JNANA AND MOKSHA
SILENT MEDITATION
Contd..
-
Welcome to Tamil Brahmins forums.
You are currently viewing our boards as a guest which gives you limited access to view most discussions and access our other features. By joining our Free Brahmin Community you will have access to post topics, communicate privately with other members (PM), respond to polls, upload content and access many other special features. Registration is fast, simple and absolutely free so please, join our community today!
If you have any problems with the registration process or your account login, please contact contact us.
MahAperiyavA's teachings and messages
- Thread starter Raji Ram
- Start date
- Status
Right conduct or seela, which is necessary for the realisation of Siva, has to be acquired through the process of anushtaana, discipline, etc. All these-actions done in a spirit of dedication to God, enable us to keep our hearts clean and single pointed (chitha suthii and ekaagrata). It is only in such a heart that God presents himself. We secure a good reflection only in a clean and steady mirror. Everything must be burnt in the fire of jnana. If we regressively trace the cause of things, we will find that one eternal substance is the sole and universal cause of all the variety and multiplicity of this world. It is to symbolise that Ultimate that we put on tiruman, signifying the earth, that is the source of all animal and vegetable life or vibhuti, the substratum of all material objects. The tiruman worn vertically tells us to strive to reach the heights of spirituality. The vibhuti smeared all over the body reminds us that everything is Siva Mayam. To obtain the grace of God, karmaanushtaana, seela, upaasana and jnana are necessary. We must acquire these means to moksha and foster them in our children. Thus we will obtain the grace of the Supreme Mother and be happy here and hereafter. Doing our appointed task, filled with love, let us burn all our troubles and desires in the fire of jnana and be happy in the consciousness of abiding grace of the Supreme.
Before you commence your lessons in the morning each day, you should worship Goddess Saraswati for a few minutes in silent meditation. It is not recitation of prayer verses that matter so much. I may tell you that the essence of prayer lies in sincere devotion to Goddess Saraswati and the Guru (teacher) through silent meditation for a few minutes. This practice will develop in you à spirit of homage and aid you to drive away all evil thoughts from your mind.
Contd..
GREATNESS OF PURANAS
GREATNESS OF THE COW
Contd...
VEDIC RITUALS
TEMPLE WORSHIP
GURU BHAKTI
SHIVA AND VISHNU ARE ONE
Contd..
PREMA TO GOD
Contd..
UMAMAHESWARA
Contd..
KAMAKSHI
Contd..
NATARAJA AND RANGARAJA
Contd..
SASTRAS
DEVOTION TO GOD
NAMA - BHAJANA
P.J.
0
பிராமணர்களின் ஒரு பிரிவை ஏன் “வடமா” என்று சொல்லுகிறோம்?
மஹா பெரியவா-
தமிழ் நாட்டு பிராம்மணர்களில் “வடமர்” என்றும் ஒர் பிரிவு இருக்கிறது. ‘வடமாள்’, ‘வடமா’ என்கிறோம். “என்ன வடைமாவா, தோசை மாவா?” என்று கேலிகூடப் பண்ணுகிறோம். இது “வடமர்” என்பதே. தமிழ் நாட்டில் ஆதியிலிருந்து வஸித்துவந்த சோழியர்களைத் தவிர பிற்பாடு வடக்கேயிருந்து, குறிப்பாக நர்மதா நதிப் பிரதேசத்திலிருந்து, தமிழ் நாட்டுக்கு வந்து குடியேறிய பிராம்மணர்களதான் இந்த வடமர்கள். பெயரே அவர்கள் வடக்கிலிருந்து வந்தவர்கள் என்று காட்டுகிறது
ஆனால், இப்போது சிலர் நினைக்கிற மாதிரி, “அத்தனை பிராம்மணர்களுமே வடக்கேயிருந்து இங்கே வந்தவர்கள்தான்;தமிழ் தேசத்தில் ஆதியில் பிராம்மணர்களே இல்லை”என்பது தப்பான அபிப்ராயம் என்பதற்கும், “வடமர்”என்ற வார்த்தையே proof -ஆக இருக்கிறது. எல்லா பிராம்மணர்களுமே வடதேசத்தைச் சார்ந்தவர்கள்தான் என்றால், தமிழ் நாட்டில் உள்ள அத்தனை பிராம்மணர்களுக்குமே “வடமர்”என்ற பெயர் ஏற்பட்டிருக்கும்.
அப்படியில்லாமல், தமிழ் நாட்டு பிராம்மணர்களில் ஒரு பிரிவுக்கு மட்டுமே “வடமர்” என்று பெயர் இருப்பதாலேயே, பாக்கியுள்ள பிராம்மணர்கள் ஆதியிலிருந்து தமிழ்நாட்டையே சேர்ந்தவர் என்றுதானே அர்த்தமாகும்?அந்த ஆதித் தமிழ் பிராம்மணர்கள் தான் ‘சோழியர்கள்’எனப்பட்டவர்கள்.
“வடமர்”கள் நர்மதா தீரத்திலிருந்து வந்தவர்கள் என்பதற்கு ஒரு ஆதாரம் இருக்கிறது. வடமர்கள் மட்டும் இன்றைக்கும் ஸந்தியாவந்தனத்தில்,
நர்மதாயை நம:ப்ராத:நர்மதாயை நமோ நிசி|
நமோஸ்து நர்மதே துப்யம் பாஹி மாம் விஷ ஸர்ப்பத:||
என்பதாக, நர்மதைக்குக் காலையிலும் நிசியிலும் வந்தனம் சொல்லி, தங்களை ஸர்ப்ப பயத்திலிருந்து ரக்ஷிக்கும்படி வேண்டிக் கொள்கிறார்கள்.
‘வடமர்கள்’ என்று வடக்கேயிருந்து வந்தவர்களில் பலர், தமிழ் நாட்டின் வடபகுதியான பல்லவ ராஜ்யத்திலேயே தங்கிவிட்டார்கள். இவர்களுக்கு ‘ஒளத்தர வடமர்’என்று பிற்பாடு பெயர் உண்டாயிற்று. தமிழ் நாட்டுக்கு வடக்கேயிருந்து வந்தபின், தமிழ்நாட்டுக்குள் அதன் “அதன் உத்தர”பாகத்தில் (வடக்குப் பகுதியில் ) தங்கி விட்டதால் “ஒளத்தர”என்று அடைமொழி ஏற்பட்டது. வடமர்களிலும் ஸாமவேதிகள் சிலர் உண்டு.
மஹா பெரியவா-
தமிழ் நாட்டு பிராம்மணர்களில் “வடமர்” என்றும் ஒர் பிரிவு இருக்கிறது. ‘வடமாள்’, ‘வடமா’ என்கிறோம். “என்ன வடைமாவா, தோசை மாவா?” என்று கேலிகூடப் பண்ணுகிறோம். இது “வடமர்” என்பதே. தமிழ் நாட்டில் ஆதியிலிருந்து வஸித்துவந்த சோழியர்களைத் தவிர பிற்பாடு வடக்கேயிருந்து, குறிப்பாக நர்மதா நதிப் பிரதேசத்திலிருந்து, தமிழ் நாட்டுக்கு வந்து குடியேறிய பிராம்மணர்களதான் இந்த வடமர்கள். பெயரே அவர்கள் வடக்கிலிருந்து வந்தவர்கள் என்று காட்டுகிறது
ஆனால், இப்போது சிலர் நினைக்கிற மாதிரி, “அத்தனை பிராம்மணர்களுமே வடக்கேயிருந்து இங்கே வந்தவர்கள்தான்;தமிழ் தேசத்தில் ஆதியில் பிராம்மணர்களே இல்லை”என்பது தப்பான அபிப்ராயம் என்பதற்கும், “வடமர்”என்ற வார்த்தையே proof -ஆக இருக்கிறது. எல்லா பிராம்மணர்களுமே வடதேசத்தைச் சார்ந்தவர்கள்தான் என்றால், தமிழ் நாட்டில் உள்ள அத்தனை பிராம்மணர்களுக்குமே “வடமர்”என்ற பெயர் ஏற்பட்டிருக்கும்.
அப்படியில்லாமல், தமிழ் நாட்டு பிராம்மணர்களில் ஒரு பிரிவுக்கு மட்டுமே “வடமர்” என்று பெயர் இருப்பதாலேயே, பாக்கியுள்ள பிராம்மணர்கள் ஆதியிலிருந்து தமிழ்நாட்டையே சேர்ந்தவர் என்றுதானே அர்த்தமாகும்?அந்த ஆதித் தமிழ் பிராம்மணர்கள் தான் ‘சோழியர்கள்’எனப்பட்டவர்கள்.
“வடமர்”கள் நர்மதா தீரத்திலிருந்து வந்தவர்கள் என்பதற்கு ஒரு ஆதாரம் இருக்கிறது. வடமர்கள் மட்டும் இன்றைக்கும் ஸந்தியாவந்தனத்தில்,
நர்மதாயை நம:ப்ராத:நர்மதாயை நமோ நிசி|
நமோஸ்து நர்மதே துப்யம் பாஹி மாம் விஷ ஸர்ப்பத:||
என்பதாக, நர்மதைக்குக் காலையிலும் நிசியிலும் வந்தனம் சொல்லி, தங்களை ஸர்ப்ப பயத்திலிருந்து ரக்ஷிக்கும்படி வேண்டிக் கொள்கிறார்கள்.
‘வடமர்கள்’ என்று வடக்கேயிருந்து வந்தவர்களில் பலர், தமிழ் நாட்டின் வடபகுதியான பல்லவ ராஜ்யத்திலேயே தங்கிவிட்டார்கள். இவர்களுக்கு ‘ஒளத்தர வடமர்’என்று பிற்பாடு பெயர் உண்டாயிற்று. தமிழ் நாட்டுக்கு வடக்கேயிருந்து வந்தபின், தமிழ்நாட்டுக்குள் அதன் “அதன் உத்தர”பாகத்தில் (வடக்குப் பகுதியில் ) தங்கி விட்டதால் “ஒளத்தர”என்று அடைமொழி ஏற்பட்டது. வடமர்களிலும் ஸாமவேதிகள் சிலர் உண்டு.
P.J.
0
Cultured Person
January 17, 2012 Quotation:
” The spirit of selfless service, the readiness to sacrifice,
devotion to God and love for and goodwill towards all, and hatred for none, are the outcome of a highly developed mind and goes by the name of culture.”
-Sri Maha Periyavaa
Notation:
Highly developed mind improves the inner personality of an individual and enable him to love, serve and sacrifice. He rises above average and becomes a cultured person
A Cultured Person « Sage of Kanchi
January 17, 2012 Quotation:
” The spirit of selfless service, the readiness to sacrifice,
devotion to God and love for and goodwill towards all, and hatred for none, are the outcome of a highly developed mind and goes by the name of culture.”
-Sri Maha Periyavaa
Notation:
Highly developed mind improves the inner personality of an individual and enable him to love, serve and sacrifice. He rises above average and becomes a cultured person
A Cultured Person « Sage of Kanchi
P.J.
0
Where is Chettiar?
“Today is Banuvaram, where is Chettiar”, asked Periyava.
Balu Mama replied, “he has gone to Mantralayam”.
“No! He will definitely come to see Me today as he always comes on this day!”, said He.
The time was 11.30 pm and at the next instant Shri Chettiar was at His Feet, prostrating!
“What happened?”, asked Periyava!
“The brakes failed in the bus and all of us screamed out God’s names, but nothing happened”, said Shri Ramanathan Chettiar to Periyava.
“And then we cried out, ‘Only Periyava should save us!’. And immediately the bus stopped moving!”
Periyava calls out to Balu Mama and tells Him, “Yenda Balu! What is the bus made of? Does it have life? Is it not made with just metal and machine parts?”
“Yes Periyava!”
“Then how can the bus come to halt if these people called out My Name?!”, said the Sarveshwaran.
“If Periyava wills, the whole Universe can be made to come to a grinding halt”, cried Chettiar humbly to Him!
Periyava added later:
“Chettiar is filled with Bhakthi for Me from the inside of his feet up to the top of his head!”
Shri Chettiar and his wife broke down profusely hearing this from His Mouth!
Shankara.
Where is Chettiar? « Sage of Kanchi
“Today is Banuvaram, where is Chettiar”, asked Periyava.
Balu Mama replied, “he has gone to Mantralayam”.
“No! He will definitely come to see Me today as he always comes on this day!”, said He.
The time was 11.30 pm and at the next instant Shri Chettiar was at His Feet, prostrating!
“What happened?”, asked Periyava!
“The brakes failed in the bus and all of us screamed out God’s names, but nothing happened”, said Shri Ramanathan Chettiar to Periyava.
“And then we cried out, ‘Only Periyava should save us!’. And immediately the bus stopped moving!”
Periyava calls out to Balu Mama and tells Him, “Yenda Balu! What is the bus made of? Does it have life? Is it not made with just metal and machine parts?”
“Yes Periyava!”
“Then how can the bus come to halt if these people called out My Name?!”, said the Sarveshwaran.
“If Periyava wills, the whole Universe can be made to come to a grinding halt”, cried Chettiar humbly to Him!
Periyava added later:
“Chettiar is filled with Bhakthi for Me from the inside of his feet up to the top of his head!”
Shri Chettiar and his wife broke down profusely hearing this from His Mouth!
Shankara.
Where is Chettiar? « Sage of Kanchi
பெரியவாளுடைய பரமபக்தர் ஒருவருக்கு காது கேட்காது! புஸ்தகம் படிக்க முடியாதபடி பார்வைக் குறைபாடு! எதிரில் நிற்பவர்கள் கூட ஏதோ நிழல் மாதிரித்தான் தெரிவார்கள். அந்த வயசான பக்தருக்கு ரொம்ப தீவிரமான ஆசை ஒன்று இருந்தது. ஏக்கம் என்று கூட சொல்லலாம்.அது அவருக்கு ஒரு விதத்தில் வெறியாகவே இருந்தது.பாவம்! "சரஸ்வதி"யிடந்தானே மனக்குறையை சொல்ல வேண்டும்? பெரியவாளிடம் ரொம்ப மனஸ் உருகி வேண்டினார்.
"பெரியவா...எனக்கு ராமாயணம், ஸ்ரீமத் பாகவதம், பகவத்கீதை, பதினெட்டு புராணங்கள் எல்லாத்தையும் படிச்சு என்னோட ஜன்மாவை கடைத்தேத்திக்கணும்....ஆனா, என்னால புஸ்தகம் படிக்க முடியாது. கண் பார்வை முக்காவாசி கெடையாது. காதால கேக்கலாம்..ன்னா காதும் கேக்கலை. நான் என்ன பண்ணுவேன்? பெரியவாதான் எனக்கு கதி"அப்போது பெரியவாளை சுற்றி சில பண்டிதர்களும் அங்கே இருந்தார்கள். பெரியவா அவர்களிடம் "இவரோ ராமாயண, மஹாபாரதம்,புராணம் எல்லாத்தையும் படிக்கணும்ன்னு ரொம்ப ஆசைப் படறார்....கண் பார்வை செரியில்லே! என்ன பண்ணலாம்?"
சர்வஞ்யத்வம் என்பதின் முதல் தகுதியே தனக்கு எல்லாம் தெரிந்தும், அதைப் பற்றி கொஞ்சங்கூட சட்டை செய்யாமல் [ஆஞ்சநேய ஸ்வாமி மாதிரி] மற்ற பேருக்கு முக்யத்வம் குடுப்பதுதான். பண்டிதர்களுக்கு சரியான பதில் சொல்ல முடியவில்லை. பெரியவாளே சொன்னார்......
"நைமிசாரண்யம்ன்னு ஒரு க்ஷேத்ரம் இருக்கு தெரியுமோ?"....
"தெரியும்"
"அங்க என்ன விசேஷம்?"
"அங்கதான் ரிஷிகள்ளாம் புராணங்கள் கேட்டா......"
"புராணங்களை எழுதினது யாரு?"
"வ்யாஸர்...."
"வ்யாஸாச்சார்யாள் புராணங்கள் எழுதின எடம்ன்னு ஒரு ஸ்தலம் இருக்கு. "வ்யாஸகத்தி" ன்னு பேரு!....."
பண்டிதர்களுக்கோ ஆச்சர்யம்! அவர்களுக்கும் இது புது விஷயமாக இருந்தது. நைமிசாரண்யம் போய்விட்டு வந்தவர்களுக்கு கூட இந்த இடம் பற்றி தெரிந்திருக்கவில்லை! ரொம்ப நுணக்கமான விஷயங்கள் கூட பெரியவாளுக்கு தெரியும்.
பக்தரை அருகில் அழைத்து "குடும்பத்தோட நைமிசாரண்யம் போயி, கொஞ்சநாள் அங்க தங்கு! வ்யாஸர் புராணங்கள் எழுதின எடத்ல விழுந்து விழுந்து நமஸ்காரம் பண்ணு! அப்புறம் ஒனக்கே எல்லாப் புராணங்களும் மனஸ்ல ஸ்புரிக்கும் !..."
நிச்சயமாக அந்த பக்தருக்கு ஸ்புரித்திருக்கும். பெரியவா சொன்னது அனுபவ ஸாத்யமான வழி! அநுக்ரஹ வழி!
Source : Kanchi Periyavaa Net
P.J.
0
Paramacharya walked City Streets
SWATHED IN DIVINITY Kanchi Paramaacharya introducing Atharva Venins Sownaka Sakha to Rajaguru, Thailand.
His Holiness Jagadguru Sri Chandrasekharendra Saraswathi Swamy, acclaimed as a living God, visited Vijayawada for the fourth All-India Vedic Convention during Krishna Pushkarams in 1968 (from October 11 to14). The four days are fondly remembered by the devout of the city.
The swamy stayed at Sri Venkateswara Swamy Temple, Labbipeta. The inaugural function of the convention was preceded by a procession, in which the Paramaacharya and several Vedic scholars from across the country participated.
Adding a divine touch to the procession, a traditionally decorated elephant was taken along amidst the melodious nadaswaram.
Inaugurating the Vedic convention, the Paramaacharya said: "Veda is the breath of the supreme God. The Veda and God are eternal. The three eyes of Lord Siva are the Rig, Yajur and Sama Vedas and the crescent moon on His crown is the nectar or Soma Rasa, The Divine Grace. The limbs of Lord Siva are the six auxiliary sciences, (Angas) supplementing the Vedas." The Jagadguru went on to say: "The breath of all those Vedic scholars who recite the various hymns, merges in the breath of God. Therefore, Vedic scholars are the prominent forms of Lord Siva."
Adherence to rules
The highlight of the convention was the presence of the most distinguished Rajaguru of Thailand, who came here specially to be part of the event. The regimen at the convention was scrupulously observed on all the four days. Surya namaskarams and homam were performed in the morning session followed by puja of Veda Vyasa.
Deliberations by scholars on modes of recitation of Vedic hymns in different parts of the country was the schedule followed every afternoon on all four days. Vedic hymns were chanted in the evening sessions.
The scholars chanted hymns from Rig Veda on the first day, Yajur Veda on the second day, Sama Veda on the third day and Atharvana Veda on the last day.
Star attraction
Balakirshna Yedurkar of Kurundavao in Maharashtra was the star attraction at the sammelan. Audience heard him in rapt attention when he chanted a hymn from Rig Veda followed by a Sloka from Srimad Bhagavad Gita, followed by another from Sri Vishnu Saharanama Stotram. He chanted the entire texts of Rig Veda, Geeta and Sri Vishnu Saharanama Stotram, from beginning to the end and in the reverse order effortlessly.
After participating in the convention, the Raja Guru of Thailand went to Tirupati for the darshan of Lord Venkateswara. In order to perpetuate the teachings of Sanatana Dharma, when he proposed the establishment of Hindu Dharma Parishad, then Vijayawada MLA T.V.S. Chelapaty Rao had it unanimously adopted by the Tirumala Tirupathi Devasthanams (TTD), for he was a member of the TTD board then. Dr. Chelapaty Rao accompanied the Raja Gur
Source:Paramaacharya walked city streets - The Hindu
SWATHED IN DIVINITY Kanchi Paramaacharya introducing Atharva Venins Sownaka Sakha to Rajaguru, Thailand.
His Holiness Jagadguru Sri Chandrasekharendra Saraswathi Swamy, acclaimed as a living God, visited Vijayawada for the fourth All-India Vedic Convention during Krishna Pushkarams in 1968 (from October 11 to14). The four days are fondly remembered by the devout of the city.
The swamy stayed at Sri Venkateswara Swamy Temple, Labbipeta. The inaugural function of the convention was preceded by a procession, in which the Paramaacharya and several Vedic scholars from across the country participated.
Adding a divine touch to the procession, a traditionally decorated elephant was taken along amidst the melodious nadaswaram.
Inaugurating the Vedic convention, the Paramaacharya said: "Veda is the breath of the supreme God. The Veda and God are eternal. The three eyes of Lord Siva are the Rig, Yajur and Sama Vedas and the crescent moon on His crown is the nectar or Soma Rasa, The Divine Grace. The limbs of Lord Siva are the six auxiliary sciences, (Angas) supplementing the Vedas." The Jagadguru went on to say: "The breath of all those Vedic scholars who recite the various hymns, merges in the breath of God. Therefore, Vedic scholars are the prominent forms of Lord Siva."
Adherence to rules
The highlight of the convention was the presence of the most distinguished Rajaguru of Thailand, who came here specially to be part of the event. The regimen at the convention was scrupulously observed on all the four days. Surya namaskarams and homam were performed in the morning session followed by puja of Veda Vyasa.
Deliberations by scholars on modes of recitation of Vedic hymns in different parts of the country was the schedule followed every afternoon on all four days. Vedic hymns were chanted in the evening sessions.
The scholars chanted hymns from Rig Veda on the first day, Yajur Veda on the second day, Sama Veda on the third day and Atharvana Veda on the last day.
Star attraction
Balakirshna Yedurkar of Kurundavao in Maharashtra was the star attraction at the sammelan. Audience heard him in rapt attention when he chanted a hymn from Rig Veda followed by a Sloka from Srimad Bhagavad Gita, followed by another from Sri Vishnu Saharanama Stotram. He chanted the entire texts of Rig Veda, Geeta and Sri Vishnu Saharanama Stotram, from beginning to the end and in the reverse order effortlessly.
After participating in the convention, the Raja Guru of Thailand went to Tirupati for the darshan of Lord Venkateswara. In order to perpetuate the teachings of Sanatana Dharma, when he proposed the establishment of Hindu Dharma Parishad, then Vijayawada MLA T.V.S. Chelapaty Rao had it unanimously adopted by the Tirumala Tirupathi Devasthanams (TTD), for he was a member of the TTD board then. Dr. Chelapaty Rao accompanied the Raja Gur
Source:Paramaacharya walked city streets - The Hindu
P.J.
0
Thanks to Shri Krishna for the translation.
A wedding hall. Nadaswarams and Melams were playing auspicious notes; the pleasant sound of kids running about here and there and playing could be heard. People were busy with their errands typical in a wedding.
The Mapillai started off on the Kashi Yathrai and when the parents of the girl whispered something into his ears, he returned. The ‘Oonjal’ ceremony happened where in coloured rice balls were thrown over the shoulders of the couple.
After that, the bride and the groom proceeded to the ‘Medai’ and sat down, hand in hand.
All of a sudden, in one stroke all these happy scenes came to an abrupt end. What happened ?
The bride who was sitting in the Medai suddenly collapsed and fainted. Simultaneously, an attack of ‘fits’ started. Her hands and legs were thrashing around and foam started appearing in her mouth. Her parents were in a panic. Both families were at a loss as to what to do next. A relative called for a doctor and she was carried away so that first aid could be rendered.
What to do next ? Will the wedding proceed ? Everybody was just stunned.
Oh God, what kind of a test is this ? This is the first time the girl has suffered an attack of fits. Does she even have a future now ?
Both families were devotees of MahaPeriyava. Even before even printing the card, the Anugraham of MahaPeriyava was obtained. Then how come something like this is happening ?
The Vadyar who was conducting the wedding came up with a suggestion which came as a huge relief to everybody.
“Look here, nobody needs to panic. There is a lot of time yet for the Muhurtam. MahaPeriyava is the saviour for people like us. Just have somebody explain to Periyava what has happened and request for directions. We will do just as He says” No sooner said than done – the SriMatam manager was informed and he informed MahaPeriyava in turn.
Periyava was silent for a few moments. “The Kuladeivam of the girl’s family is Mahamaayi. Let them pray to Her and fix some Veppalai leaves to her head; most probably she will become allright”
The manager conveyed this over phone to the girl’s family. The girl’s mother prayed to Mahamaayi, who was her Kuladeivam and placed a bunch of Vepallai leaves to the bride’s head. Miraculously, the girl regained consciousness and sat up !
Since the groom’s family were true devotees of MahaPeriyava, they did not express any objection and the wedding happened within the Muhurtam time.
After all the rituals were completed, both familes rushed to Kanchipuram.
“The wedding happened smoothly due to Periyava’s Anugraham”, the parents told Periyava humbly.
Periyava replied “Say it happened due to Mahamaayi’s Anugraham”, with a smile.
The girl’s father began “Periyava, my girl has never got an attack of fits like this….”
“She is FIT now”, said Periyava with His benign grace. “She will be fine” and blessed her with His Holy Hand. What more is needed ?
Fits was caused due to DeivaKuttam and she became FIT due to Periyava Anugraham
FITS to Fit ? English Translation?. « Sage of Kanchi
A wedding hall. Nadaswarams and Melams were playing auspicious notes; the pleasant sound of kids running about here and there and playing could be heard. People were busy with their errands typical in a wedding.
The Mapillai started off on the Kashi Yathrai and when the parents of the girl whispered something into his ears, he returned. The ‘Oonjal’ ceremony happened where in coloured rice balls were thrown over the shoulders of the couple.
After that, the bride and the groom proceeded to the ‘Medai’ and sat down, hand in hand.
All of a sudden, in one stroke all these happy scenes came to an abrupt end. What happened ?
The bride who was sitting in the Medai suddenly collapsed and fainted. Simultaneously, an attack of ‘fits’ started. Her hands and legs were thrashing around and foam started appearing in her mouth. Her parents were in a panic. Both families were at a loss as to what to do next. A relative called for a doctor and she was carried away so that first aid could be rendered.
What to do next ? Will the wedding proceed ? Everybody was just stunned.
Oh God, what kind of a test is this ? This is the first time the girl has suffered an attack of fits. Does she even have a future now ?
Both families were devotees of MahaPeriyava. Even before even printing the card, the Anugraham of MahaPeriyava was obtained. Then how come something like this is happening ?
The Vadyar who was conducting the wedding came up with a suggestion which came as a huge relief to everybody.
“Look here, nobody needs to panic. There is a lot of time yet for the Muhurtam. MahaPeriyava is the saviour for people like us. Just have somebody explain to Periyava what has happened and request for directions. We will do just as He says” No sooner said than done – the SriMatam manager was informed and he informed MahaPeriyava in turn.
Periyava was silent for a few moments. “The Kuladeivam of the girl’s family is Mahamaayi. Let them pray to Her and fix some Veppalai leaves to her head; most probably she will become allright”
The manager conveyed this over phone to the girl’s family. The girl’s mother prayed to Mahamaayi, who was her Kuladeivam and placed a bunch of Vepallai leaves to the bride’s head. Miraculously, the girl regained consciousness and sat up !
Since the groom’s family were true devotees of MahaPeriyava, they did not express any objection and the wedding happened within the Muhurtam time.
After all the rituals were completed, both familes rushed to Kanchipuram.
“The wedding happened smoothly due to Periyava’s Anugraham”, the parents told Periyava humbly.
Periyava replied “Say it happened due to Mahamaayi’s Anugraham”, with a smile.
The girl’s father began “Periyava, my girl has never got an attack of fits like this….”
“She is FIT now”, said Periyava with His benign grace. “She will be fine” and blessed her with His Holy Hand. What more is needed ?
Fits was caused due to DeivaKuttam and she became FIT due to Periyava Anugraham
FITS to Fit ? English Translation?. « Sage of Kanchi
V
V.Balasubramani
Guest
Pranams,
I would like to share a mail received from one of my friends:
நீ கைங்கர்யம் பண்றது அந்த பரமேஸ்வரனுக்கே தான்.
1935 அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி அமாவசை, கல்கத்தாவுக்கு தென்மேற்கில் சுமார் அறுபது மைல் தூரத்தில் உள்ள மிட்னாபூருக்கு விஜயமானார்கள்.
அப்போது அவ்வூரில் பயங்கர இயக்கங்கள் தோன்றி வந்தன. மிட்னாபூர் மக்கள் எவ்வகையிலும் தங்கள் ஊருக்கும் சுவாமிகளை அழைத்து வர வேண்டும் என்று தீர்மானித்தார்கள்.
ஒருவரவேற்புகமிட்டிநியமிக்கபட்டது. அப்போதுஅவ்வூரில்கடும்ஊரடங்குஉத்தரவு, இரவுஒன்பதுமணிக்குமேல்வீதிகளில்எவரும்நடமாடக்கூடாதுஎன்பதுசர்க்கார்உத்தரவு.
சுவாமிகள் அவ்வூர் சென்று அம்மக்களை ஆசீர்வதிக்க, அழைப்பை ஏற்றுக்கொண்டார்கள். சுவாமிகள் அவ்வூருக்கு விஜயம் செய்த அன்றைய தினம் மட்டும் ஊரடங்கு சட்டத்தின் சில ஷரத்துகளை ஜில்லா அதிகாரிகள் தளர்த்தி மக்களை மகிழ்விக்க செய்தனர்.
பல நாட்களாய் கிடைக்காத சுதந்திரம், ஒரு சுதந்திர திருநாளாகவே கொண்டாடினர், அவ்வூர் மக்கள்.
ஊரெங்கும்ஒரேதோரணம், பந்தல்மயம், புஷ்பாலங்காரம்.
1935 அக்டோபர் 27 காலை, சுவாமிகள் அவ்வூர் விஜயம், முக்கிய வீதிகளில் பட்டண பிரவேசம், பன்னிரண்டு இடங்களில் கோலாஹலமான வரவேற்பு. சமஸ்கிருதம் மற்றும் ஹிந்தி யில் பதிலளித்து சுவாமிகள் தர்மம், பக்தி பற்றி உபதேசம் செய்தார்கள். அதன் பின், பூஜை, தீர்த்த பிரசாத விநியோகம்.
அவ்வூரில் சிறைக்கும் செய்தி பரவியது.
நாட்டின் சுதந்திரத்திற்கு தங்கள் வாழ்வையே அர்ப்பணம் செய்த தேச பக்தர்கள் பலர் அச்சிறையில் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்தனர் அப்போது. கல்லூரி மாணவர்கள், பட்டதாரிகள், வழக்குரைஞர்கள், மருத்துவர்கள், இப்படி பற்பல தொழில் புரிவோர். அவர்கள் அனைவரும் தேச விடுதலைக்கு தங்களை ஈடுபடுத்திக்கொண்டவர்கள்.
அவர்களில் சிலருக்கு சுவாமிகளை தரிசிக்க வேண்டும் என்னும் பேரவா.
சிறை அதிகாரி ஓர் ஆங்கிலேயர். அவரிடம் தங்கள் எண்ணத்தை விண்ணப்பித்தனர். அவருக்கும் தெரிந்திருந்தது, மதத்தலைவர் ஒருவர் அவ்வூர் விஜயம் செய்திருந்தது.
அக்கைதிகளின் மத உணர்ச்சியை மதித்து சில நிபந்தனைகள் பேரில், அவர்களை அவ்வதிகாரி வெளியில் சென்று வர அனுமதித்தார்.
கூட்டு கிளிகள் வெளியேறியவுடன் பறந்து விடாமால் இருக்க, அவர்களை கண்காணிக்க கையில் துப்பாக்கி ஏந்திய காவல் வீரர்கள் அவர்களை தொடர்ந்து வந்தனர்.
மாலை ஆறு மணிக்குள் சிறைக்குள் திரும்ப வேண்டும் என்பது ஒரு நிபந்தனை. எல்லா நிபந்தனைகளையும் ஏற்றுக்கொண்டு இளைஞர்களான சில காவல் கைதிகள் சுவாமிகள் முகாம் வந்து சேர்ந்தனர்.
மாலை மணி ஐந்தரை, சிறிது போதுக்கு முன் தான், சுவாமிகள் ஒரு தனிமையான இடத்துக்கு நித்திய பூஜை முடிந்து சற்றே ஓய்வெடுக்க சென்றிந்தார்கள்.
அச்சமயம் சுவாமிகளுக்கு சிரமம் கொடுக்க மடத்தின் அதிகாரிகள் விரும்பவில்லை. ஆயினும் எதிர்பார்த்திருந்தனர். அதுவரை காத்திருக்கும் படி, கைதிகளிடம் காவல் அதிகாரிகள் தெரிவித்தனர்.
ஆறுமணிக்குள் சிறை திரும்ப வேண்டும், இல்லையெனில் பிரத்யேக தண்டனை கிடைக்கும் என்று கூறி, மிகுந்த ஏமாற்றத்துடன் சிறை நோக்கி திரும்பினர்.
சில நிமிடங்களில் சுவாமிகள் தாமாகவே, வெளியில் வந்தார். மடத்தின் அதிகாரி, சற்று முன் கைதிகள் தரிசனத்துக்கு வந்த விஷயமும், சற்று முன் தான் திரும்பினர் என்றும், சிறிது தூரம் தான் சென்றிருப்பார்கள் என்றும் தெரிவித்தார்.
சுவாமிகள் உடனே அவர்களை திரும்ப அழைத்து வரும்படி ஆள் அனுப்பினார்.
அவர்கள் வந்தவுடன்,சுவாமிகளை வணங்கி, நாடு சுதந்திரம் அடைந்து மக்கள் யாவரும் துன்பம் நீங்கியவர்களாகி இன்பமுற வாழ வேண்டும் என சுவாமிகள் அனுக்கிரகம் புரிய வேண்டும் எனவும் அதுவே அவர்கள் கோரிக்கை என்று கூறி சுவாமிகளை வணங்கி விரைவில் சிறை திரும்பினர், சுவாமிகளை சந்தித்து ஆசி பெற்ற மகிழ்ச்சியுடன்.
சுவாமிகள் அந்த கைதிகளின் தேச பக்தியை கண்டு மிகவும் மகிழ்ச்சியுற்றார்கள்.
இப்போது சொல்லுங்கள் பக்த அன்பர்களே -
நமஸ்காரங்கள் யாருக்கெல்லாம்?
ஐயனுக்கு, தன்னலம் கருதா அந்த தியாகிகளுக்கு, அந்த ஆங்கிலேயே அதிகாரிக்கு, அவ்வூர் மக்களுக்கு, இன்றும் இச்சரிதம் பரப்பி கம்பீரமாய் நிற்கும் அந்த சிறைக்கு…இல்லையா?
இன்னொரு சம்பவம். ஓரிரு நாட்கள் முன்னர் ஸ்ரீ கணேச சர்மா அவர்கள் சங்கரா தொலைகாட்சியில் அருளிய உரை…
மிட்னாப்பூர் பெரியவா மிட்னாப்பூரில் ஒரு துறவி பெரியவாளை தரிசித்தார். மறு தரிசனம் எப்போது என்று அந்த துறவி உள்ளம் உருகி கேட்ட பொழுது, தக்ஷண தேசத்தில் இன்னும் பதினைந்து வருஷங்கள் கழித்து வந்து என்னைப் பார் என்றது அந்த பரம்பொருள். அந்த துறவியும் ஒவ்வொரு நாளையும் எண்ணிக் கொண்டே இருந்தார்…எப்பொழுது பதினைந்து வருஷங்கள் முடியும் என்று… அந்த நாளும் வந்தது… விழுப்புரம் அருகில், முகாம். அன்று ஐயன் வடவாம்பலம் சென்றிருந்தார். இந்த துறவி வந்து ஐயனைக் காணாது தாம் தூம் என்று குதித்து, என்னை வரச் சொல்லிவிட்டு இங்கே இல்லை என்றால் எப்படி…நான் போகிறேன்…என்று குதி குதி என்று குதித்தார்.ஐயனுக்கு பணிவிடை செய்யும் அன்பர் ஒருவர், நீங்கள் துறவி, சற்று காத்திருங்கள். இதோ, இப்போது வந்து விடுவார். நீங்கள் கோபம் காட்டலாமா என்று கூறி இருக்கிறார். நீங்கள் என்ன கொக்கா? என்றும் விசனப் பட்டிருக்கிறார்.
இதற்கு இடையே, ஐயன் வெகு வேகமாக வேகு வேகு என்று வயல் வரப்புகள், கரும்புக் காடுகள் வழியாக மிக வேகமாக நடந்து வந்து முகாம் அடைந்தார்.அந்த துறவிக்கு அத்தனை சந்தோஷம். எங்கேயோ, எப்போதோ, கொடுத்த வாக்கை காப்பாற்ற இன்று இத்தனை சிரமப்பட்டுக் கொண்டு வந்து தனக்கு தரிசனம் கொடுக்கும் மஹா பிரபுவிடம் தர்சனம் பெற்று திரும்பப் போகிறார். எந்த அடியார் சற்று முன் இந்த மிட்னாப்பூர் துறவியிடம் கோபம் கொண்டாரோ, அவரையே அழைத்து, ஐயன், ‘நீ இவருக்கு வழியிலே ஏதாவது வயித்துக்கு வாங்கிக் கொடுத்து, சேந்தனூர் ரயிலடியிலே வண்டி ஏத்தி விட்டுடு’ என்று கூறி அனுப்பி வைத்தார். வழியில் அந்த மிட்னாப்பூர் துறவி கேட்டார், நம் அடியாரிடம்… ‘நீ யாருக்கு கைங்கர்யம் பண்ணிண்டு இருக்கே தெரியுமா? மத்தவாளுக்கு எல்லாம் அவ்வளவு சுலபமா கிடைக்காத பாக்கியம். நீ பக்கத்தில் இருந்து கைங்கர்யம் பண்றே. நான் பதினைந்து வருஷம் கழிச்சு இந்த தர்சனதுக்குஏங்கி இன்னிக்கு கிடைச்சுது. நீ கைங்கர்யம் பண்றது அந்த பரமேஸ்வரனுக்கே தான்.’
Regards
I would like to share a mail received from one of my friends:
நீ கைங்கர்யம் பண்றது அந்த பரமேஸ்வரனுக்கே தான்.
1935 அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி அமாவசை, கல்கத்தாவுக்கு தென்மேற்கில் சுமார் அறுபது மைல் தூரத்தில் உள்ள மிட்னாபூருக்கு விஜயமானார்கள்.
அப்போது அவ்வூரில் பயங்கர இயக்கங்கள் தோன்றி வந்தன. மிட்னாபூர் மக்கள் எவ்வகையிலும் தங்கள் ஊருக்கும் சுவாமிகளை அழைத்து வர வேண்டும் என்று தீர்மானித்தார்கள்.
ஒருவரவேற்புகமிட்டிநியமிக்கபட்டது. அப்போதுஅவ்வூரில்கடும்ஊரடங்குஉத்தரவு, இரவுஒன்பதுமணிக்குமேல்வீதிகளில்எவரும்நடமாடக்கூடாதுஎன்பதுசர்க்கார்உத்தரவு.
சுவாமிகள் அவ்வூர் சென்று அம்மக்களை ஆசீர்வதிக்க, அழைப்பை ஏற்றுக்கொண்டார்கள். சுவாமிகள் அவ்வூருக்கு விஜயம் செய்த அன்றைய தினம் மட்டும் ஊரடங்கு சட்டத்தின் சில ஷரத்துகளை ஜில்லா அதிகாரிகள் தளர்த்தி மக்களை மகிழ்விக்க செய்தனர்.
பல நாட்களாய் கிடைக்காத சுதந்திரம், ஒரு சுதந்திர திருநாளாகவே கொண்டாடினர், அவ்வூர் மக்கள்.
ஊரெங்கும்ஒரேதோரணம், பந்தல்மயம், புஷ்பாலங்காரம்.
1935 அக்டோபர் 27 காலை, சுவாமிகள் அவ்வூர் விஜயம், முக்கிய வீதிகளில் பட்டண பிரவேசம், பன்னிரண்டு இடங்களில் கோலாஹலமான வரவேற்பு. சமஸ்கிருதம் மற்றும் ஹிந்தி யில் பதிலளித்து சுவாமிகள் தர்மம், பக்தி பற்றி உபதேசம் செய்தார்கள். அதன் பின், பூஜை, தீர்த்த பிரசாத விநியோகம்.
அவ்வூரில் சிறைக்கும் செய்தி பரவியது.
நாட்டின் சுதந்திரத்திற்கு தங்கள் வாழ்வையே அர்ப்பணம் செய்த தேச பக்தர்கள் பலர் அச்சிறையில் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்தனர் அப்போது. கல்லூரி மாணவர்கள், பட்டதாரிகள், வழக்குரைஞர்கள், மருத்துவர்கள், இப்படி பற்பல தொழில் புரிவோர். அவர்கள் அனைவரும் தேச விடுதலைக்கு தங்களை ஈடுபடுத்திக்கொண்டவர்கள்.
அவர்களில் சிலருக்கு சுவாமிகளை தரிசிக்க வேண்டும் என்னும் பேரவா.
சிறை அதிகாரி ஓர் ஆங்கிலேயர். அவரிடம் தங்கள் எண்ணத்தை விண்ணப்பித்தனர். அவருக்கும் தெரிந்திருந்தது, மதத்தலைவர் ஒருவர் அவ்வூர் விஜயம் செய்திருந்தது.
அக்கைதிகளின் மத உணர்ச்சியை மதித்து சில நிபந்தனைகள் பேரில், அவர்களை அவ்வதிகாரி வெளியில் சென்று வர அனுமதித்தார்.
கூட்டு கிளிகள் வெளியேறியவுடன் பறந்து விடாமால் இருக்க, அவர்களை கண்காணிக்க கையில் துப்பாக்கி ஏந்திய காவல் வீரர்கள் அவர்களை தொடர்ந்து வந்தனர்.
மாலை ஆறு மணிக்குள் சிறைக்குள் திரும்ப வேண்டும் என்பது ஒரு நிபந்தனை. எல்லா நிபந்தனைகளையும் ஏற்றுக்கொண்டு இளைஞர்களான சில காவல் கைதிகள் சுவாமிகள் முகாம் வந்து சேர்ந்தனர்.
மாலை மணி ஐந்தரை, சிறிது போதுக்கு முன் தான், சுவாமிகள் ஒரு தனிமையான இடத்துக்கு நித்திய பூஜை முடிந்து சற்றே ஓய்வெடுக்க சென்றிந்தார்கள்.
அச்சமயம் சுவாமிகளுக்கு சிரமம் கொடுக்க மடத்தின் அதிகாரிகள் விரும்பவில்லை. ஆயினும் எதிர்பார்த்திருந்தனர். அதுவரை காத்திருக்கும் படி, கைதிகளிடம் காவல் அதிகாரிகள் தெரிவித்தனர்.
ஆறுமணிக்குள் சிறை திரும்ப வேண்டும், இல்லையெனில் பிரத்யேக தண்டனை கிடைக்கும் என்று கூறி, மிகுந்த ஏமாற்றத்துடன் சிறை நோக்கி திரும்பினர்.
சில நிமிடங்களில் சுவாமிகள் தாமாகவே, வெளியில் வந்தார். மடத்தின் அதிகாரி, சற்று முன் கைதிகள் தரிசனத்துக்கு வந்த விஷயமும், சற்று முன் தான் திரும்பினர் என்றும், சிறிது தூரம் தான் சென்றிருப்பார்கள் என்றும் தெரிவித்தார்.
சுவாமிகள் உடனே அவர்களை திரும்ப அழைத்து வரும்படி ஆள் அனுப்பினார்.
அவர்கள் வந்தவுடன்,சுவாமிகளை வணங்கி, நாடு சுதந்திரம் அடைந்து மக்கள் யாவரும் துன்பம் நீங்கியவர்களாகி இன்பமுற வாழ வேண்டும் என சுவாமிகள் அனுக்கிரகம் புரிய வேண்டும் எனவும் அதுவே அவர்கள் கோரிக்கை என்று கூறி சுவாமிகளை வணங்கி விரைவில் சிறை திரும்பினர், சுவாமிகளை சந்தித்து ஆசி பெற்ற மகிழ்ச்சியுடன்.
சுவாமிகள் அந்த கைதிகளின் தேச பக்தியை கண்டு மிகவும் மகிழ்ச்சியுற்றார்கள்.
இப்போது சொல்லுங்கள் பக்த அன்பர்களே -
நமஸ்காரங்கள் யாருக்கெல்லாம்?
ஐயனுக்கு, தன்னலம் கருதா அந்த தியாகிகளுக்கு, அந்த ஆங்கிலேயே அதிகாரிக்கு, அவ்வூர் மக்களுக்கு, இன்றும் இச்சரிதம் பரப்பி கம்பீரமாய் நிற்கும் அந்த சிறைக்கு…இல்லையா?
இன்னொரு சம்பவம். ஓரிரு நாட்கள் முன்னர் ஸ்ரீ கணேச சர்மா அவர்கள் சங்கரா தொலைகாட்சியில் அருளிய உரை…
மிட்னாப்பூர் பெரியவா மிட்னாப்பூரில் ஒரு துறவி பெரியவாளை தரிசித்தார். மறு தரிசனம் எப்போது என்று அந்த துறவி உள்ளம் உருகி கேட்ட பொழுது, தக்ஷண தேசத்தில் இன்னும் பதினைந்து வருஷங்கள் கழித்து வந்து என்னைப் பார் என்றது அந்த பரம்பொருள். அந்த துறவியும் ஒவ்வொரு நாளையும் எண்ணிக் கொண்டே இருந்தார்…எப்பொழுது பதினைந்து வருஷங்கள் முடியும் என்று… அந்த நாளும் வந்தது… விழுப்புரம் அருகில், முகாம். அன்று ஐயன் வடவாம்பலம் சென்றிருந்தார். இந்த துறவி வந்து ஐயனைக் காணாது தாம் தூம் என்று குதித்து, என்னை வரச் சொல்லிவிட்டு இங்கே இல்லை என்றால் எப்படி…நான் போகிறேன்…என்று குதி குதி என்று குதித்தார்.ஐயனுக்கு பணிவிடை செய்யும் அன்பர் ஒருவர், நீங்கள் துறவி, சற்று காத்திருங்கள். இதோ, இப்போது வந்து விடுவார். நீங்கள் கோபம் காட்டலாமா என்று கூறி இருக்கிறார். நீங்கள் என்ன கொக்கா? என்றும் விசனப் பட்டிருக்கிறார்.
இதற்கு இடையே, ஐயன் வெகு வேகமாக வேகு வேகு என்று வயல் வரப்புகள், கரும்புக் காடுகள் வழியாக மிக வேகமாக நடந்து வந்து முகாம் அடைந்தார்.அந்த துறவிக்கு அத்தனை சந்தோஷம். எங்கேயோ, எப்போதோ, கொடுத்த வாக்கை காப்பாற்ற இன்று இத்தனை சிரமப்பட்டுக் கொண்டு வந்து தனக்கு தரிசனம் கொடுக்கும் மஹா பிரபுவிடம் தர்சனம் பெற்று திரும்பப் போகிறார். எந்த அடியார் சற்று முன் இந்த மிட்னாப்பூர் துறவியிடம் கோபம் கொண்டாரோ, அவரையே அழைத்து, ஐயன், ‘நீ இவருக்கு வழியிலே ஏதாவது வயித்துக்கு வாங்கிக் கொடுத்து, சேந்தனூர் ரயிலடியிலே வண்டி ஏத்தி விட்டுடு’ என்று கூறி அனுப்பி வைத்தார். வழியில் அந்த மிட்னாப்பூர் துறவி கேட்டார், நம் அடியாரிடம்… ‘நீ யாருக்கு கைங்கர்யம் பண்ணிண்டு இருக்கே தெரியுமா? மத்தவாளுக்கு எல்லாம் அவ்வளவு சுலபமா கிடைக்காத பாக்கியம். நீ பக்கத்தில் இருந்து கைங்கர்யம் பண்றே. நான் பதினைந்து வருஷம் கழிச்சு இந்த தர்சனதுக்குஏங்கி இன்னிக்கு கிடைச்சுது. நீ கைங்கர்யம் பண்றது அந்த பரமேஸ்வரனுக்கே தான்.’
Regards
Last edited by a moderator:
V
V.Balasubramani
Guest
Pranams,
I would like to share a mail received from one of my friends:
மனஸ் மட்டும் வைத்துகொண்டு ஒன்றும் பண்ண முடியாது-மஹா பெரியவா
அநேக ஸமயாசாரங்களை, சடங்குகளைச் சீர்திருத்தக்காரர்கள் ஒதுக்குவதற்கு ஈஸியாக ஒரு காரணம் சொல்லி விடுகிறார்கள்:
''மனஸு சுத்தமாக இருக்க வேண்டியதுதானே முக்யம்? 'ரிசுவல்' (சடங்கு) எதற்கு? இந்த 'ஃபார்மாலிடீஸ்'எதற்கு?'' என்கிறார்கள்.
மனஸைத் தனியாக விட்டால் அது கட்டுப்படாமல் கெட்ட வழிகளில்தான் போய்க் கொண்டிருக்கும்.
எவனாவது ஆயிரம், பதினாயிரத்தில் ஒருத்தனுக்குத்தான் காரியத்தில் போகாத போதும் மனஸ் கட்டுப்பட்டு நல்லதிலேயே போய்க் கொண்டிருக்கும்.
மற்றவர்களுக்கு ஒரு காரியத்தைக் கொடுத்து, 'கார்ய த்வாரா' மனஸை பகவானியமோ, ஜலஸேவையிலோ திருப்பி விட்டால்தான் உண்டு.
இதைக் கவனித்துத்தான் ஆசார அநுஷ்டானங்கள் வைக்கப் பட்டிருக்கின்றன.
மனஸைத் தனியாக விட்டால் என்று மட்டுமில்லை அதை நாம ஜபம், ஸ்தோத்ரம் என்று வாக்குடன் சேர்த்துவிட்டாலுங்கூடக் கொஞ்ச நேரத்துக்கு அப்புறம் அது பிய்த்துக் கொள்கிறது.
அதனால் மனோ-வாக்-காயம் என்றபடி மனஸை வாக்கு மட்டுமின்றி, சரீர கார்யத்தோடும் பிணைத்தே சடங்குகளைக் கொடுத்திருக்கிறது.
மந்திரங்களை வாக்கால் சொன்னபடியே "ஹோமம்" என்ற காரியத்தைப் பண்ணுவது,
ஸஹஸ்ரநாமத்தை வாக்கால் சொன்னபடியே அர்ச்சனை என்ற கார்யத்தைப் பண்ணுவது - என்று வைத்திருக்கிறது.
கேசவ, நாராயண, த்ரவிக்ரம என்று வாயால் சொன்னால்கூட பகவான் மஹிமையில் மனஸ் நன்றாக ஈடுபடுமாட்டேன் என்கிறதே!
அதற்காக, ''அந்தப் பன்னிரண்டு நாமங்களைச் சொல்லிக்கொண்டே உடம்பில் பன்னிரண்டு நாமங்களைத் திருமண்ணால் போட்டுக் கொள்ளு'' என்று பெரியவர்கள் வைத்திருக்கிறார்கள்.
த்ரவிக்ரமன்தான் உலகளந்தான். உலகத்தை அளந்தவனே அதை ச்வேத வராஹமாக அவதாரம் பண்ணி வெள்ளைவெளேரென்ற தெற்றிப் பல்லிலே தூக்கி நிறுத்தினான்.
பல்பட்ட இடத்தில்தான் 'ச்வேத ம்ருத்திகை' என்ற வெளுப்பு மண்கட்டி கிடைக்கிறது.
'திருமண்'என்பது அதுதான்.
துளஸிக்கு அடிமண்ணும் இப்படி விசேஷமானது. இப்படிப்பட்ட மண்ணைக் குழைத்து ஒரு காரியமாக்கி உடம்பிலே போட்டுக் கொண்டால், அப்போதுதான் 'த்ரிவிக்ரம' என்கிறபோது,
''அப்பா, உன் ஸ்பரிசம் பெற்ற மண்ணை என் சரீரத்திலும் தாரணம் பண்ணிக் கொள்கிறேன்'' என்கிற மனக்குழைவு உண்டாகும்.
ஆத்மாபிவிருத்தியில் ஓரளவுக்கு மேலே போகப்போக, மனஸின் ஒருமுக தியானத்துக்கு வாக்கு, கார்யம் ஆகியவையே இடைஞ்சலாகத்தான் ஆகும்.
கார்யம் ஸ்தோத்ரம், மந்திரம் எல்லாமே அப்போது நின்று போய்விடும். ஆனால் இது தானாகவே விடப்போகிற ஸமாசாரம். தவளையை உதராணமாகச் சொல்வது வழக்கம். தவளை ஜலத்தில்தான் முட்டை போடும்.
அப்புறம் முட்டையிலிருந்து வெளியே வந்தவிட்டும் சிலகாலம் மீன் மாதிரி ஜலத்தில் மட்டும்தான் இருக்கும்.
அந்த ஸ்டேஜில் அதற்கு நிலத்திலே ச்வாஸிப்பதற்கு வேண்டிய லங்ஸ் கிடையாது. மீன் மாதிரி ஜலத்தில் கரைந்திருக்கிற ஆக்ஸிஜனை தனக்குள்ளே இழுத்துக் கொள்ளும் gills என்ற உறுப்பு மட்டுந்தான் அப்போது தவளைக்கு உண்டு.
அப்புறந்தான் அது வளர வளர இந்த உறுப்பு எப்படி மறைந்தது என்றே தெரியாமல் தானாக மறைந்து, அதற்கு நிலத்திலே இருந்து கொண்டு, காற்றிலேயுள்ள ஆக்ஸிஜனை ச்வாஸிக்கக்கூடிய லங்ஸ் உண்டாகிறது.
இப்படி ஹையர் ஸ்டேஜுக்குப் போகும்போது தானாகச் சடங்கு, மந்த்ரம் எல்லாம் நின்று போகும்.
அதற்காக ஆரம்பத்திலேயே இதெல்லாம் வேண்டாம், மனஸ் சுத்தம் போதுமென்றால், அது தவளை முதலில் ஜலத்திலிருக்கும்போதே லங்ஸ்தான் வேண்டும் என்று தனக்கு இருக்கிற ச்வாஸ அவயவத்தையும் விட்டு விட்டு ... விட்டால் என்ன ஆகும்? உயிரையும் விட வேண்டியதுதான்!
வெளிச்சின்னங்கள், வெளிக்கார்யங்கள், வெளிவித்யாஸங்கள், இவற்றின் மூலந்தான் உள்ளே ஒரு அடையாளமும், காரியமும், பேதமும் இல்லாமல் ஆகிற நிலைமையை அடைய முடியும்*.
முதலிலேயே கார்யத்தைக் கொடுக்காமல் மனஸை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு தியானம் பண்ணு என்றால்,
மனஸ் மட்டும் வைத்துக்கொண்டு தியானம் பண்ணு என்றால் மனஸ் ரொம்ப நேரம் கண்டபடி ஓடிவிட்டு, அப்புறம் எழுந்துவிடத்தான் வைக்கும். அல்லது களைத்துத் தூக்கத்தில் கொண்டுவிடும்.
மனஸ் சுத்தம் டிஸிப்ளின் இல்லாமல் வராது.
உள் டிஸிப்ளின் வெளி டிஸிப்ளின் இல்லாமல் வராது.
ரூல்களும், ஃபார்மாலிடிகளும், வெளிக் கார்யங்களும்,
அந்தக் கார்யங்களைப் பொறுத்த அநேக
வித்தயாஸங்களுமில்லாமல் வெளி டிஸிப்ளின்
இல்லவேயில்லை.
''மனஸ் சுத்தத்தை மட்டுந்தான் கவனிப்போம்'' என்று நவீனர்கள் சொன்னாலும், இதில் யாரோ ஒன்று இரண்டு தலைவர்கள் மட்டும் வேண்டுமானால் அப்படியிருக்கக்கூடுமே தவிர மற்றவர்கள், ''மனம் போனபடிதான் இருப்போம்'' என்று ஆவதாகவே முடிந்திருக்கிறது!
இதற்கு நான் தொண்டை தண்ணீர் போக இத்தனை சொல்ல வேண்டியதேயில்லை. ரிஃபார்ம், ரிஃபார்ம் என்று ஆரம்பித்த பின் தேசத்தில் டிஸிப்ளினே இல்லை என்பது எல்லாருக்கும் பட்டவர்த்தனமாகத் தெரிகிற விஷயம்.
ஆனாலும் 'அதனால்தான் இது' (சீர்திருத்தம் என்ற காரணத்தால்தான் கட்டுப்பாட்டுக் குலைவு என்ற விளைவு) என்பதை ஒப்புக்கொள்ள யாருக்கும் மனஸு வரவில்லை.
நாஸ்திகர்கள் என்று போகிறவர்களை விட்டு விடலாம்.
அவர்கள் ரொம்பக் கொஞ்சம் பேர்தான். ''ரிலிஜன்'' என்று போற்றிச் சொல்லி, ''நாங்கள்தான் வேதத்தின் ஸ்பிரிட்டை ஸரியாகப் புரிந்து கொண்டு இன்டர்ப்ரெட் பண்ணுகிறோம்'', ''அதை 'ஆர்த்தடாக்ஸி'யின் ஆதிக்யத்திலிருந்து மீட்டு உள்ளபடி ப்ரகாசம் பண்ணுகிறோம்'' என்று சொல்லிக் கொண்டே ரிஃபார்ம்காரர்கள் அநாதிகாலமாய் ஒழுங்காயிருந்து வந்த ஸமுதாயத்தைக் கட்டுப்பாடேயில்லாமல் 'டிஃபார்ம்' (உருக்குலைவு) பண்ணுகிறார்களே என்பதுதான் துக்கமாயிருக்கிறது.
ஆயிரலக்ஷம் ஆசாபாசங்கள், அழுக்குகள் இருக்கிறவர்களை எடுத்த எடுப்பில் உச்சாணிக் கொம்பிலுள்ள மனஸ் சுத்தத்துக்கு ஏறுங்கள் என்று, சொல்லி தாங்கள் இங்கேயுமில்லாமல் அங்கேயுமில்லாமல் திரிசங்கு லோகத்தில் தொங்குவது போதாது என்று, மற்றவர்களையும் அவர்கள் ஏற்கனவே இருந்த இடத்துக்கும் கீழே உருட்டி விடுகிறார்களேயென்று துக்கம் துக்கமாக வருகிறது.
வேறே ஒன்றும் தெரியாவிட்டாலும், ஈஸ்வரன் என்று ஒருத்தனுக்கு பயந்து தர்ம நியாயமாக நடக்கவேண்டும்; பெரியவர்கள், முன்னோர்கள் காட்டும் வழியில் போகவேண்டும் என்பதால் இதுவரை ஜனங்களுக்கு இருந்த ஒழுக்கத்தையும் பணிவையும்கூட இந்தச் சீர்திருத்தங்கள் போகப் பண்ணிவிட்டன.
ஸ்வதந்திரம், ஸ்வதந்திரம் என்று சொல்லி எல்லோரையும் - ஸ்வபாவமாக விநயகுணம் உள்ள நம்முடைய நல்ல பொது ஜனங்களை -
மமதையில் கொண்டு தள்ளியிருப்பதுதான் சீர்திருத்தவாதிகள் செய்திருக்கிற கைங்கர்யம். யாரும் யாருக்கும் அடங்க மாட்டோம் என்று ஆக்கியிருக்கிறார்கள். எல்லாருக்கும் ஸ்வயநலம்தான் - ரைட் ரைட் என்ற பெயரில் - ஸகலமுமாகி விட்டது.
ஆனபடியால், ''நாங்கள் ஹிந்து மத அபிமானிகள் தான்; நாங்கள்தான் நிஜமான ஹிந்துமதத்தின் அபிமானிகள்; We are for religion '' என்று சொல்லிக்கொண்டே, இவர்கள் ''கார்யத்தில் சாஸ்த்ர விரோதமாக எதை வேண்டுமானாலும் செய்வோம்''என்று போகிறவரையில் இவர்கள் பிரசாரம் செய்வது ir religion (மத விரோதம்) தான்.
'சாஸ்திரம் வேண்டாம், சடங்கு வேண்டாம், மனஸ் தான்' என்று இருக்கிறவன் ஒன்றுக்கும் உதவாதவன்தான்.
Regards
Courtesy: Sri.Mayavaram Guru
I would like to share a mail received from one of my friends:
மனஸ் மட்டும் வைத்துகொண்டு ஒன்றும் பண்ண முடியாது-மஹா பெரியவா
அநேக ஸமயாசாரங்களை, சடங்குகளைச் சீர்திருத்தக்காரர்கள் ஒதுக்குவதற்கு ஈஸியாக ஒரு காரணம் சொல்லி விடுகிறார்கள்:
''மனஸு சுத்தமாக இருக்க வேண்டியதுதானே முக்யம்? 'ரிசுவல்' (சடங்கு) எதற்கு? இந்த 'ஃபார்மாலிடீஸ்'எதற்கு?'' என்கிறார்கள்.
மனஸைத் தனியாக விட்டால் அது கட்டுப்படாமல் கெட்ட வழிகளில்தான் போய்க் கொண்டிருக்கும்.
எவனாவது ஆயிரம், பதினாயிரத்தில் ஒருத்தனுக்குத்தான் காரியத்தில் போகாத போதும் மனஸ் கட்டுப்பட்டு நல்லதிலேயே போய்க் கொண்டிருக்கும்.
மற்றவர்களுக்கு ஒரு காரியத்தைக் கொடுத்து, 'கார்ய த்வாரா' மனஸை பகவானியமோ, ஜலஸேவையிலோ திருப்பி விட்டால்தான் உண்டு.
இதைக் கவனித்துத்தான் ஆசார அநுஷ்டானங்கள் வைக்கப் பட்டிருக்கின்றன.
மனஸைத் தனியாக விட்டால் என்று மட்டுமில்லை அதை நாம ஜபம், ஸ்தோத்ரம் என்று வாக்குடன் சேர்த்துவிட்டாலுங்கூடக் கொஞ்ச நேரத்துக்கு அப்புறம் அது பிய்த்துக் கொள்கிறது.
அதனால் மனோ-வாக்-காயம் என்றபடி மனஸை வாக்கு மட்டுமின்றி, சரீர கார்யத்தோடும் பிணைத்தே சடங்குகளைக் கொடுத்திருக்கிறது.
மந்திரங்களை வாக்கால் சொன்னபடியே "ஹோமம்" என்ற காரியத்தைப் பண்ணுவது,
ஸஹஸ்ரநாமத்தை வாக்கால் சொன்னபடியே அர்ச்சனை என்ற கார்யத்தைப் பண்ணுவது - என்று வைத்திருக்கிறது.
கேசவ, நாராயண, த்ரவிக்ரம என்று வாயால் சொன்னால்கூட பகவான் மஹிமையில் மனஸ் நன்றாக ஈடுபடுமாட்டேன் என்கிறதே!
அதற்காக, ''அந்தப் பன்னிரண்டு நாமங்களைச் சொல்லிக்கொண்டே உடம்பில் பன்னிரண்டு நாமங்களைத் திருமண்ணால் போட்டுக் கொள்ளு'' என்று பெரியவர்கள் வைத்திருக்கிறார்கள்.
த்ரவிக்ரமன்தான் உலகளந்தான். உலகத்தை அளந்தவனே அதை ச்வேத வராஹமாக அவதாரம் பண்ணி வெள்ளைவெளேரென்ற தெற்றிப் பல்லிலே தூக்கி நிறுத்தினான்.
பல்பட்ட இடத்தில்தான் 'ச்வேத ம்ருத்திகை' என்ற வெளுப்பு மண்கட்டி கிடைக்கிறது.
'திருமண்'என்பது அதுதான்.
துளஸிக்கு அடிமண்ணும் இப்படி விசேஷமானது. இப்படிப்பட்ட மண்ணைக் குழைத்து ஒரு காரியமாக்கி உடம்பிலே போட்டுக் கொண்டால், அப்போதுதான் 'த்ரிவிக்ரம' என்கிறபோது,
''அப்பா, உன் ஸ்பரிசம் பெற்ற மண்ணை என் சரீரத்திலும் தாரணம் பண்ணிக் கொள்கிறேன்'' என்கிற மனக்குழைவு உண்டாகும்.
ஆத்மாபிவிருத்தியில் ஓரளவுக்கு மேலே போகப்போக, மனஸின் ஒருமுக தியானத்துக்கு வாக்கு, கார்யம் ஆகியவையே இடைஞ்சலாகத்தான் ஆகும்.
கார்யம் ஸ்தோத்ரம், மந்திரம் எல்லாமே அப்போது நின்று போய்விடும். ஆனால் இது தானாகவே விடப்போகிற ஸமாசாரம். தவளையை உதராணமாகச் சொல்வது வழக்கம். தவளை ஜலத்தில்தான் முட்டை போடும்.
அப்புறம் முட்டையிலிருந்து வெளியே வந்தவிட்டும் சிலகாலம் மீன் மாதிரி ஜலத்தில் மட்டும்தான் இருக்கும்.
அந்த ஸ்டேஜில் அதற்கு நிலத்திலே ச்வாஸிப்பதற்கு வேண்டிய லங்ஸ் கிடையாது. மீன் மாதிரி ஜலத்தில் கரைந்திருக்கிற ஆக்ஸிஜனை தனக்குள்ளே இழுத்துக் கொள்ளும் gills என்ற உறுப்பு மட்டுந்தான் அப்போது தவளைக்கு உண்டு.
அப்புறந்தான் அது வளர வளர இந்த உறுப்பு எப்படி மறைந்தது என்றே தெரியாமல் தானாக மறைந்து, அதற்கு நிலத்திலே இருந்து கொண்டு, காற்றிலேயுள்ள ஆக்ஸிஜனை ச்வாஸிக்கக்கூடிய லங்ஸ் உண்டாகிறது.
இப்படி ஹையர் ஸ்டேஜுக்குப் போகும்போது தானாகச் சடங்கு, மந்த்ரம் எல்லாம் நின்று போகும்.
அதற்காக ஆரம்பத்திலேயே இதெல்லாம் வேண்டாம், மனஸ் சுத்தம் போதுமென்றால், அது தவளை முதலில் ஜலத்திலிருக்கும்போதே லங்ஸ்தான் வேண்டும் என்று தனக்கு இருக்கிற ச்வாஸ அவயவத்தையும் விட்டு விட்டு ... விட்டால் என்ன ஆகும்? உயிரையும் விட வேண்டியதுதான்!
வெளிச்சின்னங்கள், வெளிக்கார்யங்கள், வெளிவித்யாஸங்கள், இவற்றின் மூலந்தான் உள்ளே ஒரு அடையாளமும், காரியமும், பேதமும் இல்லாமல் ஆகிற நிலைமையை அடைய முடியும்*.
முதலிலேயே கார்யத்தைக் கொடுக்காமல் மனஸை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு தியானம் பண்ணு என்றால்,
மனஸ் மட்டும் வைத்துக்கொண்டு தியானம் பண்ணு என்றால் மனஸ் ரொம்ப நேரம் கண்டபடி ஓடிவிட்டு, அப்புறம் எழுந்துவிடத்தான் வைக்கும். அல்லது களைத்துத் தூக்கத்தில் கொண்டுவிடும்.
மனஸ் சுத்தம் டிஸிப்ளின் இல்லாமல் வராது.
உள் டிஸிப்ளின் வெளி டிஸிப்ளின் இல்லாமல் வராது.
ரூல்களும், ஃபார்மாலிடிகளும், வெளிக் கார்யங்களும்,
அந்தக் கார்யங்களைப் பொறுத்த அநேக
வித்தயாஸங்களுமில்லாமல் வெளி டிஸிப்ளின்
இல்லவேயில்லை.
''மனஸ் சுத்தத்தை மட்டுந்தான் கவனிப்போம்'' என்று நவீனர்கள் சொன்னாலும், இதில் யாரோ ஒன்று இரண்டு தலைவர்கள் மட்டும் வேண்டுமானால் அப்படியிருக்கக்கூடுமே தவிர மற்றவர்கள், ''மனம் போனபடிதான் இருப்போம்'' என்று ஆவதாகவே முடிந்திருக்கிறது!
இதற்கு நான் தொண்டை தண்ணீர் போக இத்தனை சொல்ல வேண்டியதேயில்லை. ரிஃபார்ம், ரிஃபார்ம் என்று ஆரம்பித்த பின் தேசத்தில் டிஸிப்ளினே இல்லை என்பது எல்லாருக்கும் பட்டவர்த்தனமாகத் தெரிகிற விஷயம்.
ஆனாலும் 'அதனால்தான் இது' (சீர்திருத்தம் என்ற காரணத்தால்தான் கட்டுப்பாட்டுக் குலைவு என்ற விளைவு) என்பதை ஒப்புக்கொள்ள யாருக்கும் மனஸு வரவில்லை.
நாஸ்திகர்கள் என்று போகிறவர்களை விட்டு விடலாம்.
அவர்கள் ரொம்பக் கொஞ்சம் பேர்தான். ''ரிலிஜன்'' என்று போற்றிச் சொல்லி, ''நாங்கள்தான் வேதத்தின் ஸ்பிரிட்டை ஸரியாகப் புரிந்து கொண்டு இன்டர்ப்ரெட் பண்ணுகிறோம்'', ''அதை 'ஆர்த்தடாக்ஸி'யின் ஆதிக்யத்திலிருந்து மீட்டு உள்ளபடி ப்ரகாசம் பண்ணுகிறோம்'' என்று சொல்லிக் கொண்டே ரிஃபார்ம்காரர்கள் அநாதிகாலமாய் ஒழுங்காயிருந்து வந்த ஸமுதாயத்தைக் கட்டுப்பாடேயில்லாமல் 'டிஃபார்ம்' (உருக்குலைவு) பண்ணுகிறார்களே என்பதுதான் துக்கமாயிருக்கிறது.
ஆயிரலக்ஷம் ஆசாபாசங்கள், அழுக்குகள் இருக்கிறவர்களை எடுத்த எடுப்பில் உச்சாணிக் கொம்பிலுள்ள மனஸ் சுத்தத்துக்கு ஏறுங்கள் என்று, சொல்லி தாங்கள் இங்கேயுமில்லாமல் அங்கேயுமில்லாமல் திரிசங்கு லோகத்தில் தொங்குவது போதாது என்று, மற்றவர்களையும் அவர்கள் ஏற்கனவே இருந்த இடத்துக்கும் கீழே உருட்டி விடுகிறார்களேயென்று துக்கம் துக்கமாக வருகிறது.
வேறே ஒன்றும் தெரியாவிட்டாலும், ஈஸ்வரன் என்று ஒருத்தனுக்கு பயந்து தர்ம நியாயமாக நடக்கவேண்டும்; பெரியவர்கள், முன்னோர்கள் காட்டும் வழியில் போகவேண்டும் என்பதால் இதுவரை ஜனங்களுக்கு இருந்த ஒழுக்கத்தையும் பணிவையும்கூட இந்தச் சீர்திருத்தங்கள் போகப் பண்ணிவிட்டன.
ஸ்வதந்திரம், ஸ்வதந்திரம் என்று சொல்லி எல்லோரையும் - ஸ்வபாவமாக விநயகுணம் உள்ள நம்முடைய நல்ல பொது ஜனங்களை -
மமதையில் கொண்டு தள்ளியிருப்பதுதான் சீர்திருத்தவாதிகள் செய்திருக்கிற கைங்கர்யம். யாரும் யாருக்கும் அடங்க மாட்டோம் என்று ஆக்கியிருக்கிறார்கள். எல்லாருக்கும் ஸ்வயநலம்தான் - ரைட் ரைட் என்ற பெயரில் - ஸகலமுமாகி விட்டது.
ஆனபடியால், ''நாங்கள் ஹிந்து மத அபிமானிகள் தான்; நாங்கள்தான் நிஜமான ஹிந்துமதத்தின் அபிமானிகள்; We are for religion '' என்று சொல்லிக்கொண்டே, இவர்கள் ''கார்யத்தில் சாஸ்த்ர விரோதமாக எதை வேண்டுமானாலும் செய்வோம்''என்று போகிறவரையில் இவர்கள் பிரசாரம் செய்வது ir religion (மத விரோதம்) தான்.
'சாஸ்திரம் வேண்டாம், சடங்கு வேண்டாம், மனஸ் தான்' என்று இருக்கிறவன் ஒன்றுக்கும் உதவாதவன்தான்.
Regards
Courtesy: Sri.Mayavaram Guru
Last edited by a moderator:
Keezhambi is a small village near Kanchipuram. The village has a long standing association with the Kanchi Matam. All produce from the lands in Keezhambi village were generally sent to the Matam. One year, an excess of groundnuts (Tamil: nilakkadalai) from the lands were delivered to the Matam. The manager of the Matam told MahaPeriyava, "All these groundnuts are the harvest from Keezhambi village". MahaPeriyava non-chalantly looked at it and went away.
Three weeks went by. The groundnuts were still lying there in the baskets and nobody was interested in taking them. The manager thought it was better to sell the groundnuts off. So, he sold them and used the money for the Matam expenses.
A week later, MahaPeriyava asked the manager, "Where are those groundnuts from Keezhambi? Bring some for me, I want to eat them!" The manager was now in trouble. He felt bad that MahaPeriyava didn't even touch the groundnuts when they were lying there all the while, but now he wants them when they were sold off! But, he didn't want to disappoint Him too. So, without His knowledge, he called two young boys from the Matam and went to the Keezhambi village to find out if they can get some groundnuts left over in the field. Unfortunately, they could not find even one single piece! After frantically searching all over the field, they found a rat burrow in one corner. It suddenly struck the manager that the rats would have stored some groundnuts as their food. They immediately cleared the rat burrows and were thrilled! They could gather two bags full of groundnuts from the rat burrows. They happily went back to the Matam.
Back at the Matam, the manager said, "Periyava, here are the groundnuts you wanted." MahaPeriyava asked, "Why did it take so long to get the groundnuts? Where did this come from?" The manager was stammering, "I had to take care of something else...hmm, but this is from our Keezhambi village only". MahaPeriyava was not convinced. He looked at the other two people and starting grilling them, "Where did this come from? Were both of you also busy? What were you doing?" One of them got nervous blurted out the truth, "Periyava, it took us some time to get it from the rat burrows". The manager gave a silent stare to the young man and pinched him in the back. He was obviously annoyed that he couldn't keep a secret. MahaPeriyava did not stop there. He made the young man narrate the whole incident completely. The manager could not hide his embarrassment.
MahaPeriyava then looked at the manager and calmly said, "Just because I asked you for groundnuts, you took so much pains to get these?" He immediately added, "But you have done a terrible thing of robbing away the food from those poor animals. This amounts to thieving!" Saying this, He asked the two young men to load the two bags of groundnuts in a vehicle. He also asked them to buy 4 bags puffed rice (Tamil: pori) and loaded in the vehicle. All of them, including MahaPeriyava proceeded to Keezhambi village. The manager did not understand what He was up to! MahaPeriyava asked them to locate the rat burrows. He then poured the puffed rice and groundnuts into the burrows. He then looked for other burrows in the field and filled all of them with the puffed rice and groundnuts. After filling up all the burrows, He told the manager, "If you would have told me that the groundnuts were sold off, I would have just been happy. For my sake, you should not have troubled those poor creatures. They would have gone without food today!". What a mind-set!!
All these anecdotes being read/heard many times through many sources make us emotional and we immediately tend to realize that MahaPeriyava is "Parameshwaran", "Sarveshwaran"... But, most of the times, we tend to forget all these "Thiruvilaiyadal" that HE executed was not just to subtly hint us on Who HE is, but most importantly to teach us how one should conduct his/her life. Sometimes when we chant the shloka "sarve bhavantu sukhinah, sarve santu niramayah", it may just be coming out as a lip service to the Lord. Here is a great Mahatma who came down to Earth to teach us how to live!
In the Bhagavad Gita, the Lord declares,
यो मां पश्यति सर्वत्र सर्वं च मयि पश्यति |
तस्याहं न प्रणश्यामि स च मे न प्रणश्यति || 6-30||
(The one who sees Me in all beings and sees all beings in Me, for him (or her) I am not remote and he (or she) is not remote from Me.)
Was Paramacharyal ever remote from the Lord?
अपार करुनासिन्धुं ज्ञानदं शान्तरूपिणम् ।
श्रीचन्द्रशेखरगुरुं प्रणमामि मुदान्वहम् ॥
Source : Net
Three weeks went by. The groundnuts were still lying there in the baskets and nobody was interested in taking them. The manager thought it was better to sell the groundnuts off. So, he sold them and used the money for the Matam expenses.
A week later, MahaPeriyava asked the manager, "Where are those groundnuts from Keezhambi? Bring some for me, I want to eat them!" The manager was now in trouble. He felt bad that MahaPeriyava didn't even touch the groundnuts when they were lying there all the while, but now he wants them when they were sold off! But, he didn't want to disappoint Him too. So, without His knowledge, he called two young boys from the Matam and went to the Keezhambi village to find out if they can get some groundnuts left over in the field. Unfortunately, they could not find even one single piece! After frantically searching all over the field, they found a rat burrow in one corner. It suddenly struck the manager that the rats would have stored some groundnuts as their food. They immediately cleared the rat burrows and were thrilled! They could gather two bags full of groundnuts from the rat burrows. They happily went back to the Matam.
Back at the Matam, the manager said, "Periyava, here are the groundnuts you wanted." MahaPeriyava asked, "Why did it take so long to get the groundnuts? Where did this come from?" The manager was stammering, "I had to take care of something else...hmm, but this is from our Keezhambi village only". MahaPeriyava was not convinced. He looked at the other two people and starting grilling them, "Where did this come from? Were both of you also busy? What were you doing?" One of them got nervous blurted out the truth, "Periyava, it took us some time to get it from the rat burrows". The manager gave a silent stare to the young man and pinched him in the back. He was obviously annoyed that he couldn't keep a secret. MahaPeriyava did not stop there. He made the young man narrate the whole incident completely. The manager could not hide his embarrassment.
MahaPeriyava then looked at the manager and calmly said, "Just because I asked you for groundnuts, you took so much pains to get these?" He immediately added, "But you have done a terrible thing of robbing away the food from those poor animals. This amounts to thieving!" Saying this, He asked the two young men to load the two bags of groundnuts in a vehicle. He also asked them to buy 4 bags puffed rice (Tamil: pori) and loaded in the vehicle. All of them, including MahaPeriyava proceeded to Keezhambi village. The manager did not understand what He was up to! MahaPeriyava asked them to locate the rat burrows. He then poured the puffed rice and groundnuts into the burrows. He then looked for other burrows in the field and filled all of them with the puffed rice and groundnuts. After filling up all the burrows, He told the manager, "If you would have told me that the groundnuts were sold off, I would have just been happy. For my sake, you should not have troubled those poor creatures. They would have gone without food today!". What a mind-set!!
All these anecdotes being read/heard many times through many sources make us emotional and we immediately tend to realize that MahaPeriyava is "Parameshwaran", "Sarveshwaran"... But, most of the times, we tend to forget all these "Thiruvilaiyadal" that HE executed was not just to subtly hint us on Who HE is, but most importantly to teach us how one should conduct his/her life. Sometimes when we chant the shloka "sarve bhavantu sukhinah, sarve santu niramayah", it may just be coming out as a lip service to the Lord. Here is a great Mahatma who came down to Earth to teach us how to live!
In the Bhagavad Gita, the Lord declares,
यो मां पश्यति सर्वत्र सर्वं च मयि पश्यति |
तस्याहं न प्रणश्यामि स च मे न प्रणश्यति || 6-30||
(The one who sees Me in all beings and sees all beings in Me, for him (or her) I am not remote and he (or she) is not remote from Me.)
Was Paramacharyal ever remote from the Lord?
अपार करुनासिन्धुं ज्ञानदं शान्तरूपिणम् ।
श्रीचन्द्रशेखरगुरुं प्रणमामि मुदान्वहम् ॥
Source : Net
P.J.
0
பெரியவாளின் மஹா கருணை |
தினமும் சாப்பாட்டுக்கே வழியின்றி கஷ்டப்படும் ஒரு பரம ஏழை. பெரியவாளுடைய மஹா மஹா மஹத்துவமோ, அந்த எளிய உருவத்தின் கருணையோ எதுவுமே அவருக்குத் தெரியாது. ஆனால் பெரியவா இருந்த முகாமுக்கு தினமும் இரண்டு வேளையும் வந்துவிடுவார். காரணம்? அன்னபூரணி இருக்கும் இடத்தில், அன்னத்துக்குக் குறைவேது?
வயிறார சாப்பிட்டுவிட்டுப் போவார். பெரியவா அந்த கிராமத்தை விட்டுக் கிளம்பியதும், பழையபடி பசி, பசி, பசி! குடும்பத்தில் நான்கைந்து உருப்படிகள்! என்ன செய்வது? பேசாமல் தற்கொலை பண்ணிக் கொண்டுவிடலாம் என்று முடிவு பண்ணினார். ஒரு கஷ்டத்திலிருந்து தப்பிக்க அதைவிடப் பெரிய கஷ்டத்தில் மாட்டிக் கொள்ளப்போவதை இம்மாதிரி தற்கொலை எண்ணம் கொண்டவர்கள் அறிவதில்லை.
சந்திரமௌலீஸ்வரர் ப்ரஸாதத்தை கொஞ்ச நாள் சாப்பிட்டிருக்கிறார் இல்லையா? எனவே, சாவதற்கு முன் பெரியவாளை சென்று ஒரு முறை தர்சனம் பண்ணிவிட்டு, அப்புறம் சாகலாம் என்று எண்ணி காஞ்சிபுரம் வந்தார். பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு, எதுவும் பேசாமல் நின்றார்.
"ஒன்னோட அடுத்த ப்ரோக்ராம் என்ன?..." பெரியவாளின் திருவாக்கிலிருந்து 'டமால்' என்று வந்து விழுந்தது!
ப்ரோக்ராமா? வாழ்க்கையோட விளிம்பில் நின்று கொண்டிருக்கும் அந்த ஏழை என்ன பதில் சொல்லுவார்? 'தற்கொலை பண்ணிக் கொள்ளப் போகிறேன்' என்று அந்த தெய்வத்திடம் சொல்ல முடியுமா?
மனஸ் முழுக்க துக்கம்; அது தொண்டையை வேறு அடைத்துக் கொண்டது. கண்களிலிருந்து கண்ணீர் நதியாக பெருக்கெடுத்து, இதோ கருணைக்கடல்! போய்ச் சேருவோம்!...என்று வெளியே வழிந்தோடியது.
"என்ன செய்யறதுன்னே தெரியலே ஸாமி...எங்க ஊருக்குத்தான் போகணும்" கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டார்.
அது நின்றால்தானே!
"நான் ஒனக்கு பஸ் சார்ஜ் தரேன்...இப்டியே ஒன்னோட ஊருக்குப் போகாதே! என்ன பண்ணு...நேரா இங்கேர்ந்து மெட்ராஸ் போயி.....பாரீஸ் கார்னர்ல எறங்கி, அங்கேர்ந்து மறுபடியும் பஸ் பிடிச்சு, ஒன்னோட ஊருக்குப் போ!..." என்று அந்த மனிதர் சுத்தமாகப் புரிந்து கொள்ளவே முடியாத ஒரு உத்தரவைப் போட்டுவிட்டு, கையில் ப்ரஸாதம் குடுத்து அனுப்பினார்.
மடத்திலிருந்து மெட்ராஸுக்குப் போக பஸ் சார்ஜ் தரப்பட்டது. அங்கிருந்தவர்களிடம் குழம்பிய முகத்தோடு, "வேலூர் பக்கம் எங்க கிராமம்... இங்கேருந்து நேராப் போனா, செலவும் கம்மி. ஸாமி ஏன் மெட்ராஸ் போயி அப்புறம் எங்கூருக்கு போகச் சொல்லறாருன்னு புரியலே!" என்று புலம்பிக் கொண்டே சென்றார்.
பெரியவா சொன்னபடி பாரீஸ் கார்னரில் இறங்கிக் கொண்டு, தன்னுடைய கிராமத்துக்கான பஸ்ஸை தேடிக் கொண்டிருந்தார்......
"என்னப்பா இவ்வளவு தூரம்? எங்க வந்தே? பாத்து எத்தனை வருஷமாச்சு!...." என்று வாஞ்சையும், நட்பும் ஒருசேர ஒரு குரல் அவருக்குப் பின்னாலிருந்து கேட்டது; தோளைச் சுற்றி அணைப்பாக ஒரு கரமும் விழுந்தது. திரும்பிப் பார்த்தால்.....பெரியவா அனுப்பிய தூதர் போல் இவருடைய பால்ய நண்பர் நின்று கொண்டிருந்தார்!
இவருடைய வாடிய முகத்தைப் பார்த்ததும் "வாப்பா! மொதல்ல சாப்பிடலாம். எனக்கும் பசிக்குது" என்று ஒரு ஹோட்டலுக்குக் கூட்டிக்கொண்டு போய் வயிறார வேண்டியதை வாங்கிக் கொடுத்து பசியாற்றினார்.
"இப்போ சொல்லு. எங்க இருக்கே? என்ன பண்ணிட்டு இருக்கே? எத்தனை கொழந்தைங்க?..." கேட்டதுதான் தாமதம்! பெரியவாளின் இந்த மஹா கருணையை எண்ணி எண்ணி உள்ளே பொங்கிக் கொண்டு வந்த அழுகை, தன் பால்ய நண்பன் அன்போடு வரிசையாகக் கேட்ட கேள்வியால், வெடித்துச் சிதறியது! தன்னுடைய அவல நிலையைக் கொட்டித் தீர்த்துவிட்டார்! தற்கொலை எண்ணம் உட்பட.
"இதுக்கெல்லாம் மனசு ஒடிஞ்சு போகலாமா? கவலையை விடு. ஒனக்கு வேண்டிய ஒதவிய நான் பண்ணறேன்! சின்னச்சிறு புள்ளைங்களைத் தவிக்க விட்டுட்டு, தற்கொலை அது இதுன்னெல்லாம் நெனைச்சுக் கூடப் பாக்காதே! ஒன்னோட எல்லாக் கடனையும் நான் அடைக்கறேன்! எங்கூடவே வேலை செய்யி...என்ன? புரியுதா?..." தன்னை மறுபடி அணைத்துக் கொண்ட நண்பனில் "காஞ்சி சாமி"யைத்தான் கண்டார்.
25 வருஷத்துக்குப்பின் தன் பெண்ணுக்கு நல்ல இடத்தில் கல்யாணம் செய்து கொடுத்தார். அப்போது வாசலில் ரதயாத்திரையாக வந்த பெரியவா விக்ரஹத்துக்குத் தன் கண்ணீரைக் காணிக்கையாக செலுத்தினார்.
"25 வருஷத்துக்குப்பின் தன் பெண்ணுக்கு நல்ல இடத்தில் கல்யாணம் செய்து கொடுத்தார். அப்போது வாசலில் ரதயாத்திரையாக வந்த பெரியவா விக்ரஹத்துக்குத் தன் கண்ணீரைக் காணிக்கையாக செலுத்தினார்." This is highlight, great experience.
Jaya Jaya Shankara! Hara Hara Shankara!
Source: Hari Krishnamurthy
தினமும் சாப்பாட்டுக்கே வழியின்றி கஷ்டப்படும் ஒரு பரம ஏழை. பெரியவாளுடைய மஹா மஹா மஹத்துவமோ, அந்த எளிய உருவத்தின் கருணையோ எதுவுமே அவருக்குத் தெரியாது. ஆனால் பெரியவா இருந்த முகாமுக்கு தினமும் இரண்டு வேளையும் வந்துவிடுவார். காரணம்? அன்னபூரணி இருக்கும் இடத்தில், அன்னத்துக்குக் குறைவேது?
வயிறார சாப்பிட்டுவிட்டுப் போவார். பெரியவா அந்த கிராமத்தை விட்டுக் கிளம்பியதும், பழையபடி பசி, பசி, பசி! குடும்பத்தில் நான்கைந்து உருப்படிகள்! என்ன செய்வது? பேசாமல் தற்கொலை பண்ணிக் கொண்டுவிடலாம் என்று முடிவு பண்ணினார். ஒரு கஷ்டத்திலிருந்து தப்பிக்க அதைவிடப் பெரிய கஷ்டத்தில் மாட்டிக் கொள்ளப்போவதை இம்மாதிரி தற்கொலை எண்ணம் கொண்டவர்கள் அறிவதில்லை.
சந்திரமௌலீஸ்வரர் ப்ரஸாதத்தை கொஞ்ச நாள் சாப்பிட்டிருக்கிறார் இல்லையா? எனவே, சாவதற்கு முன் பெரியவாளை சென்று ஒரு முறை தர்சனம் பண்ணிவிட்டு, அப்புறம் சாகலாம் என்று எண்ணி காஞ்சிபுரம் வந்தார். பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு, எதுவும் பேசாமல் நின்றார்.
"ஒன்னோட அடுத்த ப்ரோக்ராம் என்ன?..." பெரியவாளின் திருவாக்கிலிருந்து 'டமால்' என்று வந்து விழுந்தது!
ப்ரோக்ராமா? வாழ்க்கையோட விளிம்பில் நின்று கொண்டிருக்கும் அந்த ஏழை என்ன பதில் சொல்லுவார்? 'தற்கொலை பண்ணிக் கொள்ளப் போகிறேன்' என்று அந்த தெய்வத்திடம் சொல்ல முடியுமா?
மனஸ் முழுக்க துக்கம்; அது தொண்டையை வேறு அடைத்துக் கொண்டது. கண்களிலிருந்து கண்ணீர் நதியாக பெருக்கெடுத்து, இதோ கருணைக்கடல்! போய்ச் சேருவோம்!...என்று வெளியே வழிந்தோடியது.
"என்ன செய்யறதுன்னே தெரியலே ஸாமி...எங்க ஊருக்குத்தான் போகணும்" கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டார்.
அது நின்றால்தானே!
"நான் ஒனக்கு பஸ் சார்ஜ் தரேன்...இப்டியே ஒன்னோட ஊருக்குப் போகாதே! என்ன பண்ணு...நேரா இங்கேர்ந்து மெட்ராஸ் போயி.....பாரீஸ் கார்னர்ல எறங்கி, அங்கேர்ந்து மறுபடியும் பஸ் பிடிச்சு, ஒன்னோட ஊருக்குப் போ!..." என்று அந்த மனிதர் சுத்தமாகப் புரிந்து கொள்ளவே முடியாத ஒரு உத்தரவைப் போட்டுவிட்டு, கையில் ப்ரஸாதம் குடுத்து அனுப்பினார்.
மடத்திலிருந்து மெட்ராஸுக்குப் போக பஸ் சார்ஜ் தரப்பட்டது. அங்கிருந்தவர்களிடம் குழம்பிய முகத்தோடு, "வேலூர் பக்கம் எங்க கிராமம்... இங்கேருந்து நேராப் போனா, செலவும் கம்மி. ஸாமி ஏன் மெட்ராஸ் போயி அப்புறம் எங்கூருக்கு போகச் சொல்லறாருன்னு புரியலே!" என்று புலம்பிக் கொண்டே சென்றார்.
பெரியவா சொன்னபடி பாரீஸ் கார்னரில் இறங்கிக் கொண்டு, தன்னுடைய கிராமத்துக்கான பஸ்ஸை தேடிக் கொண்டிருந்தார்......
"என்னப்பா இவ்வளவு தூரம்? எங்க வந்தே? பாத்து எத்தனை வருஷமாச்சு!...." என்று வாஞ்சையும், நட்பும் ஒருசேர ஒரு குரல் அவருக்குப் பின்னாலிருந்து கேட்டது; தோளைச் சுற்றி அணைப்பாக ஒரு கரமும் விழுந்தது. திரும்பிப் பார்த்தால்.....பெரியவா அனுப்பிய தூதர் போல் இவருடைய பால்ய நண்பர் நின்று கொண்டிருந்தார்!
இவருடைய வாடிய முகத்தைப் பார்த்ததும் "வாப்பா! மொதல்ல சாப்பிடலாம். எனக்கும் பசிக்குது" என்று ஒரு ஹோட்டலுக்குக் கூட்டிக்கொண்டு போய் வயிறார வேண்டியதை வாங்கிக் கொடுத்து பசியாற்றினார்.
"இப்போ சொல்லு. எங்க இருக்கே? என்ன பண்ணிட்டு இருக்கே? எத்தனை கொழந்தைங்க?..." கேட்டதுதான் தாமதம்! பெரியவாளின் இந்த மஹா கருணையை எண்ணி எண்ணி உள்ளே பொங்கிக் கொண்டு வந்த அழுகை, தன் பால்ய நண்பன் அன்போடு வரிசையாகக் கேட்ட கேள்வியால், வெடித்துச் சிதறியது! தன்னுடைய அவல நிலையைக் கொட்டித் தீர்த்துவிட்டார்! தற்கொலை எண்ணம் உட்பட.
"இதுக்கெல்லாம் மனசு ஒடிஞ்சு போகலாமா? கவலையை விடு. ஒனக்கு வேண்டிய ஒதவிய நான் பண்ணறேன்! சின்னச்சிறு புள்ளைங்களைத் தவிக்க விட்டுட்டு, தற்கொலை அது இதுன்னெல்லாம் நெனைச்சுக் கூடப் பாக்காதே! ஒன்னோட எல்லாக் கடனையும் நான் அடைக்கறேன்! எங்கூடவே வேலை செய்யி...என்ன? புரியுதா?..." தன்னை மறுபடி அணைத்துக் கொண்ட நண்பனில் "காஞ்சி சாமி"யைத்தான் கண்டார்.
25 வருஷத்துக்குப்பின் தன் பெண்ணுக்கு நல்ல இடத்தில் கல்யாணம் செய்து கொடுத்தார். அப்போது வாசலில் ரதயாத்திரையாக வந்த பெரியவா விக்ரஹத்துக்குத் தன் கண்ணீரைக் காணிக்கையாக செலுத்தினார்.
"25 வருஷத்துக்குப்பின் தன் பெண்ணுக்கு நல்ல இடத்தில் கல்யாணம் செய்து கொடுத்தார். அப்போது வாசலில் ரதயாத்திரையாக வந்த பெரியவா விக்ரஹத்துக்குத் தன் கண்ணீரைக் காணிக்கையாக செலுத்தினார்." This is highlight, great experience.
Jaya Jaya Shankara! Hara Hara Shankara!
Source: Hari Krishnamurthy
P.J.
0
For managing Sankara Seva Sangam in Pondicherry.
Our Sage of Kanchi devotee Smt Jayashree Ravishankar wants to know if someone who can assist with managing Sankara Seva Sangam in Pondicherry. The reason being her Father and Uncle who have managed this for almost 32 years are a bit older now and it is being managed single handedly by her Uncle’s son. She resides in Bombay and finds it difficult manage things in the South. Her father and Uncle are trustees of the Sangam.
Here are the activities of the Sangam:
1) They perform the Three Jayanthis of our Periyavas and Mahaswamigal’s Aradhana.
2) They also have 3 Sankara Vidyalaya schools.
3) They do Samashti Bhikshavandanam and Suvasini Poojas on January 30th every year.
4) Take care of Periyava’s visits to Pondicherry.
5) And some help is needed in assisting in the activities of Sankara Vidyalaya school. They want to start a secondary school also.
Seems like an interesting and a blessed job to associate oneself with!
Please contact the Mutt if interested.
Source:Sankara Seva Sangam in Pondicherry needs a helping hand! « Sage of Kanchi
Our Sage of Kanchi devotee Smt Jayashree Ravishankar wants to know if someone who can assist with managing Sankara Seva Sangam in Pondicherry. The reason being her Father and Uncle who have managed this for almost 32 years are a bit older now and it is being managed single handedly by her Uncle’s son. She resides in Bombay and finds it difficult manage things in the South. Her father and Uncle are trustees of the Sangam.
Here are the activities of the Sangam:
1) They perform the Three Jayanthis of our Periyavas and Mahaswamigal’s Aradhana.
2) They also have 3 Sankara Vidyalaya schools.
3) They do Samashti Bhikshavandanam and Suvasini Poojas on January 30th every year.
4) Take care of Periyava’s visits to Pondicherry.
5) And some help is needed in assisting in the activities of Sankara Vidyalaya school. They want to start a secondary school also.
Seems like an interesting and a blessed job to associate oneself with!
Please contact the Mutt if interested.
Source:Sankara Seva Sangam in Pondicherry needs a helping hand! « Sage of Kanchi
P.J.
0
A rare video of Sri Chandrasekharendra Saraswathi Maha Swamigal, the Paramacharya of Kanchi
A rare video of Sri Chandrasekharendra Saraswathi Maha Swamigal, the Paramacharya of Kanchi - YouTube
A rare video of Sri Chandrasekharendra Saraswathi Maha Swamigal, the Paramacharya of Kanchi - YouTube
P.J.
0
"The fragrance of 'chandan' (Sandal) filled the air!"
===============================
Chief Justice M.M. Ismail used to go to Kanchi, pay his obeisance to Periyava and discuss with Him for hours at an end spiritual matters of both Hinduism and Islam. On one such occasion it was getting late for Periyava to do His daily rituals and a Sishya informed Him about it very politely.
Periyava then said,
"We must give Prasadam for the Judge!"
Everyone was taken aback. 'What to give? He may not accept it' was the thought in their minds. Periyava then called a Sishya to come close to Him and whispered something in his ears. The Sishya went inside and returned with a 'Velli pezhai' (a small silver box).
Again, everyone thought, "Ha, that can't be the Prasadam. There must be something inside it!" and they were curious to know. The Chief Justice accepted the pezhai and opened it.
The fragrance of 'chandan' (Sandal) filled the air!
Periyava then said,
"This is the common Prasad for both Hindus and Muslims. You celebrate 'chandanakoodu' festival and we offer 'chandan' after abishekam.....!"
Periyava was laughing while there were tears in Shri Ismail's eyes!
Source
anchanathan Suresh
===============================
Chief Justice M.M. Ismail used to go to Kanchi, pay his obeisance to Periyava and discuss with Him for hours at an end spiritual matters of both Hinduism and Islam. On one such occasion it was getting late for Periyava to do His daily rituals and a Sishya informed Him about it very politely.
Periyava then said,
"We must give Prasadam for the Judge!"
Everyone was taken aback. 'What to give? He may not accept it' was the thought in their minds. Periyava then called a Sishya to come close to Him and whispered something in his ears. The Sishya went inside and returned with a 'Velli pezhai' (a small silver box).
Again, everyone thought, "Ha, that can't be the Prasadam. There must be something inside it!" and they were curious to know. The Chief Justice accepted the pezhai and opened it.
The fragrance of 'chandan' (Sandal) filled the air!
Periyava then said,
"This is the common Prasad for both Hindus and Muslims. You celebrate 'chandanakoodu' festival and we offer 'chandan' after abishekam.....!"
Periyava was laughing while there were tears in Shri Ismail's eyes!
Source
anchanathan Suresh
P.J.
0
‘யார் துறவி? எது துறவு?’ என்கிற கேள்விக்கு இலக்கணமாக, பெரியவர் திகழ்ந்த ஒரு அரிய சம்பவம் ...
பெரியவர் அறுபது வயதை தொட்டிருந்த சமயம். பக்தர்கள் அவருக்கு தங்க கிரீடம் சூட்டி கௌரவிக்க எண்ணினார்கள்.
ஆந்திர மாநிலம், விஜய வாடாவில் பெரியவரின் இந்த வைபவத்தை ஒட்டி ஒரு தங்க கீரீடமும், இரண்டு லட்ச ரூபாய் காணிக்கையும் வழங்க தீர்மானித்திருந்தனர்.
...
இதுபற்றிய தகவல் பெரியவரை அணுகவுமே, அதற்கான வசூலை தடுத்துவிட்டார் பெரியவர். அவ்வேளையில் அவர் சொன்னதுதான் "யார் துறவி – எது துறவு" என்பதற்கு இலக்கணம்!
ஸ்தாபன பலம் என்று ஒன்று மிதமிஞ்சி ஏற்பட்டுவிட்டாலே, அதன் அதிபதியனாவன் ஆத்ம பலம் சம்பாதிக்க சிரமப்பட வேண்டியதில்லை என்னும் ஆபத்து ஏற்பட்டுவிடுகிறது. சன்னியாசி என்பவனை, ஒரு உடைமையுமில்லாத ஏகாங்கியாக, அவன் தன் ஊர் என்று சொல்லிக்கொள்வதற்குக்கூட, ஒரு இடம் இருக்க வேண்டாமென்று, சதா ஊர்ஊராக சஞ்சாரம் பண்ணும்படிதான் சாஸ்திரம் கூறியுள்ளது.
இருந்தும், சமூகத்துக்கு வழிகாட்ட ஒரு அமைப்பு தேவைப்பட்டு அதுதான் மடம் என்றானது. இதை ஒரு தவிர்க்க முடியாத தீமை (Necessary evil) என்றுதான் கூற வேண்டும்.தவிர்க்க முடியாத இந்தத் தீமையை நன்மையாக மாற்றிக்காட்டும் கடமையே சன்னியாசியின் கடமை. இந்தக் கடமையின் போது, அவனது ஆன்ம தபோ பலத்தைவிட, பணத்தின் பலம் பெரிதாகி விடாமல் அவன் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.
காஞ்சிமடம் அவசியச் செலவுக்கே கஷ்டப்பட்ட காலம் உண்டு. ஆனால் சந்திரமௌலீஸ்வரர் கருணையாலே அந்த கஷ்டம் நீங்கியது. இந்த மாதிரி கஷ்டங்களை ஈஸ்வர சோதனையாகவே கருதினேன். உத்தமமா பார்த்துக்கொள்வது அவன்தான்; பணமல்ல.எனவே, எப்போதும் Nil Balanceலேயே மடம் இருக்கும்படி ஜாக்ரதையாக நிர்வகித்து வருகிறேன். இன்று இரண்டு லட்சம் என்று சர்ப்ளஸ்ஸில் போகப் பார்த்தது. இதற்கு ‘ப்ளஸ்’ கூடாது என்று கருதுகிறேன். ஸ்வாமிவாரு தடுத்து விட்டாரே என வருத்தப்படவேண்டாம். பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு, நான் பண்ணுவது ஆசீர்வாதமாக இருக்காது. அதற்காக பணமே வேண்டாம் என்று கூறவில்லை. நெருக்கடி ஏற்படும்போது, உங்களிடம்தான் பிட்சை கேட்டு நிற்பேன். தேவைக்குத்தான் பணம். சன்னியாசிக்கு பணத்தைவிட ஆத்மபலம்தான் பெரும் பணம்…!’
Source:Sundar Iyer
பெரியவர் அறுபது வயதை தொட்டிருந்த சமயம். பக்தர்கள் அவருக்கு தங்க கிரீடம் சூட்டி கௌரவிக்க எண்ணினார்கள்.
ஆந்திர மாநிலம், விஜய வாடாவில் பெரியவரின் இந்த வைபவத்தை ஒட்டி ஒரு தங்க கீரீடமும், இரண்டு லட்ச ரூபாய் காணிக்கையும் வழங்க தீர்மானித்திருந்தனர்.
...
இதுபற்றிய தகவல் பெரியவரை அணுகவுமே, அதற்கான வசூலை தடுத்துவிட்டார் பெரியவர். அவ்வேளையில் அவர் சொன்னதுதான் "யார் துறவி – எது துறவு" என்பதற்கு இலக்கணம்!
ஸ்தாபன பலம் என்று ஒன்று மிதமிஞ்சி ஏற்பட்டுவிட்டாலே, அதன் அதிபதியனாவன் ஆத்ம பலம் சம்பாதிக்க சிரமப்பட வேண்டியதில்லை என்னும் ஆபத்து ஏற்பட்டுவிடுகிறது. சன்னியாசி என்பவனை, ஒரு உடைமையுமில்லாத ஏகாங்கியாக, அவன் தன் ஊர் என்று சொல்லிக்கொள்வதற்குக்கூட, ஒரு இடம் இருக்க வேண்டாமென்று, சதா ஊர்ஊராக சஞ்சாரம் பண்ணும்படிதான் சாஸ்திரம் கூறியுள்ளது.
இருந்தும், சமூகத்துக்கு வழிகாட்ட ஒரு அமைப்பு தேவைப்பட்டு அதுதான் மடம் என்றானது. இதை ஒரு தவிர்க்க முடியாத தீமை (Necessary evil) என்றுதான் கூற வேண்டும்.தவிர்க்க முடியாத இந்தத் தீமையை நன்மையாக மாற்றிக்காட்டும் கடமையே சன்னியாசியின் கடமை. இந்தக் கடமையின் போது, அவனது ஆன்ம தபோ பலத்தைவிட, பணத்தின் பலம் பெரிதாகி விடாமல் அவன் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.
காஞ்சிமடம் அவசியச் செலவுக்கே கஷ்டப்பட்ட காலம் உண்டு. ஆனால் சந்திரமௌலீஸ்வரர் கருணையாலே அந்த கஷ்டம் நீங்கியது. இந்த மாதிரி கஷ்டங்களை ஈஸ்வர சோதனையாகவே கருதினேன். உத்தமமா பார்த்துக்கொள்வது அவன்தான்; பணமல்ல.எனவே, எப்போதும் Nil Balanceலேயே மடம் இருக்கும்படி ஜாக்ரதையாக நிர்வகித்து வருகிறேன். இன்று இரண்டு லட்சம் என்று சர்ப்ளஸ்ஸில் போகப் பார்த்தது. இதற்கு ‘ப்ளஸ்’ கூடாது என்று கருதுகிறேன். ஸ்வாமிவாரு தடுத்து விட்டாரே என வருத்தப்படவேண்டாம். பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு, நான் பண்ணுவது ஆசீர்வாதமாக இருக்காது. அதற்காக பணமே வேண்டாம் என்று கூறவில்லை. நெருக்கடி ஏற்படும்போது, உங்களிடம்தான் பிட்சை கேட்டு நிற்பேன். தேவைக்குத்தான் பணம். சன்னியாசிக்கு பணத்தைவிட ஆத்மபலம்தான் பெரும் பணம்…!’
Source:Sundar Iyer
P.J.
0
If you have anything, why not give him?"--- Periyava to Gemini Ganesan's wife!
================================================
When we were staying in a village called Ukar Kurth on the banks of Krishna river, Tamizh cine actor Gemini Ganesan's wife came for darshan. When she was talking to Periyaval, a poor brahmana --brahmin, of that village came and sought financial assistance from Periyava, for the marriage of his daughter.
Periyava told Gemini Ganesan's wife,
"If you have anything, why not give him?"
Forthwith, the woman removed a pair of gold bangles she was wearing and gave them, with much happiness!
"Don't give it to him now. Enough to give him four days before the marriage", Periyava said.
Then He told a bank manager who had come there,
"Keep these in your bank locker. You can give then later."
Two days later, the same brahmana came and wept loudly. He said all the things at his home were lost in theft, on the previous night. The only property remained were the bangles in the locker!
"By Periyava's anugraham --- divine favours, at least those gold bangles escaped (from getting stolen)..."
Laughing, Periyava said,
"What came for the head ended up with the turban, po! --go (with that consolation)", and gave him prasadam .
The value of those bangles at that time was twenty thousand rupees!
If the kaingkaryaparas --assistants, of those days, had the bhagyam --fortune, of enjoying such countless incidents presented before their very eyes, it is their purva-janma-punya-phala --fruits of the meritorious acts of previous births!
Source:Maha Periyaval darisana anubhavangaL v03-p033-055
Panchanathan Suresh
================================================
When we were staying in a village called Ukar Kurth on the banks of Krishna river, Tamizh cine actor Gemini Ganesan's wife came for darshan. When she was talking to Periyaval, a poor brahmana --brahmin, of that village came and sought financial assistance from Periyava, for the marriage of his daughter.
Periyava told Gemini Ganesan's wife,
"If you have anything, why not give him?"
Forthwith, the woman removed a pair of gold bangles she was wearing and gave them, with much happiness!
"Don't give it to him now. Enough to give him four days before the marriage", Periyava said.
Then He told a bank manager who had come there,
"Keep these in your bank locker. You can give then later."
Two days later, the same brahmana came and wept loudly. He said all the things at his home were lost in theft, on the previous night. The only property remained were the bangles in the locker!
"By Periyava's anugraham --- divine favours, at least those gold bangles escaped (from getting stolen)..."
Laughing, Periyava said,
"What came for the head ended up with the turban, po! --go (with that consolation)", and gave him prasadam .
The value of those bangles at that time was twenty thousand rupees!
If the kaingkaryaparas --assistants, of those days, had the bhagyam --fortune, of enjoying such countless incidents presented before their very eyes, it is their purva-janma-punya-phala --fruits of the meritorious acts of previous births!
Source:Maha Periyaval darisana anubhavangaL v03-p033-055
Panchanathan Suresh
- Status
Share this page
Share this page
Latest ads
-
Wanted Fulltime care person neededLooking for a fulltime lady who can look after 80 yr old person who has dementia. She can manage...
- vashok (+0 /0 /-0)
- Updated:
- Expires
-
Free [Bride Wanted] Bride WantedLooking for Bride - Family Oriented and brought up from Cultured Family
- SRIKANT S -(Bride Wanted) (+0 /0 /-0)
- Updated:
- Expires
-
-
Free [Bride Wanted] TAMIL BRAHMIN VADAMA BRIDE WANTEDMust to be willing to relocate to Bengaluru Must be willing to accommodate joint family
- self today (+0 /0 /-0)
- Updated:
- Expires
-
Wanted [Cook Wanted] Wanted cook for Home at Gandhipuram Coimbatore. Decent Salary offeredHi, we need a female Brahmin cook for home ( 5 members family) at Coimbatore. Morning and...
- gchitra (+0 /0 /-0)
- Updated: