MahAperiyavA's teachings and messages

[P.J.]

Share:

Facebook X (Twitter) LinkedIn WhatsApp Email Share Link

பரப்பிரம்மம்- ஸ்ரீ சரணாள்-காஞ்சி மகா பொக&#3021

பரப்பிரம்மம்- ஸ்ரீ சரணாள்-காஞ்சி மகா பொக்கிஷம்- நடமாடும் தெய்வம்

குரு தான் பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் மூன்றுக்கும் ஆதாரமான பரப்பிரம்மம்.
ஞானமே அழிவற்ற பரப்பிரம்மம் அடைய உறைவிடம்

" காந்த ஊசி எப்போதும் வடக்கு திசையையே காட்டுமாதலால், கடலில் செல்லும் கப்பல்கள் திசை தவறிப் போவதில்லை, மனிதனுடைய மனம் இறைவனை நாடியிருக்கும் வரையில் அவன் உலக வாழ்க்கையாகிய கடலில் திசை தப்பிப் போகமாட்டான்" பகவான் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர்,

ஞானமார்க்கம் அடைய பல ஞானிகளான சித்தர்களும், வேதங்களும் கூறிய நெறிகளைஅவர்களின் சீடர்களுக்கு உபதேசமாக வழங்கியுள்ளனர், அந்த ஞான மொழியே பரம்பொருளாகிய ஞானசொரூபன் அருளியதாகும், பிறவிப் பிணி நீக்கி முக்தி எனும் விடுதலை அடைய காணும் வழிகள் நான்கு உண்டு இந்த மெய்யறிவான ஞான மார்க்கம் கொண்டால் முக்தி எனும் வீடு பேற்றை அடையலாம்.

ஞானத்தை அறிந்து அதனை பின்பற்றி இறைவனின் செரூபத்தை அடைந்தவர்கள் படைப்பின் தொடக்கத்தில் மீண்டும் பிறப்பதுமில்லை, பிரளய காலத்தில் துன்புறுவதுமில்லை.

இதனையே திருமூலரும் திருமந்திரத்தில் முன்னை செய்த தவத்தால் சிவஞானத்தைப் பெற்று தன் உண்மை உணர்ந்தால் பிறவி அறும் என "முன்னை அறிவினிற் செய்த முதுதவம் ............. " என்ற பாடல் மூலம் விளக்கிறார்,

பலவிதமான அனைத்து பிறப்பிடங்களிலும் எத்தனை உருவங்கள் உடல்கள் கொண்ட பிராணிகள் உண்டாகின்றனவோ அவை எல்லாவற்றிக்கும் பிரகிருதியே பிறப்பிடம் அதாவது கருத்தரிக்கும் தாய் , விதையளிக்கும் தந்தை, அவ்வாறு பிறக்கும் உயிர்களில் அழிவற்ற ஜீவாத்மாவாகிய உடலில் சத்துவ குணம், ரஜோகுணம், தமோகுணம் என்ற பிரகிருதியிலிருந்து உண்டான மூன்று குணங்கள் காணப்படுகின்றன.

ரஜோகுணம்:

விருப்பு வடிவாகிற ரஜோகுணம் ஆசை, பற்று இவற்றால் உண்டாகிறது. அது ஜீவாத்மாவைக் கர்மங்களிலும் கர்மகளின் பயன்களிலும் உள்ள தொடர்பால் கட்டுகிறது. ரஜோ குணம் அதிகமாகும் போது, பேராசை, உலகியல் கர்மங்களில் ஈடுபாடு, தன்னலத்தில் பற்றோடு கூடிய கர்மங்களைத் தொடஙகதல், அமைதியின்மை, உலகியல் நுகர்பொருட்களில் பேராவல் இவையாவும் உண்டாகின்றன.

தமோகுணம்:

உடற்பற்றுடைய எல்லோரையும் மயக்கக்கூடியது. அஞ்ஞானத்திலிருந்து உண்டானதாகும். அது இந்த ஜீவாத்மாவை வீணான செயல்களில் ஈடுபடுவது சோம்பல், தூக்கம் இவற்றை கட்டுகிறது. இந்த தமோகுணம் அதிகமாகும் போது அந்தக்காரணங்களிலும், புலன்களிலும் ஒளியின்மையையும், செய்ய வேண்டிய கடமைகளில் ஈடுபாடின்மை, அசட்டைத்தனம், அதாவது வீண் செயல்களில் ஈடுபாடும், தூக்கம் முதலிய அந்தக்காரணஙகளின் மயக்கமும் உண்டாகின்றன.

சத்துவ குணம்:

இந்த சத்துவ குணம் சுகத்தில் ஈடுபடுகிறது, ரஜோகுணம் செயலில் ஈடுபடுகிறது தமோகுணமோ, ஞானத்தை மறைத்து கவன மின்மையில் அதாவது வீணான செயல்களில் ஈடுபடுகிறது. ரஜோகுணத்தையும் தமோகுணத்தையும் அடக்கி சததுவகுணம் மேலோங்குகிறது. சததுவகுணத்தையும், தமோகுணத்தையும் அடக்கி ரஜோகுணம் மேலோங்குகிறது. அப்படியே சத்துவகுணத்தையும் ரஜோ குணத்தையும் அடக்கி, தமோ குணம் மேலோஙகுகிறது.

எப்போது மனிதன் சத்துவகுணம் பெருகி உள்பொழுது இறப்பை அடைகிறானோ, அப்போதே உயர்ந்த செயல்கள் செய்பவர்களுடைய நிர்மலமான சுவர்க்கம் முதலிய புண்ணிய உலங்களை அடைகிறான். ரஜோகுணத்தின் ஆதிக்கத்தில் இறப்பை அடைந்து கர்மங்களில் பற்றுள்ள மனிதர்களிடையே பிறக்கிறான்,, அவ்வாறே தமோகுணம் அதிகமாக இருக்கும் போது இறந்தவன் புழு-பூச்சி, விலங்கு முதலிய அறிவில்லாத பிறவிகளில் பிறக்கிறான்.

சததுவ குணத்திலிருந்து ஞானம் உண்டாகிறது. ரஜோகுணத்திலிருந்து ஐயமின்றிப் பேராசையே உண்டாகிறது. தமோகுணத்திலிருந்து கவனமின்மை மதிமயக்கமும் உண்டாகின்றன. மேலும் அறியாமையும் உண்டாகின்றது.

சத்துவ குணத்தில் நிலைபெற்ற மனிதர்கள் சொர்க்கம் முதிலிய உயர்ந்த லோகங்களை அடைகின்றனர், ரஜோகுணத்தில் நிலைபெற்ற மனிதர்கள் நடுவில் அதாவது மனித உலகிலேயே நிற்கின்றனர். தூக்கம், சோம்பல், வீண்செயல், முதலிய தாழ்ந்த குணங்களில் நிலை பெற்ற தமோச குணம் உடைய மனிதர்கள் புழு, விலங்கு, பறவை முதலிய தாழ்ந்த பிறவிகளையும் நரகத்தையும் அடைகின்றனர். மனித உடல் தோன்றுவதற்கு காரணமான இந்த மூன்று குணங்களையும் கடந்து, பிறப்பு, இறப்பு மூப்பு இவற்றிலிருந்தும், பிற எல்லாத் துன்பங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு பரமானந்தத்தை அடைகிறான்,

எந்த மனிதன் சத்துவ குணத்தின் செயலான பிரகாசத்தையும், ரஜோகுணத்தின் செயலான செயலூக்கத்தையும் தமோகுணத்தின் செயலான மோகத்தையும் அவை வரும்போது அவற்றை வெறுப்பதில்லையோ விலகும் போது அவற்றை திரும்பவும் பெற விரும்பவதில்லையோ, எவன் தன் நிலையான ஆத்ம சொரூபத்தில் இடையறாது நிலைத்து நிற்கிறானோ, இன்ப துன்பங்களை சமமாக கருதுவானோ, மண்ணையும் கல்லையும், பொன்னையும், சமமாக மதிப்பானோ, ஞானியோ, வேண்டியது -வேண்டாதது இரண்டடையும் ஒன்றாக நினைப்பானோ, இகழ்ச்சியையும், புகழ்ச்சியையும் ஒன்றாக கருதுவானோ, பெருமையையும், சிறுமையையும் சமமென நினைப்பானோ, நண்பர் பகைவர் பக்கலும் சமநோக்குக் கொண்டவனோ, செயல்கள் அனைத்திலும் நான் செய்கிறேன் (தான் கர்த்தர் - நான் என்ற ஆங்காரம்) என்ற மனப்பான்மையை விட்டானோ, அந்த மனிதன் முக்குணங்களையும் கடந்தவன், அந்த முக்குணங்களையும் கடந்து அப்பாற்பட்ட ஞானத்தை அறிந்து பரம்பொருளையே சிந்தித்து சம்சாரசகரத்திலிருந்து விடுபட்டு சித்தியாகிய பரமாத்மாவை அடைவான்.

மேலும் எவன் வேறு எதிலும் நாட்ட மில்லாமல் ஒன்றிய பக்தியோகத்தினால் அந்த பரம்பொருளை அடைகிறானோ, அவன் இந்த மூன்று குணங்களிலிருந்து முற்றிலுமாக கடந்து சத் சித்தானந்தமான பரமானந்தத்தை அடைய தகுதி பெற்றவன்,

ஏனெனில் அந்த அழிவற்றதான பரம்பிரம்மத்திற்கும் அமிர்த நிலைக்கும் ( இறவா நிலைக்கும்) எப்போதும் இருக்கக்கூடிய தர்மத்திற்கும் வேறுபாடற்ற ஒரே சீரான ஆனந்தத்திற்கும் உறைவிடமான சத் சித்தானந்தத்தை அடைவான்

Sage of Kanchi

Krishnamoorthi Balasubramanian

 

[P.J.]

Adi Shankara's Jeeva Samadhi In Kanchi

Adi Shankara's Jeeva Samadhi In Kanchi

Published: 21st April 2015

CHENNAI: The 69th Sankaracharya guru and head of the Kanchi Kamakoti Peetham, Jayendra Saraswathi Swamigal, on Sunday said that the jeevasamadhi of Adi Sankara is situated in Kanchipuram.


This came as a surprise to the devotees gathered at the Sankara Mutt in West Mambalam, who let out an expression of awe, given that Adi Sankara is said to have attained samadhi at Kedarnath, which is located in present day Uttarakhand. Contrary views about the death of Adi Sankara, have been prevailing for ages.


Speaking about the life and times of Adi Sankara at the launch of the spiritual magazine Shree Jagadguru’s first issue in its third year, the Jayendra Saraswathi stated, “One can still find Adi Sankara’s jeevasamadhi in Kanchipuram.”


He also spoke about the journey undertaken by Adi Sankara in the Indian subcontinent and about his continuing legacy.


He advised the devotees over the course of his ten-minute speech on the importance of reading religious books and asked them to read mythological books like Ramayana and Srimad Bhaagavatham. “Do a lot of good work, and tread on the right path. Never tell lies,” he told them.
The event saw the felicitation of writers, editors and all those who have been associated with the magazine since its inception.


Writer Ramagopalan, a former Hindu Munnani leader, who was also associated with RDS, was conferred with the Dharma Veera Chakravarty title, for his contribution to the field of spirituality. Sankara TV, which is aimed at spreading spiritual knowledge to the general public was conferred with Dharma Prachara Samrat title by the seer on the occasion. The 70th Sankaracharya guru Vijayendra Saraswathi Swamigal was present.




Adi Shankara's Jeeva Samadhi In Kanchi - The New Indian Express

 

[P.J.]

நீங்க எல்லாரும் காயத்ரி ஜபத்த விட்டதோட வ

நீங்க எல்லாரும் காயத்ரி ஜபத்த விட்டதோட விளைவு தான் இது

சிலர் பூணல் அறுத்ததை நாம் கண்டித்துக்கொண்டு இருக்கிறோம்!! ஆனால் இதே போல் மஹா பெரியவா இருந்த போது நடந்தது. அப்போது சில அந்தணர்கள் அவரிடம் போய் முறையிட்டார்கள்!! பெரியவா! எங்களால தெருவுல வரவே முடியல. சில நாஸ்திகார்கள் ரொம்ப கிண்டல் பண்றா. சில நேரம் பூணல அறுதுடுற. அவா இருக்காளா இல்லையானு பாத்துண்டு வர வேண்டியதா இருக்கு, அதுக்கு மஹா பெரியவா சொன்னது.

நீங்க அவாள பார்த்து பாயபடறேள்ன அதுக்கு அவா காரணம் இல்ல. நீங்க தான் காரணம். நீங்க எல்லாரும் காயத்ரி ஜபத்த விட்டதோட விளைவு தான் இது. அவா வளர்ந்து மேல வரல, நீங்க காயத்ரி ஜபத்த விட்டதால அவா level-க்கு கீழவந்துட்டேல். நீங்க எல்லாரும் விடாம காயத்ரி உபாசனை பனுங்கோ எல்லாம் சரி ஆகிடும்.

https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/04/21/நீங்க-எல்லாரும்-காயத்ரி/

 

[P.J.]

மகா பெரியவர் வபனம் செய்வது(முடி மழித்தல்

மகா பெரியவர் வபனம் செய்வது(முடி மழித்தல் முறை)


மகா பெரியவர் வபனம் செய்வது(முடி மழித்தல் முறை) குறித்து தெரிந்து கொள்ளுங்கள். அவர் இரண்டு பவுர்ணமிக்கு ஒரு முறை, ஆறு அல்லது குளக்கரைக்குச் சென்று வபனம் செய்து கொள்வார்.
அவர் வபனம் செய்யச் செல்லும் போது, முதலில் சுவாமியை வணங்குவார். நீர்நிலையில் கரையில் அமர்வார். ஒரு வாழை இலையில் கத்தி, ஒரு கிண்ணத்தில் பால், ஒரு கிண்ணத்தில் தண்ணீர் வைக்கப்படும். ஒரு கடிகாரத்தையும் வைத்து விடுவார்கள்.

பெரியவர், முதலில் பாலை தன் தலையில் தடவிக் கொள்வார். கத்தியை தன் தலையில் வைத்து விட்டு, பிறகு இலையில் வைத்து விடுவார். முடி திருத்துபவர் பெரியவரை வணங்கி விட்டு தலைமுடியை மழிப்பார். பிறகு கை, கால்களிலுள்ள நகங்களை ஒழுங்குபடுத்துவார். இந்தப்பணி முடிந்த பிறகு, பெரியவர் நதி அல்லது குளத்திலுள்ள மண்ணை எடுத்து கை, கால்களில் தடவிக் கொள்வார். வாய் கொப்பளித்து விட்டு நீராடச் செல்வார்.

இதற்குள் சீடர்கள் ஐந்து பெரிய மண் உருண்டைகளை தயார் செய்து வைத்து விடுவார்கள். அவர் ஆற்றில் நீராடத் தயாரானதும், நான்கு சீடர்கள் அந்த உருண்டைகளை சின்ன சின்னதாய் பிரித்து உருட்டுவார்கள். நான்கு பேரும் 12 முறை அந்த உருண்டைகளை பெரியவர் கையில் கொடுப்பார்கள். அதை பெரியவர் காலில் தடவிக் கொண்டு 12 முறை மூழ்கி எழுவார்.

இதன்பின், திரும்பவும் 12 உருண்டைகளைக் கையில் கொடுப்பார்கள். அதை இடுப்பு வரை தடவிக் கொண்டு, மீண்டும் 12 முறை மூழ்கி எழுவார். அதையடுத்து இன்னும் 12 உருண்டைகள் தரப்படும். அதை மார்பு வரை தடவிக் கொண்டு 12 முறை குளியல்...பின் இன்னும் 12 உருண்டைகளைப் பெற்று முகம், தலையில் தடவி குளிப்பார்கள். கடைசியாக தரப்படும் 12 உருண்டைகளை உடல் முழுவதும் தடவிக் கொண்டு 12 முறை மூழ்கி எழுவார். பெரியவர் மூழ்கும் போது, ஒவ்வொரு முறையும் சீடர்களும் மூழ்கி எழுவர்.

அவர் குளிக்கும் போது, அவரது கையிலுள்ள தண்டம் ஒரு "ஸ்டாண்டில்' வைக்கப்பட்டிருக்கும். அந்த தண்டத்தின் முன்னும் மண் உருண்டைகளை ஒரு மரத்தட்டில் வைத்துக் காட்டுவார்கள். கரைக்கு வரும் பெரியவர், அந்த தண்டத்தை எடுத்துக் கொண்டு மீண்டும் ஆற்றில் இறங்கி 12 முறை மூழ்கி எழுவார்.

பின், பெரியவர் தான் கட்டியிருக்கும் ஆடையை நீரிலேயே விசர்ஜனம் (களைதல்) செய்து விடுவார். இதை அதிர்ஷ்டமுள்ள ஒரு பக்தர் பிரசாதமாக எடுத்துக் கொள்வார். பின் பக்தர்கள் பெரியவருக்கு சால்வைகள் கொடுப்பார்கள். மங்கள ஆரத்தி எடுத்து, வாத்தியம் முழங்க மடத்திற்கு திரும்புவார்கள்.



Aanmeegam | Aanmeegam News | Aanmeegam Malar | Aanmeegam Stories | SPIRITUAL Stories | SPIRITUAL News | SPIRITUAL Thoughts

 

[P.J.]

Adi Shankara Jayanthi Special

Adi Shankara Jayanthi Special

April 22, 2015





This shloka was composed by Mahaperiyava on Adi Shankara:




குருர் – நாம்நா மஹிம்நா ச சங்கரோ யோ விராஜதே |
ததீயாங்க்ரி – கலத் – ரேணு – கணாயாஸ்து நமோ மம ||

பெயரிலும் சங்கரராக, (‘சம்’ எனும் பேரின்பத்தை விளைவிக்கும் ‘கர்த்தா’ என்பதான) மகிமையிலும் சங்கரராக, எவர் பிரகாசிக்கின்றாரோ, அவரது திருவடி சிந்தும் நுண்பொடிகளுக்கு என் வந்தனங்கள் உரித்தாகட்டும்.


Following text is from dheivathin Kural volume 1, under topic “சம்பு சங்கரரானார்!”

வைசாக சுக்கிலபக்ஷ பஞ்சமி ஸ்ரீ சங்கராசாரிய ஸ்வாமிகளின் அவதார தினம். அப்பொழுது நக்ஷத்திரம் சிவபெருமானுக்குறிய திருவாதிரையாகவோ, அல்லது ஸ்ரீ ராமனுக்குறிய புனர்வஸுவாகவோ அமையும்.

ஸ்ரீ ஆதிசங்கர ஜயந்தியானது மற்ற ஜயந்திகளைவிடப் பெரிய புண்ணியகாலம் என்று நான் நினைப்பது வழக்கம். இப்படி நான் சொல்லுவதற்கு உங்களுக்கு இரண்டு காரணங்கள் தோன்றலாம்.

‘நம்முடையது’ என்ற அபிமானத்தால் சொல்கிறேனோ என்பது ஒன்று. இப்போது பேசப்படும் விஷயம் ஸ்ரீ சங்கர ஜயந்தியாதலால், அதைச் சற்று உயர்த்திப் பேசுகிறேனோ என்பது இரண்டாவது. இந்த இரண்டும் இல்லாமல், வேறு ஒரு முக்கியமான காரணத்தாலேயே ஸ்ரீ சங்கர ஜயந்தியை ஸர்வ உத்கிருஷ்டமான புண்ய காலம் என்கிறேன்.


அது என்ன காரணம்? ஸ்ரீ சங்கர அவதாரத்துக்கு முன் வைதிக மதம் ஆட்டம் கண்டபோது, அதுவரை வேத புராணங்களால் விதிக்கப்பட்ட புண்ணிய காலங்கள் எல்லாம் தத்தளித்தன. ஒரு மதத்தில் நம்பிக்கை போனால், அந்த மதப்பண்டிகைகளை யார் கொண்டாடுவார்கள்? வேத தர்மத்துக்கு ஆபத்து வந்த போது, அம்மதப் பண்டிகைகள் எல்லாவற்றுக்கும் ஆபத்து வந்துவிட்டது. ஆப்போது ஸ்ரீ சங்கர ஜயந்தி நிகழ்ந்தால்தான் அந்தப் புண்ணிய காலங்கள் எல்லாம் மீண்டும் நிலை நிறுத்தப்பட்டன.

ஸ்ரீ சங்கர ஜயந்தி நிகழ்ந்திராவிடில், இன்று ஸ்ரீராம நவமியும், கோகுலாஷ்டமியும், சிவராத்திரியும், நவராத்திரியும் மற்ற புண்ணிய தினங்களும் கொண்டாடுவோமா என்பதே சந்தேகம். மற்ற ஜயந்திகளையெல்லாம் நிலைநாட்டிய ஜயந்தியாக இதுவே இருக்கிறது. ஆகையினால்தான் ஸ்ரீ சங்கர ஜயந்தியை மிக மிகப் புண்ணிய காலமாகச் சொல்கிறேன்.


தனி மனிதராக இருந்துகொண்டு அந்தச் சாமானிய பிராம்மண சந்நியாசி தேசம் முழுவதிலும் ஒரு இடம் பாக்கி வைக்காமல் திக்விஜயம் செய்து இந்த மகத்தான அநுக்கிரகத்தைச் செய்தார். ‘திக்விஜயம்’ என்றால் அவர் செய்ததுதான் ‘திக்விஜயம்’.



ஸ்ரீ ஆச்சார்யாளுடைய திக்விஜய மகிமையைக் கேட்டதற்குப் பிரயோஜனமாக நாம் அனைவரும் நம் மனத்தில் உள்ள அசட்டுத்தனங்களைப் போக்கி, நமக்குள் நாமே திக்விஜயம் செய்யவேண்டும். ‘பஜகோவிந்த’த்தில் ஆரம்பித்துத் பரமாத்ம தத்துவத்தில் முடிவது ஸ்ரீ ஆச்யார்யாளின் உபதேசம்.

“ஒன்றும் தெரியாவிட்டாலும் பரவாயில்லை; கோவிந்த கோவிந்த என்று சொல்” என்று ‘பஜகோவிந்த’த்தில் சொல்கிறார் ஆச்சார்யாள். “யமன் ஒரு க்ஷணம்கூட வீண் கழிப்பதில்லை. பிரதி க்ஷணமும் நெருங்கி வருகிறான். எப்போது பிடித்துக் கொள்வானோ தெரியாது. கோவிந்தன் காலைக் கட்டிக்கொண்டால்தான் யமனால் நமக்கு பயம் இல்லை’ என்கிறார். எப்போதும் கோவிந்தா கோவிந்தா என்று சொல்லிப் பழக வேண்டும். எப்படியும் போஜனம் செய்கிறோம். அதோடு, சாப்பிடுகையில் ‘கோவிந்த கோவிந்த’ என்று சொல்லிக் கொண்டே உண்டால், அந்த மனோபாவத்துடன் உள்ளே போகும் அன்னம், ஆத்ம தியானத்துக்கு அநுகூலம் செய்யும். அந்த அன்னஸாரம் உடம்பில் சேரச் சேர ஈஸ்வர ஸ்மரனம் அதிகமாகும்.

நாம் என்றைக்கும் போஜனத்தை நிறுத்தப் போவதில்லை. ஆகையினால் இந்தச் சின்ன அப்பியாசத்தால் கோவிந்த உச்சாரணம் என்றைக்கும் நடந்துவரும். கோவிந்த உச்சாரணத்துடன் சாப்பிடுகையில் மற்ற விஷயங்களைப் பற்றிப் பேசுவதை நாமே நிறுத்துவோம். கண்ட வஸ்துக்களை கோவிந்த நாமத்துடன் சாப்பிடக்கூடாது என்ற கட்டுப்பாடும் வரும். சித்தம் சுத்தமாவதற்கு என்ற கட்டுப்பாடும் வரும். சித்தம் சுத்தமாவதற்கு ஆகாரம் சுத்தமாயிருப்பது மிகவும் அவசியம். பல இடங்களில் பலவிதமான வஸ்துக்களைத் தின்னுவதே இன்றைய மனக்கோளாறுகளுக்கும் ஒழுக்ககக் குறைவுக்கும் ஒரு முக்கியமன காரணம்.


ஆசார்யாள் மகிமை கேட்டதற்கு அடையாளமாக இப்படிச் சின்ன சின்ன விஷயங்களையாவது அநுஷ்டானத்தில் கொண்டு வர வேண்டும். எல்லோரும் காலையில் சிறிது விஷ்ணு ஸ்மரணம், மாலையில் சிறிது சிவஸ்மரணம் செய்ய வேண்டும். இரவில் தூங்கும் முன்பு அம்பாளைப் பிரார்த்திக்க வேண்டும். அன்றைய தினம் ஆத்ம க்ஷேமமாகவோ, பரோபகாரமாக ஜீவகாருண்ய சேவையோ ஏதேனும் செய்தோமா என்று ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டும். “அம்மா, இன்றுவரை நான் செய்த தப்புகளை மன்னித்து, நாளையிலிருந்து நான் தப்புகளைச் செய்யாமல் இருக்க ரக்ஷிப்பாய்” என்று காமாக்ஷியை மனமுருகி வேண்டிக்கொண்டு தூங்க வேண்டும்.



இன்று நம்மிடையே இப்படிப்பட்ட சிறிய, பெரிய அநுஷ்டானங்கள் பலவும் ஞாபகம் காட்டுகிற அளவுக்காவது வந்திருப்பதற்குக் காரணமான ஸ்ரீ ஆதி ஆசார்யாளை என்றைக்கும் மறக்கக்கூடாது. நவராத்திரி, கோகுலாஷ்டமி போல் ஸ்ரீ ஆசாரிய ஜயந்தியைக் கோலாஹலமாகக் கொண்டாட வேண்டும். ஆசாரிய பாதுகையை தினமும் பூஜிக்க வேண்டும். ஸ்ரீ ஆசாரியாள் அநுக்கிரகத்தில் சகல மங்களங்களும் உண்டாகும்.




https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/04/22/adi-shankara-jayanthi-special/

 

[P.J.]

Atma bodha

Atma bodha

Ātma-bōdha (Sanskrit: आत्मबोधः ) which means - 'Self-knowledge' or 'Knowledge of the Self' or 'The awakening of ātmān', is a short Sanskrit text believed to have been written by Shankara for his disciple, Sanandana, also known as Padmapāda. This text is traditionally attributed to Shankara even though present day scholars do not accept this contention. In sixty-eight verses he has described the method to attain the knowledge of the Self or Atman.[SUP]

[/SUP]The authorship of Ātma-bōdha, written in Sanskrit language, is traditionally ascribed to Adi Shankara who is believed to have lived in the 8th century A.D. Even though the authenticity of this work is doubted by present day scholars, it does not contradict the Advaita system which it advocates.


The original text consists of sixty-eight verses and describes the way to the attainment of the knowledge of the Atman. Once again, as he does in Vivekachudamani, Shankara teaches that the Ultimate Reality or Brahman, the foundation of all relative ideas and whose effulgence radiates through the vesture of name and form, is beyond name and form and of the nature of Pure Consciousness, but who can be realized by pursuing the Path of Knowledge, not by worship. He reiterates that the Path of Knowledge consists in shravana (hearing the instructions of a teacher), manana (reflecting on what is heard) and nididhyasana (meditating on Truth with single-minded devotion); viveka (philosophical discrimination) and vairagya (renunciation of all that which is unreal) are the basic disciplines required to be followed and that it is not possible for actions (Karma) to destroy ignorance (avidya) and cause liberation (moksha) –

अविरोधितया कर्म नाविद्यां विनिवर्तयेत् |
विद्याविद्या निहन्त्येव तेजस्तिमिरसङ्ववत् ||

"Action cannot destroy ignorance, for it is not in conflict with ignorance. Knowledge alone destroys ignorance, as light destroys dense darkness." – (Ātma-bōdha Sl.3)

Shankara, through unimpeachable reasoning, reveals the spiritual nature of the world and the individual soul all the while insisting that the true essence of these two is the Absolute of the nature of Existence-Knowledge-Bliss. Brahman is the substratum on which is projected by imagination all the manifested things of the world; the all-pervading Atman illumining the mind and the senses shines in the intellect (Buddhi) just as the reflection in a mirror. His Vedic non-dualistic (Advaita) philosophy is based on the divinity of the soul, the unity of existence, the Oneness of the Godhead and the harmony of religions.

The first translation of Ātma-bōdha into English language from Sanskrit by J. Taylor was published in 1812 titled - The Knowledge of Spirit, later another translation rendered by Rev. J.F.Kearns, along with English commentary and titled - Atma Bodha Prakashika, was published in the May, 1876 issue of The Indian Antiquary (pages 125-133). An English translation and commentary of 1944 by Swami Nikhilananda was published in India in June, 1947 by Sri Ramakrishna Math, Chennai. Ramana translated Ātma-bōdha into Tamil in verse-form. Chinmayananda Saraswati has also written a translation of the same.[SUP]



[/SUP]http://en.wikipedia.org/wiki/Atma_bodha

 

[P.J.]

The Path That Shankara Showed

The Path That Shankara Showed

By that time the Acharya had probably gone round the whole of Bharat two times. He had travelled from Rameshwara and Kanyakumari of the South to Kashmir of the North, from Jagannath of the East to Dwaraka of the West, and had visited many places of pilgrimage. He got many temples renovated and inspired many to a righteous living.

Sri Shankaracharya showed I example how a man should live. The life should shine forth with pious qualities like knowledge, devotion and asceticism. He preached the way Advaita. That means everything in the world is Brahman and all are one.

The world is constantly changing. These changes are neither important nor real. The reality that lies behind all these things and activities Brahman. One should develop an eye to see God everywhere and in everything. People who have that vie, take the whole world for the mother- land, and treat all human beings as their brothers.


Shankara wrote philosophical book to help the people understand Hindu Dharma. Alongside he wrote man, hymns that nourish devotional feelings in people. The hymn ‘ Bhaja Gowindam composed by him has been a very popular song all over Bharat . "If you want to get rid of the miseries of life and fear- of death, pray to Govinda."

http://www.freeindia.org/biographies/shankara/page13.htm

 

[P.J.]

Sri Sankara Bhagavatpada by His Holiness Jagadguru Sri Chandrasekharendra Sarasvati

Sri Sankara Bhagavatpada by His Holiness Jagadguru Sri Chandrasekharendra Sarasvati Mahaswamigal

April 22, 2015

This day is the birth anniversary of Sri Sankara. It was by His avatara that the Vedas and the Works of the Rishis were rehabilitated. It was only by their rehabilitation that the observance of the holy Sri Ramanavami, Sri Narasimha Jayanti, Sri Krishna jayanti, Uttarayana Sankranthi and Sivaratri and other holy days was revived. The avatara of Sri Sankara made the remembrance and celebration of other Jayantis possible. Sri Sankara jayanti comes off every year on the 15th day of the Maadhavi month in the Vasanta Ritu. Like the pure white jasmine, which is also called Vasanti and Maadhavi, may the Vasanta madhava jayanti fill our spiritual perception with its own rich fragrance.


Who is Sri Sankara? He is lokasankarah; he makes for the welfare of the whole world. He is Siva Himself. Sivam means auspiciousness or what is propitious.


What does `Sam” mean in the name ‘Sankara’? It means sukham, bliss or aananda. The Brihadaaranyakopanishad speaks of it as ‘Priyam’, that which is dear. Ordinarily, the people of the world do not know where that sam, priyam or aanandam can be found. Hence they are afflicted with worldly sorrows. Sri Bhagavatpada was filled with compassion at the sight of world thus afflicted. He desired that men should enjoy the unlimited bliss of self-realisation What is that bliss by realising which Sri Sankara Himself left misery far behind? Sri Sankara says: “One’s own self is Sukam or bliss. One’s own self is all. One’s own self is Brahman. Brahman alone is all that we perceive. Everything is the effect of Brahman. The cause itself is the effect. The effect is non-different from the cause. Everything is Sam or bliss. Let this Sam or bliss be enjoyed, in all our experiences. Let it be enjoyed as one’s own inner self or Atman.”
In the world Everything external to the self is dear for the reason that it is related to the self. The self alone is ultimately dear to everyone. Realisation of the self as non-different from Brahman is Supreme Bliss.



Sri Sankara taught that Paramaatman is one, tat everything is Brahaman and that all is one. What the veda taught is also what Sri Sankara taught. Sri Sankara said that as all is Brahman there is nothing apart from Brahman materialists hold that the world alone is real and the Brahaman does not exist. The Nyaaya logicians and other dualists said that the world and Brahman are both real. The Buddhists denied both the world and no reality in its own right apart from Brahman is the teaching of Sri Sankara.



Even in Buddhistic days, the systems anterior to it did not cease to exist. Chaarvaaka philosophy could not displace the systems of thought before its time. But on the emergence of Sri Sankara’s philosophy, all earlier systems lost their appeal like stars losing their light on the rising of the Sun. Need it be said the partial light becomes dimmed before the Supreme and limitless effulgence of Universal Light? The methods of Bhakti, Upaasana and ethical virtues, and the conflicting paths of Tantra, Aachaara, Yoga and Samadhi, all these get absorbed in the indivisible Bliss of the non-dual Atman just as river flowing east, south, west and north get merged in one ocean. That Supreme Bliss is the goal of all these paths.



The teaching of the Bhagavatpada, as well as the teachings of other Aachaaryas, which, following the Vedas, are intended for the purification and elevation of one’s Atman, prescribes that the Dharmas mentioned in the vedas should be practised by men in accordance with their respective Varnas and Ashramas. The Varnashrama Dharmas have been ordained by Sastras, not merely to foster among men an attitude of mutual helpfulness or only to promote the general cooperative material well-being of society. They have been prescribed for self-purification which they effect by developing peace, an essential means to liberation, and which cannot be otherwise experience.


The four means to Moksha, viz. Vairagya and others, accrue to a person by observance of his own Varnashrama Dharmas; and their dedication to Sri Hari. In the view, Sri Sankara closely follows the Gita where it is said:


tasmaat saastram pramaanam te kaaryaakaaryavyavasthitau

Therefore in the determination of what should or should not be done, Sastras are your mentor and guide. The word ‘tasmaat’ meaning, ‘therefor’, which occurs in this sloka, refers to a reason in the Sastraic determination of what should or should not be done. What is the reason? It is set out in the immediately preceding slokas of the Gita in that very context.

In these slokas Sri Krishna says:


The gateway to hell which makes for self-destruction is three-fold, namely, desire, anger and avarice.

Hence these three ought to be given up. One released from these three gates of darkness practices what makes for his elevation and then attains the supreme goal. But, if one violates the sastraic injunction and acts according to one’s will and pleasure, one does not attain self-realisation. He can neither be happy nor reach the supreme goal.”


After these verses occurs the verse beginning with ‘tasmaat saastram pramaanam te’. Thus Sri Sankara follows the Gita when He declares that the observance of Varnashrama Dharma leads to self-purification and elevation of the Atman.


Expounding his Bashyas and the truths enshrined in the Upanishads, in a language which is profoundly sublime and yet transparently simple, the ascetic that was Sri Sankara traversed the whole of the Bharata Bhoomi on foot, from Rameswaram in the South to the Himalayas in the North. Rivers and sacred spots, villages and towns and temples have all been sanctified by him, and their spirituality augmented by his yantras and mantras and the invocations he made. Generally speaking, there is no holy spot in India, whose sanctity has not been heightened by his association.

Even now, in every part of the country, people speak with pride that the temple in their place had been satisfied by Sri Sankaracharya and made famous by the Yantra he established.

In all regions, where Vedic studies were prevalent, there is no spot where Sri Sankara’s Bhashyas have not been studied with devotion by those who sought liberation, following the Guru-sishya sampradaya. Even now, Sri Sankara’s Bhashyas are learnt in every place where Vedic studies are in vogue.



The growth of modern science is said to be responsible for the increase of lethal weapons calculated to destroy all life and too be pregnant with infinite danger to the world. Yet, from another angle, on calm and careful reflection, it will be clear that the growth of science shows the way for the promotion of peace among men.

Fifty years ago, physicists held the view that matter was made of number of distinct elements and they held the theory of absolute difference among things. Now however, denying the distinctiveness of individual elements of matter and mutual difference between what is with form and mutual difference between what is with form and what is without form, they proclaim that they are all evolutes of one Energy. Thus it will be clear to all thinkers that modern scientists are giving up the theory of difference and are gradually getting oriented to the philosophy of non-difference. Especially great savants like Einstein, Sri James Jeans and Eddington have come very near the doctrine of Advaita taught by Sri Sankara Bhagavatpada.

Declaring that he phenomenal world of perception is not ultimately true, but only relatively real, they have come in effect to reject difference itself. the scientific thought of the present day progressively approximates to and supports the conclusion of Sri Sankara in the repudiation of the world of difference. This modern view will prepare the way for inculcating a sense of peace in the world. With the obliteration, through proper insight of sense of difference among the citizens of the world, among leaders of men, and among administrators, the wise, the brave and the thoughtful ones will no longer feel that others are different from themselves. They will realise their oneness even with the men of enemy countries. Themselves afflicted by the afflictions of the people of those lands, they will prove to be the foundation for raising the edifice of world peace.



On his holy day of anniversary of Sri Sankara’s birth, may the truth, Advaita or non-difference to which modern scientific thinkers are getting attuned, a Truth which has been proclaimed by eternal Sruti, and which has been rendered radiant by Sri Sankara Bhagavatpada be broadcast to all the world by thinkers and wise men, each in his measure, with earnestness and fervor. Many the malady of absence of peace which afflicts all mankind be cured by the life-giving nectar of the realisation of non-difference. May ‘Sam’ in the name of Sankara, i.e., peace, reign everywhere.

The genius of Bhagavatpada



Saastram saareera meemaamsaa
Devastu paramesvarah !
Aacaaryaah Sankaraachaaryaah
Santu janmani janmani

Every one of us is anxious that he should not be born again, that he should not have another janma. All Saastras have been propounded to show the way to get rid of future births. They teach us how to bring about the cessation of the alternations of birth and deaths, Sankara says: punarapi jananam punarapi maranam. But the sloka I have quoted seems to contradict this universal desire to annul all future births. On the other hand, it seems to contain a prayer for any number of janmas in the future. But, the prayer also contains three conditions. it says, “if, in every future birth the sheet anchor of my faith and understanding is the Saarera Meemaamsa, is my study, if the God I worship is Paramesvara Himself, if the Guru who will be my refuge is Sri Sankaracharya, it does not matter how many janmas I am to take. May these three be granted to me in life after life.” This is the prayer of one among the crores of sishyas (disciples) of our Sri Sankara Bhagavatpada.






BHAGAVATPADA’S SERVICE TO HINDUISM


Sri Sankara Bhagavatpada taught us the truth that all the deities we hereditarily worship are but the manifestations of the One supreme Paramaatma. He established the worship of the moorthies of Siva, Vishnu, Ambika, Surya, Vinayaka and Subrahmanya all sanctified in the Vedas, and each having a specific Gayatri Mantra. If worshipped with devotion. all of them will enable us to attain the paramaatma, proclaimed by the Vedas as Sat Purusha, or Brahman. In that way he established the practical interpretation of the Gita teaching.


Yo yo yaam Yaam tanum bhaktah
sraddhaya architum icchati;
Tasya tasyaachalaam shraddhaam
Taam eva vidadhaamyaham

and came to be known as Shanmatasthaa-panaacharya. He traveled in all the 56 kingdoms of this country, where the Vedas were prevalent, and proclaimed the Advaitic principle of Oneness of God. Like the same God who is within us and within everything we perceive, the seer, the seen and the seeing (drashta, drisyam and drishti) are all aspects of the same paramaatma.


In darkness, a rope is mistaken for a snake. But when examined with a light, we will find that the supposed snake is only a rope. The superimposed snake disappears, when disappears, when light (knowledge) is thrown on it. Even for an illusion, there must be a basis in reality. the bases in the above example being the rope. All illusion will be superimposed on truth, and conversely what remains after the illusion is dispelled is the truth.

When a person wakes up from a dream, everything seen and felt in the dream disappears, and what remains is only the dreamer. It means that we project ourselves into the objects of our dream. When the dream passes away on the dawn of awakening, we realise that there is nothing outside us.

Similarly, the reflection in a mirror has no substantiality, but is only an appearance of what already exists. When we realise, with the aid of jnana, that God is the only ultimate Truth and everything else is illusion, anger, desire, hatred, pain, grief and other emotions will not affect us. We begin to dwell in the fullness of Supreme Bliss. This idea is clearly brought out by Sri Sankara Bhagavatpada in the first verse of his Sri Dakshinamurti Ashtaam.



Visvam darpana drisyamaana nagaree tulyam nijaantargatam,
Pasyannatmani maayayaa bahirivodbhootam yathaa nidrayaa;
Yah saakshaatkurute prabodhasamaye svaatmaana-mevaadvayam,
Tasmai sreegurumoortaye nama idam Sree Dakshinaa-moortaye.

The last verse in this Ashtakam is :


Bhoorambhamsyanolo anilombaramaharnaatho himaamsuumaan,
Ityaabhaati charaacharaatmakam idam yasyaiva moortyashtakam!
Naanyat kincanavaidyate vimrusataam yasmaat parasmaad vibho
Tasmai Sree gurumoortaye nama idam Sree Dakshinaa-moortaye!!



The verse points out that earth, water, fire, air, ether, Sun, moon, and purusha are all one. Paramesvara bears the name of Ashtamurti and it is He who appears in the eight forms enumerated above. Therefore, when we turn our thoughts inward and make some research, we arrive at the realisation that Paramatma is the Ultimate Truth. We cease to covet anything. But this does not imply inaction; on the other hand, for the welfare of the word (lodasamgraha), each of us has to perform the duty assigned to him. when we do so with the Advaitic consciousness of oneness of God we shall be able to perform our duties, freed from every attachment.

The Acharya made his appearance in the world to teach us this great truth and has, thereby, rendered an invaluable service to humanity. By paying homage to this great religious and spiritual preceptor, who reoriented philosophic thought to its Upanishadic traditions and whose achievements within a short span of life is unparalleled in history, we shall earn his grace which will guide us along the path of God-realisation. It is due to Sri Bhagavatpada and his compositions in praise of the different manifestations of God that a new life has come to be breathed into temple worship and the festivals associated with temples. Had it not been for him the observance of such festivals like Janmashtami, Vinayaka Chaturthi, Sri Rama Navami and Sivaratri in our homes would have ceased owing to the spread of atheism. Our elders, who profited from the teachings of Bhagavatpada, adhered to the various religious observances. It is their abundant faith that is responsible for the continuance of these observance even today, in spite of the neglect of succeeding generations.



Please read more from






https://mahaperiyavaa.wordpress.com...ri-chandrasekharendra-sarasvati-mahaswamigal/

 

[P.J.]

The Advaitha Philosophy of Sri Sankara

The Advaita Philosophy of
Sri Sankara
(According to some scholars Sankara was born in the year 788 A.D.)

Introduction
The first systematic exponent of the Advaita is Gaudapada, who was
the Parama-Gura (preceptor's preceptor) of Sri Sankara. Govinda was
the disciple of Gaudapada. He became the preceptor of Sankara.
Gaudapada has given the central teaching of Advaita Vedanta in his
celebrated Mandukya Karika. But it was Sankara who brought forth the
final beautiful form of Advaita philosophy, and gave perfection and
finishing touch to it. Carefully go through Sri Sankara's
commentaries on the principal Upanishads, the Brahma-Sutras and the
Bhagavad Gita. You will clearly understand his Advaita philosophy.
The commentary on the Vedanta Sutras (Brahma-Sutras) by Sankara is
known as Sariraka Bhashya.

The teachings of Sankara can be summed up in half a verse: "Brahma
Satyam Jagan Mithya Jivo Brahmaiva Na Aparah" (Brahman the Absolute
alone is real; this world is unreal; and the Jiva or the individual
soul is non-different from Brahman). This is the quintessence of his
philosophy.

The Advaita taught by Sri Sankara is a rigorous, absolute one.
According to Sri Sankara, whatever is, is Brahman. Brahman Itself is
absolutely homogeneous. All difference and plurality are illusory.

Brahman – The One Without A Second

The Atman (Soul) is self-evident.(Svatah-siddha). It is not
established by extraneous proofs. It is not possible to deny the
Atman, because It is the very essence of the one who denies It. The
Atman is the basis of all kinds of knowledge, presuppositions and
proofs. Self is within. Self is without; Self is before, Self is
behind; Self is on the right; Self is on the left; Self is above and
Self is below.

Brahman is not an object, as It is Adrishya (beyond the reach of the
eyes). Hence the Upanishads declare: "Neti, Neti" – not this, not
this, not that. This does not mean that Brahman is a negative concept
or a metaphysical abstraction or a non-entity, or a void. It is not
another. It is all-full, infinite, changeless, self-existent, self-
delight, self-knowledge and self-bliss. It is Svarupa (essence). It
is the essence of the knower. It is the Seer (Drashta), Transcendent
(Turiya) and Silent Witness (Sakshi).

Sankara's Supreme Brahman is impersonal, Nirguna (without Gunas or
attributes), Nirakara (formless), Nirvisesha (without special
characteristics), immutable, eternal and Akarta (non-agent). It is
above all needs and desires. It is always the Witnessing Subject. It
can never become an object as It is beyond the reach of the senses.
Brahman is non-dual, one without a second. It has no other beside It.
It is destitute of difference, either external or internal. Brahman
cannot be described because description implies distinction. Brahman
cannot be distinguished from any other than It. In Brahman, there is
not the distinction of substance and attribute. Sat-Chit-Ananda
(absolute Existence, absolute Consciousness, absolute Bliss)
constitute the very essence or Svarupa of Brahman, and not just Its
attributes.

The Nirguna Brahman of Sankara is impersonal. It becomes a personal
God or Saguna Brahman only through Its association with Maya.

Saguna (with form or attributes) Brahman and Nirguna (without form)
Brahman are not two Brahmans. Nirguna Brahman is not the contrast,
antithesis or opposite of Saguna Brahman. The same Nirguna Brahman
appears as Saguna Brahman for the pious worship of devotees. It is
the same Truth from two different points of view. Nirguna Brahman is
the higher Brahman, the Brahman from the transcendental viewpoint
(Paramarthika); Saguna (with attributes) Brahman is the lower
Brahman, the Brahman from the relative viewpoint (Vyavaharika).

The World – A Relative Reality

The world is not an illusion, according to Sankara. The world is
relatively real (Vyavaharika Satta), while Brahman is absolutely real
(Paramarthika Satta). The world is the product of Maya or Avidya
(ignorance). The unchanging Brahman appears as the changing world
through Maya. Maya is a mysterious indescribable power of the Lord
which hides the real and manifests itself as the unreal. Maya is not
real, because it vanishes when you attain knowledge of the Eternal.
It is not unreal also, because it exists till knowledge dawns in you.
The super-imposition of the world on Brahman is due to Avidya or
ignorance.

Nature Of The Jiva And The Means To Moksha

(Nature of the individual soul and the means to final liberation)

To Sankara, the Jiva or the individual soul is only relatively real.
Its individuality lasts only so long as it is subject to unreal
Upadhis or limiting conditions due to Avidya (ignorance). The Jiva
identifies itself with the body, mind and the senses, when it is
deluded by Avidya or ignorance. It thinks, it acts and enjoys, on
account of Avidya. In reality, it is not different from Brahman or
the Absolute. The Upanishads declare emphatically: "Tat Tvam Asi"
(That Thou Art). Just as the bubble (foam) becomes one with the ocean
when it bursts, just as the space within a pot becomes one with the
universal space when the pot is broken, so also the Jiva or the
empirical self becomes one with Brahman when it gets knowledge of
Brahman. When knowledge dawns in it through annihilation of Avidya,
it is freed from its individuality and finitude and realises its
essential Satchidananda (Existence, Consciousness, Bliss) nature. It
merges itself in the ocean of bliss. The river of life joins the
ocean of existence. This is the Truth.

The release from samsara means, according to Sankara, the absolute
merging of the individual soul in Brahman due to dismissal of the
erroneous notion that the soul is distinct from Brahman. According to
Sankara, Karma and Bhakti (devotion) are means to Jnana (knowledge)
which is Moksha (liberation).

Vivarta Vada Or The Theory Of Superimposition

To Sankara, this world is only relatively real (Vyavaharika Satta).
He advocated Vivarta-Vada or theory of appearance or superimposition
(Adhyasa). Just as snake is superimposed on the rope in twilight,
this world and body are superimposed on Brahman or the Supreme Self.
If you get knowledge of the rope, the illusion of snake in the rope
will vanish. Even so, if you get knowledge of Brahman or the
Imperishable, the illusion of body and world will disappear. In
Vivarta-Vada, the cause produces the effect without undergoing any
change in itself. Snake is only an appearance on the rope. The rope
has not transformed itself into a snake, like milk into curd. Brahman
is immutable and eternal. Therefore, It cannot change Itself into the
world. Brahman becomes the cause of the world through Maya, which is
Its inscrutable mysterious power or Sakti.

When you come to know that it is only a rope, your fear disappears.
You do not run away from it. Even so, when you realise the eternal
immutable Brahman, you are not affected by the phenomena or the names
and forms of this world. When Avidya or the veil of ignorance is
destroyed through knowledge of the Eternal, when Mithya Jnana or
false knowledge is removed by real knowledge of the Imperishable or
the living Reality, you shine in your true, pristine, divine
splendour and glory.

The Advaita – A Philosophy Without Parallel

The Advaita philosophy of Sri Sankaracharya is lofty, sublime and
unique. It is a system of bold philosophy and logical subtlety. It is
highly interesting, inspiring and elevating. No other philosophy can
stand before it in boldness, depth and subtle thinking. Sankara's
philosophy is complete and perfect.

Sri Sankara was mighty, marvellous genius. He was a master of logic.
He was a profound thinker of the first rank. He was a sage of the
highest realisation. He was an Avatara of Lord Siva. His philosophy
has brought solace, peace and illumination to countless persons in
the East and the West. The Western thinkers bow their heads at the
lotus-feet of Sri Sankara. His philosophy has soothed the sorrows and
afflictions of the most forlorn persons, and brought hope, joy,
wisdom, perfection, freedom and calmness to many. His system of
philosophy commands the admiration of the whole world.


https://groups.yahoo.com/neo/groups/shirdi_sai_baba_divine_grace/conversations/messages/12

 

[P.J.]

Sri Adi Sankara- some events in life

Sri Adi Sankara- some events in life



Please read this wonderful article from


Sri Adi Sankara : kamakoti.org

 

[P.J.]

All hardships stem from the fact of birth.

All hardships stem from the fact of birth.


All hardships stem from the fact of birth. How can one save oneself from being born again? But, then, what is the cause of our birth? The wrongs committed by us are the cause of our birth and we have taken this body of flesh and blood to suffer punishment for the same.

Suppose a certain number of whiplashes are to be administered according to the law. If the body perishes after ten lashes, we take another birth to suffer the remaining strokes. The sins we commit in satisfying our desires are the cause of our being born again and again.

If there is no "doing", there will be no birth also. Anger is responsible for much of the evil we do and desire is at the root of it. It is of the utmost importance that we banish desire from our hearts. But it is not possible to remain without any action after having cultivated so many attachments. If the attachments were done away with we would cease to sin.

What is the cause of desire? Desire arises from the belief that there is something other than ourselves and our being attached to it. In truth it is the one Sivam that manifests itself as everything.

The cow sees its reflection in the mirror and charges it imagining it to be another cow. If a man sees his own image thus, does he think that there is another person in the mirror? He is not perturbed by his image because he knows that it is himself. Similarly, all that we see is one and the same thing. Desire springs from our belief in the existence of a second entity, and it causes anger, which, in turn, plunges us in sin.

A new birth becomes inevitable now. If we are enlightened enough to perceive that all objects are one, there will be no ground for desire. There must be an object other than ourselves, a second entity, to be desired. No desire means no anger and no sin. In this state there will be neither any "doing" nor any birth. And, finally, there will be no sorrow. How do we obtain such enlightenment or jnana? Our body is sustained by our mother's milk.

It is Amba who nourishes us with the milk of jnana. She is indeed the personification of jnana. We will be rewarded with the light of wisdom if we firmly hold her lotus feet and dissolve ourselves in her. One who does so becomes God. The first step in this process of enlightenment is to make a man truly a man, by ensuring that he does not live on an animal level. The second step is to raise him to the heights of divinity. All religions have this goal. They may represent different systems of thought and philosophy. But their concern ought to be that man is not condemned as he is today to a life of desire and anger. All religions speak in one voice that man must be rendered good and that he must be invested with the qualities of love, humility, serenity and the spirit of sacrifice.

Man and Beast: Hindu Dharma by Chandrashekarendra Saraswati, Shankaracharya of Kanchi

 

[P.J.]

Mathruka Panchakam

Mathruka Panchakam

Please read it from this link

: kamakoti.org

 

[P.J.]

Sringeri Songs, Bhajans, Slokams and Stotrams

Sringeri Songs, Bhajans, Slokams and Stotrams

https://www.youtube.com/watch?v=8jEUvCLl8wk&list=PL4a2t9i4Ezqc-e6Oc9IG36c4rsZv8UZzO&index=4

Published on May 4, 2012
Devotional song on Sringeri Jagadguru Sri Chandrashekara Bharthi Maha Swamigal.

 

[P.J.]

Veda Dharma Sastra Paripalana

Veda Dharma Sastra Paripalana posted in Sage of Kanchi

[TD="width: 10"] [TD="width: 100%"] Veda Dharma Sastra Paripalana April 23 at 1:18pm

[TD="colspan: 3"]

BANGALORE 12th Visesha Upanyasam & FIRST YEAR ANNUAL CELEBRATION OF BANGALORE VISESHA UPANYASAM by Veda Dharma Shastra Paripalana Sabha on SATURDAY 25TH APRIL, 2015. We are organizing this featured Special Upanyasam to celebrate "Shankara Jayanthi". Schedules and Upanyasam Details: 8:00 AM to 9:00 AM - Veda Parayanam. 9:00 AM to 9:30 AM - Lalitha Sahasranama Parayanam. 9:30 AM to 10:15 AM - Upanyasam on "Adhi Sankara Bhagavath Padal" 10:15 AM to 11:00 AM - Upanyasam on "Acharya Bhakthi" 11:00 AM to 11:45 AM - Upanyasam on "Nithya Pooja Anushtanagal" Followed by ANNADHANAM SUBHAM

[/TD]

[/TD]

[/TD]

 

[P.J.]

Sri Sureshwaracharya

Sri Sureshwaracharya

Sri Sureshwaracharya

विश्वं मायामयत्वेन रूपितं यत्प्रबोधतः ।
विश्वं च यत्स्वरूपं तं वार्तिकाचार्यमाश्रये ॥


​

A lucid gloss He wrote upon the Truth, that the illusion which pervades the world; Is embedded nowhere but in the mind, Sureshwaracharya, Him I salute!

Sri Sureshwaracharya was a great scholar, and a philosopher of repute. He was the first Peethadhipati of Dakshinamnaya Sringeri Sharada Peetham, established by Sri Shankarabhagavatpada.

Sri Sureshwaracharya ‘s contribution to Indian philosophy in general and advaita vedanta in particular was both substantial and enduring. While His Master, Shankara, propounded the essentials of advaita, Sureshwara reinforced by setting at rest all talk of diverse interpretations in his perceptor’s writings.

Certain special characteristics of this great saint stand out prominently as can be seen from his life history given below.

The Vedic Tradition

The Vedic tradition is continued in the two Mimamsa schools. Poorva Mimamsa along with the Uttara Mimamsa or Vedanta, is only with the direct continuation of the Vedic culture. The Poorva Mimamsa system took the ritualistic tradition of the Vedic culture. It helped a methodical interpretation of the otherwise complicated Vedic injunctions about rituals. It also supplied a philosophical justification for the beliefs which formed the source and authority for the rituals.

Sri Shankara Bhagavatpada heard of Kumarila Bhatta, the leader of one of the two branches of the Poorva Mimamsa school of philosophy. Kumarila Bhatta’s acceptance of the Vedic authority was total. He did not care to admit the existence of God. The great powers of argument of Kumarila Bhatta and the stories of his miraculous deeds in vanquishing well-known Buddhist scholars to reestablish the authority of the Vedas were almost known to everybody in the land. According to Kumarila Bhatta, the Vedas are eternal like the world.

When Sri Bhagavatpada heard of Kumarila Bhatta, he was immolating himself in a fire of husk as an act of expiation. Sri Bhagavatpada asked the great Vedic scholar to stop the act of immolation, and come out to argue with him because the Poorva Mimamsa attitude to the existence of God was not correct. It was so even according to the authority of the Vedas which the Poorva Mimamsa scholars accepted as supreme. Kumarila Bhatta explained that in deference to Vedic injunctions, for which mission his life was devoted, the act of immolation should not be stopped in the middle. He had to purify himself according to his own convictions.

Mandana Mishra

Kumarila Bhatta however requested Sri Bhagavatpada to go to Mahishmatipura to meet his disciple Mandana Mishra and win him over to Advaita. He also added that the superiority of the Advaita doctrine will be revealed to the world if Mandana Mishra gets defeated in a combat of logic.

Kumarila Bhatta described Mandana Mishra as the dearest of his disciples, and a great scholar in all branches of learning. Sri Bhagavatpada blessed Kumarila Bhatta and accepted advice for the debate with Mandana Mishra.

Contrary to the normal course of a disciple seeking a guru to earn his grace by devotion, loyalty and service, it was Sri Bhagavatpada who went to Mahishmatipura in search of a disciple.

The Magadha empire, with Pataliputra as its capital, stretched far and wide in those days. Mahishmatipura was an important town in the extensive Magadhan empire.

Sri Bhagavatpada reached the city of Mahishmatipura with his followers. The passers by in the street gave him a graphic description of the place of Mandana Mishra.

It was like a Royal Palace because of Mandana Mishra’s affluence. His father Hima Mitra was an honoured pandit in the court of the Kashmir kings. He belonged to Kannauj Gowda Brahmin community. Mandana Mishra received the best of traditional training at the feet of Kumarila Bhatta and perfected his scholarship. He settled at Mahishmatipura as a house-holder with his wife Ubhaya Bharati. She was the daughter of learned and pious Vishnu Mitra living on the banks of Sonabhadra river.

Mandana Mishra and Ubhaya Bharati were an ideal couple, each of them equal to the other in all branches of learning, ethical character and strict observation of Vedic injunctions. Ubhaya Bharati was supposed to be an avatara of goddess of learning, Saraswati Devi, as Mandana Mishra was supposed to be an avatara of Brahma. His scholarship and the reverence in which he was held earned him the honorific epithet of ‘Mandana Mishra’. His real name was Vishwarupa.

When Sri Bhagavatpada reached the mansion of Mandana Mishra, it was found bolted from inside. Sri Bhagavatpada, as a Sanyasin, had no right of admission into a house found closed. Such are the rules of Smriti, which govern the daily conduct of traditional Sanyasis. Sri Bhagavatpada pondered a little. He had firmly decided to redeem Mandana Mishra from the rigidity of dogmatic ritualism. Therefore he felt like using his extraordinary Yogic powers. Great Yogi and Siddha Purusha as he was, Sri Bhagavatpada entered the house through the closed door.

Unwelcome Sanyasi

Mandana Mishra had an innate dislike for Sanyasis because in his staunch belief of ritualism, he felt that only those who wished to escape the rigours of Vedic injunctions found a refuge in the Sanyasa ashrama. Moreover when Sri Bhagavatpada entered the house, it was a time when the presence of a Sanyasin was most unwelcome. Mandana Mishra was performing a shraddha and the Brahmins were about to be fed. The entry of Sri Bhagavatpada at such a time caused a disturbance and Mandana Mishra was infuriated.

Hot and harsh exchanges followed. The Brahmins found the situation going out of control. They wished to set it right. They suggested to Mandana Mishra to invite Sri Bhagavatpada to participate in the shraddha by occupying Vishnu Sthana. Staunch ritualist as he was, Mandana Mishra was fully bent upon saving the ritual. He invited Sri Bhagavatpada accordingly.

But Sri Bhagavatpada declined to accept the invitation. He explained to Mandana Mishra that he did not come for bhiksha but for a polemical debate. Mandana Mishra who had never met his match in learning before was willing for a dialectical fight. He gladly welcomed it. The shraddha was allowed to be finished as ordained. The debate was fixed for the next day.

The Eight-day Debate

They met the next day after daily ablutions normal to their respective ashramas. Ubhaya Bharati, the wife of Mandana Mishra, agreed to serve as the judge as they both sought her help expressing confidence in her impartiality and appreciation for her wisdom and scholarship. She was the only scholar available who could follow the disputants in their flight to sublime heights.

As Ubhaya Bharati was a housewife, with her daily chores, which included the preparation of daily food for the disputants, she gave them each a garland of flowers. She said that the person whose garland faded away first was the person vanquished. To make the dispute more purposeful, they agreed to a wager. The person worsted in the debate should become the disciple and accept the ashrama, way of life of the victor.

They were giants of erudition, both of them supreme in the knowledge of the Vedas. The discussion continued daily without hindrance to their daily rituals, rest and other exigencies.

From day to day, Mandana Mishra saw new light in the arguments of Sri Bhagavatpada. He was losing faith in his own past convictions. His faith in Bhagavatpada was growing to a stimulating climax.On the eighth and the last day of the discussion, Mandana Mishra was fully convinced of the superiority of the doctrine of Sri Bhagavatpada. As Sri Bhagavatpada said, ‘Once the conditioning factor (the nescience) vanishes, the soul becomes one with the Brahman.’ When Mandana Mishra realised the limitations of his own standpoint and the Truth of Sri Bhagavatpada’s view, he found that his flower garland had faded. He fell prostrate before Sri Bhagavatpada, touched his feet and said in a trembling voice, ‘O Teacher of the World, pardon me and my audacity. I have offended you for these eight days. Hold your fury, O Jagadguru! and shower your grace on this humble servant.

Ubhaya Bharati disappeared from the mortal vision and regained her celestial form as Saraswati Devi, the Goddess of Knowledge. She however granted a boon to Sri Bhagavatpada that she would be immanent at a place where he may invoke her presence. Mandana Mishra gave all his earthly belongings to the needy at the last Vedic ritual which he performed before he took sanyasa at the hands of Sri Jagadguru Shankara Bhagavatpada.

Sri Bhagavatpada gave his disciple the name of Sri Sureshwaracharya. He took him on his march from place to place. Soon Sri Bhagavatpada reached Sringeri where he invoked the presence of Goddess of Knowledge. He installed Sri Sureshwaracharya as head of the Mutt.

Establishment of the Sharada Peetham at Sringeri


Sri Sureshwaracharya wrote elucidating metrical commentaries (Vartikas) on Taittiriya and Brihadaranyaka Upanishadic Bhashyas of Sri Bhagavatpada. Sri Sureshwaracharya also wrote commentaries on the Dakshinamoorti Stotra and Panchikarana of Sri Bhagavatpada. The commentary on Dakshinamoorti Stotra became famous as the Manasollasa Vartika. He also wrote a succinct monograph presenting an analytical picture of the fundamental teachings of Sri Bhagavatpada. This book became well-known as Naishkarmya Siddhi. Sri Sureshwaracharya also wrote a commentary called Balakrida on the Smriti of Yajnavalkya. Next to Sri Bhagavatpada, he stands as the foremost author in the field of Advaita.

Sri Sureshwaracharya

 

[P.J.]

கிருஹஸ்தாச்ரமம் (இல்லறம்)

கிருஹஸ்தாச்ரமம் (இல்லறம்)

இல்லறத்தான்; இல்லாள்


​

ஒரு யுவாவானவன் குருகுலவாஸம் முடித்து ஸமாவர்த்தனமாகிய உடனேயே அவனுக்கு ஒற்றைப் பூணூல் போய் இரட்டைப் பூணூல் ஏற்பட்டு விடுகிறது. பிரம்மசரிய ஆச்ரமத்தில் தரித்த தண்டம், கிருஷ்ணாஜினம் (மான் தோல்) மேகலை முதலியன போய்விடுகின்றன. இப்போது அவன் ஏகவஸ்திரத்தை தட்டாடையாக உடுத்துவதும் போய், பஞ்சகச்சம் கட்டிக்கொண்டு, உத்தரீயமாக மேல் வேஷ்டி போட்டுக் கொள்ள வேண்டும். பிரம்மசரியத்தில் போக்யம் உதவாது என்று ஒதுக்கின சந்தனம், குண்டலம், புஷ்பம் (புருஷர்களும் சிகையில் புஷ்பம் தரிப்பதுண்டு) , பாதரக்ஷை முதலிய அலங்கார வஸ்துகளையும், ஸெளக்ய ஸாதனங்களையும் அணிந்து கொண்டு, மை கூட இட்டுக்கொண்டு, குடை பிடித்துக்கொண்டு போய் அவன் ராஜாவிடமோ, ராஜப் பிரதிநிதியிடமோ தன் வித்யையையும், சுத்த பிரம்மசரியத்தையும் நிரூபித்துவிட்டு, மேற்கொண்டு கல்யாணத்துக்கு வேண்டிய திரவியத்தை தானமாகப் பெறவேண்டும்- இது சாஸ்திரத்தில் சொன்னபடியாகும்.

கல்யாணம் செய்து கொள்ள இருக்கிற ஒரு யுவா அதற்காகவே தானம் வாங்க வேண்டுமென்று சாஸ்திரத்தில் சொல்லியிருப்பதிலிருந்தே கல்யாணச் செலவு பிள்ளை வீட்டுக்காரனுடையதுதான் என்று அழுத்தமாகத் தெரிகிறதல்லவா?


இன்னொன்றும் தெரிகிறது. ஸமாவர்த்தனம் பண்ணி ஸ்நாதகனான ஒருவன் பிற்பாடு கல்யாணம் செய்து கொள்ளாமல் ஏகாங்கியாகவே இருந்தாலுங்கூட அவனுக்கு இரட்டைப் பூணூல், பஞ்சகச்சம் இவை உண்டு என்று ஆகிறது. வேஷ்டி நுனி தெரியாமல் கொசுவிச் சொருகுவதால் ஒருவனின் சக்தி காப்பாற்றப்படுகிறது. முஸல்மான்கள் வேஷ்டி ஓரங்களைச் சேர்த்துத் தைத்துக் கட்டிக் கொள்கிறார்களல்லவா? பஞ்சகச்சமாக இல்லாவிட்டாலும், தமிழ்நாடும் மலையாளமும் தவிர, மற்ற இடங்களில் எல்லாருமே (பூணூல் இல்லாதவர்களும்கூட) கச்சம் போட்டே கட்டுகிறார்கள். இப்போது வேஷ்டியே போய், என்னைப் பார்க்க வருகிறபோதுகூட முழு நிஜார் போட்டுக் கொள்வது என்றிருக்கிறது! இந்த ஸ்திதியில் கச்சம், தட்டாடை வித்யாஸங்களைச் சொல்வது வேடிக்கையாகத்தானிருக்கிறது!...


இப்போது குருகுல‌வாஸம், பிறகு ஸமாவர்த்தனம், கங்காயாத்திரை முதலிய எதுவும் இல்லாவிட்டாலும் பெண் வீட்டுக்காரனிடமிருந்து "வசூல்" செய்வதற்கு இன்னொரு item -ஆகப் 'பரதேசிக் கோலம்' என்று ஒன்றை வைத்துக் குடை, பாதரக்ஷை, வாக்கிங் ஸ்டிக் எல்லாம் வாங்கித்தர வைக்கிறோம். மாப்பிள்ளைக்கு மையிட்டு சங்கிலி போட்டு காசி யாத்திரை என்று ஒன்று நடத்துகிறோம்.


கல்யாணமாகாமலே நைஷ்டிக பிரம்மசாரியாக இருப்பதை சாஸ்திரம் அநுமதித்தாலும் அது விதிவிலக்கான கேஸ்தான். பொது விதி, "யதோக்தமாக குருகுலவாஸம் முடித்ததும் பிரம்மசரிய ஆச்ரமத்தை முடித்து அடுத்ததற்குப் போ" என்பதுதான். அதாவது பிரம்மசரியம் சாஸ்திரோக்தமாக முடிந்தவுடன் கிருஹஸ்தாச்ரமத்துக்கு ஏற்பாடு செய்துவிட வேண்டியதுதான்.


பிராம்மணனுக்குப் பிறக்கும்போதே மூன்று கடன்கள் உள்ளனவே, ரிஷிகடன், தேவர் கடன், பித்ரு கடன் என்று! இவற்றில் பிரம்மசரியத்தில் செய்கிற வேத அத்யயனம் ரிஷிருணத்தை மட்டுந்தானே போக்குகிறது? யஜ்ஞங்கள் செய்து தேவருணத்தைத் தீர்ப்பதற்காகவும், நல்ல ஆண் ஸந்ததி மூலம் பித்ரு ருணத்தைத் தீர்ப்பதற்காகவும் இவன் கலியாணம் செய்து கொண்டால்தானே முடியும்?
பித்ரு கடன் தீரவே முக்யமாய் ஸந்ததி வேண்டும். இவன் திவஸம் பண்ணினால் மட்டும் போதாது.

மூன்று முன் தலைமுறைக்காரர்களைப் பித்ரு லோகத்திலிருந்து மேலே அனுப்ப வேண்டுமானால் இவன் காலத்துக்குப் பின்னும் இரண்டு தலைமுறைகளில் திவஸமும் தர்ப்பணமும் நடந்தாக வேண்டும். அதற்காகப் புருஷப் பிரஜை வேண்டும். நைஷ்டிக பிரம்மசாரியாகவோ, ஸந்நியாஸியாகவோ இருக்கத் தகுதி பெற்ற அபூர்வமான சிலரின் விஷயம் என்னவென்றால் அவர்களது பரிசுத்தியாலும் ஞானத்தாலும் பிற்பாடு சிராத்த கர்மாக்கள் இல்லாமலே மூன்று தலைமுறை மட்டுமில்லாமல் இருபத்தியோரு தலைமுறைகள் கடைத்தேறி விடுகின்றன.


ஒரு புருஷன் கற்க வேண்டியதைக் கற்று முடித்தவுடன் லோகத்தில் தர்மங்களை அநுஷ்டிப்பதற்காகப் பத்தினி என்ற துணையைச் சேர்த்துக் கொள்ளவேண்டும்; அதுவே ஒரு கன்னிகைக்குப் பதி என்ற ஓரிடத்தில் மனஸை அர்ப்பணம் பண்ணி ஆத்ம பரிசுத்தி அடைய உபாயமாயிருக்க வேண்டும்; இருவருமாகச் சேர்ந்து நல்ல பிரஜைகளை உண்டாக்க வேண்டும் என்ற உத்தமமான அபிப்ராயத்தில் விவாஹமும் கிருஹஸ்தாச்ரமமும் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன.


கிருஹஸ்தாச்ரமத்தைத் தமிழில் இல்லறம் என்பார்கள். கிருஹம் என்றால் இல்லம்தான்.

"இல்லறமல்லது நல்லறமல்ல" என்று தர்ம சாஸ்திரங்களைப் போலவே தமிழ் ஆன்றோர்களும் இந்த ஆச்ரமத்தைத்தான் சிறப்பிக்கின்றனர்.


'க்ருஹம்' என்றால் வீடு. குருவின் வீட்டிலிருந்து திரும்பி வந்து சொந்த வீட்டில் தர்மங்களை நடத்துபவன் 'க்ருஹஸ்தன்'. 'க்ருஹ-ஸ்தன்' என்றால் நேர் அர்த்தம் 'வீட்டில் இருப்பவன்'. அதையே 'வீட்டிற்கு உடைமைக்காரன்' என்ற அர்த்தத்தில் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அவனை அகமுடையான், அகத்துக்காரன், வீட்டுக்காரன் என்றெல்லாம் வீட்டுக்கு முக்யஸ்தனாக வைத்தே பத்தினியானவள் குறிப்பிடுகிறாள். பத்தினியைத் தவிர மற்றவர்கள் அவனை இப்படிச் சொல்வதில்லை. அந்த பத்தினியை 'க்ருஹிணி' என்றே சொல்கிறார்கள். 'க்ருஹஸ்தை' என்று சொல்வதில்லை. 'க்ருஹிணி' என்பதால் வீட்டிலே அவளுக்குத்தான் முக்யத்வம் அதிகம் என்று தெரிகிறது.

'க்ருஹஸ்தை' என்றால் வீட்டிலே இருப்பவள் என்று மட்டுமே ஆகும். ஆனால் 'க்ருஹணி' என்கிறபோதோ வீடே இவளுடையதுதான், இவள்தான் வீட்டை நிர்வாகம் பண்ணுகிறவள் என்ற உயர்ந்த அர்த்தம் ஏற்படுகிறது. தமிழிலும் புருஷனை 'இல்லறத்தான்'- 'இல்- அறத்தான்'- என்பதாக கிருஹத்தில் பண்ண வேண்டிய தர்ம காரியங்களைச் செய்ய வேண்டியவன் என்றே குறிப்பிட்டு விட்டு, பத்தினியைத்தான் 'இல்லாள்' என்பதாக வீட்டுக்கே உடைமைக்காரி என்ற மாதிரி சொல்லியிருக்கிறது. 'இல்லான்' என்று புருஷனை சொல்வதில்லை. அப்படிச் சொன்னால் ஒன்றும் இல்லாதவன் என்றே ஆகும். இல்லத்தரசி, மனைவி, மனையாள் என்று பத்தினியை சொல்வதுபோல், புருஷனை இல்லத்தரசன், மனைவன், மனையான் என்று சொல்வதில்லை. தெலுங்கிலும் பத்தினியையேதான் 'இல்லு' என்கிறார்கள்


???????????;??????? : ( ??????????? ????? - ???????? ????? ) : kamakoti.org:

 

[P.J.]

Veda Dharma Sastra Paripalana

[TD="width: 100%"]

Veda Dharma Sastra Paripalana

April 24 at 1:13pm

[/TD]

[TD="colspan: 3"]

69th Visesha Upanyasam @ T.Nagar by Veda Dharma Shastra Paripalana Sabha on 25th April 2015 at Residence of Mr. K N Ranganathan (9600082365) Venue: C-1, Srinidhi Apartments, Old No: 16 A, New No :37, Giri Road, T Nagar, Chennai-600017. Upanyasam on “Aksharaabyaasamum Annapraasanamum” Upanyasakar "Brahmmasri N. Neelabaala Sharma" from 4:00 PM to 5:30 PM.

[/TD]

Sage of Kanchi

 

[P.J.]

Kanchi Maha Munivar by Sugi Sivam

Kanchi Maha Munivar by Sugi Sivam

[h=3]Kanchi Maa Munivar - Sugi Sivam[/h]
https://www.youtube.com/watch?v=g_TsEHUONwg&list=PL043F6FD1C8E0DD87


https://mahaperiyavaa.wordpress.com/multimedia/kanchi-maha-munivar-by-sugi-sivam/

 

[P.J.]

அது என்ன ..த்ரஸ்யதி?பிப்யதி என்பதுதானே வழ&#296

அது என்ன ..த்ரஸ்யதி?பிப்யதி என்பதுதானே வழக்கமான பாடம்?

By mahesh on April 25, 2015

பஜ கோவிந்தத்தில் ஒரு ஸ்லோகம் வருகிறது:–

யாவத்பவனோ நிவஸதி தேஹே
தாவத்ப்ருச்சதி குசலம் கேஹே|
கதவதி வாயௌ தேஹாபாயே
பார்ய த்ரஸ்யதி தஸ்மின் காயே||



இந்த ஸ்லோகத்தை சுஸ்வரமாகச் சொல்லி முடித்ததும், ‘எங்கே இன்னொரு தடவை சொல்லு”என்று பெரியவா
ஆக்ஞாபித்தார்கள்.
சொன்னேன்.

” அது என்ன ..த்ரஸ்யதி? பிப்யதி என்பதுதானே வழக்கமான பாடம்?”

”எங்க அப்பா இப்படித்தான் சொல்லிக் குடுத்திருக்கா”
”த்ரஸ்யதி, பிப்யதி இரண்டுக்கும் என்ன வித்யாசம்?”
உடனே மடத்திலிருந்த பண்டிதர்களைக் கூப்பிட்டு அனுப்பினார்.ஸ்ரீ மடத்திலிருந்த பல அச்சுப் புஸ்தகங்களும்
கொண்டு வரப்பட்டன. எல்ல புஸ்தகங்களிலும் பிப்யதி என்றே போட்டிருந்தது. வித்வாங்கள் இரண்டு சொற்களிலும் தாது, அர்த்தம் என்று அலச ஆரம்பித்தார்கள்.
முடிவாக பெரியவா சொன்னார்கள்.


பிப்யதி என்றால் சாதாரணமாக ஏற்படும் அச்சம். ஆனால் ஸ்லோகத்தில் விளக்கப்பட்டிருக்கும் சூழ் நிலையில் வெறும் பயம் என்று சொல்வது ஆசாரியாள் அபிப்ராயமாக இருக்க முடியாது. என்னன்னா, ..பத்நி என்பவள் ரொம்ப காலமாக உடன் இருந்தவள். ரொம்ப நெருக்கமா, அன்யோன்யமாக இருந்தவள். பர்த்தாவுக்கு கடுமையான நோய் வந்தபோது கூட அந்த சரீரத்தைக் கண்டு பயப்பட்டவளில்லை. ஆனா இப்போ உயிர் போனதும் என்ன ஆச்சு?

பர்த்தாவின் உடம்பு மேல் ஓர் அசூயை, வெறுப்பு வந்துடறது, த்ராஸம் என்றால் வெறுப்புடன் கூடிய பயம். இதுதான் சரியாக இருக்கும்னு தோணறது. என்ன இனிமேல் பஜகோவிந்தம் அச்சுப் போடற போது பிப்யதி தலை மேல் ஒரு ஸ்டார் போட்டு foot note லே பிப்யதி என்றும் ஒரு பாடம் போடச் சொல்லு.”


வித்வான்கள் மனம் நிறைந்து திரும்பினார்கள்
தகவல்: ஸ்ரீ மடம் ப்ரும்மஸ்ரீ ராமக்ருஷ்ண தீக்ஷிதர்
கோதண்டராம சர்மாவின் தரிசன அனுபவங்கள்.


ஜய ஜய சங்கரா…
பெரியவா மாதிரி சின்ன சின்ன விஷயங்களுக்கும் விளக்கம் கொடுக்க யாரால் முடியும்?


https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/04/25/அது-என்ன-த்ரஸ்யதிபிப்யத/

 

[P.J.]

Deivathin Kural (Voice of God) reading in United Kingdom!

Deivathin Kural (Voice of God) reading in United Kingdom!
=============================================

Happy to announce that Padma Balasubramanian and her friend Shri Karthik Raghavan are planning to start the noble activity of reading aloud Deivathin Kural book starting Sunday April 26th, 2015. They are planning to do this in a Skype group, details of which are given below. Anyone interested in this and who is in Europe is most welcome to participate. Others living in other continents are also welcome, if the timings suits them.

Time: 7 pm UK time
Duration: 1 hour
Skype id: Bhaktavatsalan.Thirusabai
When: On the last Sunday of every month.



Source: Sage of Kanchi

Panchanathan Suresh

 

[P.J.]

Sri Kanchi Matam contributes Rs 10 Lakhs for Nepal earthquake relief

Sri Kanchi Matam contributes Rs 10 Lakhs for Nepal earthquake relief

By mahesh on April 26, 2015

https://mahaperiyavaa.wordpress.com...utes-rs-10-lakhs-for-nepal-earthquake-relief/

 

[P.J.]

ராமாயணத்தில் வினாயகர்?

ராமாயணத்தில் வினாயகர்?

ராமாயணத்தில் வினாயகர்?

ஸ்ரீமத் வால்மீகி ராமாயணத்தைப் படித்தால்
என்னென்ன நற்பலங்கள் கிடைக்கும் என்றும்
சொல்லும் பசச்ருதிப் பகுதியில் ''நல்ல மக்களைப்
பெறுவார்கள்;வேண்டிய வரங்களை அடைவார்கள்;
பிரிந்தவர் ஒன்று சேருவார்கள் எல்லாம் சொல்லி

''வினாயஜாஸ்ச சாம்யந்தி க்ருஹே த்ருஷ்டந்தி
யஸ்ய வை'' என்று ஒரு வரியும் வருகிறது.
இந்த இடத்தில் வினாயகா: என்ற சொல்லுக்கு
என்ன பொருள்?

பொதுவாக ,..தடங்கல்கள், இடையூறூகள்கள்
என்று சொல்வது வழக்கம்.
மஹாபெரியவா ஒரு சமயம் இவ்விதமாக
விளக்கம் கூறினார்கள்.

''சுப இதர ஸ்தானேஷு ஸ்திதானாம் க்ரஹாணாம்
தோஷா: சாம்யந்தி.சுபஸ்தானேஷு ஸ்திதானாம்
க்ரஹாணாம் ஆனுகூல்யம் யதா ஜாயதே, ததைவ
சுபேதர ஸ்தானேஷு ஸ்திதானாம் க்ரஹாணாம்
ஆனுகூல்யமபி லப்யதே--இத்யர்த்த:''

இளையாத்தங்குடியில் பெரியவா தங்கியிருந்தபோது,
வித்வாங்கள் இருந்த ஸதசில் மேற்படி விளக்கம்!

வழக்கமான விரிவுரைகளிக் கற்றுத் தேர்ந்த அறிஞர்கள்
மனதில் வழக்கமான அர்த்தம்தான் தோன்றுமே தவிர,
நுட்பமான ஆராய்ச்சியில் அவர்கள் மனத்தைச்
செலுத்துவதில்லை.

பெரியவா எப்படி விளக்கம் கொடுத்தார்கள்?

ராமாயணத்தைப் படிப்பதாலும், கேட்பதாலும்
வினாயகா: சாம்யந்தி.

ஒருவனுடைய ஜாதகத்தில் ,நல்ல வீட்டில் இருக்கும்
க்ரஹங்கள் அவனுக்கு ஏராளமான நன்மையைச்
செய்யிகிறது என்பது நியாயமான து. ஆனால்,
ராமாயணம் படித்தால் நன்மை அல்லாத வீடுகளில்
இருக்கும் க்ரஹங்களும் நன்மை தரும் வீட்டில் இருக்கும்
க்ரஹங்கள்போலவே நன்மையைச் செய்யும் என்று
அர்த்தம்!

இப்படி சொற்கடலில் முத்துக் குளிப்பதற்கு
பெரியவா தவிர யாரால் இயலும்?

இந்த நிகழ்ச்சியைப் படிப்பவர்களுக்கும்,
கேட்பவர்களுக்கும் ''வினாயகா: சாம்யந்தி, ஜகத்குரோ:
அனுக்ரஹாத்'' என்ற வாக்குக் கொடுக்கலாம்தானே!

ஜய ஜய சங்கரா...

தகவல் ப்ரம்ஹஸ்ரீ ராமக்ருஷ்ண தீக்ஷிதர் அவர்கள்
கோதண்டராம சர்மாவின் தரிசன அனுபவங்கள்


Sage of Kanchi

Saraswathi Thyagarajan

 

[P.J.]

ஸ்ரீமத் ஜகத்குரு ஸ்ரீசந்திரசேகரேந்திர &#

ஸ்ரீமத் ஜகத்குரு ஸ்ரீசந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் அருள்மொழிகள்

1. உடம்பினால் நல்ல காரியம் செய்யவேண்டும். கோயிலுக்குப் போய் பிரதக்ஷிணம் செய்து நமஸ்காரம் செய்ய வேண்டும். தண்டம் சமர்ப்பித்தல் என்று சமஸ்காரத்தைச் சொல்லுவார்கள். தடியைப்போல் விழுவது தான் அது. இந்த உடம்பு நமதன்று, அவருடையது என்று நினைத்து அவர் சந்நிதியில் போட்டு விட வேண்டும்.


2. இந்த ஜென்மத்திற்குப் பின்பும் உபயோகப்படக் கூடிய சில காரியங்கள் செய்யப்பட வேண்டியது அவசியம். விபூதி இட்டுக் கொள்ளுதல், ருத்ராக்ஷம் அணிதல், ச்ராத்தம் செய்தல் முதலிய காரியங்கள் நாம் எப்பொழுதும் சௌக்யமாக இருப்பதற்கு உதவுங்காரியங்கள்.


3. நாமாவும் ரூபமும் இல்லாத மதம் நமது மதம். பேர் ஏன் இல்லை? அடையாளம் ஏன் இல்லை? மற்ற மதங்களுக்கெல்லாம் இருக்கிறதே என்று ஒரு சமயம் யோசித்துப் பார்த்தேன். அப்புறம் எனக்கு நிரம்ப சந்தோஷமாக இருந்தது. பேரில்லாமல் இருப்பது ஒரு கௌரவம் என்பது ஏற்பட்டது.


4. நம்முடைய மதம் எவ்வளவோ யுகங்களாக நீடித்து வாழ்ந்து வருகிறது. நமக்குத் தெரியாமல் ஏதோ ஒன்று இதைத் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. எவ்வளவோ வித்யாசங்கள் இருந்தாலும் இந்த மதம் அழியாமல் நிற்கிறது. லோகம் புரண்டு போனாலும் நம்முடைய கடமைகளைச் செய்து கொண்டு பயமின்றி அன்புடன் சாமாண்ய தர்மங்களை நன்றாக ரக்ஷித்து விசேஷதர்மத்தைக் கூடியவரை ரக்ஷிக்க வேண்டும். அதற்குரிய சக்தியைப் பகவான் அளிப்பாராக.


5. மூன்று மூர்த்திகளுக்கும் மேலே அதீதராகப் பரமசிவன் இருக்கிறார். அவர் ப்ரம்மாவுக்கு அனுக்ரஹம் பண்ணுகிறார். காமேச்வரனாக அருள் புரிகிறார். பராசக்தி காமேச்வரியாக அனுக்ரஹிப்பாள். பரமேச்வரனுடைய அனுக்ரஹத்தால் ப்ரம்மா வேதங்களை அறிந்து கொள்கிறார். நான்கு வேதங்களையும் நான்கு முகத்தில் சொல்லிக் கொண்டு சிருஷ்டியைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்.


6. வேதத்திலிருப்பதை எல்லோருக்கும் நன்றாக விளங்க வைப்பது பதினெட்டு புராணங்கள். பதினெட்டு உப புராணங்கள் வேறே இருக்கின்றன. பதினெட்டு புராணங்களும் சேர்ந்து நான்கு லட்சம் கிரந்தம். ஒரு கிரந்தம் என்பது 32 எழுத்துக்ள் கொண்டது. பதினெழு புராணங்கள் மூன்று லட்சம் கொண்டவை மிகுதியுள்ள ஒரு லட்ச கிரந்தம் ஸ்காந்த புராணம். பரமசிவனைப் பற்றிச் சொல்பவை பத்து புராணங்கள், அவைகளுள் ஒன்றே லட்சம் கிரந்தம் உடையது.


7. பாபத்தை ஒரேக்ஷணத்தில் துவம்சம் பண்ணும் ஒரு வஸ்து உண்டு. இரண்டு எழுத்துக்களாலான பெயர் அது. வேதங்களின் ஜீவரத்னம் அதுவே. கோயிலில் மஹாலிங்கம் போலவும் தேகத்தில் உயிர் போலவும் அது வேதங்களின் மத்தியில் இருக்கிறது. (சிவ என்ற இரண்டு எழுத்துக்களே அது) அதை ஒருதரம் சொன்னால் போதும். வேறு ஒரு காரியத்துக்கு நடுவிலும் சொல்லலாம். சொன்னால் அந்த க்ஷணத்திலேயே பாபத்தைப் போக்கிவிடும்.


8. வேதங்களுள் யஜுர் வேதம் முக்கியமானது. அதற்குள் அதன் மத்திய பாகமாகிய நாலாவது காண்டம் முக்கியமானது. அதற்குள்ளும் மத்திய பாகமான நாலாவது ப்ரச்னம் முக்கிய மானது. அதுதான் ஸ்ரீருத்ரம். அதற்குள்ளும் ‘நம: சிவாய’ என்ற பஞ்சாக்ஷர வாக்கியம் மத்தியில் இருக்கிறது. அதன் மத்தியில் ‘சிவ’ என்ற இரண்டு அக்ஷரங்கள் அடங்கியுள்ளன. இதையே ஜீவரத்னம் என்று பெரியோர்கள் சொல்லுவார்கள். இந்த அபிப்பிராயத்தை அப்பய்ய தீக்ஷிதர் ப்ரம்மதர்க்க ஸ்தவத்தில் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அந்த ப்ரம்மம் சிவஸ்வரூபம் என்று தெரிகிறது.


9. அப்படிப்பட்ட ஸ்வரூபத்தை ஆராதிப்பதற்கு அடையாளமாகச் சிவபக்தர்கள் எல்லோரும் ஐந்து வித காரியங்களைச் செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும். அவைகளாவன: (1) விபூதி தரித்தல், (2) ருத்ராக்ஷம் அணிதல், (3) பஞ்சாக்ஷர மந்திரத்தை ஜபம் செய்தல், பஞ்சாக்ஷர மந்திரம் உபதேசமாகாதவர்கள் ‘சிவ’ என்ற பதத்தை ஜபம் செய்தல், (4) வில்வ தளத்தால் பரமேச்வரனைப் பூசித்தல், (5) இருதயத்தில் சதா சிவத்யானம் செய்தல் இவைகள் ஒவ்வொன்றும் ஈச்வரனுக்கு விசேஷப்ரீதியைக் கொடுக்கக் கூடியது.

(குறிப்பு: பஞ்சாக்ஷர மந்திரத்தை உபதேச பெற்று ஜபம் செய்தல் சிறப்பு. எனினும் உபதேசம் பெறாதவரும் இம்மந்திரத்தைத் தாராளம் சொல்லலாம். கொல்வாரேனும் குணம் பல நன்மைகள் இல்லாரேனும் இயம்புவராயிடின் எல்லாத் தீங்கையும் நீங்குவர் என்பரால் நல்லார் நாமம் நமச்சிவாயவே - சம்பந்தர்.)


10. பரமேச்வரனுடைய கீர்த்தியை நாம் வாக்கினால் சொல்லுவதனாலும் கேட்பதனாலும் பவித்திரர்களாக ஆகிறோம். அவருடைய ஆக்ஞையை யாரும் மீறமுடியாது. அகம்பாவமாக இருக்கும்போது அவர் சிக்ஷிக்கிறார். குழந்தைகள் ஏதாவது தப்பு செய்தால் நாம் அடிக்கிறோம். அதுபோல பரமேச்வரன் தேவதைகளை சிக்ஷித்தார். காளகூடவிஷம் பாற்கடலில் உண்டானபொழுது அதைச் சாப்பிட்டு ரக்ஷித்தார். சகல தேவதைகளும் பரமேச்வரனுடைய குழந்தைகள்.



TO BE CONTINUED



Kanchi periyavar chandrashekarendra saraswati swamigal aruLvakku (காஞà¯￾சி பெரியவரà¯￾ சநà¯￾திரசேகர சரஸà¯￾வதி ஸà¯￾வாமிகளà¯￾ à®…à®°à¯￾ளà¯￾வாகà¯￾கà¯￾) தெயà¯￾வதà¯￾த

 

[P.J.]

அருள்மொழிகள் Continues

அருள்மொழிகள் Continues

11. பரமேச்வரன் ஓங்காரம், ஸ்வரூப ப்ரம்மமும் ஓங்காரந்தான். அதனுடைய அர்த்தத்தை விசாரிக்கும் ஓர் உபநிஷத்தே தனியாக இருக்கிறது. அதற்கு மாண்டூக்யோபநிஷத் என்று பெயர். அதில் ‘சாந்தம் சிவம் அத்வைதம் சதுர்த்தம் மன்யந்தே’ என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. சிவஸ்வரூபம் தான் பரப்பிரம்மம். ப்ரதோஷ காலத்தில் ஈச்வர தரிசனம் செய்ய வேண்டும். ஈச்வரன் கோயிலில் ப்ரதோஷ காலத்தில் எல்லாத் தேவர்களும் வந்து ஈச்வர தரிசனம் செய்கிறார்கள்.


12. சாங்க்ய சூத்திரத்தில் மூன்று கண் உள்ளவன் என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அமரமும் அப்படியே சொல்லுகிறது. லோகத்தில் ஈச்வரன் என்ற சப்தம் சிவனுக்கே வழங்கப்படுகிறது. அவன் மஹாபுருஷன், ப்ரம்ம சூத்திரத்தில் ‘சப்தாதேவப்ரமித’ என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஈசானன் என்னும் சப்தத்திற்கு எது அர்த்தமோ அதுதான் பரமேச்வர ஸ்வரூபம்.


13. நம்முடைய ஆசார்ய ஸ்வாமிகள் ப்ரச்நோத்தர ரத்ன மாலிகா என்ற க்ரந்தத்தில் ஒரு கேள்வி கேட்கிறார். ‘கோ ப்ராம்மணை ருபாஸ்ய:?’ ‘காயத்ரி அர்க்காக்னி கோசர: சம்பு:’ எந்த வஸ்து காயத்ரி, அக்னி, அர்க்கன் (சூரியன்) என்னும் மூன்றிலும் ப்ரகாசிக்கிறது? சிவன் தான். காயத்ரியின் பரமதாத்பர்யமாயிருப்பவர் அவரே. சூரியனிடத்தில் பிரகாசிப்பவரும் அவர் தான். ஸ்ரீருத்ரத்தில் பரமேச்வரன் அக்னி ஸ்வரூபியாக இருக்கிறார் என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. எனவே இந்த மூன்றிலும் பரமேச்வரனை ஆராதிக்க வேண்டும்.


14. விவாஹ காலத்தில் அம்பாளை அவசியம் ஆராதிக்க வேண்டும். ருக்மணி ஸ்ரீகிருஷ்ணன் பர்த்தாவாக வரவேண்டுமென்று அம்பிகையை ஆராதித்தாள். அம்பிகையின் ஆராதனத்தால் பதிபக்தியும் குருபக்தியும் உண்டாகிறது. அதற்காகத்தான் ருக்மணி பூஜை செய்தாள்.


15. ஜகத்துக்குத் தாயாகவும் கருணையுடையவளாகவும் இருக்கும் பரதேவதையிடம் பக்தி இருக்க வேண்டும். எப்படி குழந்தைக்கு வேண்டியதைத் தாய் தருவாளோ அப்படி அம்பிகை லோகத்தில் வித்தை, செல்வம் முதலியவைகளை அடையச் செய்து பின்பு தானாகப் பழுத்துப் பரமானந்தத்தைப் பெறும்படி அனுக்ரஹம் செய்வாள்.


16. அம்பாளுக்கும் பரமேச்வரனுக்கும் உள்ள சம்பந்தம் எப்படிப்பட்டதென்றால் சரீர சரீரி பாவ சம்பந்தம். உடலும் உயிரும் எப்படியோ அப்படிதான் சரீர சரீரி பாவமும். இந்த உடலுக்கு உயிர் இருக்கிறது. இந்த உயிருக்கு இன்னோர் உயிர் ஆதாரமாக இருந்தால் அதைத்தான் உயிருக்கு உயிராய் இருப்பது என்று சொல்வர். பரமேச்வரன் உயிர் என்றால் அந்த உயிருக்கு உடம்பு எது? அம்பாள்தான். ‘சரீரம் த்வம் சம்போ:’ என்று ஆசார்யாள் அம்பாளைப் பார்த்துச் சொல்லுகிறார்.


17. சர்வஜகத்தும் பரமேச்வரனுடைய சரீரம். அதற்கு அப்படியே கவசம் மாதிரி இருப்பது அம்பிகை சரீரம். அப்படி இருக்கும்படியான நிலையில் பஞ்சபூதங்களுக்கும் மேலே மனசு என்று ஒன்று இருக்கிறதே அதுவும் நீதான். ஆகாசமும் நீதான். அக்னியும் காற்றும் ஜலமும் பூமியும் நீதான். நீயே எல்லா ஸ்வரூபமாகவும் ஆகியிருக்கிறாய் கொஞ்சம் கொஞ்சம் எங்களிடத்திலிருக்கும்படியான ஞானம், ஆனந்தம் எல்லாவற்றுக்கும் ஆதாரமாக சிதானந்த ஸ்வரூபமாக இருப்பவளும் நீதான். சமஸ்த ப்ரபஞ்சமும் உன்பரிணாமத்தைத் தவிர வேறு ஒன்றும் கிடையாது. சிவன் சரீரி, நீ அவனுக்குச் சரீரம், சிவயுவதி பாவம் உங்கள் இரண்டு பேரிடத்திலும் இருக்கிறது. இப்படி ஆசார்யாள் சௌந்தர்ய லஹரியில் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.


18. தொடர்ச்சியாக வந்த தாரையை நாம் அறுத்துவிடக் கூடாது. ப்ராணாயாமத்தோடு சித்த ஏகாக்ரத்தோடு மந்த்ரலோப மில்லாமல் பரமேச்வர அர்ப்பணம் பண்ணி எல்லாவற்றையும் கர்மானுஷ்டானங்கள் பண்ணவேண்டும். பக்திச்ரத்தையோடு கர்மகலாபத்தோடு பண்ண வேண்டும். அர்த்தத்தைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.


19. காயத்ரி என்னும் வார்த்தைக்கு எவர்கள் தன்னை கானம் பண்ணுகிறார்களோ அவர்களை ரக்ஷிப்பது என்பது அர்த்தம். கானம் பண்ணுவது என்பது ப்ரேமையுடனும் பக்தியுடனும் உச்சரிப்பதாகும். யார் தன்னைப் பயபக்தியுடனும் ப்ரேமையுடனும்த உச்சாரணம் செய்கிறார்களோ அவர்களை காயத்ரி மந்திரம் ரக்ஷிக்கும்.


20. ப்ரதோஷ காலத்தில் எல்லோரும் சிவஸ்மரணம் பண்ண வேண்டும். மனதினாலும் வாக்கினாலும் ‘சிவ’ என்ற இரண்டு அக்ஷரங்களைத் தியானித்துச் சொல்ல வேண்டும். நித்யம் சந்த்யாகாலம் ப்ரதோஷ காலமாகும். த்ரயோதசி சந்த்யா காலத்தில் இருக்கிறது மஹாபிரதோஷ காலமாகும். நித்யமும் சாயங்காலத்தில் ஐந்து நிமிஷமாவது சிவ ஸ்மரணை பண்ணிக்கொண்டு வர எல்லோரும் சங்கல்பம் செய்து கொள்ளவேண்டும். ஆயுள் பர்யந்தம் செய்வதாக சங்கல்பம் பண்ணிக் கொண்டு மனதினால் ஸ்மரணம் பண்ணிக்கொண்டு வாக்கினால் சிவநாமாவைச் சொல்ல வேண்டும்.



TO BE CONTINUED


Kanchi periyavar chandrashekarendra saraswati swamigal aruLvakku (காஞà¯￾சி பெரியவரà¯￾ சநà¯￾திரசேகர சரஸà¯￾வதி ஸà¯￾வாமிகளà¯￾ à®…à®°à¯￾ளà¯￾வாகà¯￾கà¯￾) தெயà¯￾வதà¯￾த

 

[P.J.]

அருள்மொழிகள் Continues

அருள்மொழிகள் Continues

21. உஷ்ணத்தினால் உருக்கப்பட்ட நெய்யை நிறமற்றதாகக் காண்கிறோம். அதே நெய் குளிர்ந்தவுடன் வேறொரு நிறத்தையடைகிறது. ஈசனை உருவமற்றவர், அரூபி எனச் சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன. ஆனால் பக்தர்களின் உள்ளத்தில் ஈசன்பால் அன்பு பரிபூரணமாக விளங்கும் பொழுது அந்தக் குளிர்ந்த நிலையில் உருவம் இல்லாத கடவுளும் அவர்களது பக்திக்குக் கட்டுண்டு அவர்களை உய்விக்க ஓர் உருவத்தை யடைகிறார்.


22. ஓரிடத்தில் ஆபரணம் எதுவுமின்றி இயற்கை எழிலுடன் ஈசன் பிக்ஷாண்டார் மூர்த்தியாகத் திருக்கோலங் கொள்ளுகிறார். மற்றொரு புறம் அழகே உருக்கொண்ட சுந்தரேச்வரராக அவர் காட்சியளிக்கிறார். அதே கடவுள் பயமுள்ளவர்களுக்குப் பயத்தைப் போக்கி அபயத்தை அளிக்கும் பைரவ மூர்த்தியாகத் தோன்றுகிறார். வீரத்தைக் காண்பிக்கும் நிலையில் அவரே வீரபத்திரராகவும் காட்சியளிக்கிறார். தேவர்கள் விரும்பிய ஆனந்தத்தைக் கொடுக்க சிற்சபையில் அந்த ஈசனே நடனமாடுகிறார். எல்லாவற்றிலும் உயர்ந்ததான ஞானத்தைக் கொடுக்கும் தெய்வமாக தக்ஷிணாமூர்த்தி வடிவத்துடன் அமர்ந்து மௌனத்தினால் சனகாதி முனிவர்களுக்கு அவரே உபதேசம் அருள்கிறார். இவைகளெல்லாம் பரமசிவனின் திருக்கோலங்கள்.


23. சுவாமி எங்கும் இருக்கிறார். அவரை ஒரு கல்லில் வைப்பானேன் என்று கேட்கலாம். எங்கும் அவர் இருப்பதாகச் சொல்லுகிறோமாயினும் எங்கும் அவர் இருக்கின்றார் என்ற நினைவு மனதில் இல்லை. சுவாமி எங்கும் இருக்கிறார் என்ற எண்ணம் இருந்துவிடின் பொய்சொலுவானா? கெட்ட காரியம் செய்வானா? எங்கும் அவர் இருப்பது உண்மையே, அவர் இருப்பது மாத்திரம் நமக்குப் போதாது. அவருடைய அருளைப்பெற வேண்டும்.


24. சூர்ய கிரணம் இருக்கிறது. ஒவ்வொரு கிரணமும் நெருப்பே. ஆனால் ஒரு துணியை வெய்யிலில் காட்டினால் அதில் தீப்பற்றிக் கொள்ளவில்லை. லென்ஸ் என்ற பூதக் கண்ணாடியை வெய்யிலில் காட்டி அதன் கீழ் ஒரு துணியைப் பிடித்தால் அதில் தீப்பற்றிக் கொள்கிறது. பூதக்கண்ணாடி அனேக கிரணங்களை ஒருமிக்கக் குவிக்கிறது. அப்படியே எங்குமுள்ள ஈச்வரனுடைய அருள் நமக்குக் கிடைக்கும்படிச் செய்ய ஆலயம் அவசியமாக இருக்கிறது.


25. கோடிகோடி மக்கள் வீணாகப்போனாலும் ஒருவன் பூர்ணத்வம் அடைந்து விட்டால் அதுதான் நம்முடைய மதத்தின் ப்ரயோஜனம். அவன் ஒருவன் அனுக்ரஹகத்தாலேயே உலகம் க்ஷேமமடையும். அப்படிப்பட்ட ஒருவன் உண்டாவதற்காகத்தான் நாம் பிரசாரங்களைச் செய்கிறோம்.


26. உலகத்தில் பாவம் பண்ணாமல் இருக்கிறவன் யாராவது உண்டா என்றால் குழந்தை அல்லது பைத்தியக்காரன்தான். ஞானிகளின் உயர்ந்த நிலைக்கு உதாரணம் ‘பாலோன்மத்தவத்’ என்று சொல்லுவார்கள். பாலன் என்றால் குழந்தை. உன்மத்தன் என்றால் பைத்தியம். உன்மாதம் என்றால் தலைக்கு மேலே ஏறிப்போகிற பித்தம். உன்மாதத்தை உடையவன் உன்மத்தன். ஈசுவரனுக்கு உன்மத்தசேகரன் என்று பெயர். உன்மத்தம் என்றால் ஊமத்தம் பூ. சம்ஸ்க்ருதத்தில் ஊமத்தைக்கு உன்மத்தம் என்று பெயர். ஊமத்தம் பூவை அவன் தரித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அதில் சிவனுக்கு அதிகப் பிரியம். உன்மத்தசேகரன் என்பதற்கு இரண்டாவது அர்த்தம் பைத்தியத்துக்குள் தலைவன் என்பது.


27. பரமசிவனுக்கு உரிய ஐந்து அடையாளங்களில் பஸ்மமாகிய விபூதி ஒன்று; அவனுக்குப் பிரியமான மற்றோர் அடையாளம் ருத்ராக்ஷம். வில்வம் மற்றொன்று. பஸ்மம் சத்ய ஸ்வரூபமானது. அதை சாக்ஷாத் பரமசிவனுடைய ஸ்வரூபமே என்று சொல்லவேண்டும். ப்ரபஞ்சமெல்லாம் நசித்தாலும் தான் அழியாமல் இருப்பவன் பரமசிவன். உலகத்திலுள்ள பொருள்கள் எல்லாம் எரிந்துபோனால் பஸ்பமாகி விடுகிறது. அதை எரித்தால் அது அழிவதில்லை. சிவ ஸ்வரூபமும் அத்தகையதே.


28. ருத்ராக்ஷத்தின் பெருமை மிக அதிகம். ருத்ராக்ஷத்தைச் சிவபெருமானுடைய அடையாளமாகப் பெரியவர்கள் சொல்லுகிறார்கள். ருத்ரனுடைய நேத்திரம் அது. அதைத் தமிழில் ‘திருக்கண்மணி’ என்று சொல்லுவார்கள். மற்ற விருக்ஷங்களுடைய விதைகளுக்கு இல்லாத ஒரு சிறப்பு இந்த ருத்ராக்ஷத்திற்கு உண்டு. இயற்கையில் துளையோடு உண்டாவது ருத்ராக்ஷம் ஒன்றுதான். இந்த ருத்ராக்ஷம் பாரத தேசத்தில் நேபாளத்தில் இருக்கிறது.


29. அறுபத்தி நான்கு கலைகள், பதினான்கு வித்தைகள், இவற்றில் நான்கு வேதங்கள் பிரதானமானவை. நான்கு வேதங்களுள் மூன்று வேதங்கள் பிரதானமானவை. மூன்று வேதங்களுள் யஜுர்வேதம் பிரதானமானது. யஜுர் வேதத்திலும் மத்திய காண்டம் பிரதானமானது. மத்திய காண்டத்திலும் ஸ்ரீருத்ரம் பிரதானமானது. ஸ்ரீருத்ரத்திலும் பஞ்சாக்ஷரம் பிரதானமானது. பஞ்சாக்ஷரத்திலும் ‘சிவ’ என்ற இரண்டு எழுத்துக்கள் பிரதானமானவை, வேதத்துக்கு ஜீவாம்சமாக இருப்பவை ‘சிவ’ என்னும் இரண்டு அக்ஷரங்கள். பஞ்சாக்ஷர உபதேசம் நாவுக்கு ஆபரணமாக இருப்பது.


30. உலகத்திலுள்ள எல்லாருமே சிவன் குடிமக்கள். சிவன் மஹாபிதா. நாம் எல்லோரும் யக்ஞம் செய்கிறோம். அக்னி காரியம் இல்லாமல் வைதிகமதமே இல்லை. உலகம் முழுவதுமே வேதம் பரவியிருந்த காலத்தில் எல்லோருமே அக்னி காரியம் செய்தார்கள். அக்னி காரியத்தின் கடைசியில் பஸ்ம தாரணம் உண்டு. வைஷ்ணவர்களாக இருந்தால் பாஞ்சராத்ர ஆகமத்திலுங்கூட ஹோமங்களுக்குப் பிறகு ஹோம பஸ்மத்தை எடுத்துத் தரித்துக் கொள்ள வேண்டும்.


TO BE CONTINUED


Kanchi periyavar chandrashekarendra saraswati swamigal aruLvakku (காஞà¯￾சி பெரியவரà¯￾ சநà¯￾திரசேகர சரஸà¯￾வதி ஸà¯￾வாமிகளà¯￾ à®…à®°à¯￾ளà¯￾வாகà¯￾கà¯￾) தெயà¯￾வதà¯￾த