• Welcome to Tamil Brahmins forums.

    You are currently viewing our boards as a guest which gives you limited access to view most discussions and access our other features. By joining our Free Brahmin Community you will have access to post topics, communicate privately with other members (PM), respond to polls, upload content and access many other special features. Registration is fast, simple and absolutely free so please, join our community today!

    If you have any problems with the registration process or your account login, please contact contact us.

MahAperiyavA's teachings and messages

Status
Not open for further replies.
Periyava’s Key Message on Ekadasi – Abstain From Rice!

Periyava’s Key Message on Ekadasi – Abstain From Rice!

June 26, 2015


ஏகாதசியின் ஏற்றம்




– Jaya Jaya Shankara Hara Hara Shankara – Ekadasi Thithi comes twice a month and will happen in the next couple days, depending on where we live and based on sunrise. It is important we remember what Periyava has said (Deivathin Kural Volume 3) about this ‘Mother of all Vratham’s’ (fasting) and what we need to do on that day. There are 4 levels of fasting prescribed by Sastras, starting with Nirjala upavasam to all the way down. The key takeaway is to avoid eating rice on Ekadasi which is a great sin with no atonement equivalent to consuming dog’s excretion. However, the sastras has given a few exceptions on this regard for kids, aged, sick, etc. Chanting of Bhagawan Nama on this day is very auspicious. Ram Ram!


வ்ரதோபவாஸங்களில்உச்சஸ்தானத்தில்இருப்பதுஏகாதசி.
காயத்ர்யா: பரம்மந்த்ரம்மாது: பரதைவதம் |
காச்யா: பரமம்தீர்த்தம்நைகாதச்யா: ஸமம்வ்ரதம் ||



‘காயத்ரிக்கு மேலே மந்தரமில்லை; அம்மாவுக்கு மேலே தெய்வமில்லை (தாயிற் சிறந்ததொரு கோயிலுமில்லை); காசிக்கு மேலே தீர்த்தமில்லை’ என்று சொல்லிக் கடைசியில் ‘ஏகாதசிக்கு ஸமானமாக வ்ரதுமெதுவுமில்லை’ என்று முடிகிறது. மற்றதற்கெல்லாம் ‘மேலே’ ஒன்றுமில்லை என்பதால் அவற்றுக்கு ‘ஸமமாக’ ஏதாவது இருந்தாலும் இருக்கலாம் என்று ஆகிறது. ஆனால் வ்ரதங்களை எடுத்துக்கொண்டால், அவற்றில் ஏகாதசிக்கு ‘மேலே’ மட்டுமில்லாமல், அதற்கு ‘ஸமமாக’க் கூட எதுவுமில்லையென்று ரொம்பவும் சிற்ப்பித்துச் சொல்லியிருக்கிறது.


அஷ்டவர்ஷாதிக: மர்த்ய: அபூர்ணாசீதிவத்ஸர :|
ஏகாதச்யாம்உபவஸேத்பக்ஷயோ: உபயோ: அபி ||



என்று தர்ம சாஸ்த்ரம் கூறுகிறது. அதாவது மநுஷ்யராகப் பிறந்தவர்களில் எட்டு வயஸுக்கு மேல் எண்பது வயகுக்கு உட்பட்ட எல்லோரும் இரு பக்ஷங்களிலும் வரும் ஏகாதசிகளில் உபவாஸம் இருக்க வேண்டும் என்று அர்த்தம்.


எந்த ஸம்ப்ரதாயக்காரன், எந்த ஜாதிக்காரன், ஆணா பெண்ணா என்ற வித்யாஸமில்லாமல், ‘மர்த்ய’, அதாவது மநுஷ்யராகப் பிறந்த எல்லோரும் ஏகாதசி உபவாஸம் அநுஷ்டிக்க வேண்டும் என்று இது சொல்கிறது. ரொம்பவும் கருணையோடு குழந்தைகளையும், தள்ளாத கிழவர்களையும் சிரமப்படுத்த வேண்டாமென்றுதான் எட்டு வயஸுக்குக் கீழே இருப்பவர்களுக்கும், எண்பது வயஸுக்கு மேலே போனவர்களுக்கும் விதிவிலக்குக் கொடுத்திருக்கிறது. அவர்கள் உபவாஸம் இருக்கக் கூடாது என்று கண்டிப்புச் செய்ததாக அர்த்தமில்லை. முடிந்தால் அவர்களும் இருக்கலாம். முடியவில்லை என்பதால் இல்லாவிட்டாலும் பாதகமில்லை என்று அர்த்தம். மஹாராஷ்டிரம் முதலிய இடங்களில் ஏகாதசியன்று பச்சைக் குழந்தைக்குக்கூட பால் கொடுக்காத தாய்மார்கள் இருந்திருக்கிறார்கள்; அந்தக் குழந்தைகளும் அவர்களுடைய நம்பிக்கையிலேயே நன்றாக இருந்திருக்கின்றன என்று சொல்வார்கள். இத்தனை ‘எக்ஸ்ட்ரீம் டிஸிப்ளி’னை தர்ம சாஸ்திரகாரகர்களே எதிர்பார்க்கவுமில்லை; ரூலாகப் போடவுமில்லை.


பகவான் கை கொடுப்பான் என்று நம்பி தைர்யமாகப் பூர்ண நியமத்தோடுதான் ஆரம்பிக்க வேண்டும்.

அப்படியும் முடியாவிட்டால் வீம்பாகப் பட்டினி கிடந்து தேஹ ச்ரமத்தையும் மனஸ் கஷ்டங்களையும் வரவழைத்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. ஏகாதசி தவிர மற்ற உபவாஸ தினங்களில் ஒரே பொழுது பலஹாரம் (சாஸ்த்ரீய பலஹாரத்தைச் சொல்லாமல், தோசை-இட்லி பலஹாரத்தைத்தான் சொல்கிறேன்) செய்யலாம். இன்னொரு பொழுது சாஸ்தீரிய பலஹாரமான பழம், பால் மட்டும் சாப்பிடலாம். முடியாதவர்கள் ஒருபொழுது அன்னம், ஒருபொழுது தோசை-இட்லி மாதிரி பலஹாரம் பண்ணலாம். ஆனால் முழு நியமப்படி மாற்றிக் கொள்ள முயற்சி பண்ணிக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும்.


ஏகாதசியில் நிர்ஜலமாயிருந்தால் ரொம்பவும் ச்ரேஷ்டம். அது ரொம்பவும் கஷ்டமும். ஸாத்விகமான பானங்கள் மட்டும் பண்ணுவது அடுத்தபடி. அதற்கும் அடுத்தப்படி நிஜப் பலஹாரமாகப் பழத்தோடு பால் சாப்பிடுவது. அப்புறம் ஒருவேளை மட்டும் பற்றுப்படாத ஸத்துமா, பூரி மாதிரியானவற்றைச் சாப்பிட்டு இன்னொரு வேளை பழம், பால் ஆஹாரம் செய்வது. இன்னம் ஒருபடி கீழே, ஒருவேளை பக்வமான, புஷ்டியான இட்லி, தோசை, பொங்கல், உப்புமா இத்யாதியும் இன்னொரு வேளை பால் பழமும சாப்பிடுவது.


இதற்கும் கீழே போகப்படாது. அதாவது ஒரு வேளைகூட அன்னம் சாப்பிடுவதாக இருக்கப்படாது.

மற்ற உபவாஸங்களில் அதமபக்ஷமாக ஒரு வேளை அன்னம், ஒரு வேளை இட்லி தோசை என்று வைத்துக் கொள்ளும் அளவுக்கு ஏகாதசியைக் கொண்டு வந்துவிடக் கூடாது.

ஏகாதசியில் அன்னத்தைச் சாப்பிட்டால் பிராயச்சித்தமே கிடையாது என்றிருக்கிறது.

சிலவிதமான நோயாளிகள், பலஹீனர்கள், அன்னம் தவிர எதுவுமே ஜெரித்துக் கொள்ள முடியவில்லையென்று நிர்பந்தம் ஏற்பட்டால் சாதத்தை கஞ்சி வடிக்காமல் ஹவிஸ்ஸாகப் பண்ணி அதில் உப்பு, புளி, காரம் எதுவுமே சேர்க்காமல் ஒருவேளை மட்டும் ஸ்வல்பம் ஏகாதசியன்று சாப்பிடலாம். ரொம்பவும் அசக்தமானவர்களுக்குத்தான் இந்த relaxation. மற்றவர்களுக்கில்லை.

ன்று ஒருவன் சாப்பிட்டால் அதில் ஒவ்வொரு பிடியிலும் நாயின் அமேத்யத்துக்கு ஸமமான பாவத்தைச் சாப்பிடுகிறான் என்று மிகவும் கடுமையாகவே சொல்லியிருக்கிறது: ப்ரதிக்ராஸம் அஸௌ புங்க்தே கிஷ்பிஷம் ச்வாந விட் ஸமம்.


https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/06/26/periyavas-key-message-on-ekadasi-abstain-from-rice/
 
Panchayathana Puja Initiation from Kanchi Acharyas

Panchayathana Puja Initiation from Kanchi Acharyas

June 25, 2014

Panchayathana means literally 5 types of different stones without any particular shape without any formatted figures. It should be taken for the puja as it is, as we get it naturally. These five stones are taken from five different rivers . According to one custom, this puja involves Lord Siva (baana linga) in the centre, Sun God (spatika) in the southeast, Lord Ganesha (sonapatra or red stone) in the southwest, Ambal (kareeya) in the northwest, and Lord Vishnu (saalagrama) in the northeast. Adi Shankara added Lord Subrahmanya in this puja. Many keep “vel” to represent Lord Muruga.


A paragraph from “Sankara’s Teachings’ by Sri Atmananda of Sri Ramakrishna Mutt on the subject:


“Sankara instituted the worship of all these five Gods, Sun, Ambika, Vishnu, Ganapati and Shiva all on the same pedestal. This emphasized the idea that these are not five different Gods, but they are the one God worshipped in five different forms in different parts of India. Some wrongly think Sankara taught only Jnana and had no place for Karma. Sankara held that the place of Jnana was all-important but he knew equally well that many could not give up Karma and so they should be taught the most beneficial forms of Karma. Thus it is that the Panchayatana Puja (the worship of five Gods) came into vogue in Smartha homes. The other name for this is Siva-Puja.’’


There are 1000s of thevara pathigams that talks the shiva mahimais. One of them goes like this


புவனியில் போய் பிறவாமையில் நாள் நாம்
போக்குகின்றோம் அவமே இந்தப் பூமி
சிவன் உய்யக் கொள்கின்றவாறென்று நோக்கி
திருப்பெருந்துறையுறைவாய் திருமாலாம்
அவன் விருப்பெய்தவும் மலரவன் ஆசைப்படவும்
நின்னலர்ந்த மெய்க்கருணையும் நீயும்
அவனியிற் புகுந்தெமை ஆட்கொள்ள வல்லாய்


In order to revive this yagnam, Sri Kanchi Matam is organizing an event on August 15, 2014 where

panchayathanam.jpg



“Panchayathana” set will be offered to the eligible 108 couples, individually one set, blessed by our Kanchi Acharyal. This is not a first-come-first-serve option. There will be some guidelines and several pre-requirements and conditions for enrolment/registration, details.


Please contact the following individuals for more details::


Sri Jaya Kumar – +91-96770-78562

Sri Shankar – +91-99529-68604
Sri Bharanidharan – +91-87544-81488


I request all of you to spread the word – particularly to the younger generation to take advantage of this golden opportunity to receive panchayathana set from our Kanchi acharyas and continue this yagnam for generations.


Periyava had mentioned in Deivathin Kural Volume 1 (link) on how simple this is to do – even when someone is traveling.We know that Lord Krishna was doing Shiva puja throughout in His avataram. When Kings like Janaka, Dasaradha, Ravana were able to do nithya shiva puja despite having lots of responsibilities as emperors, we can do it. When our Acharyas despite their 20+ hours of commitment can do, we can do it. When other religions can pray for 5 times a day, we can do this. Truth is not that we aren’t capable of doing it – rather in the list of our priorities, this greatest responsibility does not even get a place! How sad!


Let Shiva bakthi magnifies in all our household – let us pray that “pithan” to save us from this maya and bless us with knowledge, wisdom and gnana.


We all need to feel blessed to be devotees of Kanchi Matam and our namaskarams to our acharyas.

Om Nama Shivaya!


Thanks to Brahmasri Sarma Sastrigal for sharing about this event with me…


https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2014/06/25/panchayathana-puja-initiation-from-kanchi-acharyas/
 
புது மதங்களும் பெரிய கல்வி நிலையங்களும்

புது மதங்களும் பெரிய கல்வி நிலையங்களும்

ஆனாலும் புத்த, ஜின மதங்கள் வந்ததிலிருந்துதான் புது ஸித்தாந்த ப்ரசாரம் மாத்திரமின்றி மற்ற எல்லாக் கலைகளும் விஞ்ஞானங்களும் ஜாஸ்தியானதால் பெரிய ஸ்கேலில் வித்யாசாலைகள் நடத்துவது ரொம்பவும் குறிப்பிடும் அளவுக்கு வ்ருத்தியானது. அதற்கு முந்தி, மிகப் பெரும்பாலும் தனி மநுஷ்யராக உள்ள குருவிடம் ஒருசில வித்யார்த்திகளே சிக்ஷைபெறும் குருகுலவாஸ முறைதான்.

புது மதங்களோடு பெரிய ஸ்கேல் வித்யாசாலை வந்ததற்கு இன்னொரு முக்யமான காரணமும் உண்டு. இந்தப் புது மதங்களுக்கு ஹிந்துக்களைத் திருப்பியவர்களுக்கு நிஜமாகவே எல்லா ஜனங்களுக்கும் அறிவை வ்ருத்தி செய்ய வேண்டுமென்ற எண்ணம் இருந்திருக்கலாம். இருந்தாலும் கன்வர்ஷன் (மதமாற்றம்) என்று வரும்போது வேறு உள்நோக்கமும் இருந்திருக்கக்கூடும் என்பது நம்முடைய ஸமீபகால சரித்ரத்தைப் பார்க்கும்போது தெரிகிறது.

ஸமீப காலத்தில் என்ன பார்த்தோம்? இலவசமாகப் படிப்புச் சொல்லித் தருவதற்காக எங்கே பார்த்தாலும் ஸ்கூல் வைத்து, நைஸாக அதன் மூலமே மதப் பிரசாரம், மதமாற்றம் எல்லாம் பண்ணுவதை நிறையப் பார்த்திருக்கிறோமல்லவா? அதனால் ஆதியில் இந்த தேசத்திலேயே அவைதிகமான புது மதங்கள் உண்டானபோதும் ஆள் பிடிப்பதற்கு உபாயமாக வித்யாசாலைகளை பெரிய அளவில் ஏற்படுத்தியிருகக்லாமென்று தோன்றுகிறது. இதைக் காட்டி பொதுஜனங்களை வசீகரிப்பதற்கு நம்முடைய ப்ரத்யகேச் சூழ்நிலை நல்ல வாய்ப்பு தருவதாக இருந்ததையும் சொல்லவேண்டும்.

“ப்ரத்யேகச் சூழ்நிலை”

“அதென்ன ப்ரத்யேகச் சூழ்நிலை?” என்றால்,

ப்ராம்மணன்தான் எல்லா ஜாதியாருக்கும் அவரவருக்கான தொழிலைக் கற்பிக்க வேண்டியவன் என்பது நம் பூர்விகர்களுடைய ஏற்பாடு. தொழில் மாத்திரமின்றி தர்மம், ஆத்ம க்ஷேமத்துக்கான விஷயம் முதலியவற்றையும் ப்ராம்மணர்கள் பிறருக்கு போதிப்பார்கள். ஆனாலும் இப்படி போதிக்கும்போது நாலாம் வர்ணத்தாராகிய ஜன ஸமூஹத்துக்கு வேதத்தை மட்டும் நேராக சொல்லிக் கொடுக்க மாட்டார்கள். ஜனங்களிடையே பலவேறு தொழில்களையும் பாரம்பர்யமாகப் பங்கீடு செய்து வைத்த நம்முடையவர்ண தர்மத்தின்படி வேதக் கல்வியும் அதன்படியான அநுஷ்டானங்களும் ப்ராம்மணன் ஒருத்தனுக்குத்தான் ஆயுள் காலத் தொழில் என்று பங்கீடு பண்ணி வைத்து விட்டதால் இவற்றை ஓரோர் அளவுக்கு மாத்திரம் க்ஷத்ரியர்களுக்கும் வைச்யர்களுக்கும் சொல்லிக்கொடுப்பது, நாலாம் வர்ணத்துக்குச் சொல்லிக் கொடுப்பதில்லை என்று வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்1. நேராக வேதத்தைச் சொல்லிக் கொடுக்காவிட்டாலும் அதன் அபிப்ராயங்களையும், தத்வார்த்தங்களையும் புராண இதிஹாஸங்களாகவும் நீதி நூல்களாகவும் எல்லாருக்கும் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள்.

ஆனாலும் இந்த ஆத்மார்த்தமான போதனை என்பது பொது ஜனக்ஙளுக்கு குரு – சிஷ்யரென்று க்ளாஸில் பாடம் நடத்துவதுபோல அதிகம் நடக்கவில்லை. குருகுலத்தில் முக்யமாக வேத அத்யாபனமே நடந்தது. அத்யாபனம் முடித்து, ஆசார்யர்கள் போஜனம் பண்ணிவந்த பிற்பாடே மற்றவர்கள் வந்து அவர்களிடம் போதனை பெறுவதாக இருந்தது. இந்த ஆசார்யர்களை விடப் பௌராணிகர்கள், உபந்யாஸகர்கள் ஆகியவர்கள்தான் புராண இதிஹாஸம், நீதி நூல்கள் ஆகியவற்றைப் பொது ஜனங்களுக்கு அதிகமாக ப்ரசாரம் செய்து தத்-த்வாரா அவர்களுக்கு ஆத்ம முன்னேற்றத்துக்கான விஷயங்களைப் பரப்பினார்கள்.

இதரர்கள் (நாலாம் வர்ணத்தார்) அவர்களுடைய ஜாதித் தொழில்களை வெகு நன்றாகச் செய்து கொண்டிருக்கும்போது அதை விட்டுவிட்டுத் தொழில் கற்றுக்கொள்வதற்காக எங்கோ ஒதுக்குப்புறத்திலிருந்த குருகுலத்துக்கு அவர்களுடைய குழந்தைகள் போகவேண்டிய அவச்யமிருக்கவில்லை. வீடே அவர்களுக்குப் பள்ளிக்கூடமாகவும் இருந்தது.

வேதத்தைத்தான் ப்ராம்மணனிடமிருந்தே கற்க வேண்டுமென்றும், மற்ற தொழில்களுக்கான சாஸ்த்ரங்களை அந்தந்த ஜாதியாரே தங்களுக்குள் கற்றுக் கொடுத்துக் கொள்ளலாம் என்றும் ஸ்ம்ருதிகள் அநுமதிக்கின்றன. நடைமுறை ஸெளகர்யத்தை உத்தேசித்தே இவ்வாறு அநுமதித்திருப்பது. தொழிலாளி ஸமூஹப் பசங்கள் ஒரு காலத்தில் படித்துவிட்டு, அப்புறம் பிற்காலத்தில் அதை ‘அப்ளை’ பண்ணித் தொழில் செய்வது என்றில்லாமல், ஆரம்பத்திலிருந்து வீட்டுப் பெரியவர்களுக்கு அஸிஸ்டெண்டாகத் தொழிலில் உதவி செய்து, அப்போதே கற்றுக் கொள்ளவும் செய்தார்கள். ஏதாவது ஸந்தேஹம் வந்தாலோ, ஏதோ ஒரு நுணுக்கம் தெரியவேண்டுமென்றாலோ மட்டுமே அந்தத் தொழிலைப் பற்றிய சாஸ்த்ர அபிப்ராயம் தெரிவதற்காக ப்ராம்மண ஆசார்யனிடம் போய்க் கேட்டுக்கொண்டால் போதும் என்று இருந்தது. இப்படிப்பட்ட நுணுக்கங்கள் தெரிந்த அநுபவஸ்தர்களுங்கூட இந்த ஜாதிகளிலேயே இருந்ததால் இதற்குங்கூட “அய்ய”ரிடந்தான் போகணுமென்று கட்டாயம் இருக்கவில்லை. தட்டார்களை, சில்பிகளை, தச்சர்களையெல்லாங்வட “ஆச்சாரி” என்று சொல்வதிலிருந்து அந்தந்த ஜாதியிலும் அவர்களைச் சேர்ந்தவர்களே நிரம்ப விஷயஜ்ஞர்களாகி ஆசார்யஸ்தானத்தில் இருந்துகொண்டு கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறார்களென்று தெரிகிறது.

வேத வித்யையில் அதிகாரம் பெற்ற மூன்று வர்ணத்தாருக்கும் பழங்கால வித்யாசாலைகளில் சேரத் தகுதியிருந்தாலும் உபநயன ஸம்ஸ்காரத்தை இந்த வர்ணத்தினர்களுக்கு வேறு வேறு வயஸில் வைத்திருப்பதை இங்கே குறிப்பிடவேண்டும். உபநயனத்துக்கு முந்தியே அக்ஷராப்யாஸம் என்று ஒன்று வந்தது பிற்காலத்தில்தான். நாற்பது ஸம்ஸ்காரங்களில் அக்ஷராப்யாஸம் இல்லை2. அக்ஷராப்யாஸத்தில் குழந்தையின் கையைப் பிடித்து எழுதவிப்பதுதான் முக்யமாயிருக்கிறது. ஆதி ஸ்கூலிலோ எழுதுவது, எழுத்து என்பவையே அதிகம் கிடையாது, காதால் கேட்டுத்தான் பாடம் பண்ணணும் என்று சொன்னேனே! அப்போது உபநயனமேதான் வித்யாப்யாஸத்துக்கு ஆரம்பமாக இருந்தது. உபநயனத்தில் செய்யும் காயத்ரி மஹாமந்த்ரோபதேசம்தான் வேதத்தைக் காதால் கேட்டுப் பாடம் பண்ணுவதற்கு அங்குரார்ப்பணம். உபநயனம் பண்ணி குருகுலத்தில் விடுவதே வழக்கம்.

இப்படிப் பண்ணுவதில் ப்ராம்மணப் பிள்ளையானால் எட்டு வயஸுக்கே பூணூல் போட்டு குருவிடம் அனுப்புவது என்றும், க்ஷத்ரியப் பிள்ளைக்குப் பதினோரு வயஸிலும் வைச்யப் பிள்ளைக்குப் பன்னிரண்டு வயஸிலும் இப்படிச் செய்வதெனறும் இருந்திருக்கிறது.

ப்ராம்மணப் பிள்ளையைப் பதினாறு வயஸுக்கு மேல் பூணூல் போடாமல் வைக்கப்படாது. இதேமாதிரி க்ஷத்ரியனுக்கு ‘அப்பர் லிமிட்’ இருபத்திரண்டு வயஸு. வைச்யனுக்கு இருபத்திநாலு.

ரொம்ப சூட்டிகையாயிருந்தால் ப்ராம்மணப் பிள்ளைக்கு ஐந்து வயஸிலும், க்ஷத்ரியப் பிள்ளைக்கு ஆறு வயஸிலும், வைச்யப் பிள்ளைக்கு எட்டு வயஸிலும் பூணூல் போட்டு வித்யாப்யாஸம் ஆரம்பிக்கலாம்.

ஏன் இப்படி ப்ராம்மணனைவிட மற்ற ஜாதியாருக்கு வித்யாப்யாஸத்தை வித்யாஸப்படுத்தியிருக்கிறது, தள்ளிப் போட்டிருக்கிறது என்றால்…

எந்தக் குழந்தையானாலும் அதற்கு அதனுடைய இயற்கையான வீட்டுச் சூழ்நிலையில், அதற்கான வாழ்க்கைத் தொழிலில் இயல்பான ருசி ஏற்படும் என்பதுதான் காரணம். இமிடேட் பண்ணுவது குழந்தையின் குணம். ப்ராம்மணனைத் தவிர மற்றவர்கள் உடம்பாலே நிறையத் தொழில் செய்பவர்கள். ஒருத்தன் கத்தி சுழற்றுவான். இன்னொருத்தன் உழுவான். இன்னொருத்தன் நெசவு செய்வான், இப்படிப் பல. அந்த ஜாதித் தொழில்களை ஸ்வதர்மமாகக் கொண்ட குழந்தைகள் குருகுலத்திலே அந்தத் தொழில்களில் எதுவுமே நடப்பதைப் பார்க்கமுடியாது. தொழில் செய்கிற இடமில்லை குருகுலம். தொழில்முறையை அறிகிற, அறிவைப் பரப்புகிற இடம்தான் அது. இப்போது மாண்டிஸோரி முதலானவர்கள், செய்துதெரிந்துகொள்ள வேண்டியவற்றைப் பாடமாகச் சொல்லிக் கொடுப்பது முறையில்லை; இப்படிச் செய்வது ஒரு குழந்தையை ஸரியாக உருவாக்காது, அந்தக் கார்யமும் இதனால் ஸரியாக உருவாகாது என்று அபிப்ராயப்பட்டு புது தினுஸான கல்விமுறை கொண்டுவந்திருக்கிறார்கள் அல்லவா? இது புது தினுஸே இல்லை. நம் ஆதிகால மூதாதையர் இந்த வழியைத்தான் பின்பற்றினர்.

அதனால்தான் அறிவை வளர்ப்பதையே ஆயுஸ்காலத் தொழிலாகக் கொண்ட ப்ராம்மண ஜாதியில் பிறந்த குழந்தைகளைத் தவிர மற்ற ஜாதிக் குழந்தைகளை ரொம்பவும் சின்ன வயஸில் குருகுலத்தில் அடைக்க வேண்டாம்; அந்தக் குழந்தைகள் அகத்திலேயே அப்பன் பாட்டனோடு ஸந்தோஷமாக வஸித்துக்கொண்டும், அவர்களோடேயே ஆயுதசாலைக்கோ கடைக்கோ நிலத்துக்கோ பட்டரைக்கோ போயும் அவர்கள் செய்யும் தொழிலைப் பார்த்துத் தெரிந்துகொண்டு, ‘இமிடேஷன்’ செய்கிற ‘இன்ஸ்டிங்க்டி’ல் அதே மாதிரி செய்துகொள்ளட்டும் என்று விட்டார்கள். இப்படி வேலையில் குழந்தை ஒத்தாசை செய்வது அந்த ஜாதியாருக்கு வேலையையும் குறைத்து வருமான லாபத்தையும் உண்டாக்கிற்று.

இன்னொரு அம்சத்தையும் கவனிக்கவேண்டும். மந்த்ர சக்தியை உண்டாக்கிக்கொள்ள வேண்டியதை முன்னிட்டு ஆஹாரம் முதலானவற்றில் ப்ராம்மணக் குழந்தைக்கு இருக்கிற கட்டுப்பாடு மற்ற ஜாதிக் குழந்தைகளுக்கு இல்லை. ப்ராமமணன் நடத்தும் குருகுலத்தில் அந்த மற்றக் குழந்தைகளுக்குப் பழக்கமான, அவர்களுக்குத் தேவையான ஆஹாராதிகளை எப்படிச் சேர்க்கமுடியும்?

இத்யாதி காரணங்களால் அந்தக் குழந்தைகள் கொஞ்சம் நாக்கைக் கட்டக்கூடிய பருவத்தில் குருகுலத்துக்கு வந்தால் போதும் என்று உபநயன வயஸை உயர்த்தி நிர்ணயித்தார்கள்.

தங்கள் தங்கள் தொழிலை மட்டும் கற்றுக் கொள்வதானால் மற்ற ஜாதிக் குழந்தைகள் தங்களுடைய குடும்பத்திலிருந்துகொண்டே அதைப் பெரிய அளவுக்குச் செய்து விடலாம். எனவே அவர்கள் குருகுலத்துக்கு வந்ததே முக்யமாக வேத சாஸ்த்ர அப்யாஸத்துக்காகத்தான். இதில் அவர்கள் ப்ராம்மணப் பசங்களைப் போல தேர்ச்சி பெற வேண்டிய அவச்யமில்லை. அப்படிச் செய்தால் அப்புறம் அவர்கள் செய்யவேண்டிய ஸ்வதர்மத் தொழிலே பாதிக்கப்பட்டுவிடும். எனவே ஓரளவு வேத சாஸ்த்ர ஞானம் அவர்களுக்குப் போதுமானதாயிருந்தது. இதைப் பெறுவதற்காக அவர்கள் ப்ராம்மணப் பசங்கள் மாதிரி நீண்டகாலப் வித்யாப்யாஸம் செய்ய வேண்டியிருக்கவில்லை.

Sage of Kanchi

Krish Ram
 
Anusham Pooja - 29 June 2015

Anusham Pooja - 29 June 2015

With the abundant grace and blessings of our Karunamurthy, Sri Maha Periva, we have been conducting Anusham Pooja every month since February 2015.

This month also, the Anusham Pooja will be held @ 7.00 pm on Monday 29 June 2015 at Sri Sankara Gurukulam, C P Ramaswamy Street, Off St Marys Road and Abhiramapuram 4th Street, Abhiramapuram, Chennai

Pooja will be performed to Sri Maha Periva's vigraham and His Prathyaksha Holy Paduka. We invite all our members and devotees to join us for this Special Anusham Pooja, and get the bountiful blessings of His Holiness Sri Maha Periva.

Jaya Jaya Sankara, Hara Hara Sankara!


Read more: http://periva.proboards.com/thread/8600/anusham-pooja-month?page=1&scrollTo=14853
 
பிற நாடுகளில் இல்லாத சிறப்பு

பிற நாடுகளில் இல்லாத சிறப்பு

இதனாலேதான் மற்ற எந்த தேசத்திலும் ‘டீச்சர்’ என்பதற்கும், நம் தேசத்தில், ‘குரு’, ‘ஆசார்யர்’ என்று சொல்வதற்கும் மதிப்பு மரியாதைகளிலே அஜகஜாந்தரமாக இருக்கிறது. ‘டீச்சர்’ என்பவன் ஈஸ்வரனே, அல்லது அவனுடைய பிரதிநிதி, அவனிடம் மாணவன் ஸர்வஸங்க பரித்யாகம் செய்துவிட வேண்டும் என்ற அபிப்ராயங்கள் மற்ற தேசத்துக்காரர்களுக்கு அடியோடு தெரியாது. ஏதோ ‘அவன் ரொம்பக் கெட்டிக்காரன். அநேக விஷயங்கள் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறான், தெரிந்துகொண்டதோடு அதைப் பிறருக்கும் அழகாகச் சொல்லிக்கொடுக்கத் திறமை பெற்றிருக்கிறான்’ என்பதோடு நிறுத்திக்கொண்டார்கள். டீச்சராக இருக்கப்பட்டவனும் தன்னை அப்படித்தான் நினைத்துக்கொண்டு அந்த மாதிரி தன்னை வளர்த்துக் கொள்வதோடு நின்றுவிட்டான்.



நம் தேசத்திலோ பொருளுக்காக வித்யோபதேசமில்லை என்பதிலிருந்து, ஆசார்யனாகப்பட்டவன் ரொம்பவும் தூய வாழ்வு வாழ்ந்து ஆத்மாநுபவியாகவே இருக்கவேண்டும்மென்ற அளவுக்கு அவனுடைய யோக்யதாம்சம் ரொம்பவும் உச்சத்துக்குப் போய்விட்டது. புத்திசாலித்தனம், நிறைய விஷயம் தெரிந்துகொண்டிருப்பது, அதை எடுத்துச்சொல்லிப் புரியவைக்கிற ஸாமர்த்யம் எல்லாம் மூளையின் கார்யங்கள். மற்ற தேசங்களைப் போல இந்த மூளைச் சிறப்போடு மட்டும் நம் தேச ஆசார்யன் நின்றுவிடவில்லை. அவன் வாழ்க்கையில் பரிசுத்தனாயிருக்கவேண்டும்; வேதம் சொல்லிக் கொடுக்கிறானே, அதன்படி வழுவாமல் கர்மாநுஷ்டானம் செய்பவனாயிருக்க வேண்டும் என்றும் வைத்தார்கள்.


மூன்று லக்ஷணம் உள்ளவர்தான் ‘ஆசார்யர்’ என்று வைத்தார்கள்.

ஒன்று, சாஸ்திர ஸித்தாந்தத்தை நன்றாகத் தெரிந்து கொண்டிருக்கவேண்டும் (“ஆசிநோதி ஹி சாஸ்திரார்த்தம்”);

இரண்டு, தெரிந்ததை வாழ்க்கையில் நடத்திக்காட்டும் ஆசார ஸம்பந்தராக இருக்கவேண்டும் (“ஸ்வயம் ஆசரதே”);

மூன்று, இப்படித் தனக்குத் தெரிந்து, அநுஷ்டிக்கும் சாஸ்திரத்தைப் பிறருக்கும் (கற்றுக்கொடுத்து) அவர்களையும் ஆசார வாழ்க்கையில் நிலைநாட்டவேண்டும் (“ஆசாரே ஸ்தாபயத்யபி”). தெரிந்துகொண்டு மட்டுமிருப்பவர் ‘வித்வான்’ – அவருக்கு ‘ஆசார்யர்’ என்ற ஏற்றம் கிடையாது.

கற்றுக்கொடுக்காமல் தான் மட்டும் சாஸ்திரோத்தமாய், அதன் தத்தவத்தை உணர்ந்து வாழ்பவரை ‘அனுஷ்டாதா’ என்றும், இன்னம் உயர்ந்தால் ‘அநுபவி’ என்றும்தான் சொல்வார்களே தவிர ‘ஆசார்யர்’ என்று சிறப்பிக்க மாட்டார்கள். வாழ்க்கையில் நடத்திக் காட்டாமல், தெரிந்ததைப் பிறருக்குச் சொல்லிகொடுப்பவரை ‘பிரசாரகர்’ என்பதற்கு மேல் சொல்வதற்கில்லை. மூன்றும் சேர்ந்தாலே ‘ஆசார்ய’ பட்டம்.


கசடறக் கற்றபின் அதற்குத் தக்கபடி ஒருத்தன் வாழ்க்கை நடத்தவேண்டும்–“நிற்க அதற்குத் தக“– என்று திருவள்ளுவர் சொன்னார். இப்படி, தான் கற்று கற்றவழி நிற்பதோடு பிறருக்கும் கற்பித்து கற்பிப்பதோடு விடாமல் அவர்களும் கற்றவழி நிற்க ‘ட்ரெயின்’ செய்கிறவன்தான் ஆசார்யன். அப்படி அநேகர் இருந்து வந்திருப்பதுதான் நமக்குப் பெருமையிலெல்லாம் பெரிய பெருமை.


பொருளில்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை என்று ரொம்பவும் பெரியவரான அந்த வள்ளுவரே சொல்லி விட்டார். அப்படிப்பட்ட பொருளைப் பொருட்டாக நினைக்காமல், ‘வித்யை வளரனும் என்பதற்காகவே பாடம் சொல்லிக் கொடு’ என்று இவனுக்கு விதி செய்து இவனை த்யாக சிந்தையில் நன்றாக ஊறப் போட்டார்கள். த்யாக சிந்தை வந்து லோகோபாகாரமாகவே நிஷ்காம்ய கர்ம ஒருத்தன் பண்ண ஆரம்பித்துவிட்டால் அப்புறம் அவனிடம் எல்லா ஆத்மா ஸம்பத்துகளும் ஒன்று பாக்கியில்லாமல் வந்துவிடும். “த்யாகத்தினாலேயே பலபேர் அம்ருதத்தவத்தை அடைந்திருக்கிறார்கள்” என்று ச்ருதியே சொல்கிறது.



நிரம்பக் கர்மாநுஷ்டானங்களைப் பண்ணி அதனால் ஏற்படும் சித்த சுத்தியோடுகூட பொருள்பற்று இல்லாமல் நிஸ்ப்ருஹனாக ஒருத்தன் ஊரான் வீட்டுப் பசங்களைத் தன் பர்ணசாலையிலேயே வைத்துக்கொண்டு ஸதா ஸர்வதா வித்யாதானம் பண்ணி வந்ததனால்தான் அவன் உயர்ந்த ஆத்மா ஸம்பத்துக்களைப் பெற்றுத் தானாகவே நிரம்ப ரெஸ்பெக்ட் கம்மாண்ட் பண்ண முடிந்தது.

விஷயம் நன்றாகத் தெரிந்த புத்திமான் என்பதற்காக மாத்திரம் ஒருத்தனை ‘தெய்வமாய் நினை, அவனிடமே ஸர்வ ஸங்க பரித்யாகம் பண்ணு’ என்றால் யார் கேட்பார்கள்? அவனிடம் தூய்மையான வாழ்க்கை, த்யாக புத்தி, ஊரான் வீட்டுக் குழந்தைகளைத் தான் வயிற்றில் பிறந்த குழந்தைகளாக நினைத்துப் பராமரிக்கிற அருளியல்பு முதலானதுகளும் நம் தேசத்தில் இருந்ததால்தான் சிஷ்யர்கள் அவனை ஈச்வரனாக நினைத்து சரணாகதி செய்ய முடிந்தது. இப்படி வேறெந்த நாட்டிலும் பார்க்க முடியாது.



https://dheivathinkural.wordpress.com/2014/10/30/பிற-நாடுகளில்-இல்லாத-சிற/
 
"The only Monk of the Century!"

"The only Monk of the Century!"


========================

A rare snap of an unique event. The conversation that was said to have took place marking this event:
Paramacharya: "But for Your efforts Buddhism would have also disappeared from our society!"
Dalai Lama: "I do not know what I have done!"


Paramacharya: "The greatness of our culture is the living examples of people like You. People are attracted towards the culture by the sheer magnetic power of the people who preach, because they listen only to those who also practise what they preach!"


Later HH Dalai Lama described Paramacharya as, "The only Monk of the century!"
*****
HH Dalai Lama is 80 years old today the July 6th, He was born in 1935!


HH is the 14th Dalai Lama. Following the failed 1959 Tibetan uprising against China, HH sought refuge in India. The then Indian Prime Minister, Jawaharlal Nehru, allowed in the Dalai Lama and the Tibetan government officials.


The Dalai Lama has since lived in exile for the last 55 years in Dharamshala, in the state of Himachal Pradesh in northern India, where the Central Tibetan Administration is also established. Tibetan refugees have constructed and opened many schools and Buddhist temples in Dharamshala.

The Dalai Lama is an Ocean of Mercy and Compassion!
Shankara.


In this picture He is with Swamigal at Kanchipuram in 1990.









Sage of Kanchi



 
His Holiness Pujyashri Shankara Vijayendra Saraswathi Shankaracharya Swamigal

His Holiness Pujyashri Shankara Vijayendra Saraswathi Shankaracharya Swamigal

His Holiness Pujyashri Shankara Vijayendra Saraswathi Shankaracharya Swamigal visited Gurzada a town, 35 kms from Vijayawada. Shankara Paduka Mandapam has been consecrated by His Holiness Pujyashri Jayendra Saraswathi Shankaracharya Swamigal here. His Holiness performed puja at Sri Shankaracharya Sannadhi. He blessed the devotees and gave Anugraha Bhashanam.

In Gurzada, His Holiness walked across the village and also visited the village temple.Cows in the goshala also received His grace, and were fed by His Holiness.

11701207_1665244237041137_4309264586422839067_n.jpg



10405410_1665244290374465_112760313166886748_n.jpg



11709381_1665244430374451_6811746242846981426_n.jpg


11709493_1665244200374474_4748237021616706061_n.jpg


11026142_1665244640374430_2819256770001610761_n.jpg


11403060_1665244293707798_979292809401794608_n.jpg

Shri Kanchi Kamakoti Peetam, Kanchipuram
 
"ஏகாதசி உபவாசம் நமக்கு மட்டும் தானா? இல்ல

"ஏகாதசி உபவாசம் நமக்கு மட்டும் தானா? இல்லே வரதனுக்கும் தானா?"


(இது தேவ ரகசியமா இல்லே தேவராஜ ரகசியம்.
வரதராஜருக்கு, தேவராஜன் என்று திருநாமம் உண்டு)

சொன்னவர்; டி.கே.அனந்தநாராயணன்.
தொகுப்பாளர்;டி.எஸ்.கோதண்டராம சர்மா
தட்டச்சு;வரகூரான் நாராயணன்.

பெரியவாள் தேனம்பாக்கத்தில் தங்கியிருந்தார்கள்.
ஸ்ரீவரதராஜப் பெருமாள் கோயில் சீமா பட்டாசாரியாரை
அழைத்து வரும்படி ஆக்ஞையிட்டார்கள்.

அவரும் வந்து வந்தனம் செய்தார்.

"இன்னிக்கு என்ன திதி?"

பட்டர் மெதுவாக "ஏகாதசி" என்றார்.

"உபவாசம் நமக்கு மட்டும் தானா? இல்லே
வரதனுக்கும் தானா?"

பட்டர் திகைத்துப் போய் நின்றார்.

"பெருமாளுக்கு இன்னிக்கு நைவேத்யம் ஏன் செய்யல்லே?"

அதிர்ச்சியடைந்த பட்டர் நாக்குழற "தெரியல்லே..
விசாரிச்சிண்டு வரேன்..." என்று கலவரத்துடன்
கோயிலுக்குத் திரும்பிச் சென்றார்.

விசாரணையில் உள்கட்டில் ஏதோ தவறு நடந்துள்ளது
என்ற உண்மை தெரியவந்தது. அதைச் சரிப்படுத்தி,
தக்க பிராயச்சித்தம் செய்து, பெருமாளுக்கு திருவமுது
படைத்து, பிரஸாதத்தை ஸ்ரீபெரியவாளிடம்
கொண்டுவந்து சமர்ப்பித்தார் பட்டர்.

வரதராஜப் பெருமாளுக்கு நைவேத்தியம் நடக்கவில்லை
என்பது, பெரியவாளுக்கு எப்படித் தெரிந்தது?
தெரிந்திருந்தாலும் அதைப்பற்றி அவர்கள் கவலைப்
படுவானேன்?/

தேவரகசியம் என்கிறார்களே? அது இதுதானோ? இல்லை,
இது தேவராஜ ரகசியம்!
(வரதராஜருக்கு, தேவராஜன் என்று திருநாமம் உண்டு)


Sage of Kanchi

Varagooran Narayanan
 
என் ரிஸர்ச்': கடிகை பற்றி

என் ரிஸர்ச்': கடிகை பற்றி

December 29, 2014

இதைச் சொல்வதற்குத்தான் பூர்வ பீடிகையாக குரு-வாத்யார் என்று ஆரம்பிக்கப் போக அது எங்கெங்கேயோ இழுத்துக்கொண்டு போய்விட்டது. என் புதுக் கதையை, என் ‘ரிஸர்ச்’சை இனிமேல் ‘டிலே’ பண்ணப்போவதில்லை


“கடிகா ஸ்தானம்”, “கடிகா ஸ்தானம்” என்று ஒரு வார்த்தை கேட்டிருக்கலாம், கேட்ட மாதிரியாவது இருக்கலாம் அல்லது கேட்காமலேகூட இருக்கலாம். ஹாஸ்யம் மாதிரிச் சொன்னாலும் வருத்தத்தோடு சொல்கிறேன்.

நம் பூர்வீக சாஸ்திரங்கள், நம்முடைய வித்யாப்யாஸ முறைகள், அதற்கான ஸ்தாபனங்கள் ஆகியவை பற்றிப் பொதுஅறிவு தற்போது மிகவும் குறைந்துவிட்டதே என்று வருத்தமாக இருக்கிறது. நான் விஷயக்ஞகர்கள் என்று நினைத்து கடிகா ஸ்தானத்தைப் பற்றிக் கேட்டவர்களிடம்கூட சிலருக்கு (அந்தப்) பேர் மட்டும் தெரிந்திருந்ததே தவிர அதைப்பற்றி எந்த விவரமும் தெரியவில்லை.

இந்த கடிகா ஸ்தானம் என்ற பெயரில் வித்யாசாலைகள் நம் ஊர்களிலேயே நிறைய இருந்திருக்க, இவர்களோ, ‘கோதாவரி தீரத்தில்தான் கடிகா ஸ்தானம் என்ற பெயரில் வித்யாசாலைகள் இருந்ததாகத் தெரிகிறது. அதற்குமேல் அதைப்பற்றி தெரியவில்லை’ என்றார்கள். இந்தமட்டும் கடிகா ஸ்தானம் என்றால் வித்யாசாலை என்று தெரிந்து கொண்டிருக்கிறார்களே என்று கொஞ்சம் த்ருப்திப்பட்டேன்.


வித்யாசாலைகளிலும் நம்முடைய வேத சாஸ்திரங்களை மட்டுமோ அல்லது அவற்றோடு இதர கலைகளையும் அந்தக் கால ஸயன்ஸ்களையும் சேர்த்தோ போதித்தவற்றுக்குத்தான் கடிகா ஸ்தானம் என்று பேர். பிற்காலத்தில் வேண்டுமானால் வேத வித்யா ஸம்பந்தமில்லாத கலாசாலைகளுக்கும் இந்தப் பேர் வந்திருக்குமோ என்னவோ? ஒரிஜினலாக வேதப்யாஸத்தை மையமாகக் கொண்டவற்றுக்கே இந்தப் பெயர்.

‘கடிகை’ என்று தமிழில் சுருக்கிக் குறிப்பிடுவார்கள். குருகுலமாக இல்லாமல், பல வாத்யார்கள் ஏராளமான மாணாக்கர்களுக்கு வேதம், அல்லது வேதத்தோடு ‘ஸெக்யுலர் எஜூகேஷன்’ (உலகியல் படிப்பு) சொல்லிக்கொடுத்த கலாசாலைகளும் இருந்தன என்றும், புத்தருக்கு முந்திக் குறைச்சலாக இருந்த இவை, அவருக்குப் பிற்பாடு நிறைய ஏற்பட்டன என்றும் சொன்னேனல்லவா? இவற்றுக்குத்தான் கடிகா ஸ்தானம் என்று பேர் என்ற அளவுக்குக் கொஞ்சம் ஆராய்ச்சியிலேயே புரிந்து கொண்டேன். காஞ்சி மண்டலத்தில் இருந்ததாக நான் சொன்ன கல்வி நிலையங்கள் இப்படிப்பட்ட கடிகா ஸ்தானங்களே. கோதாவரிக்கும் போகவேண்டாம், கங்கோத்ரிக்கும் போகவேண்டாம்.


அடுத்த ஆராய்ச்சி என்ன என்றால், எங்கெங்கே இவை இருந்தன என்று சரித்ரத்தை, இலக்கியத்தை, சாசனங்களைத் தோண்டிப் பார்த்தது. இப்படி நிறையத் தோண்டித் துருவினேன். (அதிலே) கொஞ்சம், பின்னால் சொல்கிறேன். என் பெருமை அடித்துக்கொள்வதற்குத்தானே ஆரம்பித்திருக்கிறேன்?


https://dheivathinkural.wordpress.com/2014/12/29/என்-ரிஸர்ச்-கடிகை-பற்றி/
 
Gayatri Mantra - IMPORTANCE

Gayatri Mantra - IMPORTANCE

by Bharadwaj Sastrigal



  • Mar 30,2015




THE GAYATRI MANTRA :

Om Bhoor Bhuvah Swah
Tat Savitur Vareniyam
Bhargo Devasya Dhimahi
Dhiyo Yonah Prachodayat .


ஓம் பூர் புவஹ் ஸ்வாஹ்
தத் சவிதூர் வரேணியம்
பர்கோ தேவஸ்ய தீமஹி
தியோ யோநஹ் ப்ரசோதயாத்;

MEANING: "May the Almighty God illuminate our Intellect and lead us on to the Righteous Path”.

Gayatri is known as Vedmata , Devmata and Vishwamata

VEDMATA – Gayatri Shakti is called Vedmata as the Vedasoriginated from the Gayatri Mantra.

DEVMATA – She is known as Devmata because she helps in themanifestation of divine virtues (gun), actions (karma) and nature(swabhav) in her devotees .

VISHWAMATA – She is known as Vishwamata as she givesinspiration for the establishment of a universal family“Vasudhaiva kutumbakam” . That is regarding every humanbeing in the world as being part of one’s own family.

GAYATRI is known as The Guru-mantra. In all the Mantras, it is the best and most supreme. Gayatri Mantra was the first lesson taught in schools in ancient times, as the purpose of education is to attain WISDOM , or the highest form of RIGHTEOUS INTELLIGENCE.

The 24 letters of the Gayatri Mantra have been designed in such a way that the mere chanting of this Mantra activates subtle energies in the subtle nerves (Naadis) of the tongue, throat, brain centre and the palate.

Gayatri Mantra is the only Mantra which when chanted OPENS and LINKS ALL the SUBTLE ENERGY CHAKRAS present in our body.NO OTHER MANTRA does the same.The Naadis (subtle nerves) of the mouth transport the impulses of Gayatri Mantra chanting, to the various Chakras of the body thereby creating an uninterrupted flow of divine cosmic energy.

The chanting of the Gayatri Mantra subtly commences and awakens the subtle energy centers of ourbody, thereby benefiting the devotee extraordinarily both materially and spiritually.As righteous intellect, and discriminating faculties develop it is only natural that physical, material and spiritual benefits follow. The Gayatri Mantra Sadhana results in a well organized scientific process of spiritual growth. Gayatri Sadhana is notbased on blind faith but has a solid scientific basis to the same.

His Holiness Jagat Guru Sri Sri Shankaracharya says -

“it is beyond human competence to describe the glory of Gayatri. Nothing is more important in the worldthan to attain spiritual wisdom, which is inspired by Gayatri Sadhana.Gayatri is the primordial mantra. Its Sadhana destroys sins and promotes virtues.”

Swami Vivekananda said,

“only that thing should be begged from a KING which befits his dignity. Therefore Spiritual wisdom alone is the most suitable gift which should be asked from God. Gayatri mantra is imbued with spiritual wisdom and, therefore, it has been acclaimed the greatest of all the mantras.”

Shri Ramakrishna Paramhamsa stated:


“ I tell people that it is not necessary to get engaged incomplicated Sadhanas. Perform simple Gayatri Sadhana and see the results. Great Siddhis are attained by Gayatri Sadhana.This Mantra is short, no doubt, but it is extremely powerful.”

Dr.Howard Steingeril, an american scientist, collected Mantras, Hymns and invocations from all over the world and tested their strength in his Physiology Laboratory.. Hindus' Gayathri Mantra produced 110,000 sound waves per second.. This was the highest and was found to be the most powerful hymn in the world. Through the combination of sound or sound waves of a particular frequency, the Mantra is claimed capable of developing specific spiritual potentialities. The Hamburg university initiated research into the efficacy of the Gayathri Mantra both on the mental and physical plane of CREATION.

The GAYATHRI MANTRA is broadcast daily for 15 minutes from 7 P.M. onwards over Radio Paramaribo, Surinam, South America for the past two years, and in Amsterdam, Holland for the last six months.


http://www.templeadvisor.com/user-articles/102
 
Shed the ego and surrender!

Shed the ego and surrender!

July 8, 2015


Prof. T.V.Ramana
Guru Nanak college
Retd Principal
13, 1[SUP]st[/SUP] cross street,
seshadripuram,
Velachery,
Chennai-42.


It was in the year 1949 that I had my first Darshan of Sri Mhaperiyava when He visited Nellore, Andhra Pradesh along with His entourage of disciples, elephants, palanquin etc. Nellore is my place of birth and I was about eleven years old at the time of that visit. I distinctly remember His visit since He graced the house of my father’s co-brother, Sri Kota Narasimmam Garu, a retired Subjedge of the Nellore District Court and our own family was also residing in the same house. In fact I was brought up by Sri

Narasimmam garu my periapa, because my father had passed away when I was just ten years old.

Exactly 39 years later in 1982 I had the good fortune to have the Blesings of Paramacharya while He was in Kurnool, AndhraPradesh, for Chaturmasya! At that time my eldest son was working in Kurnool. My wife and I went over there to visit my son. That trip was prompted because I came to know that Paramacharya was in Kurnool. While young I was brought up in the traditional Brahmin culture. My five day Upanayanam was performed in Garbhashtakam and I could learn to recite the Thaithireya Upanishads and a few Stotras by the time I was twelve when disaster struck me with my Periappa, the Subjudge also passing away. From then on life had been a struggle as well as reasonable success for me, the eldest of four children. Ultimately by God’s Grace I could settle down in Madras working as a professor of Maths in Gurunanak College at the time of visit to Kurnool. During that period of my life I had neglected the traditional duties of a true Brahmin as prescribed in the Vedas. However I had not lost faith in God and used to visit temples and offer prayers whenever possible?!


Continuing with the Anecdote, when I went to Kurnool the urge to have the Blessings of Paramacharya was so much that I purchased new sild Dhoties and performed the daily rituals before I went for Darshan along with my wife and son. I also carried with me a book containing the Upanishads. We reached Paramacharya’s temporary abode in an outhouse of a big mill on the outskirts of Kurnool Town. Several devotees were already there. We were sitting at the very back of the crowd. The Paramacharya, who I was told had not come out the previous couple of days to give Darshan, was very much there with His disciples. Staying there for sometime my wife and son went away to visit other temples in the town while I chose to remain there itself in the presence of Paramacharya. With the help of my book I was reciting the Upalnishads and kept on praying from the bottom of my heart for the Paramacharya to speak to me on that day. The intensity and sincerity of my prayer had brought tears flowing out incoluntarily from my eyes.



After a couple of hours all those present were asked to leave after pranamams to Paramacharya and receiving prasadam. I was one of the last in the crowd to do so. After I had taken a few steps on my way back, one of the disciples called me back to say that the Parmacharya would like to speak to me! I rushed back with tears of joy in my eyes. For the next fifteen minutes I had the most memorable experience in my life with the Paramacharya speaking to me at length. His communication could have been in sign language or lip language interpreted by one of His disciples that I don’t clearly remember.

The Paramacharya asked me where I had come from. When I said, “Madras”, he wanted to know my native place. I told him “Nellore”. Then he asked for my father’s name. when I told Him it was Tanikella Venkata Jagannatham, he stated that there was another person who had brought me up. I told him it was Kota Narasimham Garu. Immediately he exclaimed, “Oh, the judge!” When I said “yes”, He asked me if I remembered His visit to our house. I responded that the event remained vividly in my memory. He also informed me that the Judge, my periappa, had married twice and that he had no children. He enquired about the adopted son of the Judge! He then went on to narrate how my Periappa became a Judge! It seems that my Periappa had started his career as a court writer in a Magistrate Court. This happened about 10 years back (from now) during the British Regime! I was told that my Periappa was so good in English and the Laws of the country that he himself used to prepare the judgements on the cases which were read out in the court subsequently by the Magistrate! This news reached then District Collector who wanted to test and verify the same by himself. One day there was a crucial judgment to be delivered in the court. The Collector sent for my Periappa and asked him to come late to the Court on the appointed day. When the Magistrate came to the court that day he found my Periappa missing. He started sweating and was filled with tension. After some time my Periappa came to the Court and gave the judgment copy prepared by him to the Magistrate which was subsequently read out ! The Collector who had been personally keeping tract of all the happenings promptly promoted my Periappa as a magistrate and late on he became a Sub Judge.


Paramacharya also told me that my Periappa had earlier accompanied Him on His Padayadira for one year! Paramacharya also enquired about some respected citizens of Nellore, Sri Gopalachari, Sri Shyam Iyangar and others who used to live near Shri Ranganatha Swamy temple on the banks of the river Pennar! That the Paramacharya remembered vividly about what happened to a particular individual’s life over five or more decades earlier is a testimony to His Divine Powers! And what else can I say to the fact that he could identify me, a mere nothings, 32 years after he first saw me as a 11 year old youngster! In between he would have interacted with million of people and yet he recognized me!


After receiving the blessings from Paramacharya I jubilantly came away. All the people around were thunderstruck at my good fortune. It seems that the previous two days Paramacharya had not given Darshan to the public and that I was the only one with whom he had spoken for such length on that day! I told everyone that it was not my god fortune but my Periappa’s punyam’. At the same time I realized what a sincere prayer from the bottom of the heart could achieve. If that small and ignorant prayer of mine reciting Upanishads with all mistakes in intonation etc., could fulfill my desire of having the Paramacharya speak to me, then a pious life following the traditions as ordained in the Vedas and accompanied by a sincere prayer could certainly achieve anything- the sky is the limit! With that realization I quit smoking (I was a chain smoker earlier) and learnt a few more verses from the Vedas and started to perform regularly Rudrabhishekam and so on. But I doubt whether these were performed with intensity and sincerity of purpose.


Seven years later the sequel to the above Anecdote resulted in a disaster for me when I went to Kanchipuram to have Paramacharya’s Darshan. By that time I had become the Principal of Gurunanak College in Madras and had gained recognition for my good work over there as also in cricket administration. My wife and I went to Kanchipuram in 1989. We were among the crowd receiving blessings from Paramacharya. His Holiness blessed all the people around us, enquired my wife of her well-being. But when I came face to face with him. he abruptly turned His face away as if indicating that He didn’t wish to speak to me at all! I also noticed a frown of displeasure on his face. I had gone to Kanchi with a feeling of certainty that I would have a similar, if not a better experience, to the one that I had in Kurnool sever years earlier and that too after I achieved the distinction of becoming the Principal of a prestigious college as well as being more regular in performing Pooja etc., BUT HE TURNED AWAY HIS HEAD AND THAT GESTURE FELT LIKE A SLAP ON MY FACE! Alas realization dawned on me too late that my ego had been the cause for that rejection and I felt that my fate was probably sealed forever. I retuned home with utter dejection and realization that there had been no sincerity in my prayers at all in contrast to my effort in Kurnool.


The lesson is that we should pray from the bottom of the heart with all sincerity and totally surrendering ourselves to the Almighty. Then only we can hope to receive His blessings and not by mechanically performing rituals without intense belief and concentration. Also our ego and misdeed will certainly result only in disaster.


OM! HARIHARA SANKARA! JAYA JAYA SANKARA!

Article Courtesy: Sri Shivaraman

https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/07/08/shed-the-ego-and-surrender/
 
The message given by His Holiness

The message given by His Holiness


(“The message given by His Holiness when he visited the Kothwal Bazar in Chennai and the Sri Kanyaka Parameswari temple inside the market”).

We wash our bodies and clothes daily in order to get rid of the accreted dirt and keep them clean. Impurity gets attached to our mind also, during every waking moment of our life, as a result of bad thoughts, wrong desires and passions like anger. It behoves us to cleanse our minds also every day, so that impurity may not go on accumulating and cause us sorrow, sufferings and difficulties. The only water that can wash off mental impurity is the water of dhyana or meditation. We should, therefore, concentrate our thoughts on God at least for a few moments every day and invoke His grace to cleanse our hearts. However, bad a man may be, all evil thoughts within him recede to the background in the presence of his mother. Similarly in the presence of the Divine Mother, all of us can get rid of our mental impurity. The Divine Mother, in the form of Sri Kanyaka Parameswari, has been installed in this temple. The genius of our ancients is responsible for conceiving the Mother of all creation as a virgin (kanni). It is the duty of all to visit a temple everyday, meditate on the form of god installed in that temple, and pray for the washing off of all the impurities of mind. If we do so, all our troubles will melt away like dew before the sun; we shall be successful and happy, and our families will also prosper.

The manifestation of the Divine Mother as Sri Kanyaka Parameswari is sacred to the Arya Vysya community. She is the same Mother, who, in Her manifestation as Kamakshi, has been installed at Kancheepuram. Sri Sankara Bhagavatpada has installed a Sri Chakra also inside that temple, and established the Kamakoti Peetam. The object of establishing various Peetas by Sri Bhagavatpada was to remind the succeeding generations of the sacred injunctions contained in the Sastras, so that people may not get deflected from the right path.

With the passage of time, many changes have crept into our society. Food prohibited by the Sastras is being eaten and there is generally a deterioration in the moral standards. The classification of society into castes and communites was not classification of society or to accentuate differences. It was intended to form convenient groups, whose welfare could be attended to by panchayats of elders, without impairing the solidarity as a whole. Such grouping was based on duties, and the elders of each group saw to it that the group functioned properly and that people belonging to the group or community did not deviate from the right path. When such panchayats or nattanmai functioned, disputes were settled in the presence of God and wrongdoers were asked to make some offering to Him. In that way, the moral standards of the people were being maintained at a high level. The state had to step in only to protect the people from external aggression. Society functioned as smoothly as a well-organised factory, each man doing his allotted duty and all contributing to the common welfare.

As the occupant of the Kamakoti Peetam, I feel it my duty to remind you of our glorious traditions and of the correct conduct of life as laid down in the Sastras. The strength of the Peetam is the affection that voluntarily flows from the hearts of the devotees. It is on this foundation and with this capital of affection that I can function. What attracts a foreigner to India is not the wealth of this country, but the spiritual message she has given and is giving. That message will have enhanced value when the people of this country adhere to the way of life laid down in the Sastras – the Sastras that proclaimed the spiritual message. I hope you will remember this truth and so conduct yourself with devotion, as to earn the grace of the Divine Mother. May the Divine Mother bless you with happiness and prosperity.

April 6, 1958



Sage of Kanchi

http://www.kamakoti.org/acall/divine2.html
 
காஞ்சியின் கல்விப் பெருமை

காஞ்சியின் கல்விப் பெருமை

தேசம் நெடுகிலும் ஏற்பட்ட இப்படிப்பட்ட வைதிக தர்ம ஸம்பந்தமுள்ள பெரிய வித்யாசாலைகளில் குறிப்பாகக் காஞ்சீ மண்டலத்தில் இருந்தவற்றைப் பற்றி மாத்திரம் சொல்கிறேன். காஞ்சீபுரம் எப்போதுமே நானாவித சாஸ்திர வித்யைக்கும், பல ஸமயங்களின் தத்வ விசாரம், விவாதம் முதலியவற்றுக்கும் ஒரு கேந்த்ர ஸ்தானமாய் இருந்திருக்கிறது.

கல்வியைக் கரையிலாத கச்சி மாநகர் என்று அப்பர் ஸ்வாமிகளே புகழும்படியான பெருமை அதற்கிருந்தது. அப்பர் சொன்னார் என்பதில் தனிச்சிறப்பு உண்டு. ஏனென்றால் சில ஞானிகள், மஹான்கள் இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு ஈச்வராநுபவமும் அநுக்ரஹ சக்தியும் நிரம்ப இருக்கும். ஆனால், கல்வியறிவு என்று பார்த்தால் விசேஷமாக இருக்காது. ‘அது வேண்டாம்’ என்று தள்ளிவிட்டுப் போனவர்களாகூட இருப்பார்கள்.

ஸமீபத்தில் ராமக்ருஷ்ண பரமஹம்சர் இப்படித்தான் இருந்திருக்கிறார். வேறு சில மஹான்களைப் பார்த்தால் கல்வியிலும் அவர்கள் கரைகண்டவர்களாக இருப்பார்கள். ராமக்ருஷ்ணரின் ப்ரதம சிஷ்யர் விவேகாநந்தர் இப்படி இருந்தவர்தான். அப்பர் ஸ்வாமிகளும் இப்படிப்பட்டவர்தான். தர்மசேனர் என்ற பெயரில் அவர் இடைக்காலத்தில் சமணராக இருந்தபோது அந்த மத ஸித்தாந்தங்களைத் திருப்பாதிரிப்புலியூரிலிருந்த அவர்களுடைய பள்ளியில் பூர்ணமாகக் கற்றுத் தேர்ந்திருக்கிறார். எளிமையிலும் எளிமையை அவரிடம் பார்க்கும்போதே, அவருடைய தேவாரங்களில் எங்கே தொட்டாலும் உபநிஷத் உள்பட்ட அநேக சாஸ்திரங்களில் ஆழ்ந்த அறிவையும் பார்க்கிறோம். இப்படிப்பட்டவர் ‘கல்விக்குக் காஞ்சி’ என்று விசேஷித்துச் சொன்னால் அது நிஜமாகவே விசேஷந்தானே?


காஞ்சீபுரம் ஸர்வஜ்ஞ பீடம் இருந்த ஊர். ஸகல சாஸ்திர பண்டிதர்களும் கேள்விகள் கேட்டு அத்தனைக்கும் பதில் சொல்கிறவர் மட்டுமே ஏறி உட்காரக்கூடிய பீடத்துக்குத்தான் ஸர்வஜ்ஞ பீடம் என்று பேர். அந்த பீடத்துக்கு நாலு வாசல் இருக்கும், எத்தனையோ படி இருக்கும், ஒவ்வொரு படியிலும் ஒரு ப்ரதிமை இருக்கும், அந்தப் பொம்மைகள்கூடக் கேள்வி கேட்கும், “இதுக்குப் பதில் சொன்னால்தான் அடுத்த படி ஏறலாம்” என்று சொல்லும்–என்றெல்லாம் படிக்கிறோம். அதெல்லாம் எப்படிப் போனாலும் மஹாபண்டிதர்களாக இருந்தவர்கள் பல சாஸ்திர விஷயமாகவும் கேள்வி கேட்டுப் பதில் சொல்லக்கூடியவர்தான் ஸர்வஜ்ஞ பீடம் ஏறமுடியும் என்பது நிச்சயம். இப்படி நம்முடைய ஆசார்யாள் காஞ்சீபுரத்தில் ஸர்வஜ்ஞ பீடாரோஹனம் செய்திருக்கிறார்.


ஹிந்து மாதம் மட்டுமில்லாமல் பௌத்தம், சமணம் ஆகியனவும் அவற்றின் பெரிய அறிஞர்களும் காஞ்சீபுரத்தில் பிரகாசமாயிருந்திருப்பது சரித்ர பூர்வமாகத் தெரிகிற உண்மை. திங்நாகர், தர்மபாலர் முதலான பௌத்த அறிஞர்கள் காஞ்சீபுரத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான். மணிமேகலை அறவணடிகள் என்பவரிடம் பௌத்தமத தீக்ஷை பெற்றது இங்கேதான். திருப்பருத்திக்குன்றம் என்ற காஞ்சீபுரத்தின் பகுதி பெரிய சமண கேந்திரமாயிருந்திருக்கிறது.

சமய நூல், தத்வ ஆராய்ச்சி என்று போகாமல், ஒரு விதமான (வேத ஸம்மதமில்லாத) ஆவேச வழிபாட்டு முறைகள் மட்டுமேயான காபாலிகம், காளாமுகம் முதலான உக்ர மார்க்கங்களும்கூடக் காஞ்சி மண்டலத்தில் வேரூன்றப் பார்த்திருக்கின்றன. அஷ்ட காளிகளை ஆசார்யாள் இங்கே அடக்கிப் போட்டு அம்பாள் காமாக்ஷிக்கு முன்னால் ஸ்ரீ சக்ரம் பிரதிஷ்டை செய்திருக்கிறார். ஆனால் (கல்வியைக் குறித்த) நம் ஸப்ஜெக்டுக்கு அது ஸம்பந்தமில்லாத விஷயம்.

ஹிந்து ஸமயத்திலேயே உள்ள பல ஸித்தாந்திகளும், பௌத்தம் சமணம் போன்ற புறச் சமய அறிவாளிகளும் எராளமாக நிறைந்திருந்து வாதப்போர்கள் நடத்திய இடமாக காஞ்சி இருந்ததுதான் நான் சொல்லவந்தது. இதைப்பற்றி நிறையச் சொல்லலாமானாலும் இப்போது அந்தக் கதை வேண்டாம். ஏனென்றால், புதுசாக நான் கண்டுபிடித்திருக்கிற கதையைச் சொல்லவேண்டும்.



https://dheivathinkural.wordpress.com/2014/12/29/காஞ்சியின்-கல்விப்-பெரும/
 
Veda Dharma Sastra Paripalana


[TD="width: 100%"] [/TD]

[TD="colspan: 3"]
BANGALORE 14th Visesha Upanyasam by Veda Dharma Shastra Paripalana Sabha on 11th July 2015 at residence of Mr.TM Vishwanathan (Phone : 9686901315) Address: A 101 LIC Officers Quarters, Plot No 7, Sector 10, 7th Main, Jeevan Bima Nagar, Bangalore – 560075.

Upanyasam on "MANU SMRITHI"
Upanyasakar "Brahmmasri Bangalore S Rajagopala Ganapatigal" from 6:00 PM to 8:00 PM.


11707632_485113818310329_4270246989086080763_n.jpg



[/TD]



Sage of Kanchi
 
Gho Matha Samrakshanam – A Bunch of Grass for Mother Cow Every Day

Gho Matha Samrakshanam – A Bunch of Grass for Mother Cow Every Day

21. பசுவுக்கு ஒரு வாயுறை


– Jaya Jaya Shankara Hara Hara Shankara – All these chapters Periyava beautifully explained the divinity of Gho Matha in great length and breadth. Now Periyava starts calling out the action part, “What we need to do to protect Gho Matha”?. After reading this chapter, we all should take a ‘Sankalpam’ that we give at least a bunch of grass to Gho Matha every day. Let’s not dismiss it by saying we cannot find cows anymore in the Cities.

There are cow sheds that exist almost in every part of the City in Bharatha Desam. Mostly they are used for commercial purposes. We need to take sometime (one time effort!) to find them close to our place so this kainkaryam can be done consistently. Even if not weekdays, let us at least target weekends/holidays. We still see cow traffic in many places of Chennai, although it may not be significant. Periyava says in the following chapter “When there is a will there is a way and we definitely need to have will on this one.” I agree it is tough in foreign countries (with few exceptions) but they can contribute through money to Ghosalas to feed one cow daily. Let’s pray to Periyava to make this happen as without his grace and blessings nothing moves an inch. As mentioned in another post by Shri Mahesh, let’s offer our ego to Periyava and do this kainkaryam with utmost sincerity as it is our foremost duty to protect Gho Matha who has given us everything for generations. Ram Ram.

தெய்வமாகப் பூஜை பண்ணுவது இருக்கட்டும். அது சிலர்தான் பண்ண முடியும். ஆனால் a பண்ண வேண்டிய முக்கிய கடமையாக ஒன்று இருக்கிறது. கோவுக்கு ஆஹாரம் போடுவதுதான் அது. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு பசுவுக்குக் கைப்பிடி அளவு புல்லாவது கொடுக்கவேண்டும். ‘கோ க்ராஸம்’ என்று இதை சாஸ்த்ரத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. ‘க்ராஸம்’ என்றால் ஒரு வாய் ஆஹாரம். ‘கோ க்ராஸம்’ என்பதை வைத்துத்தான் புல்லுக்கு இங்கிலீஷில் grass என்று பெயர் வந்திருக்கிறது. திருமூலர் ‘திருமந்திர’த்தில் ப்ரதி தினமும் ஜீவர்கள் செய்யவேண்டிய கடமைகளில், ஈச்வரனுக்கு ஒரு பச்சிலை; அதாவது வில்வ பத்ரமேனும் அர்ச்சிப்பது, ஒரு கைப்பிடியாவது ஆஹாரம் பிச்சை போடுவது ஆகிய இரண்டுக்கும் நடுவில் கோக்ராஸம் கொடுப்பதையும் சொல்லியிருக்கிறார். முடிவாக ஜீவர்களிடம் இனிமையாகப் பேசுவதையும் சொல்லியிருக்கிறார்.


யாவர்க்குமாம் இறைவற்கொரு பச்சிலை,
யாவர்க்குமாம் பசுவுக்கொரு வாயுறை,
யாவர்க்குமாம் உண்ணும்போதொரு கைப்பிடி,
யாவர்க்குமாம் பிறர்க்(கு) இன்னுரைதானே.



https://mahaperiyavaa.wordpress.com...am-a-bunch-of-grass-for-mother-cow-every-day/
 
Sri Sankara Gurukula Veda Patasala

Sri Sankara Gurukula Veda Patasala –

THE VEDAS – ETERNAL GLORY OF OUR TRADITION



Vedas are believed to be the Divine revelations from the Cosmic Space recognised by Ancient Rishis. No authorship has been ascribed to these ancient Scriptures. The Vedic Vibrations are eternally present in the Cosmic Space in a very subtle form. In ancient Yugas, the Vedas as known to humanity were much larger in content than it is known today. Sage Vyasa has classified the whole Vedas into four groups known as Rig, Yajur, Sama and Atharva.

Sage Patanjali further divided these four into many branches or Shakhas. Rig Veda had twenty-one, Yajur Veda had one hundred and eight, Sama Veda had one thousand and Atharva Veda had nine shakhas. However, due to passage of time most of these have been lost to the present world. Of the remaining, one is of Rig Veda, Six are of Yajur Veda, Three are of Sama Veda and two are of Atharva Veda available now. It is already proven beyond doubt that Veda Mantras confer peace, prosperity and general well being of the whole world. It is our abundant duty to nourish and cherish the Vedas, which are the roots of our Culture and Sanatana Dharma for future generations.


Sri Sankara Gurukula Veda Patasala is one such Institution founded at the command and Blessings of His Holiness Sri Paramacharyal of Kanchi. With all our Respects & Obeisances and Pranams to this Great Sage at this juncture we remember his words: –


“The Vedas that Constitute the Scripture common to all and which reveal the Godhead that is common to us also teach us, how to lead our life, and – this is important – they do us the ultimate good by showing us in the end the way to become that very Godhead ourselves. They are our refuge both here and the hereafter and are the source and root of all our different traditions – all our systems of thought. All sects, all schools of thoughts, our religion, have their origin in Vedas. The Root is one but the branches are many. The Vedas are the source not only for the various divisions of Hinduism, but also for all the religions of the world that may be traced back to them. It is our bounden duty to preserve them for all time to come with their glory undiminished.”



The Sankara Gurukula Veda Patasala assures that it will live and serve for the study of Vedas and resultant prayers for the peace and welfare of the entire world keeping the above ideal words of Great Sage of Kanchi.

Please open the link to know more

http://vedabhavan.org/sgvp-preface/
 
Last edited:
Heavenly father

Heavenly father

July 10, 2015

With my most humblest pranams to the Mahaswamigal and to Sri Jayendera Swamigal and to Sri Vijeyandra Swamigal I begin to narrate the following:


The incident which I am going to narrate is in response to the Hindu paper advertisement on 06/07/2003.


This anecdote or incident was told to me by my aunty who lives in secunderabad. Though I myself never had the opportunity to see the Perivaa Mahaswamigal, but I always pray to him and seek his Grace by chanting Hara Hara Sankara Jaya Jaya Sankara and feel his grace instantly. I have never missed reading any article written about the Maha Swamigal in my newspaper or magazine I came across till today.


Once again I seek the Blessings of the Maha Swamigal before narrating the incident which has taken place in my Aunt’s life.


Last year (2002) my aunt from Secunderabad had come to Chennai for a relatives wedding during which she came and stayed with us. As she had been to a Holy trip with her daughter to Haridwar and Badrinath she was telling us about her spiritual experience. And as the talk progressed she said she always had a desire to see the Mahaswamigal in Kanchipuram but in those days even men had to go in without shirts and women were not allowed.


This yearning to see the Mahaswamigal was so intense that by even hearing his name on looking at the photograph she used to experience bliss. Her father died when she was small so she went to work early.


On one such day as she returned from office someone in her neighbourhood told her that the Mahaswamigal had come to Hyderabad. That was enough for my aunts knowledge she immediately came home, threw her office bag and ran like a child would run to see her father when he comes back after a war.


But when she reached the venue it was made known to her that the Mahaswami had left. This was a lifetime chance for her to see the swami as none else could take her to Kanchipuram and as she was supporting her family she could not think of being absent from office. She went back home and prayed to Shiva Parvati to whom her she prays till today and put forth her demand asking him to give her darshan in the form of the Mahaswamigal.


The next day she went to office as usual but her mind was on the Mahaswami whom she could not see. Looking at her in such a mood her friends found out where the Swamigal were camping.


So while going home that day she decided to go see the Mahaswami at his camp. When sh
e reached there she found that the Mahaswamigal had gone inside and would come out later in the evening and leave for his next destination.


Now my aunt thought if she goes home so late her old mother would get worried and also if she goes home she will miss seeing the Swamigal as he was leaving her city that day. But as luck would have it the Mahaswamigal came out of the room after 30 minutes. During some press persons and devotees were patiently waiting for the Mahaswamigal to emerge. My aunt was just electrified on seeing him that she was gazing at the Mahaswami not knowing what was in store for her.


After gazing a Darshan to the devotees present the Mahaswamigal gestured at someone in the crowd to come forward near him and he was gesturing to my aunt who did not even realize that her heavenly father the Maha Swamigal was gazing her. Only when other Devotees standing close to her told her then is when she realized and went forward. She says that she felt as if the Earth had moved away below her feet and she was floating.

Due to language problem she could not understand what the Mahaswamigal told her, but later when the Swamigal touched her head and blessed her she was in tears. After the Swami left someone who was standing near the swami and was a resident devotee told her that the swami told her that he was longing to see her from years and now they have met and will not meet anymore and blessed her abundantly. It was the previous birth connection that has made us meet, my sister said the swami to my aunt. But my aunt says God knows what his devotees want and when they want. And it has a sincere wish of hers to only see the Mahaswamigal, but she was touched and blessed by the Mahaswamigal.


She did not even think that the Mahaswami will call her and speak to her.Such is the grace of the Mahaswami that he knew there is someone in the crowd outside longing to see him from years and when the time came he gave darshan. A true devotee should have only devotion. Till then he made her run like a child would run to the mother after school is over. People around her even asked her if she was related to the Mahaswamigal she told them – Heavenly father. This incident would have taken place around 1960 she says and truly she could not see the swami again as per his words. She would have been 23 years old at that time.


If any mistake has occurred either knowingly or unknowingly I seek pardon at the feet of the Mahaswamigal.


I wish I could have the darshan of Sri Jayendra Swamigal and Sri Vijayendra Swamigal. They are Antaryamis, they know when I could see them and I will wait till then.


HARA HARA SANKARA JAYA JAYA SANKARA
Ashok H Chugani
83/2 Pondy Bazaar
T Nagar
Chennai – 600 0 17


Article Courtesy: Sri Shivaraman

https://mahaperiyavaa.wordpress.com/2015/07/10/heavenly-father/
 
Teachings of sri sankara

TEACHINGS OF SRI SANKARA


There are three main schools of Vedantic thought in Indian philosophy. Advaita, Visishtadvaita and Dvaita. Sri Sankara, Sri Ramanuja and Sri Madhwa are the chief Acharyas of these schools. Let us try to understand the main principles of Advaita, taught by Sri Sankara.

• A real teacher is he who is well versed in the Vedas, sinless, free from desires and is a knower of Brahman.

• Worshipping such a teacher with devotion and serving him constantly, the disciple should get self-knowledge.

• Childhood is passed lost in play, youth is spent in attachment to the sweet-heart, and old age broods over the past. Alas! None is anxious to attain the Supreme Self.

• Give up the desire for amassing wealth.

• Cultivate good thoughts.

• Devote your mind to righteousness.

• Be content with whatever you earn.

• Never boast of your wealth, friends and youth.

• Time may steal away all these in the twinkling of an eye. Giving up attachment to this world which is a pack of illusion, try to realise Brahman soon and merge in it.

• When the mind becomes clean like a mirror, knowledge is reflected in it. Care should therefore be taken to purify the mind.

• The yogi endowed with complete enlighten­ment sees through the eye of knowledge the entire universe as his own self and regards everything as the Self.

• The result of dispassion is knowledge, that of knowledge is withdrawal from sense pleasures.

• This leads to the experience of the bliss of the Self and therefrom comes peace. By the right knowledge that one is not different from Brahman, one becomes perfectly free from the bondage of life and death.

• The Atman that is absolute Existence, Knowledge and Bliss cannot be realised without constant practice. So one seeking knowledge should meditate long upon Self or Brahman or Atman for gaining the desired goal.

• The mind, the sense organs and so on, are illumined by the Atman alone, g.s a jar or a pot is by a lamp. But these objects cannot illumine their own self.

• As a lighted lamp does not need another lamp to show its light, so the Atman being consciousness itself, does not need another instrument to illumineit.


Sri Sankara says, “I shall explain through half a sloka what has been described by innumerable

Scriptures: Brahman alone is true, the world is an illusion, and the Jiva is Brahman itself, not different from it.”




Sage of Kanchi

Jambunathan Iyer
 
Sri Govardhan Math- Bhogavardhan Peetham

Sri Govardhan Math- Bhogavardhan Peetham

Sri Govardhan Math (Peetham), located in the Eastern Indian state of Odisha is 2492 years old established by Bhagvatpaada Adi Shankaracharya with an aim of rejuvenating the Vedic Sanatan Dharma and establishing the “Dharma” regulated, unbiased and extortion-free regime. The details of the Peetham and its activities are elaborated below as per the information maintained by the tradition and old records.

Bhagvatpada Adi Shankaracharya established the eastern monastery associated with Rigved called as “Poorvamnaya Sri Govardhan Math- Bhogavardhan Peetham” on the shore of Mahodadhi (Bay Of Bengal) in the Holy Dham of Puri in B.C. 486. The whole of the Eastern India viz. Bihar, Jharkhand, Chittasgarh, Andhra till Rajmahendri, Orissa, Bengal, Nepal, Bangladesh (Undivided India), Assam, Arunachal Pradesh, Manipur, Sikkim, Bhutan, Meghalaya, Tripura, Mizoram, Uttarapradesh till Prayaga including Gaya and Varanasi are considered as the territory of Sri Govardhan Peetham.

On the auspicious day of Vaishakha Shukla Dashami B.C. 483 the Holy Lotus Hands of Adi Shankaracharya restored and reinstalled the holy idol of Lord Jagannatha and on the same day He ordained his first disciple “Padmapadacharya” as the first “Jagadguru Shankaracharya” of Puri Peetham. Adi Shankaracharya installed the seat of transcendental wisdom in the Peetham and established Lord Ardhanarishwar and Lord Govardhan-nath. The Peeth is world-renowned as one of the 51 Shakti-Peethas also where the naval-part of Bhagavati Sati fell. As per the tradition the Jagadguru Shankaracharya opf Puri Govardhan Peetham presides over the Mukti-Mandap and inaugurates the Internationally reputed “Ratha Yatra”.

Padmapadacharya’s term was full of vigour and illuminatory activities. He authored the illustrated book named “ Panchapadika” and wrote a commentary on the the work name “Prapanchasara” written by Adi Shankaracharya.

The following Shankaracharyas also had very illustrious terms. On of the Shankaracharyas of Puri Peetham named Shankar Swami promoted Vachaspati Mishra to write a “Teeka” on the Brahma Sutra Shaankara Bhaashya. This “Teeka “ named as “Bhamati Teeka” be very much lauded in the field of Vedanta. Similarly the reknowned “Shridhari Teeka” on “Shrimad Bhagavatam” was composed by Shridhara Swami who belonged to the Govardhan Math Guru- Shishya tradition, who resided in its branch at “Shankarananda Math”.


Source : http://shankaraguru.blogspot.in


Sage of Kanchi

Jambunathan Iyer
 
ஏழாயிரம் மாணவர்கள்

தெய்வத்தின் குரல் (நான்காம் பாகம்) 80

13 July 2015

ஏழாயிரம் மாணவர்கள்

ஏழாயிரம், மூவாயிரம் என்பதெல்லாம் கொஞ்சம் மிகைபடக் கூறியது என்றும் சிலர் அபிப்ராயப்படுகிறார்கள். அப்படியே வைத்துக்கொண்டாலும் இதில் பாதியாவது இருந்திருந்தால்தானே இந்த அளவுக்கு மிகைப்படத்தியிருக்கமுடியும்? இப்படி நிச்சயமாக ஆயிரம் பேருக்கு மேல் ஒரே இடத்தில் சேர்ந்து முக்யமாக வேத சாஸ்திரங்களைப் படித்தார்களென்றாலே விஷயம்தானே?

இன்னொரு கல்வெட்டிலிருந்து ஒரு கடிகை எத்தனாம் பெரிசாக, ஒரு ஊர் மாதிரி, இருந்திருக்கிறது என்று தெரிகிறது. ஆச்சரியமாகக்கூட இருக்கிறது. ஏழாயிரம் பேர் ஒரே கடிகையில் படித்திருக்கிறார்கள்! வடார்க்காடு குடியாத்தத்துக்கு அருகில் திருவல்லம் கிராமத்தில் நீவா என்ற ஆற்றின் மத்தியிலுள்ள பாறையில் இந்தக் கல்வெட்டு இருக்கிறது. அது எட்டாம் நூற்றாண்டின் முன்பாதியைச் சேர்ந்ததென்று கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். ‘ஸெளத் இண்டியன் இன்ஸ்க்ரிப்ஷன்ஸ்’, முதல் வால்யூம், முதல் பார்ட்டில் இது ப்ரசுரமாயிருக்கிறது. அநேகமாகக் கல்வெட்டுக்கள் எல்லாமே ஒருத்தன் செய்த தான தர்மத்தைத்தான் சொல்வதற்கிணங்க இதுவும் ஒரு தர்மத்தைச் சொல்லி, “இந்த தர்மத்துக்கு ஹானி உண்டாக்குபவன் கடிகையிலுள்ள ஏழாயிரம் பேரையும் கொன்ற பாபத்துக்கு ஆளாவான்” என்கிறது.

பிரஸித்தி உடையவையாக நந்திவர்ம பல்லவனின் “காசாகுடிச் செப்பேடுகள்” என்று உண்டு. நான் முன்னே சொன்ன புஸ்தகத்தின் இரண்டாவது வால்யூம், மூன்றாம் பார்ட்டில் போட்டிருக்கிற இந்த சாஸனங்களில் ஒன்றிலிருந்து ‘பூதேவர்’கள் எனப்படும் பிராமணர்களிடம் எத்தனை பக்தி விச்வாஸத்துடன் ‘க்ஷத்ர சூடாமணி’களாயிருந்த ராஜாக்கள் கடிகைகளைக் கட்டிக்கொடுத்திருக்கிறார்களென்று தெரிகிறது. கடிகா ஸ்தான ஆசார்யர்கள் தனியாக குருகுலம் நடத்தாவிட்டாலும், சதுர்வேத பண்டிதர்களாகவும், தர்ம கர்மங்களில் சிறந்தவர்களாகவும்,-‘தேவத்விஜ’ என்று தெய்வத்தோடு சேர்த்துச் சொல்லி ஸத்காரம் செய்யத்தக்கவர்களாகவும் இருந்திருக்கிறார்களென்று இதிலிருந்து தெரிகிறது.

ஏழாயிரம் மாதிரியே, மூவாயிரம் பேர், ஓராயிரம் பேர் படித்த கடிகைகளைப் பற்றியும் தெரியவருகிறது. வடார்க்காடு செய்யாறு தாலூகாவில் ப்ரம்மதேசம் என்ற கிராமமிருக்கிறது. ப்ரம்மதேயம்’ என்றாலே பிராம்மணனுக்கு தானம் தந்தது என்றுதான் அர்த்தம். அந்த கிராமத்தில் சந்த்ர மெனளீச்வரர் ஆலயம் இருக்கிறது. அதன் கர்ப்பக்ருஹ வடவண்டைச் சுவரில் உள்ள கல்வெட்டில் “த்ரைராஜ்ய வடவண்டைச் சுவரில் உள்ள கல்வெட்டில், “த்ரைராஜ்ய கடிகாமத்யஸ்த மூவாயிரவர்” என்று வருகிறது. “மூவாயிரவர்” என்ற தமிழ் வார்த்தை, அந்த கடிகையில் தொடர்ச்சியாக மூவாயிரம் பேர் படித்து, இவ்விஷயம் ஸர்வஜனங்களின் கவனத்தையும் கெனரவத்தையும் காட்டுகிறது. இதேபோல் இன்னொரு சாஸனத்தில் “கடிகை ஏழாயிரவர்” என்றம் தமிழில் வருகிறது. ஆயிரம் பேர் படித்த ஒரு கடிகையை “கடிகா ஸஹஸ்ரம்” என்று ஒரு இடத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறது.

ஏழாயிரம், மூவாயிரம் என்பதெல்லாம் கொஞ்சம் மிகைபடக் கூறியது என்றும் சிலர் அபிப்ராயப்படுகிறார்கள். அப்படியே வைத்துக்கொண்டாலும் இதில் பாதியாவது இருந்திருந்தால்தானே இந்த அளவுக்கு மிகைப்படத்தியிருக்கமுடியும்? இப்படி நிச்சயமாக ஆயிரம் பேருக்கு மேல் ஒரே இடத்தில் சேர்ந்து முக்யமாக வேத சாஸ்திரங்களைப் படித்தார்களென்றாலே விஷயம்தானே?



Sage of Kanchi

Krish Ram
 
கடிகாசலம், நான்மணிக்கடிகை

கடிகாசலம், நான்மணிக்கடிகை

January 16, 2015


தெய்வத்தின் குரல் (நான்காம் பாகம்) 83

கடிகாசலம், நான்மணிக்கடிகை

சோளிங்கர் என்று ஒரு க்ஷேத்ரம் இருக்கிறதே அதற்கு சோளஸிம்ஹபுரம் என்று பூர்வத்தில் பெயர். (சோளலிங்கபுரம் என்றும் சொல்லுவார்கள்.) அதுதான் சோளிங்கராகிவிட்டது. இதற்கே கடிகாசலம் என்று இன்னொரு பெயர். ‘கடிகை மலை’ என்று அர்த்தம். இந்த இடத்தில் கடிகை என்றால் என்ன அர்த்தம் என்று விசாரித்துப் பார்த்தேன். இந்த மலையில் ஒரு கடிகை – அதாவது ஒரு நாழிகை – தங்கினாலும் போதும், அங்கே கோயில் கொண்டிருக்கும் நரஸிம்ஹ மூர்த்தியின் சக்தியினால் எல்லாத் தீமைகளும், ஆவிக்கோளாறுகளுங்கூட பறந்து போய்விடுமென்பதால் இப்படிப் பெயர் என்று சொன்னார்கள். என் “ரிஸர்ச்”சுக்கு அது ப்ரயோஜனப் படவில்லை.

“நான்மணிக்கடிகை” என்று தமிழில் ஒரு நூல் சொல்கிறார்களே, அதில் “கடிகை” என்பது என்னவென்று கேட்டுப்பார்த்தேன். கடிகை என்றால் சின்ன ‘பீஸ்’ (துண்டு) என்றும், துண்டு துண்டாக உள்ள நாலு நாலு மணியான உபதேசங்களைக் கோத்து இதில் ஒவ்வொரு செய்யுளையும் செய்திருப்பதால் நூலுக்கு இப்படிப் பெயர் என்றும் தெரிந்தது. இதுவும் ஒரு வித்யாஸ்தானத்துக்கு ஏன் கடிகை என்று பேர் வரவேண்டும் என்பதைப் புரியவைக்கவில்லை.

பலன் கிடைத்தது!

ரொம்பவும் தேடிப் பார்த்தேன். யோசித்துப் பார்த்தேன். விஷயம் தெரிந்தவர்களைக் கேட்டுப் பார்த்தேன். புரிபடாமலே நின்றது. அதனாலேயே புரிந்துகொள்ளத்தான் வேண்டும் என்ற ஆர்வமும் ஜாஸ்தியாயிற்று. கடைசியில் பலன் கிடைத்தது.

எப்படிக் கடிகையைப் பற்றி உத்தர மீமாம்ஸா சாஸ்திரங்களில் ஒன்றாகக் கொள்ளத்தக்க ‘கல்பதரு’வில் குறிப்புக் கிடைத்ததோ, அப்படியே அந்த நாமகரணத்தைப் பற்றிய விளக்கம் பூர்வ மீமாம்ஸா சாஸ்திரங்களில் ஒன்றிலிருந்து கிடைத்தது! இப்படி வித்யாசாலை ஸம்பந்தமான அறிவு நம்முடைய சதுர்தச வித்யா ஸ்தானங்களில் ஒன்றான மீமாம்சையிலிருந்தே கிடைப்பது பற்றி ஸந்தோஷமாக இருக்கிறது.

கி.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டிலேயே; ப்ரயாகையிலும் !

பூர்வ மீமாம்ஸகர்களில் ஒரு முக்ய புருஷரான குமாரிலபட்டர் “தந்த்ர வார்த்திகம்” என்று ஒரு க்ரந்தம் செய்திருக்கிறார். அதில் “கல்பஸூத்ராதிகரணம்” என்ற பகுதியில் ஒரு ச்லோகம் வருகிறது (1-3-6) . ச்லோகத்தின் விஷயம் நமக்கு அவச்யமில்லை. அதிலே கடிகா மார்க்க வ்ருத்திஷு என்ற வார்த்தை வருவதுதான் நமக்கு முக்யம்.

கி.பி. நாலாம் நூற்றாண்டிலிருந்து அதற்கப்புறம் ஆயிரம் வருஷத்துக்கு மேலாக கடிகைகள் இருந்திருப்பதற்கு ‘எவிடென்ஸ்’ (சான்று) இருக்கிறது என்று பெருமையாக ராஜ சாஸனங்களை ஸாக்ஷி காட்டினேன் அல்லவா? இப்போதோ ஆசார்யாளுக்கு ஸமகாலத்தவரான குமாரில பட்டரே ராஜ சாஸனத்துக்கு மேலாக, தம்முடைய சாஸ்திர வாசகமாக, கடிகையைச் சொல்கிறாரென்பதால் கி.பி. நாலாம் நூற்றாண்டுக்கும் கிட்டத்தட்ட ஆயிரம் வருஷத்துக்கு முந்திய கி.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டிலேயே இப்படிப்பட்ட கலாசாலைகள் இருந்ததாகறிது.

அதாவது, இரண்டாயிரம் வருஷகாலம் ‘கடிகை’ என்ற பெயரில் வித்யாசாலைகள் கொடிகட்டிப் பறந்திருக்கின்றன. ஹிந்து மதத்தில் ஆசார்யாள்தான் முதலில் இன்ஸ்டிட்யூஷன் ஏற்படுத்தினாரென்றாலும், மதச்சார்புள்ள அதன் கல்வி முறையில் அவர் காலத்திலேயே இன்ஸ்டிட்யூஷனலைஸ் செய்த கடிகைகள் இருந்திருக்கின்றனவென்று இதிலிருந்து தெரிகிறது. பெளத்தர்கள் புத்திமான்களிடம் செல்வாக்குப் பெறத் தொடங்கியதை எதிர்த்துத் தார்க்கிகர்களும் மீமாம்ஸகர்களும் கண்டனம் ஆரம்பித்தவுடனேயே வைதிக வித்யைகளில் பிடிப்புள்ளவர்கள் பண்டிதர்களை ஒன்றுதிரட்டி இப்படி கடிகைகளை ஆரம்பித்திருக்க வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது. அப்படி ஆரம்பித்ததுதான் போகப் போக நன்றாக அபிவ்ருத்தியாகியிருக்கிறது.

காலத்தில் இத்தனை முற்பட்டிருந்ததோடு, குமாரில பட்டர் சொல்வதால் கடிகாஸ்தானத்தின் எல்லை எதுவரை போயிருந்ததென்றும் தெரிகிறது. அவர் தற்போது அலாஹாபாத் என்று சொல்லும் ப்ரயாகையில் இருந்தவர். அவர் கல்விமான்களுக்கெல்லாம் ஸஹஜமாகத் தெரிந்த ஒன்றாக, “கடிகா மார்க்க வ்ருத்திஷு” என்பதால் வடக்கே அலாஹாபாத்திலிருந்து தெற்கே சோணாட்டு வேப்பத்தூர் வரை “கடிகா ஸ்தானம்” என்ற பெயரிலான வித்யாசாலைகள் இருந்ததாக ஆகிறது.

‘ஆரிஜின்’ (தோற்றுவாய்) , கால ஸமாசாரம், எல்லை எல்லாமிருக்கட்டும். நாமகரணத்துக்குக் காரணமென்ன என்றல்லவா குடைந்து கொண்டிருந்தோம்?



Source: Sage of Kanchi

Krish Ram
 
Status
Not open for further replies.

Latest ads

Back
Top