.]

"எங்கோ தூரத்தில் இருக்கிறான் ஸ்வாமி என்&#

"எங்கோ தூரத்தில் இருக்கிறான் ஸ்வாமி என்று ஊரெல்லாம்சுற்றுகிறாயே!


வேதம் தத் என்று பரம்பொருளைத் தூரத்திலுள்ள 'அது'வாக சொல்கிறது என்றால், நமக்கு அதனால் என்ன பயன்?அப்படி இல்லை. வெகுதூரத்தில் இருக்கிறவர்தாம் மிகவும் அருகில் இருக்கிறார்" - தத்தூரே தத்வந்திகே" என்று வேதம் உணர்த்துகிறது.

கல்யாணம் ஆகவேண்டிய பெண் ஒருத்தி இருந்தாள். அவளுடைய பெற்றோர் பந்துக்களுக்குள்ளேயே முறைப் பையனைப் பார்த்து அவனுக்கு அவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுக்கத் தீர்மானித்திருந்தார்கள். ஆனால் அந்தப் பெண், "புருஷர்களில் எல்லாம் உயர்ந்தவன் எவனோ, அவனைத்தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்வேன்" என்று பிடிவாதம் பண்ணினாள். அவர்களும், "உன் இஷ்டப்படியே போ!" என்று விட்டு விட்டார்கள்.

அந்தப் பெண், 'புருஷர்களுக்குள்ளேயே உயர்ந்தவன் ராஜாதான். கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டால் அவனைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கொள்வேன்'என்று தீர்மானம் பண்ணிக் கொண்டு, அவ்வூர் ராஜா பின்னாலேயே போய்க் கொண்டிருந்தாள்.

ஒரு நாளைக்கு ராஜா பல்லக்கில் போய்க் கொண்டிருந்த போது ஒரு சாமியார் எதிரே வந்தார். ராஜா பல்லக்கை விட்டுக் கீழே இறங்கி, அந்தச் சாமியாருக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டுத் திரும்பவும் பல்லக்கில் ஏறிக்கொண்டு போனான்.

இதை அந்தப் பெண் பார்த்தாள். அடடா! ராஜாதான் புருஷர்களுக்குள் உயர்ந்தவன் என்று எண்ணி இத்தனை நாளும் ஏமாந்து போய்விட்டேனே! ராஜாவைக் காட்டிலும் உயர்ந்தவர் சாமியார் போல இருக்கிறதே!கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டால் இந்தச் சாமியாரைத் தான் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ள வேண்டும் என்று தீர்மானம் பண்ணிக் கொண்டு அந்தச் சாமியார் பின்னாலேயே சுற்ற ஆரம்பித்து விட்டாள்.

சாமியாரோடு போகும்போது, ஒருநாள் அவர் தெருக்கோடியில் இருந்த பிள்ளையாருக்கு முன் நின்று குட்டிக்கொண்டு தோப்புக்கரணம் போடுவதை அவள் பார்த்தாள். "சாமியாரைவிடப் பெரியவர், உயர்ந்தவர் இந்தப் பிள்ளையார்தான். அதனால் பிள்ளையாரைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ள வேண்டும்"என்று தீர்மானம் பண்ணிக் கொண்டாள். சாமியாரோடு போகாமல், அந்தப் பிள்ளையாருக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து விட்டாள்.

அவளைத் தவிர அந்தப் பிள்ளையாரிடம் யாரும் அடிக்கடி வருகிற இடமாக அது இல்லை. அது கோயில்கூட இல்லை;வெறும் மரத்தடிதான். அதனால், தெருவோடு போகிற நாய் ஒன்று அந்தப் பிள்ளையார் மேலே காலைத் தூக்கிக் கொண்டு 'ஒன்றுக்கு'ப் போயிற்று. அதைப் பார்த்தவுடன், 'அடடா, இந்தப் பிள்ளையாரையும் விட உசந்தது இந்த நாய்தான்!'என்று , அந்த நாயைத் துரத்திக் கொண்டு, அவள் போக ஆரம்பித்துவிட்டாள். தெருவில் ஒடுகிற அந்த நாயைத் துரத்திக் கொண்டு, அவள் போக ஆரம்பித்துவிட்டாள்.

தெருவில் ஒடுகிற அந்த நாயை, ஒரு பையன் கல்லால் அடித்தான். அது 'வள், வள் என்று குரைத்துக் கொண்டு ஒடிவிட்டது. 'ஏண்டா அந்த நாயை அடித்தாய்?என்று அந்தப் பையனை ஒருவன் பிடித்துக் கொண்டு அதட்டினான். நாயைக் காட்டிலும் நாயை அடித்தவன் பெரியவன் என்று எண்ணினேன்; அடித்தவனையே திருப்பி அடிக்கிற இவன்தான் உயர்ந்தவன் என்று தீர்மானம் பண்ணிவிட்டாளாம் அந்தப் பெண்.

இப்படிக் கடைசியில் அவள் கண்டுபிடித்த அந்த ஆஸாமிதான் அவளுடைய அப்பா அம்மா முதலில் அவளுக்குத் தீர்மானம் பண்ணியிருந்த பிள்ளை!வெகு தூரத்தில் யாரோ இருக்கிறான், இருக்கிறான் என்று எண்ணிக் கொண்டே சுற்றினாள். கடைசியில், அவன் அவளுக்கு அருகிலேயே இருந்தவனாகப் போய்விட்டான். இப்படி லௌகிகமாக ஒரு கதை சொல்வதுண்டு.

எங்கோ தூரத்தில் இருக்கிறான் ஸ்வாமி என்று ஊரெல்லாம்சுற்றுகிறாயே!தெரியாதவரையில் அவன் தூரத்தில் இருப்பவன்தான். ஊரெல்லாம் சுற்றினாலும் அவனைப் பார்க்க முடியாது. அவன் உன்கிட்டேயே இருப்பவன்தான். " தத்தூரே தத்வந்திகே " - 'தூரத்திற்கெல்லாம் தூரம், சமீபத்திற்கெல்லாம் சமீபம் என்று ச்ருதி சொல்கிறது.

ஹொரஸைன் என்பார்களே, தொடுவானம்;இங்கிருந்து பார்த்தால் ஆகாசமும் பூமியும் அந்த இடத்தில் சேருவது போல் இருக்கும். அங்கே ஒரு பனைமரம் இருக்கிறது என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அந்தப் பனைமரத்தடிக்குப் போனால் பூமியும் வானமும் சேருகிற இடத்தைப் பிடித்து விடலாம் என்று இங்கே இருந்து பார்க்கிறபோது நமக்குத் தோன்றும். ஆனால் அங்கே போனால் தொடுவானமும் அங்கிருந்து வெகுதூரத்திற்கு அப்பால் போய்விட்டது போல தெரியும் நாம் போகப் போக அதுவும் போய்க் கொண்டே இருக்கும். இந்தப் பனைமரத்தில் வந்து நின்றால் தொடுவானம் வெகுதூரத்திற்குப் போய்விட்டதே, அதைப் பிடிக்க இன்னும் நாமும் போக வேண்டும் என்று போய்க் கொண்டிருந்தால், அதைப் பிடிக்க முடியுமா?இந்தப் பனை மரத்துக்கு வெகுதூரத்தில் இருந்து பார்க்கும்போது இந்த இடத்தில்தான் தொடுவானம் இருப்பதுபோல இருந்தது. இந்த இடத்திற்கு வந்தவுடன் அது நம்மைவிட்டு இன்னும் வெகுதூரத்திற்குப் போய்விட்டது போலத் தெரிகிறது. ஆகவே அது எங்கே இருக்கிறது?நீ இருக்கிற இடத்தில்தான் இருக்கிறது. c இருக்கிற இடந்தான் அது. அப்படி 'அது' 'அது'என்று சொல்லப்படுகிற, வெகு தூரத்தில் இருக்கிற ஸ்வாமி, உன் கிட்டேயே - உன் உள்ளேயே - இருக்கிறது;நீயே அதுதான் என வேதம் உணர்த்துகிறது.

நீயே அது என்பதை'தத்-த்வமஸி'என்ற மஹாவாக்கியமாக வேதம் சொல்கிறது


Sage of Kanchi

Varagooran Narayanan

 

[P.J.]

மாறி மாறி ஜீவனுக்கும் ஈச்வரனுக்கும் ‘ரன்

மாறி மாறி ஜீவனுக்கும் ஈச்வரனுக்கும் ‘ரன்னிங் ரேஸ்'

மாறி மாறி ஜீவனுக்கும் ஈச்வரனுக்கும் 'ரன்னிங் ரேஸ்'எப்படி நடக்கிறதென்றால்:இவன் (ஜீவன்) அவனைப் பிடிக்க முயற்சி பண்ணுகிறபோது அவன், 'ஏகப்பட்ட கர்மா பாக்கி உள்ள இவனுக்கு நாம் அத்தனை ஸுலபத்தில் எல்லா ஸம்பத்துக்களுக்கும் மேற்பட்ட ஸாக்ஷ£த்காரத்தைக் கொடுத்தால் தர்ம நியாயமே இல்லை'என்று பிடிபடாமல் ஒடுவது;அதனால் ஜீவ மனஸு, 'அவன்தான் பிடிபடலையே!'என்று அலுத்துப் போய் தனக்குப் பிடிபடுகிற கண்ட கண்ட விஷயங்களில் ஒடுவது;அப்போது ஈச்வரன் கருணையோடு அவனைத் தொடர்ந்து துரத்திக் கொண்டு வந்து பிடித்துத் தன்னை அவன் பிடித்துக் கொள்ளும்படி பண்ணுவது.

ஆனாலும் இதை ஒரே வீச்சில் ரொம்ப 'லீனியன்டா'கச் செய்வது கர்ம தர்மத்திற்கு ஏற்றதில்லை என்பதால், தான் தொடருவதையும் பிடித்துக் கொள்வதையும் ஜீவன் தெரிந்து கொள்ளாத அளவுக்கு அத்தனை ஸ¨க்ஷ்மமாகச் செய்து மனஸை அப்பப்போ ஆத்ம விஷயத்தில் ஈடுபடும்படி (அது தான் அவனைப் பிடித்துக் கொள்வது - ஆனாலும் ரொம்ப லேசாகத் தொடுவது;அப்படி) ச் செய்வது;லேசான பிடிப்பை ஜீவன் இறுக்கப் பண்ணிக் கொண்டு அதற்கான காலம் வருவதற்கு முன்னாடியே விடுபட்டுவிடாமல் ஸமயத்திலே அவனிடமிருந்து நழுவி விடுவது;ஜீவன் மனஸைத் தறிகெட விடுவது;அப்புறம், 'அதற்குள்ளே இவன் அம்ருதத்திலே முழுகக் கூடாது என்று நாம் விலகிக் கொண்டால், இவனானால் ஜலத்திலேகூட முழுகாமல் சாக்கடையில் போய் விழுகிறானே!'என்று ஈச்வரன் பரிதாபப்பட்டு மறுபடி கொஞ்சம் பிடிபடுவது- என்றிப்படி இழுத்தடிக்க வேண்டிய மட்டும் இழுத்தடித்து விட்டு, கால க்ரமேண ஜீவன் நன்றாகவே மனஸ் முழுதையும் லக்ஷ்யத்தில் முழுக்கும்படிப் பண்ணி அப்போது ஈச்வரன் ஒரே துரத்தாகத் துரத்தி ஒரே பிடியாகப் பிடித்து, அதாவது 'அநுக்ரஹம்'என்பதைப் பூர்ணமாகச் செய்து ஸாக்ஷ£த்காரத்தில் சேர்ப்பது என்று நடக்கிறது.


???????????????????? ??????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

பின்பற்ற வேண்டிய பத்து

பின்பற்ற வேண்டிய பத்து



* காலையில் எழுந்தவுடன் இரண்டு
நிமிடமாவது கடவுளை மனதில் நினைத்து பிரார்த்தனை செய்யுங்கள்.


* அன்றைய நாள் நல்ல நாளாக அமையவேண்டும் என்ற இறைவனிடம் வேண்டிக் கொள்ளுங்கள்.

* புண்ணியநதிகள், கோமாதா, சிரஞ்சீவிகள், சப்தகன்னியர் ஆகியோரை குறைந்தபட்சம் ஒரு நிமிடம் நினைப்பது அவசியம்.

* வாரத்தில் ஒருநாளாவது அருகில் உள்ள கோயிலுக்குச் சென்று வழிபாடு செய்யுங்கள்.

* அக்கம் பக்கத்தினரையும், மற்றவர்களையும் அன்போடு நேசித்து வாழுங்கள்.

* உணவு உண்ணும் முன் மிருகங்களுக்கோ, பறவை
களுக்கோ சிறிது அளித்துவிட்டு பிறகு சாப்பிடுங்கள்.

* உங்களால் முடிந்த அளவுக்கு தர்மம் செய்து வாருங்கள்.

* நெற்றியில் எப்போதும் திருநீறு, குங்குமம் அணிந்து கொள்ளுங்கள்.

* தூங்கச் செல்லும் முன் அன்றைய நாளில் நடந்த நன்மை, தீமைகளை அலசி ஆராய்ந்து திருத்திக் கொள்ளுங்கள்.

* கடவுளின் நாமத்தை 108 முறையாவது உச்சரித்துவிட்டு பின்னர் உறங்குங்கள்.


காஞ்சிப்பெரியவர்

Indian Hindu Religion Philosophers and Spiritual Philosophy

 

[P.J.]

Religion is the means of realizing dharma, artha, kama and moksa

Religion is the means of realizing dharma, artha, kama and moksa

n Tamil, dharma is called "aram"; artha is known as "porul'; and kama and moksa are called "inbam, " andvidu respectively. "Artha" occurs in the term "purusarthas", but it is itself one of the purusarthas? What a man wants for himself in his life- the aims of a man's life- are the purusarthas. What does a man want to have? He wants to live happily without lacking for anything. There are two types of happiness: the first is ephemeral; and the second is everlasting and not subject to diminution. Kama or in barn is ephemeral happiness and denotes worldly pleasure, worldly desires. Moksa or vidu is everlasting happiness, not transient pleasure. It is because people are ignorant about such happiness, how elevated and enduring it is, that they hanker after the trivial and momentary joys of kama.

Our true quest must be for the fourth artha, that is vidu or moksa. The majority of people today yearn for the third artha that is kama. When you eat you are happy. When you are appointed a judge of the high court you feel elated. You are delighted when presented with a welcome address by some institution, aren't you? Such types of happiness are not enduring. The means by which such happiness is earned is porul. Porul may be corn, money, and house. It is this porul that is the way to happiness. But the pleasure gained from material possessions is momentary and you keep constantly hungering for more.




Moksa is the state of supreme bliss and there is no quest beyond it. We keep going from place to place and suffer hardships of all kinds. Our destination is our home. A prisoner goes to his vidu or his home after he is released. But the word vidu also means release or liberation. Since we are now imprisoned in our body, we commit the grave mistake of believing that we are the body.

The body is in fact our goal. Our real home is the bliss called moksa. We must find release from the goal that is our body and dwell in our true home. God has sentenced us to goal (that is he has imprisoned us in our body) for our sins. If we practice virtue he will condone our sins and release us from the prison of our body before the expiry of the sentence. We must desist from committing sinful acts so that our term of imprisonment is not extended and endeavor to free ourselves and arrive in our true home, our true home that is the Lord. This home is bliss that passeth understanding, bliss that is not bound by the limitations of time, space and matter.




Lastly, I speak of the first purusartha, dharma. Dharma denotes beneficent action, good or virtuous deeds. The word has come to mean giving, charity. "Give me dharmam. Do dharmam, mother, " cries the beggar. We speak of "dana-dharma" [as a portmanteau word]. The commandments relating to charity are called "ara-kattalai"in Tamil. Looked at in this way, giving away our artha or porul will be seen to be dharma. But how do we, in the first place, acquire the goods to be given away in charity? The charity practiced in our former birth- by giving away our artha- it is that brings us rewards in this birth. The very purpose of owning material goods is the practice of dharma. Just as material possessions are a means of pleasure, so is dharma a means of material possessions. It is not charity alone that yields rewards in the form of material goods; all dharma will bring their own material rewards.




If we practice dharma without expecting any reward in the belief that Isvara gives us what he wills- and in a spirit of dedication, the impurities tainting our being will be removed and we will obtain the bliss that is exalted. The pursuit of dharma that brings in its wake material rewards will itself become the means of attaining the Paramporul. Thus we see that dharma, while being an instrument for making material gain and through it of pleasure, becomes the means of liberation also if it is practiced unselfishly. Through it we acquire material goods and are helped to keep up the practice of dharma. This means that artha itself becomes a basis of dharma. It is kama or desire alone that neither fulfils itself nor becomes an instrument of fulfilling some other purpose. It is like the water poured on burning sands. Worse, it is an instrument that destroys everything dharmic thoughts, material possessions, liberation it-self.



All the same it is difficult, to start with, to be without any desire altogether. Religion serves to rein in desire little by little and take a man, step by step, from petty ephemeral pleasure to the ultimate bliss. First we are taught the meaning and implications of dharma and how to practice it, then we are instructed in the right manner in which material goods are to be acquired so as to practice this dharma; and, thirdly, we are taught the proper manner in which desires may be satisfied. It is a process of gaining maturity and wisdom to forsake petty pleasure for the ultimate bliss of moksa.



Moksa is release from all attachments. It is a state in which the Self remains ever in untrammeled freedom and blessedness. The chief purpose of religion is to teach us how this supreme state may be attained.



We know for certain that ordinary people do not achieve eternal happiness. The purpose of any religion is to lead them towards such happiness. Everlasting blessedness is obtained only by forsaking the quest for petty pleasures. The dictates of dharma help us to abandon the pursuit of sensual enjoyments and endeavor for eternal bliss. They are also essential to create a social order that has the same high purpose, the liberation of all. Religion, with its goal of liberation, lays down the tenets of dharma. That is why the great understand the word dharma itself to mean religion.


The Purpose of Religion from the Chapter "Religion In General", in Hindu Dharma : kamakoti.org:

 

[P.J.]

The goal of all religions

The goal of all religions

The goal of all religions is to wean away man- his mind, his speech and his body- from sensual pleasure and lead him towards the Lord. Great men have appeared from time to time and established their religions with the goal of releasing people from attachment to their senses, for it is our senses that impel us to sin. "Transitory is the joy derived from sinful action, from sensual pleasure. Bliss is union with the Paramatman. " Such is the teaching of all religions and their goal is to free man from worldly existence by leading him towards the Lord.



Papa and Punya from the Chapter "Religion In General", in Hindu Dharma : kamakoti.org:

 

[P.J.]

Maha PeriyavaaL's Story About the Value of annadhAnam

Maha PeriyavaaL's Story About the Value of annadhAnam


Annadanam
The Sanskrit word annadanam literally means the offering or sharing (danam) of food (annam). Taittiriya Upanishad declares, ‘All life force comes from food.’ (annam vai pranah) and ‘Let food be produced in plenty’ (annam bahu kurveet). In Bhagavad Gita, Sri Krishna declares, ‘From food all beings are evolved’ (annad bhavanti bhutani).


Manu Dharma Sastra declares, “regard the guest as a deity” (‘atdhithi devo bhava’) plainly expresses this worldwide tradition among ancient societies that deities may move upon the earth in human guise, and that one should therefore regard them with the utmost courtesy and respect and hospitality–including the offering of food items. Annadanams are conducted with this very principle in mind, for among the hungry crowd there may also be the anonymous genuine devotee, saint or even a deva or deity. Indeed, each and every poor person is regarded in this way, as expressed in the Sanskrit saying Daridra Narayana (“God dwells in the poor person”).


Please read more from this link

https://docs.google.com/viewer?a=v&...I1MDAzNzczNzUyMjMBOFhQUmZDTDJ1ZDRKATAuMQEBdjI

 

[P.J.]

Papa, sinful action, is two-pronged in its evil power

Papa, sinful action, is two-pronged in its evil power

Papa, sinful action, is two-pronged in its evil power. The first incites us to wrong-doing now. The second goads us into doing evil tomorrow. For instance, if you take snuff now you suffer now. But tomorrow also you will have the same yearning to take the same. This is what is called the vasana that comes of habit. An effort must be made not only to reduce such vasana but also cultivate the vasana of virtue by doing good deeds.




It is bad vasana that drags us again and again into wrong-doing. Unfortunately, we do not seem to harbour any fear on that score. People like us, indeed even those known to have sinned much, have become devotees of the Lord and obtained light and wisdom. How is Isvara qualified to to be called great if he is not compassionate, and does not protect sinners also? It is because of sinners like us that he has come to have the title of "Patitapavana" [he who sanctifies or lifts up the fallen with his grace]. It is we who have brought him such a distinction.




"Come to me, your only refuge. I shall free you from all sins. Have no fear (sarvapapebhyo moksayisyami ma sucah). " The assurance that Sri Krsna gives to free us from sin is absolute. So let us learn to be courageous. To tie up an object you wind a string round it again and again. If it is to be untied you will have to do the unwinding in a similar manner. To eradicate the vasana or sinning you must develop the vasana of doing good to an equal degree. In between there ought to be neither haste nor anger. With haste and anger the thread you keep unwinding will get tangled again. Isvara will come to our help if we have patience, if we have faith in him and if we are rooted in dharma. .


Papa and Punya from the Chapter "Religion In General", in Hindu Dharma : kamakoti.org:

 

[P.J.]

We sin in four different ways.


We sin in four different ways.


We sin in four different ways. With our body we do evil; with our tongue we speak untruth; with our mind we think evil; and with our money we do so much that is wicked. We must learn to turn these very four means of evil into instruments of virtue.



We must serve others with our body and circumambulate the Lord and prostrate ourselves before him. In this way we earn merit. How do we use our tongue to add our stock of virtue? By muttering, by repeating, the names of the Lord. You will perhaps excuse yourself saying: "All our time is spent in earning our livelihood. How can we think of God or repeat his names? " A householder has a family to maintain; but is he all the time working for it? How much time does he waste in gossip, in amusements, in speaking ill of others, in reading the papers? Can't he spare a few moments to remember the Lord? He need not set apart a particular hour of the day for his japa. He may think of God even on the bus or the train as he goes to his office or any other place. Not a paisa is he going to take with him finally after his lifelong pursuit of money.

The Lord's name (Bhagavannama) is the only current coin in the other world.


Papa and Punya from the Chapter "Religion In General", in Hindu Dharma : kamakoti.org:

 

[P.J.]

ஸ்ரீ மஹாபெரியவாளின் அருள் வாக்கு

[FONT=&quot]ஸ்ரீ மஹாபெரியவாளின் அருள் வாக்கு


வாழ்க்கையிலே முன்னேற எத்தனையோ பேர் உதவி செய்யறா.. அவாளுக்கு கிரகங்களும் நிறைய உபசரணை பண்றா.

ஊனமில்லாம படைச்சு, மூச்சு விடக் காத்தும், நித்திய கர்மாக்களுக்கு மழையும் தர பகவானை ரெண்டு நிமிஷம் உபசரிக்க நேரமில்லாமப் போயிடறது. சிரமம் வந்தாதான் பகவானை நினைக்கறதுங்கிறதை மாத்திக்கணும்.

“வீட்டுலே யாருமே இல்லே…பொழுது போகலே..”ன்னு தவிக்கற நேரங்கள்லே, பகவானண்டே உட்கார்ந்து காதுக்கு இனிமையா நாலு ஸ்லோகம், பாட்டு சொல்லுங்களேன். மனசு எத்தனை விச்ராந்தியாறதுன்னு புரியும்.

தகப்பனாரை அன்பாய் ரட்சிக்கிறவன், வேளா வேளைக்கு அன்னமும், கட்டிக்க வஸ்திரமும் கொடுக்கிறது மட்டும் ரட்சணை இல்லை. அவர் வயசுக்கு மாறி அவருக்குப் பிடிச்ச பேச்சுக்களை தினமும் ஒரு அரைமணி சம்பாஷிக்கணும். அப்படிப்பட்டவனை பிரம்மா
ஆசிர்வாதம் பண்றார்.

தாயார், குடி இருந்த கோவிலில்லையா? இதேபோல அன்பாய் இருக்கிறவனுக்கு அடுத்த பிறவியில் பூமி சொந்தமாய் அனுபவிக்கும் போகம் கிடைக்கும். ஏன்னா பூமி தேவி அப்படி அனுக்ரஹம் பண்றா.

குருவை மரியாதையா நடத்தறவனுக்கு,மத்தவாளுக்கு படிக்க ஒத்தாசை பண்றவாளுக்கு,அடுத்த பிறவியில் படிப்பு நன்றாக வரும். பிரகஸ்பதி அப்படி வரம் கொடுத்திருக்கார்.

[/FONT][FONT=&quot]


https://groups.google.com/forum/#!topic/sathvishayam/O7G1pwRnkQ0
[/FONT]

 

[P.J.]

Jagadgurus Pujyashri Kanchi Kamakoti Peetathipathi Shankaracharya Swamiji's Camp

Jagadgurus Pujyashri Kanchi Kamakoti Peetathipathi Shankaracharya Swamiji's Camp at AVADI with Maha Thripurasundari sametha Chandramouleeshwara Pooja.
8th Nov to 16th Nov 2014.

 

[P.J.]

ஈச்வராநுக்ரஹத்தினால் மோக்ஷம்

ஈச்வராநுக்ரஹத்தினால் மோக்ஷம்


மாயா லோகத்தில் ஸகல கர்மாவுக்கும் பலனைத் தருபவன் ஈச்வரன்தான். இதிலே இன்ன காரியத்திற்கு இன்ன விளைவு என்று எத்தனையோ கோடி விதிகள்


அவன் போட்டபடிதானே நடக்கின்றன?அப்படி நாம் பண்ணும் ஒவ்வொரு காரியத்திற்கும் விளைவாகக் கிடைக்கும் கர்ம பலனும் அவன் கொடுத்துத்தான் கிடைக்கிறது. கர்மா பண்ணுவதும், அதற்குப் பலன் அநுபவிப்பதும்தான் திரும்பத் திரும்ப ஜன்மங்களைக் கொடுத்து நம்மை ஸம்ஸார சக்கரத்திலேயே சுற்றிக் கொண்டிருக்கச் செய்வது. கர்மா நின்று போனால்தான் கார்யமேயில்லாத ப்ரஹ்மமாக இருக்க முடியும்.

கர்மாவில் ஜீவனைத் தூண்டிவிடுவது மனஸ்தான். மனஸின் விருப்பங்களின்படி, ஏவலின்படிதான் நாம் எந்தக் கார்யமும் செய்வது. ஆகையால் மனஸ் நின்றாலே கர்மா நிற்கும். மனஸோ தன்னால் நிற்கவே மாட்டேனென்கிறது. ஒரு வஸ்து எப்படி தன்னைத்தானே எப்படி ஷ¨ட் பண்ணிக் கொள்ளும்?ஆகவே மனஸ் செய்யக்கூடியது, தான் அழிய மாட்டோமா, மாட்டோமா என்ற தீவிரமான தாபத்தோடுகூட, தான் அழிந்த பிறகு உண்டாகிற ஜீவ-ப்ரஹ்ம அபேத நிலையைப் பற்றி ஸதாவும் நினைத்துக் கொண்டிருப்பதுதான். இதற்குப்பேர் 'நிதித்யாஸனம்'என்பது. விடா முயற்சியோடு இதைப் பண்ண வேண்டும். 'அத்வைத ஸாதனை'என்பதன் 'ஜிஸ்ட்'- ஸாராம்சம்- இப்படி விடா முயற்சியோடு நினைப்பதுதான். இதுவும் ஒரு கார்யந்தான். நடப்பது காலின் கார்யம், தின்பது வாயின் கார்யம் என்கிற மாதிரி, நினைப்பது மனஸின் கார்யம்.




எல்லாக் கார்யங்களையும் கவனித்துப் பலன் தருபவன் ஈச்வரன்தான் என்று சொன்னேனல்லவா?அவன் இந்த நிதிஸ்யானமாகிய நினைப்புக் கார்யத்தையும் கவனித்துக் கொண்டேயிருப்பான். விடாமல் அதை நாம் தொடர்ந்து கொண்டே போனால், 'தன்னுடைய பழைய கர்மா பாக்கி முழுவதையும் தீர்த்துக் கட்டி விடுகிற அளவுக்கு இவன் அந்த நிதித்யாஸன கர்மாவைப் பண்ணி விட்டான்'என்று அவன் தீர்ப்புப் பண்ணி, நம்முடைய தனி மனஸை- நாம் ப்ரஹ்மத்திற்கு வேறான ஜீவன் என்று நம்மை தனிப்படுத்திக் காட்டும் மனஸை - இல்லாமல் போய்விடும்படியாக அநுக்ரஹம் பண்ணுவான்.




இதைத்தான் ஈச்வராநுக்ரஹம் ஏற்பட்டு ப்ரஹ்ம ஸாக்ஷ£த்காரம் ஸித்திக்கும் என்று சொன்னது. நம்முடைய ஜன்மாந்த்ர கர்மா எல்லாம் தீர்கிற அளவுக்கு கணக்குத் தப்பாமல் நாம் ஸாதனை பண்ணினால்தான் அநுக்ரஹிப்பான். என்றில்லை. அப்படி துல்லியமாகக் கணக்குப் பார்த்துத்தான் அநுக்ரஹிப்பது என்றால் அதற்கு அநுக்ரஹம் என்றே பேர் சொல்லப்படாது. மெகானிகலாக கணக்கு ஸரி பார்த்து ஒரு வியாபாரி அல்லது அக்கவுன்டன்ட் பண்ணுகிற மாதிரிச் செய்வதற்கு அநுக்ரஹம் என்ற பேர் ஸரியில்லை. ப்ரேமை, கருணை, மன்னிக்கிறது, கொஞ்சம் முன்னே பின்னே இருந்தாலும் போனால் போகிறதென்று தூக்கிப் போடுகிற தாக்ஷிண்யம் இதெல்லாம் சேர்ந்திருப்பதுதான் அநுக்ரஹம்.



அநுக்ரஹம் என்ற வார்த்தைக்கு ஒரு அர்த்தம் தோன்றுகிறது. 'அநு'என்பது 'அநுஸரித்து' அதாவது 'தொடர்ந்து' போவது என்று அர்த்தம் கொடுக்கும்.


'க்ரஹம்'என்றால் பிடித்துக் கொள்வது. நாம் ஈச்வரனை அவனுடைய நிர்குணமான ப்ரஹ்ம ஸ்வரூபத்தில் தொடர்ந்து போய் பிடிக்க முயற்சி பண்ணும்போது ஈச்வரனும் நம்மைத் தொடர்ந்து வந்து பிடித்துக் கொள்வதுதான் 'அநுக்ரஹம்'!


???????????????????? ??????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

ஸ்ரீ ராமன்

ஸ்ரீ ராமன்

'ராமன்' என்றாலே ஆனந்தமாக இருப்பவன் என்று அர்த்தம்; மற்றவர்களுக்கு ஆனந்தத்தைத் தருகிறவன் என்று அர்த்தம். எத்தனை விதமான துக்கங்கள் வந்தாலும் அதனால் மனம் சலனம் அடையாமல், ஆனந்தமாக தர்மத்தையே அநுசரித்துக்கொண்டு ஒருத்தன் இருந்தான் என்றால், அது ஸ்ரீ ராமன்தான்.

வெளிப்பார்வைக்கு அவன் துக்கப்பட்டதாகத் தெரிந்தாலும், உள்ளுக்குள்ளேயே ஆனந்தமாகவே இருந்தான்.

சுக துக்கங்களில் சலனமடையாமல், தான் ஆனந்தமாக இருந்துகொண்டு, மற்றவர்களுக்கும் ஆனந்தத்தை ஊட்டுவது தான் யோகம். அப்படியிருப்பவனே யோகி. இவ்வாறு மனசு அலையாமல் கட்டிப்போடுவதற்குச் சாமானிய மனிதர்களுக்கான வழி வேத சாஸ்திரங்களில் சொல்லியிருக்கிற தர்மங்களை ஒழுக்கத்தோடு, கட்டுப்பாட்டோடு பின்பற்றி வாழ்வது தான். சொந்த விருப்பு வெறுப்புக்கு இலக்காகாமல் வேதம் விதிக்கிற தர்மப்படி வாழ ஆரம்பித்துவிட்டால், தானாகவே மனஸின் சஞ்சலம் குறைந்து, அது தெளிய ஆரம்பிக்கும். இந்தத் தெளிவால் மனசு எப்போதும் ஆனந்தமாக, லேசாக இருக்கும். இந்த சித்த சுத்தி மோக்ஷத்திலேயே கொண்டு சேர்த்துவிடும்.



ஜனங்களுக்கெல்லாம் ஒரு பெரிய உதாரணமாக வேத தர்மங்களை அப்படியே அநுசரித்து ஆனந்தமாக வாழ்ந்து காட்டுவதற்காக ஸ்ரீமந் நாராயணனே ராமனாக வந்தார். ராம வாக்கியத்தை எங்கே பார்த்தாலும், 'இது என் அபிப்பிராயம்' என்று சொல்லவே மாட்டார். 'ரிஷிகள் இப்படிச் சொல்கிறார்கள்; சாஸ்திரம் இப்படிச் சொல்கிறது' என்றே அடக்கமாகச் சொல்வார். சகல வேதங்களின் பயனாக அறியப்படவேண்டிய பரமபுருஷன் எவனோ, அவனே அந்த வேத தர்மத்துக்கு முழுக்க முழுக்க கட்டுப்பட்டு, அப்படிக் கட்டுப்பட்டு இருப்பதிலேயே ஆனந்தம் இருக்கிறது என்று காட்டிக்கொண்டு, ராமனாக வேஷம் போட்டுக் கொண்டு வாழ்ந்தான்.


"ராவணன் ஸீதையைத் தூக்கிக்கொண்டு போனபோது, ஒரே மைல் தூரத்திலிருந்த ராமனுக்கு ஸீதை போட்ட கூச்சல் காதில் விழவில்லையாம். அப்படிப்பட்டவனை இப்போது பக்தர்கள் கூப்பிட்டால் என்ன பிரயோஜனம்?" என்று கேலி செய்து கேட்டவர்கள், எழுதியவர்கள் இருக்கிறார்கள். இவர்கள் ராமனாக இந்த லோகத்தில் வாழ்ந்தபோது மனுஷ்ய வேஷத்தில் இருந்தான்; மநுஷ்யர்களைப் போலவே வாழ்ந்தான் என்பதை மறந்து பேசுகிறார்கள்.


ஒரு நாடகம் நடக்கிறது. ராமாயண நாடகம்தான். அதில் லவ குசர்களை வால்மீகி ராமனிடம் அழைத்து வருகிறார். ராஜபார்ட் ராமஸ்வாமி அய்யங்கார் ராமராக வேஷம் போட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். அவருடைய சொந்தப் பிள்ளைகளே நாடகத்தில் லவ குசர்களாக நடிக்கிறார்கள். நாடக ராமன் வால்மீகியைப் பார்த்து 'இந்தக் குழந்தைகள் யார்?' என்று கேட்கிறார். ராமஸ்வாமி அய்யங்காருக்குத் தம்முடைய பிள்ளைகளையே அடையாளம் தெரியவில்லை என்று நாடகம் பார்க்கிறவர்கள் கேலி செய்யலாமா? நாடக வால்மீகி, 'இவர்கள் ராஜபார்ட் ராமஸ்வாமி அய்யங்காரின் பிள்ளைகள்; நீங்கள் தானே அந்த ராமஸ்வாமி அய்யங்கார்!' என்று பதில் சொன்னால் எத்தனை ரஸாபாஸமாக இருக்கும்? வாஸ்தவத்தில் இருப்பதை, வாஸ்தவத்தில் தெரிந்ததை, நாடகத்தில் இல்லாததாக, தெரியாததாகத்தான் நடிக்க வேண்டும். ஸ்ரீ ராமன் பூலோகத்தில் வாழ்ந்தபோது, இப்படித்தான் மநுஷ்ய வேஷம் போட்டுக் கொண்டு தம் வாஸ்தவமான சக்தியையும் ஞானத்தையும் மறைத்துக் கொண்டு வாழ்ந்தார்.



வேதப் பொருளான பரமாத்மா தசரதனின் குழந்தையாக வேஷம் போட்டுக்கொண்டவுடன், வேதமும் வால்மீகியின் குழந்தையாக, ராமாயணமாக வந்துவிட்டது. அந்த ராமாயணம் முழுக்க எங்கே பார்த்தாலும் தர்மத்தைத்தான் சொல்லியிருக்கிறது. ஊருக்குப் போகிற குழந்தைக்குத் தாயார் பட்சணம் செய்து தருகிற வழக்கப்படி கௌசல்யா தேவி காட்டுக்குப் போகிற ராமனுக்குப் பதினாலு வருஷங்களும் கெட்டுப்போகாத பட்சணமாக இந்தத் தர்மத்தைதான் கட்டிக் கொடுத்தாள். 'ராகவா, நீ எந்த தர்மத்தை த்ருதியோடு, அதாவது தைரியத்தோடு, நியமத்தோடு அநுசரிக்கிறாயோ, அந்தத் தர்மம் உன்னை ரக்ஷிக்கும்' என ஆசீர்வாத பட்சணம் கொடுத்தாள்.


நியமம், அதாவது தனது என்ற வெறுப்பு விருப்பு இல்லாமல் சாஸ்திரத்துக்குக் கட்டுப்படுவது முக்கியம். அதே போல் தைரியம் முக்கியம். ஒருத்தர் பரிகாசம் பண்ணுகிறார் என்று தர்மத்தை விடக்கூடாது. ராமனை சாக்ஷாத் லக்ஷ்மணனே பரிகசித்தான். 'அண்ணா! நீ தர்மம், தர்மம் என்று எதையோ கட்டிக் கொண்டு அழுவதால்தான் இத்தனை கஷ்டங்களும் வந்திருக்கின்றன. அதை விட்டுத் தள்ளு. தசரதன் மேல் யுத்தம் செய்து ராஜ்யத்தை உனக்கு நான் ஸ்வீகரித்துத் தர ஆனுமதி தா' என்று அன்பு மிகுதியால் சொன்னான். ஆனால் ராமன், யார் எது சொன்னாலும் பொருட்படுத்தாமல் தர்மத்தையே காத்தான். கடைசியில் அது அவனைக் காத்தது. தர்மம் தலை காத்தது. ராவணனுக்குப் பத்து தலை இருந்தும் அதர்மத்தால் கடைசியில் அத்தனை தலைகளும் உருண்டு விழுந்தன. ஸ்ரீராமன் இன்றும், 'ராமோ விக்ரஹவான் தர்ம:' என்றபடி தர்மத்தில் தலைசிறந்து தர்ம ஸ்வரூபமாக அநுக்கிரகம் செய்து வருகிறான்.


சாக்ஷாத் ஸ்ரீ ராமனை லட்சியமாகக் கொண்டு "ராம ராம" என்று மனஸாரச் சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறவர்களுக்குச் சித்த மலங்கள் எல்லாம் விலகும். தர்மத்தை விட்டு எந்நாளும் விலகாமல் அவர்கள் ஆனந்தமாக வாழ்வார்கள்.

???? ????? : ( ??????????? ????? - ????? ????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

இங்கிலீஷ் ஃபாஷன்!

இங்கிலீஷ் ஃபாஷன்!

ஏழையோ, பணக்காரனோ எல்லார் குடும்பத்திலும் கல்யாணம் மாதிரியான சுபகாரியங்கள், சாவு மாதிரியான அசுப காரியங்கள் வருகின்றன. இவற்றுக்காக எவனும் கடன்படுகிற மாதிரி நாம் விட்டால் அது நமக்குப் பெரிய தோஷம். அவரவரும் தன்னாலானதை ஐந்தோ, பத்தோ, ஏழைப்பட்ட பந்துக்களின் சுபாசுபகார்யங்களுக்கு உதவ வேண்டியது ஒரு பெரிய கடமை. இதை முன்காலங்களிலெல்லல் ஸஹஜமாகச் செய்து வந்தார்கள். "பரோபகாரம்' என்று யாரோ மூன்றாம் மனிதர்களுக்குச் செய்வதற்கு முன்னால், "பந்துத்வ'த்தோடு நம்முடைய ஏழைப்பட்ட உறவினர்களுக்கு உதவி செய்ய வேண்டும். இரண்டு தலைமுறைக்கு முந்தி இதைச் சொல்ல வேண்டிய அவச்யமே இருக்கவில்லை.

அப்போது கிழவர் பராமரிப்பு இல்லம், விதவை விடுதி என்றெல்லாம் வைக்க வேண்டிய அவச்யம் இல்லாதிருந்ததற்கு என்ன காரணம்? பந்துக்களே இவர்களைப் பராமரித்து வந்ததுதான். அநேகமாக எல்லா வீடுகளிலும் ஒரு அத்தை, பாட்டி, மூன்று தலைமுறைவிட்டு ஒரு மாமா, தாத்தா என்கிற மாதிரி கிழங்கள் இருக்கும்! தற்காலத்தில் ரொம்பவும் பணக்காரர்களும் கூட வெறும் "ஷோ'வாக பார்ட்டியும் ஃபீஸ்டும் கொடுக்கிறார்கள். அல்லது பேப்பரில் போடுகிற மாதிரி டொனேஷன் கொடுக்கிறார்கள்; ஆனால் பந்துத்வத்தோடு தங்கள் குடும்பத்திலேயே வசதி இல்லாதவர்களை ஸம்ரட்சிப்பது என்பது அநேகமாகப் போயே போய்விட்டது.

அவிபக்த குடும்பமுறை (கூட்டுக்குடும்பம் முறை) போனபின் அண்ணன், தம்பி என்பதே போய்விட்டது. முன்பெல்லாம் இப்படி ஜாயின்ட் ஃபாமிலியாக இருக்கும்போது, தாயார், தகப்பனார், சிற்றப்பா, பெரியப்பாமார்கள், அவர்களுடைய பத்னிகள், பிள்ளைகள், மாட்டுப்பெண்கள், பேரக்குழந்தைகள் என்று ஒரு வீட்டிலேயே 20, 25 பேர் இருப்பார்கள். இவ்வளவு பேர் இருக்கிறபோது, அநாதரவான துயர பந்துக்கள் நாலைந்து பேரைக்கூட வைத்துக் கொண்டு சோறு போடுவது ஒரு பாரமாகவே தெரியவில்லை. இப்போதோ அவனவனும் பெண்டாடாடியோடு கத்திரித்துக்கொண்டு தனிக்குடித்தனம் என்று போவதால் கூட ஒருத்தரை வைத்துக் கொள்வது என்றால்கூடச் சுமையாகத் தெரிகிறது. எத்தனையோ ஆயிரம், பதினாறாயிரம் வருடங்களாக இருந்து வந்த ஏற்பாடுகள் இந்த இரண்டு, மூன்று தலைமுறைகளில் வீணாகப் போய், இங்கிலீஷ் ஃபாஷன் வந்ததில், உயர்ந்த தர்மங்கள் எல்லாம் நசிந்து போய்விட்டது.

- ஜகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்


????????? ??????! | ????? | Kalki | tamil weekly supplements