MahAperiyavA's teachings and messages

[P.J.]

Share:

Facebook X (Twitter) LinkedIn WhatsApp Email Share Link

"Do like this for 9 consecutive weeks, on Fridays!"

"Do like this for 9 consecutive weeks, on Fridays!"
======================================

At the time of sunrise, after Snanam, take a pot of water and a pot of milk and go to the nearest Vinayaka (Lord Ganesh) idol close to your house. Pour a pot of water on Him. Then pour the pot of milk on Him. And again pour water on Him.. Then apply Holy Ash on Him, a bit of kumkumam, offer some flowers, pray to Him and come back home. Until the time one reaches home, one must maintain silence.

Do like this for 9 consecutive weeks, on Fridays. Then, any girl who is not married, will get married!

Source: Sage of Kanchi

Panchanathan Suresh

 

[P.J.]

Aradhana Mahotsav of His Holiness Pujyashri Mahadevendra Saraswathi Shankaracharya

Aradhana Mahotsav of His Holiness Pujyashri Mahadevendra Saraswathi Shankaracharya Swamiji



Aradhana Mahotsav of His Holiness Pujyashri Mahadevendra Saraswathi Shankaracharya Swamiji - 67th Pontiff of Sri Kanchi Kamakoti Peetam was performed at Srimatam, Kanchipuram in the benign presence of Their Holinesses Pujyashri Jayendra Saraswathi Shankaracharya Swamiji and Pujyashri Shankara Vijayendra Saraswathi Shankaracharya Swamiji on 19 Feb. 2015



Source:Shri Kanchi Kamakoti Peetam, Kancheepuram

 

[P.J.]

விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம் அதில் வரும் சில அர்த்த

விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம் அதில் வரும் சில அர்த்தத்துடன்

ஸ்ரீவைசம்பாயனர் ஜனமே ஜயனிடம் கூறியது.


இப்படித் தொடங்குகிறது ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம உபதேசம்.

1. ஸ்ருத்வா தர்மா நஸேஷேண பாவநாநி ச ஸர்வஸ:
யுதிஷ்டிர : ஸாந்த நவம் புநரே வாப்ய பாஷத

எல்லாத் தருமங்களையும், பாவங்கள் அனைத்தையும் போக்கும் முறைகளையும் பீஷ்மர் தருமருக்குக் கூறிவந்தார். இவை அனைத்தையும் ஒன்று விடாமல் தருமர் பீஷ்மரிடம் கேட்டறிந்தார். மேலும் பீஷ்மரை நோக்கித் தருமர் மீண்டும் கேட்கலானார்.

யுதிஷ்டிர, உவாச - (தருமர் கூறியது):

2. கிமேகம் தைவதம் லோகே கிம் வாப்யேகம் பராயணம்
ஸ்துவந்த : கம் கமர்ச்சந்த : ப்ராப்நுயுர் வாநவஸ ஸுபம்

3. கோ தர்ம: ஸர்வ தர்மாணாம் பவத: பரமோ மத:
கிம் ஜபந் முச்யதே ஐந்துர் ஐந்ம ஸம்ஸார பந்தநாத்

சந்தனு மகாராஜாவுக்கும் கங்காதேவிக்கும் பிறந்தவர் பீஷ்மர். இவர் மகா ஞானி. ஞானத்தைச் சொல்பவர் பீஷ்மர், கேட்பவர் தரும தேவதையின் புதல்வர். சொல்லப்படும் பொருளோ ஆசார்யரால் விரும்பிப் போற்றப்படுகிறது. (கேட்பவனுக்கு நல்லவற்றைச்செய்யும் என்னும் நம்பிக்கையுடனும், நல்ல மனதுடனும் சொல்கிறார். சொல்லும் பீஷ்மரும், கேட்கும் தருமரும் ஒருவருக்கொருவர் பிரியமானவர். எனவே, மேன்மையை அளிக்கும் நல்லவை இங்கே கேட்கப்படுகின்றன.) தர்மங்களில் சிறந்ததாகப் பீஷ்மர் எதைக் கருதுகிறாரோ, அதை வெளியிட வேண்டுமென்று தருமர் கேட்கிறார்:



Source: Sage of Kanchi

Hindukkalin Prasad

 

[P.J.]

எளிய வாழ்வு

எளிய வாழ்வு

வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்துவது, என்ற வார்த்தை இப்போது ரொம்பவும் அடிபடுகிறது. சர்க்கார் திட்டங்கள் இதற்குத்தான் என்கிறார்கள். எல்லோருக்கும் வயிறு நிரம்பச் சாப்பாடு, மானத்தையும், குளிர் வெயிலையும் காப்பாற்றப் போதுமான வஸ்திரம், வசிப்பதற்கு ஒரு சின்ன ஜாகை இருக்க வேண்டியதுதான். இதற்கே சர்க்கார் திட்டம் போட வேண்டும். இதற்கு அதிகமாகப் பொருளைத் தேடிப் போவதால் வாழ்க்கைத் தரம் உயர்ந்துவிடாது. உண்மையில் வாழ்க்கைத் தரம் என்பது வெளி வஸ்துக்களின் பெருக்கத்தில் இல்லை. தரமான வாழ்க்கை மனநிறைவோடு இருப்பதுதான்.

தேவைகளை அதிகமாக்கிக்கொண்டு அவற்றுக்காக ஆலாப் பறப்பதால் நிறைவு ஒருவருக்கும் கிடைக்காது. இதைப் பிரத்தியக்ஷத்தில் பார்க்கிறோம். நாம் மேலைநாட்டுக் காரர்கள் மாதிரி, போக போக்கியங்களுக்கு பறக்கிறோம். போகத்தின் உச்சிக்குப்போன மேல் நாட்டுக்காரர்களோ அதில் நிறைவே இல்லை என்பதால் நம்முடைய யோகத்துக்கு, வேதாந்தத்துக்கு, பக்திக்குக் கூட்டம் கூட்டமாக வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இதைப் பார்த்துக்கூட நாம் புத்தி பெறவில்லை என்றால், அதுதான் துரதிருஷ்டம்.

ஒருத்தன் பீரோ நிறைய துணி வைத்திருந்தாலோ, கண்ட நேரத்தில் ஹோட்டலுக்குப் போய் கண்டதைத் தின்பதால, வீட்டை ஏர் கன்டிஷன் செய்து கொண்டு விட்டதாலோ அவனுடைய வாழ்க்கை தரமாகி விடாது. மனம் நிறைந்திருந்தால் அதுவே வாழ்க்கைத் தர உயர்வாகும். மன நிறைவு வெளி வஸ்துக்களால் ஒருநாளும் கிடைக்காது. வெளி வஸ்துக்களைச் சேர்க்க சேர்க்க மேலும் மேலும் சௌகரியத்துக்கு ஆசைப்பட்டுக் கொண்டு புதுப்புது வஸ்துக்களைக் கண்டுபிடித்து வாங்கிக் கொண்டேதான் இருப்போம். நாம் இப்படி இருப்பதைப் பார்த்து வசதியில்லாதவர்களுக்கும் இதே ஆசை வெறியை உண்டாக்கி விடுகிறோம்.

இதனால் போட்டி, சண்டை எல்லாம் உண்டாகின்றன. வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்துவதாக ஏக முஸ்தீபுடன் இறங்கிய பின்தான் சகலருக்கும் எப்போது பார்த்தாலும், எதையாவது வாங்கிக்கொண்டே இருக்கிறது. நமக்கு அது வேண்டும் இது வேண்டும் என்று சதா அரிப்பு இருக்கிற வரையில் நாம் தரித்திரர்கள்தான். இபோபது கோடீஸ்வரனிலிருந்து எல்லோருக்கும் இந்தக் குறை இருப்பதால் எல்லோருமே தரித்திரர்களாகத்தான் ஆகிறோம். பணம் இல்லாவிட்டால்தான் தரித்திரம் என்பதில்லை. பணம் அதிகமாகிவிட்டதாலேயே, எல்லோரும் தரித்திரர்களாகி இருக்கிறோம்.

இப்போது யாருக்குமே நிறைவு இல்லை. பழைய நிம்மதி இல்லை. சமூக வாழ்விலும் பரஸ்பர சௌஜன்யம் போய், போட்டியும், பொறாமையும் வலுத்து விட்டன. ஒருத்தன் ஆடம்பரமாக இருந்தால் மற்றவர்களுக்கும் அதில் ஆசை எற்படத்தானே செய்யும். எல்லோர்க்கும் எல்லா ஆசையும் நிறைவேறுவது எங்கேனும் சாத்தியமா. ஏமாற்றம் உண்டாகிறது. ஆசாபங்கத்தில் துவேஷம் பிறக்கிறது.

எனவே, வசதி உள்ளவர்கள் எளிய வாழ்க்கை நடத்துவது அவர்களுக்கும் நல்லது. மற்ற ஜனசமூகத்திற்கும் நல்லது. பழைய காலத்தில் இப்படித்தான் இருந்தது. வேத சாஸ்திரத்தை ரக்ஷித்தவர்களுக்கு எத்தனை ராஜமானியம் வேண்டுமானாலும் தருவதற்கு ராஜாக்கள் சித்தமாயிருந்தார்கள். ஆனாலும், அவர்கள் பொருளில் ஆசை வைக்கக்கூடாது என்று சாஸ்திரம் விதித்தது. இதை இன்றைக்கும் சில் வார்த்தைகளிலிருந்தே ஊகிக்கலாம். வெண்கலப் பானை வைர ஓலை போன்ற வார்த்தைகளைக் கேட்கிறீர்கள். பானை, மண்ணால் செய்தது. முற்காலத்தில் வசதி உள்ளவர்களும் பானை வைத்துத்தான் சமைத்தார்கள். அப்புறம் வெண்கலப் பாத்திரம் வந்தது. அதுவே வெண்கலப் பானை ஆகிவிட்டது. ஓலை என்பது காதிலே வெறும் பனை ஓலையைச் சுருட்டிப் போட்டுக் கொள்வதைக் குறிக்கும். அப்பிகைக்கூட பனை ஓலைத்தோடுதான் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். (தாலீ தலா பத்த தாடங்க) என்று சியாமளா தண்டகம் சொல்கிறது. பிறகு வைரத்தில் தோடு செய்தார்கள். இருந்தாலும் வைர ஓலை என்று பழைய பெயரும் ஒட்டிக் கொண்டது.

அந்தக் காலத்தில் வசதியுள்ளவர்கள் எட்டு அடுக்கு வீடு கட்டிக் கொள்வதில்லை. எல்லோருடைய வீடும் ஒரே மாதிரித்தான் இருக்கும். நம்முடைய சிற்பம் மற்றும் சாஸ்திரங்களின் பெருமை தெரிவதற்காக ராஜாக்கள், மந்திரிகள், பெரிய மாளிகை கட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். வைசியர்களும் பெரிய வீடுகள் வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், பொது ஜனங்களுக்கு ஒரு வழிகாட்டியாக இருந்த பிராம்மணர்கள் சிறுகக் கட்டிப் பெருக வாழ்ந்தவர்கள்தான். எல்லா விஷயத்திலும் அவர்கள் எளிமையாக இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் சாஸ்திர விதி. அரண்மனைக்கும் மேலாகக் கோயில்தான் ஊருக்கே பெரிய வீடு. கோயில் ஸ்வாமிக்குத்தான் ரொம்பவும் உயர்ந்த நகை நட்டு, ஆபரணம் எல்லாம். உத்ஸவம்தான் ஊருக்கெல்லாம் கல்யாணம் மாதிரி.

தனு மனிதர்கல் டின்னர், டீ பார்ட்டி, ஆடம்பரம் எதுவும் அப்போது கிடையாது. வசதியுள்ளவர்கள் எளிமையாக வாழ்ந்த வரையில் மற்றவர்களுக்கும் இவர்களிடம் துவேஷமில்லை. பிற்பாடு வேதரக்ஷணத்தையும், கிரமத்தையும்விட்டு அவர்கள் பட்டணத்துக்கு வந்து பண வேட்டையில் விழுந்ததும்தான் சமூகத்தின் சௌஜன்யமே சீர்குலைந்து விட்டது. பழைய எளிய வாழ்க்கை முறைக்குத் திரும்ப எல்லோரும் பிரயாசைப்பட வேண்டும்.

காந்தி இருந்த வரைக்கும் எளிய வாழ்க்கை, எளிய வாழ்க்கை (Simple living ) என்ற பேச்சாவது இருந்தது. இப்போது அந்த அபிப்பிராயமே போய்விட்டது. மறுபடி அந்த முறைக்கு மக்களைக் கொஞ்சத்தில் கொஞ்சமாவது திருப்ப வேண்டும். நிறைவு மனசில்தான் இருக்கிறது. என்று உணர்ந்து, அவரவரும் கடமையைச் செய்து கொண்டு எளிமையாக இருக்க வேண்டும். அவரவரும் இப்படித் தேவைகளைக் குறைத்துக் கொண்டு மனசினால் நிறைந்து சுபிட்சமாக இருக்க சந்திர மௌளீசுவரர் அநுக்கிரகம் செய்வாராக.

D.Kural Vol 1: Elliya Vazhvu | Kanchi Periva Forum
​

 

[P.J.]

Obeisance of the Paramacharya of Kanchi Kamakoti Peetham

Obeisance of the Paramacharya of Kanchi Kamakoti Peetham

Dr. M.A.M. Ramaswamy

Bharat, our Mother Land, is often called the 'Dharma Bhoomi', the country of righteousness.
This Dharma Bhoomi gets its sanctity from the great 'Avatars' from time to time.


The great Gautama, the compassionate Buddha, was born in India. Adi Sankara who was in incarnation of Ishvara himself, "the ever-shining glorious lamp of Advaita" as Max Muller would call him, took birth in our land and gave light to the whole world. He gave a new foundation to our religion. Likewise Ramanuja and Madhva gave a new meaning to our lives by propagating devotion to God.


Coming to modern days Sri Aurobindo talked of "Supramental Energy" that would make the human race divinised. The mother of Sri Aurobindo Ashram gave a sense of new direction to our lives by Her concept of compassion.


The inspiring sage of Tiruvannamalai, Ramana Maharishi, ennobled humanity by this message of Love and Wisdom.
In this line of saints and savants, the Jagadguru His Holiness Sri Chandrasekharendra Saraswathi, the 68th centenarian Pontiff of Kanchi Kamakoti Peetam is very unique person. He is a real "God among men", the " walking God" to quote Paul Bronton who was blessed by the Grace of His Holiness. His Holiness is a true embodiment of all hold qualities of head and heart that distinguish an ordinary man from an immortal Avatar.


The Paramacharya of Kanchi is a direct descendant in the Gurupeetha Parampara established by Adi Sankara himself.
The Kanchi Sage is an embodiment of compassion and wisdom. His very presence amidst us is a great good fortune to all of us and really we are all blessed to live in his times.


I am here reminded of an episode from the history of Greece. The great King Philip of Macedon wrote a letter to the well known philosopher Aristotle on the birth of his son Alexander, later the Great. The letter ran thus:


"Be it known this day that a son is born to me. I am happy that he is born but I am happier still that he is born in your times so that he can call himself a contemporary of the great teacher, Aristotle."


Similarly we were very fortunate to live in the time of the Kanchi Mahaswamigal.


All dignitaries without exception include Kancheepuram in their itinerary because every one wants to sit at the feet of the Holy Paramacharya whose compassion and grace and engulfs all.


I had myself experienced this delight of his presence which takes you to ethereal heights. Let me quote the Paramacharya himself on how to travel on the path of Dharma


"Nothing is possible without hard work. If we voluntarily take a job, do we not willingly bear all difficulties then?
"But in the case of Dharma why should we say there are difficulties? There will be difficulties. But work carried out under difficult conditions give more benefits and a better sense of achievement. So we should not leave Dharma at all. (From "My Mission", talk delivered by Paramacharya in 1975 at madras).


The lucid exposition in his message gives us an insight into the great thinking of the Acharya. His message is simple and straightforward. Everyone should adopt the path of Dharma. There is no escape from it.


You find the world today in turmoil. Brother kills brother. Countries after countries spend crores and crores an arms and guns. But they have no money for the schools and their own children's education. The UNESCO in a recent report has pointed out succinctly that if only ten percent of the funds spent on armaments by various nations is spent of Elementary Education the world will become a better and safer place for the coming generation. But no one listens to this sage's advice.


We are attacking nature. Forests are plundered and dangerous industrial effluents are let into rivers, we find the air full of pollution. With water and air full of irritants and poison how can any one expect the 'homosapiens' to survive at all?

So the only answer to the world problems today seems to be the Dharmic path shown by the Paramacharya of Kanchi.
To quote his own words, "My mission is to save humanity from destruction, somehow".


When Adi Sankara was preparing to leave his mortal coils his disciples prayed to him to give them a final "Upadesa". The Bagavatpada recited the "Sopaana Panchakam", a beautiful poem of five stanzas. A line therein says"
"Thad uditham karma svanushteeyathaam" Practice well all the duties enjoined in the Veda".


This was also the message of Lord Krishna in the Bhagavad Gita: "Do your duty". Yes. Action is our duty; result is not our concern.


The great sage of Kanchi, the God that walks on earth gives the same message. If every one does his duty then the world will become a heaven. It is in our hands to build a new world-order without any reference to caste, colour, creed or sex. As the famous bard Thiruvalluvar said in his first couplet :


Rev. G.U.Pope translated this as follows:


"A" as the first of letters, maintains every speech; the "Primal deity" is first through all the world's domains".


Thus our path to glory is the Divine path, as per Thiruvalluvar and as the Kanchi sage emphasizes. It is the path of 'Dharma' alone that can save humanity from its sure destruction towards which end we seems to be rushing.


Let the Paramacharya save humanity and bless the globe so that it will come back to the path of Dharma. My obeisance to this inimitable Jagadguru.


As Albert Franklin, the former U.S. consul at madras said some years ago after meeting the Maha Swami, "He is a beacon light. Only India could have produced him".


Franklin was right. Only Bharatmata could have produced such a RATNA among Rishis.


"Maitreem Bhajata" (cultivate friendship) this is the message of the Paramacharya to a tension-torn world. If there is a Guru who himself has set an example of what he preached, the Paramacharya is one. He has striven all his life to remove inter-religious and intra-religious conflicts and difference. He is himself am embodiment of harmony, the perfectly stringed lute that make celestial music.


My obeisance to Him.


Obeisance of the Paramacharya of Kanchi Kamakoti Peetham : Experiences with His Holiness Sri Chandrasekharendra Saraswathi MahaSwamiji : kamakoti.org

 

[P.J.]

உண்மையான பக்தி எது?

உண்மையான பக்தி எது?


சிஷ்யன்: சிலர் பஜனை செய்வதை பக்தி என்று சொல்கிறார்கள். மற்ற சிலர் நித்ய கர்மாவைச் செய்வதைத்தான் பக்தி என்று சொல்கிறார்கள். இதில் உண்மையான பக்தி எது?


ஆசார்யாள்: ஆதிசங்கர பகவத்பாதாள் விவேகசூடாமணியில், (மோக்ஷகாரணஸாமக்ர்யாம் பக்திரேவ கரீயஸீ) (மோக்ஷத்தை அடையக்கூடிய ஸாதனங்களில் பக்திதான் தலைசிறந்தது) என்று கூறியுள்ளார். அவரே பக்தியென்றால் என்ன என்றும் சொல்லியிருக்கிறார் -


(ஸ்வஸ்வரூபானுஸந்தானம் பக்திரித்யபிதீயதே)


தன்னுடைய ஸ்வரூபத்தை அனுஸந்தானம் செய்வதே பக்தி என்று கூறியிருக்கிறார். அதாவது ஆத்ம ஸ்வரூபத்திலேயே லீனமாக இருப்பது பக்தி. இதுவே உத்தமமான பக்தியின் லக்ஷணம். ஆனால், இம்மாதிரியான உத்தமமான பக்தியை எல்லாரும் கடைப்பிடிக்க முடியாது. அவர்களுக்குச் சற்றே குறைந்த வகையான பக்தியைக் கூற வேண்டும். மதுஸூதன ஸரஸ்வதி விளக்கம் கூறும்போது பக்தி மூன்று வகையாக இருக்கிறதென்று சொல்லியிருக்கிறார். முதல் வகை 'நான் இறைவனுக்குச் சேர்ந்தவன்' என்றிருப்பது. இரண்டாவது வகை 'இறைவன் எனக்குச் சேர்ந்தவன்' என்றிருப்பது. இதற்கு உதாரணம்யசோதையே ஆகும். இறைவனிடத்தில் அதிகமான அன்பு வைத்தால் 'இறைவன்' எனக்குச் சேர்ந்தவன் என்ற எண்ணம் ஏற்படலாம். அதைக் காட்டிலும் உத்தமமானது 'நானேதான் அந்தப் பரம்பொருள்' என்பதேயாகும்.



சி: 'நானேதான் பரம்பொருள்' என்பதை எப்படி பக்தியென்று கூறலாம்?


ஆ: சாமான்யமான பக்தன் இறைவனைக் காட்டிலும் தான் வேறானவன் என்பதை ஒத்துக்கொள்ளத் தயாராக இருக்கிறான். ஆனால், உத்தமமான பக்தன் அந்தப் பிரிவைக்கூடத் தாங்கிக் கொள்ளாமல் 'நானே அந்தப் பரம்பொருள் ஆகிவிடுவேன்' என்று கருதி இந்த ஞானத்தைப் பெற்றுக் கொள்கிறான். ஆகவே அதை உத்தமமான பக்தியென்று சொல்லத்தான் வேண்டும். இப்படிப்பட்ட பக்தனையே உத்தமமான பக்தனென்று கிருஷ்ணர் கூறியிருக்கிறார். ஏன் என்றால் அவர் ஞானியைத்தான் மிகச் சிறந்த பக்தன் என்று கருதுகிறார்.



சி: சாமான்யமான மக்கள் எவ்வாறு பக்தி செலுத்த வேண்டும்?


ஆ: எதுவரைக்கும் 'உடல்தான் நான்' என்ற எண்ணம் இருக்குமோ அது வரைக்கும் தான் இறைவனுடைய தாஸன் என்று கருதுவதே உத்தமமானதாகும். அவ்வாறிருப்பவன் இறைவனிடமிருந்து ஒன்றும் விரும்ப மாட்டான்: இறைவனின் சேவை செய்வதையே தன் கடமை என்று கருதுவான். பிரஹ்லாதனுக்கு பகவான் 'ஏதாவது நான் வரம் தருவேன்' எனக் கூறியபொழுது பிரஹ்லாதன்,


(யஸ்த ஆஸிஷ ஆசாஸ்தே நஸப்ருத்ய: ஸ வை வணிக்)


(எவனுக்கு இறைவனிடமிருந்து ஏதாவது வேண்டுமோ அவன் தாஸனில்லை, வியாபாரி) என்று பதிலளித்தான். எனவே, உத்தமமான பக்தன் இறைவனிடமிருந்து ஒன்றும் விரும்பமாட்டான். இறைவனிடம் பக்தி செலுத்துவது கடமை என்று கருதி பக்தி செலுத்துவான்.


சி: அப்படியென்றால் பஜனை செய்வதைப் பக்தியென்று கருதுவது தவறா?


ஆ: தவறில்லை. அதெல்லாம் பக்திதான். நாரதர் பக்தியைப் பற்றிக் கூறும்பொழுது. “ஸாத்வஸ்மின் பரமப்ரேம ரூபா” அதாவது 'இறைவனிடத்தில் உள்ள தீவிரமான ப்ரீதியே பக்தியாகும்' என்று கூறியிருக்கிறார். இறைவனிடத்தில் எந்தவிதமான வழியில் ப்ரீதியைக் காட்டினாலும், அதெல்லாம் பக்தி என்ற கோஷ்டிக்குத்தான் சேரும்.

சங்கரபகவத்பாதாள் சிவானந்த லஹரியில் -

(அங்கோலம் நிஜபீஜஸந்ததிரயஸ்காந்தோபலம் ஸூசிகா

ஸாத்வீ நைஜவிபும் லதா க்ஷிதிருஹம் ஸிந்து: ஸரித்வல்லபம்
ப்ராப்னோதீஹ யதா ததா பசுபதே: பாதாரவிந்தத்வயம்
சேதோவ்ருத்திருபேத்ய திஷ்டதி ஸதா ஸா பக்திரித்யுச்யதே)



(எப்படி ஒர் அங்கோல மரத்தின் விதை அம்மரத்திடம் செல்கிறதோ, எப்படி ஒர் இரும்புத் துண்டு காந்தத்திடம் செல்கிறதோ, எப்படி ஒரு பதிவிரதையான பெண்மணி தன் கணவன் விஷயத்தில் அபிமானம் வைத்திருக்கிறாளோ, எப்படி ஒரு கொடி மரத்தைச் சுற்றிக் கொள்கிறதோ, எப்படி ஒர் ஆறு கடலைச் சென்றடைகிறதோ, அதேபோல் மனத்தின் எண்ணங்கள் இறைவனின் பாதாரவிந்தங்களில் இருப்பதற்கு பக்தி என்று பெயர்) என்று கூறுகிறார்.

கொடுக்கப்பட்ட முதல் உதாரணம் என்னவென்றால், அங்கோலத்தின் விதை அங்கோல மரத்திடம் செல்வது. அங்கோல மரத்தில் உள்ள கோந்தைப் போன்ற ஒன்றில் போய் விதை ஒட்டிக் கொண்டு விடும். அதேபோல் முதல் நிலையில் பகவான், பக்தனுக்கு ஆதரவு கொடுத்து அவன் பக்கம் பக்தனது மனத்தைத் திருப்புவான்.

இரண்டாவது உதாரணம் 'அயஸ் காந்தோபலம் ஸூசிகா'. முதல் உதாரணத்தில் பக்தன் ஏதாவது முயற்சி செய்ய வேண்டியிருந்தது. இரண்டாவது பக்தனின் மனம் இறைவனிடம் இயற்கையாகவே செல்கிறது. காந்தத்தின் பக்கம் எப்படி இரும்புத் துண்டு போகுமோ அதேபோல் பக்தி விஷயத்திலும் சற்றுப் பயிற்சியாகி விட்டால் இறைவனைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தால் மனம் தானாகவே அங்கு செல்லும்.

உதாரணமாக காந்தம் எவ்வாறு இரும்பை இழுத்துக்கொள்கிறதோ, அதேபோல் இறைவன் பக்தனைத் தானாகவே இழுத்துக் கொள்வான். மூன்றாவது 'ஸாத்வீ நைஜ விபும்'. அப்யாஸமாகிவிட்டு இறைவனிடம் மனம் தானாகவே சென்று கொண்டிருந்தால் அவனைப் பற்றியே கவனம் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். அதாவது பதிவிரதை எவ்வாறு தன் கணவனைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருப்பாளோ அதுபோலாகும்.

நான்காவது வகை 'லதா க்ஷிதிருஹம்'. லதை அல்லது கொடி, மரத்தைச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தால் அம்மரத்திற்கே ஓர் அழகு ஏற்படும். அதேபோல் பக்தன் உத்தமமான பக்தியைச் செலுத்தி வந்தால், பக்தனுக்கு மட்டுமன்றி இறைவனுக்கே ஒரு சோபை போல் ஏற்படும். அடுத்தது உத்தமமான பக்தியைப் பற்றியுள்ளது. 'ஸிந்துஸ்ஸரித் வல்லபம்'- எப்படி ஒரு நதி, கடலில் போய்ச் சேர்ந்தவுடன், 'இது நதி' என்று கூற முடியாதோ. அதேபோல் இறைவனிடம் அளவு கடந்த பக்தி வைத்தால், அவன் அதிலேயே ஐக்கியமாகி விடுவான். அதுதான் உத்தமமான பக்தியாகும். ஆதலால் பக்திக்கு வெவ்வேறு தரங்கள் இருக்கின்றன. ஆகவே பஜனை செய்வதை பக்தியில்லை என்று கூற முடியாது.



சி: சிலர் பஜனை செய்தால் போதும், நித்ய கர்மா ஏன் செய்ய வேண்டும் என்று கேட்கிறார்கள், இது சரியா?



ஆ: இல்லை. இது சற்றும் சரியில்லை. நித்ய கர்மாவைச் சரிவரச் செய்து வருவதே சிறந்த பக்தியாகும். ஒரு யஜமானனும், அவனுக்கு ஒரு வேலையாளும் இருப்பதாக வைத்துக்கொள்வோம். அந்த வேலைக்காரன், யஜமானன் சொல்லும் வேலையையே செய்யாமல் வெறுமென யஜமானைப் போற்றிக் கொண்டிருந்தால் அவனிடம், யஜமானனுக்குத் திருப்தி ஏற்படுமா? இறைவன்தான் நமக்கு இங்கு யஜமானன். அவன் வேதம் மூலமாகவும், ஸ்ம்ருதி மூலமாகவும், நாம் எப்படி வாழ வேண்டும் என்று கூறியிருக்கிறான். அதை விடுத்து, வெறுமென அவனைப் போற்றிக் கொண்டேயிருந்து, தன்னைப் பக்தன் என்று வேறு சொல்லிக் கொண்டால், அவனது கட்டளைகளை மீறிய ஒருவன் தன்னைப் பக்தன் என்று சொல்லிக் கொள்வதைப் போலாகும். அது அவ்வளவு பொருத்தமில்லை. ஆகையால் நாம் நித்ய கர்மாவைச் செய்து வர வேண்டும். அதைத் தவிர பஜனை முதலியவற்றைத் தாராளமாகச் செய்து வரலாம்.



சி: இறைவனிடம் நம் பக்தியை எவ்வாறு வளர்ப்பது?


ஆ: நமக்கு எந்த விஷயத்திலும் எப்படி பற்று ஏற்படுகிறது? அதைப்பற்றி நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தால் அவ்விஷயத்தில் பற்று ஏற்படும். 'இதைச் செய்ய வேண்டும்' என்று ஒரு செயலிலோ, பொருளிலோ நினைத்து வந்தால் அங்கு பற்றுதல் ஏற்படுகிறது. அதேபோல் இறைவனிடமும், 'இவன் உத்தமமானவன், இவனைச் சிந்திப்பதில் இன்பம் இருக்கிறது' என்று நினைத்துக்கொண்டு வந்தால் பக்தி நன்கு வளரும்.


சி: பக்தன் எதற்காக இறைவன் விஷயத்தில் பக்தி வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்?


ஆ: இறைவனருளால்தான் எல்லா நன்மையும் கிடைக்கும். லௌகீக நன்மையாயிருந்தாலும், அதற்கு இறைவன் விஷயத்தில் பக்தி வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். சாமான்யமாகப் பார்த்தால் இப்படிக் காரணம் கூறலாம். ஆனால் உயர்வானது எதுவென்றால், இறைவனிடம் பக்தி வைப்பது தனது கடமை எனக் கருதி இறைவன் விஷயத்தில் பக்தி வைப்பதே ஆகும். இறைவனிடம் நாம் செலுத்தும் பக்தி இயற்கையாகவே வர வேண்டும். அதுதான் உண்மையான பக்தியாகும்.


சி: ஒருவனுக்கு தன் இஷ்ட தெய்வத்தின் மீது அதிகமாக ப்ரீதி இருந்தால் மற்ற தெய்வங்களிடம் அவ்வளவு ப்ரீதி இருக்காது என்பது ஸகஜம். அதனால் சிவனையே விரும்பும் ஒருவன் விஷ்ணுவின் பேரில் துவேஷம் வைத்துக் கொள்ளலாமா?


ஆ: துவேஷம் வைத்துக் கொள்வது நல்லதுமில்லை, சாஸ்திரத்திற்கு சம்மதமுமில்லை. உருவமே இல்லாத கடவுள், பக்தனுக்கு அருள் புரியத்தான் உருவம் பெற்றுக் கொள்கிறான். ஆகவே, இறைவனைப் பொருத்தவரை அந்த உருவத்தில் தாத்பர்யம் இல்லை. பக்தன் எப்படி விரும்புகிறானோ, அப்படி இறைவன் காட்சியளிக்கிறான். ஆகவே இறைவன் விஷயத்தில் சிவன் வேறு விஷ்ணு வேறு என்பதுபோல் வித்யாசம் நினைப்பது தவறு. ஒருவனின் மனத்தில் தன் இஷ்ட தேவதையிடம் ப்ரீதியிருந்தாலும் மற்ற தேவதைகளைத் துச்சம் என்று கருதி துவேஷம் வைத்துக் கொள்ளக் கூடாது.



சி: பக்தி வழிக்கு ஏதாவது சிறப்பு உள்ளதா?



ஆ: எல்லாரும் பக்தியைச் செய்யலாம். தகுதி வித்யாசமே ஏதுமில்லை. மேலும், அதைச் செய்வது எளிது. ஒருவனுக்கு இயற்கையாகவே ப்ரீதி என்று ஒன்று இருக்கும். அதை இறைவனிடம் திருப்பி விட்டால் அது பக்தியாகிவிடும். தவிர ஞானமார்க்கம் மூலமாகவோ, தியானத்தின் மூலமாகவோ ஒருவன் ஸித்தியடைய வேண்டுமெனில், செய்யும் போது அது கடினமாக இருக்கும். ஓரளவுக்கு முன்னேற்றம் அடைந்த பிறகுதான் அவன் இன்பத்தை அனுபவிப்பான். ஆனால் பக்தி அப்படியில்லை. பக்தி மார்க்கத்தில் செல்லும் போதே இன்பமிருக்கும். 'என் கடவுளை நான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்' என எண்ணினாலேயே ஒர் இன்பம் ஏற்படும். அதனால் பக்தி மார்க்கத்தில் முதலிலிருந்தே இன்பமிருக்கும். பக்தியின் பலன் வடிவாகவே பக்தி இருக்கும். இதுவும் ஒரு விசேஷம்.



சி: சில தடவை ஸ்தோத்ரங்களைப் பாராயணம் செய்யும் பொழுது ஏதாவது தவறுகள் ஏற்படலாம். அதைப் பாராயணம் செய்பவன் கவனிக்காமல் இருந்திருக்கலாம். அப்படியிருந்தால் மிகவும் தோஷமுண்டா?



ஆ: ஓரளவுக்கு ஸ்தோத்ரத்தைத் தெரிந்து கொண்டு சொல்வது விசேஷம். அப்போதுதான் விசேஷ பக்தி ஏற்படும். சில சமயங்களில் நம்மையறியாது தவறுகள் ஏற்பட்டால் அதனால் குற்றமில்லை. ஏனென்றால், இறைவன் உள்ளத்தில் உள்ளதைத்தான் கவனிக்கிறான். வெளியில் இருப்பவற்றைக் கவனிப்பதில்லை.



(மூர்க்கோ வததி விஷ்ணாய வித்வான் வததி விஷ்ணவே

உபயோ: ஸத்ருசம் புண்யம் பாவக்ராஹீ ஜனார்தன


பதத்தை உச்சரிக்கத் தெரியாதவன் 'விஷ்ணவே' என்பதற்குப் பதிலாக ‘விஷ்ணாய’ என்று கூறலாம். இருவருக்கும் ஒரேவிதமான புண்ணியம்தான் கிடைக்கும். ஏனென்றால் ஜனார்தனன் உள் எண்ணத்தைத்தான் க்ரஹிக்கிறான். நீலகண்ட தீக்ஷிதர் ஓர் உதாரணம் மூலமாகவே காட்டியுள்ளார். இறைவன் மேல் நாம் புஷ்பத்தைப் போட்டால் நாம் நன்மையை அடைவோம் என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். ஆனால், அதைப் போடும்போது நல்ல பக்தி பாவனையுடன் செய்ய வேண்டும். மன்மதனும் சிவன் மேல் புஷ்பத்தால் செய்யப்பட்ட பாணத்தைத்தான் விட விரும்பினான். ஆனால் அவரின் தபஸைக் கெடுக்க வேண்டுமென்று எண்ணங்கொண்டு, விடுவதற்குச் சித்தமாயிருந்தான். ஆனால் பகவான் அதற்குச் சம்மதிக்கவில்லை. அவனை எரித்து விட்டார். பக்தனும் மன்மதனும் பகவான் மேல் புஷ்பம் போடத் தான் சென்றார்கள். ஆனால், பக்தனுக்கு உத்தமமான பலன், மற்றவனுக்கு நாசம். ஆகவே மன எண்ணம்தான் முக்கியம்.



சி: இறைவனிடம் எனக்கு ஆரோக்யம் வேண்டும். நான் பரீட்சையில் நன்கு எழுத வேண்டும் என்றெல்லாம் பிரார்த்தனை செய்வது தவறா?



ஆ: பிரார்திப்பது தவறு என்று நான் கூறுவதில்லை. ஆனால் அது தேவையேயில்லை. இறைவனுக்கு எல்லாம் தெரியும். நமக்கு எப்படி நன்மை செய்ய வேண்டும் என்று தெரியும். அவரிடம் ‘அதைக் கொடு, இதைக் கொடு’ என்று நாம் உபதேசம் செய்ய வேண்டியதில்லை. ஆதலால் ‘நீ எப்படி வேண்டுமானாலும் நடத்திக் கொள்’ என்று அவனிடம் சொல்வதே ச்ரேஷ்டமாகும். ஆனால் அதிகமாக ஆசை வந்தால் இறைவனைப் பிரார்த்தனை செய்தால் அது தவறென்று சொல்வதற்கில்லை. ஒரு காமதேனு ஒருவனுக்குக் கிடைத்தால், அதை அவன் உழுவதற்காகப் பயன்படுத்தினால், அதை நல்லதென்று சொல்வோமா? அதேபோல் இறைவன் எல்லாவற்றையும் கொடுக்கும் சாமர்த்தியம் உள்ளவன். மேலும் அவனுக்கு எது நல்லது, எது கெட்டதென்பது தெரியும். அவன் கருணாமூர்த்தி. அவன் ஸர்வக்ஞன். அப்படியிருக்கும்போது, 'நீ என் உள்ளத்தில் இருக்கிறாய். அது போதும்' என்று சொல்வது நல்லதா, அல்லது 'இதைக் கொடு, அதைக் கொடு' என்று உபதேசிப்பது நல்லதா?



சி: இறைவனுக்கு ஒன்றும் தேவையில்லை. அப்படியிருந்தாலும், எல்லாவற்றையும் அவனுக்குக் கொடுக்க வேண்டும் என்று கூறப்பட்டிருக்கிறது. இதற்குக் காரணமென்ன?



ஆ: இறைவனுக்கு ஒன்றும் தேவையில்லைதான். ஆனால் அவனுக்கு நம் மனத்தைக் கொடுக்க வேண்டும் என்று நமக்கு கடமையிருக்கிறதா இல்லையா? இருக்கிறது. ஆதலால் நம் மனத்தை இறைவனிடத்திலே எப்போதும் கொடுக்க வேண்டும். அதாவது இறைவனையே எப்போதும் நினைத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். பகவான் கிருஷ்ணர், னீணீனீஸீuஷினீக்ஷீ ஹ்uஙீஹ் நீ (மாமனுஸ்மர யுத்ய ச) (என்னைச் சிந்தித்து யுத்தத்தில் ஈடுபடு) என்று கூறுவதன் மூலம் எல்லாக் காலங்களிலும் நாம் இறைவனையே சிந்திக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை வலியுறுத்தியிருக்கிறார். மேலும், நாம் எல்லாவற்றையும் இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்க வேண்டும். அவ்வாறு செய்தால் அவன் அவசியம் ஏற்றுக் கொள்வான். பகவானே, “பத்ரம் (இலை), புஷ்பம், பழம், ஜலம் ஆகியவற்றில் எதை பக்தியுடன் நீ தருகிறாயோ அதைப் பக்தியுடன் ஏற்றுக் கொள்கிறேன்” என்றும், “எதைச் செய்கிறாயோ, எதைச் சாப்பிடுகிறாயோ, எதை யாகத்தில் தருகிறாயோ, எதைத் தானம் செய்கிறாயோ, எந்த தவத்தைச் செய்கிறாயோ அவை எல்லாவற்றையும் குந்தியின் மகனே! எனக்கு அர்ப்பணமாகச் செய்” என்றும் கூறியுள்ளார்.



சி: சில சமயங்களில் மனக்கவலைகள் போன்றவை நம் மனத்தை இறைவனிடம் திருப்ப விடாமல், மற்றொரு பக்கம் திருப்பி விடுகின்றன. இதற்கு என்ன செய்வது?



ஆ: உண்மையான பக்தனுக்குக் கவலை எதற்காக இருக்க வேண்டும்? ரயிலில் பிரயாணம் செய்யும்போது சுமையைத் தலையில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமா அல்லது கீழே வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமா? முதல் வழியில் நடந்தால் அவனை முட்டாள் என்று நாம் கூறுவோம். இவ்வுலகில் எது நடைபெற்றாலும் அது இறைவனுடைய இச்சையின் படிதான் நடைபெறுகிறது. இறைவன் நம் நன்மைக்காகவே எதையும் இயற்றுகிறான் என்று கருதிக் கவலையில்லாமல்தானே இருக்க வேண்டும்? நாமே நம் விஷயத்தில் கவலை கொள்வது 'இறைவன் நம்மைக் காக்கிறான். நமக்கு எது நல்லதோ அதைத் தருகிறான்' என்பதில் நம்பிக்கையில்லாததுபோல்தான் ஆகிறது!


சி: இப்படி உண்மையாக இருந்தாலும் சில சமயங்களில் கவலை தானாகவே வருகின்றது. அது எதனால்?



ஆ: அது உண்மைதான். பக்தி அந்த அளவிற்கு பக்குவமாகவில்லை என்று அர்த்தம். அந்தப் பக்தியை வளர்ப்பதற்கும் கவலையை விடுவதற்கும் ஒருவன் முயற்சி செய்ய வேண்டும். இவ்வாறு செய்து இறைவனிடமே அத்தனை பாரத்தையும் ஒப்படைத்துவிட்டால் ஒருவன் சுகமாக வாழலாம். சந்தோஷமாகவும் இருக்கலாமே!




?????? ??????? - Deepavali 2011 - ?????

 

[P.J.]

திருச்சிற்றம்பலம்!

திருச்சிற்றம்பலம்!
தில்லை வாழ் அந்தணர்தம் அடியார்க்கும் அடியேன்!



The significance of this event needs to be placed in proper historical context: That Sri Sivakamasundari sametha Sri Chitsabheswarar would be away from Chitsabhai for so long is unprecedented. In the last Maha Kumbhabhishekam, they had less than one week to clean Chitsabhai, when Sri Sivakamasundari sametha Sri Natarajar moved to Devasabhai also known as Perambalam.


To access the brochure published on the occasion of the Maha Kumbhabhishekam in 1956, please click on:
https://drive.google.com/file/d/0Byp5Sj0SlLs2cUx2U1BZZkpNU2c/view?usp=sharing



To access the brochure published on the occasion of last Maha Kumbhabhishekam in 1987, please click on:
https://drive.google.com/file/d/0Byp5Sj0SlLs2OXFFZVU1aWNuaUk/view?usp=sharing



The above links have the magazine published for this event in 1956 & 87 – has wealth of information (in Tamil). Please download these and read it at you leisure.


All are welcome. Folks who are planning to travel in that area should make it a point to go and get darshan of Lord Natarajar in Perambalam.

https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/02/22/chidambaram-balalayam-on-8th-march-2015-a-rare-event/

 

[P.J.]

Mahaperiyavah said - on the essence of ramayana

MAHAPERIYAVAH SAID - ON THE ESSENCE OF RAMAYANA

The Ramayana teaches us the essential principles of the Vedas. Any superior scripture is generally called Veda and no wonder the Ramayana has come to be revered as Veda. The Parama-purusha spoken of in the Vedas is poorna, the perfect and full embodiment of dharma, and so is Sri Rama of the Ramayaana.


The Ramayana instructs us in karma, bhakti, and jnana, and in the dharmic way of life. If we keep before ourselves the ideal of Sri Rama, we will be able to tide over every difficulty and danger and will be saved from straying into evil path. Sri Rama naama smarana is the sure succour in life's tribulations.


Anjaneya who practised the japa of this taaraka mantra to perfection, is the embodiment of brahmacharya and valour, which are the most needed to endow us with strength to successfully go through the voyage of life. If we are anchored in Sri Rama and His supreme devotee, Sri Anjaneya, our mind will not be sullied by kaama or other passions, but will be disciplined to attain the Reality pointed out by the Vedas.


Source: Thought for the day

 

[P.J.]

The five senses!

THE FIVE SENSES!

What for are the panchendriyas (five senses)? Only for bhagavat-aradhanam (worship of God). Only good should be done. bhagavan-nama (the holy name of God) should be written, spoken. Vishnu Sahasranamam should be chanted. karmanustanam (daily religious practice) should be done.

When Periyavaa is present in SriMatham, he would walk around the four Mada Streets as pradaksinam (goind round clockwise) of Kamakshi. All of us should accompany him reciting Vishnu Sahasranamam twice or thrice.

author: Shri Swaminathendra Saraswathi Swamigal (SriMatham Balu Mama)
compiler: T.S. Kothandarama Sarma
book: Maha Periyaval - Darisana Anubhavangal


Sage of Kanchi

Venkatesan Ramadurai

 

[P.J.]

குரு கோவிந்த பகவத்பாதரின் குகை

[h=1]குரு கோவிந்த பகவத்பாதரின் குகை[/h]please open the link to read

Sankara: ???? ??????? ???????????? ???? : ???????? ?????? ?????

 

[P.J.]

அவனிடம் நம்மை முழுமையாக ஒப்படைக்க வேண்ட&

அவனிடம் நம்மை முழுமையாக ஒப்படைக்க வேண்டும்

தராசு முள் நேராக ஒரே நிலையில் இருக்க வேண்டுமானால், அதன் இரண்டு பக்கத் தட்டுகளும் ஒரே பளு உள்ளதாக இருக்க வேண்டும்.

தட்டுகளில் உள்ள பளு கூடுதலாகவோ, குறைவாகவோ இருந்தால், நேராக நிற்காமல் இந்தப் பக்கமும், அந்தப் பக்கமும் தராசு முள் ஆடிக் கொண்டிருக்கும்.

அதுபோல, மனம் ஒரே நிலையில் இருக்க வேண்டுமானால், மனதின் அடித் தளத்தில் விருப்பு, வெறுப்பு ஏதுமின்றி இருக்க வேண்டும்; அதில் ஏற்றத் தாழ்வு இருப்பின், மனமும் அலைபாயும்.

ஒரு தட்டில் ஆசைகள் அனைத்தையும் வைத்து, மற்றொரு தட்டில் பக்தியை வைத்துப் பார்த்தால், பக்தியே பளுவானது, வலுவானது. மற்ற விஷயங் களில் ஆசையை விட்டு, பகவானுடைய சரணங்களில் ஆசை வைத்தால் அவனையே பிடித்து விடலாம்.

அது வரவில்லையே என்று வருந்தாதே !!

அதையும் அவனே உனக்கு தருவான் .

நம்முடைய வேலை எப்பொழுதும் அவனை நினைத்த படி இருப்பது .


Sage of Kanchi

Kumar Ramanathan

 

[mkrishna100]

PJ Sir , thanks for sharing the various posts regarding the teachings of Sri Kanchi Paramacharya .I found the one on Bhakti very enriching .

 

[P.J.]

Thanks mkrishna Sir for reading Maha periyava Threads and commenting on it.

 

[P.J.]

காசியில் பல்லிகள் ஒலிப்பதில்லை.

காசியில் பல்லிகள் ஒலிப்பதில்லை.


காசியில் பல்லிகள் ஒலிப்பதில்லை. காசி நகரைச் சுற்றி 45 கல் எல்லை வரையில் கருடன் பறப்பதில்லை. ராமர், ராவணவதம் செய்தபின் சேதுவில் சிவபூஜை செய்வதற்காக அனுமனைக் காசிக்குச் சென்று சிவலிங்கம் கொண்டுவரும்படி தெரிவித்தார். அனுமன் காசியை அடைந்தார். எங்கும் லிங்கங்கள். எது சுயம்புலிங்கம் என்று தெரியாமல் விழித்தார். அப்போது ஒரு சிவலிங்கத்திற்கு நேரே கருடன் வட்டமிட்டான். பல்லியும் நல்லுரை கூறியது. இந்த இரு குறிப்புக்களினால் அது சுயம்பு லிங்கம் என்று அறிந்த அனுமன் அந்தச் சிவலிங்கத்தைப் பெயர்த்து எடுத்துப் புறப்பட்டார்.




காசியின் காவலாகிய காலபைரவர் அது கண்டு கோபித்தார். என் அனுமதி பெறாமல் எப்படி நீ சிவலிங்கத்தை எடுக்கலாம்? என்று கூறித் தடுத்தார். பைரவருக்கும் அனுமனுக்கும் கடும் போர் நடந்தது.
அப்போது தேவர்கள் வந்து பைரவரை வணங்கி உலக நன்மைக்காக இந்த சிவலிங்கம் தென்னாடு போகிறது அனுமதிக்க வேண்டும் என்று வேண்டினார்கள். பைரவர் சாந்தியடைந்து, சிவலிங்கத்தைக் கொண்டு செல்ல அனுமதித்தார். ஆனாலும் தம் அனுமதி பெறாது லிங்கத்தை எடுக்க முயன்ற அனுமனுக்குத் துணை புரிந்த கருடன் காசி நகர எல்லைக்குள் பறக்கக்கூடாது என்றும், பல்லிகள் காசியில் இருந்தாலும் ஒலிக்கக் கூடாது என்றும் பைரவர் சாபமிட்டார்.

அந்தச் சாபத்தின்படி இன்னும் காசி நகர எல்லைக்குள் கருடன் பறப்பதில்லை பல்லிகள் ஒலிப்பதில்லை.




https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/02/23/காசியில்-கருடன்-பறப்பதில/

 

[P.J.]

ஜகத்குருவின் கீதோபதேசம்.

ஜகத்குருவின் கீதோபதேசம்.


Sri Ra.Ganapathy Anna, in his book, 'SANKARAR ENDRA SANGEETHAM' talks about MahaPeriava's 'Maithreem Thapas' (Penance of Love), quoting from what HE told him on various occasions. These also form part of the 'VOICE of GOD' because these came out of HIS mouth. He has aptly given the title 'JAGATHGURU'S GEETHOPADESAM' for this and a few more narrations. Here we will see a few of them.

For those who cannot read Tamil, I have posted an English translation also below the post.

ஜகத்குருவின் கீதோபதேசம்.

சிறு பிராயத்திலிருந்து இயல்பாகவே நட்புள்ளத்துடன் இருந்த ஸ்ரீசரணர் பதின்மூன்றாம் ஆண்டில் குருபீடம் ஏறியபின் பெற்ற வித்யாப்யாஸத்தில் இந்த மைத்ரீ தபஸில் அவருக்கு ஒரு வெளித்தூண்டுதலும் கிடைத்தது பற்றி ஒரு நாள் கூறினர். (‘தமது மைத்ரீ தபஸில் தூண்டுதல்’ என்றெல்லாம் அந்த அடக்கப் பெட்டகம் கூறுமா என்ன ? அவர் கூறியதிலிருந்து நாமேதான் அப்படி விளங்கிக் கொள்கிறோம்.)

குழந்தை ஸ்வாமியின் வித்யாப்யாஸத்தில் தெய்வீக பாலர்களான ப்ரஹ்லாதன், த்ருவன், மார்க்கண்டேயர் போன்றோரின் கதைகள் விசேஷமாக போதிக்கப் பட்டனவாம். மூலமான் புராண விருத்தாந்தங்களையே அர்த்தம் சொல்லி போதித்தனராம். புராண ஞானம், ஸம்ஸ்க்ருத ஞானம், நன்னெறி மூன்றையும் வளர்த்துக் கொடுக்கும் விதத்தில் அப்போதனை இருந்ததாம். (இதற்குச் சிறிது பின்னர் அந்தப் பாலப்பெரியவர் தாமாகவே விரும்பி, ‘பெரிய புராணம்’, ‘உபமன்யு பக்தி விலாஸம்’ இவற்றின் வாயிலாகத் திருஞானஸம்பந்தர் வரலாறும் படித்தாராம்).

த்ருவ சரித்திரமும், ப்ரஹ்லாத சரித்திரமும் ஸ்ரீமத் பாகவதத்திலிருந்து மட்டுமில்லாமல் விஷ்ணு புராணத்திலிருந்தும் போதிக்கப் பட்டனவாம். விஷ்ணுபுராணத்தில் ப்ரஹ்லாதன் கதையில் வரும் ஒன்றுதான் பாலஸ்வாமியின் மனத்தில் ஆழப் பதிந்து மைத்ரீ தவத்தில் வலிவூட்டியது.

ப்ரஹ்லாதனைக் கொல்லவேண்டுமென்று தந்தை ஹிரண்யகசிபு அவனுக்கு விஷம் கொடுக்கச் செய்கிறான், மலையிலிருந்து உருட்டச் செய்கிறான், மத்த கஜத்தால் மிதிக்கச் செய்கிறான். பரமனின் அந்த அன்புக் குழந்தையை இவை எதுவும் பாதிக்கவேயில்லை. அதன்பின் ஹிரண்யன் தன் புரோஹிதர்களை அழைத்து, மகனை அழிப்பதற்காக ஆபிசார வேள்வி செய்யுமாறு ஆணையிடுகிறான். அவர்கள் அவ்வாறே செய்கின்றனர். ஹோமத்தீயிலிருந்து க்ருத்யா என்ற பூதம் எழும்புகிறது.

ஆனால் ? அது ப்ரஹ்லாதனைத் தாக்குவதற்குப் பதில் அப் புரோஹிதர்களையே தாக்கி வதம் செய்கிறது !

நட்புப்பாங்கே உருவாகத் திரண்ட அமுத பாலன் அதைக் கண்டு துக்கமே கொள்கிறான். திருமாலிடம் அந்தப் புரோஹிதர்களுக்கு மீண்டும் உயிரூட்டுமாறு பிரார்த்திக்கிறான். எந்த நியாயத்தில் அந்தக் கொடுமதியாளருக்கு அவன் புனர் ஜீவனம் கேட்பது ? அவர்களது எந்த நற்குணத்தையும் காட்டி அவ்வாறு கேட்பதற்கில்லை. எனவே தன்னைப் பற்றிய ஒன்றையே சொல்லி அதற்காக அவர்கள் பிழைத்தெழட்டும் என வேண்டுகிறான். என்ன அது ?

“தேஷ்வஹம் மித்ரபாவேன ஸம: பாபோஸ்மி ந க்வசித் !
யதா தேனாத்ய ஸத்யேன ஜீவந்த்வஸுர யாஜகா: !!

(தனக்கு அவர்கள் எத்தனை விதமான தீமைகள் இழைத்த போதிலும்) “நான் அவர்களிடம் மித்ர பா (BHAA)வத்தையே ---நட்புப் பாங்கையே ---ஸமசித்தத்தோடு பயின்றேன், அவர்களிடம் பாப எண்ணம் சற்றும் இன்றி இருந்தேன் என்பது ஸத்யமானதால் அதன் பொருட்டாகவே, அஸுரராஜனுக்காக வேள்வி வேட்ட இவர்கள் உயிர் பிழைக்கட்டும் !” என்கிறான்.

அவ்வாறே அவர்கள் புத்துயிர் பெறுகின்றனர்.

“அந்தக் கொழந்தை தன்னைக் கொல்லவே யத்தனிச்சவா கிட்டயும் கெட்ட எண்ணமில்லாம, மித்ர பாவத்தோடயே இருந்துண்டு, அதனோட ப்ரபாவத்திலேயே அவாளுக்கு மறுபடி உயிர் பெத்துக் கொடுத்தான் –கிறது எனக்குள்ளே கொஞ்சம் நன்னாவே ஏறித்து. ப்ரஹ்லாத சரித்ரத்துல இதுதான் பெரிய பாடம்னு எடுத்துண்டேன்” என்று ஸ்ரீசரணர் எத்தனையோ ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் கூறினார்.

Since childhood, SriCharanar was, by nature, kind hearted and of a friendly disposition. After ascending the ‘Guru Peetam’ at the age of thirteen, He received formal education on Vedas (Vidhyapyasam); He told me that He got great motivation for His ‘Penance of Love’ (Maithreem Thapas) during this time. (He would never say ‘motivation in Maithreem Thapas’ in so many words; only we should infer and interpret that way !).

In His Vedic education, He was specially introduced to the history of Divine children such as Prahladhan, Dhruvan, Markandeyar and so on. They taught Him the original Puranas with meaning. The objective of such a system was to inculcate knowledge of Samskrit, knowledge of Puranas, and Good conduct in the sishyas (disciples). (After this the Child sage voluntarily learnt ‘Periya Puranam’ ‘Upamanyu bakthi vilasam’ and through them the life history of Thirugnanasambanthar ).

The histories of Dhruva and Prahladha were taught not only based on Srimadh Bagavatham, but also on Vishnu Puranam. An incident in the history of Prahladha found in Vishnu Puranam touched His inner mind and soul deeply and strengthened His belief in ‘Maithree Thapas’ (Penance of Love).

Hiranyakasipu, father of Prahladha, tried many ways such as poisoning, pushing down from the hill top, stamping by elephants, in order to get rid of Prahladha. But none of these proved useful in fulfilling his objective. Later, he called his purohits and ordered them to perform exorcism to get rid of his son. They obeyed and performed. An apparition called ‘Kruthya’ emerged from the Yagna fire.

But, instead of attacking Prahladha, it attacked the purohits and killed them !

Prahladhan, the embodiment of friendship and love, was terribly sad. He prayed to Vishnu to bring them back to life. On what justification, he could ask for rebirth to those evil minded persons ? He could not ask based on any of their good qualities.. Therefore, he mentions something about himself and pleads with Vishnu. What is that ?

“தேஷ்வஹம் மித்ரபாவேன ஸம: பாபோஸ்மி ந க்வசித் !
யதா தேனாத்ய ஸத்யேன ஜீவந்த்வஸுர யாஜகா: !!

(Although they did a lot of atrocities to him ) “ I learnt from them only the quality of friendship; I never had any evil feeling towards them; since this is true (sathyam), then for that sake at least, let them become alive so that they can perform yagnas for my father.”—He says.

They, thus, got back their lives.

“The fact that that child, exhibited love and friendship towards those who tried to kill him, without any sort of ill feeling towards them, and brought them back to life, was etched deep in my inner mind. I thought that this was the biggest lesson to be learnt from ‘Prahladha Charithram’ (history of Prahladha).’-----said SriCharanar after many many years.




Source: Sage of Kanchi


Anantharaman Balu

 

[P.J.]

Veda Dharma Sastra Paripalana Veda Dharma Sastra Paripalana

Veda Dharma Sastra Paripalana

Daily schedules and Upanyasam Details:


"VEDA SAMELANAM" by Veda Dharma Shastra Paripalana Sabha - 26th Feb 2015 to 1st Mar 2015 - AVADI.
Venue: Sri Devi Karumariamman Temple Perimeses Vilingiambakkam Kamaraj Nagar Avadi Chennai 600054.

Day 1 (26th Feb 2015)

7:30 AM to 08:00 AM - Shri Veda Vyasa Pooja
8:00 AM to 11:30 AM - Ruk, Sukla Yajur, Krishna Yajur, Sama and Atharvana Veda Parayanam.
3:00 PM to 05:00 PM - Ruk, Sukla Yajur, Krishna Yajur, Sama and Atharvana Veda Parayanam.
7:00 PM to 08:30 PM - Upanyasam on "Veda Mahimai" - Upanysakar "Vidwat Pravara Salakshana Vidwan Brahmmasri Gurunatha Ganapadigal".

Day 2 (27th Feb 2015)

7:30 AM to 08:00 AM - Shri Veda Vyasa Pooja
8:00 AM to 11:30 AM - Ruk, Sukla Yajur, Krishna Yajur, Sama and Atharvana Veda Parayanam.
3:00 PM to 05:00 PM - Ruk, Sukla Yajur, Krishna Yajur, Sama and Atharvana Veda Parayanam.
7:00 PM to 08:30 PM - Upanyasam on "Pancha Maha Yagyam" - Upanysakar "Brahmashri Dr. R Mani Dravid Sasthrigal".

Day 3 (28th Feb 2015)

7:30 AM to 08:00 AM - Shri Veda Vyasa Pooja
8:00 AM to 11:30 AM - Ruk, Sukla Yajur, Krishna Yajur, Sama and Atharvana Veda Parayanam.
3:00 PM to 05:00 PM - Ruk, Sukla Yajur, Krishna Yajur, Sama and Atharvana Veda Parayanam.
7:00 PM to 08:30 PM - Upanyasam on "Guru Bakthi" - Upanyasakar "Brahmmasri Ky. Bharaneedhara Sastrigal".

Day 4 (1st Mar 2015)

07:30 AM to 09:00 AM - Shri Veda Vyasa Pooja & Veda Parayana Poorthi
09:30 AM to 11:30 AM - Avahantee Homam
11:30 AM to 12:30 PM - Pradakshana Namaskaram, Aasirvadham, Swasthi in All sakahas, Veda Parayana Sambhavana, Ghosha Santhi, Arathi.

SUBHAM



Source: Sage of Kanchi

 

[psnarasimhan]

காசியில் கருடன் பறப்பதில்லை: பல்லி ஒலிப்

காசியில் பல்லிகள் ஒலிப்பதில்லை. காசி நகரைச் சுற்றி 45 கல் எல்லை வரையில் கருடன் பறப்பதில்லை. ராமர், ராவணவதம் செய்தபின் சேதுவில் சிவபூஜை செய்வதற்காக அனுமனைக் காசிக்குச் சென்று சிவலிங்கம் கொண்டுவரும்படி தெரிவித்தார். அனுமன் காசியை அடைந்தார். எங்கும் லிங்கங்கள். எது சுயம்புலிங்கம் என்று தெரியாமல் விழித்தார். அப்போது ஒரு சிவலிங்கத்திற்கு நேரே கருடன் வட்டமிட்டான். பல்லியும் நல்லுரை கூறியது. இந்த இரு குறிப்புக்களினால் அது சுயம்பு லிங்கம் என்று அறிந்த அனுமன் அந்தச் சிவலிங்கத்தைப் பெயர்த்து எடுத்துப் புறப்பட்டார்.
காசியின் காவலாகிய காலபைரவர் அது கண்டு கோபித்தார். என் அனுமதி பெறாமல் எப்படி நீ சிவலிங்கத்தை எடுக்கலாம்? என்று கூறித் தடுத்தார். பைரவருக்கும் அனுமனுக்கும் கடும் போர் நடந்தது.
அப்போது தேவர்கள் வந்து பைரவரை வணங்கி உலக நன்மைக்காக இந்த சிவலிங்கம் தென்னாடு போகிறது அனுமதிக்க வேண்டும் என்று வேண்டினார்கள். பைரவர் சாந்தியடைந்து, சிவலிங்கத்தைக் கொண்டு செல்ல அனுமதித்தார். ஆனாலும் தம் அனுமதி பெறாது லிங்கத்தை எடுக்க முயன்ற அனுமனுக்குத் துணை புரிந்த கருடன் காசி நகர எல்லைக்குள் பறக்கக்கூடாது என்றும், பல்லிகள் காசியில் இருந்தாலும் ஒலிக்கக் கூடாது என்றும் பைரவர் சாபமிட்டார்.
அந்தச் சாபத்தின்படி இன்னும் காசி நகர எல்லைக்குள் கருடன் பறப்பதில்லை பல்லிகள் ஒலிப்பதில்லை.
?????????? ????????? ???????????

 

[9868836164]

Thanks for the nice information.

 

[9868836164]

Yes. Absolutely right.

 

[P.J.]

Praying to God with a deep love and affection is Bakthi

Praying to God with a deep love and affection is Bakthi



Those who pray for getting relief from pain and suffering and those who pray for material wealth. It can be seen that even those who pray for such things do so with the utmost faith in their personal God only with the hope that God will provide them with what all they want thereby showing that by themselves they cannot do anything and by praying to God they can get everything. It can be seen that this acceptance of God and the fact that praying to Him one can get everything will ultimately leave one to totally surrender before God.

Continued performance of one's own duties (Karma), that is by surrendering all the duties to God. In course of time one will reach a stage wherein proper performance of the duties itself becomes a source of Bakthi.

In Short, praying to God with a deep love and affection is Bakthi. Psychologists say that if a person deeply and constantly thinks of something, the mind becomes immersed in it. If a person constantly prays to God with deep love and affection and also meditates on God, the mind becomes purified and nothing but Supreme love remains therein.





Sage of Kanchi


Rajeswari Venkatakrishnan

 

[P.J.]

ஆசையை ராஜினாமா செய்ய வேண்டும் : Periyava Kural

ஆசையை ராஜினாமா செய்ய வேண்டும் : Periyava Kural
Posted on 08.15.13 by MahaPeriyava.Org

நமக்கு எண்ணி முடியாத ஆசைகள் இருக்கின்றன. ஆனாலும் என்றோ ஒரு நாள் நாம் ஆசைப்படும் வஸ்துக்கள் நம்மை விட்டுப் பிரிவது நாம் அவற்றைவிட்டுப் பிரிவது சர்வ நிச்சயம்.

சாவின் மூலம் இந்தப் பிரிவு ஏற்படாமல், அதற்கு முந்தி நாமாக ஆசைகளை ராஜினாமா செய்து விட்டுவிட்டால், அத்தனைக்கத்தனை ஆனந்தமாக இருக்கலாம். நமக்கு எத்தனை ஆசைகள் இருக்கின்றனவோ அத்தனை முளைகளை துக்கத்துக்கு அடித்துக்கொண்டு நம்மைக் கட்டிப்போட்டுக் கொள்கிறோம். ஆசைகளை குறைக்கக் குறைக்க துக்கங்களும் குறையும். இந்தப் பிறவி முடியுமுன் நாம் சகல ஆசைகளையும் விட்டுவிட்டால் மறுபடியும் பிறந்து அவஸ்தைப்படவே வேண்டாம். அப்படியே பரமாத்மாவில் கரைந்து ஆனந்தமாகி விடலாம்.



Source: Sage of Kanchi

Surya Narayan

 

[P.J.]

Why only in this Country ?

Why only in this Country ?


The question arises: "What about countries other than India? And what about the religions practiced there? They do not have a system of JATIs nor do they have in force any division of labour based on heredity. Why should we alone have such an arrangement? . "

It will be conceded that even such countries as do not have any social division based on vocations have produced wise men who have contributed to the growth of knowledge and statesmen, administrators, agriculturists, traders and labourers. But if you look at the matter impartially- and not necessarily as a proud patriot-you will realise that no other country has had such a great civilization as we have had. It is true that great civilizations flourished in other lands too, but they did not last thousands of years like ours. To say this is not to blow our own trumpet. From the time of Alexander until today-when we seem to have fallen into an abyss from the heights of glory-foreigners have been filled with wonder for the Hindu civilization.

Other countries, it is true, have given birth to great men, to men of God, to philanthropists, to men of sacrifice. But if you take a census of all nations, you will see that no other nation would have given birth, generations after generation for thousands of years in an uninterrupted manner, to such a large number of great men, saintly men, wise men, philosophers, devotees and philanthropists. They will outnumber all such men produced in other countries put together. Foreigners refer to India as the "land of saints", as the "land of sages". They express their profound admiration for our Vedanta, for our metaphysics, and all our ancient works.

The whole world acknowledges our unparalleled contributions to art, sculpture, music, poetry, astronomy, medicine. It never ceases to wonder at our great works of philosophy and literature like the Upanishads, the Bhagavad-Gita, the Ramayana, the Sakuntalam, etc. Scholars abroad are of the opinion that there are hardly any devotional works outside India like the Tamil Tevaram and Divyaprabandham. They note the Kural, in the same language, to be an astonishingly profound and lucid ethical work that is yet so brief. Foreigners come to our land, leaving their home and hearth, to find out all about our gopurams, our sculptures, our dances like Bharatanatyam all of which have cast a spell over them. Europeans enslaves us, ascribed all kinds of faults to us and held us in bondage with their policy of divide and rule. But, all the same, out of admiration for our culture they have sought out our sastras, our ancient texts, conducted research into them and translated them into their own languages.

To what special factors are we to attribute the existence of such a great and unique civilization? In looking for an answer you will discover that there was something in our social structure that was not shared by other countries, that is varna dharma. According to our reformers all our ills are due to the caste system. But it is this land with this unique system - varnasrama - that has excelled all other nations in metaphysics, in the arts, in social values and in wisdom. Stability in society and peace go hand in hand. Without them, without an atmosphere conducive to creative work, no arts, no philosophy, no culture could have flourished generation after generation. Philosophers and sages and geniuses in the field of arts would not have otherwise been thrown up in such amazingly large numbers.

The religions that governed life in other countries did not evolve a social structure capable of creating this kind of stability. One might say that the question of creating a sociological foundation was overlooked in them. They did not lay down rules for orderly social life and had but general interdictions and injunctions like "Do not steal"; "Do not tell lies"; "Do not commit adultery"; "Live a life of sacrifice". In Buddhism and Christianity the institutionalized system is meant only for the monks. Unlike in Hinduism in none of these religions was attention directed towards weaving together the entire society into a fabric in which one member formed a support to another.

Jaya jaya sankara, hara hara sankara !

Source: Voice of Paramacharya – Hindu Dharma.

Why only in this Country ? | Kanchi Periva Forum
​

 

[P.J.]

Navagraha Stotram

Navagraha Stotram

Aadityaya cha somaya mangalaya budhayacha
Guru shukra shani byascha raahave ketave namah

Salutations to the navagrahaas, the Sun, Moon, Mars, Mercury,
Jupiter, Venus, Saturn, Rahu, and Ketu.

Ravi (Sun)
Japākusuma-saṅkāśaṃ kāśyapeyaṃ mahādyutim |
tamo’ri sarva-pāpaghnaṃ praṇato’smi divākaram ||1||

Japakusuma samkasham kashyapeyam maha-dyutim
Tameorim sarva-paapa-ghnam pranatosmi diva-karam

I pray to the Sun, the day-maker, destroyer of all sins, the enemy of darkness, of great brilliance, the descendent of Kaashyapa, the one who shines like the japaa flower.

Chandra (Moon)
dadhi-śaṅkha-tuṣārābhaṃ kṣirodārṇava-sambhavam |
namāmi śaśinaṃ somaṃ śambhor-mukuṭa-bhūṣaṇam ||2||

Dadhi-shamkha-tusha-raabham kshiraarnava samudbhavam
Namami shashinam soma shamborma-juta bhushanam

I pray to the Moon who shines coolly like curds or a white shell, who arose from the ocean of milk, who has a hare on him, Soma, who is the ornament of Shiva's hair.

Kujudu (Mars)

dharaṇī-garbha-sambhūtaṃ vidyutkānti-samaprabham |
kumāraṃ śaktihastaṃ taṃ maṅgalaṃ praṇamāmyaham |3||

Dharani-gabha sombhutam vidyutkamti samaprabham
Kumaram shakti-hastam tam mangalam pranama-myaham

I pray to Mars, born of Earth, who shines with the same brilliance as lightning, the young man who carries a spear.

Budhudu (Mercury)

priyaṅgu-kalikā-śyāmaṃ rūpeṇāpratimaṃ budham |
saumyaṃ saumya-guṇopetaṃ taṃ budhaṃ praṇamāmyaham ||4||

Priyamgu-kakaashyamam rupena-pratimam budham
Sowmyam sowmya-guno-petam tam budham pranama-myaham

I pray to Mercury, dark like the bud of millet, of unequalled beauty, gentle and agreeable.

Guruvu (Jupiter)

devānāṃ ca ṛṣīṇāṃ ca guruṃ kāñcana-sannibham |
buddhibhūtaṃ[1] trilokeśaṃ taṃ namāmi bṛhaspatim ||5||

Devanamcha rushinamcha gurum kamchana-sannibham
Buddi-matam trilo-kesham tam namami bruha-spatim

I pray to Jupiter, the teacher of gods and rishis, intellect incarnate, lord of the three worlds.

Sukrudu (Venus)

himakunda-mṛṇālābhaṃ daityānāṃ paramaṃ gurum |
sarva-śāstra-pravaktāraṃ bhārgavaṃ praṇamāmyaham || 6||

Hima kumda-mruna-labham daityanam-paramam-gurum
Sarwa-shastra prava-ktaram bhar-gavam pranama-myaham

I pray to Venus, the utimate preceptor of demons, promulgator of all learning, who shines like the fiber of snow-white jasmine.

Shani (Saturn)

nīlāñjana-samābhāsă 7; raviputraṃ yamāgrajam |
chāyā-mārtāṇda-sambhūtă 7; taṃ namāmi śanaiśvaraṃ[2] ||7||

Neelaamjana samabhasam ravi-prutram yama-grajam
Chhaya-martamda sambhutam tam shanim pranama-myaham

I pray to Saturn, the slow moving, born of Shade and Sun, the elder brother of Yama, the offspring of Sun, he who has the appearance of black collyrium.

Rahuvu (Rahu)

ardhakāyaṃ mahāvéryaṃ candrāditya-vimardanam |
siṃhikā-garbha-sambhūtaṃ taṃ rāhuṃ praṇamāmyaham ||8||

Ardha-kayam maha-viram chandra-ditya vimardhanam
Simhi-kagarbha sambhutam tam rahum pranama-myaham

I pray to Rahu, having half a body, of great bravery, the eclipser of the Moon and the Sun, born of Simhikaa.

Ketuvu (Ketu)

palāśa-puṣpa-saṅkāśă 7; tārakā-graha-mastakam |
raudraṃ raudrātmakaṃ ghoraṃ taṃ ketuṃ praṇamāmyaham ||9||

Palasha puspa-samkasham taraka graha mastakam
Rowdram rowdra-tmakam ghoram tam ketum pranama-myaham

I pray to Ketu, who has the appearance of Palaasha flower, the head of stars and planets, fierce and terrifying.

iti vyāsa-mukhod-gītaṃ yaḥ paṭhet su-samāhitaḥ |
divā va yadi vā rātrau vighna-śāntir-bhaviṣyati ||

Iti vyaasa mukhodgiitam yah pateth susa-maahitah
divaa vaa yadi vaa raatrau vighna shaantir-bhavishhyati

Those who read the song sung by Vyasa, will be joyous, sovereign and powerful, and will succeed in appeasing obstacles, occurring by day or by night.

Iti shrii vyaasa virachitam navagraha stotram sampoornam

Thus ends the song of praise of the nine planets composed by Shri Vyasa Muni.



Source: Sage of Kanchi


Jambunatha Iyer

 

[P.J.]

Brahma Sutra Bashyam

Brahma Sutra Bashyam

Lord Krishna gave the entire Bagavath Geeta to Arjuna. Due to Arjuna’s situation on the battlefield, he probably did not understand all of what Krishna said. Later when the war was over, he asked Krishna, “I know in the battlefield you taught me bakthi, karma, vedanta etc…I can’t say I remember all now. Can you repeat?” Lord Krishna laughed and said, “The Arjuna I saw in the battlefield with the sharp focus is not here now. The Krishna who taught you that is also will not teach someone without that kind of focus. Don’t worry! Whatever I taught you is not gone anywhere. It is deep inside you and you it come back and you will practice and become a self-realized soul with that”.

Here Lord Mahaperiyava gave one of the highest level of upadesam to Sri Kanna Mama. I am sure these upadesams stayed with mama for all his life.


I did my best in translating the hardest part of the mahavakya meaning to English…Hope I didn’t distort the meaning…


Sri AdiAcharya’s Brahma Suthra Bhashyam being recited by Sri Kannan Mama at Kamakoti Mutt, Kasi. Lucidly he explains the details to the few visitors there. He is one of the most long-standing & an excellent observer of what Periyava tells from time-to-time. But he refers that power to Periyava’s words itself rather than anything else.


Once Periyava said, “You remember everything because of your bakthi towards me…”


Sri Kannan Mama, “I don’t think so…I ask many people with a serious intent to learn but nothing stays in my mind. If Periyava says the same thing, it doesn’t leave my mind…”


So Sri Kannan Mama quotes so lucidly from various scriptures, thanks to his observing power with Periyava or as he said the blessings of Periyava!


But what is phenomenally strange or rather a subtle miracle is that Sri Mama could never read the letters (no sanskrit learning) but can recite the script like Brahma Suthram! Too difficult to comprehend, as no words can explain…


“This is similar to saying that I am blind but can see. Who would believe this…Now you can see this!”, says Sri Kannan Mama to the visitor who interviewed him.


It all goes back to 1948 when Sri Kannan Mama joined more as a teen-age brahmachari to the mutt…
Sri Mama recollect what happened in 1948 in Thiruvidaimarudhur. The very first class to Sri Mama by Periyava…At that time, Sri Mama has just joined the mutt & directly been to attend Periyava’s general work. During the same time, Vyasa Pooja was conducted. Many Vidwans & Veda-Vits were given ‘sambaavanai’.


Sri Mama, “Vyasa puja sambavana – maha vidwans get Rs 5/- and whoever has done veda adhyayanam gets Rs 2.50/- …”


Sri Melur Mama was asking whether Sri Kannan mama (at that time seems like a teen ager) got ‘Sambaavanai’. Sri Mama negated & also wondered how come.


Sri Melur Mama explained, “It is not for status….It is for having a record that you were in sri matam. Accept it for this…I put that money in the hundi….you do the same”


‘Recording our presence at the Mutt’ has kindled the interest more. So Sri Mama went to Palakkad Sri Lakshminarayana Sastrigal (‘Aasthaana Vidwan’). He is quite affectionate to Sri Kannan Mama but for this query, his response was bit humiliating.


He has wondered, “What did you study??”


“I learnt some little English…”, an innocent answer of what he had.


“Sambhavana is for whoever has done veda adyayanam..What can I give you?” and refused.


Sri Kannan Mama was deeply hurt & went back to his duty…serving Periyava!


Next day early morning 3am, Periyava was goggling and at that looked at Sri Kannan Mama and asked ‘What Happened?’ by hand sign. With a heart brimming with emotions (teen ager!) Sri Mama didn’t know how to respond.


“Sleepy?”
“No…” dragging the words.
Periyava got that something was wrong.

“What happened? Tell me!”


“I asked for sambhavan but Palakkadu sastrigal did not approve it..”


“Oh, that’s simple…I will get it for you…He will come in the evening…I will talk to him and get it…Can you repeat what I teach you now?”


“Please wait….Let me bring a pencil and a paper”
Periyava told just 3 lines. Sri Mama noted. Later Sri Mama recollects with a laugh,”There is a story that Kali taught Kalidasar….In my case, it is prathyaksham!”


Sri Sastrigal is the ‘Aasthaana Vidwaan’. He took sanyasa in the later years & after that took ‘paadam’ for PuduPeriyava.


Sastrigal came. Periyava casually asked him, “Did you give sambhvana to this boy?”
“No…he didn’t read anything…”


“Really? I somehow think that he must have read a lot..”


And Periyava turned to Sri Kannan Mama & said “What did you read? Tell me now…”


Sri Mama who was a boy busy memorizing what Periyava told responded,

“Brahmam Sathyam! Jagath Mithyaa! Jeevo Brahmaiva Naaparahaa!”


“Amazing! Great thathvam! Only for this Vyasar wrote sutra, our acharya wrote bashyam..later wrote vyagyanam etc…still unable to make our people understand this….you have said it so easily!!”
(Who told it so simply? Only that Vyasar & Acharya can tell!)


Periyava was responding to those three lines recited by Sri Kannan Mama as a boy.
Now, Periyava turned to Sastrigal, “See? This boy has told a maha thatham…Please give him the uthama sambhavana..”


That means Five Rupees. Since then, Sri Mama gets that ‘Uthama Sambavanai’. Except Manager & Vidwans, all used to get only Rs.2.50 only. Now, Sri Kannan Mama also joined the list with Manager.


Later, Periyava asked Sri Mama, “Do you know the meaning of what you said?”


Sri Mama was silent. Then began the wonderful lesson by Periyava on Brahmam not recorded anywhere…

“Brahmam Sathyam! What is sathyam? There can’t be an end in all three kalas (avasthai). Anything that is not changing is sathyam. Brahmam is sathyam. It doesn’t end in all three kalas…”


“Jagad mithya! Jagad – this prapancham – is mithya…What is mithya? you can see but it is not real. If you have eye problem/obstruction, you see double effect in your vision…you may see a staircase…but, at times, you may fall down when you put your foot. Anything that is dceiving to indryaas are mithyas…”



“Jeevo Brahmaiva Naaparahaa. The jeevan that is inside us is nothing but brahman. Why it is not said as “Brahmo brahmai na apaarahaa” He enjoys the whole jagad with these indryaas. The jeevan learns the attributes of the jagad from these indryaas and enjoys the jagad…It retains the name “jeevan” as long as he has the knowledge of the jagad. Once that is gone, that jeevan is brahmam!”



Sri Mama recollects Periyava’s words, “That’s all is vedantam! Lord Dakshinamurthy showed chin mudra to teach this…Everyone understood…. Later that understanding was slowly lost….Vyasa bagawan later did sutra for this…Then many understood that…Only in Adi Acharyal’s bashyam, it was meant to make it clearer to all people. Later 13 vyaagyanam came…People could not understand as they were deep into material world…
Periyava then told, “Since you only memorized, I wanted you to know at least a simplified meaning of those verses. Later you read a lot on this and understand the deeper meaning for these verses…”
“That is vedantam!”



The beauty of the whole incident is that Periyava ensured that mama not just complied with the process to get sambhavana but also understood this – what a compassion!
Thanks Shivaraman for the article!

https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/02/25/brahma-sutra-bashyam-must-read/

 

[P.J.]

There is no parallel to the Guru

There is no parallel to the Guru

It is said that Guru(preceptor) is greater than God, devotion to preceptor is more meritorious than that to God. If we ask why, the answer is that God has not been seen by any one, But the preceptor is present here and now before us. If a Preceptor who is immaculate and pure, full of wisdom and steadiness of vision completely free from weakness, were available to us, the mental peace in search of which we pray to God is at our reach by devotion to the preceptor. Hence it is declared

"Gurur - Brahma
Gurur - Vishnuh
Guru -devo Maheswarah
Gurur - sakshat Param Brahma
Tasmai Sri Gurave namah


The Preceptor is Brahma, Vishnu, is the God Maheswara, is verily Brahma itself. Salutation to such a Preceptor


In this verse it is to be noted that total identity between the Preceptor and Brahman reality is declared. Incidentally, since in this verse both Siva and Vishnu are clubbed together, if we prostrate before the preceptor uttering this verse we will get the sense of the identity of Siva and Vishnu.


God performs the works like creating and protecting the world. But the preceptor does not have these responsibilities. God has an 'office' while the Preceptor does not have one. is much easier to get things done by the grace of the preceptor than by the officer God whom we will have to disturb.


Whatever great and auspicious qualities God possesses, the Preceptor also has, namely, blem-ishless purity, truth, devoid of deceit or dissimulation, complete control of the senses, infinite compassion and wisdom. The only difference is that we are able to see the Preceptor by our eyes, while God is invisible. Hence if we begin to develop devotion to the preceptor clinging to his holy feet we will gain with ease all the benefits that we expect from God with effort. That is why our elders said that devotion to Preceptor is superior in its effects than that to God.


However we should not forget to practice devotion to god, because we are led to the presence and proximity of the Preceptor only by God. if the grace of God were not operating, how could one get near the Preceptor at all?


Acharya Sankara has stated in the beginning of the Vivekacudamani that three things are hard to obtain without God's Grace. They are(1) birth as a human being, (2) desire to know the truth and to get liberated and (3) the attainment of holy Preceptor.


"Durlabham trayameva etat devanugraha - hetukam
manushyatvam mudmukshutvam-purusha-samsargah"
For all people at all ages, the Preceptor is one only. He is Dakshinamurthy.


"Sa purvesham api guruh
Kaalena-anavacchedaat."

How could true knowledge have been transmitted to one Preceptor except through Preceptor of that Preceptor except through Preceptor of that Preceptor and so on? If we thus trace the line or Preceptor backwards, God Himself ultimately will become the First preceptor to his first disciple. That is why we are told not to forget God.


Sometimes this matter is stated in a different way. If instead of speaking of God and Preceptor as two different persons, if we treat them as one and the same and assume that God has appeared in the form of a Preceptor, we need not practice two-fold devotion separately as devotion to the Preceptor. we can consider God Himself as the preceptor and surrender to Him totally. He will save us by His grace through the preceptor in human form who after all is only His manifestation. hence we are taught even at the very outset that the preceptor is the basis of trinity of God viz. Brahma, Vishnu and Siva.

"Gurur - Brahma
Gurur - Vishnuh
Gurur - Devo Maheswarah
Gururs - Sakshat Param Brahma
Tasmai Sri Gurave namah

The meaning of the above verse is used sometimes to be explained more tastefully with reference to Sage Vyasa who is the most important of all the teachers of the Brahma-vidya.


"acatur-vadano brahmaa, dvibaahur-aparo-harih;
Aphaalalocanah sambhuh, bhagavaan baadaraayanah."

'Baadaraayana' is another name of Vyasa. He is Brahmaa without four faces. He is Vishnu with only two hands; He is Siva without the eye on the forehead. Such is the greatness of Vyasa-Baadadraayana.



There is no one greater than the preceptor. We should have full faith in him. It should be genuine faith. if we have faith that God himself has appeared in the preceptor's form, then even God is not necessary. This faith and the devotion that we nourish towards Him, will of themselves redeem us.


For the Vaishnava, devotion to Preceptor is the most important and primary.


If we commit and offence against God, there is no need to seeking pardon from God himself. It is enough if the Preceptor pardoned us. God's anger will at once be appeased. On the contrary, if one offends the preceptor, and seeks pardon from God, nothing would happen. God himself would tell him that He is helpless in the matter. he will ask us to get the pardon from the preceptor alone.


The Preceptor can intercede on behalf of the disciple and recommend to God to pardon the sinner. God will never disregard this recommendation. If, on the contrary, the preceptor is sinned against there could be none to protect the sinner. There is a verse which tells us this.


"Gurur-pitaa, gurur-maataa, guru-daivam, guru-gatih,
Sive-rysgte gurustraataa, gurur rushte na kascana.

That is why the scriptures enjoin the devotion to the preceptor. If a Preceptor, perfect in all respects is not available, one has to take to some Preceptor as a spiritual guide even though he is of a grade less and practice devotion to him and through him to God.


No benefit accrues to God or Guru by our devotion to them. The great benefit is only ours. What is that?
We have impurities and are fickle-minded. We are not able to fix the mind in one point even for a second.

Only when we set our thought on one who is ever pure, is full of wisdom, is constant and inflexible like a dried wood, that state of immutability will be won by us also. We will become the same as He. The object of our thought need not necessarily be God. It may be any object or any person whom we consider to be possessed of such spiritual qualities as those of a Preceptor. We will become one with Him. Only when the mind stops to wander, self will shine forth. That is, we will know our true nature of bliss. Devotion to Guru or God is indispensable for the restraint of the mind.


In the Chandogya Upanishad itself it is declared that only by the grace of the Guru true knowledge is possible. It says "aacaaryavaan purusho veda" (only one who has a Preceptor, gains true knowledge).
It puts the idea in the form of short story.


A man belonging to Gandhara (now known as Kandahar) was kidnapped by some dacoits and was abandoned blindfold in a forest. what will be his predicament? How could he return to his country not knowing where he was?


Similar is the case with us. Maya, the deluding power, has left us blindfold in the world. In the above story, some wayfarer happens to come on the way in the forest. He removes the blind and instructs him on the way back to Gandhara. The poor man follows the instructions and reaches his place.


Similarly, we are now blinded by ignorance and can, following the instruction of the Preceptor, get our ignorance removed and attain release. This is the parable in the Chandogya Upanishad.



Sri Sankara Bhagavatpada, renowned as the world teacher (Jagadguru), sings the praise of the Guru everywhere. He asked "What if one has all the glories? What is the use of it all if his mind is not bound to the lotus feet of the Preceptor?" He asks "what if?" not once, but repeatedly. In the poem Gurdvashtakam (consisting of eight verses), he asks as a refrain at the end of every line "What if" in all the 32 lines.


And also in the teaching just on the eve of his casting off the mortal coils he commands; "Take to a Preceptor who is a savant and is pure. Then do service at his holy feet every day. Seek the instruction on Brahman, symbolised in the single syllable Om! Listen to the Mahavaakyas of Upanishads!"



"Sad-vidvan upasrpyatam pratidinam
tatpadukaa sevyatam brahmaika akasaram
arthyatam srutisriri-vaakyam samaakarnyataam."

There is no parallel to the Guru. He may be compared a philosopher's stone which turns the base metal into gold. But even this comparison is not Quite correct because the philosopher's stone turns base metal only into gold. it does not transform that metal into another philosopher's stone. But the Preceptor turns even the dullard into a wise sage like him.


When we look at the line of the Preceptors one by one, and our Paramacharya, the doubt deepens whether there could be any one comparable to him. We should contemplate on the Paramacharya not merely as a God walking amidst us but the Supreme non-dual Brahman who is beyond all difference and determinations.



Narayana Narayana


Guru Bhakthi : Experiences with His Holiness Sri Chandrasekharendra Saraswathi MahaSwamiji : kamakoti.org